Περπατούσαν στο λιμάνι της Αίγινας. Ο νεαρός τότε Λάμπρος κι
ο κυρ Γιάννης. Τριάντα χρόνια και τους χώριζαν, αλλά τις κάπου κάπου βόλτες
τους τις απολάμβαναν το ίδιο και οι δυο. Χαϊδευτικός ήλιος στις πλάτες,
μάκραινε τις σκιές τους που χάιδευαν κι αυτές τις δέστρες, τους κάβους, το
τσιμέντο της προκυμαίας. Καλοσύνη στο λιμάνι.
Ποιος να
θυμάται τώρα τι συζητούσαν. Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή ο κυρ Γιάννης
χρειάστηκε ένα παράδειγμα. Και το βρήκε εκεί που έπεφτε το μάτι του. Σε μια
μικρή ψαρόβαρκα.
« Να, δες
αυτόν το σκαρμό».
«Τον
ποιον;»
Κατάλαβε ο
κυρ Γιάννης πως ο νεαρός του φίλος δεν ήξερε ούτε καν τη λέξη και
«Να, εκεί,
εκείνο το ξυλαράκι που βλέπεις στη βάρκα, εκεί που πιάνει το κουπί»
«Ε, ναι.
Τι;»
« Είδες;
Καλά καλά δεν τον πιάνει το μάτι˙ δε θα τον προσέξει κανείς. Δες τον, όμως. Για
να φτάσει εδώ πέρασε από τόση σκέψη, τόση έρευνα, έγνοια, φροντίδα˙ είναι το
αποτέλεσμά τους. Ποιο ξύλο είναι έτσι γερό, που να κρατάει κόντρα στο κουπί και
να μη σπάει; Που να αντέχει στο νερό και ταυτόχρονα να είναι μαλακό για να μην
τρίζει, να σκαλίζεται; Τι μήκος, για να είναι στέρεο το κουπί; Πού, πώς θα
στηρίζεται στο σκάφος;»
«Αλήθεια,
πώς στηρίζεται;»
«Δε
βλέπεις; Έχει μια τρύπα η κουπαστή και .. κουπώνει», είπε ο κυρ Γιάννης χαμογελώντας για το
λογοπαίγνιο που του προέκυψε. «Αλλά για να μπαίνει λίγο και να μπορεί να εφαρμόζει, έφτιαξαν το σκαρμό κυλινδρικό και του δώσαν
και μία μικρή ένταση, δηλαδή τον έκαναν κάτω πιο στενό και προς τα πάνω
φαρδύτερο. Και μετά έρχεται η κατασκευή, τα εργαλεία, το ανθρώπινο μάτι και
χέρι, τα φινιρίσματα και να ο σκαρμός. Ο σκαρμός που κανείς δε θα προσέξει έχει
πολλή ανθρώπινη φροντίδα πάνω του. Όπως ..»
« .. όπως
τα πάντα, κυρ Γιάννη, ε;»
«Ναι, ναι.
Τον βλέπεις και πίσω απ’ αυτόν μπορείς να δεις τον άνθρωπο που τον σκέφτηκε, που τον
σχεδίασε, που τον έφτιαξε. Πόσο αγαπησιάρικα γίνονται όλα έτσι, Λάμπρο!»
Κάπου εκεί,
στην όλο και πιο βαθιά πορτοκαλί τους βόλτα στην προκυμαία, ο Λάμπρος ένιωσε,
από ένα ξυλαράκι τοσοδά, πώς γεννιέται η
αγάπη για τα πράγματα και τους ανθρώπους, αξεδιάλυτη κατεύθυνση, αξεδιάλυτη
αγάπη, ένας ο τρόπος να ακουμπάς το μάτι σου
γύρω σου και να ανασαίνεις τον κόσμο, ένας ο κόσμος.
Μμμ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλο το θέμα της φροντίδας και της αγάπης!
Σημαντικές οι λεπτομέρειες που καθορίζουν, επηρεάζουν, ρυθμίζουν, φωτίζουν τη ζωή μας.
Συχνά όμως τις προσπερνάμε αδιάφοροι μη αναγνωρίζοντας το ρόλο τους, την αξία τους.
Ένας σκαρμός εδώ, μια σκιάδα του αέρα εκεί, δύο σκέψεις, λίγη φροντίδα από πρόσωπα ταγμένα...
Τι άλλο χρειάζεται η ζωή για να προοδεύει;
Τι άλλο χρειάζεται η ψυχή για να δυναμώνει;
Καλώς τον πρωινό εργάτη (και) του πνεύματος!
ΔιαγραφήΈτσι ακριβώς, αν δεν κάνω λάθος, τα συνδύαζε κι ο κυρ Γιάννης: φροντίδα και αγάπη - και μάλιστα άσχετα από τη σειρά τους. Καμιά φορά που ζητάνε στα παιδιά να βρούνε συνώνυμα, πάει το μυαλό μου σε κάτι τέτοια, όπως αυτό, που στις εξετάσεις των πανελλαδικών παίρνουν μια ωραία κόκκινη υπογράμμιση, στη ζωή όμως ένα ακόμα ωραιότερο βραβείο.
