Κυριακή 24 Ιουνίου 2018

και δεν τη φιάχνω;


            Ο Υιοθετημένος είναι στην εφηβεία. Κι η εφηβεία αγαπάει τα άκρα˙ τα ύψη και τα βάθη. Και συνήθως τα βάθη. Κι ο Υιοθετημένος σε ένα τέτοιο βρίσκεται. Ο Λι, ως συνήθως, προσπαθεί πλαγίως να ανασύρει στην επιφάνεια τον βυθισμένο μικρό.
            - Θυμάσαι τον κυρ Γιάννη, μικρέ; τον ρωτάει.
            - Μου έχεις πει τόσες φορές, τι απ’  όλα, άλλωστε; απαντάει ρωτώντας μάλλον απρόθυμα.
            -Άκου: Το ’53, όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στη Ζάκυνθο, εργαζόταν στη Χαλκίδα. Εκεί τον βρήκε ένας γνωστός και γείτονας από τη Ζάκυνθο και του παρέδωσε το κλειδί του σπιτιού του στη Ζάκυνθο, που του είχε εμπιστευτεί ο νεαρός τότε  Γιάννης, όσο έλειπε.
            - Το αχρείαστο κλειδί ενός σπιτιού που δεν υπήρχε πια.
            - Ακριβώς. Είδες; Έχει πολλά πρόσωπα η προσφυγιά κι είναι όλα οδυνηρά. Στην περίπτωση του Γιάννη και των ζακυνθινών της γενιάς του δεν είναι μόνο ότι έφυγαν από τον τόπο τους˙ είναι και ότι αυτός ο τόπος έπαψε να υπάρχει, έσβησε από το χάρτη.
              Εγκαθίσταται, λοιπόν, μόνιμα στην Αθήνα ο Γιάννης, στήνει τη ζωή του εκεί, εργάζεται, κάνει οικογένεια, μεγαλώνει παιδιά, αλλά το σαράκι της απώλειας επίμονα τον σκάβει. Κι είναι αυτό που κάποια στιγμή θα του προσφέρει την τρελή, φαινομενικά, ιδέα: να αναστήσει την πόλη των παιδικών του χρόνων.
            - Να την αναστήσει; Δηλαδή; Για τη μακέτα λες;
            - Ναι, την αναπαράσταση της προσεισμικής πόλης της Ζακύνθου, που τώρα πια είναι στο μουσείο της πόλης. Κάτσε λίγο να σου διαβάσω από τις σημειώσεις που ο ίδιος έχει αφήσει – και λέγοντας ο Λι φέρνει στον Υιοθετημένο ένα παλιό αυτοσχέδιο μηχανογραφημένο τεύχος. Του διαβάζει:
 «1945 Κεφαλονιά, 1948 Χαλκίδα, υπάλληλος. Η Ζάκυνθος με περίμενε όμορφη και νοσταλγική στις άδειές μου και καμιά φορά στις γιορτές. 1953. ΣΕΙΣΜΟΣ!
            Έμεινα άφωνος. Αν ήταν δυνατό να χαθεί ολοσχερώς τέτοιο νησί! Να πάω; Γιατί; Να πειστώ με τα μάτια για την απίστευτη καταστροφή; Έκανα δέκα χρόνια να το αποφασίσω και μόνο όταν έμαθα ότι η ανοικοδόμηση είχε προχωρήσει κι ότι είχε πάρει πλέον κάποια μορφή που έμοιαζε στην παλιά, αφού διατηρήθηκαν ορισμένα βασικά στοιχεία, τότε ξεκίνησα. Ήταν το 1963.
            Τη «νέα» Ζάκυνθο, ύστερα από την πρώτη εντύπωση, δεν την έβλεπα πια. Συνεχώς – και μάταια – αναζητούσα μια γωνιά απ’ τα παλιά. Συνεχώς ανάπλαθα στο μυαλό τις γνωστές  γωνίες και κτίρια. Περπατώντας στην παραλιακή Διον. Ρώμα ένιωθα ότι περπατούσα πάνω στα γκρεμισμένα ρεπάρα! Στα πιο εσωτερικά μέρη που κυριαρχούσαν τα μικρά ισόγεια και τα λυόμενα έχανα κυριολεκτικά τον προσανατολισμό μου για το πού βρισκόμουνα. (…) Τα επόμενα χρόνια πήγαινα τακτικά στη Ζάκυνθο, αλλά πάντα η ίδια αδιόρθωτη κατάσταση: τη Ζάκυνθο συνεχώς την «έβλεπα» με την παλιά όψη κι όχι με τη νέα της φορεσιά. Κι αυτό ως το 1972 που ξυπνώντας κάποιο πρωινό κοιτούσα στον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι και νοερά σχημάτιζα τη μικρογραφία μιας παλιάς γειτονιάς.
            - Και δε φιάχνω την παλιά πόλη σε μικρογραφία; Φαντάσου να ξαναδώ τη Ζάκυνθο με τα μάτια, όπως την έχω στο νου!»[1]


            - «Και δεν τη φιάχνω;». «Και δεν τη φιάχνω;»! Καταλαβαίνεις, μικρέ; Καταλαβαίνεις; ρωτούσε, εκστασιασμένος λες, ο κύριος Λι.
            - Ε, καλά, είχε όμως ταλέντο και γνώσεις και το έκανε.
            - Δεν ξέρω. Αγάπη είχε σίγουρα, αγάπη. Μικρός αντίκρυσε και θαύμασε, κατέγραψε στη μνήμη, εγχάραξε στην καρδιά, αγάπησε έντονα, απορρόφησε και αποθήκευσε πολύτιμα στοιχεία ταυτότητας και ατμόσφαιρας του τόπου του – χρώματα, μυρωδιές, δραστηριότητες, ανθρώπους, επιφάνειες, εικόνες, ήχους, συνήθειες, διαδρομές, - τα κράτησε τρυφερά σα «μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες»[2], τα διατήρησε άθικτα μέσα στην προσωπική του κιβωτό και τα ταξίδεψε μέχρι το 1972. Μέχρι εκείνο το πρωί που όλα αυτά του εμφανίστηκαν στον τοίχο ως νοητή εικόνα μιας παλιάς γειτονιάς του νησιού. Μέχρι τη στιγμή εκείνη που αυθόρμητα, παρορμητικά – θα πει ο ανυποψίαστος – σκέφτηκε να ξαναφτιάξει τη γκρεμισμένη από το σεισμό πόλη του.



            Συγκινημένος ο Λι σταμάτησε. Ήθελε να προσθέσει πως να, όταν σου γκρεμίζεται κάτι, κάτι που έχτισες, ένα σπίτι, μια επιθυμία, μια πατρίδα, ένα όνειρο, το «και δεν το φιάχνω;» είναι η απάντηση. Αλλά δε μίλησε. Πήγε να φυλάξει το παλιό φυλλάδιο στη βιβλιοθήκη, ελπίζοντας, ίσως υπερβολικά αισιόδοξα,  πως  ο Υιοθετημένος θα έπαιρνε το μήνυμα.



[1] Από το δεκαεξασέλιδο κείμενο «Η μακέτα μου κι εγώ», που έχει γράψει ο Γιάννης Μάνεσης και που  με γλαφυρό τρόπο αναφέρεται τόσο στη ζωή στη Ζάκυνθο των δεκαετιών 1930-1950, που γνώρισε ως παιδί, όσο και σε πολλές κατασκευαστικές λεπτομέρειες της μακέτας του. Το κείμενο αυτό έχει δημοσιευτεί και στο περιοδικό «Περίπλους», τ. 26, καλοκαίρι 1990.«Η μακέτα μου κι εγώ», σελ. 6-7
[2] Μ. Αναγνωστάκη, ποιητ. συλλογή Εποχές, στίχος από το ποίημα «Πέντε μικρά θέματα, III».
ΣΗΜ. Δυστυχώς, οι φωτογραφίες προέρχονται από σάρωση παλαιών φωτογραφιών και ούτε καθαρές είναι, ούτε αποδίδεται το φυσικό χρώμα πιστά.  

29 σχόλια:

  1. Θαρραλέα αντιμετώπιση της νοσταλγίας...Άνθρωποι άλλης κοπής...Καλημέρα μετ΄ ευχαριστιών

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρεις πολύ καλά, Γιάννη, εσύ από τέτοιους ανθρώπους. Και ευτυχώς, μαζί με τα πολλά καλά τους, ένα ήταν/είναι κι η μεταδοτικότητα. (Πάει, νομίζω, ακριβώς ένας χρόνος, από τότε που στο νησί σου συναντήσαμε όχι μόνο τέτοιους ανθρώπους, αλλά ολόκληρο κλίμα ενός τόπου..)

      ΥΓ. Θαρραλέα και δημιουργική ταυτόχρονα..Καλημέρα.

      Διαγραφή
  2. Συγκίνηση, πολύ συγκίνηση... και πού να ήξερε ο κύριος Λι, πως αυτός ο διάλογος με έναν (τυχερό!) έφηβο, θα ξυπνούσε μνήμες από τότε που ήμουν μικρή και άφησα το πατρικό μου στον Βόσπορο και φύγαμε άρον-άρον;
    Πόσο την ξέρω αυτή την γεύση... γιατί ξαναγύρισα μετά από πολλά χρόνια και "περπάτησα" στους χορταριασμένους κήπους μια και το σπίτι μας είχε γκρεμιστεί για να φαρδύνει ο παραλιακός δρόμος, το δε σπίτι της γιαγιάς μου, επειδή ήταν ξύλινο δεν υπήρχε πια, αλλά βρήκα κάτι πεζουλάκια όπου καθόμασταν παιδιά!
    Τι πόνο, κουράγιο και αγάπη χρειάζεται να βάλεις όλες σου τις αναμνήσεις σε μια μακέτα...

    ΑΦιλιά νοσταλγικά και ω! ναι... το μήνυμα ελήφθη!

    ΥΓ: "Ενδιαφέρον" δεν έχουν όταν αυτές οι αναμνήσεις, εμφανίζονται την μέρα εκλογών στη Τουρκία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή μου Στεφανία, πόσοι δεν ξέρουν αυτή τη γεύση που αναφέρεις..Για να συμπληρώσω με τις συνήθεις παραπομπές, πρόχειρα σου θυμίζω το α) Ο γυρισμός του ξενιτεμένου, του Σεφέρη - εδώ μελοποιημένο από τον Γιάννη Μαρκόπουλο: https://www.youtube.com/watch?v=HZMI2iflHx0, β) ένα από τα τραγούδια της εξορίας, του Μίκη, σε ποιητικούς στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη: https://www.youtube.com/watch?v=0dihvaxLKWI, αλλά και ( σε αναφορά με τα πεζουλάκια του σπιτιού σου, που γράφεις, το πολύ συγκινητικό διήγημα του Γιώργου Ιωάννου "Στου Κεμάλ το σπίτι" (υπάρχει όλο εδώ:
      http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C132/638/4103,18815/ )
      Και τόσα άλλα..

      Η ιδέα της μακέτας, για να "ξαναζήσει" κάτι που χάθηκε αμετάκλητα, είναι ασφαλώς αποτέλεσμα πολλών στοιχείων, ένα αποτέλεσμα που ίσως επειδή είναι κοντά στην ανθρώπινη τρέλα είναι και τόσο γοητευτικό.

      ΥΓ. Πόσο ωραία νιώθει κι ο αποστολέας του μηνύματος, όταν υποψιάζεται ότι, πράγματι, το μήνυμα ελήφθη! :-)

      Διαγραφή
  3. Αν η πρόθεσή σας ήταν η νοσταλγία, ο στόχος επετεύχθη!
    Προσωπικά, βέβαια, δεν νοσταλγώ κάποια εξαφανισμένη πόλη ή κάποια χαμένη πατρίδα, παρά μόνο το πατρικό μου, το οποίο βρίσκεται σ' ενα προάστιο των Αθηνών, που δεν έχει αλλάξει και πολύ από τότε που μετανάστευσα λόγω δουλειάς στο ειδυλλιακό Άργος!
    Ονειρεύομαι να επιστρέψω εκεί, αλλά το στεφάνι μου αντιστέκεται σθεναρά σ' αυτή την προοπτική, όσο και να παρακαλάω, όσο κι αν γκρινιάζω!
    Και μια και το έφερε η κουβέντα, πηγαίνω πάραυτα να του κάνω μια γκρίνια!
    Κι αν με ρωτήσει "Πώς σου ήρθε πάλι αυτό μετά από τόσο καιρό;" θα του απαντήσω "Δεν φταίω εγώ, ο κ.Λι φταίει με τις αναρτήσεις του"!
    Καλημέρα σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω, τι ευχάριστη έκπληξις, Αρτίστα!Να ευχαριστώ τον καιρό που θυμίζει Σεπτέμβρη και σε .. έστησε μπροστά στον υπολογιστή σου, μπερδεύοντάς σε, ε; :-)
      Μια εσωτερική μετανάστευση τη γνωρίζεις κι εσύ, βλέπω..Τώρα,βέβαια, στη διαμάχη του ζευγαριού, εγώ οφείλω να μην προδώσω τις ιδέες μου και να συνταχθώ με το στεφάνι! (Άλλωστε κι εσύ με "δίνεις" άσπλαχνα, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στον έρμο τον Λι. Οπότε, ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει!

      Η πρόθεση μάλλον δεν ήταν η νοσταλγία (πέραν του ότι αυτή ανά πάσα στιγμή κάνει τη δουλειά της εντός..). Η πρόθεση του Λι ήταν να κινητοποιηθεί ο Υιοθετημένος, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, να σηκωθεί κάπως. (Άρα, να φοβάμαι ότι δεν επετεύχθη, ε;..

      Πολλά φιλιά - ώστε να κρατήσουν το μακρύ καλοκαίρι

      Διαγραφή
    2. Καλέ επετεύχθη ο στόχος!
      Αφού όλοι οι άλλοι το κατάλαβαν την πρόθεση του κ. Λι!
      Μη κοιτάς εμένα που είμαι ότι φανεί του Λωλοστεφανή! Ανέκαθεν είχα μια τάση να είμαι και να γράφω εκτός θέματος, να διαβάζω κάτι και να καταλαβαίνω κάτι άλλο, οπότε όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι κι εγώ βρίσκομαι στη φυσιολογική μου κατάσταση!
      Δεν αμφέβαλα ότι θα στήριζες το στεφάνι, ακόμα κι αν δεν σ' "έδινα" διότι κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει (σοφές τελικά οι παροιμίες)!
      Άσχετο, ο Υιοθετημένος ποιος είναι;

      Διαγραφή
    3. (Ορίστε, στεφάνι, μας απεκάλεσε και κόρακας!)

      Ο Υιοθετημένος, Αρτίστα, είναι περσόνα (και μάλιστα grata) του μυθιστορηματικού σύμπαντος του κυρίου Λι. Μη νομίζεις ότι μας τα προδίδει και όλα το αφεντικό μου..

      ΥΓ. Επιμένω: Όσο δεν τελειώνουν οι βροχές κι οι μπόρες, σε βλέπω να διαδικτυοσουλατσάρεις με την ησυχία σου. Ωραία, λοιπόν, ας βρέξει λίγο ακόμα!

      Διαγραφή
    4. Ξέχασα, επείγον!! Χρόνια πολλά στη Φεβρωνία σήμερα!!! 25 Ιουνίου! :-)

      Διαγραφή
    5. Α ναι! Χθες ήταν η γιορτή!
      Την τιμήσαμε δεόντως τη θεία!
      Έφτιαξα και πάστα φλώρα (ή μήπως είναι φλόρα τελικά;) με μαρμελάδα βερίκοκο, την οποία κι αυτή την τιμήσαμε, αλλά παραπάνω από όσο έπρεπε!
      Τελικά έχεις δίκιο!
      Έξω συνεχίζει η βροχή κι εγώ συνεχίζω τις βόλτες στα βλογς!

      Διαγραφή
    6. Ω! Ξέχασα να ευχαριστήσω για τις ευχές!

      Ευχαριστώ για τις ευχές!
      Θα τις μεταφέρω στη θεία την ώρα του δείπνου!

      Διαγραφή
    7. Μπράβο σας που τιμήσατε τη θεία και ξαναμπράβο σας για το γλυκό. Το εγκώμιον έχει και τη συμφεροντολογική του πλευρά: Μπράβο σας, γιατί με κάνατε να θυμηθώ το περίπου από τα παιδικά μου ξεχασθέν γλυκό. Τότε, βεβαίως, γραφόταν με ωμέγα και μαγειρευόταν με φυτίνη (θαύμα φαγητό θα γίνει). Τώρα μάλλον γράφεται με όμικρον και μαγειρεύεται με lurpac.
      Ο-μικρόν και
      ω-μέγα. Που σημαίνει ότι όλα με τον καιρό μικραίνουν - βλέπω με χαρά την εξαίρεση στα κομμάτια της καταναλωθείσας πάστας φλώρας σας.
      Συνέχισε τις βόλτες σου στα βλογς. Όπως λέει κι ο ποιητής, έξω η βροχή, μέσα οι λιακάδες.

      Τα φιλιά μου.

      Διαγραφή
  4. Διονύση.....!
    εμ τώρα εξηγούνται πολλά πράγματα από το σχόλιό σου για το πρόσφατο οδοιπορικό μας στο Τζάντε.
    Εκτός του ότι λατρεύω την τέχνη της μακέτας και των κατασκευών, εδώ έχουμε κάτι άλλο.
    Κάτι πολύ μεγάλο που δεν συναντάς εύκολα.
    Το μεράκι και την αγάπη ενός ανθρώπου για τον τόπο που γεννήθηκε και λάτρεψε. Τον οδήγησε να τον αναστήσει στην κυριολεξία.
    Είδα με μεγάλη σπουδή και συγκίνηση την εκπληκτική μακέτα. Αν θέλεις τη γνώμη μου θεωρώ εκείνη την πόλη της Ζακύνθου απείρως πιο όμορφη από τη σημερινή. Εξαίρεση 2-3 κτίσματα ανάμεσά τους και η Εκκλησία του Αγίου. Αλήθεια στην μακέτα την βλέπω εντελώς διαφορετική. Αντιλαμβάνομαι γκρεμίστηκε ;
    Τι δράμα και αυτό τότε αλήθεια.
    Δεν ξέρω αν συμφωνείς με τις παρατηρήσεις μου αυτές, προσμένω τη γνώμη σου.
    Με σεβασμό και εκτίμηση και ένα μεγάλο ευχαριστώ Διονύση μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου, πολύ καλά τα αντιλαμβάνεσαι! Κι ακόμα δεν είπαμε τίποτα! :-)

      Όπως το θέτεις, ακριβώς: Κι εγώ νομίζω πως δεν πρόκειται για μια απλή και συνηθισμένη κατασκευή. Η κατασκευή ήταν το μέσον για να βρει διέξοδο η αγάπη για τον τόπο και τη ζωή, για να εκτεθεί ένα τεράστιο φορτίο αποτυπώματος του τόπου σε μια ευαίσθητη συνείδηση, σε μια προσωπική πρόσληψη.
      Θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να σε ξεναγούσα στο έργο αυτό και μαζί στα ενδιαφέροντα του νησιού και της ιστορίας του. Μπορεί να μας δοθεί η ευκαιρία.
      Το 1953 η πόλη της Ζακύνθου γκρεμίστηκε και κάηκε ολόκληρη πλην, όπως λες κι εσύ τριών κτιρίων. Η εκκλησία του Αγίου είχε χτιστεί (για τελευταία φορά, καθώς γκρεμιζόταν και ξαναγκρεμιζόταν από παλιότερους σεισμούς) το 1948 με αντισεισμική προστασία. Το καμπαναριό της όχι - και γι' αυτό και έπεσε.
      Και βέβαια ή παλιά η πόλη έχει πολλές διαφορές από τη νέα. Η παλιά είναι όπως φαίνεται στη μακέτα (δυστυχώς, δεν έχω τεχνική δυνατότητα να παραθέσω καλές φωτογραφίες της). Η σημερινή θεωρώ ότι έχει πάααρα πολλές κακοτεχνίες, όπως, άλλωστε οι πολύ περισσότερες πόλεις της Ελλάδας.
      Ο σεισμός του '53, για πολλούς λόγους, που δεν είναι της ώρας να αναλυθούν εδώ, προκάλεσε μία βαθιά τομή στην ιστορική συνέχεια του νησιού. Αλλά κι αυτό είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μεν κουβέντα, για άλλη στιγμή δε.

      Και το δικό μου ευχαριστώ, Γιάννη, για τις κουβέντες μας εδώ και στο ηδύποτόν σου.

      Διαγραφή
  5. Είναι απίστευτο τούτο το πράγμα που κατάφερε αυτός ο άνθρωπος!! Πόσες ώρες δουλειάς, πόση αγάπη, πόση νοσταλγία τον ώθησαν να ασχοληθεί με μια τόσο λεπτομερή εργασία. Όμως, θα μου πεις πολύ σωστά κ. Λι, πως δεν ατσαλώνει τον άνθρωπο μόνο η δυσκολία αλλά και ο πόνος της απώλειας.
    Είναι ένα πραγματικό επίτευγμα που κέρδισε τον θαυμασμό μου και μου προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση καθότι εσωτερική μετανάστρια είμαι κι εγώ.
    Καλό απόγευμα κύριε Λι :)
    Σε φιλώ Διονύση μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως έλεγα και στη Στεφανία, Μαρία, και ποιος δεν είναι μετανάστης σε τούτο τον τόπο (που καμιά φορά δείχνει να μισεί τους μετανάστες..).Όπως λέει και ο Λι, έχει πολλά πρόσωπα η προσφυγιά - και δε νομίζω ότι αυτό είναι μια ποιητική μεταφορά.
      Καλά τα γράφεις. Αρχικά φαίνεται απίστευτο αυτό το έργο και στη συνέχεια, όταν το στηρίξεις ακριβώς στα στοιχεία που αναφέρεις, γίνεται κατανοητό και σχεδόν φυσικό επόμενο..
      Ελπίζω η δικιά σου πατρίδα να .. στέκεται στη θέση της και με κάποιον τρόπο να σε περιμένει και να σε ξαναδεί..

      Καλή σου βδομάδα, σ' ευχαριστώ πολύ :-)

      Διαγραφή

  6. Αυτή είναι μία, από τις πολύ ωραίες αναρτήσεις σου! Η μακέτα αυτή, με όλο το χρόνο και τον κόπο της, είναι η απόδειξη πως όταν κάτι το αγαπάμε πολύ βρίσκουμε τρόπο να το κρατήσουμε "ζωντανό".
    Κι αν η ερώτηση "και δεν την φτιάχνω;" μας έδινε το κίνητρο να φτιάξουμε τη ζωή μας όπως την ονειρευόμαστε, ίσως να σώζαμε και τη πατρίδα. Ίσως, μα και γιατί όχι;!
    Καλό απόγευμα Διονύση :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Μαρίνα, συμφωνώ απολύτως και για τα δύο. Προηγείται η αγάπη για κάτι, μέσα από την οποία, τελικά, θα βρούμε τα κίνητρα και τους τρόπους να "στήνουμε" τα πράγματα που δε στέκουν. Για την πατρίδα, ίσως χρειάζεται και περισσότερη συλλογικότητα, κάτι που δεν το καλλιεργούμε πολύ εδώ..

      Να είσαι καλά, καλή βδομάδα.

      Διαγραφή
  7. Απίστευτη δουλειά!
    Στην ισοπεδωτική εποχή του "Και δεν τη χαλάω;", τέτοιοι δημιουργικοί άνθρωποι είναι φωτεινά σύμβολα.
    Εξαιρετική ανάρτηση, με πολλαπλά μηνύματα Διονύση.
    Την καλησπέρα μου.

    Υ.Γ. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ κι από δω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλλον γι' αυτό το λόγο, Μαρία, για το φωτεινό του συμβόλου, ευελπίστησε και ο κύριος Λι να κάνει μια αναφορά στη σύλληψη της ιδέας της μακέτας.
      Καλησπέρες κι από μένα - και.. παρακαλώ.Έλαβα το μέιλ σου, μην ανησυχείς, αλλά, ως συνήθως, καθυστερώ την απάντηση (Μετά την ανάρτηση του Λι, μάλλον θα πρέπει να παρακινηθώ και να πω: "και δεν το γράφω;;" :-)

      Φιλιά!

      Διαγραφή
  8. Το ''και δεν το φτιάχνω '' είναι η απάντηση σε πολλά αλλά να φτιάξεις κάτι εξαρχής όπως την πόλη που γκρέμισε ο σεισμός είναι αδύνατον. Εντάξει η δουλειά της μακέτας είναι απίστευτη και δείχνει ακριβώς την αγάπη που ξεχύνεται από κάθε σπίτι, από κάθε γωνιά αλλά και σε κάθε αράδα του κειμένου ''Η μακέτα μου κι εγώ''. Θυμάμαι πόσα μου έχουν διηγηθεί οι δικοί μου για εκείνον το σεισμό και συγκλονίζομαι. Τι ωραία που θα ήταν αν ανοικοδομούσαν τα σεισμόπληκτα νησιά μας με το ίδιο ρυμοτομικό σχέδιο!!!
    Συγκίνηση μεγάλη...
    Καλησπέρα Διονύση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Άννα, οι καταστροφές ήταν απίστευτες και στα δύο νησιά.
      Και βέβαια δεν μπορείς να ξαναχτίσεις την πόλη που γκρεμίστηκε (αν και ακόμα και αυτό έχει περίπου συμβεί σε άλλους τόπους και χρόνους). Θα μπορούσε, πάντως, να υπάρχει κάποιος ρυμοτομικός σχεδιασμός, κάποιο πλάνο, κάποια "πολεοδομική αντίληψη" άλλη, δημιουργική, που να προχωράει τα πράγματα. Αντ' αυτών, τουλάχιστον η πόλη της Ζακύνθου που γνωρίζω, ξαναχτίστηκε χωρίς σχεδιασμό και τα αποτελέσματα στην πορεία του χρόνου τα πληρώνει ακόμα και σήμερα.
      Δουλειές σαν τη μακέτα βοηθάνε στη μνήμη και στην εξ αυτής συγκίνηση και όλο αυτό μπορεί να αποτελέσει αφόρμηση για θετικά πράγματα..
      Νομίζω πως είσαι ήδη το νησί εσύ, ε; Υπομονή με τις καλοκαιρινές μπόρες :-)

      Πολλά φιλιά.

      Διαγραφή
  9. Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
    Φοβάμαι πως πλέον τα άκρα δεν αποτελούν αποκλειστικό «προνόμιο» της εφηβείας. Και το μάθημα που προσπαθεί να δώσει ο κύριος Λι είναι πολύτιμο για όλους.
    Αν μάθουμε να φτιάχνουμε ό,τι χαλάει κι όχι να το εγκαταλείπουμε, αν κρατάμε τα σημαντικά ζωντανά μέσα μας, αν δεν το βάζουμε κάτω, αν είμαστε πιστοί στον εαυτό μας με ό,τι συνεπάγεται αυτό (πεποιθήσεις, αρχές, κ.λπ.) -ακόμα κι αν αυτό κρύβει μια δόση τρέλας- τότε ο κύριος Λι θα είναι περήφανος για μας.
    Άραγε ο Υιοθετημένος το πήρε τελικά το μήνυμα;
    Φιλιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Κατερίνα. Αυτή η τελευταία ερώτηση είναι ένα αρκετά μεγάλο θέμα για μένα. Ποιος παίρνει το μήνυμα, ποιες οδοί πρόσληψης υπάρχουν για τον καθένα, ποιες προϋποθέσεις είναι απαραίτητες, ώστε να καρποφορήσει ένα ερέθισμα που δίνεται;
      Στην εκπαιδευτική διαδικασία πάντα μ' απασχολούσε αυτό. Όσο κι αν ο πομπός βάζει τα δυνατά του, το αποτέλεσμα έχει να κάνει και με την υποδοχή. Και οι υποδοχές είναι τόσες όσοι και οι δέκτες.
      Πού καταλήγουμε, θα μου πεις.Μάλλον στο ότι ούτως ή άλλως το μήνυμα πρέπει να το στέλνουμε. Συνεχώς, επίμονα, γενναιόδωρα και απλόχερα.

      Καλή βδομάδα και σε σένα, Κατερίνα.

      Διαγραφή
    2. Ναι, να το στέλνουμε, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. :)

      Διαγραφή
  10. Νομίζω θέλει τρομερή ψυχή να ξαναρχίσεις μα αν το κάνεις είναι σίγουρα λυτρωτικό.
    Ένα μήνυμα που όλοι τελικά ίσως έχουμε ανάγκη Διονύση μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Νικολέτα. Ο κ. Λι ισχυρίζεται πως εκείνο που χρειάζεται, βασικά, η κινητήρια δύναμη, είναι η αγάπη.Μεταφράζω το "τρομερή ψυχή" σου κάπως έτσι, για να μείνει ευχαριστημένος κι αυτός, ε;
      Και, επίσης, το "όλα γίνονται" είναι κάτι που περνάει μια τέτοια στάση.
      να 'σαι καλά, Νικολέτα.

      Διαγραφή
    2. Μην ανησυχείς, δεν είναι κάτι στο οποίο διαφωνώ. Αγάπη για τον εαυτό μας και κατ' επέκταση για όσα μας γεμίζουν γύρω μας.
      όλα.
      καλό ξημέρωμα..

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: