μυρωδιά χαρτιού

           “Λαογραφία δεν είναι τα σιγκούνια και τα τσουράπια. Λαογραφία είναι να βγεις με ένα κασετοφωνάκι στη Σταδίου και να ηχογραφήσεις ό,τι ακούγεται”,  θυμάται ο κύριος Λι τον καθηγητή του της λαογραφίας να λέει. Και το θυμάται γιατί του έμεινε κουσούρι από τότε να μετατρέπει σε  ραντάρ τα αυτιά του  και να πιάνει τις σκόρπιες κουβέντες των περαστικών. Δε θέλησε ποτέ να πάρει θέση για τον ορισμό της λαογραφίας, αλλά σχεδόν πάντα η συγκομιδή του απ’ τα λόγια του δρόμου αποδεικνυόταν πλούσια και ενδιαφέρουσα.

            Οδός Βουλής τώρα. Αγαπημένο στενό. Ανάμεσα Καραγιώργη Σερβίας και Κολοκοτρώνη· Λίγα μέτρα όλα κι όλα. Μια μικρή γειτονιά. Κάποια μαγαζιά άλλων εποχών έχουν ξεχαστεί ανοιχτά ακόμα, σα σκονάκι σε διαγώνισμα Ιστορίας. Ο κύριος Λι για μια φορά ακόμα στη ζωή του απέναντι  από το «Άριστον», θα λιμπιστεί και θα φλερτάρει τις τυρόπιτες κουρού στη βιτρίνα, που τον περιμένουν καρτερικά από τις δεκαετίες της νιότης του, και για μια φορά  ακόμα θα προσπεράσει ηττημένος, αποφεύγοντας να μασουλάει στο δρόμο. Όμως στον «Ίκαρο» θα σταματήσει, ακόμα κι αν δεν μπει να αγοράσει. Έχει κιόλας βάλει το χέρι στην τσάντα, να βγάλει τα γυαλιά του, να ρίξει αδηφάγες ματιές στα βιβλία της αγαπημένης βιτρίνας.

            Τότε ήταν που  σχεδόν έπεσε πάνω του ο προσεγμένος-σε-όλα-του νεαρός με την ιπτάμενη μπλε καμπαρντίνα, καθώς ξεπρόβαλε βιαστικά απ’ την στοά μιλώντας αφοσιωμένα και νευρικά  στο κινητό του. Χαμένος στην ίδια του την αύρα και την αυτοπεποίθηση, ψηφίδα του κινούμενου μωσαϊκού του δρόμου, ενός δρόμου που δεν υπήρχε παρά μόνο για να τον διασχίζει. Μπορεί κάπου εκεί να ήταν κι ο Βουκεφάλας. «Ναι, ναι, άκου, μην αφήνεις καμιά ευκαιρία να πηγαίνει  χαμένη, καμιά», τον άκουσε ο κύριος Λι να λέει στην παλάμη του που κρατούσε το κινητό,  και μια οσμή αρπακτικού κατέκλυσε τα ρουθούνια του ήρωά μας. Κι ενώ ο νεαρός κατακτητής πασών των ευκαιριών χανόταν απ’ το οπτικό του πεδίο, τραβώντας για άλλα πεδία δόξης λαμπρά,

            αίφνης του Λι  η οδός Βουλής του φάνηκε λίγο πιο υπερσυντέλικος. Τα βιβλία στην υποφωτισμένη βιτρίνα του «Ίκαρου» σαν λίγο πιο κίτρινα  και ορφανά κι η βαριά σιδερένια του πόρτα σαν λίγο πιο βαριά. Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες; *– θυμάται το στίχο. Μια αίσθηση υποχώρησης ενός αμήχανου παρελθόντος· μια αίσθηση επέλασης αμνήμονος παρόντος. Είναι η λήθη, ηλίθιοι.

            Σε κάποιο βαθύ υπόγειο γεννιούνται οι αποφάσεις: αντι-δραστικά ο κύριος Λι σπρώχνει την παλιά πόρτα και μπαίνει. Βγαίνοντας σε λίγα λεπτά έχει στη μύτη του αυτή τη φορά τη μυρωδιά του χαρτιού και στα χέρια του βιβλίο εκλεκτό. «Μην αφήνεις καμιά ευκαιρία να πηγαίνει χαμένη, καμιά» - βουίζει ακόμα στ’ αυτιά του η φράση, αλλά της έχει δώσει κιόλας άλλο, δικό του νόημα. Χωρίς δισταγμό κανένα μπαίνει στο «Άριστον» και «Μια κουρού, παρακαλώ, θα ήθελα».

            Μάχες μικρές, ασήμαντες.

*. Στίχος από το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη Νέοι της Σιδώνος, 1970

ΥΓ1. Η λέξη kuru στα τούρκικα σημαίνει ξερός και, όπως διαβάζουμε στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου, ο σημερινός ιδιοκτήτης του "Άριστον' εξηγεί πως πριν το 1900 πήγε ο παππούς του στην Κωνσταντινούπολη, δούλεψε σε ένα τυροπιτάδικο κι  έφερε από 'κει τη συνταγή για την τυρόπιτα στην Αθήνα. Τότε, στην Πόλη, την έλεγαν kuru, που σημαίνει ξερή, ζύμη χωρίς λιπαρά. 

ΥΓ2. Η ανάρτηση έγινε με την ευγενική χορηγία του καταστήματος «Άριστον»

ΥΓ3. Εντάξει, αστειάκια..