Tηλέφωνο. Ο Ζήσης. Πάλι.
Πιστόν
φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις. Ο Λι είναι εκεί, πάντα ήταν. Παραμερίζει εύκολα
τον εαυτό του, τρυπώνει στις ιστορίες των άλλων, τους δίνει χώρο. Και είναι
εκεί. Για ν’ ακούσει, να σταθεί,
παρήγορο λόγο, θεραπευτικό να αρθρώσει. Αν και αυτή τη φορά η εντύπωσή του
είναι πως ο Ζήσης παλεύει με το αδύνατο. Του το είχε δηλώσει, άλλωστε, προ ημερών με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο .
«Γυρίζει το
ποτάμι πίσω, Λάμπρο;», τον είχε ρωτήσει ο
φίλος του, μιλώντας για τη σχέση
του με τη γυναίκα του.
«Όχι μόνο
δε γυρίζει, Ζήση, αλλά οὐκ ἄν ἐμβαίης εἰς τόν αὐτόν ποταμόν δίς, δύστυχε. Ο
αγαπημένος σου ο Ηράκλειτος δεν το ‘λεγε;»
«Και πού
πηγαίνει όλη αυτή η αγάπη, ρε Λάμπρο; Αυτά που θυμάμαι είναι όλα μια άνοιξη.
Μια ήσυχη, ωραία ζωή, χωρίς τσακωμούς, όλο γέλια. Η Νανά κι εγώ ήμασταν ένα. Δυο
άνθρωποι που αγαπιόμασταν. Εντελώς απλό. Tι έχει γίνει; Γιατί δεν ξαναγυρνάμε εκεί;»
Ο Ζήσης. «Εντελώς
απλό».
Θυμάται,
και αχ, οι ωραίες μέρες.
Θυμάται,
και θέλει να αγαπάει αυτό που αγαπούσε κάποτε.
Και θέλει να τον αγαπούν όπως τον αγαπούσαν
κάποτε.
Και τώρα
τίποτα δεν είναι όπως κάποτε.
Και τώρα ο
Ζήσης κάθεται στα ερείπια και αναζητά έναν τρόπο να επιστρέψει στο παρελθόν.
Λες κι αν
επιστρέψει δε θα ξανασυναντήσει την αιτία που τον έκανε να βρίσκεται τώρα σ’
αυτή την κατάσταση, σ’ αυτό το «χάλι μαύρο», όπως συνοπτικά ο ίδιος το
περιγράφει. Λες και το παρελθόν δεν κυοφορεί, λες και οι καταστάσεις που ζούμε
σήμερα έπεσαν βροχούλα από τον ουρανό.
Αλλά,
αναλογίζεται ο Λι, μήπως και εγκαταλείπει
εύκολα τις σταθερές του ο άνθρωπος σ’ αυτή τη ζήση; Πότε ήταν που άκουσε για μια φίλη του «Στα τριανταπέντε της χώρισε; Και πώς πέρασαν
τόσα χρόνια και δε σκέφτηκε να ξαναφτιάξει τη ζωή της;» «Να ξαναφτιάξει». Ποια
έννοια ακριβώς δίνουμε στο «ξανά-» σ’ αυτή την περίπτωση; Τι ξαναφτιάχνουμε;
Και πάνω που αποφάσιζε ο
κύριος Λι να κάνει μια πιο θαρραλέα .. συμβουλευτική συνάντηση με τον Ζήση, πως
είναι καιρός να του θέσει ανοιχτά την
άποψή του για το αδιέξοδο της σχέσης του, συνειδητοποίησε ότι το τηλέφωνο είχε
σταματήσει –πότε; - να χτυπάει.
Τα υπαρξιακά προβλήματα τα
λύνει ο κύριος Λι. Με το τηλέφωνο δυσκολεύεται λιγάκι.
Ο Δ. δεν πολυφιλοσοφεί μαθηματικός γαρ, αγκαλιά με ένα βιβλίο με αριθμούς, μέχρι εκεί ο άνθρωπος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή μας έχει πιάσει κι εμάς μια τάση να αναπολούμε, δλδ συνήθως εγώ αναπολώ, φιλοσοφώ, αναρωτιέμαι, γκρινιάζω, από αυτόν όλα περνάνε πιο ανώδυνα, αναπολούσα που λες χθες και τί ωραία που είμασταν τότε, μάλιστα έβαλα διαχωριστικό και είπα τι ωραία που ήταν η εποχή πριν από αυτό. Αυτό, ήταν κάτι που εκείνη την εποχή έκοβα φλέβες να το ξεκινήσω. Όλα τα πριν λοιπόν, έρωτας, μικρά παιδιά, ξεγνοιασιά! Και μου λέει ο Δ. μα τότε είμασταν κι εμείς παιδιά. Είμασταν νέοι, είχαμε φτερά. Χμμ του λέω, ναι έτσι ακριβώς είναι, αλλά να σου πω μια αλήθεια, δεν θέλω να το παραδεχτώ αυτό.
Να λοιπόν τι συμβαίνει και που πάνε όλα και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε γιατί δεν μας συμφέρει. Τα καταπίνει ο χρόνος κύριε Λι μου. Κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό, απλά ακολουθούμε :-))
Οπςςς χτυπάει το τηλέφωνο!
Λες να πήρε εμένα ο φίλος σου;
Λες;
:-)))))
υ.γ. ωστόσο, και μπράβο μας, όσο αντέχουμε αντιστεκόμαστε !!!
Fish eye μου, και βέβαια μπράβο μας - να το λέμε, να το πιστεύουμε και να πορευόμαστε :-)
ΔιαγραφήΚαλά τα λέει ο Δ. Ο (συντοπίτης του;) Μ. Αναγνωστάκης το είχε πει, επίσης, σε ένα από τα πιο ολιγόλεκτα ποιήματα (τέλος πάντων, "ποιήματα") με τη φοβερή του πυκνότητα: "Όλοι κάποτε νέοι" . (Εντάξει, το λένε όλοι, δεν είναι ανακάλυψη ενός σοφού, αλλά μ' αρέσει εκφρασμένο έτσι, σε 3 λέξεις)
Μας καταπίνει, ο αχόρταγος. Και προχωρώντας, μας μεταλλάσσει. Έτσι που η σκέψη του Ζήση, να αποκτήσει εκείνο που είχε, όπως το είχε να φαίνεται αφελής. Κι απ' την άλλη.. Τι κρίμα, εκείνο που είχε,να μην έχει με στοιχεία βαθιάς εκτίμησης, σεβασμού , άρα κι αγάπης, και να είναι ικανό να κρατήσει το ζευγάρι για τα επόμενα χρόνια..
ΥΓ. Μου έκανε παράπονα πως σε έπαιρνε τηλέφωνο και δεν απαντούσες. "Όλο σχόλια κάθεται και γράφει", μου είπε, "και δεν ακούει καν το τηλέφωνο". Πάρε τον, τον καημένο, ε; :-)
Οι σχέσεις είναι ζωή, δεν ζούμε χωρίς σχέσεις, ακόμα και ένας ερημίτης έχει σχέση με τον εαυτό του και όπως κυλάει ένα ποτάμι έτσι κυλούν και οι προσωπικές μας σχέσεις, παίρνοντας το σχήμα της ροής που εμείς δίνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι σχέσεις θέλουν πολύ φροντίδα εξ αρχής και για μένα φροντίδα, σημαίνει να μην αφήνουμε τίποτα να πλανάται στον αέρα, να μιλάμε, να τολμούμε ακόμα και να δημιουργούμε κρίσεις για να καθαρίσουν τα νερά-αισθήματα μας. Η ρουτίνα είναι ο μεγάλος εχθρός της σχέσης, ευτυχώς "τα πάντα ρει", έτσι θεωρώ λάθος να θέλει κανείς να είναι τα πράγματα όπως ήταν στο παρελθόν. Στο Τώρα μας, αν υπάρχει καλοσύνη, φροντίδα, κατανόηση, σεβασμός και βασικά αγάπη, η σχέση θα μεταμορφωθεί, θα εξελιχθεί, θα βαθύνει και θα γίνει ανθρώπινα φιλική... αυτά θα έλεγα και στον Ζήση, αν με ρωτούσε και κουβεντιάζαμε από κοντά!
Πάω στον ήλιο, γιατί η σχέση μου, μαζί του, ήταν και είναι ερωτική! ;-)
Καλή μας Κυριακή με τρυφερά ηλιόλουστα ΑΦιλιά!
Ωραιότατα!
ΔιαγραφήΣυνοψίζουμε:
Απαραίτητα συστατικά σχέσης: Φροντίδα + καλοσύνη, κατανόηση, αγάπη.
Τρόπος συντήρησης: α) Αποφυγή ρουτίνας
β) Διάλογος
Για τα υπόλοιπα ρωτήστε τον Ήλιο. Ζεστός (εντάξει, αυτό το ξέρουμε), δοτικός, σταθερός και ισόβιος.
(Βρε, παιδί μου, και τώρα που σου γράφω μόνο κάτι στάλες βροχής χτυπάνε το τζάμι. Καλές είναι κι αυτές. Έχουν κι αυτές τα δικά τους να λένε..)
Φιλιά. Βροχής, δροσερά.
Να δώσω συμβουλή στον Ζήση δε γίνεται αφού δεν ξέρω τις λεπτομέρειες που γνωρίζει καλά ο πρόθυμος φίλος του Λι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που μπορώ να πω είναι πως στην πραγματικότητα τίποτα δεν τελειώνει. Τελειώνουν όλα μόνον όταν εμείς βλέπουμε τα ραπανάκια απ' τη ρίζα.
Δεν τελειώνουν τα αισθήματα, μεταλλάσσονται. Ο έρωτας γίνεται αγάπη, η αγάπη συμπάθεια, η συμπάθεια φιλία. Το μίσος γίνεται περιφρόνηση, η περιφρόνηση ανοχή.
Να ξαναφτιάξει; Μάλλον να αρχίσει κάτι άλλο με την ίδια ζέση και ελπίδα θα εννοούσε ο "ποιητής" :)
Και ο κ. Λι ας αποφασίσει λιγουλάκι πιο γρήγορα. Κοίτα τώρα τι έγινε. Βουβάθηκε το τηλέφωνο γιατί το ποτάμι του Ηρακλείτου πήγε το Ζήση παρακάτω.
Ο Ζήσης δεν είναι πια όπως πριν.
Καλό απόγευμα με φιλήματα :)
Καλημέρα, Μαρία. Κάθομαι εδώ, στις όχθες του ποταμού και βλέπω τον Ζήση να απομακρύνεται όλο και περισσότερο, μαζί με τον κόσμο ολόκληρο που τον περιβάλλει. Αλλά, όπως λες κι εσύ, τον βλέπω, βλέπω, κι αυτό είναι ζωή.
ΔιαγραφήΓια να διασκεδάσουμε την κατάσταση στο κάπως ύπουλα βαρύ αυτό θέμα, μάλιστα, να πω ότι, όταν σηκώσουμε ένα ραπανάκι ψηλά και το δούμε από κάτω, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Όταν δε θα το βλέπουμε ούτε αυτό ούτε τίποτ' άλλο, τα πράγματα θα είναι κάπως πιο σοβαρά..
Αυτή δε η μετάλλαξη που περιγράφεις, μου φαίνεται ιδανική. Αλλά, ο καημένος ο φίλος μας, δεν πάσχει απ' αυτό. Η καθημερινότητα, η ρουτίνα, οι διαφορές στην ψυχοσύνθεση με την καλή του, αλλά και διάφορα συμπλέγματα ψυχολογικά, απ' αυτά που ίσως όλοι κουβαλάμε, οδήγησαν τη γυναίκα του να βλέπει τη σχέση τους όχι πια από την περιοχή των θετικών συναισθημάτων αλλά απ' αυτή των αρνητικών. Μάλλον δηλαδή, συμβαίνει ΚΑΙ αυτό: να μεταμορφώνεται μια αγάπη σε έχθρα. Αυτό βασανίζει το φίλο μας, που αγαπάει ακόμα, και σ' αυτό ο κύριος Λι δε βρίσκει εύκολα λύση.
Άντε, πάμε για μια βουτιά στο ποτάμι, Μαρία (Μαρία;; Η Μαρία δεν είσαι; Η .. ίδια; Μετά από τόσην ώρα;) (Καλά, καλά. Σταματάω τις αηδίες!)
Φιλιά!
Aυτό που χρειάζεται τώρα ο Ζήσης είναι χρόνος και φροντίδα (ακόμα και χωρίς λόγια). Περνάει πολύ δύσκολα.
ΔιαγραφήΕυτυχώς που έχει κι εσένα.
Κάνε ό,τι μπορείς Διονύση.
Πολύ καλή η Sílvia Pérez!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ναι! Πριν 3-4 χρόνια που την "ανακάλυψα", δημιουργήθηκε μία ενδοοικογενειακή κρίση, καθώς δήλωσα ευθύς εξαρχής και ευθαρσώς ερωτευμένος. Ευτυχώς, γρήγορα την ερωτεύτηκε και η σύζυγος και η διένεξις έλαβε τέλος πάραυτα. Τώρα ζούμε και οι 3 μαζί και είναι θαυμάσια. Η Silvia μας τραγουδάει κι εμείς τα υπόλοιπα.
ΔιαγραφήΤραγουδούσε κι ο μπαμπάς της. Εδώ, απόλαυσέ τους σε ένα απλό bolero σε ένα νομίζω συμπαθητικό βιντεάκι:
https://www.youtube.com/watch?v=-eqJAAi1kE8
Τώρα ζείτε και οι 3 μαζί και είναι θαυμάσια. Θαυμάσια!!! Είδες πόσο η μουσική εξημερώνει τα ήθη! :)
ΔιαγραφήH κοπέλα είναι αστέρι με εξαίσια φωνή πράγματι και το βίντεο μου άρεσε πολύ, μια δροσερή ύπαρξη σε ένα καφενείο. Και οι δυο γονείς τραγουδιστές. Γερά γονίδια.
Να σου πω και τη δική μου αδυναμία;
Λέγεται JoaquinCORTES
https://www.youtube.com/watch?v=fEwCN2P1Rzo
Καλή εβδομάδα Διονύση :)
Βρε παιδί μου, είπαμε να ερωτευόμαστε τους καλλιτέχνες, αλλά μεταφορικά. Εσείς με τον κύριο Cortès φοβάμαι ότι βρίσκεσθε στην κυριολεξία! Ακόμα κι εγώ κατάλαβα ότι είναι κούκλος! (Ε, συμβάλλει και το flamenco. Λεβεντιά και δύναμη! Εγώ θυμάμαι έναν παλιότερο, τον Antonio Gades, κάτι ανάλογο κι αυτός - αλλά σταματάω να σου μιλάω, γιατί θα τα δει η γυναίκα μου και θα γίνουμε παροικία ερωτευμένων υπάρξεων και ινδαλμάτων εδώ μέσα!)
ΔιαγραφήΦιλιά, Μαρία!
Μα φυσιολογικό δεν είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι σχέσεις εξελίσσονται.
Δεν γίνεται να μένουν όλα όπως τον πρώτο καιρό. Θα ήταν και βαρετό.
Το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να τις φροντίζουμε για να εξελιχθούν καλά.
Αλλιώς θα έχουμε για θέμα "Σικ σε δείπνο με τον/την πρώην"!
Καλό απόγευμα κύριε Μάνεση!
Φυσιολογικό, φυσιολογικό! Αλλά, έλα που χρειάζεται και κάποια παράλληλη στάση απέναντι σ' αυτά τα πράγματα. Γιατί εδώ έχουμε το Ζήση να μην έχει απομακρυνθεί (μέσω φροντίδας;;) από την αγάπη της σχέσης, αλλά την καλή του να έχει κουνήσει μαντίλι καλαματιανό σε ένα Ζήση που με τον καιρό "ανακάλυψε" ότι έχει πάνω του ποιότητες που δεν της αρέσανε. Προβλήματα, προβλήματα, σας λέω, αρτίστα μου. Που αμφιβάλλω αν θα αντιμετωπιστούν ακόμα και με σμόκιν και παπιγιόν στο σικάτο εστιατόριο της πόλης σας.
ΔιαγραφήΜην ανησυχείτε. Για την εξέλιξη των πραγμάτων θα σας κρατάμε ενήμερους -τους ανήμερους..
Καλή μέρα και σε σας. (Μέχρι να πάτε στη δουλειά σήμερα, είναι ένας αιώνας..)
Σε δύο ώρες από τώρα φεύγω για τη δουλεια!
ΔιαγραφήΠόσο γρήγορα πέρασε αυτός ο αιώνας...
ΔιαγραφήΚωνσταντίνος Καβάφης «Απ’ τες εννιά»
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.
Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.
Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια
(εντάξει. Δε θα το ξανακάνω!)
Αγαπώ τον Καβάφη, γιατί είναι από τους λίγους που καταλαβαίνω.
ΔιαγραφήΚαι για το "ηύρα", που δεν το συναντούμε πια.
Πώς το έλεγε στο άλλο; "Που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα" ή κάπως έτσι.
Θα το διαβάσω το βράδυ στον εργοδότη μου. Κι ο Θεός βοηθός. Ευτυχώς είναι άνθρωπος με χιούμορ.
Δεν θα κινδυνέψω με απόλυση!
Να, αυτά μου κάνετε κι αντί να ασχοληθώ με τα σχόλια που αφήνετε στο βλογ μου, κάθομαι και διαβάζω ποιήματα πρωί-πρωί!
Λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρετε κάτι φιλαράκια μου;
πολύ εγωισμός στις σχέσεις! μα πολύ αδελφέ μου!
Εντάξει, είμαι ένας άνθρωπος που, δεν μπορεί να "χωνέψει" την έννοια "χωρισμός". Δεν το έχω βρε αδελφέ! δεν μπορώ να αποχωριστώ μήτε το ποδήλατό μου. Πονάω, συντρίβομαι, υποφέρω. Πόσο μάλλον μια σχέση.
Και θα έρθουν μετά τα ερωτήματα του Ζήση. Τα πως, τα γιατί, ένα σωρό τέτοια διάφορα.
Ρε σεις! Μήπως ζητάμε τον ουρανό με τ'άστρα από μια συνύπαρξη; μήπως όλο αυτό που ονομάζουμε "έρωτα" είναι παραμύθι φούρναρης; το λέω, το ρωτάω;
Μήπως είναι μια αυταπάτη;
Γιατί δηλαδή στη φάση των "μελιών" όλα είναι γιαλιστερά, όλα είναι μέλι γάλα. Γιατί τότε είμαστε τόσο ανεκτικοί; Τι παίζει και αλλάζει όλο αυτό;
Μήπως ο έρωτας είναι αυταπάτη; γιατί ΤΟΤΕ τα ισοπεδώνει όλα και μας κάνει να βλέπουμε τον άλλο εξιδανικευμένο, τέλειο και άξαφνα μετά τον βλέπουμε ως δαίμονα;
Μήπως κοροϊδευόμαστε; μήπως αυτό που σημαίνει έρωτας είναι τελικά κάτι άλλο; (δεν σας το λέω γιατί θα με κυνηγήσετε).
Που είναι η ανεκτικότητά μας μετά ωρέ αδέλφια; Που είναι η κατανόησή μας; Ο Σεβασμός μας στον σύντροφό μας; γιατί με το παραμικρό αναζητούμε το αρνητικό και το υπερεκτιμούμε ;
Μήπως τελικά ο τρόπος ζωής και οικοδόμησης αυτής της επονομαζόμενης "σχέσης" είναι λάθος; μήπως δηλαδή την σκοτώνει ο χρόνος;
Θα μου πείτε, εύλογα, με το δίκιο σας, κάτσε ρε φίλε! Για δες κάποια ζευγάρια που στα 80 τους στάζουν μέλι ο ένας για τον άλλον. Και λένε εμένα τα δαιμόνιά μου μέσα σου
"Μπας και τα ζευγάρια αυτά έμαθαν να είναι και μαζί με σε απόσταση;" Μπας και σεβάστηκαν το ιδιαίτερο του άλλου; μπας και δεν είδαν την αγάπη ιδιοκτησία και την έννοια "πίστη" την απαίτησαν σε υψηλά ιδανικά και όχι σε άλλα φτηνιάρικα του είδους "σε είδα πως τον/την κοίταζες....";
Ε; Ρωτάω ρε σεις;
Γιατί τρωγόμαστε με τα ρούχα μας; Τι στο διάλο θέμε; Μήπως αγανακτούμε για επουσιώδη; Μήπως στην τελική ψάχνουμε με το κυάλι να πιαστούμε απ το αρνητικό για τον άλλον; Ρωτάω βρε σεις! Θα μιλήσετε;
Και στο φινάλε, γιατί δεν έχουμε τα άντερα να πούμε "Οκ δεν γουστάρουμε ρε αδελφέ να συγκρινόμαστε με κανέναν μήτε να υποχωρούμε. Συνειδητά εργένηδες το λοιπόν και μόνοι!"
Έτσι είναι ρε αδέλφια η συνύπαρξη. Τι θαρρείτε δηλαδής πως είναι;
Πιστεύετε στις "αγάπες και στα λουλούδια;" Ναι ε; Περαστικά μας!
Είναι στιγμές που παρατηρώ τη ζωή των ζώων μέσα από αυτήν του σκύλου μου. Πόσο απλοϊκή είναι τελικά!
Βγαίνει ο αρσενικός, γουστάρει να πηδήξει! Οκ ρε μάγκα μου. Η Σκύλα άμα δεν τον θέλει ο αρσενικός θα παρακαλάει ίσαμε 24τέρμενα. Δεν σε θέλω, τέλος! κάτσε να σκούζεις!
Και προσέξτε! Βιασμός σεξουαλικά δεν υπάρχει στα σκυλιά. Και βιασμός αδέλφια, στους ανθρώπους, υπάρχει και μέσα στο γάμο! με παπά και με στεφάνι!
Στα σκυλιά άμα η σκύλα δεν γουστάρει στρογγυλοκάθεται στο χώμα και κάτσε εσύ σκύλε μου να παριστάνεις τον πολιορκητή.
Με λίγα λόγια οφείλουμε να ξαναδούμε πολλά ως κοινωνία και άνθρωποι το κομμάτι "Έρωτας-Αγάπη-συμβίωση".
Αλλιώς βλέπω τον κ. Λι να παίρνει πιστοποίηση "αναλυτή σχέσεων".
Φιλιά
Γιάννη τα σχόλια σου είναι ζηλευτά :-)))
ΔιαγραφήΣτέλλα μου, σκέψεις εκφράζω. Ίσως να μην είναι καν σωστές. Ευχαριστώ πολύ.
ΔιαγραφήΓιάννη, τι σχόλιο - ποταμός είναι αυτό;;!
ΔιαγραφήΔε φτάνει που λες πολύ ωραία πράματα, είσαι και χείμαρρος! Και, επίσης, μου αρέσει τόσο το πάθος με το οποίο τα εκφράζεις, ένα πάθος που δείχνει αληθινή προσήλωση σε κάποια πράγματα (λέω "πράγματα" για να μη γίνω μελοδραματικός..)
Ίσως μπλέκουμε τις επιθυμίες με την πραγματικότητα, ίσως χτίζουμε σε βάσεις σαθρές, ίσως δε μαθαίνουμε αυτά που λες, να συμβιώνουμε, να αποδεχόμαστε, να βάζουμε στην μπάντα εγωισμούς και προσωπικές απαιτήσεις, ίσως δε μαθαίνουμε να ακούμε, να μιλάμε, να στεκόμαστε με κατανόηση απέναντι στον άλλο.
Και προφανώς, με όλα σου τα δίκια, καταλαβαίνεις πάντως ότι δύσκολα θα αλλάξουμε οι άνθρωποι. "Όχι λάθη, πάντα λάθη", ήταν ο (σοφός) τίτλος ενός δίσκου των "χειμερινών κολυμβητών". Παρόλα τα αυτονόητα, προβλέπεται να συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια ή άλλα λάθη.
Στην περίπτωση του Ζήση, πάντως, εκείνο που δεσπόζει είναι η δυσαρμονία, η ανισορροπία, η διαφοροποίηση των συναισθημάτων των δύο μελών ενός ζευγαριού. Ο ένας μένει προσηλωμένος στην αγάπη, ο άλλος έχει "κρυώσει", αποστασιοποιηθεί, απομακρυνθεί ψυχικά. Ε, τι να κάνει αυτός ο ένας, ο Ζήσης, αυτό ρωτάει, ο καημένος. Πώς να ταιριάξει μοναξιά και αγάπη;
Σ' ευχαριστώ πολύ, όλοι σ' ευχαριστούμε, για τον κόπο να μας ξεδιπλώσεις τόσες σκέψεις. Σαν μαθητές ελαφρώς ντροπιασμένοι και με χαμηλωμένο το κεφάλι σε ακούσαμε. (Στο διαγώνισμα του τετραμήνου θα φανεί και ποιος έβαλε μυαλό! :-) )
Καλή σου βδομάδα, ποδηλάτη!
Την παραμικρή πρόθεση δεν είχα Διονύση μου να αυτοαναγορευτώ "δάσκαλος".
ΔιαγραφήΚαμία! Όπως είπες σωστά, ένας ποταμός βγήκε αυθορμητα από μέσα μου και εξέφρασα σκέψεις, που δεν τις θεωρώ ντε και καλά σωστές. Απλά ήταν δικές μου.
Τι θέλουμε τελικά οι άνθρωποι είναι ένα ζήτημα που δεν έχει λάβει απάντηση μήτε θα λάβει ποτέ.
Την καλησπέρα μου.
Σωστά, Γιάννη. Μάλλον δεν έχει απάντηση. Αλλά, το ωραίο να βρεθούν δυο άνθρωποι που να συμπίπτουν (όσο..) σ' αυτό που θέλουν..
ΔιαγραφήΦαντάζομαι πως κι η Νανά θα αναζητάει τηλεφωνική στήριξη από φίλη της για τον Ζήση. Κι αφού συνεχίζουν να είναι μαζί, πάει να πει πως έτσι έχουν διαμορφώσει τη σχέση τους, με ένθεν και ένθεν πικρίες και παράπονα. Μήπως να εκτιμήσουν το γεγονός πως είναι καλά, πως έχουν ο ένας τον άλλο και πως άλλοι άνθρωποι πορεύονται μοναχοί τους και δίχως φίλους διαθέσιμους ν' ακούν τα προβλήματά τους στο τηλέφωνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια στον κ. Ζήση.
Και την αγάπη μου στον κ. Λι που δίνει μαθήματα αληθινής φιλίας. Στις μέρες όλο και σπανίζουν φίλοι με "αυτιά" και ανοιχτή καρδιά.
Πολλές φορές, Μαρία, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την εκτίμηση των πραγμάτων που έχουν σα συμβιβασμό. Και, από πίσω, μία άπληστη φύση θέλει να μας σπρώχνει συνέχεια "μπροστά". Βλέπω ιδεολογίες ολόκληρες (βλ. θρησκείες, π.χ) να έχουν επιστρατευτεί για να συνετίσουν τον άνθρωπο, να τον κάνουν πιο σεμνό, πιο ταπεινό, πιο πράο και πιο "ευχαριστησιακό". Αλλά είμαστε δύσκολη περίπτωση.. :-)
ΔιαγραφήΑκόμα κι αυτό που λες για τη φιλία, ακόμα κι αυτό θα μπορούσε να υπάγεται στον ίδιο κανόνα. Αν δεν υπάρχουν εύκολα φίλοι που να ακούνε, ίσως είναι γιατί ο εγωισμός μάς σκεπάζει τα αυτάκια μας. Ακόμα κι η ακοή καταλήγει να είναι θέμα..καλλιέργειας :-)
ΥΓ. Έχει κάτι από τον Αργύρη του διηγήματός σου ο Ζήσης, ε;
Υποψιάζομαι πως ο προβληματισμός του κ. Λι να δώσει λύση ή έστω μια πειστική απάντηση που να ικανοποιεί τον φίλο Ζήση είναι μεγαλύτερος από το ίδιο το πρόβλημά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πως θα μπορούσε άραγε να τον πείσει πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δούναι και λαβείν και με τα χρόνια αναβοσβήνουν εκείνο το προειδοποιητικό κόκκινο λαμπάκι που ξεκάθαρα δηλώνει χαμηλή μπαταρία, που επίσης σημαίνει συνεργείο ή απόσυρση.
Βασική προϋπόθεση βέβαια να το παλέψεις, αν πραγματικά σε ενδιαφέρει ο άλλος, χωρίς γκρίνιες για την τύχη, την γκαντεμιά ή τον ανάδρομο Ερμή.
Κι αν αυτό το κάποτε του Ζήση δεν ήταν πραγματική αγάπη, σεβασμός, κατανόηση, εμπιστοσύνη, αλλά ήταν πάθος, φλόγα, έρωτας; μοιραία κάποτε θα ξεφούσκωνε. Κι αν ο Ζήσης είναι αυτός που μπλοκάρει το όποιο συναίσθημα στη σχέση, αν είναι ο απαιτητικός, ο εγωιστής, ο αδιάφορος;
Τι μέλλον θα είχε μια τέτοια σχέση μου λες;
Εδώ δεν πρόκειται για ένοχο (βλ. Νανά) και θύμα (βλ. Ζήση) αλλά για το πώς θα επανακτήσουμε τους ρυθμούς του πρότερου έντιμου βίου.
Ίσως οι σχέσεις του Ζήση ήταν απ’ αυτές που απ’ την πολύ φλόγα στο τέλος σε καίνε. Ποιος ξέρει;
Καλά ξεμπερδέματα κ Λι!
Αννίκα (καλησπέρα), βοηθάς πολύ. Στρέφοντας μάλιστα το περισκόπιο και στη μεριά των ευθυνών του Ζήση, απορώντας για τις ταυτότητες του θύτη και του θύματος, το βάζεις μάλλον σε πιο αντικειμενική βάση το πράγμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι (εδώ η Νανά) μπλοκάρουν από τον τρόπο που τους φέρονται, που τους αντιμετωπίζουν, από βασικά κι από λεπτομέρειες και αρχίζουν να δυσλειτουργούν σε εκείνο το πεδίο (εδώ "πεδίο" -ή παιδίο;- Ζήσης).
ΔιαγραφήΟ έρωτας αυτά θα μπορούσε να τα είχε κάνει στην άκρη τον πρώτο καιρό, αλλά μετά να τους άφησε χώρο να αναπτυχθούν και τώρα .. καλά ξεμπερδέματα, που λες κι εσύ. Και γι' αυτούς, και για τον Λι και για μας, που θέλαμε δε θέλαμε μπλέξαμε!
Μήπως να πιάσουμε να κάνουμε κανένα φελτ καλύτερα, σαν κάτι ωραία που κάνει μια φίλη;
(http://mustikaannas.blogspot.com/2019/04/blog-post.html) ;; :-)
Τα φιλιά μας!
Λοιπόν άκου Διονύση! Αν διευρύνουμε κάπως το πεδίο (ή παιδίο-Ζήσης) της έννοιας "πριν και μετά" θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για άπειρες επιλογές έτσι ώστε και ο Ζήσης να είναι ικανοποιημένος και ο κος Λι να έχει ήσυχο το κεφάλι του.
ΔιαγραφήΑυτό βέβαια είναι από άλλο κεφάλαιο-προσεχώς αλλά σκέψου το.
Μήπως να πιάσουμε το φελτ(έτσι μη κλωθογυρίζει το μυαλό σε απαντήσεις)
Ως και ο καιρός συμπαράσταση με το Ζήση ρε γ...το
Πάντως η φίλη σ' ευχαριστεί θερμά για την αναφορά του λινκ
Ο Τρύφωνας, η Μαρουσώ κι εγώ σου ευχόμαστε καλό ξημέρωμα
Λες να πήραν αέρα τα μυαλά του Ζήση και να τον σιγοντάρει ο καιρός;
ΔιαγραφήΌσο για το φελτ, είναι μια καλή ιδέα - κυρίως όταν βλέπω τα έργα των χειρών σου. Υπάρχει και στο σπίτι μας δάσκαλος για το είδος, πάντως. Δεσμεύομαι να βάλω καμιά φωτογραφία, να δεις.
Καλημέρα και αεράτη σε όλη την κομπανία!
Μμμμ αμηχανίας...
ΑπάντησηΔιαγραφήοι ανθρώπινες σχέσεις με τα πάνω και τα κάτω τους, με το χτες και το σήμερα. Είναι δυνατόν να παγιωθεί ένα νιρβάνα σε μια σχέση; Είναι δυνατόν να περάσουν τα χρόνια χωρίς διαφοροποιήσεις, χωρίς ανακατατάξεις;
Και τότε ποια η θέση μας; Στυλώνουμε τα πόδια και απαιτούμε πίσω ότι είχαμε; Ή αναγνωρίζουμε το νέο τοπίο και αποδεχόμαστε τις νέες διαστάσεις της σχέσης μας;
Πολλά από αυτά τα ερωτήματα απαντώνται κυρίως με ενδοσκόπηση, με αποδοχή των διαφορών που έχουν τελεστεί μέσα μας. Όταν κάνουμε αυτοκριτική, η κριτική για τους γύρω ατονεί. Παύουμε να πιστεύουμε ότι για όλα ευθύνονται οι άλλοι, οι τρίτοι, το σύμπαν που συνωμότησε εναντίον μας, τα τρία κακά της μοίρας μας, κλπ, κλπ
Τότε μπορεί και να σωθούν οι καταστάσεις και οι σχέσεις μας. Εφόσον φυσικά περνάει μόνο από το χέρι μας, αν περνάει και από άλλων... θα πρέπει να αυτολογοκριθούν και αυτοί για να δούμε μια άσπρη μέρα.
Πάντως όλοι χρειαζόμαστε ευήκοα ώτα, κάποιον φίλο που να ξέρει να λέει αλήθειες αντί να μας χαϊδεύει τα αυτιά, να νάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Ας είναι καλά ο κύριος Λι που είναι δεκτικός και ακούει και αν δε θέλει να παίρνει τηλέφωνα, ας χρησιμοποιεί το messenger ή όποιο άλλο μέσο προτιμά.
Ωχ, ωχ! Για ποιον χτυπάει η καμπάνα;; Τον έχεις καταλάβει, Μοσχούλα, τον κυρ Λι ότι δεν είναι πολύ του τηλεφώνου;; Είναι αλήθεια.. Ας είμαστε, όμως, συγκαταβατικοί. Ας του αναγνωρίσουμε την ανάγκη του να δίνει προτεραιότητα στη φυσική επαφή..
ΔιαγραφήΌσο για τα υπόλοιπα, την έβαλες την προϋπόθεση: αυτοκριτική.
Που εύκολα απαιτείται, δύσκολα εξασκείται. Που δεν πολυμαθαίνεται - καλά τα τελευταία χρόνια που, επειδή πάει πακέτο με την αίσθηση ευθύνης, και καθώς δεν τα πολυμεγαλώνουμε οι περισσότεροι τα παιδιά μας σ' αυτή την κατεύθυνση, η αυτοκριτική όλο και εγκαταλείπεται.. (Ωραία σύνταξη έκανε ο φιλόλογος, ε;!)
Καλή μας βδομάδα - κι απ' αυτό το μέσον :-)
Πόσες και πόσες φορές έχει σουλατσάρει τούτη η σκέψη απ' το μυαλό μου «γιατί το τέλος να μην θυμάται την αρχή»; Πονάει πολύ όταν οι άκρες των δαχτύλων στα πόδια αγγίζουν το τέρμα. Αλλά, παρόλο τον πόνο που μπορεί να νιώθουμε κείνη τη στιγμή, θα πρέπει να σκεφτόμαστε πως κάποια πράγματα ΠΡΕΠΕΙ να λήγουν. Καλώς ή κακώς, κάποιες σχέσεις, είτε φιλικές είτε ερωτικές, κάνουν τον κύκλο τους. Ό,τι ήταν να δώσουν, το έδωσαν. Κι ένας βασικός λόγος είναι πως, αυτοί που κάνουν την ομάδα, έπαψαν να εξελίσσονται με τον ίδιο τρόπο. Τότε, θα πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη και να το λήγουμε, να λέμε όχι στη συνήθεια, στο βόλεμα, στη δειλία να ξαναβγούμε εκεί έξω. Βέβαια, σε κάποιες περιπτώσεις είναι κι άλλα πράγματα στη μέση αλλά η κατακλείδα πάντα είναι η ίδια: κάνε ό,τι σε κάνει να νιώθεις καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή δύναμη στον Ζήση!
Τα φιλιά μου, Διονύση, και βάστα γερά!
Λυσίππη! Χαίρε.
ΔιαγραφήΘα μπορούσες να ήσουν ο τριτοπρόσωπος παντογνώστης αφηγητής στην ιστορία. Εννοώ, αυτός που βλέπει και περιγράφει τα πράγματα από απόσταση, ψύχραιμα, κρατώντας αποστάσεις.
Ναι, μάλλον δράμα είναι η κατάσταση του φίλου μας του Ζήση, αλλά η αγάπη θέλει δύο. Κι αυτό που του είπε ο κύριος Λι για το ποτάμι, μάλλον ταυτίζεται με το δικό σου ΠΡΕΠΕΙ. Όπως μου έλεγε και ένας φίλος σε ένα .. προφορικό σχόλιο, "ε, τι να κάνουμε. Χαλασμένη σόμπα ζεσταίνει; δε ζεσταίνει". Κι ας μην έχει όρεξη να αλλάξει ο Ζήσης μας θερμαντικό σώμα. Κι ας μη θέλει να μπλέκει τώρα με νέες τεχνολογίες.
ΥΓ. Αυτό, βέβαια, με τα πράγματα και τις καταστάσεις που κάνουν τον κύκλο τους ισχύει για τα πάντα - κι αυτό ακριβώς είναι το δράμα..Εννοώ, ότι είναι μια γνώση που δε θέλουμε και πολύ να τη βλέπουμε..
Βαστάω, Λυσίππη, βαστάω - αλλά πολύ παλιόκαιρος, ρε παιδί μου!
Ματς
Πάλι καλά που είσαι ευγενικός και δεν μου είπες "κάτσε μισό λεπτό να πάρω το παλτό μου, γιατί έβαλε κρύο". χαχα Ψυχρή λογική, και -δυστυχώς- όταν είμαστε έξω απ' τον χορό τα βρίσκουμε εύκολα κι απλά. Όταν έρχεται η ώρα ν' αρπάξουμε το μαντήλι και να σύρουμε τον χορό, ξεκινούν τα δύσκολα. Τον συναισθάνομαι απόλυτα τον Ζήση, λοιπόν. Το πράγμα είναι ακόμη δυσκολότερο, όταν υπάρχει ακόμα αγάπη απ' τον έναν, καίτοι το ίδιο δύσκολο θα ήταν ακόμα κι εάν η γυναίκα του δεν αποφάσιζε να φύγει αλλά παρέμενε σιωπηλά εκεί, μα κατά τ' άλλα ήταν χιλιόμετρα μακριά, απούσα. Πιάσε το αυγό και κούρευτο, εν ολίγοις.
ΔιαγραφήΥΓ. Ισχύει.
Βάστα, βάστα γερά. Σου έφερα και το παλτό που λέγαμε.
Μουτς
Ποιο παλτό μου έφερες, ρε Λυσίππη; Το δικό σου δεν είναι;
ΔιαγραφήΤέλος πάντων, θα βολευτούμε!
Κοίτα τώρα: Σκάνδαλο. Ξαναλέω: Σκάν-δα-λο! Μάλλον: ΣΚΑΝ-ΔΑ-ΛΟ!!!
Εξηγούμαι: Είχα γράψει δύο κειμενάκια για τον Ζήση (ρόμπα τον έχω κάνει τον άνθρωπο και βαρέως το φέρω..) Έλεγα, όμως, πως το δεύτερο θα το έβαζα μετά από καιρό, γιατί μου φάνηκε ότι πολλή ζησηλογία είχε πέσει.
Όμως.
Όμως το δεύτερο κειμενάκι τελειώνει με τη φράση "παρ' το αυγό και κούρευ'το", φράση που ως βιογράφος δεν τη συνηθίζω καθόλου μεν, αλλά εδώ βγήκε δε.
Και έρχεσαι εσύ και ακριβώς στο ίδιο σημείο προβληματισμού (για τις δυσκολίες της περίπτωσης του Ζήση) λες ακριβώς το ίδιο! Ε, δεν αξίζει να το βάλουμε το κειμενάκι τώρα;
Αν και με τόσο Ζήση αμφιβάλλω αν θα βαστάξω, καρδιά μου καημέενηη..
Ξαναμάτς :-)
ΥΓ. Πρέπει να εξετάσουμε το κοινόν περί "μεγάλων πνευμάτων" που συναντώνται κλπ, ε; ..Λες;
Ε, φυσικά, ήτανε το δικό μου. Πού να το έβρισκα το δικό σου κείνη την ώρα; Αντί να μου πεις κι ευχαριστώ που το έβγαλα και σ' το έδωσα... Τς τς τς, βρε παιδί μου. Έχε χάρη που σε συμπαθώ και που... πώς να το πω τώρα... που δεν με συμφέρει να τραβήξω τα σχοινιά στ' άκρα, γιατί... γιατί... γιατί κάποια στιγμή που δεν κοιτούσες και περνούσα αμέριμνα απ' το γραφείο σου, στάθηκα για λίγο και ξεφύλλισα τα γραπτά σου, κι έτσι πιθανώς αυθορμήτως... γκουχ γκουχ... ξεπετάχτηκε το κοινό μας σημείο. *κοιτάει απολογητικά το πάτωμα
ΔιαγραφήΥΓ1. Να το βάλεις το κειμενάκι αλλά καλύτερα άλλη στιγμή, καθώς πρέπει να φροντίσεις και την καρδιά σου την καημέενηη.
ΥΓ2. Λέω, λέει; Έως και τρομακτικό το λες! Πρέπει να ρίξουμε φως οπωσδήποτε και οσονούπω.
Φίλη Βρούτα,
ΔιαγραφήΕντροπή! Αλλά έχε χάρη που, κρυωμένη γυναίκα, χρήζεις περίθαλψης, στοργής και προδέρμ, καθώς πας και δίνεις το παλτό σου δεξιά κι αριστερά στον πρώτο τυχάρπαστο.. "Κοινό σημείο", ο αφεΛΙς..
ΥΓ. Λοιπόν, ναι, ας το καθυστερήσω λίγο, μπας και βρει ευκαιρία ο Ζήσης να το επεξεργαστεί. Ας μην τον καταδικάσουμε από τώρα σε ισόβιο αποκλεισμό από την περιοχή της αγάπης..
ΥΓ2 Φως, φως! Οπωσνούπω και οσονδήποτε!
Καμιά φορά, πιστεύω, πως οι σχέσεις είναι απλές κι εμείς οι δύσκολοι. Οι απαιτήσεις μας, οι προσδοκίες μας, οι λάθος σκέψεις, όλα αυτά μας οδηγούν σε αδιέξοδα που δεν υπάρχουν, αλλά εμείς δημιουργούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι οι σχέσεις από απλές, γίνονται σύνθετες.
Κι ίσως τελικά, να πρέπει να κάνω κάποια ανάρτηση γι' αυτό. Με ενέπνευσες. Θα προσπαθήσω να βρω χρόνο μέσα στη βδομάδα.
Καλή βδομάδα Διονύση. Φιλιά στον κύριο Λι που μας εμπνέει :)
Να την κάνεις την ανάρτηση, Μαρίνα. Με το συνήθη ξεκάθαρο τρόπο σου. Κι άσε τον Λι να μπλέκει στους λαβυρίνθους του..
ΔιαγραφήΤη δε έμπνευση τη βρίσκεις εσύ, δε στην προσφέρει κανείς στο πιάτο. Αρπάζεις απ' όπου θες (Κοπλιμέντο ήταν αυτό, ε; :-) )
Γεια σου παιχνιδάκι του μυαλού (?) μου. Χάθηκα λίγο αυτό δεν σημαίνει πως σταμάτησες να με γοητεύεις απλά έχασα το δρόμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγη προσπάθεια και θα με γοητεύσεις και πάλι :) Να, να, και μόνο η έντρομη φατσουλα σου Λι μου πως δεν μπορείς από το το τηλέφωνο μου φτάνει :)
Κάπως έτσι και πάμε για λογάκια:
Που να ξέρω τι συζητούν οι άντρες μεταξύ τους. Τέλος πάντων το θέμα είναι απλό. Ο Ζήσης δεν την γοητεύει πια απλό είναι. Και φυσικά μπορεί να ξαναγυρίσει το ποτάμι, κύκλους κάνει το νερό έτσι και αλλιώς. Αν ρωτήσουμε μια σταγόνα νερό το πιο πιθανό είναι να σου πει...αααα ναι από δω ξαναπέρασα, δεν θυμάμαι πριν από πόσα χρόνια αλλά ξαναπέρασα χαχαχαχ
ουφ πιάσατε όλοι τα σοβαρά, αγαπές φροντίδες εγωισμούς έρωτες, σχέσεις και αν ήμουν Ζήσης θα τα είχα παίξει
Μια σπίθα αρκεί και αυτή η σπίθα λέγεται γοητεία.
Φιλί :)
Έχασες το δρόμο; Εδώ, μικρή ξελογιάστρα ξανθιά, όλοι εμείς οι φίλοι σου που σε αγαπάμε και σε φροντίζουμε, πρέπει να πάρουμε το ερωτόμετρο και να δούμε τι γίνεται με τον έρωτά σου. Γιατί, όταν είσαι ερωτευμένος δε χάνεις το δρόμο, αφού όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη..
Διαγραφή..αν και, στην περίπτωση του Ζήση, για να έρθουμε στο θέμα του, μαύρα κι άραχνα ερείπια η Ρώμη του, τι θα κάνει; Ας τον αφήσουμε, όμως, να αποφασίσει, δίκιο έχεις, τον ζαλίσαμε τον άνθρωπο, δεν πρόλαβε να ανοίξει το στόμα του.
Κι εμένα απλό μου φαίνεται, πάντως. Από-γοητεύεται ο Ζήσης, γιατί δε γοητεύει. Ας το κοιτάξει - όσο είναι στο χέρι του.
Όσο για την τρελή μικρή σταγόνα που χάνει και ξαναβρίσκει το δρόμο της και φτου και πάλι απ' την αρχή, ας την αφήσουμε κι αυτή να ψιθυρίσει τα δικά της μυστικά στον Ηράκλειτο.
Εμείς απλώς θυμηθήκαμε ένα τραγουδάκι που μιλάει για δυο σταγόνες:
https://www.youtube.com/watch?v=35Gg4Y3DpbY
Φιλιά πολλά, Μάνια. Υπερωκεάνια.
Κοίτα τώρα τι είπε Διονύση η ....υπερωκεάνια!
Διαγραφή"Μια σπίθα αρκεί και αυτή η σπίθα λέγεται γοητεία"
Εντάξει, δεν έχει τίποτα άλλο να πεις μετά από αυτό ε;
Και πόσα άλλα, Γιάννη! Ο χαρακτηρισμός κατοχυρώνεται! Η υποδοχή της το καλοκαίρι πρέπει να είναι αντάξια!
Διαγραφή(Αλλά, μπα.. Κι εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε τις σαχλαμάρες μας. Σιγά! :-) )
ωραίο κείμενο
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστεί, ευχαριστώ πολύ, Νατάσσα. Έργο χειρός κι αυτό, κατά κάποιον τρόπο, σαν κι αυτά που βλέπω άφθονα στις σελίδες σου :-)
ΔιαγραφήΚαλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό με το τηλέφωνο..νομίζω πως τον καταλαβαίνω τον κύριο Λι. Το κουδούνισμα του τηλεφώνου, μία απρόσμενη διακοπή στη σκέψη, στην φαντασία, στην επιθυμία. Στο πώς θέλουμε να δούμε μία επικοινωνία, έναν διάλογο, μία σχέση να εξελίσσεται. Χωρίς παρέμβαση.
Επιστροφή στην ανακαίνιση, Τζοάννα
Χαίρετε, χαίρετε!
ΔιαγραφήΜα κι ο κύριος Λι σε καταλαβαίνει. Ξέρει πολύ καλά κι αυτός από τη διαδικασία των ανακαινίσεων (αν και σιγά σιγά πρέπει να αρχίσει να χρησιμοποιεί τη λέξη "αναπαλαίωση"..), εσωτερικών και εξωτερικών. Πόσες φορές δεν αποφασίζει να δώσει μια ώθηση στα πράγματα μέσα απ' αυτές.. Αλλά - μεταξύ μας, ε; - και πόσες φορές οι ανακαινίσεις μείναν μόνο στο μυαλό του και στις προθέσεις του.
Οπότε, Τζοάννα, σίγουρα έχεις τις πιο θερμές ευχές του για τη νέα κατάσταση. (Μάλιστα περιμένει πώς και πώς να τη δει!)
Καλό βράδυ, φιλιά
Τι διαδήλωση είναι αυτή; Τι περιμένετε, βρε παιδιά όλοι εδώ; Το ΞΩΤΙΚΟ;;; Ε, εντάξει, να το ΞΩΤΙΚΟ:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τι φωτογραφία !!!
Τι φωτογραφία !!!
Τι φωτογραφία !!!
Μα πως ερείπωσε έτσι το ξωκλήσι απ΄την μια στιγμή στην άλλη 😮
Χθές δεν ήταν ολοκαίνουργιο ;
Μα τι λές τώρα Ζήση μου ; Γίνοντ'αυτά ;
Έγινε κανένας μέγας σεισμός μαζί με κατακλυσμό και χαλάζι και δεν το μάθαμε ; Έγινε... κατολίσθηση κι έπεσε κάνας βράχος ;
Οχι καλέ πως σού'ρθε ; Όλο λιακάδες είν'ο τόπος μας χρόνια τώρα .
Κάτσε Ζήση , πιάσε ποτηράκι να ξεκινήσουμε τις ρακές γιατί θα είναι πολύυυ μεγάλη η νύχτα απ'ότι βλέπω....
"Λες και το παρελθόν δεν κυοφορεί, λες και οι καταστάσεις που ζούμε σήμερα έπεσαν βροχούλα από τον ουρανό"
Τα είπε όλα ο κυριος Λί .
Ακόμα κι αυτό το : Τηλέφωνο . Ο Ζήσης . "Πάλι" ...
Άουτςς
Ίσως και λίγη μοναξιά δεν θα τον έβλαπτε τον Ζήση ,(χωρίς μανούλες γύρω να τα γιάνουν όλα εύκολα μ'ένα φιλάκι....) γιατί.. μοναξιά κι αγάπη πάνε μαζί Λάμπρο μου άλλα πράγματα δεν αντέχουν στη μοναξιά....
υγ. Ρεσιτάλ ο Γιάννης !!!
Διπλοφιλώ σας ❤️ και...με ρέγουλα τις ρακές "
Λοιπόν, ξωτικό,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια και του σούραμε πολλά του καημένου του Ζήση, να σου πω για τη φωτογραφία, τη φωτογραφία, τη φωτογραφία: Περιέργως 1) είναι έγχρωμη, 2) δεν έχει υποστεί απολύτως καμιά επεξεργασία. Όταν την είχα δει, μέρες αφού την είχα βγάλει, ήταν και για μένα έκπληξη. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί φαίνεται ασπρόμαυρη.
Εν ολίγοις και με πιο θαρραλέα λόγια: Είναι μια ωραία φωτογραφία ενός ανύπαρκτου φωτογράφου.
Αλλά, μια και μιλάμε για φωτογραφίες, κάνε τον κόπο να δεις και της Μαρίας την ανάρτηση (έτσι, για να μη χάνουμε και το μέτρο, δηλαδή): https://fevgoume.blogspot.com/2019/04/josef-sudek.html
(Και, αχ, ο Ζήσης..)
Ευχαριστούμε τόσο για άλλη μια φορά για τον τόσο περιπετειώδους προσέλευσης σχολιασμό - κάποιο ειδικό βραβείο πρέπει να ετοιμάζουμε..
ΥΓ1. Όχι με ρέγουλα. Αγάλι αγάλι.
ΥΓ2. Ναι, ναι! Το σχόλιο του Γιάννη, παρόλο που ποδηλάτης, έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα! Καταπληκτικός!
ΥΓ3. Σας φιλούμε, επίσης