Και για το τελευταίο σου ερώτημα - είτε παραμένουμε στο θέμα είτε όχι, αδιάφορο – ο συνειρμός με πήγε στον Ελύτη:
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
να 'ν' ήμερος να 'ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση
κι όπου φωλιάσει και σταθεί
κανείς να μην του φτάνει εκεί
Μα ήρθαν αλλιώς τα πράματα
τονε ξυπνάν χαράματα
τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος
του τρώνε και το λίγο βιος
κι από το στόμα την μπουκιά
πάνω στην ώρα τη γλυκιά
του τηνε παίρνουνε κι αυτή
χαρά στους που 'ναι οι δυνατοί!
Χαρά στους που 'ναι οι Δυνατοί
γι' αυτούς δεν έχει χόρταση.
(από τον Ήλιο τον Ηλιάτορα, που ο Λάγιος τον ταξίδεψε με τη μουσική του:
https://www.youtube.com/watch?v=yJ7-y2iTk_Ihttps://www.youtube.com/watch?v=yJ7-y2iTk_I και
https://www.youtube.com/watch?v=7PFgrjbPjoc&t=1250s )
Καλημέρες!
Πόσο αντίθετη η διδαχή του κυρ-Γιάννη από τις διδαχές της εποχής μας, που δίνουν προσοχή μόνο στο αποτέλεσμα, μόνο στην επιφάνεια, μόνο στο λούστρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πόσο σοφή, ακριβώς για τον ίδιο λόγο!
Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα
ΔιαγραφήΓεια σου, Πίππη!
Έτσι μου φαίνεται και μένα. Είναι ένας τρόπος να βλέπεις τα πράγματα και τη ζωή, που θέλει την άργητά του, την «αγαπησιάρικη» (λέξη του κυρ Γιάννη) προσέγγιση, την έγνοια για τον άνθρωπο και τη θέση του σε τούτο τον κόσμο. Κι όπως όλα τα απλά, πιθανώς και αυτό δεν είναι τόσο εύκολα κατακτήσιμο όσο ακούγεται..
Καλή βδομάδα και σε σένα.
Αυτό λείπει στη σύγχρονη εποχή από τα πράγματα. Είναι εμφανές και στα σπίτια. Με τι φροντίδα, με τι καλλωπισμό, τι όμορφη αρχοντική αρχιτεκτονική, πραγματικά σκαλίσματα έργα τέχνης. Και πως διαλύθηκε έπειτα όλο το κέντρο της Αθήνας. Τι όμορφες μονοκατοικίες γκρεμίστηκαν και τι εκτρώματα πήραν τη θέση τους. Τι ρόλο παίζει η αισθητική στη ζωή μας και πόσο απουσιάζει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφη ανάρτηση!
Ωωωω, πολύ καλημέρα σας!
ΔιαγραφήΑυτή η αισθητική, Μαρία, ίσως είναι (και αυτή) το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ματιάς: που ανιχνεύει τον κόσμο, εμπερικλείει την έγνοια και την αγάπη για τα πράγματα και τον κόσμο. Και ίσως κάπου εκεί να ξεκινάει κι ο κύκλος: η αισθητική, στη συνέχεια, από μόνη της, μπορεί να διαμορφώσει περιβάλλοντα ευνοϊκά για τέτοια «κοιτάγματα».
(Σε μπέρδεψα; Ειδικότης μου! Δεν το ‘χω σε τίποτα να γίνομαι ακατανόητος! Και μετά σου λέει ότι κάνει και καλά τη δουλειά του, ο φιλόλογος!)
Τώρα, το πόσο κοντά είναι ηθική και αισθητική, τα έχουν πει αυτά και σοβαροί φιλόσοφοι, ας μην εκτίθεμαι περαιτέρω Κι αυτό το γράφω γιατί αναφέρεις και για την αισθητική σε παλιότερα κτίσματα της Αθήνας, αλλά και στη «διάλυση» του κέντρου της.
Πάω, πάω. Όσο έχει ήλιο, να δούμε κανένα σκαρμουδάκι από κοντά!
Χάρηκα πολύ που σε «είδα». Και εδώ και εδώ: https://roadartist.blogspot.com/2019/03/blog-post_21.html
Ό,τι έχουμε, ό,τι έχει κατασκευαστεί από ανθρώπινα χέρια και από ανθρώπινη ψυχή, έχει τη σφραγίδα της φροντίδας Διονύση. Τίποτα δεν έρχεται από μόνο του, τίποτα δεν δόθηκε χωρίς τίμημα, γράφω κι εγώ σήμερα στη δική μου ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τις λεπτομέρειες μιας βάρκας, ενός σπιτιού, ενός χειροποίητου κοσμήματος, των ανθρώπινων σχέσεων, τα πάντα έχουν φροντίδα. Αλλιώς δεν υφίστανται.
Κι ας προχωράει η τεχνολογία, ακόμη και τα μηχανήματα ανθρώπινα χέρια με φροντίδα τα κατασκεύασαν.
Να, δες, ακόμη και μια ανάρτηση πχ δική σου με πόσο φροντίδα έχει δουλευτεί! Ε;
Κυριακή σήμερα θα πιούμε κρασάκι; Μπυρίτσα; Εγώ ξεκίνησα τη μέρα μου με λικεράκι (λέμε τώρα, φαντασίας ένεκεν)
Θα το κάψουμε κυρ Στέφανε, με φροντίδα :-)))))
Συμφωνούμε (ακόμα και χωρίς κρασάκι). Αλλά, ρε παιδί μου, μου προκαλείς και λίγες τύψεις, γιατί δεν έχω φτάσει και στο απώγειο της φροντίδας για το κείμενο της ανάρτησης..Ίσως να μου έλειπε το χειροποίητο λικεράκι σου, ξέρω 'γω; (Ίσως και η θέα της θάλασσας)
ΔιαγραφήΝαι, θα το κάψουμε! (Αλλά, ποιος Στέφανος;!;!)
Πόσο κουπί θα τράβηξε άραγε ο άνθρωπος πριν σκεφτεί τον σκαρμό, ε, κύριε Λι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρω αυτό το "μαντζούνι" αλλά δεν ήξερα πως το έλεγαν σκαρμό, επίσης θυμάμαι πως υπήρχε και ένα σκοινί με λίγο γράσο για να πιαστεί πάνω του το κουπί και να γλιστρά πιο εύκολα, επίσης θυμάμαι και τους μεταλλικούς που έχουν σχήμα Υ.
Μα "φυσικά" και δεν έχω σκοπό σ' αυτό το σχόλιο να διηγηθώ πώς και πότε κωπηλατούσα, γιατί πιο πολύ με διασκεδάζει αμπελοφιλοσοφώντας, η απόπειρα συσχετισμού του σκαρμού στη καθημερινότητα μας!
Τώρα, είναι ο σκαρμός πατερίτσα ή είναι η απαραίτητη βοήθεια στην "κωπηλασία" μας και ποια μπορεί να είναι, μεγαλύτερη, γλυκύτερη, βοήθεια απ΄την φροντίδα και την Αγάπη;
Τώρα μια και τα "κούπωσα" όλα καλά καλά, είμαι σίγουρη πως η βόλτα μας, θα είναι Υπέροχη, καιρού θέλοντος πάντα!
Αν και δεν ξέρεις ποτέ αν θα κωπηλατήσω ξανά, λέω καλύτερα να ασχοληθώ με την φροντίδα και την αγάπη του κήπου μου και των φίλων μου!
Πολλά και τα τρυφερά ηλιόλουστα ΑΦιλιά μου!
Μπράβο, βρε Άιναφετς. Αν και ειδικότητά σου είναι το πέταγμα, τα επιθαλάσσια, βλέπω, τα γνωρίζεις καλά. Το σκοινάκι αυτό που "έδενε" το κουπί με το σκαρμό, ήταν/είναι ένας δακτύλιος. Κι αυτός, βέβαια, έχει την κατασκευή του. Είναι τέτοιας διαμέτρου που να μπορεί να γίνει ευχερώς η κίνηση του κουπιού αλλά, ταυτόχρονα, να μη λασκάρει το κουπί, να κρατάει κόντρα στο σκαρμό. Και, επίσης, όταν βγάζεις το κουπί από το σκαρμό, ο δακτύλιος που μένει πάνω στο κουπί να έχει τόση διάμετρο ώστε να μη γίνεται να "γλιστρήσει" και να φύγει, να πέσει από το ξύλο. Τόσο όσο δηλαδή.
ΔιαγραφήΟι σκαρμοί τύπου Υ επικράτησαν, νομίζω, στα ελαφρότερα σκαφάκια, τις πλαστικές κυρίως βάρκες.
Στη σκαρμολογία το ρίξαμε! Και φοβάμαι, γιατί ο σκαρμός και ο σκασμός ένα γράμμα διαφορά έχουν.. Σκάω, λοιπόν!
Η φροντίδα/αγάπη του κήπου και του κήπου των φίλων μας δίνει υπέροχα άνθη!
Καλημέρα, καλημέρα!
Μπορεί και να μην ήταν ένας ο άνθρωπος που σκέφτηκε και ολοκλήρωσε αυτό το πολύτιμο εξάρτημα της βάρκας αλλά μια σειρά ανθρώπων που πήραν την αρχική ιδέα και την εξέλιξαν στο πέρασμα του χρόνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά έρχονται εκείνοι που διόρθωναν κάποτε τα χαλασμένα πράγματα που άλλοι είχαν σκεφτεί και κατασκευάσει για να καλύψουν μια ανθρώπινη ανάγκη. Θυμάμαι τέτοιους μάστορες που είχαν αυτόν ακριβώς το ρόλο: να διορθώνουν πράγματα που σήμερα πετάμε μόλις χαλάσουν είτε γιατί η αντικατάστασή τους είναι εύκολη είτε γιατί δεν υπάρχουν πια ανταλλακτικά και «μάστορες» για να τα διορθώσουν.
Τεχνολογία κόντρα στην παράδοση.
Φιλιά στην παρέα.
Υ.Γ. Αγαπώ πολύ το λιμάνι της Αίγινας τις πορτοκαλί ώρες.
Καλημέρα, Μαρία. Ναι, βέβαια. Συνήθως αυτό συμβαίνει. Κάποια αρχική ιδέα/κατασκευή εξελίσσεται, βελτιώνεται, προσαρμόζεται. Κι είναι ακόμα πιο βαθύ αυτό που η σκιά των πραγμάτων "κρύβει". Ακόμα κι η λέξη παράδοση είναι ωραία, ως προς αυτό, καθώς σημαίνει αυτό που σημαίνει και μας καθιστά κρικάκια στη μεγάλη αλυσίδα των ανθρώπων.
ΔιαγραφήΠολλές φορές θα νιώσουμε πως η τεχνολογία και η παράδοση παλεύουν. Κάποιες άλλες, λιγότερες, σκέφτομαι πως κι η τεχνολογία προϊόν της παράδοσης είναι και πως κάποτε και η σημερινή τεχνολογία παράδοση θα γίνει..
Το δε λιμάνι της Αίγινας, ναι, μάλλον ο προσανατολισμός του βοηθάει να λούζεται στο πορτοκαλί της δύσης. Η τουλάχιστον αυτή είναι η ιδέα που μου έχει κολλήσει! :-)
Φιλιά
Το χειροποίητο σμίλεμα. Η Φροντίδα του υλικού. Το μεράκι. Η προσωπική τέχνη και η σφραγίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν ο άνθρωπος "δουλεύει" τα πρωτογενή υλικά της φύσης νιώθει την υφή τους. Μυρίζει το άρωμά τους. Ξύλο, Μέταλλο, Πέτρα.
Πάνω τους προβάλλουμε την ομορφιά, την καλαισθησία, την προσφορά.
Με σεβασμό και με μελωδία συναισθηματική.
Τέτοιες συζητήσεις του κ. Λι που πάντα συνοδεύονται από φιλοσοφικές κουβέντες και διαλογισμούς τις λατρεύω Διονύση.
Η Αίγινα είναι πανέμορφη.
Να έχεις μια όμορφη Κυριακή να ευχηθώ.
Γιάννη μου, έτσι όπως ξεκίνησες το σχόλιο προς στιγμήν νόμισα ότι είσαι εσύ ο κυρ Γιάννης! Τη σκέψη του περιγράφεις!
ΔιαγραφήΣου αρέσουν οι συζητήσεις του κυρίου Λι, αλλά κι ο ίδιος χαίρεται πολύ τις δικές σας που αντικρύζει εδώ, στα σχόλια. Καλά που ισορροπεί και ο εγωισμός του έτσι, καθώς αντιλαμβάνεται πως δεν είναι κι ο μόνος που κάνει αυτές τις σκέψεις και αποκτάει έτσι χαροποιά συναισθήματα..
Δυο χρόνια έζησα στην Αίγινα. Δυο χρόνια πριν πολλά χρόνια. Θυμάμαι, κάποια βράδια, από τη βόρεια πλευρά της έβλεπα τα φωτάκια της Αττικής, της Αθήνας και μου ήταν αδύνατο να καταλάβω πόσο λίγη θάλασσα χώριζε δυο τόσο διαφορετικούς κόσμους.Τόσο κοντά και τόσο μακριά..
Καλή σου βδομάδα, Γιάννη
Ναι είναι πανέμορφη. Σαν μια μικρή νύφη βγαλμένη από ρομαντικές εποχές. Έτσι την νιώθω. Ίσως και ταξίδι των παιδικών μας χρόνων για αυτό έχει και αυτήν την επιρροή επάνω μας.
ΔιαγραφήΟι συζητήσεις στο σπιτικό του κ. Λι είναι ...Must! Ας χρησιμοποιήσω και εγώ έναν ξενικό όρο για να αποδώσω την ένταση. Θεωρώ το σπιτικό σου εδώ σαν την αυλή του Επίκουρου, στο σπιτικό του, όπου, φίλοι, ξένοι, συνάδελφοι, από κάθε μέρος, ακουμπούσαν τα βράδια στους αρωματισμένους ουρανούς της Αττικής, σκέψεις, όνειρα, διαλογισμούς.
Χρόνια Πολλά Διονύση μου.
Ταξιδάκια, παιδί, στην Αίγινα, Γιάννη; Με τον Πορτοκαλή Ήλιο; Δεν είχε και πολλά πλοία τότε..
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά, Γιάννη. Η μπλογκογειτονιά είναι γεμάτη τέτοιες αυλές.
Φιλιά
Αχ ναι, καταλαβαίνω πολύ καλά αυτά που είπε ο κυρ-Γιάννης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί είμαι μια αρτίστα μερακλού και βάζω όλη μου την αγάπη και τη φροντίδα σε ότι κι αν κάνω!
Ακόμα και στα καμένα τόουστ μου!
Καλό βράδυ κύριε Μάνεση!
Ε, ναι, τα καμμένα τόουστ θέλουν πολλή φροντίδα, μετά. Κάποιος πρέπει να φροντίσει να ξύσει από πάνω τους το καρκινογόνο κουρκούτι - που δεν είναι κουρκούτι αλλά το λέω κουρκούτι από αγάπη και σεβασμό στη φίλη μου την Αρτίστα, τη μερακλού, που φροντίζει και αγαπάει το κάθε τι.
ΔιαγραφήΚαι κυρίως τον Ήρωα, ο οποίος κάποια βραδάκια συλλαμβάνεται να άδει μέσα στη νύχτα "μου 'χεις κάψει την καρδιά, α-φι-λό-τι-μηηηηηη, α-φι-λό-τι-μηηηηηηη." (Πάει. Καμμένη γη θα παραλάβει ο επόμενος δήμαρχος Άργους..)
Χαιρετώ. Νωρίς είναι ακόμα, αλλά μια ματιά στο μπακαλιάρο, στο τηγάνι, ας ρίχνουμε, ε;
Ο Ήρωας αυτό τον καιρό δεν τραγουδάει μόνος του.
ΔιαγραφήΚάνουμε ντουέτο και ο Ήρωας παριστάνει τον Βαμβακάρη κι εγώ την Άντζελα Γκρέκα.
Και άδουμε ως εξής:
Ήρωας: Να πεθάνεις να πεθάνεις, να πεθάνεις
με τα κόλπα, με τα κόλπα που μου κάνεις.
Αρτίστα: Δεν πεθαίνω, δεν πεθαίνω, δεν πεθαίνω
και στο μάτι σου γυαλί καρφί θα μπαίνω.
Και πάει λέγοντας ή μάλλον τραγουδώντας.
Εσείς νωρίς το γράψατε το να ρίχνω ματιές στον μπακαλιάρο, όμως εγώ αργά το διάβασα.
Τέλος πάντων καλή ήταν κι η σαλάτα με τη σκορδαλιά!
😁😁😁
(Και πάει κλαίγοντας. Απ' τα γέλια!) :-)
ΔιαγραφήΥΓ. Τίποτα δε σας απαγορεύει να ρίχνετε ματιές στον μπακαλιάρο. Είτε μαύρος είναι είτε μπακαλιάρος. 😁
Πω πω! Και πάνω που προσπαθούσα να εξηγήσω στον πεντάχρονο εγγονό μου πώς έφτιαχναν τις πυραμίδες οι Αιγύπτιοι! Κι αυτός επιστράτευσε όλη του την παιδική φαντασία (που είναι ατελείωτη!!!) να μου εξηγήσει, να με διορθώσει καλύτερα και να συμπληρώσει πώς ακριβώς γινόταν αυτό το χειροποίητο σμίλεμα που λέει ο συνομιλητής παραπάνω. Έτσι παραστατικά, όπως έκανε την περιγραφή και ο κυρ Γιάννης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει ελπίδα...
Χα! Έτσι, ε; Και μας άφησες εμάς χωρίς την πληροφόρηση του μικρού σου εγγονού;
ΔιαγραφήΜικρός Γιάννης ο εγγονός, λοιπόν!
Και, βέβαια, το ωραίο είναι που επιδιώκει να συμπληρώσει τις πληροφορίες με τη φαντασία του, να διορθώσει η φαντασία τη "στεγνή" πληροφορία κι έτσι να αποκτήσει ένα νόημα αυτός ο (αιγυπτιακός, αλλά όχι μόνο) κόσμος!..
Ναι, βέβαια, σαφώς: Έτσι υπάρχει ελπίδα :-)
Κατερίνα, πολλούς χαιρετισμούς.
"Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την ψυχή τους" (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα μπορούμε να συσχετίσουμε την αισθητική αξία με τη δημιουργία, πίσω όμως απ’ αυτό υπάρχει ο άνθρωπος, το όνειρο, η φαντασία, η αγάπη για το δημιούργημα, η επιμονή. Υπάρχει αυτό που κοινά λέμε μεράκι και τότε τα πράγματα αποκτούν ύπαρξη και οντότητα και μορφές και ήχους πέρα από τεχνικές γνώσεις και εμπειρίες.
Θα μου πεις τι οντότητα μπορεί να αποκτήσει ένας σκαρμός όταν σ’ ένα ξαφνικό μπουρίνι δεν ορίζεις ούτε βάρκα ούτε κουπιά. Κι όμως κάτι τέτοιες ώρες ο σκαρμός είναι που τραβάει όλο το λούκι (εξαρτάται τι αντοχή έχει) κι αν είναι λάσκα είναι για να σε κλαίνε οι ρέγγες.
Τέλος πάντων Σε μια εποχή που μας πνίγει η κινέζικη τεχνολογία οι τεχνίτες με μεράκι είναι ευλογία όταν βέβαια δεν στραγγαλίζεται η δημιουργική διάθεση.
Διονύση θα έλεγα να τολμούμε, ακόμη και με το ρίσκο να αποτύχουμε, άλλωστε η δημιουργικότητα δεν είναι μόνο για ξεχωριστούς.
Καλό βράδυ και καλή αυριανή!
Καλημέρα, Αννίκα. Φράση του κυρ Γιάννη, επίσης, είναι πως "η δημιουργία, τελικά, δεν είναι δύσκολο πράγμα". Αυτό που γράφεις κι εσύ, δηλαδή, στο τέλος.
ΔιαγραφήΜε προϋπόθεση, φαντάζομαι. Με προϋπόθεση ο τρόπος που ανικρύζεις τα πράγματα και τον κόσμο να εμπεριέχει το στοιχείο της έκπληξης και του θαυμασμού.
Και πιστεύω πως τότε, ούτε καν τόλμη δε χρειάζεται για να δημιουργούμε. Έρχεται φυσικά και αβίαστα. Και τότε ζούμε.
Πολλά φιλιά.
Είναι ενδιαφέρον, πώς μπορεί να ακούμε αυτό που έχουμε ανάγκη. Ακούω τον κυρ Γιάννη να λέει πως όλα έχουν μία ιδιαίτερη θέση στον πλανήτη γη. Επειδή είναι το δημιούργημα της αγάπης κ' της φροντίδας. Ακόμη κι αν δεν τα βλέπουμε, αν δεν γνωρίζουμε πώς λέγονται, αν δεν νιώθουμε το μεράκι του δημιουργού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, βρε Τζοάννα (καλημέρα, καλημέρα!), αυτό που έχουμε ανάγκη ακούμε. Και άλλες φορές αυτό που μας επιτρέπουν οι δυνατότητές μας, η αντιληπτική ακοή μας. Κι αυτό είναι που κάνει και τα κείμενα, τη γλώσσα, πολυσήμαντα και πολλαπλασιάζει την αξία τους.
ΔιαγραφήΠάντως αυτό που ακούς μου αρέσει πολύ. Καθώς δίνει θέση σε όλα, μια θέση που πολλοί άνθρωποι δεν την αναγνωρίζουν ως φυσική ιδιότητα, δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα του καθενός στην ιδιαίτερη θέση του. Και εκεί αρχίζουν άλλα, μεγάλα προβλήματα..
Καλημέρα, μέσα στο φως της.
ναι ναι ναι !!! Οργασμός χαχαχα τόσο απλό δεν έχω να γράψω κάτι
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς σκέψη έρευνα φροντίδα το αποτέλεσμά τους, ικανός ικανοποίηση ικανοποιημένος, αξεδιάλεκτα ένας ο κόσμος, Εσύ,...λίγο σκάλισα έφτασα μέχρι το μαντείο των δελφών αλλά τι σημασία έχει... Αυτή η εγγραφή είναι δική μου, δική μου σου λέω είναι :):) Κύττα την είναι πανέμορφα αγαπησιάρικη
Σε φιλώ!
Ευχαριστώ :)
Ωραία... Δε μας φτάνουν οι ερωτοτροπίες με το αφεντικό μου, τώρα αρχίσαν και οι ταυτίσεις. Μήπως, καιρός να φεύγουμε εμείς οι άλλοι, να μη χαλάμε την πανέμορφα αγαπησιάρικη συνάντηση; Α, μα πια, μ' αυτό το αφεντικό μου! ΛΙσα μαύρη!
ΔιαγραφήΔε θέλω να πω περισσότερα. Σέβομαι (γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που σέβονται εδώ μέσα!!!) τον ύπνο σας, εκεί στη Μορεάλη. Όταν ξυπνήσετε θα είναι εθνική γιορτή :-)
Εγώ ευχαριστώ, Μάνια - και το γράφω πολύ σοβαρά, ε; :-)
Αυτά τα μίνι-ταξίδια με το σκαρί του κ. Λι, στα νερά των αναμνήσεων, είναι αγαπημένη συνήθεια. Με αφορμή το σκαρμό λοιπόν, τραβήξαμε πάλι γενναίες κουπιές και βρεθήκαμε μεσοπέλαγα να φιλοσοφούμε για το μεγαλείο του ανθρώπου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Να μετουσιώνουμε την ύλη και να την κάνομε πνέμα" όπως έγραφε ο Καζαντζάκης.
Ευχές για τη σημερινή μέρα και καλή εβδομάδα Διονύση!
Γεια σου, Μαρία.
ΔιαγραφήΑπό την πρώτη σου παράγραφο μου άρεσε πολύ το α΄πληθυντικό.Μπορεί από σκαρμούς να μην πολυσκαμπάζουμε, μπορεί οι κουπιές μας αδύναμες και άτσαλες, μπορεί η φιλοσοφία να μας ξεπερνάει και καθόλου να μην τα καταφέρνουμε, αλλά χουχουλιάζοντας σε ένα α΄πληθυντικό είμαστε οι πρώτοι του χωριού!
Καλή βδομάδα και σε σένα
Διονύση, θα σου πω τι σκέφτηκα. Αν μη τι άλλο, στον σύγχρονο κόσμο, επικρατεί μια φλατ διάθεση, για οτιδήποτε δεν είναι τρεντ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως, κάθε τι γύρω μας, έχει γίνει με κόπο, με χρόνο, με χρήμα.
Σκέφτομαι καμιά φορά, πως αν τα ταξίδια στο χρόνο ήταν διαθέσιμα, θα έρχονταν κάποιος από το 1000 τόσο και θα μας τα έψελνε, που όλα τα αντιμετωπίζουμε το ίδιο και τα θεωρούμε δεδομένα. Κάνουν τη ζωή μας εύκολη, ενώ κάποτε γι' αυτά πάσχιζαν. Κι ενώ γελάω με το κωμικό της σκέψης, μένω στο ότι όντως, όλα δεδομένα τα παίρνουμε.
Ξεχνάμε την αγάπη, τη φροντίδα, το μεράκι.
Μα τα απαιτούμε σε ότι φτιάχνουμε. Ακόμα κι αν είναι μια φωτογραφία, οι σκέψεις μας.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Πρέπει να νιώθουμε...
Καλό ξημέρωμα Διονύση. Ευχαριστούμε που μας δίνεις τροφή για σκέψη :)
Τα βλέπω κι εγώ, Μαρίνα, αυτά που σκέφτεσαι. Μπορεί, βέβαια να είμαστε καρποί μιας εποχής. Ο τρόπος που μας "προσφέρεται" ο κόσμος διαθέτει πολλά δεδομένα. Για πολλά πράγματα μπορούμε να πιστεύουμε ότι είναι δεδομένα, κεκτημένα παλαιόθεν (δες, π.χ, το νερό, το ρεύμα..) Μπορεί, θέλω να πω, ότι η ίδια μας η εποχή να μη μας καλλιεργεί την αντίληψη ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.
ΔιαγραφήΌμως, κι εγώ βλέπω ότι, όταν διακρίνεις τον άνθρωπο πίσω από τα πράγματα, αλλάζει η στάση σου στον κόσμο.
Να είσαι καλά, Μαρίνα
Το καλό μας ΞΩΤΙΚΟ ήρθε και κάνει την επανάστασή του:
ΑπάντησηΔιαγραφή" Όσο κι αν σορόπιασα με τον χαϊδευτικό ήλιο κι όλα τ'άλλα τα σούπερ αγαπησιάρικα που μας κερνάς❤️ ,το πειραχτήρι μέσα μου δεν μ'αφήνει να μην το προσγειώσω λίγο😇 . Διότι όπως μου΄λεγε μικρή ,προβοκατόρικα ,ένας άλλος Λάμπρος (αδερφούλης μου) το μεγαλύτερο κίνητρο του ανθρώπου είναι η...τεμπελιά .Όλες οι μεγάλες εφευρέσεις παιδάκι μου έγιναν γιατί ο άνθρωπος ψάχνει τρόπους να κάνει τις δουλειές του με λιγότερο κόπο .
Τα αγαπησιάρικα και το μεράκι έρχονται μετά όταν σκαλίζει τον (όποιο) σκαρμό με στολίδια που έχουν μόνο στόχο να ευφράνουν την ψυχή με την ομορφιά .
Ζήτω η τεμπελιά λοιπόν.
Ούφ την έκανα την επανάστασή μου και σήμερα ,μέρα που είναι .😋😜
Φιλούδιααααααα "
"Μη μ' αποκαλείς τεμπέλη και μου σπας το ηθικό/η καρδιά πολλά δε θέλει για να πει το σ' αγαπώ", ε;
ΔιαγραφήΤα ίδια έλεγε και κάποιος στο "Ο φτωχούλης του Θεού" για την τεμπελιά. Μόνο που αυτός τη θεωρούσε δρόμο για τη σκέψη, το στοχασμό. Καμία αντίρρηση από μένα! Έτσι κι αλλιώς σ' όλη μου τη ζωή ψάχνω επιχειρήματα να στηρίζω τα χαρακτηριστικά μου!
Από την άλλη, σκέφτομαι εκείνα τα ψυχαναγκαστικά altius, citius, fortius των (κάθε είδους) αγώνων των ανθρώπων, που συνθέτουν την ισόβια αγωνία του να προχωρήσει ξεπερνώντας και τον ίδιο του τον εαυτό. και λέω πως κι από 'κει καταλήγει επίσης στη δημιουργία πραγμάτων. Όλοι οι δρόμοι..
Δεν είχα καμιά διάθεση να σου κόψω την επαναστατική ορμή, πάντως! Μην πτοείσαι. Avanti!
Tα φιλιά μας - επαναστατικά, εννοείται :-)
Και πού δεν υπάρχει διαφορά σαν μπει η φροντίδα κι η αγάπη στην μέση, αγαπητότατε Διονύση; Ακόμα και στο φαγητό που φτιάχνουμε... Εάν το φτιάξουμε με έννοια και φροντίδα, θα γίνει πεντανόστιμο. Εάν το κάνουμε στο πόδι, με αλλεπάλληλα χασμουρητά βαρεμάρας και "αντε, να τελειώνουμε"; Τότε, πιθανώς, να 'ναι απλά μέτριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ασπάζομαι σταυρωτά και σου χαμογελώ.
Ανησυχώ. Λυσίππη, ανησυχώ. Είμαι πετσί και κόκκαλο - τι στο καλό; Πώς μαγειρεύουμε τόσα χρόνια; Πού πάει η αγάπη μας και η έγνοια μας; Γιατί δεν παχαίνω;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ναι. Καταλύτες θαυματουργοί. Πεντανόστιμα και σούπερ όλα, πεντανόστιμη και σούπερ η ζωή μας όλη.
Αρκεί να τα διακρίνουμε στα πράγματα μέσα (τη φροντίδα, λέω, την αγάπη κλπ) Να μπορούμε και να τα βάζουμε εμείς και να τα ξεχωρίζουμε όταν τα βάζουν οι άλλοι.
(ποιο θέμα; πάλι εκτός είμαι;; Αμάν!)
Σου αντιγυρίζω το χαμόγελο. Έτσι που αν μας βλέπει κάποιος να αναρωτιέται τι ξέρουμε εμείς που κανένας άλλος.. :-)
Φιλιά
Και μου έλειψε που δεν έχω επισκεφθεί το σπίτι σου εδώ και δυο μέρες, τρεις για την ακρίβεια...να μαι κι εγώ.( Η σκορδαλιά βαριά μας έπεσε και περιμέναμε τη χώνεψη.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δημιουργία η ανθρώπινη με το μεράκι της και την αγάπη του κάθε δημιουργού είναι μοναδική.Κάθε δημιουργία μοναδική. Αλλά πόσα πράγματα που φτιάχτηκαν με μεράκι δεν προσέχουμε; Αυτό με προβλημάτισε. Γιατί για σκαρμό δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ.
Νομίζω ότι σήμερα πέρα του ότι όλα τα έχουμε δεδομένα, έχουμε απομακρυνθεί από το ''δημιουργώ με αγάπη και μεράκι''. Βιομηχανοποιημένα όλα τι ομορφιά να προσφέρουν; Αλλά κι απ' την άλλη, δημουργούνται και πολλά ακαλαίσθητα γύρω μας τόσο όσο το μάτι να πάψει να ενδιαφέρεται. Λέω μήπως γι αυτό δεν προσέχουμε πια;
Καλησπέρα Διονύση μου. Κ Λι τα σέβη μου!
Ο άνθρωπος ως homo Faber!
Διαγραφή(Κι αν καθυστέρησα λίγο να απαντήσω .. είναι κι αυτή η σκορδαλιά, βρε παιδί μου .. ας κρατάμε τις χωροχρονικές αποστάσεις..)
ΔιαγραφήΝαι, Άννα, πολλά βιομηχανοποιημένα και ακαλαίσθητα, "άψυχα". Μπορεί, πάντως, έτσι, δίκην σπανίων αντικειμένων, να πολλαπλασιάζουν τα άλλα την αξία τους.
Αλλά, πάνω απ' όλα, πιστεύω ότι ο κυρ Γιάννης στάθηκε περισσότερο στον τρόπο που κοιτάμε. Στον τρόπο που προσλαμβάνουμε, στον τρόπο που περνάμε μέσα μας τον κόσμο. Κι όπως χαϊδευτικός ήταν ο ήλιος εκεί που κουβεντιάζανε οι δυο μας ήρωες, ανάλογα προσάρμοζε τη ματιά του στα πράγματα ο κυρ Γιάννης.Χαϊδευτικά. Την ψυχή τους αναζητούσε κι αυτό δυνάμωνε την αγάπη μέσα του.
(Απ' όσα κατάλαβα, δηλαδή!)
Καλό υπόλοιπο βδομάδας, Άννα, φιλιά.
Ακόνι του νου η τέχνη...
ΑπάντησηΔιαγραφή..αλλά κι ο νους ακόνι της τέχνης, ε;
ΔιαγραφήΧαιρετισμούς, Ιχνηλάτη :-)
Η φροντίδα και η αγάπη πάντα κάνουν τη διαφορά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το ξεχνάμε, μα είναι ωραίο να υπάρχουν άνθρωποι σαν τον κυρ Γιάννη που μας το υπενθυμίζουν και μάλιστα τόσο γλαφυρά!
Λάτρεψα τον επίλογο!!
Φιλιά πολλά!
Γεια σου, Μαρία!
ΔιαγραφήΝα σου πω την αλήθεια, μάλλον όλο το παραπάνω πρόσχημα για τον επίλογο ήταν.. :-)
Φιλιά, λοιπόν, φροντισμένα και με αγάπη :-)