Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

οκτώ λεπτά



            Κάτι τέτοιες μέρες, παραμονές πρωτοχρονιάς, σαν σε ασκήσεις γυμναστικής στη γραμμή του χρόνου, ο κύριος Λι συνηθίζει να διατρέχει τον άξονα παρελθόν-παρόν-μέλλον.
            Πίσω στο χρόνο, λοιπόν. Ο εικοσιπεντάρης Λι παρουσιάζεται στο στρατό. Κεκαρμένος ήδη και με ηθικό έρπον, το απομεσήμερο θα πάρει το πλοίο απ’ τον Πειραιά και θα φτάσει στο νησί τα χαράματα.
            «Θέλεις να πάμε μαζί;», ο Νικόλας. Μαθήματα διακριτικής, ασχολίαστης συμπαράστασης. Σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής του ο φίλος του ο Νικόλας ήταν εκεί. Φορές μπορεί μίλια μακριά, αλλά πάντως εκεί. Δίπλα.
            Τα πλοία τότε είχαν κατάστρωμα γεμάτο κόσμο, κόσμο με άδεια από smartphone, τάμπλετ, κινητά χέρια.  Βρήκαν δυο καθίσματα στην πρύμη, ακριβώς πάνω από το κεφαλάρι της βαριάς μεταλλικής σκάλας, με θέα την άσπρη γραμμή που άφηναν οι μηχανές του πλοίου, γραμμή που έδειχνε με ακρίβεια πυξίδας τη δύση.
            Διάθεση ευφρόσυνη οι φίλοι μας, στη μπάντα το κουρεμένο κεφάλι, μάλλον γιατί ήταν μαζί, μάλλον γιατί ήταν νέοι, μάλλον γιατί είχαν το προνόμιο της ανεμελιάς. Γέλασαν πολύ, σχολίασαν, ξομολογήθηκαν, έκαναν σχέδια, χάζεψαν τους γλάρους που συνόδευαν το πλοίο πετώντας και επαιτώντας  κάνα μεζεδάκι. Κι  όταν ο ήλιος, βαθιά πορτοκαλής, κόντευε να αγγίξει την υδάτινη γραμμή του ορίζοντα:
            «Το ξέρεις ότι ο ήλιος που βλέπεις δεν υπάρχει;», αποκάλυψε  ο Νικόλας.
            «Ε;»
            «Αφού το φως του Ήλιου ταξιδεύει οκτώ λεπτά μέχρι να φτάσει στα μάτια μας, ρε. Αυτό που βλέπουμε εμείς τώρα έχει γίνει. Έχει δύσει ο Ήλιος. Και σε καμιά ακραία περίπτωση, μπορεί να του έχει συμβεί και κανένα κοσμοϊστορικό και ούτε καν να υπάρχει – πού ξέρεις τι γίνεται στο σύμπαν στα οκτώ αυτά λεπτά; Οπότε, άσε τις ρομάντζες και συγκεντρώσου. Αυτό που βλέπεις δεν υπάρχει.»
           

            Η καλοκαιρινή νύχτα στην πρύμη του πλοίου, βιωμένη με ένταση,  ένα παρόν πηχτό σαν το σκοτάδι γύρω, θα τους χαρασσόταν βαθιά στη μνήμη.  Ταξίδευαν πάνω σε μια φωτισμένη γραμμή, ίδια λες μ’ αυτή του χρόνου, πάνω σε μια φωτισμένη γραμμή που έσκιζε την άγρια νυχτερινή γαλήνη της θάλασσας, πάνω  καθρέφτης της ο κατάμαυρος ουρανός με τα μικρά του  φωτεινά στίγματα αστεριών που «μπορεί να μην υπάρχουν τώρα κι αυτά, Λάμπρο», πάνω σε ένα πλοίο που κουβαλούσε τόσες ανθρώπινες ιστορίες, καθώς αδιάφορο  γλιστρούσε απαλά στα λιμάνια που έπιανε σκάλα. Ο Νικόλας φρόντισε να φέρει δυο ποτάκια από το κυλικείο, η παρέα των φοιτητών δίπλα είχε βγάλει κιόλας απ’  τη θήκη την κιθάρα, την κοπέλα που τραγουδούσε φρόντισε το υποσυνείδητο των δύο φίλων να την ερωτευτεί πάραυτα σκουντώντας επίμονα το συνειδητό μπας και  ξυπνήσει από το λήθαργο,
            κι ενώ η νύχτα αυτή, παρούσα ακόμα,  καταχωνιαζόταν ήδη στη μνήμη τους  σε διαστάσεις μύθου, το πλοίο, απαλά κι ανεπαίσθητα κόντευε όλο και πιο πολύ στο ραντεβού του με το νησί.
            Τη θεωρία των οκτώ λεπτών τότε την πρωτόμαθε ο Λι. Απ’ το φίλο του το Νικόλα. Την εκτίμησε ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποίησε ότι μέσα σ’ αυτά τα οκτώ λεπτά , σ’ αυτή τη λάμψη, στρώνει τη ζωή του, όσον καιρό  το φως ταξιδεύει. Και τη θυμάται πάντα καθώς τα ημερολόγια αλλάζουν το τελευταίο ψηφίο τους κι από οκτώ το κάνουν εννιά, κι οι άνθρωποι δίνουν ευχές για τον καινούριο χρόνο γελαστοί και σαν ανέμελοι, έτσι καθώς το πλοίο φωτεινό γλιστράει απαλά στα λιμάνια των μικρών νησιών που πιάνει σκάλα.

αφιέρωση: έγινε ήδη: στο Νικόλα

36 σχόλια:

  1. Τα πλοία, τα λιμάνια, τα ηλιοβασιλέματα, οι ανατολές, όλα όσα δεν υπάρχουν...είτε γιατί δεν έχουν φτάσει σε εμάς ακόμη, είτε γιατί έχουν ήδη χαθεί, είτε γιατί δεν υπήρξαν ποτέ. (Ζούσαν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μας).
    Όλα αλλάζουν. Αλλάζουν θέση, όψη, μορφή, ουσία.
    Οι άνθρωποι που μας στηρίζουν, διακριτικά και μη, τώρα και τότε...
    Όλα όσα μας πλαισιώνουν, μας συνιστούν, μας δημιουργούν και μας διαμορφώνουν είναι απλά συνταξιδιώτης, μέρος του ταξιδιού.
    Όσο πιο δεκτικοί είμαστε, γινόμαστε, όσο περισσότερο κατανοούμε τις αλλαγές γύρω μας, μέσα μας (γιατί και εμείς αλλάζουμε) τόσο πιο δημιουργικά και θετικά, ίσως και πιο ήρεμα, θα ταξιδέψουμε σε αυτήν τη ζήση.
    Μπράβο στο Νικόλα! μπράβο στα παιδιά με την κιθάρα και την κοπελιά με το τραγούδι που μετάλλαξαν την εμπειρία αυτού του ταξιδιού σε θετική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο - σεμνός πάντα - Νικόλας, παρατήρησε ιδιωτικά πόσο σημαντικό είναι να μετασχηματίζεις το μικρό σε μεγάλο. Τις στιγμές σε αιωνιότητα, κατά κάποιον τρόπο. Στα λόγια του συμπλήρωμα, θυμόμουνα τις εικόνες των μικρών, "ταπεινών" πραγμάτων που είναι γεμάτη η ποίηση του Ρίτσου. Κι όπως λες, Μοσχούλα, όλα αλλάζουν, όλα μας διαμορφώνουν, μας συνιστούν. Άρα, η πρόκληση από τη ζωή είναι συνέχεια μπρος στα μάτια μας. Το ζήτημα είναι είναι να τα έχουμε πάντα άγρυπνα. Του προσώπου και της ψυχής τα μάτια..

      ΥΓ. Ξέρω και μια ικαριώτισσα που είδε όλα τα μουσεία της Χίου σε ένα 24ωρο - μέχρι και ένα κίονα με δάχτυλα, λέει, μοναδικό.. Αυτή η κυρία δεν είναι ότι έχει μάτια ανοιχτά. Είναι και γρήγορη, η άτιμη!

      Ευχή: Να ταξιδέψεις το 2019 γεμάτα κι ευτυχισμένα.

      Διαγραφή
  2. Ναι, είχε δίκιο ο φίλος σου ο Νικόλας για τα 8 λεπτά. Στον "Κόσμο της Σοφίας" του Γιοστέιν Γκάαρντερ έμαθα κι εγώ πριν από χρόνια ότι, όταν κοιτάμε τον ουρανό, ουσιαστικά κοιτάμε το παρελθόν. Κάποια από τα αστέρια που βλέπουμε μπορεί να έχουν εξαφανιστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια, ενώ κάποια αστέρια που υπάρχουν ακόμα δε φαίνονται.
    Πολύ όμορφη ανάρτηση, και θα προσπαθήσω κι εγώ να σκέφτομαι τα 8 λεπτά, έστω κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος...
    Να έχεις μια όμορφη νέα χρονιά, με υγεία, αγάπη και φως, στο κορμί, στη ζωή, στην ψυχή σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Πίππη. Ο Γκάαρντερ ήρθε μετά. Μάλλον έκλεψε τη σοφία όχι της Σοφίας αλλά του Νικόλα, ο οποίος όμως, μεγαλόκαρδος και υπεράνω, δεν ασχολείται με πνευματικά δικαιώματα!! :-)

      Κοίτα: Αυτά τα οκτώ λεπτά, όπου κοιτάς κάτι που δεν υπάρχει είναι η διαρκής υπόμνηση της προσωρινότητάς μας - μην τρομάζουμε, μη φοβόμαστε να το αναγνωρίζουμε, το ξέρουμε από γεννησιμιού μας. Αν ατή την αίσθηση τη διαχειριζόμαστε θετικά, όχι μοιρολατρικά, αλλά με τη διάσταση του θαύματος στο οποίο για "οκτώ λεπτά" συμμετέχουμε, νομίζω ότι πλουτίζουμε πολύ. Νομίζω - πάντα..

      Και για σένα, Pippi, ας είναι η νέα χρονιά νέα. Κι ας τη διατρέξεις υγιής πλουτίζοντας τον άνθρωπο μέσα σου.

      Διαγραφή
  3. Ένας από τους κεκαρμένους φαντάρους του Κάσδαγλη κι εσύ κ. Λι.
    Χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις πως φτάνουν οκτώ λεπτά για να μας παίξει ο χρόνος παιχνίδια όλων των ειδών σε σένα όμως γλύκανε το σκηνικό με μουσική, δύση, έναστρο ουρανό και τη φιλία του Νικόλα.
    Τι σημασία έχει αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κάτι στην πραγματικότητα αφού το βλέπεις, είναι εκεί και εξελίσσεται μπροστά σου;
    Ό,τι συλλαμβάνουν οι αισθήσεις υπάρχει για τον απλό άνθρωπο, τον απλό ταξιδιώτη αυτού του κόσμου. Όλα τα άλλα είναι για εκείνους που νιώθουν λιγότερο και σκέφτονται περισσότερο.
    Απόλαυσα την ανάγνωση του τόσο καλοραμμένου κειμένου και τη γοητεία του ηλιοβασιλέματος της φωτογραφίας.
    Σ’ ευχαριστώ πολύ κ. Λι που χρωμάτισες τη μέρα μου με τα χρώματα του δειλινού σου.
    Εύχομαι η ανατολή του 2019 να σε βρει μέσα στη χαρά.
    Εύχομαι τα καλύτερα για σένα και τους αγαπημένους σου.
    Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πού χωράει η τόση ευγένειά σου, Μαρία;

      Λοιπόν, αμέσως, μέσω κεκαρμένων, "έπιασες" ότι το πλοίο πήγαινε Δωδεκάνησα, ε; Βλέπεις,ο Κάσδαγλης που έγραψε το ομώνυμο διήγημα είχε γεννηθεί στην Κω και είχε ζήσει στη Ρόδο (Εγώ έκανα στρατό -και-στην Κω, και, επίσης, διορίστηκα εκπαιδευτικός στη Ρόδο.. Ε, να μη μιλάω για κεκαρμένους;)

      Όπως τα λες, Μαρία. Ταξιδιώτες αυτού του κόσμου και ό,τι συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας ζούμε. Αυτά τα άτιμα τα οκτώ λεπτά του ταξιδιού καμιά φορά μας φαίνονται λίγα μόνο..

      Κι αν πήρες χρώματα από το κείμενο και το δειλινό της φωτογραφίας, τα επέστρεψες πολλαπλάσια με τον καλό και ζεστό σου λόγο.

      Και για σένα τα καλύτερα, Μαρία. Ας έχει το 19 .. τις χάρες τις δικές σου και .. όλα θα πάνε καλά!

      Καλή σου χρονιά!

      Διαγραφή
  4. Όοοοοχι...όσο (πολύ) και αν με γαργαλάει δεν θα αμπελοφιλοσοφίσω (πολύ και πάλι!) ούτε θα χαλάσω Τώρα τη γλυκιά αίσθηση των δυο φίλων που αυτοί και αν φιλοσοφούν!!!
    Ο χρόνος είναι ανθρώπινοι ανάγκη γιατί αδυνατεί να συλλάβει με την καρδιά του, το αιώνιο Τώρα του σύμπαντος!
    Olalala!!!
    "ο κύριος Λι συνηθίζει να διατρέχει τον άξονα παρελθόν-παρόν-μέλλον"... Δεν φταίω, ο κύριος Λι, με γαργαλάει!!!
    Τώρα και κατά κάποιο μαγικό τρόπο έχω στα σκαριά για να υποδεχτώ το 2019, μια ανάρτηση αριθμολογίας!

    Ευχές καρδιάς, χαράς, ξενοιασιάς, φιλίας και Αγάπης μοιράζομαι από Τώρα πριν ανατείλει το 19!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τελευταία μέρα του χρόνου (άντε, προτελευταία) και η τρομοκράτισσα μάγισσα ξαναχτύπησε! Άκου, λέει, σκαρώνει μιαν ανάρτηση αριθμολογίας! Βοήθεια! Νικόλα, βοήθεια! (Χα! Τώρα που το σκέφτομαι, Στεφανία, ο Νικόλας υπάρχει και είναι μαθηματικός!)

    Τρομοκράτισσα ξετρομοκράτισσα,πάντως, τα έχει καταφέρει καλά με το χρόνο και μας κάνει και χαιρόμαστε ακόμα κι αυτά που δεν έχουμε δει (ακόμα). Εν αναμονή, λοιπόν.

    Άιναφέτς μου: ΑΑΑφιλιά, ΑΑΑευχές για το 2019, για όμορφες, ζεστές, ανθρώπινες μέρες, ξέγνοιαστες, δοτικές, λιόλουστες. Αλλά, τι κάθομαι και εύχομαι.. Μάγισσα είσαι, θα τα καταφέρεις εσύ να τις κάνεις όλες όπως θες!

    Καλή χρονιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα Διονύση.
    Μήπως έμμεσα θέλεις να μας πεις πως ό,τι διαβάζουμε τώρα εδώ μπορεί να μην υπάρχει μέσα στα επόμενα οκτώ λεπτά για οποιοδήποτε λόγο; ( από διαγραφή λογαριασμού έως και τη συντέλεια του διαδικτύου, να μην πω του κόσμου). Ναι, είναι μια πιθανότητα αλλά αρνούμαι να τη δεχτώ :-)
    Παραμένω στα όσα βλέπω κι ας είναι ήδη παρελθόν μέσα στη χρονοκαθυστέρησή τους. Δεν νομίζω να υπάρχει επίσης χρονοχρέωση ρεμβάζοντας ένα ηλιοβασίλεμα έ; Στα δικά μας μάτια έρχεται σε δικό μας χρόνο, ολοδικό μας και πόση σημασία έχει να μη συμβαίνει πλέον; Αναρίθμητα δε συμβαίνουν πια από όσα είχαμε επισφαλώς δεδομένα. Αυτή είναι η χάρη του χρόνου, να τσουλάει και να παρασύρει. Κρατάμε τις στιγμές σαν το πολυτιμότερό μας λάφυρο. Όπως κι εσύ κράτησες λάφυρο την ανάμνηση του φίλου που σε συντρόφευε πιστά στο κάθε σου παρακάτω.
    Αυτό το οδοιπορικό πίσω στη νιότη σου δείχνει πως και βαθυστόχαστος ήσουν πάντα και ευλαβικά αναδύεις τα ομορφότερά σου από τη μνήμη. Κρατώ αυτή την ανάρτησή σου, τη διάχυτη με νοσταλγία για όσα πέρασαν ήδη ( οκτώ λεπτά; οκτώ χρόνια; οκτώ δεκαετίες ή οκτώ ζωές πίσω, δεν έχει καμία σημασία) σαν μια επισκόπηση γεμάτη ομορφιά. Ενσυναισθάνομαι.
    Στην μεγάλη πνευματική παρακαταθήκη που αφήνεις πάντα νιώθω δέος.
    Επ; πού πάω; Ευχήθηκα; Ανυπομονώ να δω την πρώτη σου ανάρτηση του ΄19 γεμάτη προσδοκίες. Έχουμε πάντα οκτώ λεπτά να στοχαστούμε πώς θα τις κάνουμε εφικτές!
    Καλή χρονιά Διονύση και στον κο Λι και στο Λάμπρο και στο ξωτικό και σε όλο το τσούρμο αυτής της υπέροχης νοητικής κλίνης που απαγκιάζει τρυφερά όλα της τα alter ego.
    Βuen y feliz año nuevo !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τέτοια ισπανικά θα μας βρει το 19 και θα το κατατροπώσουμε!¡Hasta la victoria siempre, compañera!

      Αννέτα, chica, δε θέλω να πω τίποτα έμμεσα, μη βιάζεσαι να πανηγυρίσεις, παιδάκι μου! Δανείζομαι πάλι απ'το λόγο των ποιητών (έτσι, για να σε εκνευρίζω και λιγουλάκι..): Ζωή, ένα τραύμα στην ανυπαρξία, κάπου λέει ο Ρίτσος, ούτε θυμάμαι πού. Αν το δεις " σπίθα στο σκοτάδι της ανυπαρξίας", είναι ακριβώς αυτό που μου είχε αναθέσει ο κύριος Λι να εννοήσω και μάλλον δεν το κατάφερα καλά. Αυτή η τρομερά ταχεία, από μια άποψη, παροδικότητά μας. Σε οκτώ λεπτά το φως γεννήθηκε, ταξίδεψε, έδυσε.

      Ε, ναι. Και τα μπλογκ κι ο πλανήτης κοκ.Δε λέει και καμιά σοφία ο κυρ Λι.

      Κι όπως τα λες. Σ' αυτό το τρεχαλητό, ό,τι λάφυρο προλάβει ο καθένας. Τι όμορφο, όμως, να το συντηρείς, να το περιθάλπτεις, να το κανακεύεις, περίοπτα να το τοποθετείς. Δε ζω πολύ με το παρελθόν, δεν το έχω συνηθίσει αυτό, όμως αναγνωρίζω την ομορφιά του.

      Να αντευχηθώ, αννετά...κι. Να σου στείλω ζεστές ζεστές ευχές για ένα, οκτώ, ογδόντα οκτώ χρόνια ζωής γεμάτης, γεμάτης της ουσίας που σε μεταφέρει στη ζωή του ανθρώπου. Με αλήθεια, βάθος, ανθρώπους γύρω, δίπλα.
      Καλή χρονιά!

      Διαγραφή
    2. όχι, όχι, όχι! αρνούμαι ότι ο Ρίτσος έγραψε τέτοια αλήθεια υπόπτου καταθλιπτικής προελεύσεως, είμαι του ρεύματός του, χάλασε η αρμονική ισορροπία του σύμπαντός μου και είμαι και ιδεοψυχαναγκαστική, αλλά τεσπα βρήκα μεγαλειώδη τη φράση σου "Σε οκτώ λεπτά το φως γεννήθηκε, ταξίδεψε, έδυσε.'
      Νταξ΄ τα΄ πες όλα. Σου συγχωρώ ακόμη και το 11880 που μου ευχήθηκες ( άλλο και τούτο πάλι αλλά οι ευχές πάντα καλά ακούγονται) - για τη φράση αυτή. Εδώ που τα λέμε και μια αναπόληση να κάνω , τόσο θα πάρει, κάπου οχτώ λεπτά. Όσο να γεννηθεί, να έρθει, να δύσει.

      (μη με πολυπιστεύει, μες την απατεωνιά έζησα. Και τα ισπανικά, τιμή και δόξα στη γκουγκλ)

      Από τα ωραιότερα γραπτά σου!
      Συγχαίρω-σε!

      Διαγραφή
    3. Διαβάζεται και ανάποδα η φράση του Ρίτσου, αννετά....κι. "Τραύμα" στην ανυπαρξία,λέει. Την πληγώνουμε την ανυπαρξία. Με την ύπαρξη, με τη ζωή, με την ενέργειά μας. Αν το τραύμα είναι "λύσις συνεχείας του δέρματος", τότε η λύση συνεχείας της ανυπαρξίας είναι μία νίκη μας απέναντί της.

      Το 'σωσα;

      ( είχα στοιχεία να ξέρω πως είναι google η ευχή. Αλλά η πρόθεση κι η προσπάθεια μετράνε. Από κάπου πρέπει να γίνεται και η αρχή, τι να κάνουμε, δηλαδή;)

      Άντε, άντε να ετοιμάσουμε του μικρού που χτυπάει την πόρτα. Μην το απογοητεύσουμε και μας φύγει γρήγορα. Είναι κι αυτό πεισματικό και ανένδοτο..

      ΥΓ. Εμείς δώρα ανταλλάσσουμε την πρωτοχρονιά. Κάτω από το δέντρο σας, σου έχω αφήσει κάτι. (Πώς "δε φαίνεται". Φαίνεται, φαίνεται!)

      Διαγραφή
  7. Δεν το πιστεύω αυτό που διαβάζω....
    Γιατί όμως ; γιατί, μαζί με τον κ. Λί ταξιδεύω και εγώ ακριβώς με το ίδιο σκηνικό χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 1985, σε ένα κατάστρωμα πλοίου προς Λέρο.
    Ο προορισμός ο ίδιος, η ατμόσφαιρα ίδια, η διάθεση απόλυτα ίδια.
    Βέβαια σε αυτό το κατάστρωμα δεν υπήρχε ένας Νικόλας δίπλα μου. Σημαντική απουσία αυτή. Και κανένας δεν μου μίλησε για αυτά τα βαρυσήμαντα Οκτώ λεπτά !
    Πόσο μοιάζουν κάποιες ιστορίες αγαπητέ κ. Λι !
    πόσο μοιάζουν.
    Καλή χρονιά να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαα! Η Λέρος στην ίδια ακτοπλοϊκή γραμμή ήταν, Γιάννη. Ένα από τα μικρά λιμάνια που γλιστρούσε φωτισμένο μέσα στη νύχτα το πλοίο! Μα τι ώρα έφτανες κι εσύ στο στρατόπεδο;!;! Δεν ξέρω, βέβαια, μήπως είναι προτιμότερο έτσι. Μετά από κάτι τέτοια ταξίδια, τι θα έχεις να δεις σε ένα στρατόπεδο; (εμ, μήπως και πριν;;)

      Κι εσύ, βρε Γιάννη, δεν έστηνες αυτί, να ακούσεις το φίλο μας το Νικόλα; Μόνο για την κοπελίτσα που τραγουδούσε είχες μάτια και αυτιά; :-) Πω, πωωω, τι επιτυχίες αυτό το κορίτσι!
      Και να που ξανασυναντηθήκαμε τώρα, ε;

      Γιάννη μου, μια χρονιά όπως την ονειρεύεσαι. Κινηματογραφική. Δηλαδή, σαν παραμύθι :-)
      Να είσαι πάντα καλά.

      Διαγραφή
  8. Τι είναι 8 λεπτά καθυστέρηση; Τίποτε...Λες κ. Λι μου ότι αξιώθηκες να δεις ένα ηλιοβασίλεμα ακόμη και αν δεν συμβαίνει τώρα. Είναι σαν ένα γράμμα που διαβάζεις από αγαπημένο πρόσωπο που γράφτηκε πριν μέρες. Το διαβάζεις τώρα, συναισθάνεσαι τώρα, ζεις αυτά που γράφει στο τώρα. Τι σημασία έχει αν συνέβησαν στο πριν;Ή αν δεν ξανασυμβούν ποτέ;
    Αλλά τι μου θύμισες με τον κεκαρμένο νέο τότε...τι τραβάγατε εσείς τα αγόρια μ'αυτό το κούρεμα με την ψιλή!!! Και εξοικειωμένοι ήσασταν από τα μαθητικά τα χρόνια που κουρεύονταν τα αγόρια αφήνοντας ένα μικρό λοφάκι μπροστά!!! Θυμήθηκα το δάσκαλό μου πόσες φορές έπαιρνε την τσίχλα μου μασούσε ένας μαθητής και την κόλλαγε στα μαλλιά του για να αναγκαστεί να κουρευτεί πολύ!!! Πωπωπω τι εκπαιδευτικοί τρόποι συμμόρφωσης!!
    Αλλά οι αναμνήσεις σου από το ταξίδι για το στρατό για να ''γίνεις αληθινός άντρας'' όπως έλεγαν οι γονείς, είναι γεμάτες συναίσθημα...Ένας Νικόλας έκανε τη διαφορά!
    Διονύση μου εύχομαι το 2019 να είναι μια χρονιά βαθιάς ανάσας, μια χρονιά αισιόδοξη που θα σε κανακέψει και θα σου χαρίσει χαμόγελα.
    Καλή χρονιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Άννα, υπήρχε αυτή η αντίφαση: Με την ψιλή, αλλά δε μας ..ψιλοκουρεύουνε! Του δίνανε και καταλάβαινε. Τώρα, ποιος και τι καταλάβαινε, άβυσσος.
      Θυμάμαι και το άλλο: Εκείνη την εποχή οι στρατιώτες κυκλοφορούσαν "έξω" υποχρεωτικά με τη στρατιωτική τους στολή "εξόδου". Εκτός από όσους υπηρετούσαν στα Δωδεκάνησα. Και ναι μεν μας θεωρούσαν προνομιούχους που δε φορούσαμε τη στολή στο πλοίο, για παράδειγμα, αλλά για σκέψου την εικόνα, κουρεμένοι με την ψιλή, όταν το μακρύ μαλλί ήταν στη μόδα.. Εμ, πού να μας κοιτάξει η τραγουδίστρια!!

      Αυτό, πάντως, με την τσίχλα, παραπάει! Δεν το είχα ξανακούσει. Η φαντασία των εκπαιδευτικών καλπάζει, πάντα κάλπαζε. Το προς τα πού είναι το ερώτημα.. :-)

      Πολύ ανάγκη έχω τις ευχές σου, να τις δω να συμβαίνουν. Ελπίζω και για σένα να αποδειχτεί το ίδιο και περισσότερο γενναιόδωρο το νέα έτος..

      Κάθε καλό, Άννα. Καλή χρονιά!

      Διαγραφή
  9. Αυτή τη διάταξη του κ. Λι: "εισαγωγή-φωτογραφία-κρεσέντο συναισθημάτων-νοηματική κορύφωση", την θαυμάζω και την χειροκροτώ με ενθουσιασμό.
    Ένα αξίωμα της αστροφυσικής λοιπόν, γίνεται η αφορμή να συνταξιδέψουμε με τον κ. Λι στο παρελθόν, να νιώσουμε πώς είναι να παρουσιάζεσαι στο στράτευμα και να συγκινηθούμε με τον Νικόλα και τις ιστορίες καταστρώματος.
    Όσα "εύγε" και να πω, λίγα είναι.
    Πάντα καλοτάξιδες να είναι οι μνήμες σου, καλοκύματες οι διαδρομές σου και ευλίμενοι οι προορισμοί σου!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να πεις, Μαρία, εύγε, πολλά εύγε, αλλά να τα πεις όλα στο φίλο μας το Νικόλα. Αυτός ευθύνεται για όλα σήμερα. Εμείς, γραμματείς στιγμών μονάχα - και πάντα με τον κίνδυνο της απόλυσης από το δύστροπο (σσςςςς) κύριο Λι.

      Οι ευχές σου ελλιμενιστήκανε. Να, τώρα που έρχεται το 2019 ετοιμάζεται να αγκυροβολήσει στις δικές σου επιθυμίες. Βλέπεις;

      Καλή Πρωτοχρονιά, καλή χρονιά, Μαρία!

      Διαγραφή
  10. Ναι, καλά όλα αυτά, αλλά εγώ τι να κάνω τώρα;
    Να κατεβάσω τον γενικό για την αλλαγή του χρόνου στις 23:52 και όχι στις 00:00 που συνήθιζα;
    Και όλα αυτά τα χρόνια είμαι πίσω κατά 8 λεπτά;
    Πώς να το διαχειριστώ όλο αυτό;
    Καλά δεν ήμουν τόσο καιρό, που ζούσα στη κοσμάρα μου και την άγνοιά μου και ουδεμία ιδέα είχα γι αυτά τα 8 λεπτά;
    Όφου σε τι μπελάδες με βάλατε κύριε Μάνεση!
    Κι όχι τίποτε άλλο, μα άμα σκέφτομαι συνεχώς αυτά τα 8 λεπτά, παίζει να ξεχαστώ και να κάψω τη βασιλόπιτα που θα ψήσω αύριο και θα πάει τζάμπα και το στένσιλ που έκοψα σε χαρτί Α4, με το 2019 για να κάμω σχέδιο με κακάο πάνω στη ζάχαρη άχνη!
    Αμάν τι μου κάνατε!
    Παρόλα αυτά και επειδή είμαι μεγάλη καρδιά, εύχομαι σ' εσάς, στον κ. Λι και στον Δίδυμο, να υποδεχθείτε με χαρά τον καινούργιο χρόνο! Είτε στην ώρα του είτε 8 λεπτά μετά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρτίστα, αν σταματήσω να γράφω στο μπλογκ, θα συνεχίσω να γράφω στο μπλογκ, για να διαβάζω τα σχόλιά σου. Ο γιατρός, μαζί με τα αντικαταθλιπτικά, μου συστήνει και ένα τουλάχιστον βωβό αρτιστικό σχόλιο ημερησίως. :-)

      Τώρα, πώς κατάφερες να χρησιμοποιήσεις τα 8 λεπτά για να απενοχοποιηθείς από το κάψιμο ΚΑΙ της βασιλόπιτας, ένας θεός (και ένας Ήρωας) το ξέρει!

      Αλλά, ας σοβαρευτούμε! Κακαένιο 2019 πάνω στην άχνη, ε; Πόσο θέλει ο έρωτας για να γεννηθεί;
      Εύγε, εύγε, με το καλό!

      Ας είναι ζαχαρωμένο, οπότε, το 2019, και θα το περιποιηθούμε δεόντως.
      Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ, καλή χρονιά σε όλους εκεί, πολλά πολλά χαμόγελα.

      Διαγραφή
  11. Αχ αυτά τα μικρά νησιά. Αχ και το "κατάστρωμα γεμάτο κόσμο, κόσμο με άδεια από smartphone, τάμπλετ, κινητά χέρια" ίσα που λιγάκι το πρόλαβα. Μετά γίναμε και εμείς εκείνοι με τα κινητά στα χέρια που στέλνουν στη θάλασσα του διαδικτύου τις φωτογραφίες τους...

    Λίγο πριν το 8 γίνει 9... εύχομαι ολόψυχα καλή χρονιά, καλύτερη σε όλα της! Υγεία και Αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τουλάχιστον έχει και τα καλά της αυτή η θάλασσα του διαδικτύου, roadartist - κοίτα τι ωραία που παραθερίζουμε σε μια ακρογιαλιά της οι ιστοπαρέες..

      Ευχές και σε σένα, πολλές, όπως σου αξίζουν, για ό,τι καλύτερο στο πέρασμα του χρόνου.

      Καλή χρονιά!

      Διαγραφή
  12. Με μια ποιητική σχεδόν χροιά και κάπως ρομαντικά αποχαιρετάς το '18 Διονύση! Με άφησες στο τέλος με ένα χαμόγελο, να σκέφτομαι τι να σου γράψω;
    Εύχομαι πάντα να εκμεταλλευόμαστε τις στιγμές, για να φτιάξουμε αναμνήσεις, να έχουμε να θυμόμαστε, όταν οι στιγμές τελειώσουν!
    Εύχομαι το '19, να ΄ναι μια μαγική χρονιά για όλους και να χαρίσει ότι χρειάζεται ο καθένας πιο πολύ!
    Καλή χρονιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρινάκι, καλή χρονιά! Όταν θα μένω από καύσιμα το 2019, θα έρχομαι και θα με εφοδιάζεις. Όλοι πια ξέρουν ότι .. είχες πέσει στο καζάνι από μικρή και τα αποθέματά σου είναι ανεξάντλητα!Εσύ, παιδί μου, κι αν δεν είναι μαγικό το '19, θα το κάνεις να είναι!

      Πολλές πολλές ευχές, Μαρίνα!

      Διαγραφή
  13. Μπαίνω με το δεξι και εύχομαι χρόνια πολλά καλή χρονιά
    Υγεία,αγάπη,ευτυχία για σένα και ολη την οικογένεια σου.
    Αλήθεια υπάρχει χρόνος; Υπάρχει παρόν,μέλλον,παρελθον η όλα αυτά ειναι ένα συνονθύλευμα;
    Το πριν το μετα και το τώρα είναι για μένα ένα κρυφτούλι της στιγμής!
    Τα κείμενα σου μου αρέσουν γιατί πάντα προβληματίζουν!!
    Ολόψυχα καλή χρονιά με πολλή δημιουργική γραφή!!!
    Φιλί καρδιακό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Βασιλική, καλή χρονιά κι από 'δω!

      Λοιπόν, το να προβληματίζεται κανείς θεωρώ πως είναι χάρισμα από μόνο του. Όταν το έχει, βρίσκει 1002 λόγους και αφορμές για να το κάνει. Τα κείμενα του Λι είναι μία αφορμούλα μέσα στις τόσες, αλλά το χάρισμα είναι όλο δικό σου!

      Πολλές ευχές, καλή χρονιά και πάλι!

      Διαγραφή
  14. Καλοτάξιδο το 2019 με απολαυστικές τις μαγικές του λάμψεις!! Καλή χρονιά με υγεία κι ομορφιά, Διονύση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένο πηλιορείτικο μηλαράκι,

      Ξεχάστε γρήγορα,άμεσα, ό,τι περσινό πια σας πίκρανε και σας ευχόμαστε αυτή η χρονιά να σας φέρει πολλαπλάσιες χαρές και μαγικές στιγμές από όλες τις προηγούμενες μαζί. Γερή, δυνατή και αποφασισμένη! :-)
      Καλή χρονιά!

      Διαγραφή
  15. Ημέρα καταταγής και η σκέψη που τρέχει πιο γρήγορα και από το φως κατατάσει κάτι στο παρελθόν στο παρόν και στο μέλλον. Εχω νεύρα, κατά λάθος έσβησα το σχόλιο που ετοίμαζα, ένα λαμπερό σχόλιο που πριν φτάσει έστω στο σημείο αποστολής έσβησε !!!
    Τέλος πάντων επαναλαμβάνω όσα θυμάμαι που σίγουρα δεν θα είναι και ακριβές αντίγραφο Σιγά σιγά θα ηρεμήσω και θα φτιάξω ένα νέο σχολίο άλλωστε μήπως εγώ δεν είμαι η δημιουργός του Σύμπαντος;

    ....και μου έγραφαν οι φίλοι μου από την Ελλάδα, ήρθε και ήρθε και εγώ έλεγα ποιος ρε παιδιά ήρθε... εδώ θέλει επτά ώρες ακόμη για να έρθει, καθυστερημένη πάντα, κυνηγώ ακόμη και το μυαλό μου που τρέχει πιο γρήγορα από το φως :) ή ααα ναι το βρήκα καθώς απλώς είμαι το παρελθόν που συνομιλεί με το μέλλον στο παρόν!

    ωωωω έμαθα νέα λεξούλα κεκαρμένος, άρχισα να διαβάζω και βρέθηκα από το στον "άσσο κουρεμένος", στον οίνο το Ακρατο και Κεκαρμένο και στις αρμονίες του Διονύσου
    Ωραίο το μαζί του Νικόλα και τα ποτάκια που έφερε :)
    Τι κάνει ο Νικόλας;
    Σας έφερα δωράκι μια ιστορία καθώς θεωρώ την δύση όπως και την ανατολή καρκινική γραφή του ουρανού που την διαβάζουμε όποτε θέλουμε ή και την έχουμε ανάγκη :)

    "Στο αρχιπέλαγος Lofoten της Νορβηγίας που βρίσκεται στον Αρκτικό Ωκεανό υπάρχει ένα απίθανο θέαμα στον ουρανό που οφείλεται στο Αρκτικό Φως. Ενα φυσικό φαινόμενο που συμβαίνει μερικές εβδομάδες πριν να γίνει ορατός ο Ήλιος του Μεσονυκτίου. Τις μέρες του Αρκτικού Φωτός η δύση και η ανατολή του ηλίου «μπλέκονται» σε ένα παράξενο παιχνίδι που διαρκεί 8-12 ώρες γεμάτο φώτα και χρώματα. Είναι μέρα, ο ήλιος είναι ψηλά στον ουρανό, ξαφνικά νυχτώνει και μετά από λίγο ξανά ανατολή!"
    Ολοι οι άντρες έχουν μια ιστορία μυθική για τις λίγες ώρες πριν την κατάταξη τους στο στρατό. Είναι άραγε η στρατιωτική θητεία, μια εποχή όπου καμιά θεωρία δεν ισχύει? και επιτέλους τι είναι αυτή η λάμψη στο τόσο όμορφο κείμενο; "την κοπέλα που τραγουδούσε φρόντισε το υποσυνείδητο των δύο φίλων να την ερωτευτεί πάραυτα σκουντώντας επίμονα το συνειδητό μπας και ξυπνήσει από το λήθαργο"
    Σε φιλώ να σαι καλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λάμψεις αδιακρίτως χρόνου, δημιουργέ του Σύμπαντος, στο κείμενό σου!

      Πράγματι, η διαφορά ώρας (χρόνου) ανάμεσα στα δυο μέρη μας είναι ό,τι πρέπει για τη σύμπτυξη του χρόνου σε μια αίσθηση/συζήτηση. Σαν το νορβηγικό φαινόμενο ή, όπως πολύ καλά το λες, σα ναμιλάμε στο παρόν το παρελθόν και το μέλλον ταυτοχρόνως!

      Αυτά παθαίνουμε τα φτωχά ανθρωπάκια προσπαθώντας να υποτάξουμε το Χρόνο!

      Για τη μυθική ιστορία πριν την κατάταξη στο στράτευμα: Ίσως την όποια ιστορία τη μεταμορφώνει σε μυθική η περίσταση. Ίσως την εγγράφουμε με περισσότερη ένταση στη μνήμη μας, λόγω της σημασίας που έχουν για όσους κατατάσσονται και μπαίνουν σε μια άλλη φάση ζωής. (Ο κύριος Λι κάτι έχει να πει παραπάνω στη μεθαυριανή ανάρτηση πάνω σ' αυτό)

      Άλλο: Κάποτε μία συνάδελφος έκανε διδακτορικό με θέμα "Ο έρωτας στην εκπαίδευση". Τολμηρό θεματολογικά. Είχα διαβάσει το προσχέδιο του τελικού της κειμένου. Όπως ανέλυε την έννοια του έρωτα, σε έπειθε ότι (και) η εκπαίδευση είναι ζήτημα έρωτα, στοιχείου απαραίτητου και βασικού στην όσμωση που αποτελεί η εκπαιδευτική διαδικασία. μεγάλη κουβέντα (κι αυτό..)

      Φέρνεις πάντα πολλά καλούδια στην επίσκεψή σου κι εγώ ακόμα δε σε κέρασα ένα λικεράκι κι ένα γλυκάκι για το νέον έτος! Σπεύδω!

      Καλή χρονιά, Μάνια, να έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τα πάντα.
      Πολλά φιλιά

      Διαγραφή
  16. Πρώτα απ 'όλα να χαιρετήσω και να ευχηθώ ένα χαρούμενο & ολόγλυκο '19, κύριε Λι μου. Εν συνεχεία θα ήθελα να καταθέσω τον απεριόριστο θαυμασμό μου για το πώς καταφέρνεις να μαστορεύεις έτσι τις ιστορίες σου. Παίρνεις το πινέλο, κάνεις το γύρω γύρω και το πινέλο μετά ξέρει πού θα σταθεί για να δώσει έμφαση. Αποτέλεσμα; Ένας πίνακας ζωγραφικής! Κι εμείς μπροστά του, να χαζεύουμε τις απεικονίσεις σου, τα χρώματά σου και να προσπαθούμε να δούμε τα νοήματά σου. Πινελιές που δείχνουν την παροδικότητά μας, τις γλυκές μας αυταπάτες που μας τρέφουν... και πόσα άλλα που μπορεί να έχουν παρέλθει, μα εμείς τώρα τα ζούμε, ρε γαμώτο, αφού τώρα "βλέπουμε τον ήλιο μπροστά μας", γιατί θα μας το βγάλουν κάλπικο κι ανούσιο; "Αυτό που βλέπεις δεν υπάρχει". Μια φράση, πόσες ερμηνείες! Θα το έλεγα και μια μίνι διδακτική ιστορία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυσιππάκι,
      Παρόλο που έχω ήδη δώσει πολλές πολλές ευχές για το '19, έχω ακόμα ένα τσουβάλι με τις καλύτερες, τις οποίες ευχαρίστως στις προσφέρω. (Για να δω, μπορείς να τις σηκώσεις ή να τις στείλω με κούριερ; Α, μπορείς! Ε, βλέπεις, οι ευχές είναι ανάλαφρες και το έχουν και μεταδοτικό αυτό!

      Ίσως όλα τα κείμενα του Λι να θέλουν να πουν αυτό που γράφεις. Να θέλουν να μιλήσουν γι' αυτό το τώρα που βλέπουμε τον ήλιο μπροστά μας και που είναι οκτώ λεπτά όλα κι όλα και που είναι και πραγματικότητα είναι και όνειρο ταυτόχρονα. Μπορεί να λειτουργούν είτε σα μηνύματα SOS, είτε σαν ευχαριστήριες κάρτες στο μαιευτήρα μας. Δεν έχω ιδέα!

      Μ' αρέσει που την ευχή για το ολόγλυκο 2019 φροντίζεις να την ενισχύεις έμπρακτα με τα σχόλιά σου! :-)

      Μια καλή καλή, λυσιππική χρονιά

      Διαγραφή
  17. Καλή χρονιά κύριε Λι, με υγεία-αλληλεγγύη-έμπνευση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή χρονιά κι από 'δω, ερευνητή-φωτογράφε-ιχνηλάτη. Μ'αρέσει που στην ευχή σου, μετά την απαραίτητη βάση, προτάσσεις τη συνεκτική μας ουσία, την αναγκαία για να οραματιστούμε και να επιχειρήσουμε αλλαγές και βελτιώσεις.

      Να είσαι καλά, ό,τι καλύτερο για το '19 για σένα και για τον αγαπημένο σου (και μας) τόπο.

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: