δίκην κόκκινου λεκέ

           «Γραμμένο βαθιά στα κύτταρα του ανθρώπου πρέπει να είναι το δέος του απέναντι στο Μεγάλο. Σε κάθε τι που έχει μέγεθος.  Ένα δέος, βέβαια, που η κάθε εξουσία το εκμεταλλεύεται δεόντως. Και κείνο που είναι ενδιαφέρον να δει κανείς είναι πώς έχει καταγραφεί και καταγράφεται αυτό στις υποδηλώσεις της γλώσσας, στις αντιλήψεις μας, που θεωρούμε δεδομένες και περίπου δεν τις κρίνουμε καν, στο κοινωνικό μας υποσυνείδητο εν ολίγοις».

            Αυτά σημείωνε στο ημερολόγιό του ο κύριος Λι, ορμώμενος εκ του αντιθέτου. Εκείνο το πρωί είχε παίξει το ρόλο του δολοφόνου και μάλιστα του δολοφόνου που ασκεί το έργο του αντλώντας εκδικητική ικανοποίηση: Το κουνούπι που όλη νύχτα δεν τον είχε αφήσει να κοιμηθεί βρισκόταν, επιτέλους, δίκην κόκκινου λεκέ, στον τοίχο.

       
     Σαν αστραπή πέρασε η απορία από το μυαλό του: «Μόλις έκανες φόνο, τι πανηγυρίζεις; τι βαρβαρότητα συναισθηματικού κόσμου κι αυτή;» Τα αμυντικά αντανακλαστικά του λειτούργησαν κι αυτά σαν αστραπή. «Τι μπορώ να κάνω; Είμαι θύμα κι εγώ της περί μεγέθους βαθιά στα ανθρώπινα κύτταρα χαραγμένης αντίληψης: «δοξάστε τα υπερμεγέθη, ταπεινώστε τα μικρά κι ασήμαντα!»

            Επικαλείται ο κύριος Λι τους κοθόρνους στο αρχαίο δράμα – επιβολή του ιερού δια του μεγέθους στους θεατές -, τα φαραωνικά, μεγαλεπήβολα κτίσματα των αρχαίων ανατολικών λαών αλλά και τα αρχιτεκτονήματα του φασισμού στον εικοστό αιώνα, τεράστια για να εκμηδενίζουν τον άνθρωπο και να υμνούν τους εξουσιαστές, το διαχρονικό θαυμασμό, που τείνει να γίνει υποταγή, σε κάθε μεγάλο, τη διαχρονική μεγαλομανία των πάντων – «το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης», «ο μεγαλύτερος ουρανοξύστης του κόσμου», «ο πύργος του Άιφελ έχει ύψος  τόσα και μέτρα..», τα ρεκόρ γκίνες που πάσχουν από μεγεθομανία - , τις άπειρες λέξεις άπειρων γλωσσών που (δεν) κρύβουν αυτή την πίστη στο Μεγάλο και την υποτίμηση στο Μικρό – «α, ρε, Μεγάλε!», «γίγαντα!», κοντοστούπης, τάπας, νιάνιαρο, σαμιαμίδι – ακόμα και τις προσφορές των σούπερ μάρκετ για ακόμα περισσότερο προϊόν στις συσκευασίες, το Μεγάλο στο ύψος, στην ηλικία, στην εμπειρία, στη γνώση, σε όλα τα αντικείμενα που συγκρίνουν τα παιδάκια μεταξύ τους, για να καμαρώσουν ότι το δικό τους είναι το μεγαλύτερο,

             επικαλείται αυτά και πολλά άλλα ο κύριος Λι, για να ελαφρύνει την κατηγορία που του απέδωσε η συνείδησή του, αυτή της ανέμελης δολοφονίας του κουνουπιού,

            και νάτος τώρα, έμπλεος αποριών, συνεχίζει να σημειώνει στο ημερολόγιό του «ωραία, και τι να κάνω τώρα, να τα αφήνω να μου πίνουν το αίμα ή να περιμένω να μεγαλώσουν, για να αναμετρηθώ μαζί τους σαν ίσος προς ίσα; Κι ύστερα; Πολεμιέται η χαραγμένη στα κύτταρα κατάστασή μας ή όχι; Πολιτισμός είναι να αλλάζεις τη φύση σου ή να την αποδέχεσαι και να τη διαχειρίζεσαι με τα μέσα σου  που συνεχώς εξελίσσεις;»

            Βαθέως στοχάζεται ο ήρωάς μας. Ούτε απ’ αυτό, φαίνεται, τη γλιτώνει. Βαθέως χαραγμένος στα κύτταρά του ο στοχασμός. Ας τον κατανοήσουμε. Μήπως κι εμείς δεν έχουμε τις βαθιά χαραγμένες στα κύτταρά μας αδυναμίες μας;