Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2019

υποκοριστική ευεργεσία



            Ήταν η ώρα που τα δυο ζευγάρια  απολάμβαναν τα προνόμια του υποκοριστικού. Η κουβέντα εκείνη την ώρα ήτανε κουβεντούλα κι αυτό σήμαινε προσέγγιση, συμπάθεια, καλή διάθεση, φιλικό χρόνο, συναισθήματα κι εκμυστηρεύσεις, δέσιμο.
            Πόσο μάλλον που η Μαρία εδώ κι αρκετή ώρα με βελονάκια την εκτίμηση και την αγάπη έπλεκε το εγκώμιο του Φώτη. Σεμνός, ευγενής και ελαφρά αμήχανος ο Φώτης, αποπειράθηκε κάποια στιγμή να το κλείσει το θέμα. «Εντάξει, δεν είναι και βραδιά Φώτη απόψε! Φάτε και τίποτα τώρα, έχουν αρχίσει και κρυώνουν», δήλωσε, αλλά η παρέα δεν του πολυέδωσε σημασία. Αναγκάστηκε να σοβαρευτεί – πάντα στη γραμμή της αποδόμησης του μύθου που του έχτιζε η Μαρία.
            «Ακούστε», είπε αποφασιστικά, «όλα αυτά μπορεί και να μην είναι και τόσο χαρίσματα όσο ακούγονται. Ανάγκη για αποδοχή είναι. Στο βάθος, με όλες αυτές τις καλοσύνες την αποδοχή των άλλων ζητάω».
            Χωράνε και μεγάλες κουβέντες στην  κουβεντούλα.
            Του κυρίου Λι του έκανε μεγάλη και εξαίρετη εντύπωση η δήλωση, το αυτομαστίγωμα  αυτό του φίλου του. Πάντα πίστευε ότι ο καθένας μέσα του, στο σκοτεινό κομμάτι  της ατομικότητάς του,  έχει πράγματα καλά κρυμμένα που όχι μόνο δεν τα ανακοινώνει στους άλλους αλλά που πιθανώς τα κρύβει κι από  τον ίδιο του τον εαυτό. Πράγματα επικίνδυνα για τις λείες επιφάνειες, εκρηκτικά για τις φιλήσυχες στιγμές μας, αποκαρδιωτικά κι ανώφελα αν αναβλύσουν, πράγματα που θα μπορούσαν να γκρεμίζουν το μύθο μας, τις καλές εντυπώσεις, την εικόνα που τόσο πολύ πασχίζουμε να μοιραζόμαστε με τους άλλους. Πολλές φορές μάλιστα σκεφτόταν ο κύριος Λι μήπως αυτός ο εξωραϊσμός είναι ένα από τα όπλα που η φύση σε προικίζει και, ξεκινώντας το ταξίδι της ζωής σου, στο βάζει στη βαλίτσα συμβουλεύοντάς σε «Έχε το, μπορεί να σου χρειαστεί». Μήπως καταντάει κάτι σαν φυσική τάση.
            Και να τώρα. Ο Φώτης, ο φίλος του, εκεί μπροστά  του, δηλώνει «μπορεί να μην είμαι καλός˙ μπορεί της καλοσύνης σας απλός επαίτης να ’μαι.». Στα μάτια τού Λι, ο Φώτης, αποποιούμενος τους επαίνους των άλλων, στην ουσία χάριζε τον καλύτερο για τον  εαυτό του. Εδώ, μπροστά σε ανθρώπους αγαπημένους, τολμούσε και φώτιζε το σκοτεινό κομμάτι της ατομικότητας και το διέθετε σε κοινή θέα, αναλαμβάνοντας δυναμικά την ευθύνη της αδυναμίας του.
            «Κρασάκι ποιος θέλει;» - η Μαρία, σηκώνοντας το μπουκάλι για να γεμίσει τα ποτήρια και επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά πως τα υποκοριστικά χαϊδεύουν τις στιγμές μας.

35 σχόλια:

  1. "Μπορεί να μην είμαι καλός, μπορεί της καλοσύνης απλός επαίτης να 'μαι" Είναι ένα σοβαρό ζήτημα το γιατί οι άνθρωποι φαίνονται καλοί ή κακοί (γιατί ισχύει και το αντίθετο). Και σίγουρα εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν. Αναμφίβολα υπάρχουν άτομα που προσπαθούν να ικανοποιήσουν τα θέλω των άλλων επειδή αποζητούν αποδοχή.
    Ωστόσο αν αυτό είναι το μοναδικό τους κίνητρο, αυτή η συμπεριφορά έχει ημερομηνία λήξεως.
    Δε μπορούν να τη διατηρήσουν σε μια στιγμή διαφορετικής άποψης- τοποθέτησης.
    Η μη αποδοχή της γνώμης τους από τους άλλους, είναι (για τους ίδιους πάντα) μη αποδοχή της προσωπικότητας τους, οπότε το οικοδόμημα καταρρέει.
    Θα μπορούσα να ενστερνιστώ τον λόγο που επικαλέστηκε ο Φώτης αν ήταν ένα άτομο που γνωρίζω λίγο. Κανείς δεν μπορεί να κάνει τον καλό για πολύ, αν δεν έχει πραγματικά μέσα του καλοσύνη.
    Απλά στον κόσμο της ιδιοτέλειας που ζούμε, για να επιβιώσουμε τη θάβουμε βαθιά. Τόσο βαθιά που φτάνουμε σε σημείο να μην την αναγνωρίζουμε ούτε εμείς όταν η ίδια ή στοιχεία της διαφεύγουν στην επιφάνεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σας, Μοσχούλα,
      Εγώ νομίζω ότι είναι λίγο πιο μπερδεμένο το πράγμα. Για μένα, δεν υιοθετεί κανείς καλοσυνάτους τρόπους. Τους έχει, τους διαμορφώνει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απαραίτητα και απόλυτα καλός. Όταν οι τρόποι του συναντάνε την αποδοχή ή την απόρριψη των άλλων, θα ήθελε να, αλλά πιστεύω πως δεν, δεν πολυαλλάζουν. Στην απόρριψη θυμώνουμε, παίρνουμε (αρνητικές) αποφάσεις και μετά .. πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι καλές θε να 'ναι..
      Τα κίνητρα των πράξεών μας ίσως κατοικοεδρεύουν εκεί που μόνο ο Κουστώ μπορεί να τα ανακαλύψει. Το καλό με τον Φώτη, που άρεσε στον ψωνισμένο κύριο Λι, ήταν το γεγονός ότι ανέσυρε από το βάθος άνετα και θαρραλέα ένα "αρνητικό" για τον ίδιο κίνητρο..

      Χαιρετώ, καλά διαβάσματα στους φοιτητές μας :-)

      ΥΓ. Σ' αυτό τον κόσμο της ιδιοτέλειας κάπως πρέπει να γυαλίζουμε τις ασπίδες μας, βρε παιδί μου..

      Διαγραφή
  2. Τι ωραία να ξεκινά η Κυριακάτικη μας κουβεντούλα με "υποκοριστική ευεργεσία". "Υποκοριστική" γιατί δηλώνει συμπάθεια-γλυκύτητα και "ευεργεσία" γιατί είναι βοήθεια χωρίς αντάλλαγμα, στις δυο περιπτώσεις είναι αγάπη!
    Ευεργετούμε τον εαυτό μας, όταν τον βλέπουμε με κατανόηση και καλοσύνη και είμαι σίγουρη πως αυτό εκπέμπεται και προς τα έξω!
    Με καλή παρέα, κρασάκι και μεζεδάκια οι καρδιές ανοίγουν πιο εύκολα, τα προσωπεία μας, οι εικόνες μας, παραμερίζονται (δεν εξαφανίζονται) και στη θέση τους γεννιέται η αποδοχή αυτού που είναι όπως είναι. Καλή μέρα να έχουμε με αγάπη στις καρδούλες μας γιατί ναι, τα υποκοριστικά ευεργετούν το είναι μας!
    ΑΦιλάκια λοιπόν και το Α, Αληθινά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μη ας διαφεύγει, κυρία μάγισσά μου, ότι κι εσείς πάντα με υποκοριστικό (και μάλιστα Α-υποκοριστικό) αποχαιρετάτε πάντα,
      που σημαίνει ότι ευεργετείτε, σύμφωνα με τα λεγόμενά σας, τον εαυτό σας και τους γύρω σας.

      Τα φιλάκια μας, λοιπόν, και ημών των ιδίων, και μακάρι να έχουν ευεργετική δράση για τη βδομάδα σας!

      Διαγραφή
  3. Είναι ωραίες αυτές οι στιγμές που οι κουβέντες γίνονται κουβεντούλες και οι λέξεις φορούν τα υποκοριστικά, στιγμές χαιδεμένες θα τις έλεγα.
    Όταν σε μια σχέση υπάρχει αυτό, όλα τα άλλα μαλακώνουν και προσπερνιούνται. Κι ας ζητάει ο καθένας μας την αποδοχή, καθόλου δεν πειράζει κάτω από αγαπησιάρικες συνθήκες. Γιατί ξέρεις Διονύση δεν δημιουργούμε πάντα ένα θετικό περιβάλλον, πολλές φορές προβάλλουμε τον εαυτό μας τραβώντας τα μαλλιά των άλλων, λαχτάρα για αποδοχή είναι κι αυτό.
    Και ας κομματιάζουμε τον εαυτό μας καμμιά φορά ενώπιον όλων, ας σπάζουμε τη μάσκα, αυτό ζητούν οι σχέσεις οι σωστές, αυτές που εκπνέουν θαλπωρή.
    Δεν χαλάει το προφίλ τίποτα άλλο παρά μόνο το να μην είμαστε ο εαυτός μας, το να κρυβόμαστε, να μην είμαστε πραγματικοί.
    Τα χαίρομαι τούτα τα ζευγάρια γιατί τέτοια δεσίματα, είναι σπάνια.
    καλή Κυριακή κύριε Λι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, αεράκι.
      Η προσπάθεια να προβάλουμε τον εαυτό μας "τραβώντας τα μαλλιά των άλλων", όπως πολύ παραστατικά λες, μου φαίνεται πολύ άγριο πράγμα. Και, δυστυχώς, το βλέπεις συχνά και παντού. Εκεί σιωπή - δυστυχώς.
      Και το κομμάτιασμα του εαυτού μας, που τελικά απαιτείται για να προχωρήσουν οι σχέσεις, φύεται δύσκολα σε άγονο περιβάλλον. Όμως, πόσο λυτρωτικά λειτουργεί, ε;
      Πριν τον εαυτό μας πάντως, ας ξεκινάμε από το κομμάτιασμα του βάθρου στο οποίο (νομίζουμε ότι) πατάμε. Χρήσιμο κι αυτό (ε, το κομμάτιασμα, όχι το βάθρο!)

      Καλή βδομάδα, Στέλλα :-)

      Διαγραφή
  4. Μα πόσο μου αρέσουν οι συζητήσεις των φίλων του κυρίου Λι! Και θέλει κότσια για να ομολογήσει κανείς ότι στο βάθος του μυαλού του πάντα υπάρχει μία ανάγκη για αγάπη και αποδοχή, που τον κάνει πολλές φορές να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του!
    Βέβαια, η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση. Αν κάποιος, για παράδειγμα, δεν είναι καλός, δεν μπορεί να προσποιείται την καλοσύνη με μεγάλη επιτυχία και επί μακρόν, μόνο και μόνο επειδή επιδιώκει την αποδοχή των γύρω του. Θα πρέπει να υπάρχουν ψήγματα καλοσύνης μέσα του. Και, επειδή για όλους μας έχει παρέλθει προ πολλού (ή προ ολίγου) η ανέμελη εποχή του ασπρόμαυρου της παιδικής ηλικίας, δεν υπάρχει άνθρωπος αμιγώς κακός ή αμιγώς καλός.
    Όλοι έχουμε τις κακίες και τις καλοσύνες μας, και ο καθένας τις εκφράζει με το δικό του, προσωπικό τρόπο. Από εκεί και πέρα, στο παιχνίδι μπαίνει και η εσώτερη ανάγκη ή όχι της αποδοχής, που ανάλογα με τα βιώματα του καθενός είναι λιγότερο ή περισσότερο έντονη, και λειτουργεί ως διακόπτης, που ανάβει ή σβήνει τους φάρους της καλοσύνης μας.
    Τους θερμούς χαιρετισμούς μου στον κύριο Λι και στην παρέα του. Να έχετε όλοι μια υπέροχη Κυριακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν, κυρία Πίππη, μου άρεσε πολύ η ξεκάθαρη κατάθεσή σας στο ανακριτικό γραφείο του ιστολογίου μας. Αυτά ακριβώς ήθελε να πει (έτσι μου φαίνεται, τουλάχιστον..) ο κύριος Λι, αλλά τι να κάνω που μου παρήγγειλε να τα γράψω διανθίζοντάς τα με υποκοριστικά και επαίνους και ταβερνούλες και κρασάκια.. Ελπίζω να σας διαβάζει και ο ίδιος, να αναγνωρίσει τι εστί καθαρό κείμενο και ίσως μια μέρα σας προσλάβει στη θέση μου. (Τι ίσως; Έτσι όπως πάει η σχέση μας και σίγουρα και οσονούπω προβλέπω να το διαλύουμε - μα πόσο να τον αντέξεις;)
      Τέλος πάντων, τους χαιρετισμούς σου θα τους μεταφέρω. Και μάλλον όχι από καθαρή καλοσύνη..

      Φιλιά πολλά. Συγγνώμη: Φιλάκια

      Διαγραφή
  5. Σπουδαίο να υπάρχει τέτοια παρέα που δεν χωρά υποκοριστικό για να χαρακτηριστεί μια και μπορεί να ξεδιπλώνει τις σκοτεινές πλευρές των φίλων που πάντα υπάρχουν.
    Αν και πιστεύω ότι όλοι θέλουμε να γινόμαστε αρεστοί και 'εχουμε ανάγκη αποδοχής, αν δεν είσαι πραγματικά καλός δεν μπορεί να γίνεις υποκρινόμενος. Και αν είσαι επαίτης της καλοσύνης των άλλων τότε τους επαίνους τους αποδέχεσαι και δεν νοιώθεις αμηχανία. Για να νιώσει έτσι ο φίλος Φώτης σημαίνει ή ότι δεν αποζητά την καλή γνώμη των άλλων και είναι πράγματι καλός ή ότι δεν έχει και πολύ αυτοεκτίμηση. Αλλά κ Λι μου δεν ομολόγησε ότι δεν είναι καλός...είπε ''μπορεί να μην είμαι καλός...'' και ίσως εννοούσε '' πέστε κι άλλους επαίνους για να με πείσετε'' Μήπως;
    Καλησπέρα κ Λι!! Καλό μήνα στο σπιτικό σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για την αυτοεκτίμηση του κυρίου Φώτη δεν έχω ιδέα, Άννα. Αλλά, να σου πω και εκ πείρας, τους επαίνους πολλοί (και πολύ) ελάτρεψαν, την αμηχανίαν ουδείς. Θέλω να πω ότι δε μου φαίνεται ότι επιζητώντας τους επαίνους αυτομάτως αποκλείεις την αμηχανία από τη συμπεριφορά σου. Μπορεί, για παράδειγμα, να κοκκινίζεις και να ντρέπεσαι ακούγοντας να σε εγκωμιάζουν, αλλά μια φωνούλα μέσα σου διατρανώνει με όλη τη δύναμή της "μη σταματάτε, παρακαλώ, συνεχίστε"!
      Τώρα .. λες να αποποιήθηκε την καλοσύνη ο Φώτης μας, για να επαυξήσουμε; Ρε, το κάθαρμα! Δε μου είχε περάσει από το μυαλό!

      ΥΓ. Λες, ε; :-)

      Καλό μήνα και σε σένα, σε σας, Άννα.

      Διαγραφή
  6. Απλώνω το χέρι και πιάνω το ποτήρι με το κόκκινο κρασί. Με το φόντο του ζεστού ήλιου, απομεσήμερο του Φλεβάρη. Απολαμβάνω αυτήν την όμορφη απλοϊκή παρέα. Αυτήν την γνήσια συντροφιά. Πόσο όμορφα ακούστηκε όλος αυτός ο διάλογος κύριε Λι.
    Αληθινός, αυθόρμητος, ειλικρινής. Με τη δική του ταυτότητα.
    Καλό μήνα κ. Λι. Φως στο σπιτικό σου και ζέστη στην καρδιά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο, Γιάννη, σωστό σε βλέπω! Έκανες τη σωστή κίνηση - σημειώνοντας και την αγωνιώδη κουβέντα του Φώτη που παρακινούσε να τρώνε γιατί θα κρυώσουν. Άσε τον Λι να ψευτοφιλοσοφεί και απόλαυσε το κρασάκι, το χειμωνιάτικο ήλιο, το μοναδικό μεσημέρι με την παρέα. Αρκετά πια!

      Σηκώνω το άλλο ποτήρι και το προτείνω: Στην υγειά σου!

      Πολλά φιλιά, Γιάννη :-)

      Διαγραφή
  7. Τελικά ο Φώτης τον πήρε το θαυμασμό και την αποδοχή των φίλων του με το παραπάνω αποδομώντας τις καλές του προθέσεις. Γιατί, και η αυτοαναίρεση μέσα από το αρχικό σοκ που προκαλεί στους άλλους, καταφέρνει στο τέλος να κερδίζει την αποδοχή και το θαυμασμό τους λόγω της ‘μαγκιάς’ του ψυχικού ξεγυμνώματος που εσωκλείει.

    Όσο για το Μαράκι της παρεούλας, "καπελώθηκε" εντελώς από την απρόβλεπτη, σχεδόν ηρωική (!) αυτοκριτική του Φώτη. Και εκείνο το αμήχανο "Κρασάκι ποιος θέλει;" τα μαρτυράει όλα.
    Καλό απόγευμα κ. Λι μου :)

    Υ.Γ. Τι όμορφα που περιγράφεις Διονύση τη χαλαρή, φιλική συνάντηση των ζευγαριών!! Έχουμε δει πολλές φορές τις κουβεντούλες κάπου να καταλήγουν ενώ τις κουβέντες πουθενά. Μου αρέσει πολύ που το επισημαίνεις με την σημερινή ανάρτησή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Μαρία,

      Ακόμα κι η αποδόμηση του εαυτού, δηλαδή, όπως μάλλον λέει και η Άννα, μία (ακόμα) τεχνική του πανούργου Φώτη ήταν, για να φουσκώνει από περηφάνια το στήθος, ε; Πάει, χάλασε ο κόσμος. Κι είχα αρχίσει, ο αφελής, να πιστεύω στους τόσο αξιόλογους φίλους του κυρίου ΛΙ..

      Όσο για το Μαράκι που τελικά κατέληξε να κερνάει κρασί, μια και εύστοχα το έθιξες, αυτό, το Μαράκι των επαίνων και των καλών λόγων.. μήπως θα πρέπει να μας βάλει κάποια άλλη φορά να αναρωτηθούμε για την αθωότητα των καλών μας λόγων;

      ..αλλά τα θέλω κι εγώ..Πού να μ' ακούσει ο Λι τώρα και να του μπουν ιδέες και γι'αυτό το θέμα τώρα. Και άντε να γράφεις μετά..

      Σου αντιγυρίζω, Μαρία: Εσύ το συνοψίζεις ωραία: Πολλές φορές οι κουβεντούλες καταλήγουν κάπου (Και μάλιστα σε τόσο ωραίους προορισμούς). Οι κουβέντες .. κάθε άλλο..

      Φιλιά

      Διαγραφή
  8. Τι να πω η πτωχή πλην τίμια αρτίστα, όταν πάντα, ως άλλη Μπλανς Ντυμπουά, βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων;
    Και τι σημασία έχει τελικά εάν οι καλοσύνες γίνονται είτε επειδή ο πράττων την καλή την πράξη ζητάει την αποδοχή κάποιων είτε προσπαθεί να κοιμίσει κάποιες ενοχές του ή επενδύει σε κάποια ανταπόδοση στο μέλλον ή γιατί απλά αισθάνεται όμορφα;
    Σημασία έχει να γίνονται οι καλοσύνες, για να ευεργετούμεθα, ενίοτε, και ημείς οι πτωχές καλλιτέχνιδες!
    Πάντως, εμένα δεν μου το βγάζετε από το μυαλό πως ο κύριος Φώτης είναι πραγματικά πολύ καλός άνθρωπος!
    Καλό βράδυ κύριε Μάνεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίγα ψίχουλα αγάπης τους γυρεύευευειις..

      Σε βλέπω συνεπές τέκνον της ηθικής θεωρίας του ωφελιμισμού του Jeremy Bentham και του John Stuart Mill, Αρτίστα, κι αυτό δίνει ένα φιλοσοφικόν υπόβαθρο στο σχόλιό σου.
      Kαι θα χαίρει χαρά μεγάλη ο κυρ Φώτης που με αυτά τα πνευματικά (σου) εφόδια φτάνεις στο περί καλοσύνης του συμπέρασμα.

      Καλό βράδυ, καλή βδομάδα, καλό μας μήνα

      Διαγραφή
    2. Καλέ ούτε που τους είχα ακουστά τους κυρίους κυρίους Μπένθαμ και Μιλ!
      Μία τυχαία ταυτότης απόψεων ήτο!
      Όμως τώρα θα ψάξω γι αυτούς!
      Άμα λέω ότι μαθαίνουμε εδώ πέρα μέσα, με λένε υπερβολική.
      Πόσο άδικο έχουν!
      Μιλ μερσί κύριε Μάνεση!

      Διαγραφή
  9. Γειά σου παιχνιδάκι του μυαλού μου :) :) :)

    Ελάτε να μιλήσουμε για το αγαπημένο μου θέμα Εμένα! α όχι για τον Φώτη μιλάμε...ας το καλό, πότε θα μιλήσουμε για μένα σε μια ανάρτηση; Μα κοιτάξτε με έχω μια θαυμάσια χαίτη λιονταριού, τρέφομαι από φιλοφρονήσεις και με τα χρόνια έμαθα θα κρατώ τις γκουρμέ !!!
    Αποδοχή, επιβίωση, η αίσθηση του ανήκειν, όλα μέσα στη φύση μας. Όταν κατάλαβα πόσο ανάγκη τα έχω όλα αυτά άρχισα να παίζω με όλες τις λεξούλες (υποκοριστικό) που έχουν ως δεύτερο συστατικό την -δοξασία :) Το μεγαλύτερο κρυφτό μου παίζει ο εαυτός μου καθώς ορισμένες φορές ξεχνώ η ξανθιά τα όρια μου και τις δικές μου επιθυμίες. ------------
    Το πόσο λάμπουν οι άνθρωποι όταν τους πλέκεις με το βελονάκι το εγκώμιο είναι τρομερά απολαυστικό. Σαν το οίνο που ευφραίνει την καρδιά. Λατρεύω να το κάνω κύριε Λι μου :)
    Οι καλύτεροι καθηγητές μου ήταν αυτοί που έβρισκαν πάντα για κάθε παιδί μέσα στην τάξη, τουλάχιστον ένα ξεχωριστό μοναδικό τους χάρισμα που δεν το είχε κανένα άλλο παιδί (αγαπητέ Διονύση που σε κάθε σου σχόλιο απογείώνεις το κάθε έναν από μας ) Το γυάλιζαν το ανέβαζαν στα ύψη και το χάριζαν απλόχερα στο παιδί να το έχει ως φάρο επιβίωσης΄.
    ---------------Σεμνός, ευγενικός και αμήχανος, ααα ναι έτσι ακριβώς γίνομαι και εγώ, όταν αναγνωρίζω πως υπάρχουν αλήθειες στο εγκώμιο, όταν αναγνωρίζω πως αυτές οι αλήθειες με κάνουν πραγματικά ξεχωριστή (ρεαλιστικά ξεχωριστή), όταν χωρίς να το θέλω κοκκινίζουν τα μαγουλάκια μου και ευφραίνεται η καρδιά μου.
    ΦιΛι (σσσ μη μας ακούσουν...Φιλί Λιλούκο μου παραπονιάρη:) :) :) αλλά μην πεις τραγουδάκι, είπαμε θα σε μαλώσει το παλιό μου παλτό χαχαχαχαχα )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μα, βρε Μάνια, σιγά μη σε χωρέσει ο Λι σε μία αναρτησούλα τόση δα! Άλλωστε, τι λες; Να μην τον απασχολεί η εκρηκτική ύπαρξή σου; Κάνε υπομονή (που, βέβαια, δεν μπορεί να είναι ίδιον του εκτοπίσματος της προσωπικότητάς σου, αλλά προσπάθησε, τι να κάνεις..) και κάτι θα σκαρφιστεί να σκαρώσει. ξέρω 'γω; Μια παγκόσμια μέρα Μάνιας, π.χ; Ένα κυνήγι χαμένου θησαυρού; Έναν Τρίτο Παγκόσμιο αυτη τη φορά για σοβαρό λόγο κι αιτία; Κάτι, κάτι.

    Δεν ξέρω πόσο κοκκινίζεις όταν ακούς τις κρυμμένες στους επαίνους αλήθειες. Χαίρομαι όμως που τις ακούς - και φαίνονται ποιες είναι πηγαίες και αληθινές - και χαίρομαι διπλά που, όπως κι ο Φώτης, αυθόρμητα ομολογείς ότι σε κάνουν να νιώθεις αυτό που είσαι: ρεαλιστικά ξεχωριστή.

    ΥΓ. Θέλω να κάνω μια δήλωση τώρα: "ΤΟ 'ΚΑΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ' ΑΠ' ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΎ ΤΗς ΠΑΛΛΗΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Τ Ρ Α Γ Ο Υ Δ Α Ρ Α !!!"
    (https://www.youtube.com/watch?v=tFDsfUd2Dpk)

    (ουφ! Το γλίτωσα το ξύλο; :-) )

    Φιλιά. Να αντιμετωπίζεις το κρύο του Φλεβάρη με το παλιό παλτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Για τον κύριο Λι μπορώ να κάνω την μεγαλύτερη υπομονή του κόσμου! Οχι οχι δεν θέλω μια μέρα (τώρα αυτές οι παγκόσμιες μέρες με φοβίζουν λίγο), ένα πόλεμο, ένα κυνήγι θησαυρού, θέλω Εκείνη την ημέρα που θα μαζευτούμε όλοι όσοι μπλογκερς μπορούμε, με αφορμή την επίσκεψή μου στην Ελλάδα! Εκεί και μόνο από κοντά θα καταφέρω να χωρέσω, όχι μόνη αλλά μαζί με όλους ταυτοχρονα, μόνο παρακαλώ να με βάλετε να κάτσω σε μια φαρδιά πολυθρόνα η πληθωρική θεά χαχαχα Πιο ρεαλιστικά ξεχωριστή δεν γίνεται χαχαχαχα
    Δεν αναλύσαμε και το υποκοριστικό ως μέρος του λόγου αλλά και των χρωματισμών στην φωνή, Τρυφερό παιδικό ή υποτιμητικό ειρωνικό;
    (περίπου το γλίτωσες, δεν έχουμε τραγουδάρες, ή τραγουδάκια έχουμε τραγούδια Ψυχροί εκτελεστές!)
    Να σαι καλά :)


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για τη μέρα εκείνη που θα μαζευτούμε όλοι κλπκλπ:
      https://www.youtube.com/watch?v=KK-CLKOzLvE (παραγγελιά και για την εκπομπή!)

      Πολυθρόνες δε μας λείπουν. Πληθωρικές ξανθιές που αράζουν μας λείπουν. Σπεύσατε!

      Κοίτα, Μάνια, λέω να μην ξαναγγίξω τα υποκοριστικά,τα μεγεθυντικά, τα τραγούδια. Καραδοκεί το παλιό παλτό, με όλα του τα δίκια, και αρχίζω και .. φοβάμαι! (Ακούς να πάω από Κίτρινα Ποδήλατα - και είμαι και ποδηλάτης, σαν τον Λι..)
      Φιλιάαααα

      Διαγραφή
  12. Μου αρέσει να υπάρχουν φίλοι με τους οποίους μπορείς να συζητήσεις ουσιαστικά, με παρέα ωραία μεζεδάκια! Νομίζω από το πουθενά γεννιούνται οι πιο σπουδαίες κουβέντες κι αν αυτό δεν συμβεί, σίγουρα γεννιούνται σπουδαίες αφορμές για σκέψη.
    Για εμένα, όλοι σε έναν βαθμό έχουμε ανάγκη από αποδοχή κι είναι λογικό, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, θέλει να ανήκει.
    Από εκεί και πέρα, θέλει δουλίτσα, να πάρουμε τον καθρέφτη της ψυχής και να τολμήσουμε να δούμε την αλήθεια του. Πιστεύω πως όταν φτάνει το άτομο σε ένα επίπεδο που μπορεί και αποδέχεται και τολμά να αγαπά τον εαυτό του, τότε όλα είναι λίγο καλύτερα, γιατί καταλαβαίνει πως μπορεί να αγαπηθεί και για τα καλά του και για τα άσχημα του! Γιατί για τον καθένα, σημαίνουν και κάτι άλλο.
    Καλή βδομάδα, με χαμόγελο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ, Μαρίνα, τι να προσθέσω, έτσι απλά και όμορφα που τα λες;
      Πάντως η παρέα με τα μεζεδάκια και τις σπουδαίες κουβέντες, όπως είδες από το πιο πάνω σχόλιο της Μάνιας, έχει αρχίσει και ετοιμάζεται!

      Τα φιλιά μας, καλή βδομάδα

      Διαγραφή
  13. Πολύ τον συμπάθησα τον Φώτη και θα του έπλεκα άνετα το εγκώμιο αν τον ήξερα!
    Και μόνο με αυτό που είπε έδειξε τον χαρακτήρα του!
    Υπόψιν ότι αυτοί που προσφέρουν για να γίνουν αποδεκτοί δεν το ομολογούν ποτέ!
    Δε λέω πως σας είπε ψέματα! Κάθε άλλο..ίσως να το κάνει και γι΄αυτό, αλλά δεν το κάνει μόνο γι' αυτό!
    Εγώ αυτό καταλαβαίνω!
    Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεμαρία μου, μην ανοίγεσαι, παιδί μου,τόσο εύκολα κι εσύ.. Ξέρεις τι μαλαγάνας είναι αυτός ο κυρ Φώτης; Ξέρεις τις προθέσεις του; Δε λέω.. Κ εμένα καλός, σεμνός κι ευγενικός μου φάνηκε, αλλά οι φίλοι μου μου λένε να κρατάω μικρό καλάθι και να προσπαθώ να δω και την αθέατη πλευρά της σελήνης.
      (Μ' αυτά και μ' αυτά θα μείνω χωρίς φίλους, μου φαίνεται, κι εσείς, με το Φώτη, θα πίνετε τα κρασάκια σας σε κάνα ταβερνάκι και θα το διασκεδάζετε..)

      Πολλά φιλιά :-)

      Διαγραφή
  14. "τα υποκοριστικά χαϊδεύουν τις στιγμές μας" Κουβεντάρα!
    Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που τσαλακώνουν τον εαυτό τους, ας έχουν και βαθύτερα κίνητρα. Θέλει μαγκιά για να το κάνεις. Στην υγειά του κυρ-Φώτη λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λεπτομέρεια, Μαρία: Η συνάντηση του Λι με τον κυρ Φώτη έγινε μετά την παρουσίαση του βιβλίου σου! Για σκέψου! Είσαι η μόνη που έχεις δει ένα μυθιστορηματικό πρόσωπο! Άντε, στην υγειά σας!

      Διαγραφή
  15. Φρέσκο πράμα κατέφτασεεεεεε. Το ΞΩΤΙΚΟ είναι εδώ και λέει:

    " Αριστουργημα(τάκι) η παρέα !!! 😃
    (Ελπίζω ολόψυχα πως είναι αληθινή και οχι παιχνίδι της φαντασίας .)

    Καθόλου δεν είμαστε συνηθισμένοι στα (ειλικρινή) "κεντήματα" θαυμασμού μεταξύ ζευγαριού ....😉
    Μαζευτήκατε φαίνεται 4 καλοί μη ανταγωνιστικοί και πολύ αγαπησιάριδες άνθρωποι . Το καλύτερο θερμοκήπιο για ν'ανοίξει κανείς τα φύλλα της καρδιάς του και ν'αφοπλίσει επιτέλους αυτά "τα όπλα που η φύση μας προικίζει " ....
    Όλοι την αποδοχή και την αγάπη των άλλων αποζητάμε ,άλλος απεγνωσμένα , άλλος λίγο ή πολύ..., αλλά ο καθένας μας "διαλέγει" κι άλλον τρόπο κι αυτό τον καθορίζει.

    Το "μέτρο" είναι που κάνει την διαφορά και στην ικεσία και στο αυτομαστίγωμα 😉


    Η ευεργεσία της αγάπης και μια παρέα για πολλά θαυμαστικά θα μπορούσε να είναι ο τίτλος.

    υγ. Είπα ν'αφήσω την πόρτα ανοιχτή επι μακρόν και ...κόντεψα να μείνω εγώ απ'έξω😆😜

    Φιλιά πολλά και στην εδώ ωραία παρέα🧡💛🧡"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ααχ, ξωτικό μου, τα αληθινά και τα πλασματικά μπλέκουνε στις ιστορίες του κυρίου Λι. Ίσως κι ο αφηγητής έχει την ίδια ανάγκη με σένα κι έτσι γράφει τις ιστορίες αναμιγνύοντας υλικά, ίσα ίσα για να κουρνιάζει στις παραγράφους τους.

    Ναι. Και αυτή η παρένθεση ( η δεύτερη, με τη μία λέξη) στο κείμενό σου, είναι τόσο βασική προϋπόθεση.. Όσο όμορφα είναι αυτά τα κεντήματα, όταν είναι ειλικρινή, άλλο τόσο άχαρα και επικίνδυνα γίνονται, αν δεν είναι..

    Τέλος πάντων, δεν προχωράω σειρά σειρά το σχόλιό σου, γιατί τα λες πολύ καλά και θα έπρεπε να βρω πολλά κολακευτικά και υποκοριστικά για να τα στολίσω..

    Σ' ευχαριστώ πολύ, καλημέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Δεν ξέρω τι λέτε, αλλά εγώ ποντάρω πως ο Φώτης είναι απ' τα καλύτερα παιδιά. Τι από πού το ξέρω; Μα θα τον έκανε παρέα αλλιώς ο κύριος Λι; Έλα, Παναγία μου! Όλα από μένα τα περιμένουν πια...!

    Πρωτίστως να σας συγχαρώ, κύριε Λι μου, για τις επιλογές σας στον φιλικό σας περίγυρο. Κατά δεύτερον, τα ανθρώπινα όντα μπορεί, μεγαλώνοντας, να αναπτύσσουν τεχνάσματα που ξεγελούν για την ικανοποίηση κινήτρων (ή/και όχι!), μα πιστεύω πως με λίγη παρατήρηση μπορούμε να αλιεύσουμε τα πάντα. Κατά τ' άλλα, όλοι είμαστε καλοί και κακοί σε κάποιον βαθμό και σε κάποιου την ιστορία. Κι ως έναν βαθμό θα έλεγα πως είναι κι ωραίο, καθώς οι αδυναμίες είναι που μας κρατούν ανθρώπινους.

    Σας ασπάζομαι και σας εύχομαι καλό βράδυ, κύριε Λι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αυτό το "παιδιά" θα το εκτιμήσει ιδιαιτέρως ο Φώτης, σε διαβεβαιώνω! Τώρα..το ποιος κάνει παρέα τον άλλο και γιατί, αυτό μπορεί να είναι λίγο μπέρδεμα, καθώς ο κύριος Λι κάνει άνετα παρέα και με κακά παιδιά. Ένα ερώτημα που μπαίνει είναι τι του βρίσκουν αυτά και τον κάνουν παρέα, καθώς και ο κυρ Φώτης. Αλλά, ας μην το κουράζω άλλο..

    Μικρή σοφή, μου φαίνεστε, κυρία μου, μ' αυτά που λέτε περί κινήτρων και αλιείας. Απ' τα καλύτερα παιδιά! Μήπως να το σκεφτούμε σοβαρά να κάνουμε καμιά αίτηση παρέας;

    Καλό σαββατοκύριακο - και με καλή παρέα, Λυσιππάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσύ συγκεκριμένα δεν χρειάζεσαι καμιά αίτηση. Έχεις ως εισιτήριο τη συμπάθεια που μου 'χεις βγάλει όλον αυτόν τον καιρό. :)

      Διαγραφή
  19. (Ωχ! Αν το μάθει ο Φώτης, τελειώσαμε!! Πάνε και τα καλύτερα παιδιά, πάνε κι οι παρέες, πάνε όλα!) :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Φωτεινός ο Φώτης! 😉 Ο,τι πρέπει το κρασάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: