Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019

φωτεινό σκοτάδι

            «Δραπέτισσα σκέψη», μονολόγησε ο Λι σχεδόν εκνευρισμένος, καθώς δεν κατάφερνε να βάλει σε τάξη τις λέξεις μέσα του, την ώρα που είχε βυθιστεί σ’ αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή και του απορροφούσε σα μαύρη τρύπα τις εγκεφαλικές λειτουργίες των αισθήσεών του.
            Τίποτα το μεταφυσικό. Σε ένα μικρό χώρο, καθισμένος πολύ κοντά στη σκηνή, παρέα με τη Μικρή του Φίλη, άκουγαν μουσική. Τη μουσική συζήτηση που είχαν στήσει ένα πιάνο, ένα κοντραμπάσο, τα ντραμς. Τίποτα μεταφυσικό. Ή, ίσως, όλα μεταφυσικά. Γιατί μερικά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή φτάνουν να μας βγάζουν από τη ζωή, να διαμορφώνουν ένα δικό τους σύμπαν, όπου εκεί αισθήσεις, εκεί άλλη γλώσσα, άλλοι κανόνες, άλλοι ρυθμοί. Μαύρες τρύπες της καθημερινής πραγματικότητας.
            Ίσως γι’ αυτό δεν μπορεί να βρει περιγραφές της προκοπής ο ήρωάς μας. Κάπως σα να το αντιλήφθηκε αυτό, παραιτήθηκε λοιπόν από την προσπάθεια να εξηγεί και αφέθηκε στην απορρόφησή του  από το μικροσύμπαν που φιλόξενα οι τρεις μουσικοί τούς πρόσφεραν.
            Στο σκοτάδι ο χώρος˙ λίγο φως – φωτίζεται η μουσική; -, οι πρώτες νότες γεννάνε κιόλας κόσμους, τα μάτια των μουσικών προσηλωμένα, ναι, αλλά μέσα – πού κοιτάζουν; -, τα δάχτυλα έχουν ζωντανέψει, έχουν τη δική τους ζωή τώρα, χαϊδεύουν, αγγίζουν, χτυπάνε και σίγουρα χαμογελάνε βαθιά. Οι ήχοι ξέρουν να κατακτούν. Ξεχύνονται και με τρόπο υπόγειο  κατακλύζουν το χώρο. Η ιερή λειτουργία της μέθεξης. Είμαστε εκεί. Δεν είμαστε εκεί. Είμαστε εμείς. Είμαστε εμείς αλλιώς. «Διάολε, πάλι στην παγίδα της περιγραφής έχω πέσει», μονολογεί ξανά ο Λι. Το ξαναπαρατάει. Συνεπαρμένος από αυτή τη μαγεία που συντελείται γύρω και μέσα του, αφήνεται να παρατηρεί μια σταγόνα ιδρώτα που πέφτει πάνω στη βαθιά καφεκόκκινη επιφάνεια του κοντραμπάσου, που κάνει μια μικρή διαδρομή χαϊδεύοντας το βερνίκι του σφενδαμιού και σταδιακά σβήνει, χάνεται κι αυτή.
            Πόση αφοσίωση, προσήλωση, επιμονή, πόση αγάπη και ένταση, πόση επεξεργασία, σκέψη, δημιουργία, πόσο πάθος, πόση μουσική, πόση ζωή  χωράει μέσα σε μια σταγόνα;
            Φωτεινό το σκοτάδι μέσα στο μικρό χώρο.
             Αργότερα, βγαίνοντας, περασμένα μεσάνυχτα στον κόσμο τούτο, ο Λι κι η Μικρή του Φίλη συναντήθηκαν με τους νυσταγμένους ήχους και τις εικόνες της  πόλης. Ο ράθυμος βρυχηθμός της κοντινής λεωφόρου, μια μηχανή που βάζει μπροστά, ένα σκυλάκι δεμένο απ’ το λουρί που κάνει τη νυχτερινή του βόλτα, τα παρκαρισμένα ακίνητα αυτοκίνητα. Στα νερά της  βροχής σπασμένα χρωματιστά καθρεφτάκια του ουρανού. Η αντανάκλαση από τα φώτα της πόλης πρόσφερε διακριτικά την ομαλή προσγείωση απ’  την πτήση. 

αφιερωση: στο Σπύρο (αλλά και στον Αρίωνα και στον Αναστάση), ισχνό ευχαριστώ

35 σχόλια:

  1. Τι όμορφες εκόνες που μας χαρίζει κάθε φορά ο κύριος Λι!
    Να έχεις μια όμορφη Κυριακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Πίππη. Όμορφες, ε; Ας έχουμε το νου μας. Ποιος ξέρει τι σκοπούς έχει αυτός ο Λι. Θα ξέρεις πια τι μαλαγάνας είναι, ε;

      (Και, πάει κι αυτή η Κυριακή κι ας καρτερούμε μια άααλλη, που έλεγε και το αρχαίο άσμα..)

      Να είσαι καλά, Πίππη. :-)

      Διαγραφή
  2. Ένα πράγμα θέλω να μεταφέρετε στον κύριο Λι.
    Όταν πηγαίνει να ακούσει μουσικούς να παίζουν μουσικές, να προσπαθεί να κατεβάζει το ρελεδάκι του μυαλού του και να μαζεύει τις σκέψεις του εκεί στην άκρη και να τις βάζει να κάθονται σιωπηλές, για να μην τον ενοχλούν, διότι μιλώντας αυτές ή σκεπτόμενος ο ίδιος χάνει πάνω από τη μισή απόλαυση.
    Να του πείτε να αφήνεται μόνο στους μουσικούς και στους ήχους που βγάζουν τα μουσικά όργανα.
    Διότι μόνο τότε θα καταλάβει τη στιχομυθία τους και τις ιστορίες που λένε. Τα μουσικά όργανα.
    Και δεν το λέει τυχαία η αρτίστα, να του πείτε.
    Δεν πάει πολύς καιρός που η ίδια (η αρτίστα) είχε παρακολουθήσει μια συνομιλία μεταξύ των σαξοφώνων του Τάκη του Πατερέλη και του Ντέιβιντ του Λιντς (με τον σκηνοθέτη, απλή συνωνυμία) και ήταν εντελώς, μα εντελώς προσηλωμένη στους ήχους των πνευστών, που ήταν, ίσως, η μόνη από το ακροατήριο που κατάλαβε τι συζητούσαν τα δύο σαξόφωνα.
    Την προσπάθεια επιβολής του ενός και το παράπονο του άλλου. Και πάλι η επιμονή του ενός και το τρυφερό, παιχνιδιάρικο πλησίασμα του άλλου. Και, για να μην μακρηγορώ, την τελική επικράτηση του άλλου προς τον έναν. Με γαλιφιές, δεν λέω, αλλά σημασία έχει ότι του πέρασε το δικό του. Του άλλου.
    Και το διασταύρωσε με τους μουσικούς μετά αυτό η αρτίστα και είδε ότι καλά είχε καταλάβει και ότι έτσι ήταν η ιστορία!
    Και χάρηκε τόσο, μα τόσο πολύ που δεν επέτρεψε σε καμία σκέψη να ταράξει την προσήλωσή της και δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για το τι γινόταν γύρω της κι έτσι απερίσπαστη έζησε την ιστορία των δύο σαξοφώνων!
    Αυτά να του πείτε του κυρίου Λι, εκ μέρους μου.
    Καλημέρα κύριε Μάνεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν, ξέρετε κάτι, κυρία αρτίστα; (χαίρετε, χαίρετε!) Δε θα του πω τίποτα του κυρίου Λι. Διότι, απ' ό,τι κατάλαβα από τη νεφελώδη αυτή εγγραφή του, λέει ακριβώς το ίδιο πράγμα με σας. Αλλά, εκεί είναι το μπέρδεμα: Πώς να διατυπώσεις τη μη σκέψη με λόγια; Χα! Μπλεγμένος ο τύπος.

      Ωστόσο, σας διαβεβαιώνω, αυτό ακριβώς του συνέβη. Λειτούργησε αυτή η πανούργα, η μέθεξη, τα λόγια τραβήχτηκαν στο παρασκήνιο,τέλος πάντων, λειτούργησε μια χαρά η τέχνη.

      Χαίρεται μάλιστα ιδιαιτέρως που ζήσατε κι εσείς μια τέτοια σαξοφωνική εμπειρία. (Αν και όπως την περιγράψατε, περισσότερο σαξοφονική μου φάνηκε..)

      Καλό σας βράδυ, ευχαριστούμε για την ιστορία.

      Διαγραφή
    2. Σωστά.
      Δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία στη λέξη "μέθεξη".
      Οπότε μη του πείτε τίποτα.
      Ίσως μόνο για τον Λιντς και τον Πατερέλη!
      Καλή εβδομάδα κύριε Μάνεση!

      Διαγραφή
    3. Μα, αρτίστα μου, τα είπες τόσο καλά εσύ για τον Πατερέλη και τον Λιντς (μα τι στο καλό; όλα τα ονόματα έχουν και λίγο Λι μέσα;!) που και πάλι δε θα του πω τίποτα - με την άδειά σας, βεβαίως βεβαίως.

      Διαγραφή
  3. Αχ Λι, αχ θα σε μαλώσω! Αν αντίστροφα τα γράφαμε εμείς αυτά, βάζοντας ταμπελάκια στις στιγμές, αν χάναμε πολύτιμο χρόνο για να τις κατατάξουμε π ρ ι ν σβήσουν, γιατί; για να παραμείνουν, χάνοντας όμως από την απόλυτη παράδοσή μας σε αυτές τις στιγμές θα μας μάλωνες το ίδιο. Δε φταις εσύ. Φταίει αυτό το ρημάδι το " ναι μεν, αλλά" που μας πάει τοίχο-ταβάνι πάτωμα και ξανά γκελ. Δείχνει ( κι ευτυχώς) ο Λι πως και άνθρωπος ακόμη είναι και άτακτα σκέφτεται. Τον αγαπάμε ανθρώπινο. Έτσι, να καταγράφει στιγμές.
    Την πιο πλήρη απάντηση για μένα σε αυτές τις άναρχες σώνει και καλά περιγραφές που πασχίζουμε να κάνουμε χάνοντας μέρος της εμπειρίας, δίνει η τηλεοπτική διαφήμιση της Άμστελ. "Γιατί; γιατί έτσι μας αρέσει!" τσουγκρίζοντας τα μπουκάλια.
    .... σχολίασε το Αννετάκι γρήγορα γρήγορα αφού χρειάστηκε να χάσει πολλές Δευτέρες εδώ για να μάθει πως, άπαξ και απαντήσουν ο Διονύσης και το ξωτικό του, τα σχόλια κλείνουν. Άσχετο, ναι, αλλά μου πήρε κανά μήνα να μάθω πως δεν είναι κακό να τρέχουμε να προλάβουμε την αγαπημένη μας ρουτίνα. Με την τακτικότητα ελβετικού χειροποίητου ρολογιού.
    Ηλιόφωτη Κυριακή στη μέρα και στην καρδιά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, βρε Αννέτα,

      Δεν ξέρω πόσο ανθρώπινος είναι ο κυρ Λι, σίγουρα όμως ξέρω ποιες στιγμές είναι ανθρώπινος. Κι αν συχνά γκρινιάρης, γιατί ο κόσμος τον απογοητεύει, βρίσκει πολλές αφορμές για ανατάσεις και πτήσεις νυχτερινές, μες στο φως (επί τη ευκαιρία, να μια καλή: https://www.youtube.com/watch?v=VyQ8DzVfOAU)

      Λες το ξωτικό να έχει προσληφθεί επειδή έχει διδακτορικό στους επιλόγους; (κι όμως, δεν το είχα παρατηρήσει. Μάλλον θα προκηρύξω διαγωνισμό για τη θέση της γραμματέως ανάμεσα σε σένα και τη Μαρίνα.)

      Με την ευχή σου συνυπέγραψες τον τίτλο της ανάρτησης. Φως!

      Διαγραφή
  4. Αχ! Αυτά τα ταξίδια...
    Όταν ξεφεύγεις από τα καθημερινά, όταν μπλέκεται με κάτι διαφορετικό από τα τετριμμένα, πόσο άλλος νιώθεις.
    Και πόσο μάλλον όταν ταξιδεύεις στον κόσμο των πιο όμορφων ήχων, της μουσικής.
    Τότε,
    εφόσον αφεθείς σε αυτό το ταξίδι, γίνεσαι στάλαγματιά που ταξιδεύει από το σύννεφο για να ενωθεί με την απέραντη θάλασσα,
    γίνεσαι κόκκος άμμου και στροβιλίζεται στις δίνες του ανεμοστρόβιλου, γίνεσαι, γίνεσαι...
    Γίνεσαι όλα όσα είσαι και όλα όσα δεν είσαι...
    Γίνεσαι όλα όσα έχουν υπάρξει και υπάρχουν και θα υπάρξουν...
    Γίνεσαι τόσα και άλλα πολλά ακόμη...
    ΑΝ αφεθείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ ωραία τα γράφεις όλα, Μοσχούλα.
      Μόνο εκείνο το "άλλος" της τρίτης σειράς εγώ θα το έλεγα "εσύ".

      Αναρωτιέμαι τελευταία, αν το δεύτερο πτυχίο που σε λίγο θα πάρεις, θα σε μετακινήσει λίγο πιο κει από τα λημέρια της οικονομίας. Σα να βλέπω κάτι (ωραία) σημαδάκια, ε;

      Καλή μας βδομάδα!

      Διαγραφή
  5. Πολλά θέματα γέννησε η "δραπέτισσα" σκέψη του κύριου Λι αντί να κάθεται στο εδώ και τώρα του (!) και ν' απολαμβάνει στο ημίφως το κονσέρτο παρέα με τη μικρή του φίλη!
    Ναι, τίποτα τα μεταφυσικό, γιατί μας μάθανε να ονομάζουμε μεταφυσικά ότι δεν καταλαβαίνει ο εγκέφαλος μας, ενώ η καρδιά ξέρει πως όλα είναι φυσικά, είναι ένα όπως και η σταγόνα είναι μέρος του ωκεανού!
    Στον αντίλογο όταν το σκοτάδι φωτίζεται, γεννιούνται τα ποιητικά κείμενα: "Στα νερά της βροχής σπασμένα χρωματιστά καθρεφτάκια του ουρανού" και η αντανάκλαση τους, μας προκαλεί τις Κυριακές, να δουλέψουμε λίγο το μέσα μας!
    Πάω τώρα να μαγειρέψω παρέα με καλή μουσική!
    Φιλιά πολλά και Αληθινά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, Άιναφετς,

      Τα μπέρδεψε τα φυσικά και τα μεταφυσικά ο καημένος ο Λι, μάλλον γιατί ποτέ δεν έμαθε τα όρια του φυσικού. Πολλές εποχές οι καινούριες φυσικές γνώσεις που ερχόντουσαν στο προσκήνιο γίνονταν η αιτία κι η αφορμή να καούν στην πυρά οι δημιουργοί τους.. Φυσικό είναι ό,τι νομίζουμε ότι είναι φυσικό .. την κάθε εποχή. Που και πάλι, μου φαίνεται πως κι αυτή η θεωρία .. ασταθώς ευσταθεί..

      Ναι, ίσως να προτιμήσουμε κι εμείς τις στιγμές που γεννιέται το φως μέσα στο σκοτάδι και που η τέχνη έχει πολλά να μας πει γι αυτές.

      Χμ! Μουσική κουζίνα, ε; Νομίζω δεν είσαι η μόνη που το αγαπάς αυτό!

      Καλή σου βδομάδα

      Διαγραφή
  6. Ναι, φωτίζεται η μουσική από τις λάμψεις της ψυχής που ευφραίνεται να την ακούει.

    "..Σβήνει σιγά-σιγά κι η μουσική.
    Δεν ξέρω...
    Να κοιμηθώ ή να ξυπνήσω;"

    Ωδή στο αηδόνι - John Keats
    Όμορφη μέρα σε όλους σας Διονύση :)

    Υ.Γ. Πάω τώρα να δω το βίντεο αριστερά με τον Σπύρο Μάνεση και την παρέα του. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε, Μαρία! δεν είχα διαβάσει το σχόλιό σου πριν απαντήσω στην Άιναφετς! Τι ωραία που δίνεις με τους στίχους το ασαφές ανάμεσα στο φυσικό και το μεταφυσικό!

      Πολύ σ' ευχαριστώ!

      ΥΓ. Το βιντεάκι αυτό είναι αρκετά παλιό αλλά το επέλεξα γιατί είναι με τους ίδιους συντελεστές που πρόσφατα απολαύσαμε στο Half Note.

      Διαγραφή
  7. Εγώ δεν θα "μαλώσω" τον κύριο Λι που παίρνει όλο αυτό, σαν πρώτη ύλη, στις χούφτες του και το πλάθει συνεχώς δίνοντάς του μορφές. Γιατί να σημαίνει απαραίτητα πώς χάνεται η στιγμή, και όχι ότι προστίθεται σε αυτή; Για κάποιους είναι απ' τις μεγαλύτερες/καλύτερες/εντονότερες εμπειρίες, όταν συμβαίνει. Προσωπικά, το βρήκα απολύτως εκρηκτικό. Δεν ξέρω εάν μετράει, βέβαια, γιατί εγώ είμαι από άλλο ανέκδοτο, οπότε να μην πολυπαίρνετε τοις μετρητοίς τα ανωτέρω. :)

    Πολλά φιλιά απ' το λυσιππικό μικροσύμπαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, τρομερό Λυσιππίδιον,

      Έχω την εντύπωση ότι όλοι στο ίδιο ανέκδοτο ανήκουμε! Θα μπορούσαμε μάλιστα να μην παίρνουμε τοις μετρητοίς και τίποτα, αλλά ο καλός θεός έχει βάλει πολλή σοφία σ' αυτό, ώστε να ξεγελιόμαστε και πολλά -ανάμεσά τους κι εμάς τους ίδιους - να τα παίρνουμε τοις μετρητοίς.

      Τα φιλιά σας διέσχισαν άλλα σύμπαντα και έφτασαν στου κυρίου Λι ταχέως. Αυτή τη στιγμή τα κυνηγάω με μια απόχη, μπας και.

      ΥΓ. Βλέπω καλά ένα πιάνο στη φωτογραφία της Λυσίππης; Ε, ε;;

      Διαγραφή
  8. Είδα το βίντεο με την μουσική τριανδρία και ενθουσιάστηκα!
    Πόσο χαίρομαι τους νέους ανθρώπους που καταφέρνουν να πραγματοποιούν τα όνειρά τους, δε λέγεται! Οι μουσικοί αυτοσχεδιασμοί για μένα είναι το πιο δύσκολο είδος και απαιτεί "χωνεμένη" μουσική παιδεία. Το ταλέντο αναμφισβήτητο.
    Να έχουν τύχη εύχομαι γιατί η δουλειά που ρίχνουν φαίνεται και το ταλέντο είναι κατοχυρωμένο.
    Να υποθέσω Διονύση πως ο Σπύρος Μάνεσης είναι συγγενής σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αα, κι εγώ Μαρία, υποκλίνομαι σ' αυτό το κουβάρι των νοτών που τόσο αρμονικά βγαίνει από τη μουσική τους. Αυτό το "δύσκολο", όπως λες, είδος και η χωνεμένη παιδεία, αυτό είναι που ο Λι, μαζί με τόσα άλλα πράγματα, αισθάνθηκε ότι χωράει στη σταγόνα του ιδρώτα τους..

      Ναι, πρώτος μου ξάδερφος και τελικά πολύ αγαπημένος μου φίλος ο Σπύρος. Στην ουσία είπα να τους κάνω λίγη διαφήμιση, αλλά, δυστυχώς, μας πήρες χαμπάρι και μας ξεμπρόστιασες! (Πάνε τα ποσοστά μου..)

      ΥΓ. Μαρία, ξανά ευχαριστώ. Να σου πω την αλήθεια, δεν περίμενα να δει κανείς την προσθήκη στην αριστερή στήλη. Εγώ ομολογώ ότι ως αναγνώστης είμαι πολύ πιο επιπόλαιος, βιαστικός, επιφανειακός. Respect!

      Διαγραφή
  9. Αυτό που διακρίνω εγώ Διονύση είναι οτι ο κύριος Λι όλο με καλές παρέες βρίσκεται και όλο σε ωραίες σκηνές πηγαίνει. Βλέπω ότι ότι κάνει το καταευχαριστιέται με όλες τις αισθήσεις.
    Αυτό για μένα είναι το πιό σπουδαίο.
    καλή εβδομάδα να έχουμε!
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αααχ, φυσάει μου, δεν είναι ψέματα αυτά που βλέπεις. Αλλά ο κύριος Λι ξέρει καλά ότι αυτό είναι το φως στο σκοτάδι του. Και το σκοτάδι δε φαίνεται - ούτε και πολυθέλουμε να το βλέπουμε, συνήθως, οι άνθρωποι..

      Αλλά, ναι. Είναι σπουδαίο. Και μάλλον το ξέρεις κι εσύ καλά, όπως βλέπω από τις γαλήνιες, γεμάτες στιγμές ζωής εγγραφές που συχνά πυκνά κάνεις. Γιατί μια ηλιαχτίδα που πέφτει πάνω σε ένα αγαπημένο σκυλάκι, π.χ, τι άλλο είναι;

      Φιλιά, καλή βδομάδα

      Διαγραφή
  10. Πόσο μου άρεσε αυτό το φωτεινό σκοτάδι!
    Πόσο απολαυστική πρέπει να ήταν αυτή η πτήση!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, Μαρία. Ε, αφού κι ο λαΛΙστατος Λι έχασε τα λόγια του από την πτήση, σίγουρα απολαυστική ήταν! Θα ευχηθεί λοιπόν συντομότατα και στα δικά σας, είτε δια μουσικής είτε δια όποιου άλλου τρόπου προτιμάτε!

      Να είσαι, καλά, Μαρία.

      Διαγραφή
  11. Γεια σου παιχνιδάκι του μυαλού μου :)Το ξέρω γιατί το κάνεις αυτό ... "για να κόβεσαι" μη φτάσεις και μετά τελειώσει...
    Ερωτική πράξη, κανονική όχι αστεία !!! Οργασμός αυτή η μαύρη τρύπα..όπου ο εγκέφαλος δεν εξετάζει τον εγκέφαλο, αυτή η σταγόνα, ολοκλήρωση πτήσης και προσγείωση. Οργασμός, είμαστε εμείς είμαστε εκεί, είμαστε το εμείς εκεί ακριβώς όχι παρά ένα ούτε και ένα ... ακριβώς...

    Δεν ξέρω πια ήταν αυτή η Μικρή Φίλη που είχες μαζί σου, κύριε Λι μου εν δυνάμει όλες οι τσουπρες που σου σχολιάζουμε εδώ
    Διαλέγω τη στιγμή μου "μια μικρή διαδρομή χαϊδεύοντας το βερνίκι του σφενδαμιού¨ Να θυμηθώ να σου φέρω σιρόπι Σφενδάμου, και καραμέλες ....
    σε φιλώ :)


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σας, παιχνιδιάρα Μάνια,

      Βλέπω το πήγες κιόλας στην περιοχή που πρότειναν Λυσίππη Γιάννης κιόλας το πράγμα! Είσαι διαρκώς στην πρωτοπορία, λυσσάω που δε σε προλαβαίνω, ο δόλιος..
      Θα σε απογοητεύσω, πάντως, γιατί σα να το βίωσε ο Λι ακόμα εντονότερα. Μάλλον μπλέχτηκε ταυτόχρονα και σε .. εγκεφαλική λειτουργία (κι ας ήταν, έστω, στο παρασκήνιο) και το πράγμα απογειώθηκε. Τι να κάνεις.. Αδιόρθωτος ο άνθρωπος.

      Κοίτα τώρα, η αγραμματοσύνη του σοφού Λι: Μόλις παραπροχτές, γράφοντας το κείμενο αυτό και θέλοντας να διαπιστώσει αν η επιφάνεια του κοντραμπάσου κατασκευάζεται από σφένδαμο, μόλις παραπροχτές, λοιπόν, έμαθε ότι η σημαία του Καναδά έχει το σφένδαμο για σύμβολο και όχι το .. πλατανόφυλλο που δεκαετίες νόμιζε. καλό;
      Οπότε, για τη βιωματικότητα της γνώσης κιόλας, ναι, να του φέρεις σιροπάκι σφενδάμου. :-)

      Καλές μέρες, Μάνια

      Διαγραφή
  12. Κυρίες και κύριοι!

    Το ΞΩΤΙΚΟ αντέδρασε άμεσα και κεραυνοβόλα τέλνοντας νωρίς το σχόλιό του, σε πείσμα των σχολίων του αννετακίου (Άντε, να δούμε τώρα ποιος θα κλείνει την πόρτα φέυγοντας..)
    Γράφει,λοιπόν, το ξωτικό:
    " Αχ Αχ Αχ (τρίς)

    Κύριε Λι μου
    Πάει το'χασα το μυαλουδάκι μου σήμερα .
    Τόσα καλούδια μαζεμένα (σε μια τόσο μα τόσο ζαβή μέρα ,να'σαι καλά)
    Πρώτα τα χαμόγελα και τα καρδιοχτύπια της συγκίνησης απ'το θέμα απλώθηκαν και γέμισαν το δωμάτιο κάπως σαν άλλου είδους μουσική ,ακόμα πιο ...μεταφυσική μη σου πώ .
    Ύστερα τρεχάλα στα σχόλια και να'σου το Αννετά...κι μ'εκείνο το τρυφερότατο "του" και να τα σιρόπια απλωθήκανε πάνε τα πληκτρολόγια πάνε οι καρέκλες (φιλί μεγάλο στο κορίτσι)
    Κι εκεί συνέχεια κάπου στα σχόλια παίρνω χαμπάρι η χαζή το δρόμο για την μουσική (έλα που δεν άνοιγε το ρημάδι αλλά εγώ εκεί πεισματάρικο ξωτικό στο τέλος τα κατάφερα )
    Εντάξει εκεί στο ..."τρίτο" Αχ τα ξέχασα όλα και.... πόσο μα πόσο τους ζήλεψα .
    Μεγάλο απωθημένο μου ο αυτοσχεδιασμός αλλά τώρα δεν είναι αυτό το θέμα μας αλλά η μουσική που δεν ξέρω αν φωτίζεται αλλά σίγουρα φωτίζει ως τις άκρες του μυαλού εκεί που τίποτε άλλο δεν φτάνει .
    Ήθελα κι άλλα να πώ αλλά που μυαλό τώρα πια , παραιτούμαι απο λόγια ,σας γλυκοφιλώ και σας ευχαριστώ🧡🧡🧡"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, βρε ξωτικό, είδες πώς φωτίζει, η άτιμη;

      Τώρα, για τον αυτοσχεδιασμό, ε, δε δικαιούσαι δια να ομιλείς κι εσύ! Ή κι ανάποδα: Αν είναι δικό σου απωθημένο, τι να πούνε και κάτι απόλυτοι ερασιτέχνες περίπου αυτοδίδακτοι της μουσικής, που ο καλός θεός τους έδωσε αυτάκι και τεμπελιά μαζί; Και βλέπουνε τους μουσικούς να αυτοσχεδιάζουν και έν ίσασιν ότι ουδέν ίσασιν; Και δεν τους έχει μείνει καπέλο για καπέλο στο σπίτι, γιατί συνέχεια το βγάζουν στους αυτοσχεδιάζοντες και όλο και κάπου το ξεχνάνε; Κι αν τους βλέπουν και από τον υπολογιστή τους, σιροπιάζει κι αυτός και πάνε τα πληκτρολόγια, πάνε όλα;

      ΥΓ. Εννοείται ότι το απωθημένο που έχεις με τον αυτοσχεδιασμό, εγώ το έχω με τον οποιοδήποτε παίζει καλά μουσική -χμ..

      Πολλά φιλιά - και, είδες, δεν ήταν τελευταίο το σχόλιό σου! Οι παραδόσεις είναι για να καταρρίπτονται :-)

      Διαγραφή
  13. Εγώ θα κινηθώ στη σκέψη μου κάπου αλλού. Σε ένα άλλο θέμα, μάλλον θα ήθελα να πω σε άλλη εικόνα.
    Δεν ξέρω, (μάλλον ξέρω και νιώθω καλά, είναι να μην ξυπνήσει το ...Σινεφιλ ένστικτο), η ματιά μου, έξω απ τη μαγική μουσική κάπου αλλού στάθηκε.
    Που ; μα εκεί που ο κ. Λι ρίχνει τους τίτλους "τέλους" από τη σκηνή του !
    Εκεί που με τρόπο μαγικό (για μένα και τη ματιά μου), με αίσθηση φυγής, με μετατρέπει σε έναν εκστασιασμένο σκηνοθέτη που με μια κάμερα στο χέρι, παρακολουθεί και γράφει τη σκηνή.
    Όπως ακριβώς την περιγράφει στο "σενάριό" του ο κ. Λι. Αμέσως μετά τη μυσταγωγία του δρώμενο, ξεκινάει η μυσταγωγία της "εξόδου".
    Συνειδητοποίησε τάχα ο αγαπητός κ. Λι τα Έξι (6), παρακαλώ πλάνα που καταγράφει σε διαδοχικά καρέ με τόσο υπέροχο τρόπο ;
    1) Η κοντινή λεωφόρος....
    2) Η Μηχανή με τον βρυχηθμό του ξεκινήματος...
    3) Το σκυλάκι με τον περίπατο
    4) Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα...
    5) Τα νερά της βροχής...
    και τέλος η υπέροχη σκηνή κλείνει με τα Φώτα της πολης...

    Μια μοναδική σκηνή, βουβή, με φυσικό φωτισμό, με φωτισμό ψυχής, χωρίς λόγια, που τα αντικαθιστά η δύναμη όσων έζησαν πριν.
    Αχ αγαπητέ κ. Λι. Αλήθεια πολλές φορές βγάζουμε προς τα έξω μυστικά περάσματα στο ταλέντο μας, το οποίο εμπλουτίζεται με αυτά.
    Και αν εμπρός σας, καλή ώρα βεβαίως-βεβαίως, έχετε έναν ....υστερικό μανιακό του κινηματογραφικού κάδρου, τσουπ αμέσως παίρνουν ζωή μπροστά του !

    Αχ αυτή η δύναμη του λόγου σας και της περιγραφής σας η μαγεία αγαπητέ κ. Λι....

    Καλή βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πω, πωωωωωω, Γιάννη, τον έκανες σεναριογράφο τον Λι με το σινεφίλ μάτι και μυαλό σου! Έτσι όπως τα περιγράφεις κοντεύουν να του αρέσουν αυτά που γράφει!!

    Πάντως, πραγματικά χαίρομαι τον τρόπο που είσαι μέσα σ' αυτό που αγαπάς και που γνωρίζεις καλά. Δε θα είναι λίγες οι φορές, φαντάζομαι, αντίθετα, που κι εσύ θα απογειώθηκες σε μια κλειστή σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα. Με μουσική ή χωρίς..

    Πολλά φιλιά, Γιάννη, ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διονύση μου ευχαριστώ.
      Χαίρομαι που ο κ. Λι το απόλαυσε γιατί το αξίζει.
      Δυστυχώς, για μια σειρά λόγους, έχω χρόνια πολλά να βρεθώ και να αφεθώ σε μια κλειστή σκοτεινή αίθουσα τέχνης. Δεν πειράζει. Ας είμαστε καλά και η φαντασία διαμορφώνει μόνη της στιγμές τέτοιες.
      Καλό βράδυ φίλε μου.

      Διαγραφή
  15. Αυτές τις δραπέτισσες σκέψεις τις λατρεύω. Αυτό σημαίνει ότι το σημαντικό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή μας μεθάει και μας μεταφέρει όπως λέει ο κ Λι αλλού σε άλλη διάσταση.
    Χαίρομαι που έχει τέτοιες στιγμές ο κ Λι. Η μουσική και μάλιστα η καλή μουσική έχει αυτή την ικανότητα: να μαγεύει!
    Καλά να περνάς κ Λι
    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μμμ, λες η μαγισσούλα να ξεκίνησε από τη μουσική;

    Πάντως, ναι. Είναι στιγμές αναζωογονητικές, δυναμωτικές, αναγκαίες για τις πολλές άλλες που το κάρο τους σπρώχνουμε συχνά σε ανηφοριές.

    Και στις δικές σου στιγμές, Άννα, μουσικής ή άλλες.

    Καλημέρα, καλημέρα :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ταυτίζομαι με τον κύριο Λι! Διότι κι εγώ χάνομαι σε σκέψεις! Όπου παω, κάνω και χίλιες σκέψεις πάνω σε αυτό που βλέπω, για κάποια πράγματα πέρα από αυτό κι ίσως σε ένα βαθμό και για κάποια άσχετα που συνηρμικά βρήκαν τρόπο και χρόνο να γεννηθούν!
    Λατρεύω τη μουσική, μαγεύει, ξεκουράζει κι ίσως, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, ταξιδεύει...
    Να 'σαι καλά Διονύση και χαιρετισμούς στον κύριο Λι.
    Καλό ξημέρωμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Μαρίνα, καλό μήνα (τώρα που θυμήθηκα να απαντήσω!)

      Ααχ, αυτά τα συνειρμικά μ' αρέσουνε, που σε πάνε αυθαιρέτως και χωρίς να το ζητήσεις όπου θέλουν!

      Για τη δε μουσική, έχεις ήδη δώσει δείγματα και έχεις περάσει τις εξετάσεις με άριστα! Σε ταξιδεύει, αλλά και .. την ταξιδεύεις κι εσύ λιγάκι :-)

      Φιλιά, καλό μήνα και πάλι

      Διαγραφή
  18. Μεγάλη παρηγοριά ο λόγος του κ. Λι. Γιατί εγώ, αυτή τη "δραπέτισσα σκέψη", την θεωρούσα μέχρι πρότινος, σύνδρομο απόσπασης προσοχής. "Καμπανοκρουσμένη" λαϊκιστί.
    Επί το ακόμα λαϊκώτερον: "χαιρέτα μου τον σφένδαμο"

    Στο ημίφως της μουσικής πανδαισίας, υπό τους θορυβώδεις ήχους της σκέψης που μονίμως αλητεύει, εύχομαι καλό μήνα Διονύση!
    Με ατέλειωτες περιπλανήσεις, γιατί σημασία έχει να μη βαλτώνει η σκέψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου θύμισες το έργο του Θεοτοκά ("Οι καμπάνες", νομίζω, λέγεται και ο ήρωας πράγματι ακούει καμπάνες που κανείς άλλος δεν ακούει..)

      Εεε, γεια, γεια, Μαρία! Και, σε παρακαλώ, πάψε να με δουλεύεις με το σφένδαμο, αρκετή έκπληξη έπαθα, όπως έλεγα και στη Μάνια, με το σφένδαμο στην καναδική σημαία - και σ' όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν τα πλατάνια του Καναδά.. Έλεγα, μεγάλα είναι όλα εκεί, το βάζουν το φύλλο και στη σημαία.. σκέψου πώς θα είναι τα πλατάνια. Δεν πειράζει, όμως. Μου μένει το Πήλιο, να παρηγοριέμαι..

      Και, εντάξει, ας μη βαλτώνει η σκέψη, αλλά τον κύριο Λι κοντεύει να τον τρελάνει. μην του δίνετε θάρρητα, παρακαλώ. Ας είμαστε σοβαροί μαζί του, ας τον βηθάμε να ισορροπεί, τον άνθρωπο..

      Καλό μήνα, Μαρία. Καλή ακροβασίες και στον Πύργο, το επόμενο Σάββατο.

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: