Κυριακή 14 Απριλίου 2019

μια σπίθα ασημί


             Η περιοχή, εκείνα τα χρόνια, είχε πολύ ψαράκι. Δεν προλάβαινες να ρίξεις την πετονιά και την ανέβαζες με τσέρουλες και γόπες. Η λεκανίτσα στο ταμπούκι γέμιζε και με την επιστροφή, αφού έδεναν τη βάρκα στο μώλο, τα πιτσιρίκια αναλάμβαναν την περήφανη διανομή στους λιγοστούς γείτονες και κατασκηνωτές. Ώρα ενός μικρού θριάμβου – απ’  αυτούς που η γαλίφα καθημερινότητα  ξέρει να προσφέρει παραπλανώντας.
            Είχαν μυηθεί καλά στα μυστικά της θάλασσας ο μικρός Λι και οι παιδικοί του φίλοι από τον πατέρα.  Όχι ολόκληρης της θάλασσας, βέβαια. Του ελάχιστου κομματιού της, εκείνου που μπορούσαν να αλωνίσουν με μία βαρκούλα τρίμετρη, τόσο όσο να αισθάνονται θαλασσόλυκοι και καπεταναίοι. Πετονιές και αγκίστρια, κόμποι ναυτικοί, τσιμπήματα και δολώματα, αέρηδες, βυθός, σίνια κι αραξοβόλια, κουπιά και άγκυρα, μπουνάτσες και μποφώρια, στοιχεία  του οικείου μικρόκοσμου των Κυριακών και των διακοπών τους.
            Πέρασαν λίγα χρόνια κι ο μικρός Λι δεκαοκτάρισε. Έδωσε τις εξετάσεις του για το Πανεπιστήμιο και μαζί με τον παιδικό του φίλο, τον Νικόλα, πήγαν για λίγες μέρες στο νησί. Και σαν για να θρέψουν την ανάμνηση, ένα πρωινό ξεκίνησαν με ένα βαρκάκι και τον ίδιο πατέρα για ψάρεμα. Στιγμές, εικόνες γνώριμες. Αχάραγο ξύπνημα, συνωμοτικοί ψίθυροι από τις γρίλλιες, φευγαλέες ματιές στον ουρανό που ακόμα να φωτίσει, νυσταγμένη αποδοχή των εντολών του πατέρα, κουβάλημα του ντεπόζιτου, της απόχης, του καλαθιού με τα σύνεργα, «πήρατε τα δολώματα, ή νομίζετε πως θα τα πιάσετε με τη γοητεία σας, ομορφόπαιδα;» 
            Και λίγο αργότερα το μονότονο γουργούρισμα της εξωλέμβιας, η παλάμη που κάνει παιχνίδια με το νερό, η δροσιά και τ’ αλάτι απ’ τις σταγόνες, οι μικροί κυματισμοί της βάρκας που όλο κι ανοίγουν ώσπου να σβήσουν,  η πόλη που αγουροξυπνάει νωχελικά κι όλο και ξεμακραίνει μπροστά στον καθρέφτη της θάλασσας, ο άνισα φωτισμένος ορίζοντας απ’ τα χρώματα του πρωινού, κάποιο περαστικό ρίγος που δε βιάζεται να ζητήσει την κουβέρτα του ήλιου.
            Βρήκαν το σίνιο, έρριξαν άγκυρα, κάπου δεκαοκτώ οργιές εδώ, ετοίμασαν τα σύνεργα, πήραν τις θέσεις τους, λίγο μαζί και λίγο ο καθένας στις σκέψεις του, κι όσο ο ήλιος ανέβαινε τόσο η καλαθούνα γέμιζε ψαράκια.


            Σιγά σιγά το φως του ήλιου βοηθούσε να δεις όλο και πιο βαθιά κάτω από την αρυτίδωτη επιφάνεια. Κι η αλιευτική έξαψη σε έσπρωχνε να κοιτάξεις, να δεις τι ανέβαζες, να δεις τι είχες πιάσει. Κι ο νεαρός Λι, καθώς ανέβαζε την πετονιά του βαριά,  έσκυψε να δει.  Τα χέρια του ανέβαζαν την πετονιά, τα μάτια του χάνονταν έκπληκτα στο γαλάζιο που κατάπινε ο βυθός. Ώσπου αντιλήφθηκε ένα σταφτάλισμα, μια σπίθα ασημί˙ στιγμιαία˙ τρεμουλιαστή. Κι όσο ανέβαζε την πετονιά, τόσο πιο ευδιάκριτη και η πηγή της. Το ψάρι πιασμένο απ’ τ’ αγκίστρι έκανε μία δεξιά, μία αριστερά, να φύγει. Κάτω η εκκωφαντική σιωπή του βυθού, πάνω η  βάρκα σταγόνα στην απέραντη θάλασσα, στο βυθό του ουρανού. 
            Μια ασημί σπίθα στο πουθενά. Ένα στιγμιαίο στραφτάλισμα στην απεραντοσύνη.
            Ο Λι ανέβασε τη γόπα στη βάρκα, την ξαγκίστρωσε προσεκτικά και κρατώντας τη στη χούφτα του έβαλε το χέρι στο νερό και την άφησε ελεύθερη να γλιστρήσει. Την παρακολούθησε καθώς χανόταν. 
            Δεν το είχε διατυπώσει με σκέψεις, αλλά ήδη το ήξερε ότι το ψάρεμα μόνο ως ανάμνηση θα τον απασχολούσε πια.
 

40 σχόλια:

  1. Καλημέρα!
    Τι μας κάνεις και ας μην έχει ανοίξει ο καιρός ...
    Θάλασσες μας λες, νησιά μας λες, βάρκες μας λες και όλο και μας πιάνει η νοσταλγία...
    Αλήθεια τώρα; Εξωλέμβια;
    Προχτές επισκευάσαμε τη δική μας. Να έρθετε κατά τα μέρη μας για καμιά βαρκάδα, για αυτό το χέρι μέσα στο νερό που σχίζει τη θάλασσα καθώς η βάρκα διασχίζει την πορεία που της δίνεις.
    Ψάρεμα και άλλες παιδικές ή νεανικές αναμνήσεις... Τώρα που η ζωή μας πάει αλλού και έχουμε δει αλλιώς τη ζωή και τις πράξεις μας και η ζωή η δική μας αλλάζει, τα δικά μας θέλω.
    Τελικά μήπως είναι πιο ξένοιαστοι όσοι έχουν ζήσει μόνο στον μικρόκοσμο στον οποίον μεγάλωσαν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Μοσχούλα!

      Όχημα για τη νοσταλγία οι θάλασσες κι οι εξωλέμβιες, ωστόσο μπορεί και να 'ναι στην ουσία η νοσταλγία του πολύ περασμένου καιρού, της παιδικής/νεανικής ανεμελιάς, της εποχής που η ζωή μόνο μπροστά..

      Όσο για την ξεγνοιασιά..δεν έχω ιδέα ποιοι είναι πιο ξέγνοιαστοι. Αν κι έχω την υποψία ότι περισσότερο είναι εσωτερική υπόθεση..

      Σας φιλούμε. Και μην ανησυχείς. Ο καιρός εγγύς που θα βρεθείς στο νησί. Από 'κει και πέρα, οι επιλογές δικές σας, θαλασσινοί!

      Καλή βδομάδα

      Διαγραφή
  2. Με την τρίτη απόπειρα κατάφερα ν΄αφήσω σχόλιο... δύσκολη η σημερινή ψαριά!
    Έτσι που λες κύριε Λι μου, με μια ηλιόλουστη Κυριακή, ήρθε και η αφεντιά μου, να γεμίσει την καλαθούνα της, με όμορφες αναμνήσεις!
    Μα ναι, γιατί βρέθηκα αρκετές φορές σε ψαρόβαρκα να ζω την "αγωνία" του τσιμπήματος, του τι ανεβάζω όπως και το να επιστρέφω το ψάρι πίσω και ας ήταν το πιο μεγάλο!
    Μεγάλη υπόθεση η "επιστροφή" στην πηγή αυτού που σου δίνει χαρά, όπως μεγάλη και η χαρά η ανακάλυψη πως μόνο επιστρέφοντας γεμίζει η καλαθούνα της καρδιάς σου, γλύκα και αγάπη!
    Πολλά τα ευχαριστώ και τα ΑΦιλιά μου, γι αυτό το τρυφερό ψάρεμα στις αναμνήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (Μπας και δεν είχες καλό δόλωμα, βρε παιδί μου;)

      Είδες, Άιναφετς; Αυτές οι στιγμές, της ..ανυπόμονης αναμονής του τσιμπήματος, αυτή η έξαψη όταν συμβαίνει, η ικανοποίηση όταν ανεβάζεις βαριά και "ζωντανή" την πετονιά.. Είναι η στιγμή που ο ερασιτέχνης ψαράς έχει τσιμπήσει γερά το δόλωμα, μια ακόμα στιγμή που η καθημερινότητα σου προσφέρει έναν ακόμα μικρό θρίαμβο στον οποίο εύκολα υποκύπτεις.

      Και ίσως και γι' αυτό έχει αξία να τον αποποιηθείς. Αυτό που τόσο όμορφα λες, η χαρά του να δίνεις τον άλλο τη χαρά που θέλει, υποχωρώντας απ' τη δική σου. Θα μπορούσε, δηλαδή, το ψάρεμα, να διδάσκει και αγάπη, ε;!

      Φιλιά κι από μένα - μα και το ευχαριστώ δικό μου πρέπει να είναι!

      Διαγραφή
  3. Μια στιγμούλα συνειδητοποίησης, μια θάλασσα γυαλί, ένα αγόρι στα δεκαοχτώ που δεν παίζει αλλά σκέφτεται και αισθάνεται αλλιώτικα τον κόσμο, το μπλε βαθύ, το μπλε θαλασσί!!
    Χαίρομαι τόσο πολύ τις εικόνες που άπλωσες μπροστά μου, τις λέξεις που ταίριαξες τόσο όμορφα και κυρίως χαίρομαι για τη χαραμάδα απ' όπου με άφησες να κρυφοκοιτάξω μια δική σου ανάμνηση.
    Ένα υπέροχο πρωινό κυριακάτικο κέρασμα σα βανίλια υποβρύχιο ένα πράμα.
    Σ'ευχαριστώ πολύ
    Πολλά φιλιά Διονύση :)

    Υ.Γ. Οι φωτογραφίες υπέροχες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Μαρία

      Κάποιες τέτοιες στιγμούλες, που τις συνθέτει κάποια συγκυρία στοιχείων, φαίνεται πως είναι οι σπιθίτσες οι ασημί, είτε στο νερό, είτε οπουδήποτε. Λίγο πολύ όλοι τις έχουμε ζήσει κι εδώ που τα λέμε αποτελούν και πολύτιμες αναμνήσεις.

      Τον κύριο Λι να ευχαριστείς, όχι εμένα. Αν και θυμάμαι να έχω ζήσει κι εγώ ακριβώς το ίδιο!

      Τα δε καλά σου λόγια θα κάνω, αγενώς, πως δεν τα πρόσεξα. Το αγόρι μάλλον ντρέπεται ακόμα! :-)

      Πολλά φιλιά, καλή βδομάδα

      Διαγραφή
  4. Πολύ όμορφες εικόνες μας χάρισε και σήμερα ο κύριος Λι! Χαίρομαι που απελευθερώθηκε η γοπίτσα, αν και είναι ολίγον υποκριτικό εκ μέρους μου, την στιγμή που δεν έχω πρόβλημα να φάω γοπίτσες, μπαρμπουνάκια, λιθρινάκια, γαυράκια και πολλά άλλα παρεμφερή (αρκεί που δεν τα έχω ψαρέψει εγώ).
    Να έχεις μια όμορφη Κυριακή, ανάλογη των όμορφων φωτογραφιών που συνοδεύουν την ανάρτηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Πίππη

      Ε, το ζωάκι άνθρωπος τρώει και ο άνθρωπος άνθρωπος σκέφτεται, συναισθάνεται, χαίρεται και λυπάται, αφήνει ελεύθερες τις γόπες κλπ. Τι να κάνουμε που είμαστε, ο καθένας, ταυτοχρόνως και τα δυο; (Μήπως πρέπει να προβληματιζόμαστε για .. τον κατασκευαστή μας; :-) )

      Καλή σου βδομάδα

      Διαγραφή
  5. Αναρωτιέμαι: Μετά από αυτό το περιστατικό, ο κ. Λι έγινε βίγκαν ή μόνο τη συγκεκριμένη γόπα λυπήθηκε;

    Λοιπόν, εάν τα ψάρια που κολυμπούν στις θάλασσες του νομού Χανίων μπορούσαν να μου στήσουν άγαλμα, θα το είχαν κάνει, διότι τα έχω ταΐσει άπειρες φορές.
    Κοπάδια ολόκληρα από ψάρια χόρτασαν από το καλάμι μου!
    Δεν έπιασα ποτέ κανένα!
    Όχι επειδή δεν ήθελα, αλλά μάλλον επειδή δεν ήξερα!
    Φυσικά όλα αυτά πριν το 2010, τότε που πάντα πηγαίναμε διακοπές στα Χανιά.
    Διότι μετά το 2010 δεν ξαναπήγαμε διακοπές πουθενά, λόγω της μητρός!
    Θεονήστικα τα έχω αφήσει τα ψαράκια από τότε!

    Μπάι δε γουέη, σήμερα ο Ήρωας ζήτησε ψάρι και φτιάχνω πέρκα στη λαδόκολλα, που θα τη συνοδεύσουμε με πατατοσαλάτα.
    Έτσι για την ιστορία το λέω...
    Τη συνταγή τη βρήκα εδώ: http://www.gastronomos.gr/gr/%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%AD%CF%82/%CF%80%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B1-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82/1-%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BA%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%BF
    Όχι, την αφήνω διότι άνθρωποι είμεθα, ποτέ δεν ξέρει κανείς πότε θα του χρειαστεί!

    Καλό μεσημέρι κύριε Μάνεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο κύριος Λι, Αρτίστα, ήταν είναι και παραμένει ένα ζώον και μισό. Τρώει κρεατάκια και ψαράκια και τον αγλέουρα τον ίδιο. Απολογήθηκε ήδη στην Πίππη, πιο πάνω.

      Τώρα, όμως, ετοιμάζει τις βαλίτσες του και τα σύνεργά του για τα Χανιά. Διάβασε πως εκεί τα ψάρια είναι τροφαντά και εύσαρκα, αποποιείται τις .. ανθρωπιστικές γοπικές θεωρίες και ξανπιάνει τις πετονιές και τα καλάμια Νυν υπέρ πάντων ο αγών! (Αν και τα 9 χρόνια της αφαγίας τους τον προβληματίζουν κάπως - η κρίση ξεκίνησε 1) στα Χανιά, 2) στη θάλασσα, 3) δυο χρόνια πριν - ποιο Καστελόριζο..)

      Η δε συνταγή χρήσιμη μου φάνηκε, αν και πολύ κακό για το τίποτα, εκεί με τις λαδόκολλες. Ράβε ξήλωνε. Δε μας φτάνει μία και καλή λαδόκολλα, κυρία Ισμυρνόγλου μας;
      Για λέγε: Πέτυχε; πέτυχε; Ή να φάμε καμία γόπα;

      Καλή όρεξη, κυρία Αρτίστα

      Διαγραφή
    2. Αν σας μπερδεύουν οι λαδόκολλες, σας έχω λύση.
      Η εταιρεία Sanitas έχει κυκλοφορήσει ένα προϊόν που από τη μια πλευρά είναι αντικολλητικό χαρτί κι από την άλλη αλουμινόχαρτο.
      Αυτό κάνει ωραίο τύλιγμα και δεν αφήνει να χαθούν τα υγρά.
      Τύφλα να έχει η γάστρα, ένα πράμα...
      Το ψάρι έγινε θεϊκό!
      Ακόμα δεν μπορεί να το πιστέψει ο Ήρωας, πως έφαγε κάτι που είχε το σωστό χρώμα και τη σωστή γεύση, χωρίς εσάνς κάρβουνου!
      Να το φτιάξετε, ήταν πεντανόστιμο!
      Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
    3. 14 Απριλίου. Το σημειώνω. Πώς να το ορίσουμε; Η μέρα του ήρωα; Η μέρα της πέρκας; Μέρα χωρίς κάρβουνο;
      Λοιπόν, θα τη φτιάξουμε, Αρτίστα. και δε θα περιμένουμε μέχρι του χρόνου τον Απρίλη. Σύντομα θα σας (τιμήσουμε και θα σας) επαληθεύσουμε.
      Καλησπέρα, καλησπέρα.

      Διαγραφή
  6. Φαντάζομαι κύριε Λι για τους ψαράδες τί ωραίο παιχνίδι είναι όλο αυτό. Φαντάζομαι την ικανοποίηση και την απόλαυση της διαδικασίας αλλά και το ιδιαίτερο συναίσθημα αυτού που σου δημιουργεί αυτό το μπλε στην υπερβολή του, με το βάθος του, με τα στραφταλίσματα του, με τα όλα του!
    Θυμήθηκα κάποτε, πριν πάρα πολλά χρόνια ένας φίλος ψάρευε και το διασκέδαζε, εμείς όμως που καθόμασταν γύρω τριγύρω είχαμε ψιλοβαρεθεί, ωστόσο κάτι πιάνει, φωνές και μπράβο για το επίτευγμα, βγάζει ένα μικρούτσικο χταποδάκι! Ωραία σκέφτομαι, τελειώσαμε με το ψάρεμα, θα φάμε κι όλας. Αμ δε, το ξαναπέταξε στη θάλασσα γιατί λέει ήταν μικρό και τα ματάκια του τον κοιτούσαν λυπημένα (τον φίλο μας).

    Καλημέρα Διονύση μου
    καλή συνέχεια :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα, μήπως και τα δικά σας τα ματάκια λυπημένα δε θα κοιτούσαν - που δε θα τρώγαν;

      Ναι, Στέλλα, η διαδικασία έχει την απόλαυσή της, ένα μίγμα ηρεμίας και έξαψης, τα μυστήρια του οργανισμού!
      Κι αυτά τα κάπως ιδεολογικά ("δεν ξαναψαρεύω" κλπ) τη χαλάνε τη δουλειά, αλλά τι να κάνουμε που άμα γεννηθούν ως σκέψεις μετά δεν πολυαλλάζουν;

      Χαίρετε, χαίρετε!

      Διαγραφή
  7. Μάλιστα!
    Αχ, σαν ο άνθρωπος είναι δάσκαλος. Σαν τα χέρια του έχουν ξεφυλλίσει τα καλούδια της λογοτεχνίας, σαν τα μάτια του έχουν μείνει στα μονοπάτια της ανθολογίας, τότε ναι, δίνει αφηγήσεις σαν αυτήν την σημερινή.

    Γέμισα κάμποσες άγνωστες λέξεις. Που παρά το ότι μου ήταν σχετικά άγνωστες, ήρθαν και με βρήκαν με μια αγκαλιά δώρα. Με τα δώρα της αύρας που περιγράφουν. Με την αύρα δηλαδή μας γλώσσας που μονάχα σε κάποιες τέτοιες στιγμές μπορεί να έρθει να σε συναντήσει.
    Έτσι, καταμεσής στο πέλαγος. Στην αγκαλιά αυτής της πλανεύτρας ερωμένης, της θάλασσας. Στη σκέπη του ουρανού. Στην ανάδευση των νερών. Στις λάμψεις που κάνει ο ήλιος με το βυθό σαν να αντιμάχονται με την επιβολή τους.
    Κάτι τέτοιες στιγμές αγαπητέ Διονύση είναι που παίρνονται και οι αποφάσεις! Εκεί που νιώθεις τη δύναμη της ζωής, μέσα απ τη φύση, εκεί μαθαίνεις και να την σέβεσαι.
    Είτε αυτό λέγεται ψάρεμα, είτε λέγεται κυνήγι.
    Θα μου πεις, δεν συμβαίνει πάντα. Σίγουρα! Συμβαίνει όμως σε κάποιους.

    Με πήρες στη βάρκα σου σήμερα Διονύση. Ξέρεις.... δεν το έχω ζήσει ποτέ αυτό το βίωμα. Ελλειμματικός εδώ! δυστυχώς.

    Για αυτό και ακούμπησα στην αφήγηση και στο κάλεσμα των αναμνήσεών σου δάσκαλε!

    Καλή Κυριακή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη, θα προσπεράσω τον εγκωμιαστικό σου λόγο που παραδοσιακά με κάνει και ντρέπομαι και θα σταθώ στη φράση σου: "εκεί που νιώθεις τη δύναμη της ζωής, μέσα απ'τη φύση, εκεί μαθαίνεις και να τη σέβεσαι", που μ' άρεσε πάρα πολύ. (Θα την περάσω στο ΤΕΚΛΑ - το ΤΕτράδιο Κλεμμένων Αποσπασμάτων :-) )

      Και, ναι, θα σου πω πως δε συμβαίνει πάντα. Αλλά αυτός είναι ένας ακόμα λόγος να είναι σημαντική.
      Θυμάσαι και το στίχο του Σολωμού που λέει "άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του;" Μπορεί να το είπε για πολύ σοβαρότερα πράγματα, βέβαια, αλλά εγώ κάπως έτσι το καταλαβαίνω: κάποιας στιγμής οι συγκυρίες που λειτουργούν έτσι ώστε να χαραχθούν μέσα μας ανεξίτηλα σημάδια. Οπουδήποτε - η θάλασσα ένα παράδειγμα ήταν.

      ΥΓ. Την επόμενη φορά που θα έρθεις στη Ζάκυνθο, φέρε και σωσσίβιο. Θα σε βρω να πάμε βαρκάδα. Μια βουτίτσα στο γαλάζιο σπήλαιο δε θα την κάνουμε;


      Διαγραφή
    2. Μετά χαράς Διονύση μου, θα το φέρω! και δεν πήγαμε! και πιστεύω θα είσαι ένας εξαίρετος οδηγός και φίλος!
      Να είσαι καλά αγαπητέ μου φίλε.

      Διαγραφή
  8. Τι όμορφη περιγραφή των αναμνήσεών σου κ Λι!!Τι εικόνες, τι λέξεις- κοσμήματα που στολίζουν τις αναμνήσεις!
    Αυτή η γαλίφα η καθημερινότητα ξέρει να προσφέρει παραπλανώντας...αυτήν την πανέμορφη εξιστόρηση, ως ένα μικρό θρίαμβο την είδα!
    Δεν έτυχε ποτέ να ψαρέψω και με έκανες να το μετανοιώνω. Αλλά έχω φάει ψάρι που σπαρταράει πριν μπει στο τηγάνι και είναι ό,τι πιο νόστιμο. Δεν ξέρων αν θα γύριζα το ψάρι στη θάλασσα. Κάποιο μεγαλύτερο θα το έτρωγε. 'Αρα γιατί όχι εγώ;(Δεν είμαι ψάρι αλλα είμαι απ' όλα =άνθρωπος)
    Καλή εβδομάδα Διονύση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Άννα,

      Νοστιμότατα, δε λες τίποτα! Βλέπεις, ο μικρός θρίαμβος της αλίευσης μετακυλίεται στο μικρό θρίαμβο της νοικοκυράς που τα μαγειρεύει και επαινείται πανταχόθεν και δικαίως. :-)

      Αφήνουμε τον κύριο Λι στις συναισθηματικές αποφάσεις του και στρώνουμε τραπέζι. Σαλατίτσα μόνο είναι αρκετή να συνοδεύσει τα φρέσκα ψαράκια!

      Καλή μας βδομάδα

      Διαγραφή
  9. Διαβάζω την περιγραφή της θάλασσας. Και παρατηρώ τις κινήσεις, τις επιλογές του νεαρού κ. Λι. Και θυμάμαι την πρώτη φορά που ανέβηκα σε καρότσα. Ήταν για εθελοντική εργασία, όμως η αίσθηση της ελευθερίας σίγουρα η ίδια. Η αίσθηση πως πάντα υπάρχει επιλογή. Το αεράκι της καρότσας σαν να έσπρωχνε μακρυά τις έννοιες και αποκάλυπτε τις επιλογές - γενικά.
    Καλή βδομάδα, στο βουνό ή στη θάλασσα
    Τζοάννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι καλά που μετέφερες τη δράση στην καρότσα και στο βουνό, Τζοάννα. Κάτι που δείχνει ότι πολλές φορές όσο και να αλλάζει το περίβλημα η ουσία είναι αυτή που θα μιλήσει στο τέλος.
      Ένα ακόμα κοινό στοιχείο καρότσας-βάρκας, το στοιχείο της μικρής ομάδας ανθρώπων που εστιάζουν στον ίδιο στόχο. Δεν είναι κι αυτό μια γοητευτική αίσθηση;

      Καλή βδομάδα - και στην πόλη ακόμα! :-)

      Διαγραφή
  10. Αα κύριε Λι
    Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις...χίλιοι τη χαίρονται, ένας την πληρώνει. (Χριστιανόπουλος)
    Εν έτη 1970 και βάλε νεαρή τότε αποφάσισα να το παίξω θαλασσόλυκος όταν Σαββατοκύριακο δραπετεύοντας απ’ τη ρουτίνα με το άλλο μου μισό, οργώναμε τη θάλασσα της Επιδαύρου. Πότε με δίχτυα, πότε καθετή, πότε τσαπαρί ή πεταχτάρι, ώρες και ώρες μέχρι που δεν ξεχώριζες πια θάλασσα και ορίζοντα. Να τηνε βλέπεις ήρεμη και γαλήνια και στη στιγμή να σκοτεινιάζει, ν’ αφρίζει οργισμένη και τα ανεμοσούρια να σε σπρώχνουν στα βράχια του Κόρφου. Κι ως να καβατζάρεις τη στροφή απ’ την Κυρά, είχες κάνει δέκα ταξίματα στον Αη- Νικόλα. Πολλές φορές όμως στάθηκε καλή μαζί μας. Μπαλάδες, σαργούς, σπάρους, σκορπίνες, μελανούρια γέμιζαν το καλάθι μας. Την αγάπησα αυτή την θάλασσα, Παρόλο που τη φοβόμουνα την αγάπησα. Χόρταιναν τα μάτια κι η ψυχή απέραντο γαλάζιο.
    Θέλει σεβασμό και ρέγουλα μας έλεγε παλιός καπετάνιος που ‘χε φάει τη θάλασσα με το κουτάλι. Σε μαγεύει, αλλά όσο εύκολα μπορεί να σε πλανέψει άλλο τόσο γίνεται σκληρή όταν θυμώνει.
    Ένα υπέροχο κείμενο απ’αυτά που σε κάνουν να ταξιδέψεις ακόμη κι αν δεν έχεις ιδέα τι πάει να πει στα δεκαοχτώ σου χρόνια καταμεσής της θάλασσας ένα στιγμιαίο στραφτάλισμα να σε γεμίζει με μια άγρια περιεκτική απλότητα. Σαν τον ήρωα του Χέμινγουεϊ. Ο μικρός Λι, σαν άλλος Σαντιάγκο.
    Διονύση με συνεπήρε, με όλες αυτές τις εικόνες που σε καθηλώνουν ζεις τόσο έντονα το συναίσθημα, αν και το τέλος είναι απρόβλεπτα ανατρεπτικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Αννίκα,

      Το ωραίο της συμπτώσεως πρώτα: Η μύηση της παιδικής παρέας, κοντά στα χρόνια που λες, έγινε στα ίδια θαλασσινά λημέρια με τα δικά σου. Και στον Κόρφο φτάναμε καμιά φορά, αν και πιο συνηθισμένα προπελάσιμα είχαμε κάτι ξερονησάκια που ήταν πιο βόρεια, τον "Οβραίο" και την "Πλατειά". Και περάσαμε και λαχτάρες γενναίες, όσο κι αν νομίζει κανείς ότι τα νερά εκεί είναι αρκετά "κλειστά" (Και μπορεί και να είναι, αλλά με τα καρυδότσουφλα που γυρνάγαμε..)Λοιπόν, δεν ήξερα ότι κάπου εκεί ήταν μια Αννίκα που μας έκανε αντιπερισπασμό!

      Ε, τώρα, εντάξει, Σαντιάγκο δεν αναγορευτήκαμε, αλλά τις τηγανιές μας τις είχαμε κι εμείς κάθε μεσημέρι!

      Να είσαι καλά, καλή βδομάδα!

      Διαγραφή
    2. Ωωω Διονύση εκεί γύρω στην Κυρά βγάζαμε τους πιο μεγάλους μπαλάδες. Όσο για λαχτάρες, όρεξη να 'χεις να ακούς. Εγώ στις βραχονησίδες αυτές δεν τόλμησα να πάω. Κατοστάρα πετονιά δεν έφτανε κάτω." Κλειστά " τα νερά αλλά βάθος ...απύθμενο. Μπρρρρρρρ!
      Παλιές καλές εποχές! Τις νοσταλγώ ξέρεις!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  11. Σάμπως κι ο άνθρωπος δεν είναι έτσι;

    Μια στάλα χρώματος και συναισθήματος, στο απέραντο της ζωής. Εκείνο το πολύχρωμο, που αν η δική σου απόχρωση δεν έχει ένταση σε καταπίνει.
    Και πιανόμαστε καμιά φορά, στο αγκίστρι των στιγμών και τρέχουμε δεξιά κι αριστερά να ξεγλιστρήσουμε, να γυρίσουμε ξανά στο γνώριμο απέραντο και να συνεχίσουμε να το εξερευνούμε.
    Καλή σου μέρα Διονύση και καλή βδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε, Μαρίνα! Τι μεταφορά ήταν αυτή! πιάστηκα κι εγώ στο αγκίστρι της, με πήγε(ς) από 'δω κι από 'κει, πολύ μ' άρεσε! (Λες ν' αρχίσω να .. σπιθίζω κι εγώ;!) :-)

      Δες: https://www.youtube.com/watch?v=8SMs8iC7khw

      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  12. Μα τι ωραία ψαριά ήταν αυτή!
    Και ο επίλογος, τόσο απελευθερωτικός, σαν της γόπας εκείνη. Τυχερή πάντως ήταν. Πιάστηκε στο σωστό αγκίστρι. Κι εμείς, οι "ψαράδες" του γλυκού νερού, πιαστήκαμε στα υπέροχα δίχτυα των συλλογισμών και της γραφής σου. Παρεμπιπτόντως, το έχω πάθει κι εγώ αυτό το σοκ με το ψάρι να σπαρταράει στα πόδια μου. Παρακαλούσα να μην πιάσω λέπι, ωστόσο είχα την τύχη του ατζαμή. Επεστράφη πάραυτα από κει που ήρθε. Πού ξέρεις; Μπορεί να έσμιξε με τη γόπα σου και να έλεγαν μετά, πως "σήμερα, γλυτώσαμε απ' του ψαρά τα δόντια"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εμείς, Μαρία, μάλλον θα επινοήσουμε την κατηγορία της απελεύθερης γόπας, όπως πάμε. Θα βάζουν τα πορτρέτα μας οι γοπούλες πάνω από τα κρεβατάκια τους και στα κομοδίνα, τιμώντας δεόντως τους λυτρωτές τους, άγιο Ελευθέριο και αγία Ελευθερία των υδάτων.

    Άντε να βρεις μετά ψαροταβέρνα να πας χωρίς να κυκλοφορήσουν φήμες στην ψαρογειτονιά..

    (Αλλά κι εσύ, δεν πρόλαβες να ρίξεις πετονιά και το σήκωσες, ε;!)

    Φιλιά, καλησπέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αχ, αυτές οι στιγμές, που μπαίνεις στην βαρκούλα τού μυαλού σου και αφήνεσαι να σε παρασύρει το ρεύμα στων αναμνήσεων και της νοσταλγίας τ' ανοιχτά, μόνο στραφταλίζουσες μπορεί να 'ναι.

    Κοίτα μέρες που βρήκε να λείπει το συγκατοικάκι μου... Η Άννα μπορεί να σου πει πολλές ιστορίες με πλήρωμα εκείνη και αρχιψαρά τον πατέρα της. Εγώ δεν έχω τέτοιες αναμνήσεις, μόνο αναμνήσεις κυνηγιού μικρών πουλιών, με μένα να μιλάω δυνατά και να βαράω παλαμάκια για να φύγουν τα... θηράματα κάθε τόσο που ετοιμαζόταν ο θείος μου να τους την μπουμπουνίσει. Ευτυχώς είμαι εδώ και σου γράφω - δεν μπουμπούνισε εμένα.

    Τα φιλιά μου, Διονύση! Κι επειδή ο καιρός συνεχίζει να είναι φουρκισμένος, κι επειδή σήμερα ήρθα άνευ παλτού, θα σου αφήσω ήλιο να σε ζεσταίνει -> 🌞 Σιγά που θα μας κάνει ό,τι θέλει. Εμείς τον κάνουμε ό,τι θέλουμε, κι άμα λάχει τον φέρνουμε καταγής και τον μετατρέπουμε και σε σόμπα αλογόνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πού να σε μπουμπουνίσει εσένα ο θείος, βρε Λυσίππη, με τόσο χειροκρότημα που του είχες ρίξει;
      Κάτσε τώρα να βάλω μια παρένθεση, να σου πω κάτι μεταξύ μας, να μη μας ακούσουν:
      (Το κείμενο του Λι μάλλον από λίγο έως καθόλου νοιαζόταν για το ψάρεμα. Αυτό ο κύριος Λι το κήδεψε στα 18 του. Όμως, εκείνη η σπίθα, ρε παιδί μου.. Εμμονή πια. Αφού μάλιστα γράφτηκε και το σημείωμα, μετά θυμήθηκε ο κυρ Λι ότι τα ίδια γράφει και στην.. προμετωπίδα (ε, πώς να την πω;) του ιστολόγιού του; Η εμμονή του να ψάχνει, να περιμένει, να βλέπει σπίθες στα σκοτάδια ήταν το θέμα του. Τις καημένες τις γοπίτσες πάλι έρριξε..)


      Κι επίσης! Τι μαγικό αυτό με τον ήλιο! Πώς συρρίκνωσες έτσι τον ήλιο, ρε αθεόφοβο;

      Φιλιά

      Διαγραφή
  15. και το σχόλιο του ΞΩΤΙΚΟΥ μας:

    "Σπίθες πετάει το μολύβι σου !
    Απόμεινα για ώρα μαγεμένη απ'την περιγραφή σου χθές τόσο που αρνήθηκα να βγώ απ'το ταξίδι και ν'αρχίσω να γράφω σχόλιο .
    Σπίθες κι η μηχανή σου ...σε χάζευα γερμένο στο κατάστρωμα του πλοίου να συνομιλείς με τους αφρούς και να κυνηγάς να τσακώσεις την μαγεία ...
    Κι αυτήν χωρίς τύψεις την κρατάς γερά και την σκορπίζεις γύρω σου
    Στα του ψαρέματος λέω να...μην τσιμπήσω σήμερα 😜 (τα είπατε όλα άλλωστε )

    υγ. κρυφογελάω σαν φαντάζομαι πόσες θαλασσοφωτογραφίες είναι γεμάτο και το δικό σου το σεντούκι 😉


    Φιλιά καλοταξιδεμένα ⛵ "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε ξωτικό μου,

      Σε σένα ειδικά θα πρέπει να απαγορευτεί ρητώς να γράφεις ωραία λογάκια στα σχόλια. Καθώς τα μεταφέρω από το μέιλ στο μπλογκ και πατάω εγώ το "δημοσίευση", αισθάνομαι διπλή ντροπή, καθώς γίνεται λίγο σα να γράφονται με την έγκρισή μου ή σα να απαντάω στον εαυτό μου!

      Εκείνο που σκέφτομαι, πάντως, πάνω στην ωραία φράση σου περί σπιθών του μολυβιού είναι πως ο κάθε άνθρωπος διαθέτει και πετάει τις σπίθες του στις περιοχές του. Εκτός από τους χαλασμένους, βεβαίως, βεβαίως. Κι είναι ωραία ανθρώπινο να σκύβεις πάνω τους, να περιμένεις να δεις το σπίθισμά τους, να έχεις, πώς να το πω, μια ετοιμότητα στην αγάπη και στον άνθρωπο. Και πόση χαρά όταν τελικά τη βλέπεις τη σπίθα του!

      Θαλασσοφωτογραφίες; Εεεε, ναι, ναι. Σου αντιγράφω ένα απόσπασμα από το βιβλίο που διαβάζω:
      " Τότε, νομίζω, λέει ο Ρίχαφντ, συνειδητοποίησα ότι αυτά που αντέχω είναι μόνο η επιφάνεια όλων εκείνων που δεν αντέχω.
      Όπως στη θάλασσα; ρωτάει ο Χαλί.
      Ναι, βασικά ακριβώς όπως στη θάλασσα".

      Τι φωτογραφίζουμε στη θάλασσα, ξωτικό;

      (Εντάξει. Σταματάω. Η μέρα έξω γελάει μέσα στον ήλιο της. Φιλιά, φιλενάδα)

      Διαγραφή
  16. Καλησπέρα σου, κύριε Λι.
    Ήμουν blogger κάτι χρόνια πριν, αλλά τότε δε σε είχα "συναντήσει". Μετά βαρέθηκα, διέγραψα το ιστολόγιο, αλλά αραιά και πού περνάω μια βόλτα, να βλέπω αναρτήσεις παλιών γνωστών. Έτσι έπεσα πάνω σου, διάβασα κάποια κείμενα που έχεις δημοσιεύσει, όπως και σχόλια που έχεις αφήσει σε blogs φίλων - και μπορώ να πω ότι αυτά που γράφεις έχουν ουσία στο περιεχόμενο και γοητεία στη διατύπωση. Κρίμα που δεν τα λέγαμε όταν κι εγώ ήμουν εδώ γύρω, θα εκτιμούσα πολύ την παρέα σου.
    Τέλος πάντων. Συνέχισε τις ωραίες αναρτήσεις σου, που με αφήνουν πάντα με χαμόγελο. Καλή συνέχεια!
    Διονυσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, ανώνυμη Διονυσία :-)

      Αυτό το "έπεσα πάνω σου" έκανε το φίλο μας, τον κυρ Λι, να καταλάβει ότι υπάρχουν και ωραίες συγκρούσεις! Και βέβαια κρίμα που δεν συμπέσαμε, μια και σ' αυτό, στη συνάντηση, την ανταλλαγή, δίνει τόση σημασία ο κύριος Λι.
      Αλλά και τίποτα δεν είναι οριστικό, οπότε μακάρι να γίνεται, είτε από εδώ είτε από το καινούριο σου μπλογκ :-) Ε;

      Χαιρετώ - κι εγώ με χαμόγελο :-)

      Διαγραφή
  17. Γεια σου παιχνιδάκι των αναμνήσεων μου :)
    Εχω δολώσει παραγάδι, έχω πιάσει χταπόδια με λεκάνη, έχω ψαρέψει με καλάμι καιιιιι έχω πάει συρτή με βάρκα και έγινα κατακόκκινη σαν τον βρασμένο αστακό...
    Το μέγα μυστικό μου είναι πως κρυφά από τον μπαμπά αφησα από τα χέρια μου να φύγει μια ζαργάνα σσσσ
    Μετά από αυτό ... και μετά από χρόνια άφησα παλιό παλτό και ξαδελφο να πάνε για ψάρεμα ... ε τι το ήθελα ? Γύρισαν με δεν ξέρω και εγώ πόσες γόπες που έπρεπε εγω??? εγω!!! ποιος ΕΓΩ να καθαρίσω... και να τις βάλω σε νερό στην κατάψυξη ...
    Κάποτε κάποιος είπε καθώς τραβούσα την πετονιά με ένα πανέμορφο... δεν θυμάμαι τι ... άκου ... άκου πόσο ήρεμα... έχει τόσο ησυχία που τώρα που θα ξαγκιστρώσεις θα ακούσεις την κραυγή του ψαριού από τον πόνο !!!
    :( ας θυμηθώ και πάλι την ζαργάνα μου και ... φιλί :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά, βλέπεις πως ό,τι θέση και να αποφασίσεις να πάρεις σ' αυτό τον κόσμο, ποτέ δεν είσαι σίγουρη. Το μπι ορ νοτ το μπι; Να πας με τη βάρκα και να γίνεις αστακός ή να μην πας και να καθαρίζεις γόπες στους αιώνας τους άπαντας;

      (Όπως και να'χει, πάντως, διαβάζοντας το σχόλιό σου αμέσως μετά από την ανάγνωση ενός πιλοτηρίου, σκέφτομαι πώς και πόσο είναι αναπόφευκτο όλα αυτά, τα δολώματα, τα παραγάδια, τα χταποδάκια και οι ζαργάνες, είναι μικρές βόμβες νοσταλγίας.. Και εύχομαι ένα ταξιδάκι σύντομα, με απολαυστική και θεραπευτική ψυχής ισχύ)

      Στέλνω φιΛΙ, δηλαδή .. όλη την ύπαρξή μου μαζί με ένα "φι" :-) (Ναι, ναι; Ακούει Άιναφετς; )

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: