Κυριακή 21 Απριλίου 2019

τα μάτια της μνήμης

           «Αυτό τι είναι;», ρώτησε μάλλον αδιάφορα ο Παλιός Μαθητής δείχνοντας μια μινιατούρα πάνω στο πιάνο, καθώς ο παλιός του δάσκαλος του έψηνε στην κουζίνα το καφεδάκι.   
             «Ε; Ποιο λες; Δε βλέπω, ρε Τάκη, από ‘δω, και δεν ακούω και καλά. Περίμενε, έρχομαι. Βρες, αν θες να βάλεις κάποιο άλλο CD και έρχομαι».
            Κι όταν σε λίγα λεπτά κατέφτανε στο σαλόνι ο κύριος Λι με τους καφέδες και τα ακούραστα συνοδευτικά καλούδια, ο Τάκης ήταν κιόλας θρονιασμένος στον καναπέ ακούγοντας τους χειμερινούς κολυμβητές της επιλογής του και συνεχίζοντας να επεξεργάζεται με το βλέμμα του τα άφθονα μικροδιακοσμητικά που γέμιζαν τις επιφάνειες του σαλονιού.
             «Πολύ τζάρτζαλο, ρε δάσκαλε. Τι τα θες όλ’ αυτά;»
            Στην αρχή δεν του απάντησε. «Αυτό το τζάρτζαλο είναι τα μάτια της μνήμης μου», σκέφτηκε, αλλά ένιωσε πως αυτή η φράση είχε πολύ στόμφο για τη στιγμή και τις περιστάσεις. Όταν όμως κάνοντας έναν άτεχνο ελιγμό για να αποφύγει την απάντηση – «δε σ’ αρέσουνε πολύ, ε;», είπε χαμογελώντας - , ο παλιός μαθητής του επέμεινε:
            «Όχι, απλώς αναρωτιέμαι γιατί τα ‘χεις μαζέψει. Δε σου κουράζουν το μάτι;»
            «Τάκη, ξέρεις ότι είμαι υπέρ της υγρασίας των ματιών˙ η ξηρασία βλάπτει σοβαρά την υγεία. Τους. Και μας.»
            «Λάμπρο, αρχίζω και σε χάνω, μίλα απλά».
            «Τάκη μου, πιο απλά απ’ ό,τι είναι δε γίνεται: Αυτά τα σκατουλάκια είναι στιγμές της ζωής μου, άνθρωποι της ζωής μου, κομμάτια της ζωής μου˙ κουβαλάνε τόση μνήμη, κλωστές που συνδέουν παρελθόν και παρόν. Τα προστατεύω και τα τιμώ, γιατί κι αυτά με προσέχουν, αλλά και γιατί χωρίς εμένα δε θα υπάρχουν. Υπάρχει ένας άτυπος νόμος της βαρύτητας, της έλξης, ξέρω ‘γω, που ενώνει τα άψυχα πράγματα με τα ζωντανά πλάσματα. Και με βάση αυτό το νόμο τα άψυχα αποκτούν το νόημά τους. »
            «Τι έγινε; Μεγαλώνεις και το πας στο μεταφυσικό;»
            «Καθόλου, Τάκη. Κοίτα, ας πούμε, αυτή τη μορφή πάνω στο πιάνο – γι’ αυτό με ρωτούσες πριν;
            «Ποιο; Αυτός που παίζει ένα όργανο;»
 
            «Ναι. Τσέλο. Πάνε εικοσιπέντεκαί χρόνια. Ο πατέρας, που έπαιζε τσέλο, έχει πεθάνει ένα μήνα πριν, εγώ πηγαίνω στο Λονδίνο να δω δυο φίλους, σε μιαν υπαίθρια υγρή αγορά βλέπω κάποιον να φτιάχνει με σίδερο απλά, μικρά γλυπτά. Το μάτι μου πέφτει σ’ αυτό τον μικρό τσελίστα, σε μιαν άκρη του πάγκου. Το μυαλό στον πατέρα. Είμαι εκεί, στο Λονδίνο, σε μιαν υπαίθρια αγορά κι είμαι ένας νεαρός χαμένος, χωρίς το στήριγμα της ζωής μου, με πόδια που πατάνε αδύναμα – πού;  Και στον υγρό πάγκο του πλανόδιου καλλιτέχνη, στη μικρή σιδερένια κατασκευή βλέπω τον πατέρα μου. Στην επιστροφή απ’ το ταξίδι τοποθέτησα τον τσελίστα στο πιάνο και πια ο πατέρας συνοδεύει κάθε μουσική, αλλά γεμίζει και τη μνήμη με ένα νεαρό παιδί που ταξιδεύει και που πενθεί και που έχει φίλους και που ψάχνει  να πατήσει γερά τα πόδια του στη γη και σιγά σιγά πορεύεται προς αυτό το σαλονάκι και τον καφέ του αγαπημένου του παλιού μαθητή». Δευτερόλεπτο υγρής σιωπής και «Οκέι;» - ένα οκέι που ρίχτηκε σα σύνθημα για να αλλάξει η συζήτηση και που για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα συνοδεύτηκε από ένα
            «για λέγε, εσύ εντάξει με τη μετακόμιση; Τα έφερες τα πράγματα απ’ την Ιταλία; Ο γάτος; Πρέπει να ‘σαι σε πολύ καλή φάση, ε;»
            Ήξερε ο κύριος Λι ότι όσο βαρυσήμαντος και νοηματοδοτημένος μπορεί να είναι ο προσωπικός χώρος του καθένα, για τους άλλους μπορεί απλώς και μόνο να αποτελεί ένα μέρος της καθημερινότητάς τους, και μ’ αυτό ήταν συμφιλιωμένος. Ο Τάκης εύκολα επανέφερε το μυαλό του στον προβληματισμό της μέρας, της μέρας του, ασμένως επανήλθε στο θέμα που τον ρωτούσε  ο παλιός του δάσκαλος και άρχισε να περιγράφει με ενθουσιασμό τα απίθανα και ευτράπελα της επανεγκατάστασής  του στην πατρίδα, στην πατρίδα αυτή που επτά χρόνια πριν τον είχε διώξει για να σπουδάσει αυτό που τόσο ήθελε.
 
αφιέρωση: στο ξωτικό, (και)  για την αφορμή

37 σχόλια:

  1. Τα μικροπράγματα...πόση ανάγκη τα έχουν οι άνθρωποι, ειδικά αυτοί που δεν έχουν στέρεα βάση, που κινούνται συχνά εκτός του ασφαλούς κύκλου του στενού τους περιβάλλοντος.
    Μια μυρωδιά, μια εικόνα, ένα αντικείμενο, μια λέξη σε ένα χαρτί που σε συνοδεύει και σε συντροφεύει, που αποκτά τη βαρύτητα του γεγονότος, του ανθρώπου που το σημάδεψε, που το επέλεξε, του ανθρώπου του οποίου αποτελεί το σύμβολο.
    Χαρακτηριστικά θυμάμαι συναδέλφους αναπληρωτές, στα νησιά της άγονης γραμμής, με το που βρίσκουν το σπίτι που θα μείνουν, να ανοίγουν την τσάντα να βγάζουν δύο μπιμπελό να τα στολίζουν και να γεμίζει το μάτι τους οικείες εικόνες, να γεμίζει η καρδιά τους οικογένεια.
    Πόσο βαθιά τους νιώθω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Μοσχούλα. "Ειδικά αυτοί που δεν έχουν στέρεα βάση, που κινούνται εκτός του ασφαλούς κύκλου του στενού τους περιβάλλοντος". Έχει πολλά πρόσωπα η προσφυγιά κι η καθεμία το ειδικό βάρος της. Κι ο νοητός ομφάλιος λώρος θέλει πολλή προσοχή, πολλή αγάπη, πολλή φροντίδα, για να μην κοπεί και να μας κρατάει δεμένους με τον ασφαλή μας κύκλο.

      Ωραία τα γράφεις!

      Καλή βδομάδα - μάλλον, αρχικά, καλό ταξίδι!

      Διαγραφή
  2. Μα φυσικά οκέι!
    Πριν κάτι χρόνια έκανα ένα ξεκαθάρισμα εσωτερικό που πήρε μαζί του δεκάδες ψιλοκοκό αντικείμενα που είχα μαζέψει βασικά στο καθιστικό μας, ονειρευόμουν τότε ένα χώρο εσωτερικά και εξωτερικά άδειο! Τα κάδρα με τις φωτογραφικές των παιδιών στα έπιπλα και οι παλιές φωτό παππούδων και γιαγιάδων στους τοίχους, τη γλύτωσαν. Με τα χρόνια όμως ξαναγέμισαν τα έπιπλα βασικά με ξύλινα αντικείμενα όπως πχ μια συλλογή από ξύλινες πάπιες που μάζεψα σε γιορτές. Ναι, ομολογώ επειδή από την μια βαριέμαι το ξεσκόνισμα έχω σκεφτεί να τα χαρίσω σε κανένα παζάρι να πουληθούν για καλό σκοπό και από την άλλη σαν τον Λάμπρο σκέφτομαι έναν έναν αυτούς που μου τα χάρισαν και επειδή μερικοί δεν ζουν, δεν το αποφασίζω!
    Ο "τσελίστας" της φωτό και του πιάνου είναι ένα μικρό αριστούργημα και εκτός από πολύ τρυφερό ενθύμιο, καλά κάνει και στέκει εκεί που στέκει!
    Η σημερινή μου μέρα έχει βόλτα στην Αθήνα και οικογενειακό γεύμα, έτσι αναβάλω πάλι το "ξεσκόνισμα" και τρέχω να ετοιμαστώ!
    Α! και φιλιά πολλά τρυφερά ΑΦιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σας και χαίρετε, Άιναφετς!

      Κοίτα, δε νομίζω ότι το ξεκαθάρισμα, εσωτερικό και εξωτερικό, διαφέρει και πολύ από το ξεσκόνισμα. Γίνεται, και μετά από λίγο καιρό η σκόνη -και οι αναμνήσεις και τα ψιλοκοκό- επανέρχονται και στρογγυλακάθονται παντού. Μέσα κι έξω. (Θυμάμαι καλά ότι σου έχω "ξαναστείλει" το ποίημα της Δημουλά για τη σκόνη;)

      Πόσες και πόσες φορές δεν ξεσκονίσαμε, πόσες δεν κάναμε επανεκκίνηση και πόσες ακόμα δεν πνιγήκαμε στα ενθυμήματα και στη σκόνη;

      Οπότε, απολαύστε τα οικογενειακά σας γεύματα εν Αθήναις κι αφήστε τη σκόνη να κάνει τη δουλειά της. Μόλις παίξει, θα φωνάξει "σειρά σας" και θα μας δώσει το ξεσκονόπανο στο χέρι. Και εις τους αιώνας των αιώνων..

      Φιλιά - εις τους αιώνας των κλπκλπ.

      Διαγραφή
  3. Παρ' όλο που είμαι μυρμήγκι, τα μαζεύω όλα στη φωλιά μου, αυτή την εκδοχή, την κατάλαβα μόλις φέτος τα χριστούγεννα όταν πήγαμε σε ένα συγγενικό σπίτι. Είμασταν μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και η κυρία του σπιτιού, άρχισε να μου λέει την ιστορία του καθενός των στολιδιών μερικά από τα οποία μετρούσαν πάνω από 30 χρόνια.
    Μαζί με την κάθε ιστορία έμαθα και πως το να κρατάς παλιά αντικείμενα, βοηθάει τη μνήμη. Γιατί κρατάς τα νήματα με το παρελθόν.

    Με τον καφέ μου διαβάζω τον αγαπημένο κύριο Λι!
    Και την ανάρτηση την περιμένω πώς και πως.
    'Οσο για τα παιδιά μας, δεν ξέρω αν κάποια επιστρέφουν και καλά κάνουν αλλά τα δικά μου νιώθω πως θα φύγουν αν κάτι σύντομα καλό δεν βρεθεί.
    Κι αυτό είναι ένα θέμα δύσκολο Διονύση.
    Αλλιώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα.

    Φεύγω για μια βόλτα πριν σαλτάρω :-)))
    Το μόνο που θέλω είναι να μου πεις τί μουσική άκουγε ο κύριος Λι και τί έβαλε ο νεαρός όταν άλλαξε το cd

    τα φιλιά μου μαζί με μια τεράστια καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο κύριος Λι θα χαρεί τεραστίως, που συνοδεύει τον πρωινό καφέ. Πόσο μεγαλύτερη φιλοδοξία να έχει παρά να γίνει μέρος μιας ευχάριστης προσωπικής ιεροτελεστίας.

      Και αν δε συμφωνούσε πως "αλλιώς θα έπρεπε να ήταν τα πράγματα", δε θα είχε γράψει κι αυτή την τελευταία σειρά του κειμένου του. Ξέρει πόσο ήταν το όνειρο που έτρεφε για τις σπουδές του ο Παλιός Μαθητής του, ξέρει πόσο το προσπάθησε εδώ, με πόσο κόπο και πείσμα το άγγιξε έξω, παρακολούθησε επί επταετία και βάλε τον Παλιό του Μαθητή σε μιαν εξορία που δεν μπορούσε να δικαιολογήσει.

      Λοιπόν, οι μουσικές: Δε νομίζω πως θα σε ενθουσιάσω, αλλά οφείλω να πω την αλήθεια, όπως .. σε κάθε κείμενο μυθοπλασίας(!): Ο κύριος Λι άκουγε κάποια αγαπημένα του κουαρτέττα του Haydn (αν θες και νούμερα, στη διάθεσή σου!), ο Παλιός Μαθητής .. ααα, αυτό θα στο αφήσω για τεστ, λέγοντάς σου πως δηλώνεται στο κείμενο. Λοιπόν, σειρά σου, παίζεις :-)

      Φιλιά και καλή σου βδομάδα

      Διαγραφή
  4. Γενικά, κατά καιρούς κάνω ξεκαθάρισμα και πετάω κάποια πράγματα, και γενικά αποφεύγω να αγοράζω διακοσμητικά, λόγω του κληρονομικού μου χαρίσματος που το λένε ενόραση και που μου λέει ότι θα αναθεματίζω την ώρα και την στιγμή που τα πήρα, όταν θα πρέπει να τα ξεσκονίζω!
    Όμως, γενικά, μου αρέσουν τα μικροαντικείμενα που είναι φτιαγμένα με τέχνη και, εντάξει, έχω μερικά. Όλα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι ενθύμια ανθρώπων, χώρων, καταστάσεων. Και όταν τα βλέπω πάντα ο νους μου κάνει ένα αλματάκι στο παρελθόν.
    Ο τσελίστας είναι εξαιρετικός και πολύ μου αρέσει. Και τον έχεις βάλει και στην καλύτερη θέση, ανάλογη με αυτήν που ο αληθινός τσελίστας είχε και έχει στην καρδιά σου.
    Καλή εβδομάδα, κύριε Λι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. .. Δηλαδή, Πίππη, και την ενόραση βολεύεις και την όραση, με τα φτιαγμένα με τέχνη μικροαντικείμενα.. Χμ.. Ουδείς αναμάρτητος..

      Πάντως, κακά τα ψέματα: την ενόρασή σου τη ζηλεύω. Τη μισή σου να 'χα, θα είχα γλιτώσει κι εγώ πολλές πολλές ώρες ξεσκόνισμα - μάταιο και επαναλαμβανόμενο..

      Καλή βδομάδα και σε σένα

      Διαγραφή
  5. ... και η Αλεξίου με την όμορφη βραχνάδα της συντελεί στην αύξηση της υγρασίας στο χώρο αφού ¨όλα σε θυμίζουν
    απλά κι αγαπημένα,
    πράγματα δικά σου
    καθημερινά.."
    Εν μέσω μετακόμισης στοίβαξα τα προσωπικά μου αντικείμενα σε μια κούτα. Ο καλός μου σε 5,6 και συνεχίζει ακάθεκτος. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα όταν η ίδια αναλογία τηρείται και στο ξεσκόνισμα. Κι επειδή συνήθως δεν τηρείται μια μόνιμη στιχομυθία επαναλαμβάνεται ανυποχώρητη: "πέτα! -όχι, δεν το πετάω αυτό ( μα όλα, αυτά είναι!) αγκαλιάζοντάς το με την προστατευτικότητα κλωσσομάνας στη φωλιά.
    Ο ένας παρελθοντολογεί, ο άλλος αφήνει χώρο στα νέα που θα έρθουν. Πολλές φορές το παρελθόν είναι σκούρα κουρτίνα στην καθημερινά ανανεώσιμη ηλιακή ενέργεια. Open or closed λοιπόν; Αέναο και αναπάντητο ερώτημα. Σχεδόν πάντα άνιση η μάχη. Η μια κούτα υποχωρεί στις πλεονάζουσες που και πληθυσμιακά αν θες, είναι σε θέση ισχύος. Μέχρι και κυβέρνηση ανεβάζουν στο πατ κιουτ
    ... είπε το αννετάκι και πήγε να συνεχίσει το πακετάρισμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Αννετά...κι. Ωραία τραγούδια τραγουδάτε πακετάροντας και το παρελθόν σας προς το μέλλον. (Κι οι πιο καλοί μας φίλοι άλλος στην ταβέρνα κι άλλος σινεμά; Μακάρι, ας είναι καλά!)

      Τη μία και μονάκριβη ήττα σου δες τη σαν τρόπαιο νίκης κι άσε τους παρελθοντολόγους να κουράζονται στοιβάζοντας πράγματα και πραγματάκια και μετά τοποθετώντας τα και μετά ξεσκονίζοντάς τα και μετά και μετά και μετά.

      Κρατάω το γεγονός της μετακόμισης ως μιας καινούριας αρχής με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Εντελώς σοφά της Ανατάσεως προηγείται η εβδομάδα των παθών. Αγάντα!

      (Αν θέλετε κανένα χεράκι, εδώ είμαστε!)

      Διαγραφή
  6. "Τα μάτια της μνήμης"

    Κοίτα να δεις τώρα φράση! Εδώ λειτουργεί ανάποδα η δική σου πρακτική Διονύση. Τώρα παίρνω εγώ το τετράδιο που γράφεις τις φράσεις που ξεχωρίζεις και την σημειώνω με πολλά ακριβά συναισθήματα.

    Αυτά τα τζάρτζαλα, για τα οποία θα έλεγα ότι "ακούμε" διάφορα σχόλια από τον στενό μας περίγυρο, έχουν μια πολύ μεγάλη συναισθηματική βαρύτητα.
    Είμαι από τους ανθρώπους που ακολουθώ την πρακτική του κ. Λι. Δεν μπορώ να αποχωριστώ εύκολα παλιά πράγματα. Και κάποιες φορές που έχασα αρκετά από αυτά το μετάνοιωσα. Είναι τόσο μεγάλη η επιρροή τους.

    Κοίτα τώρα. Αυτό που περιγράφεις. Αυτός ο τσελίστας από μέταλλο. Κοίτα τι ψυχή αποκτά μέσα σου ε;
    Να που μαθαίνουμε για τον Πατέρα! Τσελίστας! Άνθρωπος της μουσικής λοιπόν και της τέχνης. Εμ έτσι εξηγούνται πολλά για τον αγαπητό κ. Λι.

    Να καλησπερίσω, με πολλές ευχές για την Μ. Βδομάδα που έρχεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα! Γιάννη, μη σημειώνεις "τα μάτια της μνήμης". Αυτό .. με τη μνήμη! Απομνημόνευσέ το! :-)

      Δενόμαστε με τα πράγματα, Γιάννη. Μόνο στον Βάιντα οι άνθρωποι ήταν από μάρμαρο. τα ξέρεις εσύ αυτά.. :-)

      Όσο για τον πατέρα του κυρίου Λι, απ' όσο ξέρω, δεν ήταν τσελίστας: έπαιζε βιολοντσέλο. Και άκουγα πως και στα νεανικά του χρόνια το κουβάλαγε μαζί του στις καντάδες με την παρέα. Αυτό το έρμο το όργανο, τι νερό είχε φάει και άντεξε, η ψυχή του το ξέρει!

      Καλησπέρες, Γιάννη. Καλή Μ.Εβδομάδα

      Διαγραφή
  7. Μα δε μιλάμε για ένα "μικροαντικείμενο". Μιλάμε για ένα κομψοτέχνημα, ένα υπέροχο έργο τέχνης!
    Έκλεψε την προσοχή μου και τις εντυπώσεις. Οι συγκυρίες που οδήγησαν στην απόκτησή του από τον κ.Λι, επιβεβαιώνουν την ακλόνητη πλέον πεποίθησή μου πως κάποια πράγματα δε συμβαίνουν τυχαία. Θα μας το εξηγούσε αυτό καλύτερα ο Κοέλο αν τον είχαμε στην παρέα μας αλλά μιας και δεν τον έχουμε μπορούμε να διαβάσουμε τον Αλχημιστή του. Κάπου εκεί μέσα μιλάει για τους οιωνούς και τα σημάδια στην πορεία της ζωής. Aκόμα κι αν δεν τον πιστεύουμε, η μαγεία του πλανάται στον αέρα.
    Φαντάζομαι τον μικρό μεταλλικό τσελίστα πάνω στο πιάνο να ζωντανεύει και να παίζει τα αγαπημένα κομμάτια του πατέρα σου όταν στο σπίτι δεν είναι κανείς.
    Καλό απόγευμα Διονύση:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Eίδες, βρε Μαρία, τι ωραία πράγματα βρίσκεις καμιά φορά στο πεζοδρόμιο; (σε ένα υπαίθριο πάγκο στην Camden market ήταν, λέει το αφεντικό μου)
      Να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα ο Κοέλο να μας εξηγούσε κάποια πράγματα καλύτερα. Δεν είμαι σίγουρος ότι τα έχω καταλάβει. Στο πεδίο της μεταφυσικής οι επιδόσεις μου είναι κάκιστες (Κρατάω, πάντως, τη μαγεία που πλανάται!)

      Λες να τα παίζει, όταν αδειάζει το σπίτι, ε; Εγώ μπορώ να σου εγγυηθώ ότι τα παίζει όταν βρίσκομαι στο σπίτι. Μάλιστα, κάνουμε και κάτι ντουέτα σούπερ!

      Σ' ευχαριστώ, Μαρία, καλή σου βδομάδα.

      Διαγραφή
  8. Εκτός από όλα όσα αναφέρονται στα σχόλια για την σημασία-αξία που έχουν τα "μικροπράγματα", να προσθέσω ότι έχουν μεγάλη σημασία για κάποιον που έχει προχωρημένη ηλικία και παίρνει χάπια για την μνήμη του... Είναι κάτι που κρατάει τη μνήμη του ζωντανή για πράγματα που μπορεί να μην είναι "μικροπράγματα".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Παραμυθά (χαίρετε, χαίρετε!), νομίζω κι εγώ πως λειτουργούν έτσι. Σκέφτομαι μάλιστα πως όσο εντονότερο είναι το δέσιμο μαζί τους τόσο περισσότερο μπορεί να λειτουργούν στην κατεύθυνση αυτή.

      Καλή βδομάδα :-)

      Διαγραφή
  9. Ανεκτίμητο κάθε αντικείμενο μικρής ή μεγάλης αξίας που ζωντανεύει μνήμες μιας προσωπικής ιστορίας που κάποτε χάραξε ανεξίτηλα το ταξίδι της ζωής σου.
    Η ζωή είναι αναμνήσεις που δεν χτίζονται μόνο από στιγμές και εμπειρίες αλλά και μικρά ασήμαντα ίσως για τον καθένα πράγματα που έρχονται από μια εποχή αθωότητας, από χέρια αγαπημένα που γέμιζαν τη ζωή σου με περιεχόμενο και αγάπη. Πράγματα που αφουγκράζεσαι με τρυφερότητα, που ταξιδεύουν τον νου και βγάζουν την ψυχή σεργιάνι σε παλιά γνώριμα μονοπάτια. Πώς να τα αποχωριστείς; Καθένα και μια ιστορία άξια φυλαγμένη.
    Διονύση καλό απόγευμα και καλή Μεγ. Εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα γράφεις τόσο ωραία, βρε Αννίκα, δεν έχω να συμπληρώσω τίποτα! Μόνο ένα ευχαριστώ για το ζεστό σου λόγο να πω και να ευχηθώ κι εγώ
      καλή Μ. Εβδομάδα.
      Σ' ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  10. Λίγο οι Χειμερινοί Κολυμβητές (μεγάλη αγάπη), λίγο μια παράλληλη ιστορία με ένα (ορφανό) τσέλο που μεγαλουργεί στα χέρια μιας νεαρής κοπέλας και λίγο κάτι αντίστοιχα "τζάρτζαλα" που στολίζουν τις γωνιές της μνήμης μου, μια χαρά υγράνθηκαν τα μάτια για σήμερα.
    Μπορεί όντως να περνάω κι εγώ σιγά σιγά τις πύλες του μεταφυσικού και να δίνω υπόσταση σε αντικείμενα. Το έχω ανάγκη και είναι αυτά που με συνδέουν με αγαπημένα πρόσωπα και στιγμές απ' το παρελθόν.
    Απόλαυσα (και πάλι) την ανάγνωση, το μελίρρυτο λόγο και τις μικρές εκρήξεις χαράς απ' τις διηγήσεις του κ. Λι.
    Ευχές εγκάρδιες για Καλή Ανάσταση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, Μαρία,

      Έβαλα παράσημα τα καλά σου λόγια και βγήκα βόλτα, φουσκωμένο παγώνι, στην πλατεία. :-)

      Όμως, βρε παιδί μου κι εσύ, δε μας λες την παράλληλη ιστορία με την τσελίστρια, να τη χαρούμε κι εμείς; Κάπως πρέπει να βρούμε τρόπο αυτές οι μικρές εκρήξεις χαράς να γίνουν ανατάσιμες..

      Ευχές και σε σένα, Μαρία.

      Διαγραφή
  11. Λατρεύω να κρατώ μνήμες ζωντανές. Γι' αυτό όπου κι αν πάω παίρνω κι ένα αναμνηστικό. Να μου θυμίζει που πήγα και πως πέρασα.
    Νομίζω πως δεν μπορείς να είσαι blogger και να μην λατρεύεις τα αναμνηστικά. Σάμπως και τα άρθρα σου -κάθε σου άρθρο-, δεν είναι αναμνηστικό μιας στιγμής που πέρασε, μιας σκέψης που ένιωσες έντονη ανάγκη να μοιραστείς.
    Μακάρι σιγά σιγά, να γυρνούν πίσω τα παιδιά που είχαν φύγει στο εξωτερικό. Σίγουρα, αυτή δεν είναι η Ελλάδα που τους, μας αξίζει, αλλά όλοι μαζί παρέα, μπορούμε να την κάνουμε.
    Καλημέρα με χαμόγελο και ευχές για καλό Πάσχα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε, Μαρίνααα! Λίγο ακόμα και θα άρχιζα να ανησυχώ!

      Μου φαίνεται πως το έχεις ρίξει στις ταινίες, αφού, τώρα που ξέρουν όλοι τι σ' ενοχλεί, σε προστατεύουν και βλέπεις απερίσπαστη και ευχαριστημένη :-)

      Νομίζω κι εγώ πως η πλειονότητα των ανθρώπων είμαστε συλλεκτικά ζωάκια ( με .. κάθε έννοια :-) ) Εύχομαι κάπου να πας αυτές τις μέρες και να επιστρέψεις με ένα ωραίο αναμνηστικό. Αλλά κι αν δεν πας, κάτι θα βρεις εσύ να κρατήσεις.

      Πολλά φιλιά, ευχές.

      Διαγραφή
  12. Όπως η FishEye, ξεκινώ τη μέρα μου με καφεδάκι και ευχάριστες ιστορίες
    Λοιπόν, στα 20+, συνήθιζα να έχω στην τσάντα πολλά μικρά αντικείμενα με εμπειρίες του παρελθόντος. Μεγαλώνοντας αποφάσισα πως ήθελα να κουβαλώ μια πιο ελαφριά τσάντα, να κινούμαι με πιο ελαφριά διάθεση. Στην αρχή ήθελα να ξεφορτωθώ ξεθωριασμένες αναμνήσεις κλειδωμένες σε παλιά αντικείμενα. Τώρα θέλω να κουβαλώ αυτά που η ζωή μου ψιθυρίζει στο αυτί.
    Δύσκολο να χάνεις ένα πολύ αγαπημένο σου άτομο. Και να νιώθεις πως χάνεις τον βηματισμό σου. Ενδιαφέρον που μία δημιουργία από σίδηρο ενώνει -γερά- το παρελθόν με το παρόν.
    Καλημέρα από το…αρχηγείο του Τομ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου πήγε το μυαλό, καθώς σε διάβαζα (μη ρωτάς πώς) στο τραγούδι του Σαββόπουλου για τον Καραγκιόζη, το οποίο σε μια αποστροφή λέει "κάρα σκουπιδιάρικα φεύγουν οι χειμώνες". Μεταξύ αστείου και σοβαρού είδα την εικοσιπλάς τσάντα συ να μεγαλώνει, να φουσκώνει, να γίνεται κάρο και να φορτώνει τους χειμώνες και τα καλοκαίρια της ζωής.

      Και πράγματι, μήπως τα αγαπημένα πρόσωπα δεν είναι οι σταθερές της ζωής μας; Μήπως , όταν φεύγουν από τη ζωή μας, δε γινόμαστε λίγο πιο ξένοι στον κόσμο αυτό;

      Αλλά, τι ρωτάω! Εσείς απ' ό,τι βλέπω ασχολείσθε με νέους τρόπους εξόντωσης του συμπαθούς (χμ..) Τζέρι και καμία υπαρξιακή διάθεση δε διακρίνω στην παρέα. Παρακαλώ: ευγενικοί με το μικρόν ήρωα.

      Γεια σας, φιλιά!

      Διαγραφή
  13. Αυτά τα τζάρτζαλα που είναι γεμάτα μνήμες είναι αξίες της ζωής μας. Εχω και εγώ πολλά τζάρτζαλα που ξέρω ότι θα πεταχτούν μετά από μένα αλλά κάθε ένα μου ξαναλέει την ιστορία του κάθε φορά...
    Όμορφες αναμνήσεις που με γέμισαν συγκίνηση. Να τα υγρά μάτια που κάνουν καλό!!!
    Καλημέρα, καλημέρα
    Καλές γιορτές εύχομαι
    Καλή Ανάσταση με γαλήνη και αγάπη
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάποτε, Άννα, χρειάστηκε να διαχειριστώ τα τζάρτζαλα ενός σπιτιού που ζούσε μέχρι τότε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Μου είναι πολύ δύσκολο να σου περιγράψω την αμηχανία που ένιωθα αντικρύζοντας πράγματα προσωπικά τους, αξίες της ζωής τους, όπως λες, που είχαν μείνει κρατήσει και τώρα δεν είχαν καμία αξία για κανέναν άλλο. Πόσο μοναδικές οι ζωές..

      Καλό Πάσχα και σε σένα. Κι αν τα μάτια υγρά, ας είναι από χαρά και γλυκιά συγκίνηση.

      Διαγραφή
  14. Πόσο τον νιώθω τον κύριο Λι!
    Παρόλο που μια στο τόσο με πιάνει μια τάση για ξεκαθάρισμα, ποτέ δε γίνεται επί της ουσίας, γιατί θέλω τελικά "τα μάτια της μνήμης" γύρω μου!

    Φιλιά πολλά και καλό Πάσχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Μαρία,

      Πάντως, πρέπει να σου συμβαίνει και σένα: Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο λιγότερα μαζεύουμε. Μπορεί να μην πετάμε, αλλά μάλλον δεν παραμαζεύουμε κιόλας. Ή όχι;

      Φιλιά και σε σένα, Μαρία. Ευχές πολλές.

      Διαγραφή
  15. "θα βλέπω από ψηλά εσένα και την αδελφή σου να αδειάζεται αυτό το σπίτι... και θα γελάω ... να δω τι θα πρωτο-κρατήστε, να τα πετάξετε όλα ..." "το συρτάρι με τα σαπουνάκια από τα ξενοδοχεία και τη συλλογή σου από σπιρτόκουτα το έχεις ακόμη?" "αδειάζω για να κάνω χώρο για τα καινούρια "

    Γεια σου παιχνιδάκι του μυαλού (?) μου ... έχω πάρα πολλά να γράψω για αυτό το θέμα και η αλήθεια είναι πως έχω γράψει και πάρα πολλά στο ημερολόγιο μου, απόλυτα σύμφωνη με την έλξη των πραγμάτων κυρίως με τον τρόπο τους να λένε ιστορίες, χρειάστηκε να σπάσω πολλές αόρατες αλυσίδες, άγκυρες αναμνήσεων ... ουφ...δεν έχει σημασία... έφερα μόνο το διάλογο με την μητέρα μου για τα δικά της λιμανάκια ....

    χαχαχαχα αν ο Τάκης ερχόνταν στο σπίτι μου στην Ελλάδα πριν από 15 χρόνια θα έβλεπε να δεσπόζει σε ιδιαίτερη θέση διακοσμήτικής σημασίας ένα τούβλο ναι ναι ένα τούβλο μισοσπασμένο από γκρεμισμένο κτίριο χαχαχαχα
    Είπαμε μια μέρα με το παλιο μου παλτό να πάμε να δουμε το σχολείο που γνωριστήκαμε "Λύκειον Μπαρμπίκα" στο Χολαργό... βράδυ ... ότι το είχαν γκρεμίσει... σήκωσα ένα τούβλο και το πήρα σπίτι ... ενθύμιο χαχαχαχα

    Ολα θα τα αγγίξω όταν θα έρθω σπίτι σου και θα σε ρωτάω να μου πεις όλες μα όλες τις ιστορίες τους, ο πιο σύντομος τρόπος να σε γνωρίζω χχιχιχιχι
    Σε φιλώ (δεν γράφω υγρό φιλί γιατί... ε καταλαβαίνεις χαχαχα )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλημέρα, μακρινό κορίτσι,

    Να που και χωρίς πραγματάκια, καταφέραμε να θυμηθούμε τις μαμάδες μας. (Εγώ, σε αντίστιξη, πάντα απορούσα πώς τα κατάφερνε η μητέρα μου και δε μάζευε τίποτα. Ούτε ένα συρτάρι με προσωπικά αναμνηστικά δεν είχε γεμίσει στα 90 της χρόνια. Δε φτάνει που δεν της έμοιασα, δεν πήρα και μαθήματα, ο ανεπίδεκτος!)

    Όσο για το τούβλο του Μπαρμπίκα, φοβάμαι μήπως πήρατε κανένα φίλο, γιατί είχα κάποιους εκεί και τώρα έχω χάσει τα ίχνη τους! Πω, πωωω! Ούτε να το σκέφτομαι πως οι φίλοι μου έχουν γίνει διακοσμητικά στο σπίτι της Μάνιας!

    Επίσης, ξέρεις πόσο μας αρέσει να μας ρωτάνε "τι είναι αυτό;" και να αρχίσουμε να ξεδιπλώνουμε τους ηρωικούς μας μονόλογους, ε; Οπότε, ναι μεν ένας τρόπος να γνωρίσεις τον Λι, αλλά σίγουρα όχι ο πιο σύντομος!!

    Με το μεγαλαπαρασκευιάτικο ήχο της πένθιμης καμπάνας του χωριού, σε χαιρετώ, μακρινοκοντινή μορεαλίτισσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Λάτρεψα αυτόν τον μικρό τσελίστα, αυτό το μικρό κομψοτέχνημα, και τις κλωστές που οδηγούν στον πατέρα σου, Διονύση. Κι ως έχουσα κι εγώ το μικρόβιο του μαζώματος και του φυλάγματος σαν κόρη οφθαλμού οποιουδήποτε μικρού ή μεγάλου αντικειμένου, ή τραγουδιού, σύνδεσης ή οτιδήποτε άλλου που κάτι σημαντικό μας κρύβει μέσα του, μπορώ να καταλάβω αυτό το ειδικό βάρος και να σου χαμογελάσω γλυκά μετά απ' αυτό το "Οκέι;".

    Καλή Ανάσταση & Καλό Πάσχα!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανασταίνω εσπευσμένως και επειγόντως τη μεγαλοβδομαδιάτικη διάθεσή μου, για να προλάβω να σου ευχηθώ "καλή Ανάσταση" και να σου χαμογελάσω κι εγώ μετά το σαν σκαλτσουνάκι γλυκό σχόλιό σου.
      Ευχές και σε σένα, Λυσιππιδιούλι. Ανανεωμένοι και ανοιξιάτικοι να συνεχίζουμε :-)

      ( Με μπερδεύεις με τον κύριο Λι, βέβαια, και αυτό δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν είναι επιτυχία η πλήρης αποτυχία του αφηγητή.. Τώρα, γιατί η δεύτερη εκδοχή μου φαίνεται απείρως πιο πιθανή, δεν έχω ιδέα!):-)

      Διαγραφή
    2. Αμήν, Διονύση μου! :-) (εμένα γιατί βγαίνει μυτόγκα, ρε γαμώτο; τι του έκανα;;;)

      (Χαχαχα! Ν' αρχίσεις ν' αφηγείσαι πιο άσχημα, βρε παιδί μου, για να μην παίρνεις εσύ όλα τα βλέμματα. Μένουμε σε σένα και ξεχνάμε μετά τον Κύριο Λι. Ευτυχώς που τον διακρίνει η μακροθυμία, τον Κύριο Λι μας, ειδάλλως θα με είχε πετάξει έξω με τις κλωτσιές, με την τόση αδιαφορία που του δείχνω. *γυρνάει προς τον Κύριο Λι και χαμογελάει με γαλιφιά για να μην της πει τίποτα)

      Διαγραφή
    3. Α! Η μύτη μου μίκρυνε με την δημοσίευση. Μέχρι και ρινοπλαστική γίνεται εδώ μέσα; Άφωνη!

      Διαγραφή
    4. Η μύτη σου μίκρυνε, άφωνη έμεινες; Για να σου κοπεί η ανάσα, δηλαδή, πρέπει να κάνουμε πλαστική χειλέων; Αλλά, πάλι, και γιατί να σου κοπεί, παρακαλώ;

      Άλλο: Σκέφτομαι σοβαρά πως πρέπει να αρχίσεις να αφηγείσαι για κάποια κυρία τάδε, ένα alter ego σου, τέλος πάντων, γιατί πόσο ακόμα θα πιάνουν οι γαλιφιές σου στους ήρωές μου; Δεν μπορείς μία να του τα σούρνεις, μία να του χαμογελάς. Κάποτε ακόμα κι αυτός θα το καταλάβει! Οπότε, επινοώντας την κυρία Τάδε, θα έχεις τη χαρά να του τα σούρνει αυτή, - συγγνώμη: Αυτή - κι εσύ θα ζεις μες στο χαμόγελο.

      Τελευταίο: Βαδίζεις στην καταστροφή ολοταχώς. Αν είναι να αρχίσεις να σκέφτεσαι κι εσύ για άλτερ έγκο, πάει, χάνεται η τελευταία μας ελπίς!

      Καλή Ανάσταση είπαμε;

      Διαγραφή
    5. Μα την ανάσα μάς την κόβεις έτσι κι αλλιώς, μ' αυτή την φοβερή και τρομερή καταγραφή των όσων έχει να πει ο Κύριος Λι. :)

      Άλλο: Έχω σχέδιο και γι' αυτό. Τι με πέρασες; Θα εκμεταλλευτώ την γαλίφικη μπογιά μου, όσο περνάει, και μετά θα βγάλω απ' το μανίκι μου το επόμενο χαρτί: την δίδυμη αδερφή μου. Όλοι το δίδυμό τους δεν έχουν ως εξιλαστήριο θύμα; Γιατί όχι κι εγώ, λοιπόν; Για να κάνω μια πρόβα: Μα δεν το έκανα εγώ αυτό, κ. Λι μου. Η δίδυμη αδερφή μου είχε πάρει το λάπτοπ μου και έκανε ότι είμαι εγώ για να δημιουργήσει το μπουρδούκωμα και μετά να γελάει. Ναι, μ' αρέσει. Πολύ καλό, δεν βρίσκεις; Μετά έχει ο Θεός, όλο και κάτι ακόμα θα σκαρφιστώ. Ίσως να προκύψει κι η κυρία Τάδε. Να 'σαι καλά, φίλε μου, που με σκέφτεσαι.

      Τελευταίο: Τότε, μάλλον έχω φτάσει στο χείλος τού γκρεμού, με την μισή πατούσα ήδη στο κενό, μιας κι ήδη στο συγκατοικάκι μου πετάω κάτι "πάω να συσκεφθώ με τον εαυτό μου". Αλλά δεν τα λέμε παραέξω αυτά για να μην φοβηθείτε, να μη μου κάνετε μπούλινγκ και το κυριότερο: να μη σταματήσετε να με κάνετε παρέα.

      Είπαμε, είπαμε. Χριστός Ανέστη, όμως, δεν είπαμε, ας το πούμε τώρα λοιπόν. Χριστός Ανέστη! Ελπίζω να πέρασες όμορφα σήμερα! :)

      Διαγραφή
  18. (Μ' αρέσει να περπατάμε σ' αυτή τη δύσβατη διαδρομή της ζωής με λυμένα τα θέματά μας! Όλα εν τάξει, λοιπόν! Τώρα πάω να συσκεφτώ με τον εαυτό μου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: