υποκοριστική ευεργεσία

            Ήταν η ώρα που τα δυο ζευγάρια  απολάμβαναν τα προνόμια του υποκοριστικού. Η κουβέντα εκείνη την ώρα ήτανε κουβεντούλα κι αυτό σήμαινε προσέγγιση, συμπάθεια, καλή διάθεση, φιλικό χρόνο, συναισθήματα κι εκμυστηρεύσεις, δέσιμο.

            Πόσο μάλλον που η Μαρία εδώ κι αρκετή ώρα με βελονάκια την εκτίμηση και την αγάπη έπλεκε το εγκώμιο του Φώτη. Σεμνός, ευγενής και ελαφρά αμήχανος ο Φώτης, αποπειράθηκε κάποια στιγμή να το κλείσει το θέμα. «Εντάξει, δεν είναι και βραδιά Φώτη απόψε! Φάτε και τίποτα τώρα, έχουν αρχίσει και κρυώνουν», δήλωσε, αλλά η παρέα δεν του πολυέδωσε σημασία. Αναγκάστηκε να σοβαρευτεί – πάντα στη γραμμή της αποδόμησης του μύθου που του έχτιζε η Μαρία.

            «Ακούστε», είπε αποφασιστικά, «όλα αυτά μπορεί και να μην είναι και τόσο χαρίσματα όσο ακούγονται. Ανάγκη για αποδοχή είναι. Στο βάθος, με όλες αυτές τις καλοσύνες την αποδοχή των άλλων ζητάω».

            Χωράνε και μεγάλες κουβέντες στην  κουβεντούλα.

            Του κυρίου Λι του έκανε μεγάλη και εξαίρετη εντύπωση η δήλωση, το αυτομαστίγωμα  αυτό του φίλου του. Πάντα πίστευε ότι ο καθένας μέσα του, στο σκοτεινό κομμάτι  της ατομικότητάς του,  έχει πράγματα καλά κρυμμένα που όχι μόνο δεν τα ανακοινώνει στους άλλους αλλά που πιθανώς τα κρύβει κι από  τον ίδιο του τον εαυτό. Πράγματα επικίνδυνα για τις λείες επιφάνειες, εκρηκτικά για τις φιλήσυχες στιγμές μας, αποκαρδιωτικά κι ανώφελα αν αναβλύσουν, πράγματα που θα μπορούσαν να γκρεμίζουν το μύθο μας, τις καλές εντυπώσεις, την εικόνα που τόσο πολύ πασχίζουμε να μοιραζόμαστε με τους άλλους. Πολλές φορές μάλιστα σκεφτόταν ο κύριος Λι μήπως αυτός ο εξωραϊσμός είναι ένα από τα όπλα που η φύση σε προικίζει και, ξεκινώντας το ταξίδι της ζωής σου, στο βάζει στη βαλίτσα συμβουλεύοντάς σε «Έχε το, μπορεί να σου χρειαστεί». Μήπως καταντάει κάτι σαν φυσική τάση.

            Και να τώρα. Ο Φώτης, ο φίλος του, εκεί μπροστά  του, δηλώνει «μπορεί να μην είμαι καλός˙ μπορεί της καλοσύνης σας απλός επαίτης να ’μαι.». Στα μάτια τού Λι, ο Φώτης, αποποιούμενος τους επαίνους των άλλων, στην ουσία χάριζε τον καλύτερο για τον  εαυτό του. Εδώ, μπροστά σε ανθρώπους αγαπημένους, τολμούσε και φώτιζε το σκοτεινό κομμάτι της ατομικότητας και το διέθετε σε κοινή θέα, αναλαμβάνοντας δυναμικά την ευθύνη της αδυναμίας του.

            «Κρασάκι ποιος θέλει;» - η Μαρία, σηκώνοντας το μπουκάλι για να γεμίσει τα ποτήρια και επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά πως τα υποκοριστικά χαϊδεύουν τις στιγμές μας.