Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

χαλαρό δείπνο στην ταράτσα



Και να σκεφτεί κανείς ότι είχε βάλει τα δυνατά του εκείνο το βράδυ ο κύριος Λι. «Θα σας κατακτήσω, κερατάδες, θα είμαι αυτός που θέλετε».
          Το πού ήξερε, βέβαια, πώς τον θέλουν οι άλλοι είναι μια από τις συνηθισμένες  αυταπάτες των ανθρώπων. Ντυνόμαστε έναν κοινωνικό ρόλο, τον οποίο ξεχνάμε πως δε μας τον έχει επιβάλει κανείς. Προτού μας απαιτήσουν οι άλλοι, τους προσφέρουμε το κεφάλι μας επί πίνακι. «Έτσι είμαστε, αν έτσι σας αρέσει». Και καθώς γινόμαστε «έτσι», γινόμαστε ταυτόχρονα και το σιωπηλό πρότυπο, η σιωπηλή απειλή, οι αμείλικτοι καθρέφτες για τους άλλους που θέλουν κι αυτοί να είναι αρεστοί και αποδεκτοί, και γίνονται «έτσι» γιατί νομίζουν ότι έτσι τους ζητάμε να είναι, γιατί κι αυτοί φοβούνται, γιατί κι αυτοί λίγα ψίχουλα αγάπης μας γυρεύουν. Πανηγύρι!
          Είχε βάλει τα δυνατά του γι’ αυτό το έτσι, λοιπόν, εκείνο το βράδυ ο κύριος Λι. Πρόσφατα αφιχθείς στο νησί, περιορισμένη σχετικά η κοινότητα των ανθρώπων, θα έκανε το παν για να την κερδίσει. Γυάλισε τα καλύτερα όπλα του, ένα γιγάντιο ενδιαφέρον για τα πάντα των άλλων, ευφυές χιούμορ, μια ανατρεπτικού τύπου ετοιμολογία  -  που την πήρε μαζί του το δυνατόν λιγότερο ανατρεπτική – το ισόβιο ανυποχώρητο χαμόγελό του, ανέσυρε παλιές γελαστικές ιστορίες-σήματα κατατεθέντα της ζωής του, άφησε κάποια κιλά ψυχικού βάρους πίσω του, και προχώρησε ακάθεκτος κι ακμαίος για τη νίκη.
          Όλα πήγαν καλά. Το αισθάνθηκε, το έβλεπε, οι εντυπώσεις, το ενδιαφέρον, η επιβράβευση των συνδαιτημόνων και συνδιασκεδαστών  ήταν έκδηλα.
          Όλα.
          Εκτός από το σχόλιο κάποιου που την επόμενη μέρα έφτασε στα αυτιά του, δίκην αστείου, και που έμελλε να αποτελέσει μία ακόμα γελαστική ιστορία στη φαρέτρα του: « Ωραίος τύπος αυτός ο Λι, αλλά, πιστεύετε αλήθεια ότι μπορεί να μιλήσει κανείς σοβαρά μαζί του;»

          Μάλλον θα το παραείχε ρίξει στα ατάκες, στα αστειάκια και στα ευφάνταστα σχόλια-διακοπές στις κουβέντες των άλλων.
          Όταν μάλιστα, αργότερα, θα διηγούνταν το περιστατικό αυτό στις παρέες του, αυτοκριτικός και αυτοσατιριζόμενος υποτίθεται, βρισκόταν ήδη ένα επίπεδο πιο πάνω: για να διηγείσαι κάτι τέτοιο, εννοείται πως είσαι απόλυτα βέβαιος πως ναι, ασφαλώς και μπορείς να μιλήσεις σοβαρά. Πολύ περισσότερο από το μέσον όρο. Τι κρίμα να μην καταλαβαίνει κανείς την επιλογή σου να είσαι διασκεδαστικός και ευχάριστος, χάριν της παρέας, ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ στο νησί.
          Και τώρα; Τι συνέβη; Ο κύριος Λι φρόντισε όσο μπορούσε για την εικόνα του σύμφωνα μ’ αυτά που πίστευε ότι οι άλλοι περιμένουν από εκείνον. Όμως, μετά το ρεσιτάλ του, ποια εικόνα του είχε φτάσει στην αντίληψη του καθένα; Και πόσο ταυτόσημη ήταν με την εικόνα που είχαν σχηματίσει οι άλλοι; Φτου, να πάρει, εκτός από μας που πουλάμε είναι κι αυτοί που αγοράζουν. Κι ο καθένας έχει τις δικές του ανάγκες, σκέψεις, αντιλήψεις, δυνατότητες, επιθυμίες. Τότε, γιατί, διάολε, δεν μπορούμε να προσφέρουμε τους εαυτούς μας απογυμνωμένους και αληθινούς στους γύρω μας;


          Μπερδεμένος πολύ κοιμήθηκε εκείνη τη νύχτα ο έρμος ο Λι, ξεκρεμώντας κουρασμένος τα αμφίβολης λάμψης όπλα του και ξεχνώντας να βουρτσίσει τα δόντια του την ώρα που η ουλίτιδα συνέχιζε την επέλασή της.

13 σχόλια:

  1. Όσο και να προσπαθήσεις να αλλάξεις για να πείσεις, ή για να γίνεις αρεστός, πάντα στο τέλος θα φανεί ο αληθινός σου εαυτός και κυρίως πάντα οι άλλοι θα βρουν να εστιάσουν για να καταστρέψουν την κάπως τέλεια εικόνα σου. Λοιπόν, τα πάντα η ματιά και το πού εκείνη εστιάζει. Μην προσπαθείς για την τέλεια εικόνα προς τους άλλους, γιατί δεν υπάρχει κύριε Λ. Ζήσε με όσους σε αποδέχονται όπως ακριβώς είσαι. Εξαιρετικό, με ειρωνική χροιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πω, πωωωωω, πόσα λες σε λίγες γραμμές! Κρατάω κυρίως τη σκέψη: " Μην προσπαθείς για την τέλεια εικόνα προς τους άλλους, γιατί δεν υπάρχει, κύριε Λ."
      Πάντως, η προσπάθειά μας να γινόμαστε αρεστοί, που στη βάση της υποκρύπτει φόβο όσο και την ανάγκη αποδοχής, θέλει πολύ "παίδεμα" για να καταπραϋνθεί, έχει πολύ γερές ρίζες μέσα μας - κι ας το αρνιόμαστε πολλές φορές. Άσε που μπερδεύει και τα πράγματα σ' αυτό που λέμε "ο αληθινός εαυτός μου".
      Θέλω να πω πως αυτό που λες, πως "πάντα στο τέλος θα φανεί ο αληθινός εαυτός σου" είναι δυσκολο για δύο λόγους: 1) ποιο είναι το τέλος; 2) ποιος είναι ο αληθινός εαυτός μας.
      Αλλά, ας μη φλυαρώ πια, απαντώντας και στη θέση του κυρίου Λι, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του να απολαμβάνει αναγνώσεις τα ηλιόλουστα πρωινά..
      Kαλή μας βδομάδα, Ροδούλα,κι ας έχουμε κι εμείς συμμετοχή σ' αυτό. :-

      Διαγραφή
    2. Και καθώς τα κουβεντιάζουμε αυτά, roadartist, έπεσα πάνω σε ένα απόσπασμα σχετικό ( το διάβασα στην τελευταία ανάρτηση του librofilo (http://librofilo.blogspot.gr/2017/12/illska.html) : “Μια μέρα με ρώτησαν για την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου. Ήμουν αυτή που νόμιζα ότι είμαι ή αυτή που οι άλλοι έβλεπαν σε μένα; Η απάντηση που έδωσα τότε ήταν η ακόλουθη: ήμουν αυτή που, στο μυαλό μου, οι άλλοι έβλεπαν σ' εμένα. Οι φιλόσοφοι μιλούν για τον Άλλο, με κεφαλαίο Α, εκείνο το φανταστικό άτομο που κάθεται κάπου στην κορφή ενός εξίσου φανταστικού βουνού και που ρίχνει το βλέμμα του πάνω μας, με το στόμα συνέχεια ανοιχτό, έκπληκτο και αυστηρό. Αν και φανταστικός, ο Άλλος είναι εξίσου πραγματικός. Αντιπροσωπεύει αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε στα μάτια των άλλων – ο Άλλος είναι το μάτι στον τοίχο, η κλειδαρότρυπα, το ματάκι της πόρτας, η κάμερα του υπολογιστή."

      Διαγραφή
  2. Μάλλον κύριε Λι, θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια "μασκαράτας" για να αποδεχτεί κανείς τον εαυτό του έτσι όπως είναι πραγματικά.. από την άλλη όμως για να γνωρίσει κανείς τι είναι πραγματικά (γνώθι σαυτόν) μπορεί να μη του φτάσει μια ζωή. Άρα μήπως καλά θα κάνει να καταλήξει στο "είμαι όπως είμαι" και δεν μ' ενδιαφέρει (σχεδόν) καθόλου αν είμαι αρεστός/η!
    Καλό σας βραδάκι κύριε Λι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, καλώς ήρθατε, κυρία Άιναφετς, σερβιριστείτε - γλυκάκι έχει στον μπουφέ. Μια χαρά, πιστεύω, τα λέτε, θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια ("είναι νωρίς στον κόσμο αυτό", που λέει κι ο ποιητής),σαν κάπως δύσκολη αυτή η πορεία που προαπαιτεί υπερβάσεις.Όσο ωραίο ακούγεται το "είμαι ό,τι είμαι και τραγουδώ για με", τόσο απαιτητικό και δύσκολο να επιτευχθεί..
      Πολύ χάρηκε ο κύριος Λι την επίσκεψη και την κουβέντα, καλές μέρες να έχετε :-)

      Διαγραφή
  3. Η "κεφαλή επί πίνακι" είναι βορά και γιατί θα πρέπει να προσφέρεται οπουδήποτε και με κάθε κόστος;
    Μαζί σας, θα είμαι εγώ, μέχρι εκεί που μπορείτε να αποδεχτείτε. [Αν δώσεις σάρκα σ' ένα χορτοφάγο ον, θα πεθάνει από πείνα.] [Δεν ρίχνουμε άγκυρα στα ρηχά.]
    Όσο περισσότερο γνωρίζει και αποδέχεται κανείς τον εαυτό του, τόσο λιγότερο τον διαθέτει.

    Αγαπητέ μου, κύριε Λι, καλώς σας βρίσκω στον δικό σας χώρο.
    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα! Σας άφησε αυτή η λαίλαπα, το Ε.Δ, λίγο χρόνο να έρθετε επίσκεψη; Ευτυχής! Ευχαριστώ.
      "Οι αδυναμίες" είναι η απάντηση που μου έρχεται στην ερώτηση της πρώτης σας σειράς. Οι αδυναμίες που μας πλάθουν (άλλος ποιητής εδώ: "(...) εμείς, το υπομονετικό ζυμάρι ενός κόσμου που μας διώχνει και μας πλάθει(...)"
      Και, επίσης, να φέρω ένα στιλό να προσυπογράψω την τελευταία σας πρόταση.
      Κατά τα άλλα, αγαπητό μου μολυβόχαρτο, πολύ όμορφο το βρίσκω που οι χώροι μας έχουν τις πόρτες ανοιχτές και "αλληλοκαλημερίζονται όλοι" (πάει, σήμερα θα με χώσουν μέσα για πνευματικά δικαιώματα!) Ευχαριστώ πολύ, λοιπόν, για την επίσκεψη. Αφήστε ανοιχτά φεύγοντας. Καλημέρα και πάλι.

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα κύριε Λι!
    Χαίρομαι για τη βραδινή μας συν-ομιλία ειδικά που "έτυχε" να παρευρίσκεται και η μολυβόχαρτη!
    Και συμφωνώ με τις ποιητικές σας παρεμβάσεις αλλά επιτρέψτε μου να πω, πως τελικά η καλύτερη ποίηση βρίσκεται εκεί έξω, στα μάτια των ανθρώπων και στα έργα τους... (κλεμμένο από αγαπητό πρόσωπο!) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. οιπόν, και πάλι γεια,
      Συγχωρέστε τον καημένο τον κύριο Λι. Δεν είναι ότι θέλει να έχει την ικανοποίηση της τελευταίας λέξης, αλλά, να, υποφέρει από συνειρμούς. Κι η τελευταία σας πρόταση, η ωραία και κλεμμένη (τς..τς..) έφερε δύο μαζί και ταυτοχρόνως: Μα κι οι ίδιοι οι ποιητές, πολλές φορές, λένε, με τον τρόπο τους, ότι η καλύτερη ποίηση βρίσκεται έξω, στη ζωή, στα έργα των ανθρώπων. Πρόχειρα: 1) Αργύρης Χιόνης: «Αφού ποτέ δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει ποίημα ωραίο ως δέντρο,
      γιατί αιώνες τώρα, γράφουμε ποιήματα, κήπους φανταστικούς δημιουργούμε,
      δίχως καρπούς και δίχως κελαηδίσματα,
      και δε φυτεύουμε ένα δέντρο ο καθένας,
      να μεγαλώσει, να φουντώσει,
      να καθόμαστε τα καλοκαίρια κάτω από τον ίσκιο του, γλυκό κρασί να πίνουμε με φίλους και γειτόνους;"

      Και το 2ο, μια και είναι λίγο μεγάλο αλλά και πολύ πετυχημένα μελοποιημένο, καλύτερα, ίσως, να το ακούσετε: https://www.youtube.com/watch?v=Jo2tnutccsc

      (Βλέπετε; Πάλι σε ποιητικές παραπομπές κατέφυγα. Μμ.. Θα το κοιτάξω αυτό, σας το υπόσχομαι..)

      Καλό σας βράδυ

      Διαγραφή
  5. Για την αφεντιά μου, το blogging (κακόηχη λέξη!)δεν ασχολείται με ημερομηνίες, ηλικίες και λοιπά συνηθισμένα, γι αυτό και ήρθα με την (πολύτιμη) ησυχία μου να απολαύσω το παραπάνω ποίημα-τραγούδι με τον εξαιρετικό στίχο και να ευχαριστήσω!
    Στη συνέχεια αποφάσισα λόγω (πολύτιμης) ησυχίας να περιδιαβάσω τον κύριο Λι, μέχρι τον Οκτώβρη που προφανώς ο κύριος Λι, αποφάσισε ν΄ανοίξει αυτό το μπλογκ ή μπλόγκι ή μπλογκούλη (το δικό μου) ή ιστοσελίδα! ;-)
    Και πάλι καλό μας βράδυ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέσα σ' αυτή την ησυχία του .. ιστολογείν, Άιναφετς, βλέπω κι εγώ ότι μπορούμε να συναντηθούμε με αξιόλογους ανθρώπους και ανάλογα έργα. Μια και μου κάνατε την τιμή τής περιδιάβασης των σελίδων (αλλά και χωρίς αυτή το ίδιο θα ήταν!), να σας δώσω κι εγώ 1-2 πληροφορίες.
      Με τα ιστολόγια (ας τα λέω έτσι, ε;) ασχολήθηκα όταν αυτά ήταν ακόμα κάπως "φρέσκα", στην προ FB εποχή, αποκλειστικά για εκπαιδευτικούς λόγους. Μάλιστα, η "Σχεδία του 6ου λυκείου Καλλιθέας" υπάρχει ακόμα και πιστεύω ότι είναι το μακροβιότερο σχολικό μπλογκ. (Ορίστε, τι καταλάβατε; Μου δώσατε ευκαιρία να ευλογήσω τα γένια μου..) Επιγραμματικά, ήταν μια εμπειρία πολύ πλούσια για μένα και, θέλω να πιστεύω, ποικιλοτρόπως ευεργετική για τα παιδιά.
      Αποφοιτώντας, όπως λέτε κι εσείς, απομακρύνθηκα, καθώς δεν είχα ποτέ σκεφτεί ένα μπλογκ προσωπικού χαρακτήρα.
      Ε, τον Οκτώβρη που μας πέρασε το σκέφτηκα κι αυτό. Με πολλή νοσταλγία για το χώρο που (κάποτε) ήξερα και πολλή..ησυχία. Καμία βιάση. Ακριβώς και μόνο (τι μόνο, δηλαδή, είναι τόσο πολλά!) για τους λόγους που αναφέρει ο κύριος Λι κάτω από τον τίτλο του μπλογκ.
      Και να. Ήδη χαίρομαι πολύ που σας συνάντησα, εσάς, την Αναστασία (τη roadartist την ήξερα και την αγαπούσα από παλιά) και άλλους, που σας διαβάζω, που ανταλλάσσουμε ό,τι ανταλλάσσουμε. ( Μέχρι και τον Παραμυθά! Πού να το φανταζόμουνα - πολλά φιλιά!)
      Ένα ευχαριστώ λίγο είναι. Και ένα χαμόγελο επιβάλλεται! :-)
      Καλό βράδυ και σε σας.

      Διαγραφή
  6. Το ευχαριστώ και δικό μου, γιατί χαίρομαι όταν συναντώ σ' αυτό το χώρο άτομα με τα οποία αισθάνομαι πως μπορώ βασικά να επικοινωνήσω, να γελάσω, να προβληματιστώ ή να αμπελοφιλοσοφίσω!
    Δεν έχω fb διαισθητικά, ούτε τα ξαδελφάκια του, γι αυτό και όσο μπορώ προσπαθώ να κρατήσω κάποιο επίπεδο με το blogging. Πάντως είναι γεγονός πως στα πρώτα blogs έπνεε ένας άλλος αέρας, έχω όμως επαφή με mail με πολλούς που έκλεισαν τα "σπιτικά" τους και αυτό μου δίνει πολύ χαρά! 🤗
    Καλή μας μέρα, με ζεστά χαμόγελα και ας έχουμε εδώ 2 βαθμούς! 😊 ❄️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (2 βαθμούς;! Εσείς βλέπω σπεύσατε και το κάνατε το ταξίδι στη Λαπωνία!! 😊)

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: