Κυριακή 5 Αυγούστου 2018

πίσω από την αχλύ του υγρού ορίζοντα




La verdad es que no hay verdad, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει αλήθεια, θυμάται τα παιχνιδιάρικα λόγια του Pablo Neruda ο κύριος Λι, ακουμπισμένος στην κουπαστή του μοντέρνου πλοίου που τον πάει στο Νησί και ασκώντας ύπουλα και ξεδιάντροπα την αγαπημένη του συνήθεια: να στήνει αυτί˙  να κατευθύνει το ραντάρ του στις γύρω κουβέντες.
            Η μεσήλικη παρέα δίπλα του φαίνεται συγκυριακή γνωριμία του πλοίου. Και καθώς ίσα που αχνοφέγγουν μέσα από την αχλύ του υγρού, γκριζογάλανου ορίζοντα οι γραμμές του νησιού:
            -Εσείς πρώτη φορά πάτε Ζάκυνθο; η μία κυρία
            - Ήρθαμε και πέρσι, έχουμε κάτι φίλους εδώ, αλλά μας  άρεσε και ξανάρθαμε - ο κύριος.
            - Α, οπότε τα ξέρετε τα κατατόπια, ε; ο άλλος κύριος. Έχει καλή θάλασσα;
            - Πού θα μείνετε; ο κύριος που μας άρεσε και ξανάρθαμε. Να πάτε προς Βασιλικό, φοβερά νερά, το Πόρτο Ζόρο είναι ωραίο, μην πάτε προς Καλαμάκι˙ είναι γεμάτο τουρίστες κι έχει πολλή φασαρία.
            - Έχει καλό φαγητό, παιδιά. Εμάς μας πήγανε .. πώς τη λέγαν εκείνη την ταβέρνα πάνω απ΄ το γκρεμό, Κώστα; η πρώτη κυρία.
            - Πού να θυμάμαι, ρε Ειρήνη, τώρα; Και στον Κοιλιωμένο θα φάτε καλά. Στα χωριά. Στα χωριά έχει καλό φαΐ. Να πάρετε κουνέλι - ο κύριος που μας άρεσε και φάγαμε καλά.
            Πάντα τον εντυπωσίαζε τον κύριο Λι αυτό. Το Νησί για τον καθένα είναι ένα άλλο νησί. Τι σχέση έχει η εικόνα που έχει γι’ αυτό ο ντόπιος, ο άγγλος τουρίστας με το βραχιολάκι που γλιστράει στο αντηλιακό του τοπίο, ο φυσιολάτρης πεζοπόρος με το χάρτη των μονοπατιών στο χέρι, ο προ εικοσαετίας παραθεριστής και ο σημερινός άποικος με το στιβαρό αυτοκίνητο φορτωμένο με τον πλαστικό εξοπλισμό  των φωσφορικών χρωμάτων, ο φιλομαθής νοσταλγός με το ένα μάτι στους οδηγούς και το άλλο στη μηχανή, ο εικοσάρης των μπαρ κι ο εξηντάρης της ερημικής απαίτησης; Ποιο Νησί έχει ζήσει ο καθένας, τι απαντάει, αλήθεια, στην ερώτηση «έχεις πάει στη Ζάκυνθο»; ποια είναι η Ζάκυνθος για τον καθένα; πώς επικοινωνούν οι άνθρωποι;

            Και χαίρεται που σε λίγες μέρες θα φιλοξενήσει τη Μαντώ. Και που φιλοδοξεί να της γνωρίσει τη δική του Ζάκυνθο. Και αποκρούει τη σκέψη ότι αυτό είναι πολύ εγωιστικό επειδή στην ουσία είναι σα να της γνωρίζει κομμάτια του εαυτού του. Αναπόφευκτο το βλέπει, όχι εγωιστικό. Αναπόφευκτο και συναρπαστικό, καθώς ο κόσμος που μας περιβάλλει είναι ο κόσμος που προσλαμβάνουμε, πώς να το κάνουμε, κι αυτόν κοινωνούμε.
            Κι αν ακόμα περάσουν από το Ναυάγιο, θα είναι για να δείξει στη Μαντώ πώς ναυαγούν οι τουρίστες, πώς γίνονται κομμάτι της γνωστής αφίσας και πώς γίνοντας κομμάτι της αφίσας τούς ξεφεύγουν  τα αρώματα του τόπου, οι πέτρες που φωνάζουν την ιστορία, τα αμπέλια κι οι ελιές που επιμένουν να ανοίγουν ακόμα φιλόξενες αγκαλιές.
            Καημένη Μαντώ, ποια Ζάκυνθο θα δεις; συλλογίζεται αυτοσαρκαστικά ο Λι.


            Κι ενώ το πλοίο πλησιάζει και οι γραμμές του νησιού διακρίνονται πια καθαρά:
             - Να! Η Μπόχαλη, η Μπόχαλη, βλέπετε; Εκείνος ο λόφος πάνω απ’  την πόλη, φαίνεται όλη η πόλη από ΄κει πάνω! εκστασιασμένος ο πρώτος κύριος
            - Κι έχει κι ωραίο.. πώς το λέγαν εκείνο το γλυκό που φάγαμε, ρε Κώστα, στη Μπόχαλη;
            - Φρυγανιά, Ειρήνη.
            - Αα, ναι! Παιδιά, να δοκιμάσετε. Είναι φρυγανιά βουτηγμένη σε σιρόπι κι από πάνω..
            .. καιλοιπάκαιλοιπάκαιλοιπά. Η ταυτότητα του Νησιού ανεπαισθήτως έπεσε από τη τσάντα της κυρίας κάτω από το κάθισμα, εκεί, κοντά στην κουπαστή όπου ακόμα ρέμβαζε κλέβοντας λόγια ο κύριος Λι.
           
           
           
αφιερώσεις:
στον Γιάννη, για την αφορμή
στη Μαντώ, για την αφορμή
σε ό,τι φέγγει ακόμα, πίσω από την αχλύ του ορίζοντα
σε όσους το κάνουν να φέγγει

11 σχόλια:

  1. Όχι μόνο οι τόποι, τα νησιά, αλλά και οι άνθρωποι ανάλογα με το άτομο που βλέπει και την οπτική του, την κριτική ματιά που τα/ τους επεξεργάζεται είναι διαφορετικά.
    Και αυτή είναι και η ομορφιά της ζωής, η μη ομοιομορφία.
    Να ευχαριστήσω και εγώ με τη σειρά μου όσους δίνουν τις αφορμές για να γνωρίζουμε καινούργια πράγματα και όσους και όσα φέγγουν την οδό της περιπλάνησης.
    Ευχαριστούμε κε Λι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τη (κι εδώ..) τη Μοσχούλα!
      Πράγματι, ομορφιά της ζωής η μη ομοιομορφία, αλίμονο αν. Έχει πλάκα, όμως, κι αποκτάει ενδιαφέρον, όταν οι άνθρωποι κουβεντιάζουμε "για το ίδιο πράγμα". Κουβεντιάζοντας και υποσυνείδητα, μάλλον κάνουμε τη σύμβαση ότι αναφερόμαστε στο ίδιο πράγμα - στο ίδιο νησί, εν προκειμένω.Συμφωνούμε, για π.χ ότι η τάδε παραλία είναι ωραία, ενώ διαφορετική την έχει δει ο καθένας μέσα σε μια απόσταση 15ετίας τουρισμού, π.χ. Μας αρέσει το ίδιο πράγμα τότε, άραγε;

      Καλά, καλά. Μη σε ζαλίζω! Πάω να απάντήσω σε ένα .. μήνυμα που μου ήρθε στο μέσεντζερ με αέρα αιγαιοπελαγίτικο! :-)

      Διαγραφή
  2. Για δες κύριε Λι που οι αλήθειες μας, συμπίπτουν και ως προς το δικό μου "χούι" που είναι το "ωτοάκουσμα" ειδικά στα καράβια τα καλοκαίρια όπου άπλετα προσφέρεται λόγω στριμώγματος! Έτσι σχεδόν σε κάθε μου ταξίδι, φρόντιζα να ανοίγω συζητήσεις (ποτέ όμως πολιτικές!) αφού φυσικά πρώτα είχα πολύ προσεχτικά διαλέξει, τον "συνομιλητή"!
    Φέτος που δεν έχει διακοπές και ταξιδάκι με καράβι, παρηγορήθηκα (λίγο) με το παραπάνω διάλογο και γιατί στο νησί των διακοπών μου (Σκιάθος) που βουλιάζει στον τουρισμό και στο ιταλικό παγωτό, ουδείς ασχολείται με τις σπεσιαλιτέ (αμυγδαλωτά)!
    Οφείλω επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ μια και "fugit inreparabile tempus", "ο χρόνος φεύγει ανεπανόρθωτα", (Βιργίλιος) και "carpe diem", "άδραξε τη μέρα" (Οράτιος), που ξεσκόνισα τα αγαπημένα μου, λατινικά και αναγνώρισα μεγάλες Αλήθειες(!)
    Στέλνω λοιπόν, πολλά ανεμοδαρμένα κυριακάτικα ΑΦιλιά γιατί το Α πάντα Αληθινό! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είστε σίγουρη, κυρία μάγισσά μου, ότι ο ένας δεν έχει κρυφακούσει τον άλλο; Χε! Σατανικό! Δύσκολο, όμως, μου μοιάζει, γιατί στη Σκιάθο έχω να πάω από μικρό παιδί (αν και ιταλικό παγωτό έχω βρει και αλλού :-))

      Τα Αφιλιά ελήφθησαν - κατά το μάλλον αναγκαία σήμερα, καθότι ανεμοδαρμένα, με την τόση ιόνια ζέστη. Μόλις αλλάξει ο αέρας θα παραλάβετε και τα δικά μου, συγγνώμη τα Αδικά μου, δηλαδή.

      Διαγραφή
  3. Χωρίς ίσως να το ένιωσες, έγινα ...συνοδοιπόρος, μία ακόμα φορά, του ταξιδιού σου στην Ζάκυνθο. Ένα μέρος που μας φιλοξένησε πριν ένα μήνα και βέβαια τι να χαρείς σε 7 μόλις μέρες και μάλιστα χωρίς πολλές πολλές οδηγίες.
    Η Μαντώ θα είναι τυχερή Διονύση.
    Τυχερή η Μαντώ και καλοδεχούμενη. Γιατί θα βρει μια δεκτική αγκαλιά που ΞΕΡΕΙ τι ακριβώς κρύβεται πίσω από το πρόχειρα "φαίνεσθαι" του νησιού και εισβάλλει σε κάθε του βαθιά πτυχή, στην ιστορία του, στις πέτρες του, στις ακρογιαλιές του.
    Αυτό αλλάζει τα πάντα.
    Τελικά σε κάθε ταξιδιώτη, είναι αναγκαίος ο κατάλληλος "ταξιδευτής" που θα του δώσει την αληθινή και ατόφια εικόνα.
    Εύχομαι να περάσεις καλά Διονύση μου.
    Έχεις έναν μοναδικό τρόπο να μεταδίδεις τα συναισθήματά σου σε όλους μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, Γιάννη! Κατάλαβες, ότι πολύ σε σκεφτόμουν σ' αυτό το κειμενάκι, ε; Δεν ξέρω αν θα είναι τυχερή η Μαντώ, καλύτερα να το πει η ίδια. Εκείνο που ξέρω είναι ότι είμαι σίγουρος πως αν περιπλανιόμασταν μαζίστο νησί, θα είχα να σου δείξω και να σου πω πολλά (δύστυχε.. :-) ) Και όσο κι αν ρίχνεις το βάρος, στο σχόλιό σου, στον οικοδεσπότη, θα ήθελα να σου θυμίσω και τη σημασία της φρέσκιας, της νέας ματιάς του φιλοξενούμενου. Αυτός, χωρίς εκ των προτέρων συναισθηματικές φορτίσεις, θα βοηθήσει τον αμφιτρύωνά του να ξαναδεί το μέρος του, θα επισημάνει, θα ρωτήσει, θα δώσει αφορμές για σκέψη και ξανακοίταγμα.
      Σ' ευχαριστώ και πάλι. Και .. έχεις κι εσύ τον τρόπο σου! :-)

      Διαγραφή
    2. Ναι Διονύση,
      αυτή η σχέση οικοδεσπότη-φιλοξενούμενου είναι μοναδική. Και οι δύο έχουν μπόλικη δουλειά να κάνουν. Αν μάλιστα έχουν διάθεση και οι δύο τότε το αποτέλεσμα θα είναι πραγματικά εξαιρετικό.
      Να περνάς όμορφα αγαπητέ συνοδοιπόρε.

      Διαγραφή
  4. Ομορφιές έχει το νησί σου και κάθε νησί ανάλογα με το μάτι που τις κοιτάζει.Και μάλιστα όταν κοιτάζει αληθινά όχι μόνο όταν βλέπει. Κάθε τι στη ζωή μας, ό,τι ζούμε, ό,τι βλέπουμε είναι τελειως διαφορετικό για τον καθένα μας. Αλλά αυτό με το καλό φαγητό που νοιάζονται πάρα πολλοί και το θεωρούν πρώτο προσόν για να επισκεφθούν ένα τόπο, με ξεπερνά.
    Καλά να περνάς Διονύση μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, Άννα! Το παντοδύναμο φαγητό! Ό,τι μένει από το ταξίδι, ό,τι μένει από μία έξοδο, ό,τι μένει από μία επίσκεψη, ό,τι μένει ακόμα κι από ένα έθιμο, πολλές φορές. Ε, τι να κάνουμε. Σαρξ ίμπερ άλλες!

      Να σου πω, δεν είμαι υπεράνω. Ωστόσο, είναι τόσες οι παράμετροι ενός τόπου, είναι τόση η ποικιλία των πραγμάτων που έχεις να συναντήσεις που το φαγητό κι ο πολιτισμός που το περιβάλλει δεν είναι παρά ένα κομμάτι του μωσαϊκού.

      Να περνάς κι εσύ καλά. Όταν πηγαίνω στη θάλασσα, ατενίζω το ψηλό βουνό σας (πίσω από την αχλύ του υγρού ορίζοντα :-) )

      Φιλιά.

      Διαγραφή
  5. To 2013 επισκέφτηκα για δεύτερη φορά τη Ζάκυνθο. Η πρώτη φορά δεν πιάνεται, βιαστική επίσκεψη. Τι πήρα μαζί μου φεύγοντας; Τις καντάδες που τραγουδούσαν Κυριακή μεσημέρι στη Μπόχαλη μια παρέα ανδρών όλων των ηλικιών. Τους κράτησα στο κινητό μου και τους ακούω όταν νοσταλγώ εκείνο το ταξίδι. Επίσης τα καμπαναριά που τα έχω κρατήσει σε φωτογραφίες και την Κυρία των Αγγέλων που με γοήτευσε απρόσμενα και τα ορεινά χωριά που τα γύρισα ένα-ένα. Την ησυχία τους, την υπέροχη θέα τους και τέλος την Ανατολή στο Αργάσι. Σ'ευχαριστώ Διονύση που μου τα θύμισες :)
    Καλά να περνάς!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα αυτά που γράφεις, και ένα ένα, είναι και για μένα γοητευτικά κομμάτια του νησιού. Τι συμπαθέστατο εκκλησάκι η Κυρία των Αγγέλων - και πώς ταπεινά στέκει στο προσεισμικό επίπεδο της πόλης, 3-4 σκαλοπάτια κάτω από τα υπόλοιπα κτίσματα.. Και πόσο σπάνια ανάμνηση, η ανατολή από το Αργάσι..Τα δε καμπαναριά, ιδιαίτερα κι αυτά, δυτικότροπα, τόσο χαρακτηριστικά, τόσο γραφικά..

      Ο κύριος Λι σ' ευχαριστεί που του δείχνεις τη Ζάκυνθό ΣΟΥ και τον βοηθάς να ξαναδεί με καινούρια ματιά κομμάτια της, Μαρία.

      Να είσαι καλά κι εσύ :-)

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: