Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

πώς είσαι;

             Είναι χρόνια πολλά που έχει κάνει συνείδηση ο κύριος Λι ότι πολλά απ’ αυτά  που του αρέσουν στα βιβλία που διαβάζει (και δωσ’ του παίρνουν φόρα τα μολυβάκια, οι υπογραμμίσεις, οι σημειώσεις στο περιθώριο, τα χαμόγελα, η αναβίβαση του βιβλίου σε «πολύ καλό, πολύ καλό!») είναι αυτά που κρατάνε έναν καθρέφτη μπροστά του: αυτά που τον περιγράφουν, αυτόν και τη ζωή του. Μπορεί να τραβάνε στα άκρα την περιγραφή -   σωτήριο αυτό για την ψυχολογία του -, μπορεί να μη σημαδεύουν κέντρο ακριβώς, αλλά είναι σα να φέρνουν πεσκέσι απ’ το χωριό, προσφέρουν παρήγορη οικεία ζεστασιά, ψιθυρίζουν στ’ αυτί και μοιράζεται μαζί τους μυστικά που ξέρει πολύ καλά.
            Υπάρχει, ας πούμε,  μία πολύ συνηθισμένη ερώτηση των ανθρώπων που πάντα έφερνε τον Λι σε αμηχανία. Στον κάπως ιδιόρρυθμο ήρωα του Georgi Gospodinof, του «Περί φυσικής της μελαγχολίας» (μτφρ. Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, εκδ. Ίκαρος, 2018) η αμηχανία αυτή διογκώνεται στα όρια της φοβίας, αλλά το αναγνωρίσιμο περιεχόμενό της κάνει τον κύριο Λι μας να απολαμβάνει την ανάγνωση, καθώς κάτι ξέρει κι αυτός από τον πόνο του ήρωα: Γράφει, λοιπόν, ο Gospodinof:

Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΜΙΑΣ ΦΟΒΙΑΣ
( ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ)
            «Μια φίλη ένιωθε μεγάλο φόβο κάθε φορά που έβλεπε κούκλες. Κοκάλωνε όταν το βλέμμα της συναντούσε τα σιωπηλά τους μάτια. Εδώ που τα λέμε, πραγματικά, έδειχναν τρομακτικές μερικές κούκλες. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτός ο φόβος έχει περιγραφεί και έχει και όνομα – λέγεται «παιδοφοβία».
            Η δική μου η φοβία είναι ακόμα πιο τρομερή, επειδή το τρομακτικό μπορεί να βρίσκεται παντού. Δεν την έχω βρει σε καμιά νομενκλατούρα των φοβιών, ως εκ τούτου παραθέτω εδώ την περιγραφή της. Ας είναι αυτή η περιγραφή η δική μου μικρή επιστημονική συμβολή στον ατελείωτο κατάλογο των φοβιών.
            Φοβάμαι μια ερώτηση. Είναι μια εφιαλτική ερώτηση, που μπορεί κυριολεκτικά να πηδήξει μπροστά μου από την επόμενη γωνία του δρόμου, να κρυφτεί στο ξεδοντιασμένο στόμα της γειτόνισσας ή να την τραυλίσει ο εφημεριδοπώλης. Κάθε κουδούνισμα του τηλεφώνου συνδέεται μ’ αυτή την ερώτηση. Ναι, τις πιο πολλές φορές κρύβεται στο ακουστικό του τηλεφώνου:
            Πώς είσαι;
            Σταμάτησα να βγαίνω, δεν σήκωνα τηλέφωνο, ψώνιζα κάθε φορά σε διαφορετική αγορά για να μη συνάψω τις συνηθισμένες γνωριμίες της καθημερινότητας. Έσπαγα το κεφάλι μου να ανακαλύψω κάποιες αμυντικές απαντήσεις. Χρειαζόμουν μια νέα ασπίδα απέναντι στη βλακεία. Πώς να βρεις μια απάντηση που να μην αυξάνει την έλλειψη ταλέντου, να μην υποπίπτει σε κοινοτοπίες. Μια απάντηση που να μη σε αναγκάζει να χρησιμοποιείς έτοιμες φράσεις, μια απάντηση που να μην ψεύδεται, αλλά και να μην αποκαλύπτει κάποια πράγματα που δεν θέλεις να αποκαλύψεις. Μια απάντηση που δε θα προκαλεί μια μακρά συζήτηση χωρίς νόημα.
            Τι είδους υποκριτική παράδοση ετικέτας ήταν αυτή που διαμόρφωσε, πώς πλάστηκε μέσα στους αιώνες αυτή η υποκριτική ερώτηση. «Πώς είσαι;» αυτή είναι η ερώτηση. That is the question. (Η ανώτερη ερώτηση «να ζει κανείς ή να μη ζει» αντικαταστάθηκα απ’ το ποταπό αυτό ερώτημα, ιδού μια απόδειξη της κατρακύλας.)
            Πώς είσαι;
            Πώς είσαι;
            Πώς είσαι;
            Πώς απαντάς σε μια τέτοια ερώτηση;
            Δες την πονηριά που έκαναν οι Άγγλοι για να ξεφύγουν, όταν τη γύρισαν σε χαιρετισμό. Της αφαίρεσαν το μεδούλι, της πήραν το ερωτηματικό.
            Το «πώς είσαι» είναι η μπανανόφλουδα που σου βάζουν με καλοσύνη κάτω απ’ το πόδι, το τυράκι που σε παρασύρει στη φάκα του κλισέ.
            Το «πώς είσαι» είναι το ελαφρύ δηλητήριο της καθημερινότητας που σε εξασθενεί. Δεν υπάρχει ειλικρινής απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Δεν υπάρχει. Γνωρίζω πιθανές απαντήσεις, αλλά τις σιχαίνομαι, με καταλαβαίνετε; Τις σιχαίνομαι… Δεν θέλω να είμαι τόσο προβλέψιμος, να απαντάω «καλά, ευχαριστώ» ή «έτσι κι έτσι, όσο ζούμε ακόμα» ή «τι τα θες, κάτι γίνεται», ή …
            Δεν ξέρω τι κάνω. Δεν μπορώ να είμαι κατηγορηματικός. Για να σας απαντήσω πάνω κάτω, πρέπει να έχω ζήσει νύχτες, μήνες, χρόνια, να έχω διαβάσει τους πύργους της Βαβυλώνας από βιβλία, να γράφω, να γράφω… Η απάντηση είναι ολόκληρο μυθιστόρημα.
            Πώς είμαι;
            Δεν είμαι. Τελεία και παύλα.
            Ας είναι αυτή η πρώτη σειρά. Και αποκεί και πέρα ας αρχίζει η ειλικρινής απάντηση.»

            Eκείνη την ώρα, χωρίς να ξέρει το τηλέφωνο του Λι ότι βολεύει τέλεια σκηνοθετικά, ηχεί, ακριβώς μετά  το τέλος της ανάγνωσης του αποσπάσματος. Αυτομάτως, ο Λι σπεύδει να το σηκώσει. Αίφνης όμως το χέρι του μένει μετέωρο και μια παιχνιδιάρα απορία σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Κι αν ;

34 σχόλια:

  1. Κύριε Λι, το ''δεν είμαι'' δεν υπάρχει! Υπάρχει όμως το ''κουράστηκα με τους ανθρώπους''. Υπάρχει το ότι σε κάθε μου απάντηση στο ''πως είσαι'' υπάρχουν ανταπαντήσεις και αυτές συνήθως περιέχουν κριτική, αποδόμηση και διάφορα τέτοια αντιπαθητικά συναφή. Υπάρχει η απόρριψη και όχι η αποδοχή. Όχι πάντα βέβαια αλλά πολύ συχνά. Έτσι, καμμιά φορά, το πως είμαστε, το τι κάναμε και τι θέλουμε να κάνουμε το κρατάμε πολύ σοφά για μας.
    Ωραία βιβλία διαβάζετε, το ματόψαρο το παλεύει με έναν τυφλό δολοφόνο της Άντγουντ. Βαρετό, πολύ βαρετό και ήσυχο, αλλιώς είχα την Άντγουντ στην ψαροφαντασία μου :)
    Καλή Κυριακή, προσοχή στο κρύο και στη βροχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ καλημέρα σας (μια μέρα που φυσάει - και μάλιστα φυσάει και λίγο χειμώνα..)
      Ίσως αυτό το υπερβολικό "δεν είμαι", που αναφέρει ο Gospodinof, να περιγράφει τη δυσκολία, ακόμα και το αδύνατο του αυτοπροσδιορισμού, πόσω μάλλον στα περιοριστικά όρια ενός καθημερινού/συμβατικού διαλόγου. Και βέβαια δίκιο έχεις. Κριτική, και βέβαια, απόρριψη και αποδοχή. Όλα τα 'χει ο μπαξές.

      Θέλω να ελπίζω ότι με τα κοντινά μας πρόσωπα όλα αυτά δε φτάνουν για να .. μας φτάνουν σε σημείο να κρατάμε για τον εαυτό μας τα ουσιαστικά προσωπικά μας στοιχεία. Η έκφρασή τους, η ανταλλλαγή τους, η επανατοποθέτησή τους μέσα από τα μάτια αγαπημένων μας ανθρώπων, είναι αναγκαία ζωογόνα όαση.

      ..Όπως και τα βιβλία. Ο Gospodinof, φρέσκια ματιά και γραφή, ήταν πολύ ενδιαφέρων.
      Μου άρεσε ο χαρακτηρισμός "ήσυχο" για ένα βιβλίο. Χειρουργική κριτική!
      Παρόλη την τόσο πυκνή εκδοτική της παρουσία, δεν ξέρω/δε θυμάμαι γιατί αλλά Άτγουντ δεν έχω διαβάσει.

      Το σημερινό κρύο και η βροχή, σε μια γκρίζα Κυριακή αργού ξυπνήματος και ράθυμη, έρχονται στο παράθυρό μου και με ρωτάνε "πώς είσαι;" Ψρώνω, ψαράκι, να απαντήσω..

      Πολλά φιλιά, καλή βδομάδα.

      Διαγραφή
  2. Μμμμμμμ, σιγά τη φοβία!
    Έχω πάαααααρα πολλές φοβίες!
    Να αρχίσω να τις λέω σήμερα και να τελειώσω σε δυο μήνες!
    Αυτή είναι η πιο απλή για μένα!
    Πις οφ κέικ, που λένε κι εδώ γύρω...
    Παράδειγμα:
    Μια τυχαία Τασία: Πώς είσαι αρτίστα;
    Ατβ: Δεν ξέρω.
    Και καθάρισα!
    Μένει αποσβολωμένη η Τασία, μετά κουνάει το κεφάλι της, δεν ξέρω για ποιο λόγο και ούτε ασχολούμαι να μάθω, δεν βρίσκει νόημα να ρωτήσει κάτι άλλο σχετικά με το πώς είμαι και όλα καλά!
    Και χωρίς να έχω πει ψέματα!
    Διότι, πραγματικά δεν ξέρω πώς είμαι!
    Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι πρέπει να πάω να ετοιμάσω τη μπεσαμέλ, γιατί θα έρθουν τα παιδιά για φαγητό το μεσημέρι και τους έταξα παστίτσιο!
    Άρα φεύγω σχεδόν τρέχοντας!
    Καλημέρα κύριε Μάνεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και τώρα που το παστίτσιο έχει εκτιμηθεί, καταναλωθεί, προκαλέσει τύψεις, λαδώσει κάπου 3000 τζάρτζαλα, μπορούμε να επανέλθουμε σοβαροί στη συζήτησή μας και να πούμε ότι ο κύριος Λι σας ζηλεύει αφορήτως, τουλάχιστον στις σχέσεις σας με την κυρία Τασία - με την οποία πάντως, ας το πούμε και αυτό, ο κύριος Λι αισθάνεται μια εκλεκτή συγγένεια στο θέμα της αποσβόλωσης. Αποσβολώνεται κι αυτός με χίλιες δύο αφορμές.

      Χαίρομαι που απ' αυτό φύγαμε όλοι φαγωμένοι και ευχαριστημένοι, ο καθένας για τους λόγους του. Και σας εύχομαι μια πολύ καλή βδομάδα.

      Τα σέβη μου στην κυρία Τασία

      Διαγραφή
  3. Έχω μείνει εμβρόντητη με το κείμενο του Gospodinof περί φόβου, όσο για το ερώτημα "πώς είσαι" προσωπικά μπορώ ν' απαντήσω ανάλογα αν αυτός που ρωτά με ρωτάει τυπικά ή αν αισθάνομαι πως πραγματικά τον ενδιαφέρει η απάντηση!
    Εδώ "παίζει" το πόσο παρόν είναι το άτομο που δέχεται το ερώτημα, αν είναι στη κοσμάρα του, η απάντηση θα είναι, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε!
    Όσο για τον φόβο που μας μαθαίνουν από παιδιά (γονείς, εκκλησία, σχολείο, κράτος)τι σημαίνει να φοβάσαι να είσαι αυτός που είσαι, δεν υπάρχει συνταγή για να πάει κανείς πέρα απ΄αυτόν, μόνο αν τον κατα-νοήσει...
    Μόλις κύριε Λι, διάβασα τον τίτλο, θυμήθηκα μια παλιά μου ανάρτηση που όλη μαζί θα μπορούσε να είναι και ο σχολιασμός του κειμένου:
    "Πώς τα πας; (ο τίτλος)
    Είναι οι μέρες σου γρήγορες σαν αστραπή;
    Ζεις μέσα σε μια μέρα, χιλιάδες χρόνια;"
    (...)"Οι πιο μορφωμένοι άνθρωποι, εκείνοι που κατέχουν ατέλειωτες πληροφορίες και γνώση, κι εκείνοι που έχουν επιστημονική μόρφωση, έχουν νοημοσύνη;
    Δεν νομίζεις ότι η νοημοσύνη είναι κάτι τελείως διαφορετικό;
    Στη πραγματικότητα είναι ολοκληρωτική ελευθερία από το φόβο". Κρισναμούρτι.

    https://ainafetst.wordpress.com/2018/10/12/%cf%80%cf%8e%cf%82-%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%82/

    Οι βροντές και αστραπές που συνεχίζονται έξω ενώ πληκτρολογώ, μου θυμίζουν πως ο χειμώνας θέλει ζεστασιά θέλει πολλά ζεστά ΑΦιλιά καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κυρία μάγισσά μας, πολύ στενοχωρήθηκε ο κύριος Λι με το σχόλιό σας για τους φόβους. "Αν νοημοσύνη είναι η ολοκληρωτική ελευθερία από το φόβο", είπε, "τότε εγώ μπορεί να είμαι και βλαμμένος;;"
      Το χειρότερο απ' όλα είναι πως χωρίς να προσέχω, αφηρημένος, μηχανικά σχεδόν, υποτακτικά, τέλος πάντων, όπως συνήθως απαντάει ένας υπάλληλος στον εργοδότη, είπα "Ναι, ναι, βεβαίως!" Και τώρα ποιος μας σώζει!

      (Ξανα)διάβασα την ανάρτησή σου του Οκτωβρίου και όντως, σχολιάζει μια χαρά τούτη εδώ. Τώρα, τι να πω; Αφού τα σχόλια προηγούνται της ανάρτησης του κύριου Λι, κάτι δεν πάει καλά με δαύτον!

      ΥΓ. Άργησα λίγο να απαντήσω και βγήκε ένας ήλιος λαμπρός, μαγισσούλα. Να το χαίρεστε - χωρίς εκπτώσεις στα αφεψήματα ωστόσο! :-)

      Διαγραφή
    2. Κλαίωωωω, όπως συνηθίζεται εδώ να λένε, όταν κανείς ξεκαρδίζεται στο γέλιο... και με ρωτά ο Παραμυθοσύντροφος το γιατί και του απαντώ, "που να σου εξηγώ τώρα" και χαχαχαχαχααααααααα!
      Όχι καλέ, δεν είναι βλαμμένος αυτός που δεν έχει νοημοσύνη απλώς είναι κομμάτι φοβισμένος ή αν θέλεις, είναι αυτό που είναι!!!
      ΑΦιλιά καρδιάς παρέα με φασκόμηλο και μ' ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα!

      Διαγραφή
  4. Πολύ γνωστό το όνομα Gospodinov. Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ.
    Από φοβίες Διονύση μου είμαστε γεμάτοι. Δυστυχώς. Και πληθαίνουν σαν να πολλαπλασιάζονται μαζί με τις νευρώσεις μας.
    Χμμμμ κρατά και ο κ. Λι σημειώσεις στα βιβλία του ε; δεν είναι μονάχα δικό μου ....κουσούρι. Για να έχω μια παρηγοριά τώρα.
    Την καλησπέρα μου αγαπητέ Διονύση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Γιάννη (Δε ρωτάω "τι κάνεις".. Έχουμε κι ένα τακτ!)

      Αυτό με τον πολλαπλασιασμό των φοβιών .. φοβία κοντεύει να καταλήξει και για μένα. Χμ..

      Όχι μόνο κρατάω σημειώσεις στα βιβλία μου, αλλά μ' αρέσει αρρωστημένα να .. κατασκοπεύω τις σημειώσεις των άλλων. Αν μου δανείσεις κανένα βιβλίο κάποια στιγμή, πρόσεξέ το αυτό, παρακαλώ! :-)

      ΥΓ. Με αφορμή τον Gospodinof είχα ξανακάνει μία ανάρτηση. Μπορεί να το θυμάσαι το όνομα από εκεί. Γιατί είναι το πρώτο έργο του που μεταφράζεται στα ελληνικά και θα ήταν απίθανο να τον έχεις διαβάσει στα βουλγάρικα. Δυνατό το βιβλίο του. Έχει τους πειραματισμούς του, την πυκνότητά του, αλλά νομίζω πως αξίζει.

      Πολλά φιλιά, Γιάννη!

      Διαγραφή
  5. Πως είσαι; Σε τι κατάσταση δηλαδή βρίσκεσαι. Χαράς; Λύπης; Χαρμολύπης; Νιρβάνα; Και πως να απαντήσεις σε μια τέτοια ερώτηση; Προϋποθέτει αυτογνωσία, να γνωρίζεις πρωτίστως εσύ την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Ποιοί και πόσοι από εμάς κάνουν τακτικά την ενδοσκόπηση τους και συμβαδίζουν συνειδητά με τον εσωτερικό τους κόσμο;
    Και ποιοί και πόσοι θα ήθελαν να μοιραστούν τόσο βαθιά προσωπικά συναισθήματα με τον άνθρωπο που ρωτά; Και ποιος είναι αυτός που ρωτά; Γιατί ρωτάει; Τι τον νοιάζει; Ενδιαφέρεται αληθινά ή είναι έναυσμα για "κοινωνική κριτική";
    Τόσα ερωτηματικά μαζεμένα σε ένα τοσοδούλι κειμενάκι! Τόσα πολλά μαζεμένα στο φτωχό μου το μυαλό.

    Η δική μου απάντηση σε ανάλογες ερωτήσεις καθορίζεται πάντα από το πρόσωπο που ρωτάει. Αν ρωτά τυπικά, τυπική απάντηση θα πάρει: "Καλά" κι ας μην είμαι...
    Αν είναι άνθρωπος ζεστός που πραγματικά νοιάζεται, θα πάρει και ειλικρινείς απαντήσεις.
    Για αυτό αν δεν θέλετε να μάθετε πώς πραγματικά είμαι μη ρωτάτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' αυτά που λες, Μοσχούλα, νομίζω κι εγώ πως υπάρχει μία λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τις αντιδράσεις. Η γραμμή της τυπικότητας. Της θέσης και των προθέσεων των άλλων όταν ρωτάει. Το πρόβλημα αρχίζει και παρουσιάζεται, όταν δεν έχεις συνηθίσει τη σύμβαση και τις τυποποιημένες σχέσεις/επαφές/κουβέντες. Όταν αρνείσαι να παίξεις αυτό το απλό μεν παιχνίδι των κοινωνικών ρόλων, που ωστόσο υπάρχουν φορές που αισθάνεσαι ότι σε προδίδει, ότι δεν είσαι αληθινός μέσα απ' αυτό.

      Λοιπόν, τι λέγαμε; Γύρισες; Πώς πέρασες; Τι κάνετε;! :-)

      Διαγραφή
  6. Τέλειο απόσπασμα, με πήρε μαζί του. Ευχαριστούμε για τον κόπο σου να το αντιγράψεις. Εγώ πάλι συχνά σκέφτομαι "ευτυχώς που υπάρχουν και τα βιβλία", μερικές φορές νομίζω οτι μου έχουν σώσει τη ζωή. Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό που έκανε το απόσπασμα ήταν απαράδεκτο! μας πήρε το καλύτερο κορίτσι!

      Προτού αντιγράψω, roadartist, ρίχνω μια ματιά στο γκουγκλ, μήπως κανένας άλλος παλαβός από σύμπτωση με έχει προλάβει, μπας και γλιτώσω από τον κόπο. Αλλά συνήθως χάνω. Τουλάχιστον σ' αυτή την περίπτωση το χάρηκα, γιατί κανένας άλλος φαίνεται πως δεν ταυτίστηκε με την περιγραφή της φοβίας του Gospodinof. Κάτι είναι κι αυτό..

      ΥΓ. Σίγουρα (τα βιβλία) στην έχουν ομορφύνει τη ζωή σου. Φαίνεται ξεκάθαρα αυτό!

      Φιλιά

      Διαγραφή
  7. Φοβάμαι πολλά πράγματα, μα κυρίως όσα δε μπορώ να ελέγξω!
    Όσο για το "πως είσαι" για εμένα είναι μια ερώτηση της οποίας η απάντηση, εξαρτάται από το ύφος αυτού που την κάνει κι από την διάθεση μου να αναλύσω όντως πως νιώθω. Αλλιώς, θα μείνουμε στις τυπικότητες!
    Να 'σαι καλά Διονύση κι εσύ κι ο κύριος Λι που μας παρασύρετε στις σκέψεις σας!
    Καλό ξημέρωμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι θαυμάσια αυτή η ερώτηση, σκέφτομαι, Μαρίνα, όταν μας ανοίγει διάπλατη την πόρτα της επικοινωνίας με τον άλλο, όταν γίνεται το έναυσμα να ανταλλάξουμε τις μέσα μας αλήθειες.

      Σ' ευχαριστούμε πολύ - αλλά κι εσύ, βρε παιδί μου,μην παρασύρεσαι έτσι εύκολα από τη σκέψη μας, έχουμε και μία επικινδυνότητα και οι δύο παράξενοι τύποι, ο Λι κι εγώ, ας φυλάγεσαι καλύτερα :-)

      Καλή σου βδομάδα

      Διαγραφή
  8. Καλησπέρα Διονύση μου
    ''Πώς είσαι;''
    Δεν είναι μια από τις φοβίες μου. Υπάρχει η συμβατική συναναστροφή με τον περίγυρο και εκεί απαντάς τυπικά. Κανείς δεν νοιάζεται να μάθει αν είσαι καλά όντως. Στους δικούς σου ανθρώπους δεν χρειάζεται να απαντήσεις γιατί δεν κάνουν αυτήν την ερώτηση επειδή γνωρίζουν, ζουν μαζί σου καταστάσεις, σε νιώθουν.
    Ωραίος καιρός, πλάι στο παράθυρο στη ζεστασιά σου, με ένα βιβλίο παρέα και τη βροχή εξω ως μουσική υπόκρουση... χμμ υπέροχα
    Καλό σου βράδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Άννα. Ναι, το ίδιο λέγαμε παραπάνω με τη Μοσχούλα. Το τυπικό ή όχι της ερώτησης διαφοροποιεί πολύ τα πράγματα.

      Αλλά εκείνο που μ' άρεσε πιο πολύ στο σχόλιό σου ήταν εκείνο το "μία από τις φοβίες μου". Ωραία! Συλλέκτρια κι εσύ, όπως οι περισσότεροί μας, φαντάζομαι, τρεμουλιαστών συναισθημάτων! Δε βαριέσαι. Απ' όσο βλέπω, κρίνοντας κι από τον εαυτό μου, τις πολεμάμε καλά (και) με τα ιστολόγια! Επάνω τους!

      Ναι,αλλά δε μας είπες με ποιο βιβλίο είχες στα χέρια - αν και πιστεύω ότι θα το δούμε σε καμιά επόμενή σου ανάρτηση, ε;

      Φιλιά, φιλιά, καλό βράδυ και σε σένα (Τώρα, χωρίς βροχή, τι θα έχεις υπόκρουση;;)

      Διαγραφή
  9. Πώς απαντάς στο "πώς είσαι";
    Μα τυπικά τις περισσότερες φορές, γιατί τυπικά ρωτάει κι ο άλλος!
    Δεν φοβάμαι καθόλου αυτή την ερώτηση, άλλωστε μπορώ να ελέγχω απόλυτα την απάντηση! Κι αυτό είναι μια δύναμη όπως και να το κάνεις!

    Καλό ξημέρωμα!

    Τελικά το σήκωσες το τηλέφωνο;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωπ! Τι αποφασιστικότητα και κραταιή δύναμη είναι αυτή, Μεμαρία; Παραδίδετε μαθήματα; Αν είναι, πάρε τηλέφωνο και σου υπόσχομαι ότι θα το σηκώσω αμέσως!

      (Εντάξει, μη με ρωτήσεις κι εσύ, με το πρώτο, "τι κάνεις;"..)

      Καλησπέρες

      ΥΓ. Αν το σήκωσα; Τώρα που έχουν αναγνώριση τα τηλέφωνα, μπορείς τουλάχιστον να προετοιμαστείς κάπως.Αν και αυτά λέμε: εδώ δεν (ανα)γνωρίζουμε εμείς τον εαυτό μας, δεν είμαστε σε θέση να πούμε τι κάνουμε και τα τηλέφωνα μας αναγνωρίζουν πατ κιουτ; Σε τι κόσμο ζούμε, κύριε Gospodinof και Μεμαρία μου, σε τι κόσμο!

      Διαγραφή
    2. Μάλλον πρώτο θα το ρωτήσω, αλλά μπορείς να κάνεις ότι δεν το άκουσες...χαχα!

      Διαγραφή
  10. Γειά σου αγαπημένο παιχνιδάκι Μου. Ήρθα να παίξουμε :)(ο τρόμος διαγράφεται στα μάτια του παιχνιδιού χαχαχαχα)
    Βιβλία πιφ... για να καταφέρει ένα βιβλίο να κρατήσει το ενδιαφέρον μου... ένα θα σου πω και μην το πεις παραπέρα ..."είμαι η φοβία του κάθε συγγραφέα!" Από την άλλη λατρεύω τα μολυβάκια, όσο πιο μικρά από το πολύ ξύσιμο τόσο πιο γοητευτικά. Χαρτογραφείς στα βιβλία; αχ αυτό ναι, το βρίσκω γοητευτικό άμα το πετύχω σε βιβλία 111
    χαχαχαχα τι πλάκα!!! Την έπαθες όπως όταν βλέπουμε μια ταινία τρόμου και ξαφνικά ακούγεται ένας άσχετος κρότος μέσα στο σπίτι χαχαχαχα ωωωω μισό να διαβάσω για τις συμπτώσεις ωχ παγανίτσα μου εφτασα στον οδηγό των 9 επιγνώσεων μπρρ με έπιασε κρύος ιδρώτας (κοινώς άρχισα να βαριέμαι χαχαχαχα)
    Και που λές και που λες, αγαπημένο παιχνιδάκι Μου, κάνω κλοπι πειστ (τι; μόνο εσύ θα με βάζεις να διαβάζω;))πάμε να σηκώσουμε το τηλέφωνο μπουχαχα

    "Οι συμπτώσεις συμβαίνουν πιο εύκολα όταν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση έντονης αναμονής. Τα περισσότερα εσωτεριστικά βιβλία συμβουλεύουν ότι ένας συνδυασμός συναισθηματικής φόρτισης και έντονης φαντασίας ενισχύει την ικανότητά μας να προσελκύσουμε στη ζωή μας αυτό που επιθυμούμε, με τη μία ή "και" (το και το προσθεσα εγώ χιχιχι)την άλλη μορφή. Ακόμη και τα επιστημονικά παραψυχολογικά πειράματα που έγιναν στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ στη δεκαετία του 1950 έδειξαν, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι οι σημαντικότεροι παράγοντες για την επιτυχία στα τεστ Εξωαισθητήριας Αντίληψης είναι ο ενθουσιασμός, το έντονο ενδιαφέρον για την επίτευξη σωστών προβλέψεων, ιδιαίτερα στην αρχή της μέρας, και μια γενική αίσθηση ελπίδας και προσδοκίας.(όπως όταν διαβάσεις ένα βιβλίο κύριε Λι...ναι εγώ πάλι κάνω παρεμβολές)

    ΑΣΚΗΣΗ 1. Ημερολόγιο —Παλιές Συμπτώσεις
    Σκοπός: Προσέχοντας τις συμπτώσεις που σας έχουν συμβεί στο παρελθόν, ενισχύετε την ικανότητά σας να τις κατανοείτε περισσότερο στο μέλλον.

    ΑΣΚΗΣΗ 2. Καθημερινή Παρατήρηση
    Εξωτερικές Ενδείξεις
    Αρχίστε να προσέχετε τις εξωτερικές ενδείξεις που μοιάζουν να σας καλούν να κινηθείτε προς μια ορισμένη κατεύθυνση.

    Συνεχίστε να βρίσκεστε σε επαγρύπνηση για συμπτώσεις, σημάδια και όνειρα, και γράφετέ τα στο ημερολόγιό σας.

    Ρωτήστε τον εαυτό σας, Τι πληροφορίες μου έρχονται; Τι πρέπει να προσέξω εδώ; Δεν έχουν τα πάντα κάποιο ειδικό μήνυμα για σας, αλλά αν είστε πιο ανοιχτός σε αυτές τις “μικρές διόδους” αυξάνετε την αίσθηση της περιπέτειας στη ζωή σας."


    Συμπέρασμα: Το ερωτηματικό ...; είναι μια "μικρή δίοδος"
    (όλο διαβάζω διαβάζω και στο τέλος δεν προλαβαίνω να γράψω, να πάρω μια σειρά να σας πως πως είμαι και εγώ χαχαχαχαχα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απολογούμαι με ιδιαίτερη συστολή που απαντάω ιδρωμένος στο σχόλιό σας, κυρία Μάνια μου - κι όχι από τον κρύο ιδρώτα των 9 επιγνώσεων που αναφέρεις, όσο από τις ασκήσεις που με έβαλες να κάνω!

      Προτού σχολιάσουμε ο,τιδήποτε άλλο να συμφωνήσουμε ότι τα ξυμένα μολυβάκια είναι γοητευτικότατα (Μετά τις φοβίες, αρχίσαμε να βλέπουμε γοητευτικότητα και τα ξυμένα μολυβάκια. Και τα λέμε κι δημοσίως. Δε μας δίνω πολύ μέλλον..)

      Μάλλον, αυτό ήταν και το κεντρικό μας σχόλιο. Τα μολυβάκια κι όποιος άλλος σύντροφός τους αγωνίζεται ενάντια στην αβάσταχτη καταπίεση του πληκτρολόγιου. Γιατί το περί συμπτώσεων κλοπιμαίο απόσπασμα (τς, τς..), πρέπει να το επεξεργαστώ, μπας και καταφέρω να το αποκωδικοποιήσω. (Εμ, γι' αυτό είσαστε η φοβία των συγγραφέων, Μάνια. Ποιος έρμος να τολμήσει να γράψει απλούστερα, αφού θα απορριφθεί πάραυτα;!)

      Για την ώρα, λοιπόν, συλλέγω σημάδια, πληροφορίες, σημαίνοντα και σημαινόμενα, βρίσκομαι σε επαγρύπνηση και, πού θα πάει, κάποια σύμπτωση θα με φέρει κοντά στο νόημα! :-)

      (Κλόπι ξεκλόπι, κρατάνε μια φρεσκάδα τα σχόλιά σου κι ας έρχονται και υπερατλαντικώς..)

      Φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  11. Υπερκαλύφθηκε από τα σχόλια νομίζω το είδος της απάντησης που δίνουμε στο εκάστοτε -ποιος/πώς- θέτει την ερώτηση. Προσωπικά άλλο με απασχολεί... να χρειαζόμαστε κάποτε να μας ρωτήσουν ... "πώς είσαι Άννα; πώς είσαι Διονύση;"
    Και να το χρειαζόμαστε γιατί το βάρος της απάντησης τσακίζει και διαλύει όσο παραμένει εσωτερικά και αναπάντητη. Οτιδήποτε κρυμμένο στο σκοτάδι μας διογκώνεται, παραμορφώνεται και παραλύει. Εκτεθειμένο στο φως όμως γλυκαίνει τις γωνίες, στρογγυλεύει τις αιχμές και ίσως και να δίνει λύσεις.
    Ας πούμε πως καθόμαστε σε ένα παγκάκι. "πώς είσαι Άννα;" ρωτάς. - ωωωω είμαι σε απόγνωση, τα προβλήματά μου ριπές μυδραλιοβόλου και δεν έχω, όχι θωράκιση αλλά ούτε καν θέληση πια να τα εξοστρακίσω, σου απαντώ.
    Είτε ακούσεις αδιάφορα είτε μου ανοίξεις οπτικές που λόγω φόρτισης δεν μπορώ να δω, σίγουρα θα έχω εκθέσει στο φως το θέμα μου αλλά και την υποχρέωσή μου σε αυτό. Σαν ειδοποίηση στo smartphone, " σήμερα έχεις όγκους, πάρε κασμά".
    Από την άλλη , κάποια συρρικνωμένα από το χρόνο και τις νόσους γλυκύτατα γερόντια διψούν για μια ερώτηση τύπου "πώς είσαι;". Το πιθανότερο να σου πουν σοφά, διακριτικά και λιτά " καλά" αλλά η ψυχή τους θα πλημμυρίσει σημαντικότητα, από καιρό ξεχασμένη.
    Ένας φίλος κάποτε έλεγε ότι βάρος σε δυο ώμους είναι μισό βάρος. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να επιλέξουμε ... ώμο.
    Επειδή μου ταιριάζουν συχνά οι σκέψεις σου θα ήθελα να έγραφες κάποτε για το πόσο εγκληματικά απροετοίμαστοι είμαστε- άρα και αδαείς, για τα θέματα των ...ήντα, Όταν ένα φτιάχνεις πέντε χαλάνε με τη γλώσσα έξω περιπαιχτικά.

    Σημ. υπάρχει και χειρότερη ερώτηση: " τι κάνεις;" σε αυτό απαντώ "ό,τι μπορώ!". Αφήνει χαμόγελο και αφοπλισμό. Ακαριαίο στοπ.

    Στο μεταξύ μια γατούλα μου τώρα σκεπάζει τα κακάκια της σχολαστικά στην άμμο. Μυρίζουν μεν, κάνει ό,τι μπορεί δε. Από φυσική ευγένεια. Όμως θα υφίστανται μέχρι να τα πετάξω εγώ. Αφού την υιοθέτησα με χρειάζεται.
    Φιλιά στον Δόξα σου που ξέρεις πως όσα και να σου σιωπεί, δεν κρύβονται :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς, αννετά...κι, που είχε υπερκαλυφθεί η απάντηση που δίνουμε στο ποιος/πώς θέτει την ερώτηση. Γιατί δεξιοτεχνικά, να μην πω σοφά, μας πήγες στον αντίποδα, που έχει και πολλή πολλή ουσία. Και που είναι η ιαματική συνάντηση, η εξωτερίκευση του μέσα βρασμού, το λιμάνι του άλλου.

      Τα γλυκύτατα γερόντια (τα οποία βεβαίως είναι απολύτως ανέτοιμα να ακούσουν και να δεχτούν το χαρακτηρισμό..) συνήθως έχουν τεράστια ανάγκη να τους ρωτήσεις - δηλαδή να τους κοιτάξεις, να τους δείξεις ότι υπάρχουν. Θυμάμαι τη σκηνή σε μια μάλλον ανάλαφρη ιταλική ταινία ("Stanno tutti bene", του Tornatore) όπου ο πρωταγωνιστής, ένας ηλικιωμένος από το χωριό που ταξιδεύει με το τρένο για τη Ρώμη, ενοχλεί τους συνταξιδιώτες του στο κουπέ, μιλώντας τους, μονολογώντας δηλαδή, δείχνοντάς τους φωτογραφίες των παιδιών του που κανείς δε ζήτησε να δει και, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη σιωπή τους, τους προτρέπει με αφέλεια "μα ρωτήστε με, ρωτήστε με τι κάνουν!"

      (Απ' ό,τι βλέπεις, προετοιμάζομαι ήδη για αναφορά στα ..ήντα :-) Αλλά, επίσης, πρέπει να αποδεχτείς κι εσύ ότι ένα άλλο θέμα είναι ένα γατοθέμα. Να δει, π.χ, πόσο δεν κρύβονται τα δικά μας από το γατί.. Μεγάλη κουβέντα!)

      ΥΓ. Ελπίζω, μέχρι που τελειώσαμε με τη φλυαρία μου, η Άννα που καθόταν στο παγκάκι και που βαλλόταν κατά ριπάς, να έχει ήδη βρεθεί σε μια ζεστή γωνιά και να έβαλε για ύπνο τις ταραχές.

      Διαγραφή
  12. Mάλλον είμαι ο επίλογος εδώ. Κάτι σαν τελευταία στην παρέλαση. Κρατάω τον τίτλο της τελευταίας με χαρά και το πιάνω απ' την αρχή. Εμένα κ. Λι με αιχμαλώτισαν οι φωτογραφίες. Κάτι μου αρέσει πολύ σε αυτές. Είναι σα να κρυφοκοιτάζω από βαγόνι τρένου, φυλακισμένη, κάπου με πάνε και δεν ξέρω πού αλλά έξω φεύγουν μαζί μου και οι τελευταίες εικόνες της ελευθερίας ή της ξενοιασιάς.
    Στα υπόλοιπα έχω υπερκαλυφθεί από τα παραπάνω σχόλια.
    Καλή εβδομάδα Διονύση:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπου οι έσχατοι έσονται πρώτοι!
      Μην ανησυχείς καθόλου, Μαρία! Οι τελευταίοι στην παρέλαση ήταν εκεί μόνο λόγω φυσικού ύψους, όλα τα άλλα ύψη τους δεν τα μετρούσανε και δεν τα λογαριάζανε.
      Και, πω, πωωω, αυτή την αίσθηση μου έδιναν και μένα οι φωτογραφίες, αλλά χρειάστηκε να το πεις για να το καταλάβω! (Αυτό θεωρώ ότι είναι ίδιο των καλών συγγραφέων: Να "πιάνουν" το ασχημάτιστο και να του δίνουν σχήμα, έτσι που να λέμε "ναι, ναι, αυτό ακριβώς έχω νιώσει κι εγώ" - ή κάτι τέτοιο.

      Καλή μας βδομάδα, Μαρία :-)

      Διαγραφή
  13. Βλέπω τη Μαρία να κρατά τον τίτλο τής τελευταίας με χαρά, και διστάζω να μπω. Μα η μισή έχω μπει μέσα, χώρια που έχω υποπέσει στην αντίληψη του κυρίου Λι, ο οποίος σηκώνεται ήδη για να με υποδεχτεί. "Συγνώμη, Μαρία" σκέφτεται και δίνει ώθηση στο σώμα της, να εισέλθει εντελώς στον χώρο. Πολύ ωραίο, και μάλιστα πολύπλευρο, θέμα έχει τεθεί στο... τραπέζι (είδες; πρόσεχα στο χθεσινό μάθημα). Το δυστυχές είναι πως, όταν κλείνεις τελευταίος την πόρτα, έχουν προηγηθεί άλλοι από σένα, και λίγο-πολύ νιώθω σαν να άδειασε το... τραπέζι απ' τα σερβιρισμένα και θα πρέπει να υπομείνω το αίσθημα της πείνας. "Να φροντίσω να γυρίσω την ώρα στο ρολόι μου τουλάχιστον μία ώρα πίσω, να έρχομαι νωρίτερα" είπε ξύνοντας το κεφάλι της. Καλά, θα μπορούσα να γράφω για ώρες έτσι, τεεεελειο (με έπιασε η βλακεία μου). Πριν προλάβεις να με πετάξεις απ' την τάξη, δάσκαλε, να προλάβω να πω πως οι ευτυχέστερες αλληλεπιδράσεις είν' αυτές που δεν χρειάζονται τέτοιες τυπικές ερωτήσεις. Απλά κάθεσαι δίπλα στον άλλο κι ειναι σαν να αλιεύονται τα πάντα από μέσα σου. Τυχερός & ευλογημένος όποιος το 'χει ζήσει, πόσο μάλλον αυτός που το ζει. Στα υπόλοιπα έχω υπερ-καλυφθεί απ' τα σχόλια των υπολοίπων φίλων, οπότε να μη σε ζαλίζω κι άλλο με τη φλυαρία μου.

    Καλο βράδυ! 😊

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εε, ψιτ, Λυσίππη. Τώρα που ξεχάστηκε η Μαρία κοιτώντας τις φωτογραφίες, μπες σιγά σιγά κι αθόρυβα, να μην τη διαψεύσουμε και τη στενοχωρήσουμε, και μη σε νοιάζει, όλα τα σερβιρισμένα στο τραπέζι είναι ακόμα. (Δυσκολοχώνευτα, βρε παιδί μου, κανείς δεν έφαγε ικανοποιητικά..) Από 'κει και πέρα, άφησέ τα όλα στην αλληλεπίδραση, ξέρει αυτή, μια χαρά θα κάνει τη δουλειά της, όπως λες κι εσύ..

      ΥΓ. Δεν μπορώ να ζαλιστώ από τη φλυαρία σου, γιατί έχω ζαλιστεί από τη φλυαρία μου.

      ΥΓ2. Παρέλαση.. Τι επινόηση!..

      Διαγραφή
  14. Πώς να 'μαι; Μετά από τέτοια ανάλυση, φοβάμαι μην αποκτήσω κι άλλη φοβία. Εν τω μεταξύ, όσο περνούν τα (άτιμα) τα χρόνια, δεν ακούω πια στο "πώς είσαι;"
    Επερχόμενη κώφωση ή επιλεκτική ακοή;
    Τώρα μάλιστα που έχουμε και "αναγνώριση" διαθέσεων των ερωτώντων, και τίποτα να μην απαντήσεις, μπορεί να σου πει: "Μπράβο, πάντα καλά"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Επερχόμενη κώφωση ή επιλεκτική ακοή;" Αυτή - τα διλήμματα - είναι άλλη φοβία, Μαρία, αλλά ακόμα δε βρήκα απόσπασμα συγγραφέα!

      Πάντως, αυτό είναι εύκολο να απαντηθεί: επιλεκτική ακοή, βέβαια, σιγά!

      Όλη η προηγούμενη ανάλυση, πάντως, δεν είχε θίξει το ξεκαρδιστικό που γράφεις στο τέλος, το ότι συμβαίνει, δηλαδή, να σου απαντάνε, απαντήσεις δεν απαντήσεις, χωρίς τέλος πάντων να προλάβουν να ακούσουν την απάντησή σου " Μπράβο, πάντα καλά!" !!

      Και έτσι, υγιαίνοντες, βαδίζομεν προς το Μοιραίον..

      Να είσαι καλά, Μαρία, χαμόγελα!

      Διαγραφή
  15. Και τώρα, κυρίες και κύριοι, ας έρθουμε να θυμηθούμε το ανέκδοτο με την αμίμητη επωδό "Πού πας, ρε Καραμήτρο;", καθώς πολλοί διεκδίκησαν τον τίτλο του τελευταίου της παρέλασης, αλλά μάλλον είχαν ξεχάσει το εξωτικό ξωτικό το οποίο έστειλε εμπροθέσμως και αλληλογραφικώς το σχόλιό του. Εδώ:

    " Xααα για να δούμε ποιός θα κρατήσει τον τίτλο του τελευταίου τελικά σ'αυτή την ανάρτηση 😄
    Πίσω και σας έφαγε το καταλαχανιασμένο ξωτικό .
    Τώρα τι να λέμε μετά απ'αυτή την Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Η 2η φωτογραφία !!!
    Υποκλίνομαι (αφού πρώτα έχω φάει ,κανονικότατα και άνευ ουδεμίας ευπρέπειας ,τα λυσσακά μου που δεν είναι δική μου😩 😜 )

    Φυσικά και υπερκαλύφτηκα απο τις τόσες απαντήσεις στο... ευκολάκι ( 😉 ) . Αναλόγως ποιός ρωτάει ,με χιούμορ ,με παγερή τυπικότητα, με ειλικρίνεια σχετική ή και απόλυτη (του τύπου : τι να σου πώ πραγματικά δεν ξέρω ) και σουτάρεις μεγαλοπρεπώς την μπάλα στον ταλαίπωρο ερωτώντα να δείς τι θα την κάνει! Χαα
    Διότι εμένα ,όπως ευφυώς😉 άρχισες να ψυλλιάζεσαι , θα μπορούσε (σε κάποιες περιπτώσεις )να ήταν φοβία μου ,αν τα'χα καλά με δαύτες, το : Ωχχ τώρα πρέπει να ρωτήσω "πως είσαι" .... φράση μαγικό κλειδί που ανοίγει μονομιάς το φράγμα και νάσου καταπάνω σου ο καταρράκτης της μιζέριας και της αρρωστολαγνείας της...συμπεθέρας ,ας πούμε,...🤪😵😩

    Φιλιά... στον φωτογράφο😄 "



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θιγμένος απαντώ, ξωτικό μου: Στην 2η καταπληκτική φωτογραφία ένα από τα πρόσωπα που εμφανίζονται στο πέρα άκρον της είναι ο συνήθης ύποπτος άλλων φωτογραφιών Γιάννης Μάνεσης. Γι' αυτό και δεν του έστειλα τα φιλιά, αφού τα κράτησα για τον εαυτό μου. Ταπεινά ομολογώ ότι κοντά του κάτι αρχίζω και μαθαίνω σιγά σιγά. Όχι ότι θα φτάσουμε ποτέ τη δόξα σου και τις κορυφές σου, αλλά θα τολμήσουμε κάποιες στιγμές να φουσκώσουμε λίγο περήφανα το στήθος μας!

      Όσο για τη φοβία-απάντηση στο "πώς είσαι" .. έχεις δίκιο!! Είναι φοβερό να πέφτεις στη συμπεθέρα - ή, τέλος πάντων, στον κάθε γκρινιάρη που επιτέλους βρήκε πάρκιν να σταθμεύσει τη γκρίνια του..

      (Τελικά όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην αντικοινωνικότητα. Πώς το καταφέραμε αυτό Τι λάθος κάναμε στην ανάλυση;;)

      Οπότε .. ευχαριστώ για τα φιλιά και ανταποδίδω :-)

      Διαγραφή
  16. χμ. Αν κάτσεις και το φιλοσοφήσεις τι κάνουμε και τι λέμε με τόσο οίστρο εδώ πέρα τόσοι πολλοί μαζεμένοι αντικοινωνικοί;
    -Όχι, απάντηση δεν έχω σε αυτό. Αλλά είναι εκπληκτικό θέμα για κουβέντα προσεχώς, τι λες γι΄αυτό ; :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα! Ποολύ ενδιαφέρον! Αν πραγματικά θα ήταν έτσι, αν ήμασταν μαζεμένοι εδώ τόσοι αντικοινωνικοί, μια πρόχειρη απάντηση θα ήταν ότι τρέφουμε τους προσωπικούς μας εγωισμούς.
      Αλλά, όταν σε ένα αστείο δίνουμε σοβαρές διαστάσεις, τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα..
      Τότε ακόμα κι η φοβία του "πώς είσαι;" φαίνεται καραμελίτσα :-)

      Καλό βράδυ, αννετά...κι :-)

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: