Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

Μπαμπούλας


            Περνώντας έξω από τον κινηματογράφο ο κύριος Λι, έρριξε τη ματιά του στην ταινία που παιζόταν. «Τι θα πει ο κόσμος» λεγόταν. Δεν την ήξερε. Κι εύκολα το μυαλό του ξεστράτισε.
            Η αντωνυμία «άλλος», στον πληθυντικό, και το ουσιαστικό «κόσμος», στον ενικό, σκέφτηκε, πρέπει να γράφονται με κεφαλαίο το αρχικό τους γράμμα: οι Άλλοι, ο Κόσμος – τουλάχιστον όταν συνδυάζονται σε ερώτηση με την έκφραση «τι θα πουν, τι θα πει;»: «Τι θα πουν οι Άλλοι;» «Τι θα πει ο Κόσμος;» Με ένα κεφαλαίο ανάλογο του ύψιστου τρομοκρατικού τους κύρους.
                        Γιατί έχει πρόσωπο ο Κόσμος, πρόσωπα. Της μαυροφορεμένης γιαγιάς που κάθεται στο απέναντι πεζοδρόμιο˙ του ξινού μπακάλη στη γωνία˙ της κυρίας Ντίνας, της μαμάς του Γιωργάκη, το πρόσωπο της γειτονιάς ολόκληρης. Και έχει και μάτια, πολλά μάτια, αλίμονο, των καινούριων συμμαθητών, των ντόπιων όταν φτάνεις στο νησί, του συλλόγου καθηγητών όταν μπαίνεις στο γραφείο και, γενικότερα, του Συλλόγου των Ενδελεχώς Παρατηρούντων την κάθε σου λεπτομέρεια που θέλεις να κρατήσεις κρυμμένη.
            Για κάποια χρόνια ο Λι τις λέξεις αυτές – οι Άλλοι, ο Κόσμος -  τις τοποθετούσε στους μπαμπούλες της παιδικής ηλικίας. Στα καλούπια εκείνα που έσπευδαν οι μανούλες του παιδικού κόσμου να προσαρμόσουν τα παιδάκια τους. Αποτελούσαν το αφοριστικό και αφοπλιστικό επιχείρημα  απέναντι στα ενοχλητικά «γιατί» των παιδιών. «Μ’ αυτή τη φούστα θα βγεις έξω;!» «Γιατί;» «Τι γιατί; Τι θα πει ο Κόσμος;».

             Κι όποια απάντηση κι αν επινοοούσε το ευφάνταστο κι επαναστατικό μυαλό των παιδιών, απορριπτική βέβαια για το συντηρητισμό της εξοργιστικής ρητορικής ερώτησης της μαμάς, το πρόσωπο του Κόσμου, τεράστιο, τρομακτικό, με μάτια γουρλωμένα και υψωμένο τον τεράστιο δείκτη του χεριού, με ύφος επικριτικό και απάρεσκο, είχε πια εγκατασταθεί εκεί, απέναντι, όπου κι αν έστρεφες απέναντι, έκανε μια βαριά σκιά και σ’ ακολουθούσε παντού. Μια σκιά.
             Η σκιά σου. Εσύ κι ο Κόσμος.
            Του άρεσε του Λι να το σκέφτεται έτσι. Μια αίσθηση, λες,  αποδόμησης του μπαμπούλα της παιδικής του ηλικίας.
            Νομίζει. Γιατί καθώς ανοίγει το σακίδιό του να βγάλει το κινητό του για να φωτογραφίσει στο απέναντι πεζοδρόμιο τον τίτλο του έργου που του έκανε εντύπωση, φροντίζει να καθυστερεί λιγάκι, μέχρι να περάσει το ζευγάρι που κατεβαίνει την Ακαδημίας και θα τον βλέπει να στέκεται μέσα στη βροχή και να φωτογραφίζει  - τι;- απέναντι. 
            Καλύτερα να περιμένει να περάσουν.

36 σχόλια:

  1. Τι θα πουν οι Άλλοι; Τι θα πει ο Κόσμος; Όσοι μεγάλωσαν σε κλειστές κοινωνίες ή σε κοινωνίες γνωστών, έχουν εσωτερικεύσει αυτήν τη φωνή της εξωτερικής κριτικής και την έχουν κάνει ασυνείδητα τη φωνή της συνείδησης τους.
    Πόσο δύσκολο είναι να κυνηγήσεις τα όνειρα σου όταν έχεις ενστερνιστεί τα θέλω, τα πρέπει των άλλων! Πόσο ακατόρθωτο γίνεται να είσαι ο ειλικρινής εαυτός σου όταν περιορίζεσαι από τις κοινωνικές συμβάσεις!
    Συμβάσεις που έχουν δημιουργηθεί για να πιέζουν προς την ομοιομορφία ώστε να διατηρηθεί η συνοχή.
    Στην εποχή μας όμως δεν αρκεί η συνοχή και η αυστηρή κανονικότητα. Υπάρχει ανάγκη για τη διαφορετικότητα, για τη σκέψη έξω από το πλαίσιο. Ανάγκη που οδηγεί αναγκαστικά στην αλλαγή του μοναδικού αποδεκτού προτύπου πολίτη, μέλους της κοινωνίας.
    Μια αλλαγή που πρέπει να γίνει για να επιβιώσει η κοινωνία, αλλάζοντας τα: "Τι θα σκεφτούν οι Άλλοι;", "Τι θα σκεφτεί ο Κόσμος;", αλλά κυρίως "Τι θα σκεφτούμε εμείς;"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό, βρε Μοσχούλα: να γίνεται η εξωτερική κριτική ασυνείδητα φωνή της συνείδησής μας..Πόσο εύκολα μπορεί να πέσει κανείς σ' αυτό και πόσο δύσκολη μετά η αλλαγή που αναφέρεσαι στο τέλος, να φτάσουμε δηλαδή στο ερώτημα "Τι σκεφτόμαστε εμείς;", όταν παίρνουμε αποφάσεις ή όταν ακόμα αναλύουμε κομμάτια του επιστητού..

      Ευχαριστούμε, κυρία μου. Απολαμβάνω τις προεκτάσεις που δίνεις με τα σχόλιά σου και σ' ευχαριστώ που κάνει τον κόπο και τα παραθέτεις.

      Διαγραφή
  2. Τι θα πουν οι άλλοι ή οι Άλλοι ή ο Κόσμος, ε, κύριε Λι, αυτό δεν είναι το ερώτημα;
    Μήπως θέλει πολύ εσωτερική εργασία με τον εαυτούλη μας για να φτάσουμε στο σημείο, της υπέρτατης ελευθερίας που είναι, να πεις:
    "Είμαι όπως είμαι και σε όποιον αρέσω"!
    Στη συνέχεια ανακαλύπτουμε πως είμαστε οι άλλοι, όλος αυτός ο κόσμος, ο καλός, ο κακός και ο ανάποδος και έτσι παύουμε να επικρίνουμε, χωρίς να σημαίνει πως δεν λειτουργεί η κρίση μας, αντιθέτως!
    Τραγουδάκι ύμνος στην ελευθερία, με συνοδεία ΑΦιλιών!

    https://www.youtube.com/watch?v=Oq5Uiabz6gI

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα! Αυτό το τραγουδάκι καταργεί το κεφαλαίο από τη λέξη "οι Άλλοι" και επαναφέρει την τάξη! Οι άλλοι, μ' αυτό, μπαίνουν στη θέση τους!

      Και πόσο εύστοχα θίγεις το θέμα της επίμονης και επίπονης "εσωτερικής εργασίας", για να φτάσουμε να έχουμε τη δική μας φωνή. Ωραίο είναι να το λέμε, αλλά θέλει πολλή πολλή δουλειά και καλλιέργεια.

      Τα συνοδευτικά Αφιλιά σαν ταχυδρομικά περιστέρια έφεραν το μήνυμα και τώρα εγώ τους αναθέτω τη συνοδεία των δικών μου. Τα φέρνουν ευχαρίστως, για ένα λόγο επιπλέον, ότι προτιμάνε τας εξοχάς από το άστυ, οπότε ευχαρίστως θα έρθουν προς τα σένα. Μένω ήσυχος! :-)

      Διαγραφή
  3. Πω πω πω αυτός ο μπαμπούλας!! Τόσο πολύ στα μικρά μου χρόνια κυριαρχούσε το ''τι θα πει ο κόσμος'' που απέρριψα αυτόν τον κόσμο και τον προκαλούσα να πει πολλές φορές.Σκέψου, όταν ήμουν στη εφηβεία ο πατέρας μου δεν με άφησε να γυρίσω αργά κι ας με συνόδευε ο ξαδέλφος μου- πρώτος ξάδελφος παρακαλώ- γιατί; ''-Γιατί τι θα πει ο κόσμος να σε βλέπουν με έναν άντρα; - Μα είναι ο ξαδέλφος μου- Δεν το ξέρει ο κόσμος- Και εμένα τι με νοιάζει; '' Χαμός σ'αυτήν μου τη φράση
    Οπότε απεταξαμην αυτόν το μπαμπούλα!!
    Καλησπέρα στον κ Λι με τις σοφίες του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμάν, βρε Άννα κι εσύ: Τι "κι εμένα τι με νοιάζει;;", παιδάκι πράμα; Πού πας να τα βάλεις με τον Μπαμπούλα και από πού περιμένεις τη σωτηρία σου;
      Αλλά, βλέποντάς το λίγο σοβαρά, πιστεύω ότι είναι πολύ χρήσιμη η "αντιδραστική" στάση των εφήβων, γιατί μπορεί να λειτουργεί και σαν ένα ξυπνητήρι της συνείδησης των από καιρό κοιμωμένων ενηλίκων. Χρειάζεται κάπου κάπου, ή και συχνότερα, να ακούν καμιά φωνή αντίδρασης, να τους κάνει να ελέγχουν λίγο τις αντιλήψεις που χωρίς να το υποψιαστούν καλά καλά έχουν υιοθετήσει από πολλά χρόνια πριν.

      (Αλλά, μεταξύ μας τώρα, μη μου πεις ότι δε σκαρώνατε καμιά συνωμοτική απατεωνιά με τον ξάδερφο! Μη μου πεις ότι αυτός ο ξάδελφος ήταν ο μόνος εν Ελλάδι ξάδελφος που δεν κάλυπτε τα τσιλιμπουρδίσματα της ξαδέλφης!! Τέλος πάντων, ας μείνει μεταξύ μας..)

      Διαγραφή
    2. χαχαχαχαχα (και που λες....ναι, ναι ας μείνει μεταξύ μας!!)

      Διαγραφή
  4. Στα παλιά μας τα παπούτσια τι θα πει ο κόσμος.
    Η αλήθεια είναι πως οι γονείς μας το τιμούσαν αυτό ευλαβικά,οι εποχές όμως αλλάζουν και προχωράμε κοιτάζοντας εμάς τα θέλω και τα μπορώ τα δικά μας!
    Από τους γονείς μας κρατάμε μόνο τα καλα ήθη τα κακά στο καλάθι των αχρήστων 😄
    Καλά να περνάτε κ Λι,το παρελθόν είναι μερικές φορές πράγματι μπαμπούλας!
    Φιλι ηλιόλουστο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βασιλική, ευχαριστούμε για τη λιακάδα που μας έφεραν το φιλί αλλά και η δυναμική σου στάση! Αν αυτό το "στα παλιά μας τα παπούτσια" το έχεις καταφέρει σύντομα στη ζωή σου, χαίρεσαι και χαίρομαι ασυστόλως!

      Ο κόσμος δε θα χαρεί, βεβαίως, αλλά .. στα παλιά μας τα παπούτσια ο κόσμος!

      Ένας μπαμπούλας λιγότερο, λοιπόν. Ο αγώνας για την εξάλειψη των υπολοίπων συνεχίζεται αμείλικτος! Όλοι ενωμένοι! :-)

      ΥΓ. Η ζωγραφική, είμαι σίγουρος, είναι όπλο εναντίον τους..

      Διαγραφή
  5. Ως κι ο κ. Λι λοιπόν, κοντοστάθηκε για να περάσουν "οι άλλοι". Αυτοί οι άτιμοι οι "μπαμπούλες" δεν αποκαθηλώνονται τελικά, όσο κι αν τους αποδομούμε λίγο-λίγο, πάντα θα είναι μια κυρία Ντίνα να μας καρφώνει ταβανόπροκες τα μάτια της.
    Κατά τ' άλλα, αυτό που θαυμάζω στις βόλτες του κ. Λι, είναι που μαζεύει τις εικόνες του και γυρίζει σπίτι για να τις αποκωδικοποιήσει και να τις μοιραστεί.
    Ένας μπαμπούλας λιγότερος από σήμερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ότι φλυαρεί συστηματικά ο κύριος Λι, Μαρία, δεν είναι συνυφασμένο με τη δύναμη του χαρακτήρα του. Συνήθως, δυστυχώς, αυτά είναι αντίρροπα. Όπου ακούς πολλά κεράσια κλπκλπ. Κύριος Λι - κυρία Ντίνα σημειώσατε δύο.

      Ε, τι του μένει του Λι; Να μαζέψει τις εντυπώσεις του και να τις μοιραστεί, εκλιπαρώντας για λίγη υποστήριξη απέναντι στους μπαμπούλες, ο φτωχός.

      Μάλιστα μου μήνυσε να σε ευχαριστήσω για τη δικιά σου.

      :-)

      Διαγραφή
  6. Τι ωραίο. Και αντί να σκεφτόμαστε «Τι θα πουν οι Άλλοι;» «Τι θα πει ο Κόσμος;», είμαστε και εμείς που κάνουμε στην άκρη να περάσουν οι άλλοι και να κάνουμε μετά στα σιωπηλά και όσο πιο διακριτικά τις σκέψεις και τις κινήσεις μας. Πολύ όμορφες σκέψεις, κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια και σ' αρέσουν τα βιβλία, roadartist, ένα πολύ ενδιαφέρον είναι αυτό του Γιάννη Κιουρτσάκη, το "Εμείς οι Άλλοι", όπου βλέπει κανείς πόσο σχετική είναι η ταυτότητα των ανθρώπων. Αλλά κι από τον τίτλο ακόμα καταλαβαίνεις κι αυτό που κι εσύ λες: Εμείς που τα "βάζουμε" με τον κόσμο ταυτόχρονα είμαστε ο κόσμος για τους άλλους. Από τα χιλιάδες παιδιά με τα οποία ήρθα σε επαφή στο σχολείο πολύ λίγα είναι εκείνα που κατάλαβαν πως ο "κύριος" ήταν ένα παιδί ίσως και πιο τρομαγμένο από αυτά τα ίδια. Πάντα ήμουν ο "κύριος" και, πιθανώς, στα μάτια τους, ένας ενήλικας έτοιμος να τα κρίνει. Ένα κομμάτι του Κόσμου, απέναντι στο οποίο πρέπει να μιλάνε κάπως, να φέρονται κάπως, να ρυθμίζουν τη συμπεριφορά τους. Ήμουν ένα κομμάτι του "τι θα πει ο κόσμος;"!
      Μόνο όταν καταφέρναμε να διανύσουμε την ανάμεσα γέφυρα και συναντιόμασταν χανόταν αυτό και, εννοείται, τότε αρχίζαν τα ωραία για όλους :-)

      Διαγραφή
  7. Κατ' αρχήν κύριε Λι τι βλέπω ; "ΕΛΛΗ" ; ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ;
    Αντιλαμβάνεσαι φυσικά και γνωρίζεις απόλυτα τι ακριβώς φωτογραφίζεις και τι βαρύτητα έχει ο συγκεκριμένος Κινηματογράφος.
    Θυμάσαι τότε σε άλλες εποχές, που αποτελούσε "μπαμπούλα" για πολλούς σκοτεινούς κύκλους της "δημοκρατίας και του εθνικού κορμού" ;
    Όσον αφορά τον έτερο "Μπαμπούλα". Τον "κόσμο", τους "άλλους", αυτόν τον εφιάλτη θα έλεγα εγώ που σακάτεψε άπειρες ζωές, τον έχω ζήσει στο μεδούλι μου κύριε Λί.
    Στέλνω τις καλησπέρες μου και τις ευχές μου για ένα όμορφο βράδυ Κυριακής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θυμάμαι, κύριε Γιάννη. Λέτε να μη θυμάμαι; Εμβληματικός κινηματογράφος το "Έλλη" για πολλούς λόγους. Μικρό χωριό η Αθήνα και όσοι την έζησαν στα φοιτητικά-νεανικά τους χρόνια νομίζω δέθηκαν με τους λίγους και συγκεκριμένους χώρους που "είχαν κάτι να πουν". Και χαίρομαι που υπάρχει ακόμα και που κρατάει έναν - έστω - ήπιο χαρακτήρα και προφίλ.
      Τον έζησες τον Μπαμπούλα, ευτυχώς διεσώθης!

      Πολλά φιλιά

      Διαγραφή
  8. ΚΑΙ ΕΙΠΕΝ ΤΟ ΞΩΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑΜΕΡΗ ΤΑ ΕΞΩΤΕΡΑ:

    "Μα τι Μπαμπούλας . Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ . Με όλα κεφαλαία .
    Κι οχι γιατί δεν μας αφήνει να κάνουμε αυτό που θέλουμε οχι οχι ,το χειρότερο είναι πως δεν μας αφήνει να μάθουμε ΤΙ στην ευχή πραγματικά θέλουμε . Είναι ο πιο διαστροφογόνος μπαμπούλας !
    Αυτή είναι πιστεύω η χειρότερη ζημιά (συνήθως )γιατί ξέρω καλά πως όταν μάθεις τι θέλεις και το ακολουθήσεις αυτή η "φωνή του κόσμου" σχεδόν εξαφανίζεται απ'τ'αυτιά σου .
    Και φυσικά δεν είναι το φρικιό η κυρά Κατίνα η κουτσομπόλα το ανίκητο τέρας .Αυτήν εύκολα την έχεις χε....
    Εκείνα τα άλλα "κανονικά" κοντινά πρόσωπα τα ενδεδυμένα την οικογενειακή -φιλική αγάπη είναι τα πιο επικίνδυνα κι ανίκητα . Εκείνοι οι Άλλοι Εμείς .... Μπαμπουλοδαρμένοι και Μπαμπουλοδέροντες σ'ένα βαθύ σκοτάδι έλλειψης αυτογνωσίας ....

    Απαπαπααα κι έχει τόσο γλυκό φώς έξω αυτή την αριστουργηματική Κυριακή .
    Φιλιά αγάπης να διώχνουν τους μπαμπούλες "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ό,τι και να πω, εξωτικό ξωτικό, δε θα προσθέσει στα σημαντικά που γράφεις. Διαστροφογόνος, πραγματικά, και γι' αυτό που λες: αφού μας δυσκολεύει να καταλάβουμε τι πραγματικά θέλουμε εμείς οι ίδιοι. Κάτι σαν εκ των προτέρων αλλοίωση της προσωπικής μας ταυτότητας, δηλαδή. Διαμορφωνόμαστε - απ' αυτόν - προτού να το καταλάβουμε. Και μετά άντε στον αγώνα για αυτονομία και ανεξαρτησία!

      Αλλά .. με παρασέρνεις κι εμένα, βλέπεις. Κι αφού η αριστουργηματική Κυριακή έδωσε τη σκυτάλη σε μία εξίσου αριστουργηματική (μόνο από άποψη καιρού, δυστυχώς) Δευτέρα, άντε, να πηγαίνω κι εγώ, αφού έτσι κι αλλιώς, είπαμε, σιγά μην πρόσθετα και τίποτα!

      ΥΓ. Αν δίναμε φιλιά και στους μπαμπούλες, λες να γινόταν τίποτα;

      Διαγραφή
  9. Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν τόσο πολύ αυτόν τον μπαμπούλα που έλεγα θα τον "σκοτώσω" μεγαλώνοντας, αλλά αποδείχτηκε πολύ σκληρός για να πεθάνει.
    Και σαν τον κύριο Λι κάνω στην άκρη και περιμένω να περάσει το "όποιο ζευγάρι"!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο κύριος Λι σε κατανοεί απολύτως, Μαρία, και ταυτίζεται με το δράμα σου..Όταν έγραφα το κειμενάκι του, μου έλεγε "γράψε, γράψε παραδείγματα: στο σινεμά, όταν σηκώνεσαι, στο τρένο, όταν μπαίνεις, στην καινούρια αδιάφορη γνωριμία, στα ψώνια και στις συναλλαγές, ακόμα κι όταν περπατάς στους άγνωστους δρόμους.." Και λοιπά.

      Σταματημό δεν είχε. Του είπα ότι υπερβάλλει κι ότι αυτό αρχίζει να είναι μόνο προσωπικό και όχι κοινό πρόβλημα. Επέμενε. Με αυξομειώσεις, μου είπε, όλοι συναντάνε καθημερινά τον μπαμπούλα.

      Εε! Ακόμα στην άκρη είσαι; Πέρασε το ζευγάρι! :-)

      Πολλά φιλιά, Μαρία

      Διαγραφή
  10. xaxaxaxa είμαι αυτή η χαζούλα που από μικρή τόσο δα, ο Οποιοσδήποτε της έλεγε "τι θα πει ο κόσμος!" εκείνη απαντούσε ... "δηλαδή τι εννοείς δεν καταλαβαίνω!".
    Τι όμορφος που θα ήσουν μέσα στη βροχή να φωτογραφίζεις κύριε Λι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα! Είσαι εκείνο το σπάνιον είδος που αναζητούν όλοι οι μουσειολόγοι, για να το τοποθετήσουν σε μια περίοπτη θέση, στο μουσείο! Πρόσεχε!
      (Αν και, εδώ που τα λέμε, σε φαντάζομαι ακόμα και μέσα από τη βιτρίνα να φωνάζεις στον κόσμο "εδώ είμαι, λοιπόν, γιααα να ακούσω τι έχετε να πείτε!")

      ΥΓ. Έσταζε ολόκληρος ο Λι - οι φωτογραφίες του έλειπαν και άντε ν απελευθερώσει τα χέρια από τις τσάντες, άντε να ανοίξει το σακίδιο να πάρει το κινητό, άντε να προσπαθεί να κρατάει το χέρι του σταθερό. Άσε που περίμενε και το ζευγάρι να περάσει! :-)

      Χαιρετισμούς εκεί στα πέρα μέρη, στέλνουμε λίγη ζεστασιά να την έχετε για το χειμώνα.

      Διαγραφή
    2. που να δεις σε τι τέρας μεταμορφωνόμουν όταν ο Καθένας τολμούσε να έχει το θράσος να μου εξηγήσει τι ακριβώς θα πει ο κόσμος ή τι συμβαίνει όταν ο κοσμάκις (με αυτό ακριβώς τον μαθηματικό τύπο εξουδετερώνουμε τους μπαμπουλες) αποφασίσει να μου εξηγήσει την κοντόφθαλμη ματιά του
      Έως και είμαι η άγνωστη κοπέλα του ζευγαρακίου που θα άφηνε τον ανήρ για να σου κρατήσει τις τσάντες αναγκάζοντας και τον ανήρ να σε βοηθήσει προκειμένου να μην με κλέψεις (τοσο σπάνια χαχαχαχα) ... ε ναι για να με προσέξεις θα σε βοηθούσα ... τι άλλο (μιλάμε για τον ορισμό της εγωίστριας ) :) :) :) :) Ξέρεις πόσο καιρό προσπαθώ να με προσέξεις? Βλέπεις... τόσο καιρό παρακολουθώ τους σχολιασμούς σου ... πόση Αξία κρύβουν θέε μου! Κάθε απάντηση σου ξεχωριστή, απόλυτα συγκεντρωμένη και συγκροτημένη Τα σέβη μου για τον τρόπο που χαρτογραφείτε του κάθε συνομιλητή σας (λατρεύω τις παρενθέσεις είναι το μικρό παιδί μέσα μας είναι η αγκαλιά)

      χαχαχαχαχαχαχα
      Σημείωση, μάλλον ο κύριος Λι σέβεται απίστευτα τα ζευγαράκια και σταματά ότι και αν κάνει για να περάσουν και κυρίως για να τα θαυμάσει :) :) :) :) :) :)

      Διαγραφή
    3. Χα! Θα ήθελα να ήμουνα κάπου από κοντά, όταν εξηγείς, να παρακολουθήσω την τεχνική σου!

      Αν και στις παρακολουθήσεις, βλέπω, κατά δήλωσή σου, ότι είσαι κι εκεί εξπέρ! Βρε παιδί μου, εκτός του ότι κοκκινίζω μ' αυτά που γράφεις, φοβάμαι μήπως, αν σε πιστέψει κανείς, θα πέσει και στο δικό μου κυνήγι, για να με βάλει σε καμιά άλλη βιτρίνα μουσείου ως σπανίου είδους σχολιαστή ή κάτι τέτοιο. ( Βέβαια, συγκεντρωμένα δεν τα λες. Εκμυστηρεύομαι ότι τα γράφω πάρα πολύ βιαστικά, τόσο που ούτε μια δεύτερη ματιά δεν τους ρίχνω και ξεφεύγουν και λάθη πληκτρολόγησης..)

      Για τα ζευγαράκια πάντως το πέτυχες διάνα! Ο κύριος Λι χαίρεται και θαυμάζει τα ερωτευμένα ζευγαράκια. Θυμάμαι μια φορά που είχα μπει στο γραφείο του διευθυντή του Λυκείου. Είχε τσακώσει ένα ζευγαράκι, δυο συμπαθέστατα μικρά της Α΄λυκείου, λίγο ασχημούτσικα και τα δυο, και τα κατσάδιαζε, τα απείλησε "γιατί εδώ είναι σχολείο" κλπ, Τα έκανε και αισθανόντουσαν χάλια. Άφησα κάτι φωτοτυπίες και βγήκα, ενώ ο διευθυντής συνέχιζε την κατσάδα. Αυτός ο χρόνος έφτασε για να .. υιοθετήσω το ζευγαράκι, να το πετύχω σε ένα διάλειμμα και να τους πω ότι ο έρωτας δεν είναι κάτι κακό και, αν είναι αληθινός, είναι το ωραιότερο πράγμα του κόσμου και ότι δεν πρέπει να ντρέπονται κλπ. Χαμογελαστή λεπτομέρεια: Μετά από χρόνια τα συνάντησα στο δρόμο μαζί και πιασμένα χεράκι χεράκι. Δεν ήταν μαθητές δικοί μου - ήταν σε άλλο τμήμα. Τρέξαν και με φώναξαν, πάντως, και επέμεναν να με κεράσουν!
      Να που χαρτογραφείτε κι εσείς επιτυχώς το συνομιλητή σας, λοιπόν!

      Καλημέρα :-)

      Διαγραφή
  11. Εκείνο το πήγαινε-έλα στο σχολείο κάθε μέρα που έπρεπε να διασχίσει την πλατεία και την αγορά που έσφυζε από κόσμο. Και για να επιβιώσει ένα παιδί, ένας έφηβος αξιοπρεπώς χωρίς να δεχτεί προσβολές και κάθε είδους ταπεινώσεις έπρεπε να συμμορφωθεί. Πώς μεγαλώνει έτσι ένα παιδί; Με πολύ θυμό.
    Καλό ξημέρωμα κ. Λι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Μαρία, πόσο δίκιο έχεις. Κι αν δεν είναι θυμός, πάντως είναι αρνητικό συναίσθημα.
      Δες δυο λεπτομέρειες:
      1) Θα μπορούσε να νιώθει έτσι το παιδί ακόμα κι αν ποτέ δεν είχε ακούσει κανένα να σχολιάζει κάτι. Απλώς, ξέρει ότι "ο κόσμος" σχολιάζει.
      2) Δεχόμαστε κάπως σα φυσικό οι μεγάλοι να κρίνουν και οι μικροί να κρίνονται. Για κάποιους λίγο ασαφείς λόγους δίνουμε το δικαίωμα της κριτικής στους μεγάλους και δεν το πολυεπιτρέπουμε στους μικρούς. Fair?

      Καλή βδομάδα και σε σένα.

      Διαγραφή
  12. Με έχει πιάσει μια συγκίνηση τώρα, που βλέπω τον κινηματογράφο Έλλη, καθώς ήμουν θαμών της αιθούσης, κατά το παρελθόν, πριν μεταναστεύσω για λόγους εργασίας εις το ειδυλλιακό Άργος!

    Με την απειλή των "άλλων" και του "κόσμου" μεγάλωσα και ήταν πάρα πολύ καταπιεστικό κι έτσι δεν έκανα ποτέ κουβέντα γι αυτούς στον νεαρό απόγονό μου.
    Τώρα πώς εκείνος γυρνάει συχνά-πυκνά και μου λέει "Τι θα πει κι ο κόσμος;", δεν το έχω καταλάβει και φοβούμαι ούτε πρόκειται!
    Ειλικρινά αναρωτιέμαι πώς μου βγήκε έτσι αυτό το παιδί!
    Αλλά τι να πει κανείς; Παιδιά...

    Καλή εβδομάδα κύριε Μάνεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θαμών; Ένα από τα κεφάλια που με δυσκόλευαν να δω τους υπότιτλους, ίσως, ε; Χμ..

      Και εσύ καλά έκανες με το νεαρό απόγονο. Όμως, αυτό ακριβώς είναι το θέμα: Αυτή η "ιδέα" του κόσμου, των άλλων, φαίνεται ριζωμένη μέσα μας, έτσι που να μην ξέρουμε από πού "μας βγαίνει έτσι"..
      Τέλος πάντων, ας μην επεκταθώ και με διαβάζουν κι άλλοι και τι θα πουν κλπκλπ..

      Καλή βδομάδα και εις το ειδυλλιακόν Άργος.

      Διαγραφή
    2. Αν σας εμπόδιζε μία κυρία που είχε τα μαλλιά της μαζεμένα σε κότσο τύπου "κυψέλη μελισσών" (παραθέτω σύνδεσμο με αυτό το χτένισμα πιο κάτω), τότε ναι, ήμουν εγώ.
      Μα τι να έκανα; Ήταν τάση της μόδας την εποχή εκείνη!
      https://goo.gl/images/gC52Mz

      Διαγραφή
    3. Χαχαχα! Έδινε και ύψος, άλλωστε, ε;

      Λες γι' αυτό να θυμάμαι το "Έλλη" με κάποιες κολώνες στη μέση;;

      Διαγραφή
  13. Ήμουν στην εφηβία όταν είχα διαβάσει τη φράση του Ζαν-Πολ Σαρτρ: Η κόλαση είναι οι άλλοι!
    Κάπου εκεί, συνειδητοποίησα και τη βαρύτητα της. Αν αφήσεις να σε επηρεάσει αυτός ο μπαμπούλας που είναι η γνώμη των άλλων ίσως και να μιλάμε όντως για κόλαση.
    Για εμένα έχει μεγάλη σημασία το εξής: Ο κόσμος δεν είναι κοντά μου ούτε στις χαρές και κυρίως ούτε στις λύπες μου. Γιατί να με νοιάζει η άποψη του;
    Κάπως έτσι λοιπόν, με όπλο την λογική μου και πολύ κουβέντα με τον εαυτό μου, σταμάτησα να βάζω πρόσωπα στους "άλλους" και τους άφησα απρόσωπους, στο background!
    Πολύ ωραία κουβέντα ανοίξαμε!
    Καλό ξημέρωμα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η λογική σου ανάλυση πολύ απλή και .. λογική. Μακάρι να νικούσε πάντα έτσι εύκολα η λογική (και) σ' αυτό το θέμα. Νομίζω ότι υπεισέρχονται και πολλοί προσωπικοί, ψυχολογικοί παράγοντες, που, όσο να'ναι, το μπερδεύουν το πράγμα. Εσύ δείχνεις δύναμη και μπορείς και τους .. "τσουβαλιάζεις" στο background, για άλλους φαίνεται να μην είναι πολύ εύκολο.

      Ναι, του κ. Λι του αρέσουν σχεδόν όλες οι κουβέντες! :-)

      Φιλιά

      Διαγραφή
  14. Η αλήθεια είναι κύριε Λι, πως τα παλιότερα χρόνια, απειληθήκαμε σε μεγάλο βαθμό από αυτούς τους μπαμπούλες, κυρίως μέσω των γονιών μας. Το σςςς μη φωνάζεις, σ΄ ακούει ο κόσμος, μόλοις υψώσω την φωνή μου, το ακούω ακόμη από την ογδοντάχρονη τώρα πια μητέρα μου. Και δεν το κρύβω πως σε ένα βαθμό, άλλοτε μικρό και ευτυχώς σπανίως μεγάλο, έχουν τρυπώσει μέσα μας.
    Ως αντιστάθμισμα όμως θέλω να πω πως ευτυχώς δεν μεγαλώσαμε μ΄ αυτούς τα παιδιά μας. Θέλω να πιστεύω ότι εδώ και αρκετά χρόνια, έχει εκλείψει αυτό το ''τι θα πει ο κόσμος'' από τους νεώτερους. Εσείς τι λέτε; Όχι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, αεράκι.
      Κι εγώ τα ίδια θέλω να πιστεύω. Πιστεύω, όμως, ταυτόχρονα, ότι όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές, η βαθεία δομή του ανθρώπου μάλλον δεν αλλάζει. Κομμάτι της κακώς ή καλώς εννοούμενης κοινωνικότητας, ο άνθρωπος ζει σε συνεχή σύγκριση με τους άλλους, σε συνεχή "συνδιαλλαγή" μαζί τους. Κατά κάποιον τρόπο δεν είναι δυνατό να τους αγνοεί. Η θέση του στην κοινωνία καθορίζεται (και) απ' αυτούς.
      Βέβαια, οι μεγαλουπόλεις βοηθάνε στο ξεπέρασμα της αντίληψης που κουβεντιάζουμε. Νομίζω πως και σήμερα ακόμα, στις μικρότερες κοινωνίες, η αίσθηση του κοινωνικού ελέγχου που φέρουμε είναι ισχυρή.
      Ευτυχώς, βέβαια, δε μεγαλώσαμε τα παιδιά μας έτσι. Πόσοι όμως από μας δεν αισθάνονται μια πίεση, όταν τα παιδιά τους ξεφεύγουν από τον "κανόνα" που επικρατεί, από το "μέσο όρο" της εικόνας, των συμπεριφορών, των αντιλήψεων. Σκέφτομαι αν πίσω από αυτό το άβολο συναίσθημα των γονιών, κρύβεται η απαρέσκεια από την αρνητική κοινωνική κριτική που αισθάνονται ότι ασκείται.
      Λέω..Μήπως ξέρω κι εγώ;

      Πολύ σ' ευχαριστώ, fish eye, για την ωραία κουβέντα. Μια καλή μέρα.

      Διαγραφή
  15. Πολλά θα πει ο κόσμος. Και θα πει είτε σε βλέπει είτε όχι. Οπότε, αφού θα πει που θα πει, κάνε το να το ευχαριστηθεί η ψυχούλα σου, βρε αδερφέ! Τουλάχιστον να βγει και κάτι καλό. Αμάν με τους εκβιασμούς και τους ψυχαναγκασμούς που τους κουβαλάμε καμιά φορά χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι. Αυτή η μανία να είμαστε όλοι οι ίδιοι, αυτή η επιμονή να κόβουν τα φτερά αν διαφέρουν από των υπολοίπων στο σχήμα ή στο πλάτος... Και τελικά πόσο σωστό ή αληθινό είναι να κάνουμε ή να μην κάνουμε κάτι με μόνο κριτήριο τη γνώμη των άλλων. Εμείς ποιοι είμαστε τελικά;
    Βρε, αφού θα πουν που θα πουν, κάνε το το ρημάδι να το φχαριστηθείς! (ε, αρκεί να μην βλάπτει κάποιον, ε; Είπαμε)
    Σας ασπάζομαι σταυρωτά. (μην με πει ο κόσμος αγενή!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σαν καλά να τα λες. Αυτό πού το βάζεις; Έτσι κι αλλιώς θα πουν, ακόμα κι αν δε δουν, δεν ακούσουν. Οπότε, ναι, ας αφιερώσουμε:
      https://www.youtube.com/watch?v=AMRRas1rYXI

      ΥΓ. Μόνο, ρε παιδί μου, όσο σκέφτομαι ότι είμαι κόσμος κι εγώ.. Φτου, μπέρδεμα!

      ΥΓ2. Εύχομαι να είσαι καλά, Φακίδα, και μη σε νοιάζει καθόλου για επισκέψεις. Μη σε μέλει, που λέει και το παραπάνω τραγούδι!

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: