Κυριακή 19 Μαΐου 2019

Το σύστημα κόλλησε




            Κάπως σαν ξεχασμένο από το σύστημα το κτίριο αυτής της Εφορίας. Σε γειτονιά με απομεινάρια βιοτεχνιών, μάρτυρες μιας ζωής που δεν προχώρησε, μάρτυρες ότι η ζωή προχωράει. Μπαίνεις από μια στενή πόρτα κι ανεβαίνεις σε έναν κατασκότεινο δεύτερο όροφο, την ώρα που έξω ο ήλιος στήνει πανηγύρι.
            Αδειαΐλα, σκηνικό μετά-την-καταστροφή, νιώθεις πως ακόμα  κι αν έρθει το τέλος του κόσμου, από ‘δω δε θα περάσει. Ακόμα χειρότερα: Νιώθεις πως το τέλος του κόσμου ήρθε, πως αυτός ο δεύτερος όροφος υπάρχει σα να μην υπάρχει άλλος κόσμος.
            Αυτές δεν είναι σκέψεις, βεβαίως, του κυρίου Λι, που ανεβαίνει τη σκάλα με την ελπίδα να διεκπεραιώσει αναίμακτα μία φορολογική του υπόθεση με μία άπαξ επίσκεψη στο φουτουριστικό αυτό σκηνικό. Η διάχυτη εντύπωσή του είναι που προσπαθούμε να της δώσουμε μορφή. Και συμπληρώνουμε:
            Η αίθουσα όπου μόλις μπήκε, τεράστια, τεράστιο γκρι, σκοτεινή κι αυτή παρά τα ευμεγέθη παράθυρα απ’ όπου μπορεί κανείς να ατενίζει το όρος Αιγάλεω, το Ποικίλο, καθώς και τα σπίτια που λαχανιάζοντας σκαρφαλώνουν προς την κορυφογραμμή, λες για να ξεφύγουν απ’  τον εαυτό τους, να πάρουν αέρα, να ανασάνουν. Μπροστά από τα παράθυρα, στην αχανή αίθουσα, τρία τέσσερα γραφεία όλα όλα, στο καθένα καθισμένη και μια σκιά που γυρνούσε επιδεικτικά την πλάτη στο έξω φως.
            Για να μην τα πολυλογούμε, ο κύριος Λι ένιωθε ότι παρακολουθούσε ένα πολύ πετυχημένο σεμινάριο με τίτλο «αδράξτε το μουντό» ή «θάνατος χωρίς προσπάθεια» ή «η ματαίωση» ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων.

            «Καλημέρα».
            «Καθίστε».
            Η παράλειψη της ανταπόδοσης της καλημέρας και η πρόταξη της προστακτικής – «καθίστε» - κάνει δύσκολη τη δουλειά του μεταφραστή. Προστακτική ευγενείας; Της διεκπεραίωσης; Του ξεκαθαρίσματος του πρώτου ρόλου; Της βαρεμάρας; Του ποτέ δεν έμαθα ν’ αγαπάω; Τέλος πάντων, κάθησε. Φόρεσε το καλό του χαμόγελο και ξεκίνησε να περιγράφει την υπόθεση που εκκρεμούσε, ελπίζοντας πως ο σκιώδης υπάλληλος θα εκτιμούσε τη λεπτότητα και την ευγένειά του. Ανάλογη εικόνα που θα είχε και ένα παιδί στο γραφείο του Διευθυντή του σχολείου, αναπτύσσοντας στον Μπαμπούλα το θέμα «δεν το έκανα εγώ, κύριε».
            Ο σκιώδης δεν ξέρουμε αν εκτίμησε την ευγένεια του κυρίου Λι. Εκείνο που σίγουρα εκτιμούσε ήταν το τσιγάρο του που σβηστό –μεν αλλά- το είχε ακουμπισμένο στο τασάκι και συνεχώς το καλόπιανε με το μάτι του και τα δάχτυλά του. Βλοσυρός κι ανέκφραστος άκουσε την περίπτωση του Λι, ανέκφραστος ζήτησε φωτοαντίγραφα, ανέκφραστος απαίτησε την κατοχή των απαραίτητων εγγράφων, ανέκφραστος τα άπλωσε όλα μπροστά του και άρχισε να πληκτρολογεί σφυροκοπώντας τον υπολογιστή του με το δείκτη του δεξιού του χεριού, με τον ίδιο που χάιδευε πριν στοργικά το σβηστό τσιγάρο.
            Κάποια στιγμή
            «Έχουμε πρόβλημα με το σύστημα», σχεδόν μονολόγησε  το μέρος του συστήματος.
            Και στο ερωτηματικό βλέμμα του κυρίου Λι συμπλήρωσε:
            «Κολλάει. Σήμερα κολλάει απ’  το πρωί. Θα περιμένουμε» Και συνέχισε
να κοιτάζει την οθόνη που δεν είχε τίποτα να πει
και να χαϊδεύει με τ’ ακροδάχτυλα το τσιγάρο που δεν κάπνιζε.
 
            Αμήχανος, μέσα στην απορροφητική σιωπή, ο κύριος Λι έρριξε το βλέμμα του στο γραφείο, όπου απλωμένα τα χαρτιά με τα στοιχεία της ολοζώντανης ζωής του. Το σπίτι εκεί, ο Υιοθετημένος, τα προστατευόμενα μέλη, ένα παλιό δάνειο, το τρακαρισμένο αυτοκίνητο, στοιχεία που σήμαιναν τόσα γι’ αυτόν. Κι όλα αυτά σε χαρτιά αδιάφορα, αποστασιοποιημένα, απρόσωπα, γεμάτα αριθμούς, χαρτιά που ενδιέφεραν πολύ τον σκιώδη υπάλληλο, χαρτιά που μιλούσαν για μια ζωή που δεν ενδιέφερε καθόλου, χαρτιά απαραίτητα για ένα σύστημα που είχε κολλήσει και που ποιος ξέρει αν και πότε θα ξεκολλούσε.
            Σήκωσε το βλέμμα ο κύριος Λι, παραιτημένος από την έγνοια να επικοινωνήσει με τον ακοινώνητο απέναντί του, και το έστειλε πίσω του, ψηλά, εκεί που συναντούσε το όρος  Ποικίλο. «Αυτό που βλέπουμε μπροστά μας στην έξοδο από την Αθήνα», του είχε πει ο Υιοθετημένος, για να τον κάνει να καταλάβει ποιο βουνό ήταν.» Εκεί είχε καρφώσει το βλέμμα του ο κύριος Λι, εκεί, στο Ποικίλο, στην έξοδο από την Αθήνα, στην έξοδο από.
            Κι εκεί θα τον αφήσουμε να προσβλέπει, γιατί έτσι κι αλλιώς το σύστημα έχει κολλήσει.
 
 
αφιέρωση: στον Γιάννη, που με έμαθε το Ποικίλο και που χτες είχε τα γενέθλιά του

31 σχόλια:

  1. Καλημέρα! Να μας μάθετε και εμάς το Ποικίλο και όλα όσα στέκονται επιβλητικά πάνω από την Αθήνα. Αυτό από μόνο του είναι μια επιτυχία, το να επιβάλλεται στην Αθήνα δηλαδή. Η Αθήνα συνήθως κυριεύει, απορροφά, κυριαρχεί και γενικά εγκλωβίζει.
    Με έναν ανάλογο και πιο κουραστικό τρόπο εγκλωβίζει στα γρανάζια της και η γραφειοκρατεία. Δύσκολες διεκπεραιώσεις ειδικά με την εφορεία, την πολεοδομία,και το κτηματολόγιο.
    Καλή τύχη στον Κο Λι! Καλή τύχη και καλή υπομονή γιατί θα την χρειαστεί.
    Υ.Γ. Πολλές ευχές στον εορταζόμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα - κι ας αργήσαμε λίγο!!

      Λοιπόν, θα πάμε μια βόλτα να σας το μάθουμε. Ευχαρίστως. Έχει κι ωραία θέα. Είναι λίγο πιο δυτικά από το όρος Αιγάλεω - το γνωστό από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας (εκεί δηλ. απ' όπου ο Ξέρξης λέγεται πως παρακολουθούσε τη ναυμαχία. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά, αν δεις από 'κει τη θέα του λεκανοπεδίου, θα δικαιώσεις τον Πέρση!!)

      Η γραφειοκρατία γυρίζει την πλάτη στη φύση, γνωστό. Αλλά το κακό είναι ότι τις περισσότερες φορές τη γυρίζει και σε μας..

      ΥΓ. Ποιες ευχές, βρε Μοσχούλα. Κάτι γλυκές country που έφερε μια καλή φίλη έχουν φροντίσει γ' αυτό. ΄(Ξέρεις κάτι;)

      ΥΓ2. Κουράγιο. Θα τη φάμε και την ουρά.

      Διαγραφή
  2. Τίτλος σχολίου:
    "Όταν το σύστημα δεν κολλά" ή "Όταν σε θέλει"!
    Λεωφόρος Κηφισίας, κτήριο υπερμοντέρνο με σημαία κυματίζουσα και επιγραφή, "Εφορία". Παρκάρω μπροστά στην είσοδο με τσαμπουκά, λέγοντας: "Και ότι γίνει"! (Παράδρομος Λεωφ. Κηφισίας)...
    Στο ισόγειο χαμογελαστή κοπέλα ανταποδίδει το φορετό μου χαμόγελο και μου δίνει οδηγίες πώς θα "διεκπεραιώσω" την υπόθεση μου.
    Τρίτος όροφος, μεγάλη αίθουσα με τεράστια τζαμαρία και πάγκο (έτσι το λένε;) με νεαρούς και νεαρές να πληκτρολογούν με φοβερές ταχύτητες και πολύς κόσμος να περιμένει καθισμένος. Ρωτώ με κανονικό χαμόγελο ποιος έχει σειρά και κάθομαι. Και ξεκινάει η κουβεντούλα με τον κύριο στην δεξιά μου καρέκλα, απαντά η αριστερή κυρία, έτσι με κουβεντούλα και με πολλά παράπονα για την κρίση κλπ, έρχεται η σειρά μου. Δίνω ΑΦΜ και με πολλά κλικ κλικ στο κομπιούτερ του νεαρού, Ω! του θαύματος, "διεκπεραιώνω" την υπόθεση μου και φεύγω ευχαριστημένη και ακόμα πιο χαμογελαστή που δεν είχα πάρει κλήση!
    Ηθικό δίδαγμα κύριε Λι μου, στη ζωή δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει γι αυτό, όταν είναι "η μέρα σου", να ευχαριστείς την καλή σου τύχη που τα έβγαλες και την σήμερον ημέραν, πέρα!
    Με μια καλή μέρα και με πολλά υπομονετικά λόγου καιρού ΑΦιλιά, εύχομαι σε όλους καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω! ξέχασα να ευχηθώ στον Γιάννη χρόνια πολλά και για πολλά πολλά ακόμα χρόνια να απολαμβάνει τον Ποικίλο!

      Διαγραφή
    2. Γεια σας, μαγισσούλα.
      Εμ, γ' αυτό σε λένε μαγισσούλα. Μπορείς να κάνεις θαύματα, αλλά και να τα βιώνεις, απ' ό,τι βλέπω! Μπαα.. Σε άλλη ταινία παίζαμε. Υπαρκτός ρεαλισμός ή επιστημονική φαντασία - διαλέξτε.

      Σοβαρότερα, όμως: Είμαι σίγουρος ότι σε πολλές υπηρεσίες υπάρχουν δομές που λειτουργούν καλά, με σεβασμό στον πολίτη, με οργάνωση και σύστημα. Θεωρώ ότι συμβαίνει κυρίως από τη "φιλοπατρία" των ανθρώπων που δουλεύουν σ' αυτές. Δε θα ήθελα ποτέ να είμαι γενικευτικός, απλουστευτικός, ισοπεδωτικός. Αλλά ούτε και το κείμενο του κυρίου Λι είχε στόχο να θίξει γενικά το .. σύστημα. Αφορμές ζωής πιάνει και κατά Ποικίλο ταξιδεύει..

      Ευχαριστούμε για τα φιλιά, ανταποδίδουμε με τόκο.

      Διαγραφή
    3. Επίσης: Πολύ ευχαριστεί ο Γιάννης. Καθώς συγκαταλέγεται στους φωτογράφους-καταιγιδοκυνηγούς, το Ποικίλο το παρατηρεί κάθε φορά που πυκνώνουν τα σύννεφα. Φέρνει "πολύ νερό" ο καιρός από 'κει.

      Διαγραφή
  3. Θέλω να δηλώσω, χωρίς καμία ντροπή, ότι αντί για "Αδειαΐλα", διάβαζα "Αδελαΐδα"!
    Δηλαδή "Αδελαΐδα, σκηνικό μετά-την-καταστροφή, νιώθεις πως ακόμα κι αν έρθει το τέλος του κόσμου, από 'δω δε θα περάσει".
    Και αναρωτιόμουν, η θεόστραβη, τι έπαθε ο κ. Λι και τα έχει βάλει με την Αδελαΐδα και, κυρίως, ποια είναι αυτή η Αδελαΐδα;
    Και μετά ο νους μου πήγε σε έναν πίνακα του Εγγονόπουλου, που φέρει αυτό το όνομα κι ύστερα σκεφτόμουν ότι έχει μείνει απούλητος, αλλά και πώς να πουληθεί αφού έχει κοντά 4.000 € και κατόπιν θυμήθηκα την Αυστραλία και την πόλη που είναι εκεί με το ίδιο όνομα και αναρωτήθηκα γιατί άραγε δεν έχω πάει ποτέ μέχρι σήμερα στην Αυστραλία, όχι το λέω επειδή μου αρέσουν τα κοάλα και όπως ήταν επόμενο, από εκεί και πέρα έψαχνα να βρω ποιες άλλες Αδελαΐδες ξέρω και αυτό ήταν, κόλλησε το μυαλό μου!
    Άρα, μπορώ να κατανοήσω το σύστημα όταν αυτό κολλάει!
    Τελικά, με λες και υπομονετικό άνθρωπο!

    Επίσης να πω ότι πολύ μου άρεσε που οι φωτογραφίες είχαν θάλασσα και όχι βουνό, την Πίνδο για παράδειγμα ή το Ποικίλο.

    Χρόνια πολλά στον Γιάννη!

    Καλημέρα σας κύριε Μάνεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν, αρτίστα, μάλλον πρώτη φορά στη ζωή μου πρέπει να έγραψα τη λέξη "αδειαΐλα". Την έγραψα και την κοίταζα, με απορία, αν είναι, δεν είναι σωστή. Μου φαινόταν και μου φαίνεται περίεργη (οπτικά). Παρόλ' αυτά, η φαντασία μου δε με έφτασε στην Αυστραλία και πολύ γέλασα με το δικό σου ταξίδι. Αλλά, σε εκλιπαρώ: μην τη βάλεις σε ψηφοφορία! Αρκετά έρχονται αυτή τη βδομάδα, όχι, μην ψάξουμε να βρούμε και το μεταφορικά όνομα της Αδελαΐδας!..

      Ωραίες οι φωτογραφίες της θάλασσας, καθώς μιλούσαμε για βουνό. Να θυμηθώ την επόμενη φορά να βάλω καμιά θάλασσα της Πίνδου.. Για να μη σου πω τώρα ότι θα βάλω το .. Ποικίλον Πέλαγος και θ' αρχίσεις να γκουγκλάρεις μέχρι την Αυστραλία!

      Ο Γιάννης μεγαλώνει και σας ευχαριστεί.

      Διαγραφή
  4. Είναι σαν να το βλέπω φιλμ μπροστά μου. Και μάλιστα ένα από αυτά τα σύγχρονα νουάρ, που ακουμπούν και στην κατηγορία του ψυχολογικού τρόμου.
    Αυτά τα κτίρια που ταιριάζουν στην περιγραφή σου κ. Λι αλήθεια φαντάζουν ως τόποι μαρτυρίου. Κάτι σαν παλιές αίθουσες φυλακών, κάτι σαν κελιά φυλακών.
    Αυτό το απέραντο τσιμεντένιο γκρί είναι που σκοτώνει.
    Να έρθουμε τώρα στους δύο πρωταγωνιστές από τη σκηνή του φιλμ μας; Ευχαρίστως!
    Αντικριστά δύο διαφορετικοί άνθρωποι, δύο διαφορετικές ψυχολογίες. Αυτή της αναπόλησης, των κλεφτών βλεμμάτων στο Ποικίλο και αυτή η απλανής βουβή ανέκφραστη γκρίζα ματιά. Στο κολλημένο σύστημα. Στην ανείπωτη καλημέρα.
    Μια σκηνή που σοκάρει που σήμερα, ως σκηνοθέτης, αγαπητέ κ. Λι μας την δίνετε ανάγλυφα εμπρός μας.
    Υ.Γ. Η Αναφορά στον "Υιοθετημένο", με το "Υ" κεφαλαίο, μου προκαλεί μια πολύ μεγάλη αναστάτωση. Ίσως Διονύση γιατί κάτι ακουμπάει πάνω μου, στην ιστορία μου, στις μνήμες μου.

    Καλό βράδυ Κυριακής στον εκλεκτό κ. Λι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Γιάννη.

      Ναι, πιστεύω ότι οι σκηνοθέτες είναι βασανιζόμενα όντα. Κάθε εικόνα αυτής της παλιοζωής της όμορφης μπορεί να αποτελεί μια χαρά αφορμή για να κάνουν τις προεκτάσεις τους, για να σκεφτούν πώς θα τη δώσουν, τι θα "βγάλουν" απ' αυτή.

      ΥΓ. Βέβαια δεν ήθελα να προκαλέσω καμία αναστάτωση. Λεπτό και βαθύ θέμα, εύχεσαι μόνο όσοι το ζούνε από κάποια οπτική γωνία, να το έχουν όσο γίνεται τοποθετήσει πιο ισορροπημένα και φιλοσοφημένα μέσα τους, ώστε να πορεύονται συμφιλιωμένοι με τα πρόσωπα γύρω τους.

      Σ' ευχαριστώ, Γιάννη. Πάντα αβρός κι ευγενικός

      Διαγραφή
  5. Έπαθα αυτά που κορόιδευα.
    Διάβασα δυο φορές το κείμενο και δεν βρίσκω λέξη να πω. Νιώθω μόνο μια εσωτερική πίεση εδώ στο διάφραγμα να με ζορίζει. Όχι δεν είναι προμήνυμα εμφράγματος. Άλλο είναι. Είναι στριμωγμένη ευτυχία.
    «Ευτυχία γιατί;» θα με ρωτήσει ο κ. Λι. Που να ξέρει κι αυτός τι κοιμισμένους εφιάλτες ξύπνησε μέσα μου και πόση ευτυχία νιώθω που δεν υπάρχουν πια στη ζωή μου.
    Κλαυσίγελος. Πιστότατη περιγραφή μιας σκηνής που αναπαράχθηκε άπειρες φορές κατά τη διάρκεια του επαγγελματικού μου βίου. Πώς άντεξα Θεούλη μου;

    Κύριε Λι μας για πρώτη φορά νιώθω δικαιωμένη. Με δικαιώσατε αγαπητέ. Τα περιγράψατε με τόση ενάργεια, χιούμορ, και κρυφό δράμα που για μια στιγμή νόμισα πως σε κάποια εφορία περιμέναμε μαζί στην ουρά.
    Ουυυφ…
    Ευχαριστώ πολύ και καλό βραδάκι Διονύση.

    Υ.Γ.
    Τελικά βρήκα τις λέξεις. Γελάω μόνη μου...ούτε η Ζούγκλα δε με καταδέχτηκε σήμερα. :) :)
    Οι φωτογραφίες ΥΠΕΡΟΧΕΣ! Διασκέδασαν την κλειστοφοβική μου αίσθηση :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, Μαρία! Αυτή την πλευρά πρέπει να τη τονίζουμε συχνότερα. Την πλευρά όπου φωτίζονται τα πράγματα που δεν υπάρχουν πια στη ζωή μας και που είναι ΕΥΤΥΧΙΑ που δεν υπάρχουν! Σας καταλαβαίνω, θεωρώ, άριστα, κυρία μου! Λίγο πολύ όλοι δεν έχουμε ισόβια - ή περίπου - βάσανα;

      Και μια και με ρωτάτε (είπες: "θεούλη μου", δεν είπες;!!), να σας απαντήσω: Άντεξες γιατί ήσουν εσύ, γιατί είχες και έχεις πλούτο μέσα σου, που έβαζες από την άλλη μεριά της ζυγαριάς, είχες τη ζωγραφική σου, τη σκέψη σου, τις ευαισθησίες σου και σίγουρα κι άλλα που μου ξεφεύγουν (ούτε ο θεός δεν είναι τέλειος στις μέρες μας!)

      (Στις φωτογραφίες το μάτι ψάχνει την ποικιλία του)

      Λοιπόν, λοιπόν, θα την πατήσω κι εγώ σαν κι εσένα. Θα αρχίσω να γράφω ασταμάτητα - αλλά, ας μη σε απειλώ τώρα! :-)

      Φιλιά, καλή βδομάδα

      Διαγραφή
  6. Ωραίες, συμμετρικές φωτογραφίες. Το μαύρο πλαίσιο χαρακτηρίζει και την απογοήτευση που νιώθεις, όταν διαπιστώνεις πως αυτό το έφορο βουνό έχει καταντήσει ένας καταπατημένος όγκος με πολυκατοικίες που επεκτείνονται όλο και πιο ψηλά.
    Στο θέμα μας τώρα. Είναι προφανές ότι ο δύσθυμος υπάλληλος τραβάει μεγάλα χαρμάνια. Το μυαλό του ήταν κολλημένο στο άναφτο τσιγάρο, πώς να συγκεντρωθεί στη δουλειά του; Και πώς να μην κολλήσει το σύστημα, όταν όλα τριγύρω είναι παγωμένα στο χρόνο, άνευρα, δίχως μια στοιχειώδη "καλημέρα" να ξεκινάει τη μέρα σου;
    Να πούμε μια Καλησπέρα τουλάχιστον και καλά ξεμπερδέματα στον κ. Λι με τις υποθέσεις του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρασυρμένη απ' τα βάσανα της εφορίας, βάφτισα και το βουνό "έφορο". Ο δαίμων της μη ευφορίας. Συγγνώμη (απ' το βουνό κυρίως).

      Διαγραφή
    2. Καλησπέρα, Μαρία,

      Οι φωτογραφίες είναι παρμένες από μία .. ατομική καμπίνα αποδυτηρίων μιας απόμερης παραλίας. Με βόλεψε η σκιά του πλαισίου, για την αντίθεση ανάμεσα στο φως του Ποικίλου (που δεν υπάρχει, βέβαια, στη φωτογραφία) και τη μαυρίλα του .. σταματημένου συστήματος.

      Ο δε κύριος Λι έχει βαρεθεί να ασχολείται με δύσθυμους υπαλλήλους και προτιμάει να εστιάζει στο φως. Ε, δεν τον λες και πρωτότυπο!

      Όσο για τα βαφτίσια του Ποικίλου, μάλλον τα πέτυχες καλά: Είναι τόσο άγονο και βραχώδες, που πιο σωστό θα ήταν να το έλεγαν έφορο, με την έννοια ότι βλέπει από πάνω (επί + ορώ) όλη την Αθήνα! Δε συνεχίζω, όμως, γιατί θα μας πάρει χαμπάρι η αρτίστα και θα μας βάζει να ψηφίζουμε! Τρέμω! Όχι άλλες εκλογές!

      :-)

      Διαγραφή
  7. Ο Γιάννης έχει γενέθλια με πανσέληνο! Κάτι ωραίο μας λέει αυτό. Μια χρονιά με επιτυχή ολοκλήρωση σχεδίων; Έτσι πιστεύω. Να έχει υγεία και καλή πρόοδο σε όλους τους τομείς. Να τον χαίρεστε!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστούμε πολύ, Μαρία. Κι ο δάσκαλός μας του Ποικίλου, επίσης :-)

      Διαγραφή
  8. Από την μία, να πω, πως το σύστημα όντως κολλάει και κολλάει συχνά. Γιατί δεν υπάρχει συντήρηση, γιατί είναι ένα σύστημα για γέλια και για κλάματα.
    Από την άλλη να σταθώ στο πόσο εύκολα ρουτινιάζουμε και γινόμαστε αγενείς στους συνανθρώπους μας.
    Αυτό το "διεκπαιρεωτικό" όταν το συναντώ, με κάνει να σκέφτομαι: έχουμε γίνει τόσο ακοινώνητοι ή απλά δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τις ζωές μας;
    Βέβαια, στον αντίλογο, η υπεράσπιση του υπαλλήλου θα έλεγε: Ξέρεις με πόσους έχει τσακωθεί από το πρωί, γιατί ήθελαν κάποιοι να ξεσπάσουν στο σύστημα που "εκπροσωπεί"; Είναι κι αυτό ψυχοφθόρο.
    Όπως και να 'χει όμως, βλέπω την πραγματικότητα να γίνεται φλατ, τους ανθρώπους να μην χαμογελούν ιδιαίτερα και να μην νιώθουν την ανάγκη να πουν ή να ανταποδώσουν μια καλημέρα.
    Δεν το θέλω αυτό. Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα κι ας ξαναγίνουμε άνθρωποι.
    Σε φιλώ Διονύση. Καλή εβδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαζί σου. Αλλά, αυτή η ανάσα, ρε παιδί μου, πολύ αργεί σε μερικούς. Είναι σίγουρο πως το θέλουμε όλοι;
      Αλλά, Μαρίνα μου, μην πτοούμαστε: Κεφάλι ψηλά, ανάσες αρκετές, οξυγόνο, ζωή, χαμόγελο. Παραδίδουμε και μαθήματα! Ουφ!

      ΥΓ. Σε κανέναν μας δε δίνω ελαφρυντικό, ή μάλλον απαλλακτικό ευγένειας. Ουσιαστική μας υποχρέωση είναι κι ας βρισκόμαστε σε νευραλγική θέση - κι ας πονάνε τα νεύρα μας, δηλαδή..

      Καλή βδομάδα, Μαρίνα :-)

      Διαγραφή
  9. Εφορία έτσι; Όλες μοιάζουν και ως γραφεία-φυλακές και ως προσωπικό που ξεχνά πως είναι άνθρωποι που συναλλάσονται με ανθρώπους. Αλλά μήπως επίτηδες είναι έτσι στις εφορίες ειδικά; Γιατί πάει ο πολίτης για να εκτονωθεί-λέω εγώ τώρα- και για να τσακωθεί, να βάλει τις φωνές στον υπάλληλο ως υπαίτιο της φορολογίας ενώ είναι εκτελεστικό όργανο και όταν βλέπει αυτό το σκηνικό κάπως περιορίζεται, πιστεύω. Γιατί λυπάται όλους αυτούς που εργάζονται σε τέτοιο περιβάλλον. Επίσης οι εφοριακοί είναι άνθρωποι που αντιπαθούμε αρα πρέπει να έχουμε λόγο για αντιπάθειες για να ξεχνάμε ότι οι νόμοι φταίνε....μήπως είναι κι έτσι; Για σκέψου να πήγαινε ο κάθε πολίτης στην εφορία του και να έβλεπε περιβάλλον υπέροχο και υπαλλήλους κεφάτους...δεν θα θύμωνε περισσότερο; ''Είδες πού πάνε τα λεφτά μας;'' μια ερώτηση που κάνουμε συχνά, ενώ τώρα ...δες τον κ Λι πώς ρεμβάζει το Ποικίλο όρος ( που δικαιώνει το όνομά του μια και έχει ποικιλία παρεμβάσεων!!) και δεν λέει κουβέντα για το σύστημα ...
    Ας μάθουμε τι έγινε για τον κ Λι όταν ξεκολλήσει το σύστημα, ναι;
    Χρόνια πολλά στο Γιάννη. Να τον χαίρεσαι Διονύση μου
    Καλή σου εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρε, Άννα. Πολλές σκέψεις, ευχαριστούμε, ευχαριστούμε!

      Δεν ξέρω αν έκανα καλά, αλλά πάντα στα παιδιά που βαριόντουσαν, που τα βάζαν με το σύστημα που "μας κάνει παπαγαλάκια", "μας ξεζουμίζει" κλπ - και που είχαν δίκιο - τους έλεγα πως μέσα στην τάξη είμαστε μόνοι μας κι από μας εξαρτάται αν θα χαρούμε το μοναδικό αυτό χρόνο της ζωής μας, αυτή τη μία ώρα που είμαστε μαζί.

      Θέλω να πω πως πέρα από τα συστήματα που κολλάνε ή δεν κολλάνε, από τις ψυχοθφόρες διαδικασίες των εφοριών, από τους καθημερινούς καβγάδες κλπ, υπάρχουμε οι άνθρωποι και αν στηριζόμασταν μόνο σ' αυτό όχι μόνο τη μέρα μας θα βελτιώναμε, αλλά σιγά σιγά και το ανάλγητο σύστημα.
      Μπορεί και να είναι μία βλακώδης πίστη αυτή, βέβαια!..

      Μια μικρή παρατήρηση, επίσης: Στη συνείδησή μας έχουμε σε αντιδιαστολή το δημόσιο, το κοινό και το ιδιωτικό, το προσωπικό. Σα να είναι δύο αντιπαρατιθέμενα στοιχεία. Αν καταφέρναμε να δούμε το ιδιωτικό (μας) μέσα στο κοινό, το δημόσιο [π.χ, ο δρόμος είναι και δικός μου και δικός σου και δικός του κοκ], μήπως θα φτάναμε σε μια άλλη αντιμετώπιση της δημόσιας ζωής;

      Πολύς προβληματισμός έπεσε - και μετά σου λένε πως δεν είναι χρήσιμη η εφορία..

      Καλή βδομάδα και σε σένα, ευχαριστώ!

      Διαγραφή
    2. Πολύ σοφά όσα λες και παρατηρείς αλλά........δεν ελπίζω! Το ''μου'' είναι δικό μου και το ''σου'' αν δε με ενοχλεί κράτα το αλλιώς γίνεται ''μου'' στο πιτσ φιτίλι. Αυτοί είμαστε και δεν βλέπω να αλλάζουμε
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  10. Δεν πρόκειται να αλλάξουμε ούτε με τους νυν, τους επόμενους και εις τους αιώνας των αιώνων πολιτικούς, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία. Κανόνες που πρέπει να διέπουν την καλή επικοινωνία μεταξύ πολιτών και υπαλλήλων είναι γραμμένοι στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, άσε δε το ύφος ξέρεις ποιος είμαι γω ρεε.
    Η καλύτερη των δικαιολογιών (χωρίς καν να σηκώσουν τα μάτια από ότι υποτίθεται κάνουν) έλα αύριο κόλλησε ή έπεσε το σύστημα, σαν να σου λέει ξεφορτώσου με.
    Σε μια τέτοια περίπτωση τα μαζεύεις λες ένα ευχαριστώ μέσα απ’ τα δόντια σου και ένα άντε και γεια (το ηπιότερο) και εξαφανίζεσαι με την ευχή να μην ξαναπατήσεις στην πόρτα τους.
    Όσον αφορά ποιος φταίει, σίγουρα όχι εσύ, ούτε αυτός, βεβαίως ούτε λόγος για το κράτος...ε μάλλον ο Σωτήρης ο οποίος εμ δεν ξέρει από συστήματα και απειλές ένθεν κακείθεν, εμ τόλμησε να τους χαλάσει και την μπιρίμπα την ώρα που κέρδιζαν.
    Α ρε ελληνικό δημόσιο το μεγαλείο σου!!! Κι όποιος μου πει θα φτιάξουν τα πράγματα....Ήμουνα ναι και γέρασα.
    Συμβουλή: Πριν πάτε σε δημόσια υπηρεσία καλού κακού ανάψτε κεράκι, κάντε το σταυρό σας αν προλαβαίνετε και ευχέλαιο.
    Χρόνια πολλά στον υιόν Γιάννη ευχές μας οι επιθυμίες του.
    Διονύση καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννίκα, το σύστημα κόλλησε, εσύ δεν κολλάς καθόλου! Καταπέλτης!
      (Καλημέρα, καλημέρα)

      Δε διαφωνώ πουθενά μαζί σου. Απλώς, έχω αναπτύξει μια επαγγελματική διαστροφή, η οποία μου απαγόρευε να στέκομαι στις αρνητικές διαπιστώσεις (και τα πολύυυυυυυυ περισσότερα γύρω μας οδηγούν σε αρνητικές διαπιστώσεις..) και να μην έχω να προτείνω μία, έστω αχνή και γελοία, έξοδο διαφυγής. Απευθυνόμενος σε παιδιά στην εφηβεία, θεωρούσα αναγκαίο να οπλίζονται με στοιχεία αγωνιστικότητας, πείσματος και, ει δυνατόν, οράματος.
      Περί πολιτικής και υπαλλήλων ναι, ήμουνα νιος και γέρασα, αν και νομίζω πως το θέμα της αστικής παιδείας, π.χ, ξεπερνάει το χρόνο μιας γενιάς, θέλει τον καιρό του για να δείξει κάποιους καρπούς.

      Σ' ευχαριστώ (και) για τις ευχές, τις έχει ανάγκη.

      Πολλά φιλιά, Αννίκα

      Διαγραφή
  11. Δύσκολο το θέμας σήμερα κύριε Λι γιατί ούτε στην εφορία πηγαίνω, ούτε το όρος Ποικίλο ξέρω, ούτε το όρος Αιγάλεω, ούτε μπορώ να καταλάβω ποιός είναι ο Υιοθετημένος που ξέρει όμορφα πράγματα και τα μοιράζεται, ναι αυτό το κατάλαβα!

    Για αυτές τις υπηρεσίες που δεν μ αρέσουν καθόλου και που πας ψυχρά να διεκπεραιώσεις την υπόθεση σου, νομίζω πως εκ των πραγμάτων όταν έρχεσαι με μυριάδες κόσμο σε επαφή και όχι μόνο ''ξέρεις τί έχουν δει τα μάτια μου από το πρωί'', αλλά και χθες και προχθές και τον προηγούμενο μήνα, και τον πρποηγούμενο χρόνο, δεν θα είσαι ποτέ χαμογελαστός. Εργασία δίχως πρωτοβουλίες, ή δίχως bonus στην καρέκλα όλη μέρα συνήθως ενός στενού δωματίου δεν λέει. Κάτι πρέπει να αλλάξει, δεν είμαι η κατάλληλη να πω το τι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην ανησυχείς, ψαροματάκι, πολλοί δεν ξέρουν-ξέρουμε το Ποικιλο και άλλα τινά αυτής της βιαστικής ζωής μας. Μάλιστα τον Υιοθετημένο δεν τον ξέρει μάλλον κανείς, αφού ο κύριος Λι δε μας έχει δώσει και πολλές πληροφορίες γι' αυτόν, πέρα από κάνα δυο αόριστες αναφορές.

      Ήρθε η ώρα, όμως, να .. διαφωνήσουμε! (Είδηση, είδηση!) Εγώ πιστεύω ότι χαμογελαστούς δε μας κάνει η δουλειά μας, την κάνουμε εμείς. Κι ας είναι μουντή. Πάντα υπάρχει κάποια φωτεινή πτυχή που μπορούμε να εστιάζουμε. Παράδειγμα, στην περίπτωση του κειμένου, σε μια δημόσια υπηρεσία, οι υπάλληλοι έρχονται σε επαφή με τον κόσμο. Στην ουσία τον βοηθάνε (πρέπει να..), για να διεκπεραιώσει κάποιες υποχρεώσεις του. Έχουν την ευτυχία δυο άνθρωποι να συναντιούνται. Αν ήταν ανοιχτοί, αν είχαν ο ένας για τον άλλο μάτια, αν δεν ήμασταν κομμάτια μας απρόσωπης μάζας, αν η υπόθεση του καθενός γινόταν για λίγο υπόθεση κοινή, και των δυο, αν ζητούσαμε τη χαρά της βοήθειας, της δοτικότητας, της συνύπαρξης, τότε τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

      Ναι, ξέρω. Ονειρεύομαι. Αλλά δεν παύει να αποτελεί αυτή η υπόθεση μια δυνατότητα.

      Και, τέλος πάντων, ας ονειρευτούμε κιόλας. Γιατί να μας χαλάει;

      Πολλά πολλά φιλιά, fish eye μου

      Διαγραφή
  12. Διάβασα την περιπέτεια του κ. Λι στην εφορία και τα σχόλια. Συμφωνώ με τον συνονόματο κύριο, η περιγραφή θυμίζει ταινία. Γοτθικού ρυθμού θα πω, όπου οι ήρωες κατεβαίνουν ή ανεβαίνουν σκάλες στα σκοτεινά για να βγουν, με κάποια δυσκολία, στο φως της αλήθειας.
    Το σύστημα κόλλησε και ο κ. Λι αντί να θυμώσει, σήκωσε το βλέμμα, είδε το βουνό και χάρηκε τη θέα. Ίσως να είδε και την έξοδο από το πρόβλημα. Το πιστεύω, η φύση έχει τη δύναμη να φωτίσει το θετικό κάθε προβλήματος.
    Καλή βδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Τζοάννα,

      Μου επιτρέπεις να προχωρήσω λίγο την κουβέντα που κάνεις για τη φύση; Σκέφτομαι πως ένα μεγάλο πρόβλημα του ανθρώπινου πολιτισμού είναι ότι βλέπει την ανθρωπότητα ξεχωριστά - και πολλές φορές σε αντιπαράθεση - απ' τη φύση. Ίσως θα βελτιωνόντουσαν πολλά πράγματα αν νιώθαμε, καταλαβαίναμε, ότι ανθρωπότητα και φύση είναι ένα. Αν καταλαβαίναμε το αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης που είμαστε.

      Δε σου λέω πρωτότυπα πράγματα, βέβαια. Ονόματα σκόρπια και γνωστά (Χέλντερλιν, Γκέτε, Εμπεδοκλής, Δ. Σολωμός κλπκλπ) έχουν προσεγγίσει φιλοσοφικά ή λογοτεχνικά μ' αυτό τον τρόπο τον κόσμο και τον άνθρωπο κι έχει ενδιαφέρον η ματιά τους.

      Και μια επίκαιρη βιβλιογραφική παραπομπή: Ignacio Amigorena, "Τα τελευταία μου λόγια", εκδ. Gutenberg Μικρό και ενδιαφέρον, με αναφορές στο θέμα που συζητάμε.

      Καλή βδομάδα και σε σένα

      Διαγραφή
  13. Κι όμως! ΕΧΟΥΜΕ ΞΩΤΙΚΟ!! Με μεταμεσονυχτίως αφιχθείσες αυχές - για τις οποίες τόσο ευχαριστούμε!

    Το σχόλιο:

    "Ε λοιπόν πρέπει να σ'αγαπάω πάρα πολύ για να επιμείνω και να καταφέρω με την τρίτη προσπάθεια να διαβάσω όλο το κείμενο.
    Διότι όπως άλλοι παθαίνουν κλειστοφοβία εγώ παθαίνω " Ωχ Θεέμουσυναλλαγήμεδημόσιαυπηρεσία" πριν καν πλησιάσω το κτήριο και πολλές ημέρες πριν μάλιστα . Ομολογώ δε οτι οι εξαιρέσεις στον κανόνα που ναι ναι μου έχουν τύχει ,δεν κατάφεραν να με απαλλάξουν απ'το σύνδρομο .
    Η ανάσα που πήρα με την απίθανη "αδειαϊλα" σου βοήθησε λίγο να ξεσφίξει το στομάχι και να συνεχίσω.
    Οι "σοφιστικέ" ωραίες φωτογραφίες σου πάλι ,δεν βοήθησαν και πολύ καθ'οτι ένιωθα πως έμπαινε κι η θάλασσα σε αυστηρότατα (μαύρα μάλιστα) πλαίσια και οπτικούς περιορισμούς που ενέτειναν το αίσθημα ασφυξίας. Γενικώς ειπείν κατέληξα καταϊδρωμένη να θέλω απλώς να ανακράξω αέραααααααααααα 😱 και δεν ξέρω αν δεν υπήρχε ο ισχυρότατος και ωραιότατος λόγος να θέλω να ευχηθώ μ'ένα βουνό ποικίλων ευχών στον Γιάννη 🧡💛💚💙💜🧡,αν θα κατάφερνα καν να σχολιάσω .
    Ούφφφφφφ τα είπα και πάω να πάρω τα χάπια μου 😆"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλημέρα αν και εφόσον ξυπνήσατε, κυρία ξενύχτισσα.
    Κανένα σύνδρομο κλειστοφοβίας ή άλλο δεν είχα σκοπό και διάθεση να κινητοποιήσω, αυτό είναι σαφές.
    Κι από το μαύρο πλαίσιο θα ευχόμουν το μάτι να εστίαζε στο μέσα φως με την ακύμαντη θάλασσα μιας αγαπημένης και σπάνιας παραλίας.

    Αλλά με τους φόβους και τις φοβίες ποιος τα βάζει επιτυχώς..

    Πάντως: Ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που δυσκολεύεται από φοβίες και υποχωρεί προτού καν τις αντιμετωπίσει, χτες, σε μια κίνηση-σταθμό για το ίδιο, αποφάσισε να αναμετρηθεί. Λίγο πριν, άκουγε το Nessun dorma - κάποιοι μουσικοί εδώ το γνωρίζετε καλά.. Το nessun dorma που κορυφώνεται με εκείνο το συγκλονιστικό "Vincerò" - "θα νικήσω".
    Φεύγοντας, λοιπόν, και πηγαίνοντας να αντιμετωπίσει κομμάτι του μεγάλου του φόβου, χαμογέλασε και είπε "Vincerò", και τότε σκέφτηκα ότι είχε κιόλας νικήσει.

    Ξωτικό, μπορεί οι ευχές σου να έπιασαν και προτού να τις μεταφέρω! Σ' ευχαριστούμε πολύ πολύ.

    ΥΓ. Κανένα χάπι! Ας πάρουν χάπια οι δύσθυμοι, στριφνοί, αγενείς ακοινώνητοι, παραισθησιογόνα, μπας και ξεφύγουν λίγο κι αυτοί από το μαύρο (τους) πλαίσιο. Αμάν πια! (Μπορούμε αντί για χάπι να απολαμβάνουμε ένα καφεδάκι με καλούς φίλους. Μπορεί να έχει καλύτερα αποτελέσματα.)

    Και πάλι ευχαριστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: