Κυριακή 28 Απριλίου 2019

οδός Φιλαρέτου


           Ψηλός, ευθυτενής, περήφανο παράστημα. Είχε τη χαρά να δει και τα παιδιά του να του μοιάζουν. Λεβεντιές απ’ έξω κι από μέσα, σαν κι αυτόν.
            Για τον Λι ήταν πάντα  «ο μπαμπάς του Νίκου», δεν τον γνώρισε στα νιάτα του, το παρελθόν του terra incognita, ποιος ρωτούσε για τους μπαμπάδες..
            Περνούσαν όμως τα χρόνια και ψηφίδες πληροφορίες σχημάτιζαν σταδιακά στα μάτια του Λι μια ζωή. Μια ζωή που οι νεαροί δε βλέπουν συνήθως, καθώς το μάτι τους πέφτει στο λαμπρό μπροστά.
            Ίμβρος. Σχοινούδι. Κτήματα πολλά, ζωντανά, καλλιέργειες, κυνήγια,  ο κυρ Γιάννης στο άλογο, ο πατέρας πρώτος μουσικός στα πανηγύρια, μια οικογένεια που κάνει το κουμάντο της, που ζει καλά. Και που ζει δεμένη με τη γη της. Ώσπου να εκδιωχθεί απ’ αυτήν. Όπως κι όλες οι άλλες του νησιού. Απ’ την αγριάδα των ανθρώπων και τις κατασκευές της Ιστορίας.

            Πρόσφυγας στην Αθήνα του ’60 ο κυρ Γιάννης, με δυο μικρά παιδιά και κάποιους από το αποδεκατισμένο σόι. Νύχτα έφευγε για τη δουλειά, νύχτα επέστρεφε˙ δουλεύοντας σε ένα υπόγειο έκανε χρόνια να δει φως του ήλιου. Το βιολί του μ’ ένα σεντόνι διπλωμένο έμενε στη ντουλάπα ανέγγιχτο. Πρόσφυγας στον τόπο του που δεν είναι τόπος του. Πέρασε πολύς πέτρινος καιρός μέχρι να νοικιάσουν το διαμέρισμα στην οδό Φιλαρέτου, εκεί που τον γνώρισε ο κύριος Λι, και μέχρι ν’ αρχίσουν σιγά σιγά να στρώνουν τη ζωή τους, μιαν άλλη ζωή.
            Κι εκείνο το χαμόγελο; Το σχεδόν γέλιο; «Τι φτιάν’ς, ρε Λάμπρο», ρωτούσε και τον ένιωθες σε ετοιμότητα να σε καλοδεχτεί, να συμπληρώσει την απάντησή σου εύθυμα, ενθαρρυντικά, ζωογόνα. Κι ύστερα οι αστεϊσμοί, τα καλόκαρδα πειράγματα, οι παροιμίες κι οι ιστορίες από τον παλιό καιρό, τότε που οι σοδειές της ζωής ήταν αφειδώλευτες. Μιας ζωής που δεν κλεινόταν στο διαμέρισμα της Φιλαρέτου, δε χωρούσε εκεί,  που  όμως σιγά σιγά κατάφερε και ξεχείλιζε από τα τσουκάλια, ανασταινόταν από τα μαγειρέματα και τις μυρωδιές της Μαρίας του, αργότερα κι από τους ήχους του βιολιού του ίδιου του κυρ Γιάννη, και να οι μπάλοι και να τα απτάλικα και να το φως που πολεμάει τα σκοτάδια της μνήμης. Ένα φως που το μετέφερε στη γειτονιά και στον περίγυρο. Με την καλή του διάθεση,  την εξωστρεφή παρουσία του, με το πλησίασμά του στους ανθρώπους, με την εύθυμη ατάκα, εκείνη που μοιράζει χαμόγελα στις κατσούφες μέρες.
            Δεν τη φοβήθηκε τη ζωή ποτέ ο κυρ Γιάννης. Κι ας πορευόταν με το κρυφό σαράκι της απώλειας. Της απώλειας αγαπημένων από φρικτά ναυάγια και φρικτούς διωγμούς, από την απώλεια μιας γης που πόνεσε πολύ να ξαναδεί.  Όλα τα σύνθλιβε ένα κάτι που φώλιαζε σ’ εκείνο το χαμόγελο, όταν ρωτούσε τον νεαρό Λι «τι φτιάν’ς, ρε Λάμπρο;», μια ερώτηση που συνοδευόταν από αρκετά ειλικρινή μπράβο και ευφρόσυνα συμπληρώματα.
            Και τώρα, περασμένα τα ενενήντα, μόνος πια στο διαμέρισμα της Φιλαρέτου, με την ίδια περηφάνια διδάσκει ζωή. Έχει πολύν καιρό να τον επισκεφτεί ο Λι. Ντρέπεται κιόλας λίγο γι ‘αυτό.. Προχτές, πήγε μόνο  και του γλίστρησε κάτω απ’  την πόρτα μια κάρτα. «Κυρ Γιάννη, καλό Πάσχα». Υστερόγραφο: «Όλο και κάτι φτιάνουμε».
αφιέρωση: στη Μαρία, του Νικόλα

27 σχόλια:

  1. Καλημέρα! Και πολλές ευχές για μια Ανάσταση στις ψυχές όλων.
    Και να που και αυτήν τη μέρα, την Πασχαλινή κάτι φτιάχνει ο Λάμπρος. Αντί να απολαμβάνει με την οικογένεια, τη μη αποδεκατισμένη από προσφυγιά, διωγμούς και ταλαιπώριες, μεταφέρει σε εμάς εικόνες και μνήμες του παρελθόντος που κυριαρχούν τόσο πολύ γύρω μας...
    Τόσοι άνθρωποι ξεριζωμένοι, απομακρυσμένοι από τις εστίες τους... Ας προσφέρουμε και εμείς σε όσους έχουν ανάγκη ένα χαμόγελο,την αγάπη μας, συμπεριλαμβανομένου και του μπαμπά του Νικόλα.
    Άλλωστε οι μέρες, εκτός από τη συνείδηση και την ανθρωπιά μας, το καλούν.
    Πολλές ευχές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα, χρόνια πολλά!

    (Έτσι όπως επικοινωνούμε από τις δύο θάλασσες, τη μια της Ανατολής και την άλλη της Δύσης, μου κάνε ένα κάπως, Μοσχούλα, κάτι σαν την .. ενσάρκωση της Μεγάλης Ιδέας, ένα πράμα! :-) )

    Μια φωλιά αγάπης αν έφτιαχνε ο καθένας μας, Μοσχούλα, για όλα τα διαβατάρικα πουλιά, θα τα είχαμε λύσει τα θέματά μας και τις προσφυγιές μας.
    Παρεμπιπτόντως, πολλοί ζακυνθινοί το 1953, οπότε και έπεσαν και κάηκαν τα σπίτια όλης της Χώρας, ξερριζώθηκαν και γνώρισαν αυτή την ιδιότυπη προσφυγιά από μια πατρίδα της οποίας μόνο η ιδέα, η ανάμνηση είχε απομείνει.

    Μου έλεγαν χτες πως το Πάσχα είναι η γιορτή της αγάπης, καθώς ο Χριστός θυσιάστηκε για μας. Το Πάσχα το γιορτάζουμε. Την αγάπη και τη θυσία για τον άλλο τις ξέρουμε; Ας μη βολεύουμε τη συνείδησή μας με καρτούλες που γλιστράνε κάτω από την πόρτα. Μπορούμε κάτι παραπάνω.. ( Τα λέω για να τ' ακούει ο κύριος Λι που όλο λόγια, μου φαίνεται, είναι..)

    Χρόνια σας πολλά, εσείς ο απέναντι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι όμως, οι καρτούλες κάτω από την πόρτα, ξέρεις πόσο ζεσταίνουν τις καρδιές των κυρίων Λι... Μήπως, αυτό μας λείπει κύριε Λι; Εσείς το κάνατε το βήμα. Εμείς;
    Καλή Ανάσταση. Με σμύρνα και νάρδο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζεσταίνουν κι οι καρτούλες, Κατερίνα, καλές είναι. Ας είναι όμως μόνο ένα μικρό πρώτο βήμα. Γιατί στο πεδίο της κοινωνικής αγάπης είμαστε πολύ πίσω, φοβάμαι.
      Χρόνια πολλά και σε σας.

      ΥΓ. Νάρδο δεν έχω μυρίσει ποτέ μου :-)

      Διαγραφή
    2. Νάρδο, λέει, έλεγαν οι αρχαίοι τη λεβάντα!
      https://katerinatoraki.blogspot.com/2015/04/blog-post.html?m=0Λ

      Διαγραφή
    3. Γηράσκω αεί διδασκόμενος! (Ώστε είχα στον κήπο μου νάρδο και δεν το ήξερα, ε;!)

      Διαγραφή
  4. Αναστάσιμο το σημερινό κείμενο κύριε Λι μου!
    Τον γνώρισα τον ξεριζωμό κοριτσάκι όταν φύγαμε κακήν κακώς από την Πόλη, αφήνοντας καμένα και λεηλατημένα σπίτια όσο για την βία που έζησα στην πόρτα μου, έχω στ΄αυτιά ακόμα τον ήχο, γιατί οι ήχοι, είναι αυτοί που μένουν πριν απ΄τις εικόνες.
    Στη συνέχεια μπορεί να μη ζήσαμε την φτώχεια αλλά την αίσθηση του άλλου, του αλλόκοτου, του ξένου την κουβαλώ ακόμα μέσα μου!
    Σκληρά μαθήματα που όμως μας διδάσκουν πόσο η επιμονή, η υπομονή, η φροντίδα, η συμπόνοια, η καλοσύνη μπορούν να μας οδηγήσουν στην αγάπη προς τον συνάνθρωπο μας.
    Τα χρειαζόμαστε παρόμοια κείμενα, για να ανοίξουμε την καρδιά μας και να πούμε αυτό το "ευχαριστώ" στη ζωή!
    Την αγάπη μου και τα ΑΦιλιά μου και στη συνέχεια όλο και κάτι θα φτιάξουμε!

    ΥΓ: Την πανέμορφη ανοιξιάτικη φύση έφεραν οι φωτογραφίες σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, μαγισσούλα, τις ευχές μας.

      Εγώ είμαι από τους τυχερούς που δεν είχαν τέτοια βιώματα. Αλλά, απ' την άλλη, μεγαλώναμε σε μια "πόλη ξερριζωμένων", στην ουσία - για την Αθήνα λέω. Τόσοι πρόσφυγες, τόσοι εσωτερικοί μετανάστες, τόσο λίγοι οι αθηναίοι από αθηναίους γονείς. Αν είχες μάτια και αισθήσεις έτοιμες, την κατάσταση του ξενιτεμού, λιγότερου ή περισσότερο βίαιου, τη ζούσες έσωθεν.
      Καταλαβαίνω και συμφωνώ μ'αυτό που γράφεις για το πού μπορεί να οδηγήσουν αυτά τα "μαθήματα". Αν και πιστεύω πως και το φίλτρο του καθένα παίζει το ρόλο του. Οδηγείσαι στην αγάπη για το συνάνθρωπο από πολλούς δρόμους, αρκεί μέσα σου να μετασχηματίζονται οι εμπειρίες σε γόνιμη ύλη.

      Ο κυρ Γιάννης, που στην ουσία έγραψε αυτό το κείμενο, είναι ο φυσικός αποδέκτης του "ευχαριστώ".

      Φαντάζομαι και ελπίζω ότι και το δικό σας Πάσχα το γιορτάσατε μέσα στην ανοιξιάτικη φύση της γειτονιάς σας.

      Πολλά φιλιά - ναι, να φτιάνουμε, βρε παιδί μου!

      Διαγραφή
  5. Τί να πρωτοσχολιάσω κύριε Λι. Για τις δυσκολίες που περνούν και θέλω να πιστεύω πως ξεπερνούν κάποιοι άνθρωποι, για τους ξεριζωμούς και πόσες πληγές άφησαν, για τη ζωή που τελειώνει πολύ πριν τον θάνατο όταν πια βρίσκεσαι μόνος στα 90 σου ανήμπορα χρόνια, για την καλημέρα ή τα χρόνια πολλά που θα έπρεπε να είναι δεδομένο να ειπωθούν και δεν λέγονται, ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί!

    Να σου πω, η φετινή μου πασχαλινή κατάνυξη, θα μπορούσες να το πεις και ''ανάσταση'', ήταν όταν τις προηγούμενες μέρες κι ακόμη και σήμερα, σήκωσα το τηλέφωνο, σχημάτισα νούμερα και είπα τα χρόνια μου πολλά με ανθρώπους που αγαπούσα, χρόνια ξεχασμένους ακόμη και άγνωστους, όλα πρωτοξαδέρφια. Τους αγαπούσα, τους σκεφτόμουν, τους είχα βαθιά μέσα μου κι ούτε που το ήξερα.

    Ήταν τεράστια προσωπική ανάγκη!

    Να πας τώρα στον κυρ Γιάννη, να δεις πόσο θα το χαρεί κι αυτός, μα κι εσύ ακόμη πιο πολύ.
    Κι αν είναι και άνθρωπος αυτόφωτος, θα έχει πολλά να σου δώσει και ίσως μάθεις ακόμη μια ωραία ιστορία που ακόμη δεν έχει ειπωθεί.

    Αυτές τις ανάγκες, τις έχουμε από μια ηλικία και μετά, όταν έχουμε ζήσει πράγματα και ξέρουμε, πιο πριν, μιλάνε τα φτερά της νιότης, ο έρωτας και η πίστη πως η ζωή είναι μια αιωνιότητα.

    Χρόνια πολλά Διονύση μου, κι αναρωτιόμουν αν σήμερα θα έχω να διαβάσω κάποια ιστορία σου λόγω της μέρας, μα εσύ είσαι πάντα εδώ, μερσί!!!

    φιλιά μαζί με πασχαλινές αγκαλιές :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αμ εγώ τώρα, τι να πρωτογράψω; Ξεκινάω απ' το τέλος: Είναι καιρός τώρα που για διάφορους λόγους λέω πως το κείμενο που βάζω είναι από τα τελευταία. Ένας από τους λόγους που δεν έφτασε αυτό να γίνει (τουλάχιστον, ακόμα) είναι αυτές οι μεταξύ μας γέφυρες. Κάτι, δηλαδή, σαν τη φετινή πασχαλινή σου ανάσταση με τα τηλεφωνήματα. Που σου αποκαλύπτουν τον άλλο, τις σχέσεις, την ανταλλαγή.
    Από μια άλλη, ίσως πιο ψυχρή, λογική, τα πράγματα κάνουν τους κύκλους τους και καλά είναι να βρίσκεται πάντα το "σωστό" σημείο όπου αυτοί κλείνουν. Τα πράγματα, οι σχέσεις, οι προσπάθειες, τα έργα.

    Ο κυρ Γιάννης, Στέλλα, είχε μια τέτοια πορεία και τέτοια ζωή που φυσικά έχει πολλά να δώσει. Πόσο κακώς συνδυάζουμε πολλές φορές τη σωματική αδυναμία με την αδυναμία προσφοράς..

    Χρόνια πολλά είπαμε; Μάλλον, εσύ είπες: Λέω κι εγώ! Με την ανάλογη αγκαλιά :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ξεριζωμοί στα στερνά τους χρόνια. Μετακινήσεις πληθυσμών και εκδιώξεις. Στους σύγχρονους καιρούς.
    Και οι καρδιές ματώνουν, όλα χάνονται και τα πάντα ξεκινούν από το μηδέν.
    Κάποιοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα της δημιουργίας. Δεν τους καταβάλλει τίποτα! Μήτε οι πιο ακραίες δυσκολίες. Και έτσι μετελαμπαδεύουν την πίστη για ζωή σε όλους.
    Πόσο όμορφη ιστορία αυτή κύριε Λι.

    Χριστός Ανέστη με ολόψυχες ευχές απ την καρδιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Γιάννη

      Έτσι όπως τα λες. Άνθρωποι με το χάρισμα της δημιουργίας και της θετικής, δυναμικής στάσης απέναντι στη ζωή. Που μ' αρέσει να θεωρώ ότι είναι ένα χάρισμα που και καλλιεργείται. Όπως και να 'χει, άνθρωποι σαν τον κυρ Γιάννη το διδάσκουν - γι' αυτό και κάπου στο κείμενο έγραφε ότι ο κυρ Γιάννης τώρα διδάσκει ζωή..

      Χρόνια μας πολλά, Γιάννη

      Διαγραφή
  8. Σαν να γλίστρησες κάτω απ' την πόρτα μου μια σπάνια ευχετήρια κάρτα για την Ανάσταση. Τέτοια κείμενα και ιστορίες σαν του κυρίου Γιάννη, δίνουν αξία και νόημα στις γιορτές. Εγκάρδιες ευχές Διονύση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, βρε Μαρία

      Σου χρωστάω, είναι αλήθεια, κάτι καρτούλες. Τις ζωγραφίζω με το μυαλό μου, τις σχεδιάζω, τις περιποιούμαι, αλλά ακόμα δεν έχω περάσει από την πόρτα σου να τις αφήσω. Πέφτω στην παγίδα του "δεύτερου βήματος": άσε, λέω, μη στείλω κάρτα, θα κάνω κάτι καλύτερο, πλουσιότερο. Και, απροπόνητος όπως είμαι, δεν κάνω το καλύτερο, έχω αφήσει και την κάρτα.. Συμπτώματα αναβλητικότητας και αδράνειας που ο κύριος Λι θα επιθυμούσε να μην τον χαρακτηρίζουν - αλλά ποιος Λι είναι τέλειος, εδώ που τα λέμε..

      Όσο για τα κείμενα, τι να πω, βρε Μαρία. Πάντα με απασχολούσε εκτός από τα κείμενα τι κάνουμε που να δίνει νόημα και αξία σε γιορτές σαν τη χτεσινή. Αλλά φαίνεται πως κι εκεί στο ίδιο σύνδρομο καταλήγω. Συν μια αμηχανία απέναντι στην περίεργη εποχή μας.

      (Μάλλον σε χρησιμοποίησα σήμερα για να κάνω την ψυχανάλυσή μου! :-) )

      Πολλά φιλιά - και καρτούλα κάτω απ' την πόρτα

      Διαγραφή
  9. Μετρώντας το χρόνο προς τα πίσω φυλάμε ζωντανές τις αναμνήσεις εκείνων που άξια προσπάθησαν να κρατηθούν, να μη λυγίσουν, να ταυτίσουν τη ζωή με τον πόνο της απώλειας, να την κάνουν τρυφερή ανάμνηση που κάλυπτε μ’ έναν απτάλικο της πληγές της ψυχής τους.
    Στάθηκαν δυνατοί γιατί ήξεραν πως χωρίς ψυχή απλά δεν υπάρχεις.
    Και έγιναν φλόγα και πάθος και λαχτάρα να δώσουν καινούργια ζωή τον κόσμο ν’ αλλάξουν.
    Κάποιοι τα κατάφεραν, γιατί δέντρα ήταν οι πρόσφυγες, τι κι αν τους κόψαν τα κλαδιά, είχαν γερές τις ρίζες και πέταξαν καινούργιες φύτρες.
    Να καληώρα σαν τον Κυρ-Γιάννη.
    Τι τρυφερή ιστορία κύριε Λι.

    Χρόνια Πολλά με χαρά και υγεία!
    (Στον Λάμπρο ιδιαίτερα. Πολύχρονος)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Αννίκα, χρόνια πολλά.

      Τι να συμπληρώσω; Τα λες καλύτερα από τον Λι, περιγράφεις τον κυρ Γιάννη και την πορεία του εύστοχα και συνοπτικά. Θα παρηγοριόμουν ξέροντας ότι ο κυρ Γιάννης, συνειδητά ή υποσυνείδητα τα αισθάνεται αυτά και μπορεί έτσι να νιώθει γεμάτος κι ικανοποιημένος από αυτά που κατάφερε στην πορεία της ζωής του.

      Χρόνια πολλά και σε σένα. Ο Λάμπρος σ' ευχαριστεί πολύ που τον θυμήθηκες. Έχει ένα μισοπαράπονο, όταν πολλές φορές θυμούνται τον βιογράφο του και ξεχνούν αυτόν τον ίδιο! (Ε, δεν είναι κι ο πιο εύκολος χαρακτήρας!)

      Φιλιά, Αννίκα

      Διαγραφή
    2. Δεν θα συμφωνήσω μαζί σου για τον χαρακτήρα του Λάμπρου. Εγώ τον βρίσκω τρυφερό, ρομαντικό και πάνω απ' όλα ανθρώπινο. Να ξέρει πως οι αναζητήσεις και οι στοχασμοί του μας κάνουν συνοδοιπόρους στο ταξίδι της γνώσης και της διερεύνησης και τον ευχαριστούμε γι' αυτό. Ας είναι καλά και πάντα χαρούμενος!
      Σε ματαφιλώ!

      Διαγραφή
  10. (Πω, πωωω, πάει. Το έχω χάσει το παιχνίδι μ' αυτό τον υποχθόνιο! Μια ζωή στη σκιά του θα ζήσω! Ας είναι. Δε βαριέσαι.. Το ψωμάκι να βγαίνει..)

    Τα φιλιά μου, Αννίκα (αν και εφόσον το επιτρέπει ο κύριος Λι..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ιστορία με πολλές παραλλαγές. Αλλάζουν τα ονόματα, οι τοποθεσίες, οι διευθύνσεις αλλά οι άνθρωποι από μέσα είναι ίδιοι. Στο μόνο που διαφέρουν είναι στο βλέμμα, όχι των ματιών τους αλλά της καρδιάς τους. Το πώς κοιτάζει η καρδιά τους τα πράγματα. Αυτό κάνει τη διαφορά. Ο κυρ Γιάννης την κοιτούσε κατάματα και προχωρούσε στο μεδούλι, στη χαρά.

    Μια κάρτα κάτω από την πόρτα…
    Γιατί ό,τι μας άγγιξε βαθιά το αφήνουμε; Πονάει πολύ ό,τι χάνεται οριστικά;
    Καταλαβαίνω και συναισθάνομαι τον κ. Λι. Έχω ρίξει κι εγώ κάρτες κάτω από ερμητικά κλειστές πόρτες-πύλες του αγαπημένου παρελθόντος.
    Χριστός Ανέστη Διονύση!

    Υ.Γ. Αυτό το φυτό – το αγριοράδικο- που διαλύεται με το παραμικρό φύσημα σε μικρά ευθυτενή αερόστατα σαν τις σκέψεις, πολύ το συμπαθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πράγματι, Μαρία. Είναι εντυπωσιακό πόσο κοινή και ταυτόχρονα πόσο πρωτότυπη και μοναδική είναι η κάθε προσωπική ιστορία.
    Κι όταν η απώλεια χτυπήσει την πόρτα οι ανεπίδοτες κάρτες αφήνουν μέσα μας ένα κενό.

    ΥΓ. Με σένα μαθαίνω τι φωτογραφίζω!!! :-)

    Πολλά φιλιά, Μαρία. Ευχές και καλό μας ανοιξιάτικο μήνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γιατί άραγε, εμείς οι νεότεροι, δεν ξέρουμε να χαμογελάμε στη ζωή. Γιατί βαριόμαστε να δημιουργήσουμε;
    Κι άραγε, εμάς στα 90 μας, θα μας ρίξει κάποιος έστω και κάτω από τη διαδικτυακή μας πόρτα μια ευχή; Ή μήπως θα έχουμε περιοριστεί σε stickers και likes?
    Πολλές ευχές για υγεία, ευτυχία και αγάπη. Και του χρόνου, με όλα τα καλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε νομίζω, Μαρίνα, ότι οι νέοι δεν έχουν τρόπους να χαμογελάνε στη ζωή (Εγώ από ποιον κλέβω χαμόγελα, νομίζεις;) Ούτε κι οι δικές σας εποχές είναι εύκολες, κάθε άλλο, αλλά χαίρομαι πολύ όταν βλέπω τους τρόπους με τους οποίους πορεύεστε όρθιοι και αισιόδοξοι.

      Όσο για την καρτούλα, μην ανησυχείς. Θα στη γλιστρήσω εγώ κάτω από την πόρτα σου! :-) Αλλά - λίγο σοβαρότερα - νομίζω πως την καρτούλα των 90 μας την κερδίζουμε με την πορεία μας στη ζωή. Του κυρ Γιάννη του αξίζει όχι μόνο αυτή αλλά πολλά πολύ περισσότερα.

      Φιλιά, καλό μήνα κι από 'δω.

      Διαγραφή
  14. Άργησα να πω την καλημέρα μου στον κυρ Γιάννη. Μου πήρε χρόνο να διασχίσω το γεφύρι του Δρίνου. Να δω πώς είναι να είσαι, να νιώθεις πρόσφυγας στον τόπο σου που δεν είναι τόπος σου.
    Άλλος τόπος, άλλος χρόνος, το ίδιο συναίσθημα. Αρχίζω να καταλαβαίνω τη θλίψη στο βλέμμα ανθρώπων που όπως ο ηθοποιός Ράντκο Πόλιτς, συστήνονται ως Γιουγκοσλάβοι παρά τις όποιες αντιδράσεις.
    Καλό μήνα, Τζοάννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Το καλό πράμα αργεί! Κι έχεις τόσα να μάθεις, άλλωστε, περνώντας ένα γεφύρι..

    Αυτό με τον τόπο μας που αρνείται να καταχωρηθεί ως τόπος μας, η Μητέρα πατρίδα που γίνεται Μητριά πατρίδα [ο χρωματισμός των εννοιών που κάνουμε είναι άλλο ζήτημα..]είναι κάτι που το ζούμε κι πονάει πολύ.

    Και, τέλος, τι ωραία να αισθάνεσαι Γιουγκοσλάβος (η ετυμολογία της λέξης μας πάει στη σύνδεση, την ένωση - junx, jungis)σε μια εποχή που καχύποπτα κοιτάζει το διαφορετικό.

    Φιλιά, Τζοάννα, ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Και όταν το γεφύρι είναι του Δρίνου... Σταυροδρόμι πολιτισμών!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Κατερίνα. Νομίζω κι εγώ πως είναι εξαιρετικό το βιβλίο του Άντριτς. Ως αναγνώστες μπορούμε, βέβαια, να αντιληφθούμε αυτό το "σταυροδρόμι πολιτισμών" που είναι τα Βαλκάνια κι ιδιαίτερα η περιοχή του γεφυριού, αλλά, από την άλλη πόση μελαγχολία (αν όχι σύγκρυο..) προκαλεί αυτή η ατέρμονη σφαγή για την επικράτηση των εθνοτήτων, αυτό το ακατάπαυστο και εν πολλοίς ακατανόητο μίσος των ανθρώπων μιας περιοχής που θα μπορούσε να ακμάζει μέσα στη σύνθεση και στην αλληλοαποδοχή. Πόσο απογοητευτικά και επίμονα ίδιοι παραμένουμε στο πέρασμα των αιώνων..

      ΥΓ. Λογοτεχνικά μιλώντας, θεωρώ ότι ένα τέτοιο βιβλίο είναι επίτευγμα.

      Διαγραφή
  17. Για σου παιχνιδάκι του μυαλού(?) μου :)

    Οι σοδειές της ζωής ήταν, είναι και θα είναι πάντα αφειδώλευτες και αυτό καλό είναι να μην το ξεχνάμε κύριε Λι μου :) Όλο και κάτι φτιάχνει :)
    Στο κουβάλημα αναγκαστικά δεν παίρνεις ότι χωρά η βαλίτσα άλλα ότι δεν ζει χωρίς εσένα, έτσι νομίζω πως δεν θα άντεχε με τίποτε το συγκεκριμένο βιολί χωρίς τον κυρ Γιάννη.
    Α ναι και κάτι ακόμα, το φως δεν πολεμά ποτέ το σκοτάδι της μνήμης, το σκοτάδι το πολεμά το φως αλλά πάντα χάνει καθώς το φως δεν παλεύεται με τίποτε χιχιχι
    Κύριε Λι, ελπίζω να πας να το δεις από κοντά σύντομα.
    Περιμένω νέα για το τι φτιάχνει και αυτός :)
    Σε φιλώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: