Σάββατο 25 Μαΐου 2019

το κλειδί μαζί του



             Όταν κάπως παρορμητικά και χωρίς πολλή σκέψη, επεξεργασία και σχέδιο ο κύριος Λι έκανε την πρώτη του βόλτα στη γειτονιά των ιστολογίων, την 1η Οκτωβρίου του 2017, δε φανταζόταν τις ανοιχτές αγκαλιές που θα συναντούσε.
            Τα ‘χουν τα ταξίδια αυτά. Πριν μόνο ελπίζεις˙  ύστερα μαγεύεσαι.
            Σα μαγεμένο το μυαλό του κυρίου Λι φτερούγισε στη φιλόξενη αυτή επικράτεια. Μπήκε στους κήπους, άδραξε καρπούς, συνομίλησε με τους κηπουρούς και τους ιδιοκτήτες, γελαστοί, ευαίσθητοι άνθρωποι, για δες, και θαυμαστά τα έργα τους. Κι αυτή την τέχνη του χαμόγελου, πόσο καλά την κατείχαν..
            Όσο κι αν κοινωνικός ο προσανατολισμός του, μοναχικός κατά βάθος χαρακτήρας ο ήρωάς  μας, με τον καιρό μετέτρεπε το αρχικό ξάφνιασμα σε αποκαλυπτική γνωριμία της παρέας, των ανθρώπων. Ζεστά ήταν εκεί. Καλόμαθε. Κάθε μέρα μπαινόβγαινε στα σπίτια τους και κάθε Κυριακή πρωί τους φίλευε από τα δικά του τα καλούδια. Χαρές πρωτόγνωρες.
            Κι έτσι όλο και παρέτεινε τη βόλτα του, όλο και ανέβαλλε την αναχώρηση – που δυσκολευόταν να την πει αποχώρηση. Κι ας ήξερε ότι στους ελιγμούς και τις αναβολές μας ο Χρόνος γελάει. Κι όταν πια αποδέχτηκε ότι το ποτάμι του χρόνου δε συζητάει μαζί του, οχυρώθηκε τουλάχιστον σ’ αυτό: Η αγάπη του, η εκτίμησή του για τη γειτονιά αυτή και τους ανθρώπους της δεν είχαν υποχωρήσει καθόλου με τον καιρό˙ αντιθέτως: είχαν λόγο και ρίζες και γνώση και βιώματα και μνήμες – στοιχεία που τις ισχυροποιούσαν πολύ περισσότερο.
            Ήξερε κι απ’ άλλους χωρισμούς στη ζωή του: Όταν αγαπάς κάτι, φεύγοντας προσωρινά ή μόνιμα, το παίρνεις μαζί σου. Του φτιάχνεις μια φωλιά μέσα σου και ζεις μαζί του.
            Δύσκολο έργο, λοιπόν, μου ανέθεσε το αφεντικό σήμερα. Να δώσω ευχαριστίες, που όμως δεν είναι αρκετές - πού να τις βρω τόσες; -, να μεταφέρω αγάπη και εκτίμηση, που όμως δύσκολα περιγράφονται, να ζωντανέψω τα συναισθήματα αυτής της πορείας, που εδώ κι αν σηκώνω τα χέρια. Τουλάχιστον είχε την ιδέα να πάρει το κλειδί μαζί του. «Ποτέ δεν ξέρεις», είπε. «Άλλωστε, φεύγουμε χρωστώντας τόσα δώρα εδώ. Κι αυτή η εκκρεμότητα μπορεί κάποια στιγμή να μας λυγίσει. Ας έχουμε ένα κλειδί μαζί μας.»

            Φεύγοντας, έρριχνε κλεφτές, διψασμένες ματιές, υποθήκες να πάρει μαζί του. Είδε:
            την  Άιναφετς στην εξοχή, στα λουλούδια της, λουσμένη στο φως. Στο δωμάτιο της πίσω αυλής τον Παραμυθά χαμογελαστό στις μεταφράσεις του.
            τη Μαρία Γ. βυθισμένη στα χρώματά της. Κίτρινα, πράσινα, καφέ τα πιο πολλά.
            την Αννίκα να ψάχνει κάτι σε κάποια βιβλία, σκυμμένη και αφοσιωμένη εκεί.
            την Αρτίστα – μα πού πήγε; - κάποιον φίλο θα βγάζει έξω απόψε. Και ξέχασε και την τοστιέρα αναμμένη
            το Γιάννη να πληκτρολογεί στο μισοσκόταδο, δίπλα σε ένα παρήγορο ουισκάκι και στη συλλογή του με τα παλιά dvd.
            τη Μάνια να φεύγει για εκδρομή με ένα κόκκινο αυτοκίνητο κι ένα αγαπημένο παλτό
            το φιρίκι στον κήπο, περιποίηση φυτών, τακτοποίηση, να συνομιλεί  με το μικρόκοσμο του βουνού
            τη Μοσχούλα πνιγμένη στις σημειώσεις αλλά καθόλου πνιγμένη
            το ξωτικό να σκαλίζει τον υπολογιστή του, προσπαθώντας να βρει τι φταίει, να σηκώνεται και να κλείνει την πόρτα
            την Πίππη γελαστή να διαβάζει ένα βιβλίο σε ένα παιδικό δωμάτιο
            τη Μαρίνα να λάμπει και να βάφεται τραγουδώντας
            τη fish eye να πίνει καφέ έχοντας δίπλα τη φωτογραφική κι έναν αγαπημένο άσπρο σκύλο
            την Αναστασία στην κουζίνα να δοκιμάζει καινούριες συνταγές
            την Τζοάννα να διαβάζει –δίπλα μια τσάντα παστέλ
            την Άννα να φτιάχνει μια βαλίτσα – από τώρα για το νησί;
            τον Ευρυτάνα να ιχνηλατεί στις φωτογραφίες των περήφανων βουνών
            τη Μαρία να γράφει πυρετωδώς ιστορίες ανθρώπων και αγρίων
            το αννετά…κι να πακετάρει τις σημειώσεις του για τη μετακόμιση και  
            το λυσσιπάκι να το κυνηγάει να πάρει και όσες άφησε πίσω
            τη roadartist .. τη roadartist δεν την είδε, κάπου στην Αθήνα θα γυρνούσε με τη φωτογραφική της
            τη φακίδα να παίρνει τα χαραγμένα στην καρδιά της μονοπάτια
            τη Βασιλική να ζωγραφίζει με χρώματα αχνά την άνοιξη
            την Κατερίνα να σημειώνει και γύρω πολλά καλά βιβλία
            τη Μεμαρία να φτιάχνει χάρτινα καραβάκια για να ταξιδεύει τη γήινη ματιά της
            είδε και την άλλη Μαρία, και μια ακόμα, είδε και τη Νικολέττα, ακόμα κι όσους είχαν σβηστά τα φώτα την ώρα εκείνη
            Κλεφτές, διψασμένες ματιές, ματιές αγκαλιές για όλους.
            Ευσυγκίνητος και χαζά περήφανος πάντα του, ας μην τον ξεμπροστιάσουμε τώρα σ’ αυτή την πολύ δική του στιγμή. Ας τον δούμε μόνο καθώς απομακρύνεται,
 ξέροντας πως έχει πάρει το κλειδί μαζί του.

83 σχόλια:

  1. Πού πάει ο κ Λι; Φεύγει; Κι ας κρατάει το κλειδί...φεύγει όμως; Μαγεμένη δηλώνω και εγώ από την e-συνάντηση μαζί σου και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι θα κλειδώσεις εδώ έστω και αν κρατάς το κλειδί...
    Πολύ στενοχωρήθηκα κι Λι σήμερα. Ελπίζω να κατάλαβα λάθος και να σε δω να περιτριγυρίζεις ανάμεσά μας, να δω τον κ Λι να προβληματίζεται και να μας παρασύρει στις ανεπανάληπτες κοινωνικές του αναζητήσεις.
    Ελπίζω -μα δεν ξέρεις πόσο- να κατάλαβα λάθος
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου, καλά κατάλαβες. Κάπως θα βρούμε τον τρόπο να μη χαθούμε, θα δούμε (Σε παραπέμπω και σε ένα γενικό σχόλιο που έβαλα πιο κάτω)

      Κρατάω την απλότητα, την καθαρότητα την ευγένειά σου. Και αγοράζω ένα τηλεσκόπιο, να σε βλέπω από το.. απέναντι νησί το καλοκαίρι.

      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  2. Μ΄αρέσει και δεν μου αρέσει "αυτό"...
    Μ' αρέσει που τόσο τρυφερά και με τόση αγάπη, ο κύριος Λι μας, αναφέρεται έναν έναν στους μπλογκόφιλους του (όπως αποκαλώ όλους τους e-φίλους), δεν μ' αρέσει καθόλου όμως η σκέψη, ιδέα, απόφαση, δοκιμή, πες το όπως θες φίλε μου, μιας αποαναχώρησης απ΄την μπλογκογειτονιά... αλλά, ευτυχώς που υπάρχει ένα "αλλά"...
    Καταλαβαίνω πολύ πολύ καλά πώς κανείς παίρνει μια παρόμοια απόφαση, γιατί στα 10 χρόνια που ανελλιπώς συνομιλώ με αρκετό κόσμο, μου έχει περάσει η σκέψη, μιας αναχώρησης, αλλά η αγάπη και η καλοσύνη τόσων ατόμων τόσο καιρό, με κρατά εδώ και αυτό γιατί όντας στη τελευταία δεκαετία της ζωής μου, αισθάνομαι πως καλό είναι να επιστρέψω όλη αυτή την αγάπη και να παραμείνω!
    Α! κύριε Λι, να ξέρεις πως μπορεί να έχεις εσύ το κλειδί αλλά η ίδια έχω το αντι-κλείδι (μαγισσούλα!)
    Στέλνοντας τα σαστισμένα μου ΑΦιλιά, σε καλώ να το ξανασκεφτείς για χίλιους λόγους που σίγουρα θα ανακαλύψεις διαβάζοντας στη συνέχεια όλους τους φίλους σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βοήθεια! Τον οίκτο σου ζητάω, μαγισσούλα μου, για τον τρόπο που θα χρησιμοποιήσεις το αντι-κλείδι σου, να μην πω για τα ματζούνια και τα βοτάνια που και πρόχειρα τα έχεις στην εξοχική γειτονιά τους και τη χρήση του την ξέρεις καλύτερα απ' όλους..

      Πρέπει να ομολογήσω ότι τόσον καιρό σε έχω κατακλέψει και σένα: απ' αυτή την εστίαση στην προσωπική ισορροπία, στην ουσιαστική ελευθερία, στο αυτοκυρίαρχο του ανθρώπου, στο φυσικό μας προσανατολισμό και στην καλλιέργεια των ηθικών αρετών που τόσο διακριτικά αλλά αποφασιστικά καλλιεργούν με τη σειρά τους την ψυχή μας, από τη χαρά της ζωής, τελικά που τόσο εύκολα ακούγεται και τόσο δύσκολα κατακτιέται .. έκλεψα, έκλεψα με την ψυχή μου.

      Και μάλιστα χωρίς τύψεις. Με τη βεβαιότητα ότι όσα κι αν πάρω δε θα σου λείψουν ούτε στο ελάχιστο!

      ΥΓ. Θα ήθελα να σου στείλω το σημείωμά μου βάζοντας ένα Α μπροστά σε κάθε λέξη, να τους δώσω την Αληθινή τους διάσταση που με έμαθες να δίνω μέσα από τα εβδομαδιαία .. Αφιλιά.

      Διαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. Αχ, Παραμυθά, να'ξερες πόσο έχω εκτιμήσει αυτή την πυκνότητα, την αλήθεια, την περιεκτικότητα που εκπέμπουν οι "απλές" πινελιές σου. Βλέπεις τι παθαίνεις με τις καλές παρέες; (Κρισναμούρτι, Άιναφετς..)

      Να είσαι καλά κι εσύ.

      Διαγραφή
  4. Απαντήσεις
    1. Μια και λουλουδάκι δεν ξέρω πού να βρω να σου ανταποδώσω, πάρε ένα παρεμφερές τραγουδάκι:
      https://www.youtube.com/watch?v=5oGW7D3sDus

      Εμείς έχουμε το .. προνόμιο να τα λέμε κι από κοντά, οπότε αρκούμαι σ' αυτό.
      ..αν και από 'δω είναι πιο εύκολο να σου πω πόση ωραία αίσθηση ήταν εκείνη της Κυριακής νωρίς νωρίς να βλέπεις το σχόλιο από τη Μοσχούλα και να λες "βρε, ξύπνια είναι η αθεόφοβη, κυριακάτικα, από τώρα;"

      Αν πω ευχαριστώ και γι' αυτό, δε θα σταματάμε για πολλά άλλα.. Το λέω, όμως!

      Διαγραφή
  5. Μπαίνω κι εγώ να διαβάσω την αγαπημένη μου Κυριακάτικη ανάρτηση, και με περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη! Τι να πω;
    Είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει ό,τι θέλει με τη δημιουργία του, οπότε, Διονύση μου, δεν θα σου πω τι να κάνεις και τι να μην κάνεις. Απλώς, να ξέρεις, θα μου λείψει πολύ η επικοινωνία μας, όπως - πιστεύω - θα λείψει σε όλους.
    Συμφωνώ με όσα γράφεις για τους "φίλους" που γνωρίζεις μέσω ενός ιστολογίου, για το πόσο απαραίτητοι γίνονται και πώς εντάσσονται στην καθημερινότητά σου. Ο κύριος Λι ήταν από τους πολύ αγαπημένους μου, να ξέρεις.
    Σε ευχαριστώ για όσα μου έδωσες, σε ευχαριστώ πολύ για την όμορφη εικόνα της Πίπης που αφήνεις φεύγοντας, σε ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα σχόλιά σου, που τα διάβαζα με την ίδια λαχτάρα που διάβαζα τις αναρτήσεις σου.
    Εύχομαι να περνάς καλά και ελπίζω να τον αφήσεις τον κύριο Λι, έτσι ώστε να ερχόμαστε όποτε θέλουμε και να τον ξαναδιαβάζουμε. Θα είναι όπως ξαναβλέπεις νοσταλγικά παλιές φωτογραφίες με έναν αγαπημένο φίλο.
    Πολλά φιλιά και καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πίππη μου καλή, μπορεί τα δικά σου να μην ήταν σταθερά και κυριακάτικα (ούτως ή άλλως δε σε "κόβω" να σκύβεις το κεφάλι στη ρουτίνα!), αλλά η αίσθηση ήταν κοινή: Χαιρόμουν(και θα χαίρομαι, ελπίζω) τα σπιρτόζικα κείμενά σου, τις ευφάνταστες ιστορίες τους, αυτές που με έκαναν να σκέφτομαι πως αν θελήσεις θα γράψεις υπέροχα παιδικά κείμενα (παραμύθια ή άλλα), κάτι που το θεωρώ πολύ δύσκολο. Πρωτοτυπία, φρεσκάδα, πολλά χαμόγελα και πολλές φορές γέλια - αν και εκεί χάνουμε όλοι από την ανεπανάληπτη αρτίστα!

      Έχω κι εγώ πολλά ευχαριστώ. Πέρα απ' αυτό που λέω σε παρακάτω γενικό σχόλιο θα ήθελα να σου στείλω κι ένα σωρό άλλα για κάθε σου δροσερό σχόλιο, κείμενο, παρουσία.

      ΥΓ. Γράφοντας αυτά, σε σένα και στην υπόλοιπη παρέα, έχω μέσα μου την αίσθηση ότι "δεν μπορεί, δε θα χαθούμε". Την εμπιστεύομαι.

      Διαγραφή
  6. Κύριε Λι, ήσουν μια πολύ αξιοπρεπής και ποιοτική παρουσία στη μπλογκόσφαιρα. Λυπάμαι που αποχωρείς, αλλά καταλαβαίνω, αφού έκανα το ίδιο, λίγα χρόνια πριν.
    Σε όλα τα καινούργια που θα έρθουν στη ζωή σου από εδώ και μπρος, καλή τύχη!
    Διονυσία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διονυσία μου, δεν προλάβαμε πολλά πράγματα παρέα. Αλλά, σκέφτομαι, μέρες που είναι, πως μπορούμε να συνιδρύσουμε ένα κόμμα μετανοημένων αποχωρησάντων από τις μπλογκογειτονιές, με στόχο την επανείσοδό μας σε μία νέα Βουλή - άντε, ας τη λέμε Ιστολογιοβουλή..

      Να είσαι καλά, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια - και σκέψου την πρόταση, ε; :-) :-)

      Διαγραφή
  7. Κύριε Λι, η ανάρτηση σου σήμερα δεν θέλει ούτε στην bloglist μου να ανέβει.
    Θέλω να σου πω πως από το 2006, που έχω μπλογ έχω γνωρίσει άπειρους blogers που στην πορεία εξαφανίστηκαν.
    Αυτό, το blog, είτε το αγαπάς είτε όχι.
    Αν δεν βρίσκεις νόημα, αν κάτι άλλο περίμενες συνήθως δεν επιστρέφεις.
    Αν το λάτρεψες, φεύγεις κατά καιρούς και επιστρέφεις δριμύτερος. Θέλω να πιστεύω πως ανήκεις στην β' κατηγορία.
    Καλή ξεκούραση θα ευχηθώ, εις το επανιδείν!

    *Το πόσο σφίχτηκε η ψυχή μου δεν θα σου το πω.
    Ίσως μόνο στο Διονύση.
    -Γιατί ρε φίλε το κάνεις αυτό;;;
    (καθώς τον πιάνω από τον γιακά εντελώς δημοκρατικά ;)

    φιλιά φίλε μου
    έχεις την εκτίμηση και την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάει το σιδερωμένο το πουκάμισο! Παιδί μου άσε το γιακά!

      Ψαροματάκι αεράτο, μπορεί να έχεις δίκιο. Το σίγουρο είναι πως στην πρώτη κατηγορία δεν ανήκω. Δεν το αποκλείω καθόλου να υπάρξει και β΄ημίχρονο βασανισμού σας, εδώ μου λείπετε ήδη!

      Δε θέλω να σου γράψω πολύ σοβαρά. Ακολουθώ τη μέθοδο του Λι, να ξεγλιστράω μέσα από άνοστα αστειάκια κι από μετατοπίσεις του θέματος. Δε με βλέπω να το' χω στα δύσκολα.. Και όλη αυτή η αγάπη στα σχόλια μού το κάνει πολύ δύσκολο..

      Μη νομίζεις πως κι εσένα δε σ' έκλεψα. Αυτό τον αυθορμητισμό, τα καθημερινά ανεβοκατεβάσματα της διάθεσης, τις ειλικρινείς καταθέσεις, τίμιες, ευθείς, καθόλου φτιασιδωμένες, δεν έχουμε θάρρος πολλοί να τις κάνουμε. Σ' έκλεβα σ' έκλεβα, κακός μαθητής παρέμεινα..

      Λέω, λοιπόν, ένα απλό γεια, όντας σίγουρος ότι "ακούς" πολύ περισσότερα απ' αυτό.

      Διαγραφή
  8. Ε δεν το περίμενα αυτό!
    Ε κύριε Λι! μέρα εκλογικής μάχης! μέρα που ανοίγουν παράθυρα ελπίδας, γυρίζω από το χώρο των εκλογικών ζυμώσεων και πέφτω εδώ πάνω. Και να τώρα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου πελώριο.

    Διονύση, δεν μπορώ να ξέρω "τι" είναι αυτό που σε οδήγησε σε αυτήν την απόφαση. Είδες τι μου κάνεις; αστυνομικά γράφω, τώρα αναζητώ το τόσο ισχυρό κίνητρο για μια τέτοια απόφαση. Γιατί μια τέτοια απόφαση απαιτεί ισχυρότατο κίνητρο.

    Διονύση. Για μας όλους ήσουν, είσαι και θα είσαι δάσκαλος. Κάτι ξεχωριστό. Μας έδωσες πάρα πολλά πράγματα και δεν ξέρω αν το έχεις αντιληφθεί.

    Δεν θέλω τούτο μου το σχόλιο να είναι ένα "ρέκβιεμ" αποχαιρετισμού και κλεισίματος. Δεν το θέλω! Δεν ταιριάζει ρε παιδί μου στον κ. Λι.

    Να πάρεις το χρόνο σου; Να ξεκουραστείς; Να κάνεις κάτι άλλο; ένα σωρό "Να". Αλλά να κατεβάσεις ρολά;
    ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!
    Κάθε πνευματικός άνθρωπος έχει καθήκον (άντε να στο βάλω και έτσι), να στέκεται στις επάλξεις. Είναι το μπλογκ "έπαλξη"; Εσύ τι λες; Δεν είναι; Δηλαδή τα σχόλια εδώ μέσα δεν στο έδειξαν; την ανταπόκριση, τη συμμετοχή, τα ζητήματα;

    Σ' αγαπάμε πολύ Διονύση. Μην με κάνεις 59 χρονών άνθρωπο τώρα ν αρχίσω να το παίζω μελό!
    Κανόνισε την πορεία σου.

    Δεν θέλω να πω άλλα γιατί ειλικρινά 6 χάπια παίρνω πίεσης......

    Υ.Γ. Θα "χτυπήσω" ξανά κανόνισε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Γιάννη,

      Πόσα να σου καταμετρήσω για να σε "στολίσω" επαξίως; Ξεκινάω από το .. σημερινό σου, απ' αυτή, δηλαδή, τη θετική και αγωνιστική διάθεση που σε χαρακτηρίζει και που με κάθε ευκαιρία τη διαδηλώνεις, εμψυχώνοντας και τους γύρω σου.
      Περνάω στην τόση ενεργητικότητα και εργατικότητα, στην τόση αφοσίωση στο χώρο των μπλογκ και της δημιουργίας, με τις τόσες αναρτήσεις, τα τεράστια, βαθιά και πλούσια αφιερώματα, την υποστήριξη που προσφέρεις σε τόσους μέσω των σχολίων σου, την ενθάρρυνση σε όλους, στις δημιουργίες τους, τη θαρραλέα κριτική σου, την καθαρή πολιτική σου θέση και και και. Και πια, τις δικές σου συνθέσεις, νουβέλες και διηγήματα που τόλμησες και πέτυχαν και φαντάζομαι θα έχουν μακριά συνέχεια.

      Δεν τονίζω τόσο τη μεγαλοψυχία σου, καθώς αυτή ανήκει σε ιδιότητες .. κυρίαρχες, που παρατηρούνται με το πρώτο από όλους..

      Θα ζω με την ελπίδα/φόβο, λοιπόν, ότι θα .. ξαναχτυπήσεις. Αλλά, βρε παιδί μου κιόλας, δε θα εξαφανιστώ και τελείως, ένα χωριό ολόφωτο, ολόδροσο, φιλόξενο είστε, είναι δυνατόν;

      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  9. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (Και στο είπα, ρε Μοσχούλα, μη γράφεις πολλές γλύκες, θα το διαγράψει η Αθηνά το σχόλιο! Τι κατάλαβες τώρα;; :-) )

      Διαγραφή
    2. Απλά δεν έβρισκα λέξεις...
      Αρχικά έβαλα το λουλουδάκι. Μετά προσπάθησα, αλλά οι λέξεις ξέφευγαν, έπαιρναν το δικό τους δρόμο.
      Ένα πράγμα θα πω μόνο τώρα τι θα έχω να περιμένω τις Κυριακές τα πρωινά;

      Διαγραφή
  10. Εύχομαι οι λόγοι της αποχώρησής σου να σηματοδοτούν μια επανεκκίνηση σε νέους δρόμους έκφρασης. Το σίγουρο είναι πως θα μας λείψεις πολύ.
    Άφησε ένα αντικλείδι κάτω απ' το χαλάκι.
    Ποτέ δεν ξέρεις...

    Υ.Γ. Ευχαριστώ ειλικρινά για τα κεράσματα ψυχής που μοιράστηκα εδώ μέσα. Εις το επανιδείν θα πω. Για να μην αρχίσω κι εγώ τα χαπάκια πίεσης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, διπλανή μου κρίση, ανθρώπινη και άγρια,

      Λέμε όλοι ευχαριστώ, το εννοούμε βαθιά, αν και αυτομάτως ακυρώνεται από την υπάρχουσα αμοιβαιότητα: Το ευχαριστώ του ενός συναντιέται στο δρόμο με το ευχαριστώ του άλλου.

      Θυμάμαι τον πολύ πρώτο καιρό τού κυρίου Λι, που δεν ήξερα κανέναν και που από τα σχόλιά σου οδηγήθηκα στο βιβλίο σου (τις ιστορίες της διπλανής κρίσης)και εκεί μου ανοίχτηκε ένας πλούτος και μια ευαισθησία βαθιά. Η εστίασή σου, η εμβάθυνση σε στοιχεία που φαινομενικά αποτελούσαν λεπτομέρειες, το γέλιο και το δάκρυ που εναλλάσσονται όπως ακριβώς και στη ζωή, τα κρητικά που δεν κρύβονται.. Είχα χαρεί πολύ και συνεχίζω να χαίρομαι καθώς με περιμένει όπου να 'ναι και το τελευταίο σου βιβλιαράκι.

      Θυμάμαι, στην παρουσίασή του στο Χαλάνδρι, είχα νιώσει σαν τη .. γλάστρα του βασιλικού: ένιωσα να ποτίζομαι κι εγώ από την τόση οικειότητα, την τόση αγάπη που υπήρχαν στο χώρο και στους ανθρώπους που σε τιμούσαν.

      Μην αρχίσεις χαπάκια πίεσης, λοιπόν. Τα χαπάκια σου εσένα είναι οι σελίδες σου. Γράφε και μη ερεύνα!

      Σε φιλώ.

      Διαγραφή
  11. Η Φακίδα, αν και έχασε για λίγο το μονοπάτι, είναι κάπου εδώ. Μεγάλη χαρά της έδιναν οι ιστορίες του κου Λι και μελαγχολεί που θα τις χάσει. Ελπίζει όμως πως κάποια ευκαιρία θα του δοθεί να χρησιμοποιήσει ξανά το κλειδί του. Άλλωστε, ένα τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Του εύχεται καλά ταξίδια και τον ευχαριστεί πολύ για την τιμή να είναι στην "παρέα" του ως τωρα.
    ��

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε Φακίδα!! Να μη σου πω τώρα ότι μπορεί να φταις κι εσύ με τα μονοπάτια σου που χάνομαι! Πρώτα ανοίγεις μονοπάτια, μετά ψιλοχάνεσαι, μετά ξεκινάω να σε βρω και μετά χάνομαι κι εγώ, κύριε πρόεδρε!

      Μεγάλη χαρά, παρόλα αυτά που σου σούρνω, που είσαι εδώ - είναι πιο εύκολο πάντα αν υπάρχουν σταθερές αναφορές.

      Και, μπα, η μελαγχολία δε σου ταιριάζει. Εδώ ξεπεράσαμε τόσα και τόσα, στις ιστορίες του κυρίου Λι θα κολλήσουμε; Και, αλήθεια, αυτό που έφτανε σε μένα - μαζί με άλλα καλά - ήταν μια αίσθηση "θα τα καταφέρουμε", ή, ακόμα καλύτερα, "τα καταφέρνουμε" που έβγαινε/βγαίνει από τις "καθαρές" σου γραπτές καταθέσεις.

      Θυμάσαι; https://www.youtube.com/watch?v=M_Ld8JGv56E

      Πολλά πολλά φιλιά

      Διαγραφή
  12. Εντάξει, αφού έχει το κλειδί μαζί του, σημαίνει πως μπορεί να ανοίξει την πόρτα ξανά.
    Ξέρεις, όταν του χτυπήσουμε, να πούμε ένα "γεια". Ένα "τι κάνεις;".
    Γιατί, ο κύριος Λι, έκανε φίλους, κι άσχετα αν δεν τους συναντά, υπάρχουν.
    Στεναχωρήθηκα για αυτή την ξαφνική απόφαση, εύχομαι όμως να είναι για καλό.
    Θα μας λείψεις Διονύση, όπως κι οι ιστορίες του κύριου Λι!
    Δεν λέω "αντίο", λέω εις το επανιδείν κι εύχομαι να ισχύει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Μαρίνα,

      Δεν μπορώ να αποφύγω, ακόμα και τώρα, να σχολιάσω το δυναμισμό σου, τη θετική σου αύρα, τον τρόπο σου να στέκεσαι αποφασιστικά και γενναία απέναντι στο καθετί. Είμαι σίγουρος πως το ξέρεις ότι όχι μόνο εγώ αλλά οι περισσότεροι (ή μήπως όλοι;) παίρνουν από σένα δύναμη και βοηθιούνται να απομυθοποιούν κάποιες δυσκολίες που μπορεί στην αρχή να φαίνονται απροσπέλαστες.

      Καλώς δε λες αντίο, δε χανόμαστε

      Σε φιλώ.

      Διαγραφή
  13. Διάβασα τρεις φορές την ανάρτηση μέχρι να κατανοήσω αυτό που φοβόμουν εξ’ αρχής. Και μετά ένα τεράστιο ερωτηματικό και μια σκέψη: κάποιος μου κάνει πλάκα.
    Λες: Η αγάπη για την γειτονιά και τους ανθρώπους είχε λόγο και ρίζες και γνώση και βιώματα και....όταν αγαπάς κάτι το παίρνεις μαζί σου.
    Όχι πάντα φίλε μου Διονύση. Ένα κομμάτι μένει πίσω. Μέσα απ’ αυτό το περιβάλλον αποκτήσαμε ένα διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας, καταφέραμε να μεταφράσουμε συμπεριφορές, στηρίξαμε και ενθαρρύναμε με λόγια θαυμασμού την όποια προσπάθεια, μοιραστήκαμε τις ανησυχίες και τα βιώματά μας.
    Και μετά από όλα αυτά σιωπή.
    Μια σιωπή με ήχο οξύ, μεταλλικό, αμείλικτο που τρυπάει τ’ αυτιά με την ανυπαρξία του (δικά σου λόγια).
    Με ποιόν παρήγορο λόγο θα μπορούσα να επουλώσω τα σημάδια της απουσίας. Είναι δύσκολα τα αντίο, μα κάποια ίσως αναγκαία όταν ο κύκλος ολοκληρώνεται.
    Εύχομαι να είναι για καλό. Θα μας λείψουν οι αναρτήσεις σου που μας έκαναν κοινωνούς των στοχασμών, και των αναζητήσεων οδηγώντας μας σε νέους δρόμους σκέψης, γνώσης, έκφρασης, διδάσκοντάς μας παράλληλα.
    Αναρτήσεις γεμάτες από μνήμες και πολλά περισσότερα από μια απλή ανθρώπινη επικοινωνία. Σ' ευχαριστούμε πολύ!
    Καλέ μου φίλε Διονύση μας λείπεις ήδη.
    Εις το επανιδείν θα πω κι εγώ!
    Την εκτίμησή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσο προχωράνε τα σχόλια, Αννίκα, τόσο περισσότερο δυσκολεύομαι να "απαντήσω".
      Η ζεστασιά σου με στριμώχνει. Παραπέμποντάς σε στο γενικό σχόλιο που έχω παραθέσει κάτω από το σχόλιο της αρτίστας, συμπληρώνω τη δική μου εντύπωση από τη δική σου παρουσία,
      παρουσία ανήσυχης σκέψης, διψασμένης για τον άνθρωπο και τις αξίες που τον σηκώνουν προς τα πάνω ("Ας μην το κρύβουμε. Όλοι διψάμε για ουρανό" - Μίλτος Σαχτούρης) και διάθεση διαλλακτική, όσο κι αν διέπεται από σταθερά και ακλόνητα πιστεύω. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα, αν και την εκτίμηση είμαι σίγουρος πως οι άνθρωποι τη νιώθουν και μόνο από τις κεραίες τους, δε χρειάζονται πολλά.

      Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ. Για όλα.

      Διαγραφή
  14. Δεν είσαι εντάξει!
    Τώρα που τα πράγματα θα αγριέψουν πολύ περισσότερο για όλους μας, μετά τις εκλογές, και θα χρειαστούμε το χαμόγελό σου, τις τρυφερές αφηγήσεις, τα καλοστημένα σενάριά σου, τη συμπάθειά σου, την παρουσία σου, εσύ την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια; Γιατί; Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος ή είναι μόνο κούραση από πολλαπλές υποχρεώσεις; Προσωπικά θα ήθελα να ξέρω γιατί σε αγάπησα και θα μου λείψεις πολύ :(
    Ελπίζω να το ξανασκεφτείς Διονύση μου και να σ' έχουμε πάλι κοντά μας.
    Εύχομαι πάντως να είσαι καλά ό,τι κι αν τελικά αποφασίσεις.
    Πολλά φιλιά κι ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες συνομιλίες μας από εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει δεν είμαι σίγουρα, Μαρία! Μάλλον ούτε στο πεδίο της ανταπόδοσης των όσων πήρα από εδώ και από σας.

      Πάντως (για να ξεφεύγω και λίγο..), απ' όσο θα κατάλαβες και με τα αποτελέσματα των εκλογών εδώ και έξω, τα πράγματα έχουν ήδη αγριέψει. Η επέλαση της σκληρότητας, της επιθετικότητας, του καλυμμένου ή ακάλυπτου εθνικισμού, του απαίδευτου συντηρητισμού και του ατομισμού τρομάζουν.

      Ελαφριά δε, δεν είναι τα πηδηματάκια μου. Γιατί έχω βάρος. Βάρος και που θα μου λείψει κι η δική σου κρίση, ευθεία πάντα, η δική σου παρουσία, σταθερή, διακριτική, ευγενική, με χρώματα δανεισμένα από τους πίνακές σου. Καλά που το κίτρινο τριαντάφυλλο και μόνο ως εικόνα μου ανοίγει την ψυχή!

      Δεν αισθάνομαι ότι χανόμαστε. Βάζω μάρτυρα το χρόνο (βρήκα άγιο να ανάψω το κερί μου τώρα! :-) ).

      Δικά μου τα ευχαριστώ, τα φιλιά, η εκτίμηση.


      Διαγραφή
    2. Κατάλαβα Διονύση μου. https://www.youtube.com/watch?v=MKQjIfI2yWA

      Διαγραφή
    3. Πολύ μου αρέσει Μαρία που αλωνίζουμε εδώ πέρα απουσία του ταξίαρχου. Μη γκζεχνάμε πως όταν λείπει ο γάτος χορεύουν τα ποντίκια!

      (ωραίο τραγούδι)

      Διαγραφή
    4. Χορέψτε, χορέψτε. Έχω πάει ν' αγοράσω φάκες εγώ. Πότε ένας γάτος χάνει την όρεξή του για τα ποντίκια;

      Στο μεταξύ, χορεύετε εσείς, χορεύω κι εγώ με τα ..πεντο - ζαλιστικά κρητικά της Μαρίας.
      (Έχει πολλούς δρόμους η γητειά, ε;)

      Τους γατίσιους χαιρετισμούς μου :-)

      Διαγραφή
  15. Ιιιιιιιιι, έφτασε μέχρι εκεί η κάπνα από την καμένη, πλέον, τοουστιέρα;
    Αχ όχι, δεν ήμουν σε δείπνο, εργαζόμουν και δια τούτο απουσίαζα!

    Και τώρα στο θέμα μας.
    Αν κατάλαβα καλά, ο κ. Λι κουράστηκε ή και βαρέθηκε την ενασχόληση με το ιστολόγιο ή εκλέχτηκε δήμαρχος και δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί με αναρτήσεις.
    Ωραία.
    Αφήστε τον κ. Λι να ασχοληθεί με ότι θέλει και αναλάβετε εσείς τη Διεύθυνση του παρόντος!
    Τι λέτε κύριε Μάνεση;
    Δεν είναι καλή η ιδέα μου;

    Αν πάλι, είστε κι εσείς αποφασισμένος να αποχωρήσετε, να ξέρετε ότι πολύ στενοχωριέμαι και ότι πολύ θα μου λείψετε κι ας μην τα καταλάβαινα όλα όσα γράφατε κι ας ήμουν τις περισσότερες φορές εκτός θέματος.

    Σας χαρίζω, με όλη μου την αγάπη, ένα άσμα, που μου ήλθε στο μυαλό όσο διάβαζα το ποστ σας:
    https://www.youtube.com/watch?v=4b3GdDnWibU

    Δεν αποχαιρετώ.
    Απλά λέω σι γιου αράουντ, παραμένοντας με την ελπίδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα! Αν έφτασε λέει! Ο ορίζοντας όλος έχει σκοτεινιάσει. Κι ας λένε οι συνάδελφοί σου ότι είναι σκόνη από την Αφρική, κολοκύθια, την ξέρουμε τη συναδελφική αλληλεγγύη!

      Τώρα, τι διαφορά έχει το "δε μαγείρευα" από το "εργαζόμουνα", την ημέρα των εκλογών, δεν ορκίζομαι! Πάντως, αν κρίνω από κάτι παλαβά ποσοστά εδώ και εις τας Ευρώπας, μάλλον κι εδώ το κάψαμε το φαγητό..

      Το άσμα σας υπέροχο - για να πούμε και κάτι σοβαρά.

      Κουράστηκα. Επανέρχομαι εις την φαιδρότητα: Ειδικά στο ιστολόγιό σου, Αρτίστα, θα επανέρχομαι συστηματικώς. Από τότε που αντικατέστησα τον ψυχίατρό μου με την ανάγνωση του ιστολογίου σου έχω βρει την υγειά μου, πώς να σε αποχωριστώ; Κι ύστερα.. Είναι για να αφήνουμε ανάδελφους κάτι ηρωικά αγωνιζόμενους ήρωες, εκεί, στα πέρατα του νότου;

      Σι γιου αράουντ, λοιπόν (Πάντα με δυσκόλευαν τα γερμανικά..)

      :-)

      Διαγραφή
  16. Διαβάζω συγκινημένος τα σχόλιά σας. Ήθελα να απαντήσω σε έναν έναν ξεχωριστά, καθώς έχω να καμαρώνω για τον καθένα σας για τον τρόπο του, τα ποιοτικά του στοιχεία, τις ιδιαιτερότητές του, τη μοναδικότητά του.
    Ωστόσο υπάρχει μία σύγκλιση στη ζεστασιά και στην ευγένεια, στις αληθινές προθέσεις και στη διάθεση, που θα με έκαναν τελικά να γράφω τα ίδια περίπου πράγματα σε όλους. Προσπαθώ, πρόχειρα, να στήσω μιαν απάντηση – στην ουσία μια δήλωση αγάπης.
    Για να καταφέρω να φτάσω στην αποχαιρετιστήρια ανάρτηση χρειάστηκε να περάσει καιρός. Και να αποσυνδέσω όλο αυτό το μεταξύ μας κλίμα από τους λόγους που υπάρχουν για να σταματήσω να .. παρακολουθώ τον κύριο Λι στις συναντήσεις με τους φίλους του, με τον εαυτό του, με τον κόσμο που ζει.
    Δεν υπάρχει τίποτα μαγικό από πίσω. Λόγοι της πραγματικής ζωής που πιέζουν, άμυνα απέναντι στην εξάρτηση, φόβος της συνήθειας, συχνά έλλειψη δυνάμεων, προσπάθεια εστίασης σε κάποιους άλλους στόχους, απόπειρα τακτοποίησης προσωπικών, οικογενειακών εκκρεμοτήτων, ακόμα και ανάγκη ανανέωσης της σκέψης, των παραστάσεων, του υλικού, στοιχείων που χωρίς αυτά κύριος Λι δεν.
    Ακόμα και τώρα προσπαθώ να αποφύγω τις συναισθηματικές δηλώσεις. Τη συγκίνηση από την παρουσία σας, τους διαλόγους μας, την ανταλλαγή των σκέψεων, των διαθέσεων, των παρατηρήσεων και των κρίσεων, των συναισθημάτων. Την αίσθηση του σταθερού δεσίματος με κάποιους ανθρώπους που, έχοντας αποδεχτεί τη σύμβαση της ηλεκτρονικής σχέσης, ισορροπούν τόσο εύκολα –λες και είναι απλό στις μέρες μας- μεταξύ τους και γίνονται μία ζεστή συντροφιά. Που ανταλλάσσουν ένα πολύ αληθινό κομμάτι του εαυτού τους καθημερινά. Είναι περιττό να πω πόσο θα μου λείψει αυτή η επαφή. Παράλληλα, όμως, είναι και βαθιά μου πίστη ότι, χτισμένη σε γερές βάσεις, δε θα χαθεί. Με κάποιο τρόπο, αργά ή γρήγορα, θα βρει έναν τρόπο. Κάπου εκεί και η αίσθηση-ιδέα του κλειδιού. Αυτή η ιδέα που γεννιέται από την αντίφαση «φεύγω αλλά δε θέλω να φύγω».
    Θα ήθελα, επίσης, να εξομολογηθώ πως όλες αυτές οι περιπέτειες του κυρίου Λι που μας έφεραν κοντά συνέπεσαν με μια εξόχως φουρτουνιασμένη περίοδο της (οικογενειακής) ζωής μας, με θέματα βαριά, δυσβάσταχτα, δύσκολα αντιμετωπίσιμα και διαχειρίσιμα. Κι ακόμα έτσι είναι. Και παρόλο που αυτά κρατήθηκαν έξω από το πεδίο των .. δραστηριοτήτων του κυρίου Λι, η αγάπη που έφτανε από όλους σας ήταν, είναι μια μεγάλη υπο-στήριξη. Ένας λόγος παραπάνω να κρατιέσαι και να παλεύεις.
    Μέχρι, λοιπόν, να δούμε τι θα κάνει το κλειδί αυτός ο άνθρωπος που το πήρε μαζί του, δεχτείτε το πιο βαθύ και ειλικρινές μου ευχαριστώ – που θα ευχόμουν να μην είχε φθαρεί τόσο πολύ, ως λέξη, από την τυπική χρήση και να έδινε όλη τη δύναμη με την οποία προφέρεται. Και στις δεξαμενές του -ανοίξτε- δείτε πόση αγάπη έκλεισα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ορίστε ξανάρθα! Giannis Pit ....strikes again (Κατά το ο Ροζ πάνθηρας ξαναχτυπά).
      Κρατώ με σεβασμό τα λόγια σου και κάθε σου απόφαση. Δεν σε εκβιάζω συναισθηματικά. Απλά θα περιοριστώ στον εξής "συμβιβασμό" βάζοντας τους ....όρους μου και αν θέλεις ....τόλμα να μην τους τηρήσεις:
      1) Εντάξει ας πάρει ο κ. Λι το χρόνο του. Να χαλαρώσει, να επανεκτιμήσει, αφού το νιώθει.
      2) Ας εμφανίζεται ο κ. Λι έστω και αραιά στα σχόλια στα σπιτικά μας! να νιώθουμε την αύρα του. Την ανεκτίμητη αυτή του αύρα.
      3) Φυσικά δεν θα το κλείσεις το σπιτικό εδώ. Ούτε να το σκέφτεσαι! Είναι το πνευματικό παιδί σου.

      Η Κλειδαριά θα φροντίσουμε να λαδώνεται και να έχει τεχνική συντήρηση, έτσι ώστε όλοι μας να σε περιμένουμε, την ώρα που το κλειδί στο χέρι σου, γυρίσει ξανά στην κλειδαριά και αφήσει το φως του σπιτικού σου να μας τυλίξει με τη ζεστασιά του.

      Αυτό θα μας το κάνεις, ναι ;
      Στέλνω την αγάπη μου, τον σεβασμό μου. Να σε συνοδεύει πάντα, να το ξέρεις.

      Διαγραφή
    2. Σήμερα επέστρεψα για να γράψω αυτά που -με πρόλαβε και- είπε ο Γιάννης. Προσυπογράφω κάθε του λέξη, και βάζω ακόμα και κάποια αναρτησούλα στο αραιά και πού. Δεν χρειάζεται να δημοσιεύεις κάθε Κυριακή, σαν ελβετικό ρολόι, αν δεν έχεις όρεξη. Δεν χρειάζεται να περνάς κι από εμάς σε κάθε ανάρτηση, αν δεν έχεις όρεξη. Βρες τον τρόπο που σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα αλλά μην φύγεις, βρε πουλάκι μου! (Αν, παρόλα αυτά, ακόμα κι αυτό υπερβαίνει τις ισορροπίες σου, τότε θα το δεχτώ και δεν θα ξαναπώ τίποτα)

      Διαγραφή
    3. Γιάννη, Λυσιππάκι, το δεύτερο χτύπημά σας κάνει την κατάσταση του ασθενούς ιδιαιτέρως κρίσιμη. Μα, ευγενείς άνθρωποι εσείς, λεπτοί, πού μάθατε, βρε παιδιά, να χτυπάτε έτσι άσπλαχνα και καίρια;

      Μα, νομίζω, συμφωνούμε. Οι άνθρωποι, οι σχέσεις που έχουν βάση, δε χαλάνε. Οι τρόποι αλλάζουν. Ας το δούμε έτσι. Και, εντάξει, Λυσίππη. Δε θα το κάνουμε ελβετικό ρολόι, αλλά υπόσχομαι να μην το φτάσω και στο ελληνικό ρολόι, δηλαδή το παντελώς διαλυμένο.

      Σας φιλώ

      Διαγραφή
    4. Μας κάλυψες Διονύση μου! Μας κάλυψες! Τι να κάνουμε. Μας βάζεις τώρα να κάνουμε ...ιστορικούς συμβιβασμούς, πανάθεμα τους και δεν τους πιστέψαμε ποτέ χαχαχαχαχα. Αλλά ας είναι. Για τον κ. Λι θα το σεβαστούμε απόλυτα.

      Διαγραφή
  17. Μένω έκπληκτη!
    Άλλο ένα ιστολόγιο αγαπημένο αποχωρεί.
    στεναχωριέμαι πάρα πολύ,εντάξει δεν λέω μπορει μερικές φορές να κουραζεσαι να μην προλαβαίνεις να στερεύεις ψυχικά και πνευματικά αλλά μην το κλείνεις. Πάρε τον χρόνο σου ανασυγκροτήσου,
    ξεκουράσου και επαναλειτούργησε.
    Γιατί βρε παιδιά κλείνετε τα ιστολογια;
    Τόσο κόπο κάνουμε να φτιάξουμε την παρέα.
    Μην την διαλύεται.
    Διονύση με πίκρανες πολύ. Δεν μου αρέσουν οι αποχεραιτισμοί,τους συχαίνομαι.
    Για μένα είσουν πολύ αξιόλογος και λυπάμαι πάρα πολύ που δεν θα σε διαβάζω πια,κι ας μην σχολίαζα πάντα.
    Ευχαριστώ για όλα τα καλούδια που μοίρασες απλόχερα όλες τις Κυριακές απο τότε που σε γνώρισα και σε ευχαριστώ που ήμουν και εγώ μέσα στην παρέα σου.
    Ενα να ξέρεις, οτι αγαπώ το κρατάω φυλλαμένο στην καρδιά μου και δεν το αποχωρίζομαι ποτέ.
    Αρνούμαι λοιπόν να σε αποχαιρετήσω, και σου εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου να είσαι πάντα καλά.
    φιλί πικραμένο
    Υ.γ. Σε καλώ να το ξανασκεφτείς



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ, Βασιλική μου, τα πράγματα που αγαπώ τα κρατάω καλά ασφαλισμένα μέσα μου - το έγραφα και στο κείμενο αυτό. Και κρατάω τους πίνακές σου, τα ονειρικά σου σχέδια και χρώματα, τη λεπτότητα των γραμμών που μάλλον πρόδιδαν και τη δική σου λεπτότητα. Χρώματα και γραμμές που θα ήθελα άπληστα να τα βλέπω πιο συχνά και που ενθουσιαζόμουνα πάντα όταν τα αντίκρυζα.

      Αυτά και η όλη σου παρουσία ήταν τα καλούδια που με τράταρες κι εσύ τόσον καιρό - και ελπίζω και στη συνέχεια μπαίνοντας στον κήπο σου να τα συναντάω και να τα χαίρομαι.

      Να είσαι καλά. Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ.

      Διαγραφή
  18. Αν και εμένα δεν με αποχαιρέτησες, αγαπητέ Διονύση, όμως δεν παύω να λυπάμαι για την αναχώρησή σου. Είχα τόσο συνηθίσει τα σχόλιά σου, σε μια εποχή που όλο και λιγοστεύουν οι ενεργοί bloggers. Κρίμα...Θα σε περιμένουμε να ξαναγυρίσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε, τι ωραία έκπληξη!
      Καλή μου αναγνώστρια, δε σε αποχαιρέτησα από εδώ, γιατί δεν ήξερα ότι περνούσες από 'δω. Ούτως ή άλλως, θα περνούσα (και θα περνώ) από τη γειτονιά σου, από την αγαπημένη μου γειτονιά των βιβλίων και των αναγνώσεων.
      Όπως έγραψα και πιο πάνω σε αρκετούς άλλους φίλους, φεύγω, αλλά με το κλειδί στην τσέπη. Θα μου ήταν αδύνατο να "την κοπανήσω" έτσι, αέρας, από τις αγκαλιές τόσων (και τόσο) αγαπημένων και αξιόλογων ανθρώπων.
      Εσύ να συνεχίσεις τις τόσο ειλικρινείς, ουσιαστικές, εύστοχες παρουσιάσεις σου και έτσι δε θα χρειαστεί να αποχαιρετηθούμε ποτέ :-)

      Πολλά φιλιά. Σ' ευχαριστώ.

      Διαγραφή
    2. Φίλτατε, πολύ χαίρομαι με τη διευκρινιστική σου απάντηση. Θα σε περιμένω.

      Διαγραφή
  19. Κι εγώ που δεν σε πρόλαβα απ' το' 17; Πώς παίρνεις το κλειδί κι αποχωρείς έτσι; Δεν θα πω ψέματα, στεναχωρέθηκα με όλο αυτό - κυρίως για όσα είσαι και γι' αυτό που έβγαζες και μας τρατάριζες απλόχερα (ακόμα και εν μέσω των δυσκολιών σου, όπως διάβασα στο γενικό σου σχόλιο). Σε καταλαβαίνω, όμως. Και καταλαβαίνω πόσο πολύ το δούλευες μέσα σου για να πάρεις, τελικά, την απόφαση. Έχω έρθει κι εγώ σ' αυτό το σημείο, κρατώντας το μπλογκ κλειστό για δύο χρόνια και πιστεύοντας πως έκλεισε αυτός ο κύκλος για μένα. Μα είμαι ακόμα εδώ, και το ίδιο θέλω να ελπίζω για σένα: πως θα είναι ένα διάλειμμα και θα επιστρέψεις πάλι εδώ, να γελάμε, να λέμε τις σκέψεις, τους προβληματισμούς μας: να μοιραζόμαστε.

    Εις το επανιδείν θα πω, λοιπόν - με την ευχή ό,τι σας ταλαιπωρεί να λυθεί άμεσα και γρήγορα. Εδώ θα είμαστε και θα σε περιμένουμε.

    ΥΓ. Πράγματι, κάτι τέτοιο θα έκανα. Και πόσο συγκινητικό που έκατσες να αναφερθείς στον καθένα μας, χωριστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε μου λες, βρε Λυσίππη,

      Σου έχω πει ποτέ ότι εσύ και η κυρία συγκάτοικός σου ενσυναισθησιακά είσαστε άπιαστες; Καμιά φορά νιώθω ότι μου έχετε βάλει κανένα μικροτσιπάκι στον οργανισμό μου το οποίο σας μεταφέρει άπαντα τα δεδομένα!

      Στον καθένα ξεχωριστά δεν έκατσα να αναφερθώ. Αν το έκανα, θα ήμουν αναγκασμένος να παρατείνω τη ζωή του κυρίου Λι για κάνα χρόνο ακόμα. Και με μια εικόνα του καθένα σας μη νομίζεις ότι κρατάει τη συνείδησή του και πολύ καθαρή..

      Ναι, κρίμα που δε σε πρόλαβα κι εγώ νωρίτερα, στην προηγούμενη μπλογκική φάση σου (τώρα έμαθα ότι υπήρξε). Θα πω μόνο ότι η παρέα σου μού ήταν/είναι ανεκτίμητη. Τα υπόλοιπα, όπως είπαμε, τα ξέρει από το μικροπομπό, πανούργο πλάσμα! :-)

      (Γράφε, γράφε!)

      Φιλιά, λυσιππίδιον :-)

      Διαγραφή
    2. Αν και ξέρω ότι δεν το μιλάς φαρσί το αραβικό νομίζω πως έδωσες τη Λύση στην Τραγωδία με μια tres zolie good idea ....
      θα αναφερθείς στον καθένα ξεχωριστά ώστε να σου πάρει κανά χρόνο ή και παραπάνω ή όσο χρειαστεί τες πα. Έχεις έως 12 Κυριακές άδεια από μένα ( ούτε κύησης - λοχείας να΄ταν) και κούτσα κούτσα θα επανέλθεις Ταξί-αρχε. Τους ζυγούς λύσατε!
      Εν Θεαθήναι 28/05/2019
      Υπολοχαγός Νατάσα

      Διαγραφή
  20. ... και να που έγινε αυτό που φοβόμουν...
    Εντάξει κύριε Λι. Πάνω που κατάλαβα τι του είσαι του Δγιονύση, τι βιολί βαράς, τι σχέση έχεις με τον κο Σταυροποδαράτο Λάμπρο και τη συνάφεια του εξωτικού που έκλεινε το θέμα με το δικό του άναρχο σκεπτικό, πάνω που ήξερα με βεβαιότητα πως είναι Κυριακή κάθε που έβλεπα ανάρτησή σου τώρα πρέπει να μάθω σε άλλες ρουτίνες και άλλες τακτικές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά που είπα στην Αναστασία "... σήμερα δεν ανάρτησε ο Διονύσης.. φοβάμαι μήπως συνέβη κάτι" και μου απάντησε γελώντας " μην ανησυχείς, είναι Σάββατο ακόμη"...
    Θεωρήσέ το μονομερές αυτό το διαζύγιο και ουχί κοινή συναινέσει...
    Θα λείψεις και πολύ και δυνατά φίλε μου. Έχεις όχι μόνο το πλεονέκτημα της αστράπτουσας νόησης αλλά και μια γλυκιά αύρα να την κορυφώνει.
    Και όχι, δεν θα κλάψω που λέει και ο Αγγέλακας (μλκς λέει, θα κλάψω στα σκοτεινά). Θα σου ρίξω μια στα καπούλια χαϊδευτικά και θα σου κάνω νεύμα να φύγεις πετώντας τη σέλα όπως πάντα το΄θελες αυτό. Για τα ομορφότερά σου. Ας είμαστε το παρεάκι αυτό μια τόση δα φωτογραφία στο άλμπουμ της ζωής σου. Σαν ψέμα ηχεί.
    Σε αγαπήσαμε μπαγασάκο με το πλατανόφυλλο καρδιά στις παλάμες κι αυτό δεν ηχεί σαν ψέμα.
    Να προσέχεις
    (χωρίς τελεία και χωρίς αντίο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε, παιδί μου, έχετε βαλθεί να με τελειώσετε εσείς! Τι ήθελα και έβλεπα το "ποτέ την Κυριακή" και μου ήρθε η ιδέα να διακόψω;

      Αν είναι πάντως να μας το πει Αγγελάκας, ας μας το πει με το "Ο χαμένος τα παίρνει όλα", μια που όλοι χάνουμε, απ' ό,τι φαίνεται, απ' αυτή τη σοφή κίνηση-απόφαση του γράφοντος.

      Αννετάκ...κι, πόσα να σου γράψω που να σε φτάνουν; Γιατί να μην έχω τη μαστοριά να γράφω κι εγώ τα κορυφαία χαϊκού σου, να μπορώ να συμπτύξω στις 5-7-5 συλλαβούλες τους τα τόσα που σου αξίζουν;
      Αποφεύγω τα εγκώμια και για να μη φαίνονται φουσκωμένα και για να μη θεωρούνται της στιγμής που μόνο ωραία λόγια χωράνε. Θα βρω στιγμή να στα πω. Μέχρι να βρεις εσύ τελεία και αντίο, θα βρω κι εγώ στιγμή. "Θα βρούμε το τραγούδι μας, καλά πάμε", που έλεγε κι ο Ρίτσος - όπως σ' αρέσει να σου αραδιάζω στίχους :-)

      Να σε προσέχεις πολύ, το χρειάζεσαι. Δε χανόμαστε.

      Διαγραφή
  21. Σιγά μην τη γλίτωνα κι από το ξωτικό. Ήρθε να μου τα ψάλει κι αυτό ένα χεράκι. Εδώ:

    "😢😢😢
    Όσο και να καταλαβαίνω και να κατανοώ και όσο και να μην δικαιούμαι δια να ομιλώ
    😢 και ξανα😢

    Και πόσα ευχαριστώ να καταθέσω για τα υπέροχα ταξίδια του μυαλού και της καρδιάς που πήγαμε μ'αυτό το διαδικτυακό καραβάκι σου .
    Άααα το βρήκα ,θα τα στοιβάξω εκεί στην χαραμάδα της πόρτας να μην μπορεί να κλείσει με τίποτα 😄 Θα βάλω απο πάνω κι όλα τα ωραία χαμόγελα και τα ζουμερά συναισθήματα που μου χάρισες κι άντε εσύ να κλείσεις την πόρτα μετά 😜
    Θα βάλω και την αγάπη που σου έχω ,φρουρό απ'έξω να διώχνει τις...αράχνες και να ξεσκονίζει ,ώστε να μπαινοβγαίνεις όποτε νιώθεις την ανάγκη 🧡




    ΥΓ. Άσε που υποψιάζομαι πως είναι για πολύ καλό λόγο το...διάλειμμα .
    Η αγάπη μας κοντά σου🧡💗💚💛💜🧡💗"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπα; Και γιατί να κλείσω την πόρτα; Εδώ που τα λέμε, καλύτερα να μένει ανοιχτή. Κλειδί είναι αυτό. Από ρούχο σε ρούχο, από μετακόμιση σε μετακόμιση μπορεί και να χάνεται..

      Σκέφτομαι ότι για ένα ξωτικό που τρυπώνει από παντού, και κυρίως από το μέιλ, μπορεί να μην αποτελεί και κανένα κοσμοϊστορικό γεγονός η απόφαση του κυρίου Λι να αλητέψει και να κρεμάσει τις Κυριακές την ταμπέλα "κλειστόν λόγω απορίας". Πόσο μάλλον όταν εκτιμάει ότι η αποχώρηση αυτή έχει το χαρακτήρα του διαλείμματος.
      Κοσμοϊστορικό, ωστόσο, πρέπει να ξέρετε, αγαπητό ξωτικό, θεωρούσε ο κύριος Λι το γεγονός της επίμονης επίσκεψής σας παρά τα τόσα εμπόδια που ο Μεγάλος Αδερφός έστηνε, μιας επίσκεψης που ερχόταν πάντα με τόσα γλυκά πεσκέσια που, κοιτάξτε, κοιτάξτε κιλά που μας πρόσθεσαν στην κοιλίτσα μας και άντε να βγούμε στην παραλία μας, να κολυμπήσουμε!

      Παρακαλάω κι εγώ έναν καλό λόγο να με επισκεφτεί, ξωτικό μου, έτσι ώστε να δικαιολογηθεί επαρκώς το διάλειμμα. Ίσως και να υπάρχει, δε μου είναι πάντως ξεκάθαρος. Να πω, ωστόσο, ότι οι κεραίες σου και σένα έχουν ευαισθησία μεγάλη στου υπέρηχους, στους υπέροχους υπέρηχους. (Για την ευαισθησία στους ήχους δε θα είμαι ο πρώτος αν μιλήσω..)

      Κρατάω την αγάπη σας, κρατήστε και τη δική μου και μην ξεχαστείτε να αφήσετε την πόρτα ανοιχτή

      Διαγραφή
  22. Χορεύετε;

    https://www.youtube.com/watch?v=6CrH8sylmw0

    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, μαγισσούλα. Δεν είναι όλοι οι χοροί ανέμελοι, δηλαδή;
      Ευχαριστώ. Τα μηνύματα ελήφθησαν στο ακέραιο. (Ήταν και ευκαιρία να ξετρίψω τα σκουριασμένα μου αγγλικά..)

      Μια αγκαλιά

      Διαγραφή
  23. Εγώ μπορεί να μην είχα δικό μου σπιτικό, άστεγοι γαρ όμως ερχόμουν πάντα επισκέπτεται κι ας μην έγραφα. Τα λέγαμε μέσω Άρτι στας και ένιωθα το άγρυπνο βλέμμα του δασκάλου που νοιάζεται για τους μαθητές του.καλο σας ταξίδι και καλή επάνοδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίτσα - τι ευχάριστη έκπληξη -, ευχαρίστως να σου παραχωρήσω δωρεάν το σπιτικό, να στεγάσεις κι εσύ όσα έχεις να στεγάσεις. Ή μήπως, σκέφτομαι τώρα, να σε βρω κι εγώ τώρα και να μπαινοβγαίνουμε παρέα στα σπιτικά των φίλων, Αρτίστας και άλλων; Τόσοι καλοί άνθρωποι φιλόξενοι και ζεστοί, δε θα χαθούμε!

      Σ' ευχαριστώ πολύ, καλά να είμαστε και βλέπουμε. Και, α, να σου πω ότι σ' αυτό το τετράμηνο η βαθμολογία σου θα είναι πολύ βελτιωμένη, άλλωστε, απ' ό,τιβλέπεις και παρακάτω, πλέον διορθώνεις μόνη σου τα λαθάκια σου. (Είδες; Ενώ εγώ σκέψου ότι δεν έχω κάποιον να μου τα διορθώνει..) :-)

      Πολλά πολλά φιλιά

      Διαγραφή
  24. Αχ, με στεναχώρησες κύριε Λι μου...
    Κι ας περνάω περίοδο ιστολογικής ψιλομουγκαμάρας...
    Δε μου φτάνουν τα εκλογικά αποτελέσματα και δη τα τοπικά που εδώ μας γύρισαν χρόνια πίσω, σε μια αδιανόητη "ρουφιανοχουντικοκομματοσκυλική" κατάσταση από την οποία είχαμε γλιτώσει την τελευταία οκταετία... να με στεναχωρεί κι ο κύριος Λι;
    Τί ανακατεύεις κι εσύ κλειδιά και κλειδαριές; Ωραία, δεκτή η ταμπέλα κλεισίματος της Κυριακής. Μπορεί, όμως, να καθιερωθεί ως το εξοχικό του κυρίου Λι που θα το επισκέπτεται όποτε θέλει και μπορεί να παίρνει διαδικτυακές ανάσες!...
    Μη χαθείς.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Όλγα. Φαίνεται ότι η μουγκαμάρα δεν είναι, τελευταία, μόνο ιστολογική. Το επίθετό σου,αν και προορισμένο για ..μαγνησιακή χρήση, αποδίδει καλά ένα κλίμα.
      Καλή ιδέα-πρόταση η του εξοχικού. ΄σ που καλύπτει και το αστικό μου όνειρο :-)
      Όπως το λέει και η Μάνια. Όσοι δε θέλουν να χαθούν, δε χάνονται. Μόνο σε .. υπαρξιακό επίπεδο δεν ισχύει. Σε όλα τα άλλα, τα κλειδιά στο χέρι μας!

      Πολλά φιλιά. Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ

      Διαγραφή
  25. εμ άμα τα βάζεις σε τάξη, με πρόγραμμα όλα και με σειρά, κάποια στιγμή γίνονται ρουτίνα συνήθεια κλουβάκι με ανοιχτή μεν πόρτα που κελαϊδά αλλά έχει ξεχάσει να πετά ή φοβάται να πετάξει, ή ξέρει τι το περιμένει άμα πετάξει και το αναβάλλει !!
    Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν χάνονται οι άνθρωποι που δεν θέλουν να χαθούν ... οπότε καλή δύναμη
    χεχεχε ωραία ... θα πηγαίνω σε όσα δεν έχω διαβάσει και θα αφήνω σχόλια ... θα το γεμίσω αταξίες χαχαλδκφξαλκδξφα΄λσδκφξ
    Σε φιλώ καλή αντάμωση :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι αετός χωρίς φτερά, δηλαδή, ε; Κοίτα, τώρα τελευταία έχω ακούσει (άσχετα από τη δική μου περίπτωση) τη φράση "σημασία δεν έχει να πέφτεις, σημασία έχει να σηκώνεσαι" κλπκλπ. Για την ώρα, λοιπόν, το πουλάκι χωρίς φτερά δρασκέλισε το κατώφλι του κλουβιού και έκανε πτήση/πτώση προς προς τα κάτω. Το αφήνουμε προσωρινά εκεί, να ονειρεύεται ουρανούς.

      Καλή αντάμωση, Μάνια, ο καιρός εγγύς!

      Διαγραφή
  26. Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!
    Τίποτα, τίποτα!
    Από συνήθεια μπήκα.
    Κυριακή βλέπετε...
    Ε, μια που μπήκα ας ευχηθώ και καλό μήνα.
    Καλό μήνα κύριε Μάνεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τίποτα το λέτε εσείς αυτό, κυρία Αρτίστα μου; Παράσημο στο πέτο β΄ζω την ευχή και προχωρώ. Θα τον φάμε και τον Ιούνη (οι ούννοι)
      Καλό μήνα :-)

      Διαγραφή
  27. Aφήνεις ποιοτικό αποτύπωμα στο αχανές διαδίκτυο αγαπητέ Διονύση.
    Είδες; Λέω "αφήνεις" και όχι "άφησες"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Αλήθεια τώρα;;; τόσο καιρό ήμουν χαμένη;;;;
    Αχ Διονύση μου σέβομαι την ανάγκη και την επιθυμία σου να αποχωρήσεις αλλά πραγματικά ελπίζω να έρθει κάτι άλλο. Ένα restart
    Σε φιλώ γλυκά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Μπαίνω τελευταία στην τάξη, από συνήθεια, από επιθυμία να διαβάσω τα σχόλια των άλλων, να πιάσω τον παλμό.
    Χαίρομαι που πρόλαβα να γνωρίσω τον κύριο Λι. Οι συζητήσεις με τους φίλους του με έκαναν να πηγαίνω τη σκέψη μου ένα βήμα πιο μπροστά. Και χαίρομαι που βλέπω πόσο όμορφη ήταν η παρέα της Κυριακής τα τελευταία δύο χρόνια.
    Στην παστέλ τσάντα, βάζω όμορφες εμπειρίες και πάω θάλασσα. Ένας κύκλος κλείνει, ένας άλλος περιμένει να ανοίξει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Δεν κόβονται τελικά οι συνήθειες, τί να έλεγε σήμερα άραγε ο κύριος Λι, μια Κυριακή του Ιούλη, που ο ήλιος ψήνει στην άσφαλτο αυγό, που η αναποφάσιστη ψυχή τραβάει θάλασσα, που καθαρίζονται τα κλιματιστικά και δουλεύουν στο φουλ οι ανεμιστήρες;

    Η καλύτερη μπλογκοπαρέα ever εδώ μέσα κύριε Διονύση μας.

    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Το κλειδί μαζί του λοιπόν...
    Μια τέτοια απόφαση δεν παίρνεται εύκολα..

    Χάρηκα πολύ που πρόλαβα να σε γνωρίσω.. μα λυπάμαι που πρόλαβα τόσο λίγο..
    Τρόπος σκέψης κι οπτικής, μ' ένα 'κλικ' αλλιώς..
    Ναι, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα..

    Ανυπομονώ για ένα νέο κλειδί, ενός νέου ..'σπιτικού' σου..
    :)

    Εύχομαι μόνο ό,τι καλύτερο.
    (..και εις το επανειδείν!) ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Με έχουν καλύψει όλοι οι προηγούμενη πολύ όμορφη ιστορία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Από χθες γυρίζω γύρω-γύρω, να μπω, να μη μπω. Κι αν ενοχλήσω, σκέφτηκα. Ο άνθρωπος θέλει την ησυχία του..... αλλά τι στο καλό...σκέφτηκα, δυο ευχές δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Να θα τις αφήσω στην πόρτα και θα φύγω αθόρυβα, ούτε καν το κουδούνι θα χτυπήσω.
    Και καθώς ερχόμουν στο δρόμο σκεφτόμουν και τι ακριβώς θα σου πω.
    Τώρα γιατί δεν μου βγαίνουν ...ειλικρινά δεν ξέρω.
    Γι αυτό θα περιοριστώ στα Χρόνια Πολλά και σε καλύτερες μέρες.
    Αλήθεια, εύχομαι να είστε (είσαι) καλά και να περνάτε ακόμη καλύτερα.
    Μόνο που να, σαν παράπονο το λέω, καμιά φορά νοσταλγώ τότε που η γειτονιά μεσουρανούσε. Ας είναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή μου Αννίκα,

      Ευτυχώς τα σχόλια του μπλογκ έρχονται και στο μέιλ μου κι έτσι αντιλήφθηκα το ευγενικό και διστακτικό σου πέρασμα από την κλειστή πόρτα.

      Η απόπειρα "αποτοξίνωσης" από τον υπολογιστή και συγκέντρωσης σε άλλα, σοβαρά και τρέχοντα θέματα, με εξέπληξε και μένα τον ίδιο για τα αποτελέσματά της. Φαίνεται πως είχα προσπαθήσει πολύ να κρατήσω αυτή την (τόσο ζεστή και ανθρώπινη) επαφή με όλους σας μέσα από τα δικά σας και το δικό μου μπλογκ, την ώρα που η ζωή μας εστίαζε με πείσμα αλλού, έτσι που για την ώρα μένω μακριά από σκέψεις επιστροφής.(Είναι περίπου αυτό που λένε με τα γέλια του θεού όταν οι άνθρωποι κάνουνε σχέδια..)

      Με στενοχωρεί αφάνταστα αυτή η απουσία, καθώς οι συνομιλητές ήταν, είναι, όμορφοι άνθρωποι και στέκονται τόσο τρυφερά κι αληθινά απέναντι στη ζωή. Μου λείπετε πολύ - η ιδιότυπη παρουσία σας, οι σκέψεις σας, οι διάλογοί μας, η αίσθηση του μαζί.

      Ο κύριος Λι στριφογυρίζει μέσα. Τον αντιλαμβάνομαι. Τώρα, τι θα κάνει με κείνο το κλειδί που έχει πάρει μαζί του, κι εγώ δεν ξέρω. Αφήνω τα πράγματα να με πάνε εκεί που με χρειάζονται και κάνω κι εγώ την ευχή να έρθει η ώρα που θα σας ξαναβρεί όλους - κι ας έχει, έστω, στα παπούτσια του λίγη σκονίτσα προδοσίας.

      Σ' ευχαριστώ τόσο, για την επίσκεψη, τις ευχές. Τα Χρόνια Πολλά και οι καλύτερες μέρες δεν είναι καθόλου περιορισμένο. Είναι πολύ. Ανταποδίδω!

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστώ θερμά για την απάντηση!

      Διαγραφή
  34. Το μήνυμα δεν είναι σπαμ!
    Μπαίνω τυχαία σε μπλόγκ που βρίσκω από φίλους. Έχω δύο βιβλία σχετικά με την υγεία που θα σας φανούν πολύ χρήσιμα. Στείλε μου ένα μήνυμα εδώ mihkour@hotmail.com
    Θα τα στείλω ΦΥΣΙΚΑ χωρίς καμία δική σου υποχρέωση ΕΚΤΟΣ από το να τα δώσεις στους γνωστούς σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. "Το κλειδί μαζί του"... και "το κλειδί μαζί του"!!! Ρίχνω ένα βλέφαρο μήπως και το ξανάφερε (έλειπα κι εγώ κάμποσο καιρό, βλέπεις, κι έλεγα μπας και...), πουθενά το κλειδί! Ε, το αποφάσισα κι εγώ να κάνω διάρρηξη! Όχι για να πάρω κάτι, αλλά, μιας και χειμωνιάζει, ν'αφήσω ένα καραφάκι τσίπουρο και πέντε κάστανα ψημμένα, μπας και περάσει καμιά βόλτα ο κύριος Λι, μην νιώσει τη θαλπωρή τούτης της γωνιάς του νά'χει χαθεί, μην του φανεί το σπιτικό άδειο και παγωμένο...
    Εύχομαι νά'σαι καλά Διονύση μου και να ταχτοποιηθούν με τον καλύτερο τρόπο όσα αντιμετωπίζεις κι έχεις να διαχειριστείς! Κάποια στιγμή,όποτε.... αναμένω να το πιούμε παρέα το τσιπουράκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καθυστερημένα πολύ είδα το σχόλιο, καλό μου φιρίκι. Και πράγματι, η θαλπωρή του τσίπουρου και των κάστανων, κυρίως όμως της παρέας, μου μιλήσαν για την παγωνιά της απουσίας.Ζήτημα δυνάμεων να την πολεμήσει κανείς.
      Ελπίζω εσύ να είσαι καλά,μακάρι χωρίς ιδιαίτερα θέματα, στο μαγικό βουνό σου. Και, αχ, το τσίπουρο! Σαν το κλειδί κι αυτό: ας παραμένει σαν υπόσχεση που μας κάνει να ονειρευόμαστε μικρές - ή και μεγαλύτερες - χαρές.
      Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ Όλγα. Καλές γιορτές.

      Διαγραφή
  36. Και ξαφνικά αναρωτήθηκα "Μα πού είναι ο κύριος Μάνεσης; Τι να κάνει άραγε;"
    Και μου έδωσα την απάντηση: "Καλά θα είναι, διότι no news, good news, που λένε κι εδώ γύρω".
    Όμως παρά την διεξοδική κουβέντα που είχα με το εαυτό μου, είπα να περάσω κιόλας, να πω ενα γεια, το οποίο δεν γνωρίζω αν θα το δείτε, αλλά εγώ θα το πω:
    Γεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εεεεεεεεε! Αρίτστα! Το είδα το "γεια" μετά από 5 μέρες κι έτσι μέτρησα τριανταπέντε "γεια", χορταστικά χορταστικά - κρατάω και για τις μέρες που έρχονται μερικά.
      (Με συγκινείς, αλλά ας μην το συζητάμε!)

      Ελπίζω όλα να βαίνουν αισίως και πια να μην καίγεται τίποτα σε εκείνο το φοβερό σπιτικό σου! Πολλά πολλά φιλιά

      Διαγραφή
    2. Όλα καλά και όλα υπό έλεγχο!

      Η αγαπημένη σας, η μητέρα Θεοδοσία, με περνάει για τη θεία της τη Σταυρούλα, αλλά δεν με πειράζει, μιας και την είχα γνωρίσει κι έτσι μπήκα εύκολα στο πετσί του ρόλου!

      Αύριο λέω να κάψω (συγνώμη, να ψήσω ήθελα να γράψω) μελομακάρονα και κουραμπιέδες, για το καλό!

      Τι άλλο; Α ναι, είχαμε κι ενα δυσάρεστο.
      Τον θυμόσαστε τον θείο μου τον Δημητράκη, που είχε το βιβλιοπωλείο; Τον θυμόσαστε.
      Ε, απεβίωσε η σύζυγος Δημητράκη, η θεία μου η Βιβή, η τελευταία εν ζωή εξαδέλφη του πατέρα μου. Ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να ανέβω στην Καλλιθέα για τα δέοντα...

      Αυτά. Κατά τα λοιπά όλα ήρεμα και καλά!

      Τι άλλο;
      Α ναι.
      Να ευχηθώ να έχετε όμορφα Χριστούγεννα!

      Θα ξαναπεράσω, κάποια στιγμή, το νέο έτος για τα σχετικά.

      Κίσιζ εντ χαγκς κύριε Μάνεση!

      Διαγραφή
  37. Συμπάθα με αν παραβιάζω το άβατο της σιωπής. Χρέος ένιωσα να καταθέσω δυο ευχές. Άλλωστε οι λέξεις δεν κοστίζουν.
    Χρόνια Πολλά Διονύση, οι επιθυμίες σου ευχές μου. Να είσαι πάντα καλά!
    Καλές γιορτές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανένα άβατο δεν παραβιάζεις, Αννίκα μου. Τη σιωπή παραβιάζεις που, με όλη την ευθύνη μου για τη συνέχισή της, με πληγώνει κι εμένα, οπότε μια ρωγμή στην άτιμη, που έδωσες με τις ευχές σου, ήταν ό,τι καλύτερο.
      Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ, σας έχω πεθυμήσει και μου λείπετε, όσο απουσιάζω τόσο περισσότερο .. μαστιγώνομαι γι' αυτή την απουσία.
      Τα καλύτερα και για σένα. Ας είναι ιαματικές, αν χρειάζεται, ζεστές και ευχάριστες οι μέρες που έρχονται.
      (Άσε που μου δίνεις και μάθημα για την ομορφιά που υπάρχει στο σπάσιμο της σιωπής.. Λες να μάθω τίποτα, ο ανεπίδεκτος;)
      Πολλά φιλιά, να είσαι πάντα καλά.

      Διαγραφή
  38. Δεν είναι καθόλου τυχαία η μέρα που διάλεξα Διονύση, να κάνω, ένα τρυφερό τσα, μ' ένα υπέροχο τραγούδι με τα λόγια του Αργύρη Χιόνη και μουσική του αείμνηστου Θάνου Μικρούτσικου!
    Ξέρω πως θα σε αγγίξει και θα σου δώσει αυτή την γλυκιά ενέργεια για να υποδεχτείς το 2020!
    ΑΦιλιά πάντα καρδιάς!
    https://www.youtube.com/watch?v=2iNON_KtaaQ&feature=emb_logo

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: