«Στο Λαϊκό, Λάμπρο. Στην εντατική. Έχει αρχίσει να μην
επικοινωνεί ενίοτε. Δεν έχει πολύ. Δύσκολα», έγραφε το αταίριαστα κυριακάτικο
μήνυμα της Χρύσας.
Με μια αποφασιστική για τα μέτρα του παρόρμηση, σε λίγη
ώρα ο κύριος Λι βρισκόταν με τη Χρύσα στο κυλικείο του Λαϊκού. Γύρω νεαροί με
άσπρες ρόμπες, πλαστικά μπουκαλάκια και ποτηράκια στο χέρι, επισκέπτες – προσωρινά
ανακουφισμένοι δραπέτες των θαλάμων νοσηλείας - και μια αχώνευτη μυρωδιά
δυσκολοχώνευτων τοστ.
Απέξω από το προαύλιο ερχότανε
το ζωηρό βουητό της πόλης.
Κάθησαν. Ο Λι
ιδεολογικοποιούσε την αδυναμία του:
- Ήθελα μέρες να έρθω, Χρύσα, αλλά δυσκολεύομαι. Θα
δυσκολεύομαι πάντα μ‘ αυτό το θέμα. Δε μου είναι καθόλου εύκολο, όταν ο άλλος
ξέρει ότι θα πεθάνει. Σκέψου ότι τώρα προτιμώ να μην πάω πάνω, να μη την δω.
- Ε, δεν είσαι κι ο μόνος. Οι περισσότεροι συγγενείς και
φίλοι έχουν εξαφανιστεί. Δεν τους κατηγορώ.
- Είναι η αμηχανία, η αξεπέραστη αμηχανία. Τι να πεις; Αν
μιλήσεις για άλλα, είναι σαν να τους θυμίζεις αυτά που χάνουν οριστικά. Αν
μιλήσεις γι’ Αυτό, είναι σα να τους βάζεις μπροστά στον καθρέφτη που δε θέλουν
να βλέπουν. Το γέλιο είναι ανάρμοστο και η αρμοστή θλίψη είναι μια ανεπίτρεπτη
επιβολή σκληρότητας. Καταλαβαίνεις;
- Καταλαβαίνω, του είπε η φίλη του σκεπτική, με ένα
αδιόρατο, αφηρημένο χαμόγελο. Όμως δε θα ‘πρεπε να ήταν έτσι. Ζώντας όλο και
πιο μακριά από τη φυσική ζωή, είναι φυσικό επόμενο να είμαστε ανέτοιμοι,
απροετοίμαστοι, άτσαλοι μπροστά στο θάνατο. Αν δε μαθαίνουμε τη ζωή, πώς να μάθουμε
το θάνατο; Σκέφτομαι ότι δεν είναι αναισθησία να σου μιλάνε σαν να πρόκειται να
πεθάνεις, όταν αυτό ακριβώς συμβαίνει. Κι η μαμά, Λάμπρο, το ξέρει πως
πεθαίνει.
- Ναι, αλλά η γνώση δε σημαίνει και αποδοχή, ε;
Η Χρύσα ξεπέρασε αδιάφορα τα λόγια του Λι.
- Δεν έχει σημασία. Αν την ερμηνεύω σωστά, εκείνο που
αποζητάει, όσο της μένουν δυνάμεις να αποζητάει κάτι, είναι η ανθρώπινη επαφή.
Το άγγιγμα μιας ματιάς, ενός χεριού, μιας ψυχής. Άντε, πάμε πάνω, άσε τις
κόνξες. Πού πας; Από ‘δω είναι το ασανσέρ.
Ένα ασανσέρ απόσταση από το βουητό της πόλης, βρισκόσουν
κιόλας στη στάσιμη ατμόσφαιρα ενός άλλου πλανήτη. Η ζωή κάτω, πίσω από τα
παράθυρα του ορόφου, ξετυλιγόταν σα βουβή ταινία. Ένα ασανσέρ απόσταση.
οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Μάνεση
αφιέρωση στη Σίσσυ
οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Μάνεση
αφιέρωση στη Σίσσυ
Ένα ασανσέρ απόσταση... και βρίσκεσαι σε άλλα χωρικά ύδατα, ζεις με άλλους κανόνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα αποδεκτά, τα φυσιολογικά, τα δεδομένα είναι άλλα.
Αν δεν καραδοκεί ο θάνατος, ο "Μιχάλης" όπως τον λεν εξευγενισμένα οι απλοί άνθρωποι αναφερόμενοι φυσικά στον αρχάγγελο, στο προσκεφάλι του δικού σου ανθρώπου απλώνεται γύρω σου, παντού...
Αγκαλιάζει τον ως τα χτες γκρινιάρη της γειτονικής κλίνης, τον ευγενικό συνοδοιπόρο σε αυτό το στενόχωρο και καταθλιπτικό μονοπάτι και ενίοτε ξαφνιάζει αρπάζοντας όχι κάποιον από τους υποψηφίους, αλλά έναν από τους επισκέπτες.
Είναι τόσο απρόβλεπτος ο "Μιχάλης" που η ιδέα και μόνο της ύπαρξης του τρομοκρατεί.
Περισσότερο τους αστικοποιημένους ανθρώπους που ξεσυνήθισαν να βλέπουν αυτήν την οπτική της ζωής, που αμελούν να πενθούν τον προβλεπόμενο χρόνο, αποστασιοποιούνται από τις μνήμες χώνονται στο μαγγανοπήγαδο της ζωής χωρίς να επεξεργαστούν το γεγονός, τη θλίψη, την απώλεια.
Πόσο πολύ στοιχίζει η απώλεια αν δεν τη δεχτείς σαν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Ο Μιχάλης, ε; Όσο και να προσπαθούμε και να προσωποποιούμε, και να εξευγενίζουμε και να γλυκαίνουμε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τα πολλά ωραία που γράφεις, στέκομαι στην τελευταία σου παράγραφο που είναι ουσιαστικά η απογειωτική προέκταση της φράσης του κειμένου "αν δε μαθαίνουμε τη ζωή, πώς να μάθουμε το θάνατο;" και που, όντως, η αστικοποίηση εμποδίζει πολύ σ' αυτό.
Να είσαι καλά, Μοσχούλα, καλή Κυριακή, καλά δεξίματα.
Κοντεύει να περάσει ένας χρόνος κι ακόμα πενθώ κ. Λι. Η εμπειρία λοιπόν και μόνον αυτή μου δίνει το δικαίωμα να σου επιβεβαιώσω όσα σου είπε η Χρύσα. Το άγγιγμα, να πιάσεις το χέρι της και να μην το αφήνεις αν δεν σου το αφήσει εκείνη πρώτα, το βλέμμα. Αυτό ζητάει συνήθως ο άνθρωπος εκείνες τις στιγμές. Να μη νιώθει μόνος, να μην είναι μόνος μπροστά στην προοπτική της αιώνιας μοναξιάς που τον απειλεί. Αυτό που θέλει είναι να γευτεί τις τελευταίες σταγόνες του "μαζί". Και ναι, η αποδοχή του τέλους υποχωρεί- μέχρι την τελευταία στιγμή- μπροστά στην αστείρευτη λαχτάρα για ζωή, έστω στην αμυδρή ελπίδα ανατροπής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολες ώρες για όλους. Και η απώλεια δεν χωνεύεται ποτέ, περιθωριοποιείται μόνο με το χρόνο.
Με την απώλεια των αγαπημένων ο εαυτός των επιζώντων πολλαπλασιάζεται.
Σε φιλώ γλυκά και σε καταλαβαίνω απόλυτα κ. Λι
Δυστυχώς, Μαρία, μεγαλώνοντας, μετέχουμε όλοι στις εμπειρίες αυτές. Κι όσο κι αν αυτοσχεδιάζουμε, με τους τυφώνες δεν μπορούμε να τα βάζουμε.
ΔιαγραφήΌμως, πόσο σημαντικό μου φαίνεται αυτό που λες στο τέλος. Καθώς φεύγουν οι αγαπημένοι, τους τακτοποιούμε μέσα μας και είναι σα να πολλαπλασιαζόμαστε, ζώντας και μαζί τους.
Σας φιλούμε κι εμείς και απολογούμαστε για το βαρύ σημερινό μας θέμα. Αλλά, όπως έλεγε κι ένας παππούς κάποτε, "πώς κάμετε έτσι, μωρέ, κι ο θάνατος μες στη ζωή είναι" :-)
Μα ναι, κύριε Λι, εξαιρετικά δύσκολη η στιγμή αν βρεθεί κανείς κοντά σε κάποιον που ετοιμάζεται να αποχωρίσει και το γνωρίζει και ίσως καλό θα ήταν να μη σκεφτόμαστε το δικό μας ζόρι, αλλά το τι απαιτεί εκείνη η στιγμή για τον άλλο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει δίκιο η Χρύσα όταν λέει,"αν δεν μαθαίνουμε τη ζωή, πώς να μάθουμε το θάνατο".
Όλοι μας γνωρίζουμε πως κάποια στιγμή θα πεθάνουμε όπως και οι αγαπημένοι μας, αλλά δεν έχουμε μάθει πώς κανείς αντιμετωπίζει ένα αναπόφευκτο γεγονός, όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη.
Η Ζωή και ο θάνατος είναι ένα και αν μάθουμε να ζούμε στο παρόν και να ζούμε την κάθε στιγμή όπως ακριβώς θα κάναμε αν ήταν η τελευταία, μπορεί ο θάνατος να μη μας τρόμαζε τόσο.
Μια εκπνοή η απόσταση...
Πολλά τα ΑΦιλιά καρδιάς μέχρι την επόμενη Κυριακή!
Κοιτάξτε, αγαπητή Άιναφετς: αν εμείς συνεχίσουμε να συμφωνούμε, καλύτερα να μην ανταλλάσσουμε σχόλια. Μπορούμε να τα στέλνουμε με κούριερ (κάτι θα ξέρει το ξωτικό, να το ρωτήσουμε!) προς υπογραφήν και επικύρωση. Α, μα πια!
ΔιαγραφήΚατάλαβες, επίσης, τι έπαθα, ε; Πρώτα βάζω το βαρύ το θέμα και μετά γράφω σαχλαμαρίτσες για να ελαφρύνουμε.. Γιατί πώς να σου πω ότι είναι τρομακτικά αληθινό αυτό που γράφεις στην προτελευταία σου σειρά;..
Τα φιλιά μας, λοιπόν, και σε σας.
Μεγάλη παράληψη, να μη συγχαρώ τον Γιάννη για τις φωτογραφίες του... Ναι το ποτάμι κυλάει όπως και η ζωή μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα στήθη του Γιάννη φουσκώνουν υπερήφανα!
ΔιαγραφήΝαι, σαν ποτάμι η ζωή. Και όσο κυλάει, από τη μια φωτογραφία στην άλλη, βραδιάζει, ε;
Ναι πόσο κατανοώ τον κ Λι!! Αυτήν την αμηχανία νοιώθω και εγώ. Όσο και αν είναι κανείς εξοικειωμένος με το θάνατο δεν είναι με το θάνατο του άλλου, του δικού του προσώπου. Και δεν ξέρεις τι να πεις τι να κάνεις. ΄Μένω στο άγγιγμα, στο χάδι, στην τρυφερότητα και αυτές τις στιγμές τα λόγια είναι περιττά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Διονύση
Φιλιά πολλά
Πολύ ανθρώπινα όλα, Άννα. Δε νομίζω ότι διεκδικείτε πρωτοτυπία, ο κυρ Λι κι εσύ, σ' αυτό. Κι όταν δε μαθαίνουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, όσο είμαστε "στα καλά μας", όταν δεν είχαμε δοκιμάσει το φιλικό, αδελφικό, συντροφικό χάδι, άγγιγμα, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να τα πρωτοδοκιμάζουμε τότε, στο τέλος..
ΔιαγραφήΦιλιά και σε σένα
Δύσκολα... δε συμφιλιώνεσαι ποτέ με το θάνατο, ιδιαίτερα αγαπημένων, δε θέλω να το σκέφτομαι, αν και...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το αν και είναι το θέμα, roadartist. Αυτό το άτιμο αν και..
ΔιαγραφήA, εξαιρετικά ταλαντούχος ο Γιάννης :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά είναι.Ήρθαν τ' άγρια να διώξουν τα ήμερα.. Άπονη ζωή, μας πέταξες στου δρόμου την άκρη, μας αδίιιιιικηηηηηησεεεες.
ΔιαγραφήΔεν τις μπορώ αυτές τις καταστάσεις αγαπητέ Λί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρ όλα αυτά θεωρώ την φυσική μας παρουσία απαραίτητη. Όπως είπες αυτό ζητούσε. Την ανθρώπινη επαφή.
Το χάδι, το αμυδρό χαμόγελο, το "είμαι εδώ" !
Αγαπητέ Λι, δύναμη και κουράγιο. Δεν ξέρω, ίσως ακούγομαι παράταιρα. Τι να πω.
Φιλιά πολλά φίλε και υγεία.
Γιάννη, φίλε μου, να έχουμε δύναμη να τα δίνουμε. Μια χαρά ακούγεσαι πάντα, μην ανησυχείς. Τ να πω κι εγώ που σας .. έρριξα, κυριακάτικα!
ΔιαγραφήΝα έχεις μια καλή βδομάδα.
Σαν κορίτσι που αγαπά την οικογένεια και στα άσχημα και στα όμορφα, έχω ζήσει πολλές τέτοιες καταστάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια εμένα πάντα στην άχαρη αναμονή ενός τέτοιου γεγονότος, κυριαρχεί η σκέψη του πόσο σημαντικό είναι να δείχνουμε στους ανθρώπους ότι τους αγαπάμε, τους εκτιμάμε. Το τελικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει, μα είναι αλλιώς όταν η ψυχή είναι γεμάτη από αγάπη. Πολύ αλλιώς.
Καλή δύναμη!
Πόσο δίκιο έχεις, Μαρίνα. Βέβαια αυτό δε γεννιέται εκείνη την ώρα, χρειάζεται να έχουμε ζήσει έτσι, ώστε η όποια συμπεριφορά να είναι απόρροια, συνέχεια μιας στάσης εδραιωμένης γερά από τον καιρό. Μάλλον αυτό θα εννοούσε και η Χρύσα λέγοντας ότι αν δε μάθουμε να ζούμε πώς θα μάθουμε να πεθαίνουμε..
ΔιαγραφήΜμ.. Ας μην το βαραίνουμε (κι άλλο!)
Πολλά φιλιά, Μαρινάκι!
Δύσκολες καταστάσεις αυτές...και δύσκολα τις αποδεχόμαστε, όσο κι αν το φιλοσοφούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά χιλίων ετών να γίνω, νομίζω πως το θάνατο δεν θα μπορώ να τον αποδεχτώ...όχι τον δικό μου, των αγαπημένων!
Οι φωτογραφίες υπέροχες!!
Καλή εβδομάδα!
Γεια σου, Μαρία.
ΔιαγραφήΛοιπόν, θα κάνουμε το εξής: Εγώ θα διαφωνήσω μ' αυτό που λες, εσύ θα επιμένεις, κάποιος θα πει "βάζουμε στοίχημα;;", ο άλλος θα συμφωνήσει και τότε θα περιμένουμε να γίνουμε 1000 ετών, για να δούμε ποιος θα κερδίσει! :-)
Πφ.. Το προσπάθησα το αστειάκι, αλλά.. Καλά, καλά. Θα βελτιωθώ.. :-)
Καλή βδομάδα (έχει μείνει μπόλικο ακόμα!)
Οι φωτογράφοι ευχαριστούν :-)
Βαρύ το θέμα σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒαρύθυμη κι εγώ.
Οπότε δεν έχω να πω κάτι.
Έχω δηλαδή, αλλά δεν θέλω, διότι "θα μελαγχολήσω κι ύστερα εγώ κι ύστερα εγώ, πώς θα συνεχίσω, τι ζωή θα ζω" που έλεγε και η Καιτούλα η Γαρμπή.
Αφήστε που έχω πρόσφατους κάτι χαμούς προσφιλών ατόμων.
Τι κι αν ο ένας συνέβη το 1993 κι ο άλλος το 2009.
Για μένα είναι νωποί ακόμα αυτοί οι χαμοί κι ας λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.
Κολοκύθια στο πάτερο, με το συμπάθιο κιόλας.
Άρα, δεν θα πω τίποτα!
Καλό βράδυ κύριε Μάνεση!
Δεν έχετε να πείτε τίποτα, ε;
ΔιαγραφήΘυμάμαι την ερώτηση στα αεροδρόμια, προ Ε.Ε, "έχετε να δηλώσετε τίποτα;" - πριν ανοίξουν τη βαλίτσα. Και ενώ έλεγες όχι,όχι, πάντα είχες την αγωνία ότι όλο και κάτι έχεις να δηλώσει αλλά κορόιδο είσαι να το δηλώσεις κλπκλπ.
Να που είπες πολλά, μεγάλο σοφό κορίτσι! Αυτές οι πρόσφατες απώλειες, π.χ, θεωρώ ότι λένε την αλήθεια. Ο χρόνος, δεν τα λέει καλά, αυτές κάτι ξέρουν.
Όσο για τα διαμάντια από το θησαυρό της ελληνικής τραγουδιστικής τέχνης, δε μένει παρά να τα μελετήσω και να τα εκτιμήσω. Γηράσκω αεί..
Καλό σας βράδυ ομιλούσα βωβή αρτίστα μας.
Τι να πούμε για τον θάνατο εμείς οι μελλοθάνατοι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαφωνώ με το αν δεν μαθαίνουμε τη ζωή πώς να μάθουμε τον θάνατο όπως και με το ζώντας πιο μακριά απο τη φυσική ζωή.... Τι σημαίνει αυτό;
Ο θάνατος είτε ζεις σε αστική περιοχή ειτε στο χωριό είναι το ίδιο ψυχρός και άχαρος.
Δεν πιστεύω πώς ο θάνατος μαθαίνεται. Μπροστά του ειμαστε όλοι αδύναμοι γιατί είναι άγνωστο το μετά.
Άλλωστε το μόνο που ξέρουμε είναι η ζωή, μόνο γι'αυτη συζητάμε γι'αυτη αυτήν έχουμε μόνο στοιχεία αληθοφανή.
Ο θάνατος είναι ο μεγάλος φόβος όλων των ανθρώπων και τον κρύβουν κάτω απο το χαλί.
Αν ξέραμε για τον θάνατο όσα για την ζωή τότε δεν θα είμαστε τόσο απόμακροι και λιπόψυχοι στο να βρεθούμε δίπλα σε ανθρώπους που πεθαίνουν.
Το λένε υπέροχα οι φωτό "το ποτάμι δε γυρίζει πίσω".
Υπέροχο θέμα για συζήτηση και συγχαρητήρια για την ανάρτηση.
Καλά να είμαστε να τα λέμε.
Στοχαστικα φιλιά
Γεια σου, Βασιλική!
ΔιαγραφήΠρέπει να σου μεταφέρω πάραυτα την αγαλλίαση του κυρίου Λι, όταν διαβάζει σε ένα σχόλιο τη λέξη διαφωνώ. Επιτέλους,λέει, κάποιος διαφωνεί! Σε ένα χώρο που δεσπόζει η συμφωνία και η συγκατάβαση, τι ωραία που έρχεται μια προσωπική διατύπωση γνώμης που αντιπαρατίθεται, προτείνει μια άλλη προοπτική, διανθίζει τα ήδη λεχθέντα, εμπλουτίζει τη σκέψη..
Πείσμων, βέβαια, ο τύπος, ακούει τις γνώμες αλλά συνήθως επιμένει στη δική του κι ας παριστάνει το δεκτικό και το γεμάτο κατανόηση άνθρωπο. Λέει, λοιπόν, πως
ναι, ο θάνατος είναι παντού το ίδιο ψυχρός και άχαρος κι είναι ο μεγάλος φόβος όλων των ανθρώπων. Όμως, η φύση, όσο ζεις σε "τρίβει" λίγο, σε εξοικειώνει, όσο γίνεται, με το θάνατο, ως ένα μέρος κι αυτός της ζωής. Γιατί είναι μέρος της ζωής. Είναι το τέλος της. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς να πεθάνεις.. Στα χωριά, λοιπόν, και κυρίως σε όλους τους προηγούμενου αιώνες,οι άνθρωποι βίωναν όλες τις κακουχίες και τις αντιμετώπιζαν όπως. Δεν "τελείωναν" οι άνθρωποι στα νοσοκομεία, τελείωναν δίπλα τους. Τους νεκρούς τους τούς φρόντιζαν οι δικοί τους άνθρωποι, όχι επαγγελματίες. Ζώντας στη φύση αντιλαμβάνονταν τους κύκλους της ζωής με ενάργεια κάθε εποχή, που σημαίνει και την αλληλοδιαδοχή ζωής και θανάτου. Με λίγα λόγια υπεισερχόταν η φυσικότητα του θανάτου με τρόπο ανεπαίσθητο ίσως μέσα τους.
Οι σημερνές μεγαλουπόλεις βολεύουν για να παίζουμε το κρυφτό μαζί του - κάτι που το έχουμε ανάγκη, γιατί είναι δυνατότερο το θέμα από μας και δε θέλουμε να το βάζουμε συνεχώς μπροστά μας. Επινοούμε θεσμούς και στόχους, διαμορφώνουμε κοινωνικές συνθήκες που τις θεωρούμε φυσικές για να ζούμε μέσα τους, μ' αυτές. Και μπορούμε να ξεχαστούμε μια χαρά, έτσι που να μας βρίσκει το τέλος ανέτοιμους.
Δεν ξέρω τι είναι καλό και τι κακό, άμυνα είναι κι αυτή, των ανθρώπων της πόλης, με όρους πάντως που τους την προσφέρει η ίδια η πόλη.
Πιο απλά: Παιδί της πόλης εγώ, κάθε Πάσχα έτρωγα το αρνάκι μου. Στα φοιτητικά μου, σε ένα Πάσχα στο χωριό, Μεγάλη Πέμπτη, βολτάρουμε με ένα αυτοκίνητο και 1-2 ντόπιους, να δούμε την περιοχή. Βλέπουμε νεκρά αρνιά και κατσίκια κρεμασμένα από τα δέντρα, να τα γδέρνουν, να τα ετοιμάζουν για τη σούβλα. Δείχνω την απαρέσκειά μου. Οι ντόπιοι με αντιμετωπίζουν σαν υποκριτή: "Τι έπαθες, ρε; Γιατί, τι νομίζεις ότι τρως το Πάσχα εσύ; Χορταράκια;"
Καταλαβαίνεις, ίσως, το παράδειγμα. Κάτι τέτοιο εννοώ "εξοικείωση"..
Το πήγε μακριά ο Λι, ε; Μα, συμφωνεί και κάπου: Πράγματι, λέει, ανεξάντλητο θέμα..
Και συμφωνεί και σε κείνο το ποτάμι, το άτιμο, που "τά πάντα ῥεῖ καί οὐδέν μένει"..
Βασιλική μου, καλή, πολλά πολλά φιλιά!
"...εκείνο που αποζητάει, όσο της μένουν δυνάμεις να αποζητάει κάτι, είναι η ανθρώπινη επαφή. Το άγγιγμα μιας ματιάς, ενός χεριού, μιας ψυχής."
ΑπάντησηΔιαγραφή========
....
Ευρυτάνα, έχω την εντύπωση ότι και οι υγιέστατοι αυτό απζητάνε!..
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά
..κι εκεί στα μέρη του ΞΩΤΙΚΟΥ ο πόλεμος συνεχίζεται. Ελήφθη μέιλ από το ξωτικό λέγον:
ΑπάντησηΔιαγραφή" Αγαπημένοι μου
Ξέμεινα απο την Κυριακή απο υπολογιστή και οθόνη και μετά απο πολλά βάσανα είμαι πάλι σε σύνδεση με μια φρικτή όμως τεράστια οθόνη καταναγκαστικά που με ζαλίζει και εκνευρίζει .😵😫
Θα περάσω σύντομα για σχόλια .
Σας γλυκοφιλώ."
Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα, ξωτικούλι, μη μασάμε! Αν χρειαστεί, θα στείλουμε και ενισχύσεις. Παρ' τους τον αέρα!
Άνθρωπος ο κύριος Λι κι ανθρώπινα όσα νιώθει κι ο τρόπος που αντιδρά. Ανθρώπινο όμως και το να ξεπερνάμε τους εαυτούς μας για όσους αγαπάμε και να τους δείχνουμε διαρκώς ακριβώς αυτό: την αγάπη μας. Άλλωστε μελλοθάνατοι είμαστε όλοι, απλώς δεν ξέρουμε -όλοι- το πότε θα φύγουμε (προς το παρόν;). Να είμαστε εκεί, λοιπόν, μήπως καταφέρουμε αυτοί που φεύγουν να το κάνουν με «χαμόγελο» - κι αυτό είναι μια νίκη απέναντι στο θάνατο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς δεν μιλώ θεωρητικά ούτε εκ του ασφαλούς...
Τα φιλιά μου και στους δυο σας και... δύναμη κι αγάπη!
Βρε αθεόφοβη, εδώ ήσουν κι εγώ σου έκανα ερωτική εξομολόγηση στα Μονοπάτια σου;! Πολύ χαίρομαι!
ΔιαγραφήΑχ, Φακιδούλα, σοφά ομιλείς. Κρατάω το "να ξεπερνάμε τους εαυτούς μας για όσους αγαπάμε", για να το χρησιμοποιώ σε όλες τις περιστάσεις, όχι μόνο στις οριακές..
Πολλά φιλιά, Κατερίνα
Κακά τα ψέματα. Πρέπει να θεσμοθετηθεί ένα ειδικό βραβείο για το πιο βασανισμένο σχόλιο κι αυτό το δικαιούται παμψηφεί και αδιαφιλονικήτως το ΞΩΤΙΚΟ. Γράφει στο σχόλιο που μόλις κατέφθασε με μέιλ:
ΑπάντησηΔιαγραφή" Ούφφφφ και ξαναούφφφ .
Είχα κρατήσει αναμμένη μιαν ελπίδα μήπως μετά απ'όλα τα τεχνοβάσανα που πέρασα λυνόταν τουλάχιστον το πρόβλημα των σχολίων . Αλλά μόλις απεβίωσε κι αυτή . Στο κλίμα της ανάρτησης λοιπόν...
Δεν ξέρω αν διάγουμε βίους παράλληλους αυτόν τον καιρό ή αν είναι σκέψεις που γενικά έχεις βιώσει . Εύχομαι ολοψύχως το δεύτερο .
Κατά πρώτον θέλω (με το συμπάθιο ε ) να στράψω μερικά χαστούκια σε όλα τα αγοράκια που "δυσκολεύονται απαπα δεν μπορούν δεν αντέχουν " .
Συγγνώμη αλλά μέγας καημός καθ'ότι τα έχω και πολλά στην οικογένεια . Λές κι εμείς τα κορίτσια που ξημεροβραδιαζόμαστε στα προσκεφάλια σε σπίτια ή νοσοκομεία αντέχουμε νομίζετε . Εσείς οι ευαίσθητοι κι εμείς οι αναίσθητες ;;; Ε;; πως πάει αυτό για να καταλάβω ;;
Ούφφφ τα είπα και ξαλάφρωσα .
Κατά τα λοιπά και πάλι μόνη απάντηση η αγάπη . Να χαϊδέψεις ένα αποστεωμένο κεφαλάκι να κρατήσεις ένα χέρι να πεις ελπίζοντας πως ακούει : "Θείτσα μου γλυκιά ήσουν απ'τα πιο γλυκά πλάσματα της ζωής μου . Όσα ευχαριστώ κι αν σου πω λίγα θα είναι . Σ'αγαπάω ψυχούλα μου ."
Γμτ έχασα και τα χαρτομάντηλλα . Σας γλυκοφιλώ δεν αντέχω να συνεχίσω 😜
υγ. Ωραία τα είπες για την ζωή στη φύση !!! "
Αχ, ξωτικούλι, τι να πω κι εγώ ο άνδρας τώρα.. Έχεις απόλυτο δίκιο για το φεμινιστικό σου μανιφέστο. Τα πάντα εν σοφία εποίησεν, βέβαια, κάτι θα ξέρει Αυτός, εμένα πάντως μου διαφεύγει.
Τώρα, αν περνάμε κοινά βάσανα, σιγά μη γλιτώναμε. Θυμάσαι που τραγουδούσε ο Παλαμήδας το "θα συναντηθούμε στο σαλούν"; Πού να φανταζόμουν τότε ότι μια χαρά το σαλούν θα μπορούσε να λέγεται Ιπποκράτειο ή Ευαγγελισμός! Αλλά, όπως και ο Κύριος, φαίνεται πως και οι καλλιτέχνες κάτι παραπάνω ξέρουν από μας..
Όσο μπορώ πιο σοβαρά: Σ' ευχαριστώ τόσο πολύ για τα περιπετειώδους διαδρομή σχόλιά σου! Ευχαριστιέμαι τόσο την παρέα! (Αλλά, κι από την άλλη, δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι δυσκολία είναι κι αυτή που σου έχει τύχει..)
Πολλά πολλά φιλιά
ε ναι ... είναι και αυτά τα κυλικεία των νοσοκομείων. Μεταξύ μας γ@μ@τα είναι κύριε Λι εγώ μετρούσα αγκαλιές εκεί και έπαιρνα δυνάμεις ... Οι φίλοι μου με έκλεβαν από πάνω και με κερνούσαν καφέ φαγάκι και ήταν και ένας φίλος μου που ούτε καν την ήξερε την μαμα μου και δεν ανέβηκε ποτέ επάνω, γιατί είχε τον πατέρα του που έφυγε για επάνω σε αυτό το νοσοκομείο και δεν υπήρχε και λόγος να το ξαναζήσει. Αυτός ο φίλος που λες μου έφερε παστέλι διαφορετικό γιατί δεν είχε σουσάμι αλλά φιστίκια Αυγινής οχι Αιγίνης (τι στο καλό γιατί κατσαρώνει το αιγίνης έτσι δεν γραφεται; )
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι είμαι εκτός θέματος? για τα κυλικεία δεν μιλάμε? άσχετο για το τι λέμε στα κυλικεία ..... και που λες και που λες εγώ δεν έχω καταλάβει, ποιος είναι ο Λι ποιος ο Λάμπρος ποιος ο Γιάννης και ποιος ο Διονύσης, ποια είναι η Χρύσα και ποια η Σίσυ, αλλά μπορώ να πω ένα μυστικό σε όλους. Η μαμά μου ως ετοιμοθάνατη το μόνο που γούσταρε ήταν ο γαμπρός της *της αδελφής μου άντρας, και αυτό γιατί της έφερνε κάτι μικρά τόσο δα παστάκια μια μπουκίτσα από ένα ζαχαροπλαστείο πολύ καλό!
Αυταααα :)
Καλώς ορίσατε, και κάνατε και τόσο δρόμο, καλοδεχούμενα και τα παστάκια σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, έχουν μια γοητεία κι αυτά τα κυλικεία, μέσα στη διεκπεραιωτικότητά τους. Ίσως γιατί αποτελούν ένα διάλειμμα από το χώρο του πόνου, ίσως γιατί εκεί οι πιο αληθινές αγκαλιές, τέλος πάντων, δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι έχουν..
Τη μυρωδιά τους την εικόνα τους, την ατμόσφαιρά τους, τα κρατάω καλά μέσα μου, ίσως πάλι γιατί οι στιγμές που βρίσκομαι εκεί έχουν ένταση και εντυπώνονται γερά στη μνήμη..
Κοίτα τώρα: Ο κύριος Λι ή Λάμπρος, όπως είναι ολόκληρο το μικρό του όνομα, είναι το αφηγηματικό μας πρόσωπο. Με έχει προσλάβει εμένα, το Διονύση Μάνεση, να γράφω μικρά βιογραφικά του, λέει, σημειώματα, μάλλον γιατί είναι κρυπτοφιλόδοξος, ξέρω κι εγώ;.. Εγώ κάπου κάπου χρησιμοποιώ και καμιά φωτογραφία του Γιάννη, του γιου μου, για να του στολίσω τις χαζές ιστορίες του.
Κι από κει και πέρα, οι φίλοι του κι οι φίλοι μου έχουν μπλεχτεί σε ένα κουβάρι αξεδιάλυτο, πραγματικοί και φανταστικοί, μπαινοβγαίνουν στις ιστορίες, ό,τιθέλουνε κάνουν.
Νομίζουν, δηλαδή. Ό,τι θέλει ο αφηγητής κάνουν :-)
(Καμιά φορά προσπαθώ να εξηγώ τα πράγματα και τα μπερδεύω χειρότερα!!)
Έφτασα κι εγώ μέχρι το Μόντρεαλ, να πάρω λίγο φρέσκο, δε βρήκα ακριβώς μπλογκ αλλά όλα τα νέα της κονότητας και χάρηκα - λέω να γίνω επίτιμος δημότης από μόνος μου :-)
Πολλά χαιρετίσματα (και στο γαμπρό, ιδιαιτέρως!)
"Κι από κει και πέρα, οι φίλοι του κι οι φίλοι μου έχουν μπλεχτεί σε ένα κουβάρι αξεδιάλυτο, πραγματικοί και φανταστικοί, μπαινοβγαίνουν στις ιστορίες, ό,τιθέλουνε κάνουν.
ΔιαγραφήΝομίζουν, δηλαδή. Ό,τι θέλει ο αφηγητής κάνουν :-)"
Γοητευμένη :)
Επιτρέψτε μου(όλοι σας αλλά κυρίως στον σκηνοθέτη-αφηγητή) να ξανασυναντηθώ, η ίδια είμαι απλώς βαρέθηκα να σχολιάζω ως όνομα URL xaxax ναι .. ποια ίδια θα μου πεις, σωστό... αχμμμ Μία είναι η Μάνια στο Μόντρεαλ διάσημη ξανθιά θεά χαχα
Συγγνώμη για την κατάχρηση χώρου, αλλά είπα μιας και είμαστε στο κυλικείο να πούμε μια κουβέντα ακόμη χαχαχα
αγκαλιά ()
Μάνια, ακόμα στο κυλικείο; Δε λες να ανέβεις με τίποτα, ε; Εμ, τα έλεγε ο Λι, δύσκολα πράγματα. Ενώ το κυλικείο μετα καφεδάκια του, τις κουβεντούλες, το πλησίασμα και τις χαμηλές ανήσυχες ζωές, με ένα πολύ ιδιαίτερο δικό του τρόπο σφύζει από ζωή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι, ναι, βέβαια, όλοι γνωρίζουν τη διάσημη ξανθή θεά του Μόντρεαλ! Η φήμη της ταξιδεύει ταχύτατα!
Όσο για την "κατάχρηση χώρου", 1) τι καλά, για μας τους πολυλογάδες, που το διαδίκτυο δεν έχει περιορισμούς χώρου (=> ποια κατάχρηση;;), 2) συμπτωματικά ο γνωστός μας στριμμενούλης κύριος Λι ό,τι ετοίμαζε μια ανάρτηση για αύριο, για το θέμα του χώρου! Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται, ξανθιά Μάνια, αψηφώντας το χώρο και τις αποστάσεις! Τς!