δυο άνθρωποι, μια γάτα και ένα φθινόπωρο

            Τους πετύχαμε στη μέση της βραδινής κουβέντας. Στο σαλονάκι του κυρίου Λι, με τη μεγάλη  βιβλιοθήκη, την μπαλκονόπορτα ανοιχτή έτσι που η φθινοπωρινή δροσούλα να φτιάχνει έναν αόρατον ιστό ανάμεσα στο μέσα και το έξω, - κάτι που σφραγίζει και το διαβατήριο της Γάλας, της άσπρης γάτας του ήρωά μας, ώστε αυτή να κυκλοφορεί ελευθέρως καταργώντας τα αχρείαστα και κουραστικά σύνορα.

            - Δεν μπορείς ποτέ να πεις «γερνάω», Λάμπρο. Είναι σαν το παρόν. Δε συλλαμβάνεται η στιγμή του. Μπορείς να πεις «γεράσαμε» ή «έχουμε γεράσει», αλλά..

            - Σιγά μην το πω..

            - ..αλλά  -συνεχίζει ο Δίδυμος, ρίχνοντας μια φευγαλέα απαξιωτική ματιά στον αδερφό του- .. αλλά ποτέ δεν μπορείς να πεις πότε αρχίζει αυτός ο ενεστώτας.

            Η κουβέντα ξεκίνησε με αφορμή την επιστροφή από τον Δίδυμο στον αδερφό του του βιβλίου που είχε δανειστεί και μόλις είχε διαβάσει: "Αυτό ήταν η ζωή; Τότε άλλη μια φορά!", του Irvin Yalom (μτφρ. Ευαγ. Ανδριτσάνου, εκδ. Άγρα, 2017) Ο Yalom το συγγράφει στα 85 του χρόνια και μάλιστα σε μια ηλικία που συνεχίζει να εργάζεται ως ψυχοθεραπευτής, δεχόμενος καθημερινά θεραπευόμενους.

            - Κοίτα, ρε, λέει ο Δίδυμος, ανοίγοντας με το ένα χέρι το βιβλίο και ψάχνοντας με το άλλο τα πρεσβυωπικά του γυαλιά: Ο Γιάλομ κάνει διάλογο με ένα συνομήλικό του θεραπευόμενο, χρηματιστή, ο οποίος συνεχίζει ακόμα, στα 85 του, να δουλεύει με εντατικούς ρυθμούς.

Γιάλομ: Φαντάσου τη ζωή σου χωρίς δουλειά, Χάουαρντ. Πώς θα ήταν;

Χάουαρντ: Ομολογώ ότι τρέμω στην ιδέα να σταματήσω.

Γιάλομ: Προσπάθησε να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς τη δουλειά.

Χάουαρντ. Ξέρω πού το πας. Παραδέχομαι ότι φοβάμαι να σταματήσω. Τι θα κάνω όλη μέρα; (…)

Γιάλομ: Αναρωτιέμαι μήπως αισθάνεσαι ότι η δουλειά σε κρατάει στη ζωή, ότι χωρίς τη δουλειά θα κυλήσεις στη γεροντική αδυναμία και το θάνατο. Μπορούμε να βρούμε μαζί κάποιον τρόπο να ξεμπλέξουμε τη ζωή από τη δουλειά;

            - Καλά, αφού κι ο ίδιος ο Γιάλομ δε δουλεύει ακόμα;

            - Ακριβώς, Λάμπρο, εδώ είναι το θέμα! Γιατί; Τι του πρόσφερε η γνώση της ψυχής που αφοσιωμένα τόσα χρόνια μελετούσε;

            - Σαν απόρριψη της ψυχοθεραπείας μου μοιάζει αυτό, αδερφέ.

            - Απόρριψη, όχι. Τα ξέρεις, τα έχουμε ξαναπεί. Με συμπάθεια τη βλέπω. Με συμπαραστατική διάθεση αλλά και έναν κάποιο οίκτο, καθώς επιχειρεί να τρυπώσει στο βάθος του ανθρώπου-πλανήτη και δεν έχει φτάσει παρά στη φλούδα του.

            Θα τραβήξει πολύ η κουβέντα τους. Τα ποτήρια στο τραπέζι θα αδειάσουν, θα γεμίσουν, θα ξαναδειάσουν, τα δυο τρία πιατάκια, γερασμένα κι αυτά, με ό,τι θα έχει απομείνει μέσα τους ίσα που θα θυμίζουν αυτό που ήταν όταν φτάνανε γεμάτα υποσχέσεις, η Γάλα κουλουριασμένη κοντά στο σύνορο θα τεντώνει τα αυτιά της σε κάθε υποψία πετάγματος και η φθινοπωρινή νύχτα θα κοιτάζει με αγωνία πάνω από τις κεραίες των πολυκατοικιών για το πρώτο φως της μέρας.

            Θα τραβήξει η κουβέντα τους κι εμείς δε θα την ακούσουμε. Μας φτάνει και μας περισσεύει η αίσθηση δυο ανθρώπων που κουβεντιάζουν, μιας γάτας που λαγοκοιμάται και μιας φθινοπωρινής νύχτας που αναζητά την ταυτότητά της, καθώς, ενώ είναι ο ίδιος ο χρόνος, φθίνει κι αυτή, όπως και οι οπώρες.