Κυριακή 3 Μαρτίου 2019

αστείος αστός



            Αν έβλεπες μόνο τη γαλήνια εικόνα, θα γελιόσουνα: Ένας άνθρωπος, ο κύριος Λι είναι, μόνος  στη βεράντα ενός αγροτόσπιτου στο  νησί, την ώρα που τα χρώματα του τοπίου βαθαίνουν απ’ τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Ρεμβάζει, λες, απολαμβάνει το μεγαλείο της φύσης.
            Και εν μέρει είναι έτσι.
             Όμως μέσα του βράζει. Παλεύει με τον εαυτό του.
            Ήρθε χτες στο νησί, μετά από δέκα χρόνια, να δει μέρη και ανθρώπους που γνώρισε όσο δούλευε εκεί. Και σήμερα επισκέφτηκε τον Παναγή, περισσότερο γνωστό και ως «ο Κάγκουρας». Καπάτσος άνθρωπος ο Κάγκουρας, δυναμικός, φωνακλάς, δουλευταράς και ανοιχτόκαρδος, βαθιά του χαρά κι ικανοποίηση να δίνει – όχι να παίρνει – συμβουλές.
            Δεν προλάβανε καλά καλά ν’ αγκαλιαστούνε, - «δάσκαλε!», «ρε μπαγάσα, μαύρη πέτρα έρριξες» και «έχω φτιάξει ένα κρασάκι διαμάντι, κάτσε να σου βάλω»,  - δεν προλάβανε να καθίσουν στις καρέκλες της βεράντας και μέσα από το μάρσιπο της φόρμας του χτύπησε το κινητό του, το σήκωσε, είπε πεντέξι ναι, ένα «και δεν παίρνει μπροστά;» και ένα «κάτσε, έρχομαι». Μετά, στον Λι, «Δάσκαλε, κάτσε, πιες το κρασάκι σου, θα πεταχτώ μέχρι το μαλάκα το Σωτηράκη. Δεν ξέρει να βάζει μπροστά τη φρέζα, ο άχρηστος. Έρχομαι».
            Και μην τον είδατε, τον Παναή.
            Και τώρα, κοντεύει ώρα που κάθεται μόνος στη βεράντα ο Λι, μέσα στο μεγαλείο της φύσης και της αγένειας του Κάγκουρα. Και αισθάνεται προδομένος απ’ τα πράγματα, γιατί μόλις προχτές, το βράδυ πριν ταξιδέψει, κουβέντιαζε γι’ αυτά με τη φίλη του την Άννα και –χαλαρά αλλά- τα υποστήριζε. Είχε θεωρήσει ανάγκη του να αντικρούσει τις σκληρές της απόψεις για το χωριό και τους ανθρώπους του.
            Που έλεγε πως μαζί με τα ζαρζαβατικά εκεί φύονται και η κακεντρέχεια και το κουτσομπολιό και η δυσπιστία, η κατεργαριά, η πονηριά, ακόμα κι η κακοποίηση. Πως η ανυπαρξία πολιτισμού, «θέατρα, κινηματογράφοι, εκθέσεις, μουσική, πανεπιστήμια, η άμεση, τέλος πάντων, επαφή με ανθρώπους που έχουν να σου δώσουν, να σου ανοίξουν τα μάτια», η ανυπαρξία όλων αυτών κρατάει τους ανθρώπους μακριά απ’  αυτό που θα θέλαμε να είναι ο άνθρωπος. Πως δημιουργεί κοντόφθαλμους, ομφαλοσκόπους εγωιστές.
            -- Κι αν δε σε πείθω εγώ, Λάμπρο, ρώτα τις λέξεις σου, που τόσο αγαπάς.  Οι λέξεις, Λάμπρο, καθιερώνονται από το συλλογικό ασυνείδητο, τα ξέρεις αυτά καλύτερα από μένα.  Το άστυ παράγει το αστείο, το αστείο είναι της πόλης, και ο αγρός παράγει αγροίκους.
            -- Μα, υπάρχουν και στις πόλεις αγροίκοι.
            -- Υπάρχουν, βέβαια. Αλλά , όπως βλέπεις, δανείζονται το όνομά τους από μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αγνοούμε. Τι να κάνουμε, δεν το επιβάλλουμε εμείς. Είναι άγρια η ζωή στους αγρούς, δε σηκώνει πολλή καλή διάθεση (humor) και αστειάκια. Το comme il faut σου είναι πολύ αδύναμο εκεί. Ο καθωσπρεπισμός κι οι αστικοί κανόνες συμπεριφοράς περίπου terra incognita. Εκεί η ζωή είναι πιο αληθινή, αφτιασίδωτη, όμως  μη γελιέσαι: η αλήθεια είναι άγρια. Κι αυτό που ονομάζεις  πολιτισμό, αυτό που πολεμάει την αγριάδα, κι αυτό της πόλης παιδί δεν είναι; Πόλη – πολιτισμός.

            Τα ήξερε αυτά ο κύριος Λι, δεν είναι ότι δεν τα ήξερε. Και τα έζησε και στο χωριό τα χρόνια  που δούλευε εκεί. Ήθελε, όμως, να μην ακυρώνει την ωραιοποιητική του τάση. Να μην πάψει να φωτίζει την άλλη πλευρά. Και αδύναμα επιχειρηματολογούσε στη φίλη του για το μόχθο των ανθρώπων της υπαίθρου, για κοινωνικές αδικίες, για τα καλομαθημένα μάτια τους που δεν μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν εύστοχα τις αντιδράσεις των ανθρώπων του χωριού, για την προσποίηση  που περιλαμβάνει ο αστικός κώδικας και τη διαστροφική πλευρά του πολιτισμού, άρα και για το πηγαίο των ανθρώπων της υπαίθρου.
            « Έχεις μια αφέλεια, Λαμπρούκο», του δήλωσε η Άννα χαμογελώντας και αποχαιρετώντας τον, «αλλά δεν πειράζει, γιατί μάλλον αποτελεί στοιχείο της γοητείας σου. Καλό ταξίδι, αστείε αστέ».
            Και τώρα νάτος στη βεράντα, δίπλα στο πλαστικό πρώην μπουκάλι νερού  που πλέον έχει το κρασί διαμάντι του άφαντου Παναή, νάτος στην πιο γλυκιά ώρα της ημέρας, στο μέσο των αγρών και του εκνευρισμού του, τι να κάνω τώρα, να σηκωθώ να φύγω ή να περιμένω σαν τον ηλίθιο να φτιάξει ο Κάγκουρας τη φρέζα του άχρηστου Σωτηράκη;
            Ο ήλιος, πάντως, ό,τι είχε να κάνει το έκανε. Τώρα κιόλας βυθιζόταν πίσω από τη ράχη της Μέλισσας, προσφέροντας ίσως τη δική του συμβουλή. 


οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Μάνεση

ΥΓ1. Η αφορμή για τις σκέψεις της Άννας προέρχεται από τις σκέψεις της Εύας, στο μυθιστόρημα του Έκτορ Αμπάδ Φασιολίνσε "Ο χαμένος παράδεισος", μτφρ. Τιτίνα Σπερελάκη, εκδ. Πατάκη, 2018 (σελ. 348-349)

ΥΓ2. Το πρώτο σχόλιο γι' αυτό το κείμενο γράφτηκε, στην ουσία, προτού το κείμενο αναρτηθεί (!) και περιγράφει τη ζωή στο χωριό από μια άλλη οπτική γωνία. Από την Όλγα, το .. φιρίκι. Μπορείτε να το δείτε εδώ

57 σχόλια:

  1. Διάβασα με επιμέλεια το κείμενο του κου Λι, καθώς και την ανάρτηση της Όλγας και αρκετά από τα σχόλια εκεί.
    Η επιλογή πόλη ή χωριό είναι μεγάλο δίλημμα, ειδικά για όσους τολμούν να κάνουν αλλαγές.
    Το χωριό έχει στα συν του τη φύση και ενίοτε τους πιο ζεστούς, πιο "προσεγγίσιμους" ανθρώπους. Δεν ξέρω αν είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι ή το γεγονός ότι δεν τρέχουν τα πάντα γύρω τους με ρυθμούς διαστημόπλοιου που τους κάνει πιο προσιτούς.
    Η φύση και ο κύκλος της κυριαρχούν και αυτό είναι σε αρμονία με τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου.
    Οι άνθρωποι διασκεδάζουν στην παρέα. Υπάρχουν μίμοι που χαίρεσαι να τους ακούς να παρουσιάζουν πραγματικά γεγονότα σαν να ήταν κωμικοί ηθοποιοί, αγρότες που βγάζουν νότες απαίδευτα αλλά από καρδιάς.
    Κονσέρτα κλασσικής μουσικής ελάχιστα ή καθόλου. Πόσο πιο γεμάτος νιώθεις όταν έχεις κληθεί από έναν "διασκεδαστή" να μοιραστείς τη χαρά του, την ανάγκη του να εκφραστεί.
    Τώρα με το διαδίκτυο ειδικά, αλλά και λόγω της ευκολίας των μετακινήσεων δεν απουσιάζει ο πολιτισμός από το χωριό, αρκεί να θες να του αφιερώσεις χρόνο.
    Λείπουν όμως από τα πιο απομακρυσμένα μέρη οι υπηρεσίες υγείας, παιδείας, συγκοινωνίας...
    Οι αντιξοότητες με τις οποίες παλεύουν οι άνθρωποι και η εστίαση στον κύκλο ζωής της φύσης είναι που φέρνουν διαφορετική εικόνα.
    Εννοείται ότι από τοξικούς ανθρώπους και στην πόλη και στην εξοχή, πρέπει να προστατευόμαστε!
    Η αλήθεια, όπως και η ζωή δεν βρίσκεται στο άσπρο ή μαύρο...
    Υ.Γ.Παραδόξως η ανάρτηση με βρίσκει ταυτόχρονα με την πληροφορία για ένα νέο παιδί που χάθηκε στο νησί από καρκίνο. Η Όλγα και η ανάρτηση της με έκαναν να βρεθώ νοερά εκεί να συλλυπηθώ τους οικείους του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τη Μοσχούλα. Σήμερα σου ταιριάζει πολύ το πρώτο σχόλιο, καθώς παιδί και του χωριού και του νησιού και της πόλης και της πόλης στο εξωτερικό..(Τι άλλο;)

      Και, βέβαια, συμφωνώντας με όλα όσα λες, είναι ευκαιρία να πω πως ο κύριος Λι δεν έβαλε το δίλημμα "πόλη ή χωριό". Ούτως ή άλλως δεν του πολυαρέσουν τα διλήμματα, βαριέται τη δίπολη μονοτονία τους, προτιμάει, όπως λες κι εσύ, τις ποικίλες ανάμεσα αποχρώσεις.
      Και ούτως ή άλλως, τα πάντα παντού σ' αυτή τη ζωή.

      Τον βλέπω (τον Λι..) να παρακολουθεί πάντα με ενδιαφέρον,αν όχι με έκπληξη τις ισορροπίες που επιχειρεί ο ίδιος και όλοι οι άνθρωποι στις διάφορες καταστάσεις. Και να στέκεται αμήχανος απέναντι ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό, ο οποίος κάθε στιγμή χρειάζεται να αντιδράσει, να πει ένα ναι ή ένα όχι, ένα φεύγω ή μένω.

      Πολλές καλημέρες, Μοσχούλα.

      Διαγραφή
    2. Ένα ναι ή ένα όχι...
      Μα είναι η ζωή άσπρο ή μαύρο;
      Ένα φεύγω ή ένα μένω;
      Μα που να πάει κανείς;
      Αφού όσα φοβάται κανείς, "τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες δε θα τους βρει εμπρός του αν δεν τους κουβανεί μες στην ψυχή του"
      Άρα τι νόημα έχει η φυγή;
      Τι νόημα έχει να προβάλλουμε τα στραβά τα δικά μας και των γύρω μας σε έναν γεωγραφικό προσδιορισμό ή/και προορισμό;
      Πολλές καληνύχτες πλέον

      Διαγραφή
  2. H κακεντρέχεια και το κουτσομπολιό και η δυσπιστία, η κατεργαριά, η πονηριά, ακόμα κι η κακοποίηση.. υπάρχουν παντού κύριε Λι.
    Και δεν ξέρω το αν δημιουργούν πολιτισμό τα θέατρα, τα μουσεία και οι κινηματογράφοι από μόνα τους.
    Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε μικρές κοινωνίες και είναι φιλοσοφημένοι, διαβασμένοι, καλλιεργημένοι άνθρωποι.
    Υπάρχουν κι άλλοι που το κενό του μυαλού τους χάνεται στο χάος μιας πολυπληθυσμικής πόλης.

    Ωστόσο ποτέ δεν αγάπησα τις μικρές κοινωνίες.
    Δεν θα μπορούσα να αναπνέω με ευκολία μέσα σ αυτές.
    Ο καθένας μας όπως μεγάλωσε, κι ότι γνωρίζει αγαπάει.

    Σίγουρα όμως άλλες οι δυνατότητες και η ανάπτυξη δεξιοτήτων πχ σε μια πόλη σαν την Αθήνα.
    Αχ Αθήνα είπα, πόσα χρόνια έχω να έρθω..
    Σας πεθύμησα :)))

    Αν και όσο μεγαλώνω τόσο πιο ξένο μου φαίνεται το περιβάλλον της!

    Καλημέρα Διονύση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Στέλλα,

      Βλέπεις; Δε βγάζουμε άκρη μέσα στη σχετικότητα αυτών των πραγμάτων και την ποικιλία και πολυπλοκότητα των αιτίων που τα προκαλούν. Το αν δημιουργούν πολιτισμό οι "πολιτιστικοί θεσμοί", ας πούμε, και τι είδους πολιτισμό, είναι ένα θέμα. Μάλλον, θα έλεγα, το θέμα είναι πώς επεξεργαζόμαστε την τροφή που μας δίνουν. Πόσο επεξεργαζόμαστε, γενικότερα, τα θετικά τους στοιχεία και πόσο ηρεμούμε το μέσα μας ζωάκι με αυτά. Δεν είναι απαραίτητο, λοιπόν, ότι θα μας οδηγήσουν σε ξέφωτα, αλλά δε θα μπορούσα να αμφισβητήσω την προσφορά τους στην απάλυνση της αγριάδας του ανθρώπου..


      Όταν κατέβεις στην Αθήνα,ελπίζω να τη δεις σαν ένα μεγάλο χωριό :-)

      Πολλά φιλιά

      Διαγραφή
  3. Αγαπημένε μου Λι,
    Παιδί της πόλης κι εγώ, με μερικές αποδράσεις κατα τη διάρκεια της ως τωρα ζωης, σε χωρια, δε θα την αλλαζα την πόλη. Οσο κι αν αγαπω τη φυση, τα χρωματα του ουρανου που κρυβονται στις πολεις πανω απ'τα κτίρια, τους ήχους της ζωής που εντονοτερα ακουγονται στα χωριά, δε θα τολμουσα να μεινω σε χωριό.
    Συμφωνω στο μεγαλυτερο μερος οσων λες, ομως μ'αρεσει να ειμαι το πνευμα αντιλογιας, ως γνωστόν ... ο πολιτισμος ειναι αραγε ολα αυτα; αληθεια; δε γνωρισες ποτε σου χωριανούς πολιτισμενους; αραγε ο οδηγος στον δρομο της μεγαλούπολης ειναι πιο πολιτισμενος απ'το καγκουρα που πεταχτηκε αμεσως να βοηθησει ενω θα μπορουσε απλα να αδιαφορησει;
    Τετοια παραδειγματα συχνα με μπερδεύουν και σκεφτομαι μηπως έχουμε λανθασμενα ορισει τον πολιτισμό στο μυαλο μας.

    Αλς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, παιδί της πόλης! (Μένω κυρίως στο "παιδί", βέβαια, και χαίρομαι γι' αυτό!)

      Ευτυχώς που είσαι πνεύμα αντιλογίας, βρε θαλασσοΕιρήνη. Βοηθάς κι εμάς έτσι να σκεφτούμε..
      Να, και βέβαια γνώρισα απ' όλα παντού.Και έτσι θα συνεχίσουν να είναι - άσε που σιγά σιγά η ψαλίδα κλείνει, καθώς ο τεχνολογικός πολιτισμός (σε εισαγωγικά ή όχι. Ό,τι θες), η κοινή γλώσσα των ΜΜΕ,οι συγκοινωνιακές συνδέσεις, ο παγκόσμιος ιστός κι ένα σωρό άλλα βοηθάνε στην κατεύθυνση αυτή.

      Κοίτα τώρα. Ο ορισμός του πολιτισμού από τη Βικιπαίδεια, η οποία χρησιμοποιεί στοιχεία από το λεξικό του Μπαμπινιώτη:
      " Στη νεότερη Ελλάδα τη λέξη πολιτισμός μετέφρασε και χρησιμοποίησε από την αγγλική λέξη “civilisation” ο Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833) ταυτίζοντάς την με τα ανώτερα προϊόντα του τρόπου ζωής μιας κοινότητας, προϊόντα που έχουν να κάνουν με την υψηλή τέχνη, τη φιλοσοφία και τις επιστήμες." (ΣΗΜ. Ο Κοραής από τα γαλλικά μετέφραζε..)
      Και στον Σταματάκο:
      " “Κατάστασις της κοινωνίας, καθ ην ο άνθρωπος έχει οπωσδήποτε αποσπασθή της αμέσου επιδράσεως της φύσεως και έχει αναπτύξει βίον ηθικόν, πνευματικόν και καλαισθητικόν ενσυνείδητον, κατ αντίθ. προς τους αγρίους και βαρβάρους“.

      Εμείς, πώς θα τον ορίζαμε; Θα του χωρούσαμε μέσα, π.χ, το στοιχείο του εξανθρωπισμού; Και ποιες αξίες θα τον όριζαν; Δύσκολα πράγματα (και ίσως γι' αυτό και πολύ ενδιαφέροντα..)

      Αλλά, μάλλον το βαραίνω, κυριακάτικα, ε; Τι να κάνω, που παρασύρομαι από τις κουβέντες;; Έχω κι εγώ, μου φαίνεται, τα χούγια του κυρίου Λι. (Αλλά έχω και καλούς φίλους, επίσης!! :-) )

      Πολλά φιλιά, Αλς.

      Διαγραφή
    2. Αγαπημένε Διονύση,
      Τι να πω και γω το πνευμα Αντιλογίες μετά απο αυτα; θα πω μόνο οτι δεν τα παω καλα με τους μονόπλευρους ορισμούς!
      Ειδες; εκει να διαφωνω πάντα, ακόμη κι αν καταβαθος συμφωνώ σε μεγαλο βαθμό. Μα τι χούι κ αυτο!

      Καλη Κυριακη!!!
      Αλς

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα κ Λι. Επειδή στη ζωη τίποτε δεν είναι άσπρο-μαύρο, θα έχεις συναντήσει οπωσδήποτε κακεντρεχείς ανθρώπους και στις μικρές κοινωνίες του χωριού αλλά και στην πόλη. Εξάλλου δεν είναι διαφορετικοί οι άνθρωποι όπου κι αν ζουν. Απλά στο χωριό φαίνονται, όπως και στη γειτονιά της πόλης. Δεν χάνονται στο πλήθος το ανώνυμο. Είναι ένα άλλο είδος πολιτισμού οι συνήθειες στο χωριό. Και ο υποκριτικός πολιτισμός της πόλης πάλι πολιτισός δεν λέγεται...κατά την άποψή μου
    Ο Κάγκουρας δεν ξέρω αν χαρακτηρίζεται απολίτιστος που σ'αφησε στο περίμενε. Ίσως αν το δεις αλλιώς, σε εμπιστεύτηκε σπίτι του μόνο σου και έτρεξε όταν του ζήτησαν βοήθεια.
    Αστείος ο αστός, αγροίκος ο αγρότης...μμ πολύ περιοριστικοί οι ορισμοί των λέξεων όταν πρόκειται για ανθρώπους. Πολύπλοκοι οι άνθρωποι. Αλλά παντού έτσι είναι ανεξάρτητα τον τόπο που ζουν. Προτιμώ να ζω σε πόλη επειδή έτσι έμαθα και δύσκολα ξεμαθαίνει κανείς. Όμως μ'αρέσει η ζωή στη φύση αν και διαφωνώ με πολλά με τις κλειστές κοινωνίες. Να πως όμως ότι τα καλύτερα τα έχω αποθηκεύσει στη μνήμη μου από τη ζωή μου σε επαρχία. Λίγη όμως αλλά καλή.
    Καλό υπόλοιπο Κυριακής
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, Άννα,

      Πρέπει να σου πω, μια και μου δίνεις την ευκαιρία, ότι ευχαριστιέμαι πάρα πολύ το σχολιασμό,γιατί πολύ συχνά κάθε σχόλιο προσθέτει ένα διαφορετικό πρίσμα στη θεώρηση της αρχικής ανάρτησης και, κατά συνέπεια, άλλες, πολύ ενδιαφέρουσες και ..εμπλουτιστικές γωνίες θέασης.
      Ναι, για σκέψου, ο Κάγκουρας άφησε τον Λι μόνο του,τον εμπιστεύτηκε, ούτε του πήγε ο νους να κάνει κάτι άλλο (συν το γεγονός ότι έσπευσε να βοηθήσει το "Μ@λ@κ@ το Σωτηράκη"). Μήπως κι αυτό δεν είναι στοιχείο πολιτισμού;
      (Πω, πωω, ευτυχώς που δεν έγινα δικαστής!)

      Κι αυτό, επίσης, το "όπως μαθαίνουμε εκεί που μαθαίνουμε", μήπως δεν ορίζει εν πολλοίς και τη σκέψη μας; Πάντως, στην εποχή που ζήσαμε και ζούμε είχαμε την ευτυχία της δυνατότητας της μετακίνησης, κάτι που μας έκανε να βιώσουμε περισσότερες από μια καταστάσεις και περιβάλλοντα..

      (Και, είδες; Μέχρι να ευχηθείς για την Κυριακή, πάει αυτή, σκοτείνιασε κιόλας! Ένα μικρό υπολοιπάκι ας το χαρούμε και .. καλή βδομάδα πια)

      Διαγραφή
  5. Τα άσχημα φύονται και στις μεγαλουπόλεις.
    Και από την άλλη, μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά κάτω στον κάμπο κυνηγάνε τους αστούς, πετσοκόβουν τα κεφάλια από εχθρούς και από πιστούς.
    Αυτά για τους κάμπους.
    Τώρα στα νησιά, δεν ξέρω τι γίνεται!
    Πάντως, δεν βρίσκω αγένεια από τη μεριά του Παναγή που πήγε να δώσει ένα χέρι στον Σωτηράκη για τη φρέζα.
    Διότι, αν είχε χαλάσει η φρέζα και ο Σωτηράκης είχε έτοιμα τα μποστανικά για φύτεμα, έπρεπε να φρεζάρει.
    Είναι και ο καιρός που δεν περιμένει.
    Κι ούτε ξέρεις αν την άλλη μέρα ευνοούν οι συνθήκες για φρεζάρισμα.
    Αλλά εμένα άλλο μου έκανε εντύπωση.
    Ο Παναγής έφυγε, η Παναγιώταινα πού ήταν;
    Γιατί δεν πήγε αυτή να κάνει συντροφιά στον κ. Λι;
    Εκτός κι αν ο Παναγής είναι γεροντοπαλίκαρο ή χήρος.
    Τέλος πάντων, πήγε ο Παναγής στον Σωτηράκη και μπορεί η φρέζα να είχε πρόβλημα, οπότε έμεινε να τη φτιάξει ή ο Σωτηράκης είχε επίσης ένα κρασί διαμάντι και "Κάτσε να σου βάλω να δοκιμάσεις Παναγή" και έμπλεξε ο Παναγής και σκέφτηκε "Εντάξει, άσε τον τον Αθηναίο και λίγο μόνο να ησυχάσει το μυαλό του από τη βαβούρα της Πρωτεύουσας και να απολαύσει τη φύση, άλλωστε δεν είχαμε και ραντεβού"!
    Ε, κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα στα χωριά.
    Τα ξέρω αυτά, γιατί διακόπευα τα καλοκαίρια στο χωριό που ζούσαν τα πεθερικά μου και δεν μου κάνουν εντύπωση.
    Στην αρχή διάφορες συμπεριφορές τις έβλεπα σαν αγένεια, αλλά μετά είδα ότι είναι διαφορετικός ο τρόπος ζωής.
    Δηλαδή, ξίνιζα όταν πέρναγε να πάει για να ανοίξει την πομόνα για να βάλει να ποτίσει ο Γιώργης ο "Πίκρας" και φώναζε στην πεθερά μου, πάνω από το μηχανάκι, "Ερασμία, βάλε καφέ, γυρνάω" και της έλεγα "Μα αν είναι δυνατόν! Χωρίς να πάρει ένα τηλέφωνο πρώτα, πώς θα έλθει για καφέ; Θα μπορούσαμε να λείπουμε!" κι η Ερασμία μου απαντούσε με ένα χαμόγελο "Ναι, αλλά δεν λείπουμε!" και πήγαινε να φτιάξει τον καφέ.
    Αυτά στις αρχές μου φαίνονταν κάπως.
    Μετά συνήθισα κι ύστερα από λίγο καιρό τον φώναζα από μόνη μου τον "Πίκρα" ή όποιον άλλον πέρναγε.
    Κι ύστερα, όταν κατέβηκα μόνιμα για δουλειά στην Αργολίδα, τα πρώτα χρόνια έμενα εκεί στο χωριό και θα συνέχιζα να μένω ευχαρίστως, αν δεν έπρεπε να μετακομίσω στο Άργος για πρακτικούς λόγους.
    Παρά το γεγονός ότι δεν ενσωματώθηκα ποτέ εντελώς με την κοινωνία του χωριού και για εκείνους είμαι ακόμα η "Αθηναία", είχα μαζί τους καλές σχέσεις και απέκτησα και μια καλή φίλη, που συνεχίζω να την έχω.
    Θα μπορούσα να γράφω για ώρες τα υπέρ και τα κατά του χωριού και τις αναμνήσεις-εμπειρίες από αυτό και τους ανθρώπους του, αλλά έχω να πάω να κάψω, συγγνώμη να μαγειρέψω ήθελα να γράψω, ένα κοτοπουλάκι με πατατούλες στο φούρνο, γιατί περιμένω τα παιδιά το μεσημέρι για φαγητό!
    Καλό μεσημέρι κύριε Μάνεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλα μου ντε! Η Παναγιώταινα πού χάθηκε; (Βρε λες σωστά να τον έγραψα κατά λάθος Μπάκουρα;!). Κι αν δεν υπάρχει Παναγιώταινα, μια μάνα, μια αδερφή, μια κόρη, κάποιος; Ολομόναχος ζει ο καημένος ο Κάγκουρας; Ε, γι'αυτό "αγριέψαν" λιγουλάκι οι τρόποι του! Τί τα βάζει μαζί του ο κύριος Λι;

      Διαγραφή
    2. Χαίρετε,χαίρετε!

      Η Παναγιώταινα; Ε, είπαμε, στο νησί διεδραματίσθη το δράμα, όχι στους εσκιμώους, βρε Αρτίστα! Δηλαδή, τι; Θα του άφηνε και τη γυναίκα του, του αστικού/ταξικού εχθρού Λι; Δεν του έφτασε 1,5 λίτρο κρασί;

      Ας δηλώσουμε όμως, για τις ανάγκες της αφηγηματικής συνέπειας, ότι ο Κάγκουρας είχε αφήσει γυναίκα και παιδί στην Αυστραλία (εξ ου και Κάγκουρας, συν η φόρμα που φορούσε πάντα με το μαρσιπάκι μπροστά) και επέστρεψε στα πάτρια. Αν θέλαμε μάλιστα να το μπερδέψουμε ακόμα περισσότερο, θα λέγαμε ότι ο πολιτισμός της Αυστραλίας του έπεσε λίγο βαρύς και του καλλιέργησε μια όλο και διογκούμενη νοσταλγία..
      Οπότε, μπακούρης ο Κάγκουρας.

      Τώρα, έτσι όπως το διάβαζα, θα έπαιρνα όρκο ότι ο Γιώργης ο Πίκρας είναι συγχωριανό του Κάγκουρα, αν όχι, μάλλον κάποιος κλώνος του θα περνάει με το παλιό μηχανάκι από το χωριό του νησιού και θα φωνάζει κι αυτός για "καφέ κι έρχομαι"..

      Τη φάση τη δική σου, Αρτίστα, την έχω περάσει, για καμιά δεκαριά χρόνια κι εγώ και νομίζω πως την ίδια πορεία πάνω κάτω ακολούθησα, μεταξύ ενστάσεων και αποδοχής.

      Για συμφωνία πάμε, το βλέπω. Μπα. Δε λέει. Βαρετή θα την κάνουμε την κουβέντα..

      Έμεινε καθόλου κοτοπουλάκι; (Και δεν εννοώ αν το φάγατε. Απ' το κάψιμο εννοώ!! :-) )

      Καλή βδομάδα, αθηναίες, αθηναίοι - α, και καλό μας μήνα, τα 'παμε;

      Διαγραφή
    3. @Όλγα
      Φοβερά όλα τα παρατσούκλια που του έβγαλες του Παναγή! 😁
      Έεεεετσι, πες τα για την Παναγιώταινα, μην τα λέω μόνη μου!

      Διαγραφή
    4. @κύριος Μάνεσης
      Ααααααχ, ο δικός μας Γιώργης ο "Πίκρας" συγχωρέθηκε πέρυσι.
      Το κοτόπουλο πάλι, φτηνά τη γλίτωσε.
      Μόνο μια φτερούγα πήρε λίγο παραπάνω καρβουνί χρώμα από όσο έπρεπε!
      Καλό μήνα λοιπόν!

      Διαγραφή
    5. Φιρί φιρί το πας κι εσύ, βρε Αρτίστα, να αρχίσει τώρα ο Λι τους μύδρους για τα ανδροκρατούμενα χωριά, τις φαλλοκρατικές κοινωνίες και δε συμμαζεύεται. Δε βλέπεις που το κάνω γαργάρα το θέμα τόσην ώρα; Για πέταμα τα έχετε τα φυτίλια;;
      (Φφφφ. Πολύ δύσκολη η δουλειά του βιογράφου..)

      Διαγραφή
    6. Γιατί υπάρχει δυσκολότερη δουλειά απ΄του σχολιαστή;;;;;;;;;;;;;;;

      Διαγραφή
    7. Πες τα , Άιναφετς! Πρέπει να απαιτήσουμε επιδόματα!!

      Διαγραφή
    8. Ε! Μου ήθελες ανανέωση του μπλόγκι (blog) σου τώρα χώρεψε... και που είσαι ακόμα! χαχα!(σατανικό! :)

      Διαγραφή
  6. Ωωωωωωωωωωωω!!!! Νά'σαι καλά Διονύση μου, για το γέλιο που έχω κάνει!! Πρωι-πρωί μπήκα από το κινητό να δω την περίφημη ανάρτηση κι από κείνη την ώρα γελάω μόνη μου, μέχρι που τελείωσα κάτι δουλειές και άνοιξα τον υπολογιστή! Άσε που από τη βιασύνη μου πασάλειψα όλα τα βαζάκια που γέμισα με μαρμελάδα! Ποιό πρώτο σχόλιο που προηγήθηκε; Εδώ μπορεί και να με εμπνεύσεις για επόμενη ανάρτηση!!!
    Λοιπόν, καταρχάς τον Μπάκουρα τον θέλουμε επειγόντως εδώ! Να ζητήσει μεταδημότευση!! (Παρεμπιπτόντως, το κρασί ήταν τουλάχιστον καλό; Δεν το σχολίασες! Γιατί αν δεν ήταν εντάξει, αλλά αν ήταν, πάει να πει πως τά'βλεπες όλα αρνητικά!!!) Ο Μπάκουρας, παραταύτα, να μετοικήσει εδώ να φτιάχνει και τη φρέζα του γείτονά μου! Που είναι η μόνη βοήθεια που ζητάω όταν έχω να τσαπίσω ατελείωτα μέτρα τσιμεντόχωμα και ΜΟΝΙΜΩΣ δε μπορεί να τη βάλει μπροστά όταν τη χρειάζομαι! Και το χωριό δεν έχει εθελοντές Μπάκουρες να του τη φτιάξουν! Χμμμ... νομίζω πως μπορείς να καταλάβεις πως αδυνατώ να δω αντικειμενικά την ανάρτησή σου!!!!
    Μα έφυγε ο άνθρωπος για να φτιάξει τη φρέζα! Ήταν ανάγκη! Για δουλειά πήγε! Και δε μας είπες τί έγινε τελικά; Επέστρεψε κάποτε;! (Αχ, πραγματικά, έχω τόσο γελάσει! Χιλιοευχαριστώ!!!) Ζήτησε μια συγγνώμη; Επανόρθωσε κάπως; Κι ο Λι γιατί δεν απόλαυσε το κρασάκι του στη γαλήνη της φύσης; Αντί να απολαύσει το τοπίο γύρω του, γιατί μαύρισε τις πολύτιμες στιγμές νευριάζοντας με τον Κάγκουρα; (Καλά, είναι χιλιοσπαστικό να περιμένεις... αλλά, μετράει και που θα εστιάσουμε πάντα! Δεν περίμενε σε τέσσερις τοίχους κλεισμένος! Αυτό δε σημαίνει ότι κι εγώ δε θα σιχτίριζα!!).
    Αγροίκος, από το αγρός. Ωραία, λέγαν αγροίκους όσους ζούσαν στον αγρό κι έμεινε η λέξη. Ποιοί τους έλεγαν όμως έτσι; Οι αστοί! Κι ο πολιτισμός παιδί της πόλης. Χμμμ... όπως κι οι πολιτικοί! Οι πολιτικοί μας που πολεμάνε την αγριάδα και προωθούν τον πολιτισμό;;!!!!
    Λοιπόν... Κάπου τό'χα ξαναγράψει, αλλά τέλος πάντων. Για μένα η μόνη διαφορά έχει να κάνει με το εξής παράδειγμα που βίωσα: Πολιτισμένοι αστοί μου είπαν ότι "έχω αγριέψει" στο χωριό, όταν δικαιολόγησα κάποιους κυνηγούς που τους καταριόντουσαν για τα ένστικτά τους, αλλά σε είκοσι λεπτά οι ίδιοι παράγγελναν κυνήγι στο ταβερνάκι γιατί τους αρέσει και "Τί πειράζει να το τρώμε; Δεν τα σκοτώσαμε εμείς τα πουλάκια! Δεν έχουμε εμείς άγρια ένστικτα!"
    Επιπλέον: Επειδή στο δικό μας χωριό έχει τύχει να "μεταναστεύουν" ουκ ολίγοι εκ του άστεως, δε βλέπω καμία, μα καμία διαφορά στο κομμάτι κουτσομπολιού και κακεντρέχειας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που είναι υπαρκτές και στους μεν και στους δε. Απλά, σε μια μικρή κοινωνία έχει κανείς αφορμές να κουτσομπολέψει, που δεν τις έχει στην αχανή πολιτεία. (Εξάλλου τα άκρως κουτσομπολίστικα περιοδικά πωλούνται κι αγοράζονται παντού!).
    Ακόμη: Θεωρώ πως ο Κάγκουρας, όποτε και να περνούσε ο Λι από το σπίτι του και να τον έβρισκε εκεί θα τού'βγαζε φιλόξενα το κρασάκι του. Του έτυχε μια δουλειά. Δε χτυπάει κάρτα σε ένα εργοστάσιο ή γραφείο! έτσι είναι οι δουλειές στον αγρό. Τον αντίστοιχο Αθηναίος Κάγκουρα, θα έπρεπε να κανονίσεις ραντεβού από πριν μαζί του ώστε να μην του χαλάσεις το πρόγραμμα και να βρει χρόνο που ευκαιρεί. Στην ύπαιθρο δεν υπάρχει τέτοιο πρόγραμμα. Αν μαθευτεί ότι θα ρίξει χαλάζι, ο άλλος θα τα παρατήσει όλα να πάει να μαζέψει τα μήλα του πριν χτυπηθούν...
    (συνεχίζεται, γιατί δεν το δέχεταιόλο το κατεβατό μου!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βέβαια, δεν ξέρω αν τελικά ο Κάγκουρας κατέληξε να πίνει κρασάκια με το Σωτηράκη και σε ξέχασε! Ε, κι εσύ, δε μας δίνεις αρκετά στοιχεία για να σχολιάσουμε σωστά!!! Βέβαια, αν ο Σωτηράκης έχει την πάρλα του γείτονά μου, είναι λογικό να καθυστέρησε τόσο ο Κάγκουρας! Θα ήταν αδύνατον να κάνει αλλιώς! Τελικά, ελπίδες έχω να στείλεις κατά δω τον Κάγκουρα, να μη λιώσω στο τσάπισμα φέτος;;;

      Πέρα από όλα τούτα, νομίζω πως καλά κάνει ο κύριος Λι να μη θέλει να ακυρώνει την ωραιοποιητική του τάση. Δε λέω να μη μπορεί να αντικρίσει την αλήθεια της κάθε οπτικής. Αυτό επιβάλλεται ίσως. Αλλά και το να εστιάζουμε όλο στα κακώς κείμενα, κι ιδιαίτερα στην εποχή μας, δε βοηθάει κάπου, ίσα-ίσα που γκριζάρει ακόμη περισσότερο τα μουντά χρώματα. Ας εστιάζουμε και λίγο παραπάνω στην ομορφιά, όπου κι αν ευδοκιμεί τούτη! Πολιτισμό μπορεί να σου διδάξει και η "φύση" και το "θέατρο" ή ένα βιβλίο. Έχει να κάνει και με το πόσο καλός δέκτης είσαι, πόσο νιώθεις κι αφουγκράζεσαι. Και το καλύτερο είναι να μπορείς να "διδάσκεσαι" και στον αγρό και στο άστυ. Έτσι γίνεται πολύπλευρη η οπτική και δεν παραμορφώνεται... ούτε κατά δω, ούτε κατά κει..
      Καλημέρες όμορφες!!
      (χμμμ... όντως πήγες στο νησί;...)

      Διαγραφή
    2. Αχ μια Μπάκουρα μια Κάγκουρα τον λέω τον άνθρωπο!!! Και θέλω και να μου φτιάξει και τη φρέζα του γείτονα!!! Αχ, έχω ξεσκιστεί στο γέλιο και με τον Λι και με μένα! Νά'σαι καλά, νά'σαι καλα! Μού'φτιαξες τη μέρα!

      Διαγραφή
    3. Και με βλέπει η μάνα μου να έχω λιώσει στο γέλιο, και αναρωτιέται και της τα διαβάζω και μου κάνει: "Αυτός ο Μπάμπουρας...".. Ε, εντάξει! Το τερμάτισα! Θα προσπαθήσω να μην ξανασχολιάσω, γιατί θα με πάρει με τα φιρίκια ο κύριος Λι! Και πάλι ευχαριστώ!

      Διαγραφή
    4. Βρε, παιδί μου, κι εσύ τι γελάς έτσι; Μια σοβαρή ιστορία είχε ο άνθρωπος στο νησί και μάλιστα με αρκετά νεύρα και, εγώ έκανα ό,τι μπορούσα να την περιγράψω αμερόληπτα κι εσύ γελάς;
      Άσε που σχολίασες και πριν μιλήσει κιόλας! Πάει, δε βλέπω να προχωράει η σχέση σας με τον κυρ Λι. Πού να μάθει ότι μένεις και στο χωριό!!!

      Τώρα, ναι, έχεις δίκιο. Η ιστορία έχει πολλά στοιχεία που δε δόθηκαν. Θα έπρεπε στους τίτλους τέλους να βάζαμε εκείνο το κλασικό "σήμερα ο Κάγκουρας έχει παντρευτεί και έχει οινοποιείο στο χωριό" ή μάλλον "σήμερα ο Κάγκουρας ζει στην Αθήνα και έχει εμπόριο φρεζών" ενώ "Ο κύριος Λι εγκαταστάθηκε στο χωριό όπου φτιάχνει ένα κρασί διαμάντι" κλπκλπ. Ή μήπως να βάλουμε τον Κάγκουρα να φιλοξενείται στο Πήλιο και ανασταίνει φρέζες; Τέλος πάντων, όταν γράψουμε το μυθιστόρημα, βλέπουμε.

      Αφού, όμως, τον αγαπήσατε οικογενειακώς, είτε Μπάμπουρα, είτε Κάγκουρα είτε Μπάκουρα, είτε Κάμπουρα, σ' αυτό θα τα βρείτε - ένα ποτηράκι από το διαμάντι του να πιείτε θα ξεχάσετε και το δικό σας όνομα.

      Όσο για το αν έφυγε ο Λι.. Νομίζεις πως εγώ ξέρω; Αν έφευγε, θα μου το 'λεγε, άραγε; Πόσο μάλλον αν έπαιρνε μαζί του και το κρασί!! Εμ, τι νομίζεις; Είναι υπεράνω οίνου ο αστείος αστός;

      Λοιπόν, Όλγα, καταλαβαίνεις ότι κάτι λίγο σοβαρότερο σε σχόλιο σήμερα δε θα βρούμε..Να είσαι καλά που το έβαλες στη βάση του το πράγμα και διασκεδάσαμε, αλλά - πραγματικά - η δική σου ανάρτηση-περιγραφή κομματιών της ζωής στο χωριό ήταν βάλσαμο και, επιμένω, ένα εξαιρετικό "αντιπαραθετικό" σχόλιο.

      Πολλά φιλιά, πάω να φτιάξω μια φρέζα κι έρχομαι.

      ΥΓ. Όχι, δεν πήγα στο νησί. Αλλά μπόρεσα να "ταξιδέψω" λίγο με την περιπέτεια του ήρωά μου.. :-)

      Διαγραφή
    5. Λοιπόν...να προσπαθήσω να απαντήσω τώρα που είμαι πιο ψύχραιμη, γιατί το "Αφού, όμως, τον αγαπήσατε οικογενειακώς, είτε Μπάμπουρα, είτε Κάγκουρα είτε Μπάκουρα, είτε Κάμπουρα..." με αποτελείωσε πριν!.... Κι είχα να εξηγήσω και στη μητέρα που έμεινε κάγκελο: "Ο Μπάμπουρας ήταν ψέμα δηλαδή;" ότι δεν είσαι σ'ένα νησί με μια νταμιτζάνα κρασί ολομόναχος σ'ένα μπαλκόνι και μες στην απελπισία σου να φαντάζεσαι πως έχεις παρέα έναν Κάγκουρα! (Πού να ξέρει η γυναίκα; Σάμπως ήξερε τον κύριο Λι; Εμένα έβλεπε να ξεκαρδίζομαι όλη μέρα με κάποιον Μπάκουρα!) Αχ.. και πάλι νά'ναι καλά ο κύριος Λι! Αχ, άσε τη δική μου εγγραφή... Εντάξει, από μια οπτική αποτελεί "αντιπαραθετικό" σχόλιο, αλλά εγώ θέλησα να γράψω για το πως αντιμετωπίζουμε το θάνατο και το νεκρό και για την αλλοτρίωση που επέρχεται από τον σύγχρονο τρόπο ζωής που προς το παρόν δεν έχει αλώσει ολοσχερώς τα χωριά μας και καταλήξαμε στις διαφορές επαρχίας και πολιτείας! Κι επειδή, από την άλλη, έχω κυριολεκτικά καεί από την εδώ νοοτροπία κι έχω βασανιστεί πάρα πολύ ως "ξένη", θά'θελε πολύ μεγάλη κουβέντα το όλο θέμα αν, όντας συνεπείς, θέλαμε να καλύψουμε όλους τους αντιθετικούς συνδέσμους που προκύπτουν!

      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
    6. "τους αντιθετικούς συνδέσμους που προκύπτουν";; Δε σου έχω πει,βρε παιδί μου, να μην ξυπνάς τα άγρια (φιλολογικά) ένστικτα του κυρ Λι; να μας αρχίσει τους συνδέσμους θες τώρα; Ουφ! Στο φτερό του τρόμου ζω!

      Διαγραφή
  7. Παιχνιδάκι του μυαλού θα έλεγε η φίλη μας, Μάνια!
    Χαμογέλασα με τον τίτλο γιατί θυμήθηκα ένα κοινό μας παιχνιδάκι, "το παιχνιδάκι των λέξεων", θα το ονόμαζα, ναι, οι λέξεις που "καθιερώνονται από το συλλογικό ασυνείδητο" ...(Εδώ αγγίζουμε κβαντικά πεδία!) ;-)
    Έτσι, θα μιλήσει η "πείρα", μια και ζω μόνιμα πάνω από είκοσι πέντε χρόνια σ' ένα κτήμα στο βουνό (500μ) και σε απόσταση εννιά χιλ. απ΄ το χωριό και δέκα λεπτά με αυτοκίνητο απ΄το πρώτο κατοικημένο σπίτι!
    πείρα < αρχαία ελληνική πεῖρα < πειρῶμαι
    πείρα: ουσιαστικό θηλυκό μόνο στον ενικό (αυτό μου έφερε χαμόγελο!)
    πείρα: γνώση που προσφέρει η πρακτική ενασχόληση με ένα συγκεκριμένο αντικείμενο.
    Οικονομικοί είναι οι λόγοι που μας έφεραν (+τρία παιδιά) να ζούμε στο εξοχικό που είχαμε κτίσει την δεκαετία του 90. Στη συνέχεια ένα ένα τα παιδιά άνοιξαν τα σπιτικά τους και βρεθήκαμε συνταξιούχοι να χαιρόμαστε και να υπομένουμε ότι ζόρι ή χαρά προσφέρει η φύση. Τώρα αν μου δυνόταν η επιλογή να μετακομίσω σε πόλη ή ακόμα και στο κοντινό χωριό, θα έλεγα όχι!
    Και για να το φιλοσοφήσω (να μη ξεχνιόμαστε!) για μένα αυτό που έρχεται πρώτο, είναι το πόσο καλά κατοικείς με τον εαυτό σου και όχι το πού και με ποιους.
    Οι φωτογραφίες του γιόκα Γιάννη πολύ όμορφες και γνωστές γιατί θα μπορούσαν να είναι από λίγο πιο πέρα, μια και είμαστε απ΄τους τυχερούς που έχουμε άσφαλτο!
    Καλό υπόλοιπο Κυριακής να έχουμε γιατί αστεία, αστεία πέρασε η ώρα της καθιερωμένης Κυριακάτικης κουβεντούλας μας και ήρθε η ώρα να απολαύσω τον τόσο σπάνιο ήλιο!












    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρετε, Άιναφετς!

      Πολύ εύστοχα το ονόμασε έτσι η Μάνια! (Και, παρακαλώ, το βάθρο για την κυρία Μάνια είναι δεδομένο, τι να λέμε τώρα!) Παιχνιδάκι του μυαλού.. Ευτυχώς, η έκφραση δεν αναφέρει και πόσο σκέφτεται αυτό το μυαλό..

      Εσύ, μαγισσούλα, έχεις μία οπτική γωνία ανάλογη της ιδιότητάς σου: τα βλέπεις από ψηλά, όπως αρμόζει σε μία μάγισσα αντάξια του ρόλου της.
      Η αλήθεια είναι ότι εσείς είστε στη φύση, όχι στο χωριό. Η ανθρώπινη επιρροή, καλή και καλή, είναι πιο αδύναμη, ενώ η παρουσία της φύσης εντονότερη..

      Και βέβαια, ένας άνθρωπος που μικρός ήθελε να γίνει .. φαροφύλακας, όπως η αφεντιά μου, μπορεί να εκτιμά και να χαίρεται σε βάθος αυτή την επιλογή σας.

      Πήρατε αρκετό ήλιο σήμερα; Ευχές για ανοιχτή, λιόλουστη βδομάδα.

      Διαγραφή
  8. Πολύ θα ήθελα να ήξερα γιατί τσίγκλησε σήμερα έτσι τους φίλους του ο κ. Λι;
    Τί είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του όταν έκανε αυτή την ανάρτηση; χαχα
    Αποκριές σήμερα. Καρναβάλια στους δρόμους. Άνθρωποι μεταμφιεσμένοι διασκεδάζουν.
    Καλές αποκριές!!!

    Υ.Γ. Οι φωτογραφίες ισάξιες της Όλγας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, Μαρία! Δίνεις μεγαλύτερη αξία στα πράγματα απ' αυτή που τους έδωσε ο δημιουργός τους. Κι αυτό, μάλιστα, το θεωρώ πολύ σπουδαίο! Μερικές φορές στην τάξη, όταν είχαμε μπροστά μας κάποιο ποίημα και καθώς κάναμε μια μάλλον αυτοσχέδια ανάλυση, κάποιο παιδί μπορεί να μας έδινε μια πολύ ιδιαίτερη ερμηνεία/οπτική γωνία, που το δικό μου το μυαλό τόσα χρόνια δεν την είχε ποτέ δει. Πόσες φορές σκεφτόμουν ότι τα ποιήματα αποκτάνε μεγαλύτερη αξία από τις ευφάνταστες ερμηνείες που κάποιοι αναγνώστες κάνουν!

      Ναι, καρναβάλια, μεταμφιέσεις. Ο Παναής, πάντως, φρόντισε και για το κρασί!

      Να είσαι καλά, Μαρία, με αποκριάτικο κέφι πάντα :)

      ΥΓ. Η Όλγα λειτουργεί ως πρότυπο για τους νέους φωτογράφους :-) (Να 'ξερες πόσο περίμενε χιόνι ο νεαρός φωτογράφος! Πού να έβλεπε τα χιονισμένα μονοπάτια της φιλενάδας μας!)

      Διαγραφή
  9. Αντρέας ο Πρωτόκλητος3 Μαρτίου 2019 στις 12:51 μ.μ.

    Ειχες την ομορφια και τη γαλήνη του τοπίου, ειχες ενάμισι λιτρο κρασί διαμάντι, εσυ ηθελες και τον Κάγκουρα... Και στο τέλος τέλος, οταν σε γύρευε ο Κάγκουρας, εσύ ήσουν εκεί,ε;:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χααααα! Είδες, ρε Αντρέα, όλα δικά τους τα θέλουν οι κακομαθημένοι αστοί! Ακόμα και τον Κάγκουρα!Έχε το νου σου, όταν τους κάνεις παρέα, ε;

      Και όχι, δε θα σου πω αν επιστρέφοντας ο Κάγκουρας τον βρήκε. Σ' αυτά χρειάζονται καλοί συγγραφείς αστυνομικών, για να δίνουν λύσεις έξυπνες κι αποτελεσματικές. Κάνεις κάποια σκέψη;

      (Ωραιότατη έκπληξη, Πρωτόκλητε!)

      Διαγραφή
  10. Αστείος αστός η αστείος αγρότης; Και οι δύο κοινή ρίζα έχουν οπότε αυτό που μετράει είναι η καλή διάθεση του δίνω. Καλή εβδομάδα φίλε Διονύση. Λες να ντυθούμε πολιτισμένοι; Πλάκα θα'χει φιλί αποκριάτικο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μη λες για ρίζες, παιδάκι μου, και θα πει ο Λι ότι μεροληπτείς υπέρ του Κάγκουρα!
      Πάντως, μια και τους καταλογίζεις καλή και διασκεδαστική διάθεση, ευχαριστημένοι μένουν όλοι.

      Να ντυθούμε πολιτισμένοι;! Ωραία ιδέα!Δε θα μας γνωρίσουν, όμως; Μάλλον πρέπει να βάλεις πολλή απ' την τέχνη σου, Βασιλική, για να τα καταφέρουμε!

      Να είσαι καλά, καλό αποκριάτικο μήνα!

      Διαγραφή
    2. Πλάκα έκανα, είμαστε πολιτισμένοι,το δίνω της ψυχής έχει σημασία και η καθαρή καρδιά.
      Καμιά φορά το χιούμορ στο διαδίκτυο μπορεί να παρεξηγηθεί γιατί λείπει η έκφραση του προσώπου.
      Μόνο ένας καθηγητής της γλώσσας όπως είσαι εσύ μπορεί να χειριστεί(το χιούμορ εννοώ) καλά και στο γραπτό τον λόγο.!!!φιλί καρδιάς

      Διαγραφή
    3. Ναι, βρε Βασιλική, μια χαρά το κατάλαβα, μια χαρά το γράφεις κι ας μην είσαι καθηγήτρια γλώσσας!

      Όπως μια χαρά κι ωραία γράφεις - και καθόλου αστεία - το "δίνω της ψυχής" και την "καθαρή καρδιά".

      ΥΓ. (χα!): όμως, τελικά, οι πολιτισμένοι είμαστε πολιτισμένοι;; Μπορεί. Πάντως έχει κι άλλα σκαλοπάτια, δεν πιάσαμε και ουρανό!

      Φιλιά, Βασιλική :-)

      Διαγραφή
    4. Αυτό εννοούσα το να ντυθούμε πολιτισμένοι!!!
      Έχει κι άλλα σκαλοπάτια, δεν πιάσαμε και ουρανό χαχχαχα
      Υπέροχος! και σε ευχαριστώ!!!

      Διαγραφή
  11. Λοιπόν,
    όχι ! διαφωνώ σοβαρά με την αγαπητή Άννα και τις σκέψεις της.
    Βάζει προκάτ καταστάσεις μεταξύ αστικής και αγροτικής κοινωνίας και κάνει απόλυτους διαχωρισμούς.
    Φυσικά και πολλά επιχειρήματά της είναι σωστά και ρεαλιστικά όμως να πω στον κ. Λι, τι να πω δηλαδή που τα γνωρίζει, ότι υπάρχουν μεγάλες στρογγυλάδες στα επιχειρήματα αυτά.
    Φέτος, όπως έχω ξαναπεί, ήμουνα στην Ζάκυνθο φιλοξενούμενούμενος από τον κουμπάρο μου σε ένα απόμακρο χωριό της. Με λίγα λόγια ανάμεσα σε "αγροίκους".
    Το πολιτισμικό σοκ όμως δεν μου έχει περάσει ακόμα αγαπητέ κ. Λι όταν, κατά τη διάρκεια μιας κρασοκατάνυξης στην αυλή του σπιτιού με πολλούς από τους εν λόγω αγρότες, μόνο πανεπιστημιακά σεμινάρια δεν έκανα πάνω σε ζητήματα ιδεολογίας, πολιτικής, μαρξισμού-λενινισμού, μουσικής κουλτούρας και ιστορίας του νησιού και των Επτανήσων.
    Όταν διαλύθηκε η σύναξις, ο κουμπάρος μου αναφώνησε:
    Βοσκοί κουμπάρε ! βοσκοί ! εδώ δίπλα έχουνε στο χωριό στάνη !
    Έχοντας μείνει με το στόμα ανοιχτό έκλεισα τα κιτάπια από το πανεπιστημιακό σεμινάριο και επέστρεψα αργότερα στην "μορφωμένη" και "πολιτισμένη" Αθήνα, όπου το προσφιλές θέμα των γειτόνων εδώ, είναι ο ...κουβάς που πήγαν στο ...στοίχημα.

    Άρα κυρία Άννα μου ! στρογγύλεψε να σε χαρώ τις απόψεις σου γιατί τίποτα δεν είναι άσπρο-μαύρο καθώς λέει η πατριώτισσα εδώ πάνω.
    Τα σέβη μου στον κ. Λι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Γιάννη!

      Σ' ένα ταξίδι μου στη Ζάκυνθο (στο απώτατο παρελθόν, είναι αλήθεια) είδα κι άκουσα μαστόρους στη σκαλωσιά να τραγουδάνε άριες.. Ξέρω, επίσης, ότι προσεισμικά (πριν το 1953, δηλαδή) κάποιοι ιταλικοί θίασοι τις όπερες που θα ανεβάζανε στην πατρίδα τους τις "προβάρανε" στη Ζάκυνθο, στο θέατρο, γιατί εμπιστευόντουσαν την κρίση του ζακυνθινού κοινού. Η δε πολιτική παράδοση με βαθιές ρίζες σε προοδευτικές κατευθύνσεις.
      Δε μου κάνει, λοιπόν, τόση εντύπωση το περιστατικό με τους βοσκούς. Παρόλα αυτά προσπαθώ κι εγώ, στις επαγωγές των δικών μου βιωμάτων που κάνω, να μην κάνω μεγάλα άλματα και τα συμπεράσματά μου να είναι "στρογγυλοποιημένα", όπως λες, καθώς, όπως γράφαμε και παραπάνω, τα πάντα παντού..
      Χάρηκα πολύ που από τα σχόλια φωτίστηκε όχι μόνο η πλευρά του Κάγκουρα που μάλλον ενόχλησε τον κυρ Λι, αλλά και η άλλη, της προθυμίας του να κεράσει, να βοηθήσει, της χωρίς τύπους κοινωνικότητάς του.

      Στο μεταξύ η Άνοιξη προχωράει, ε; Καλό μας μήνα!

      Διαγραφή
    2. Αμ προχωράει Διονύση μου ! και φουντώνει ! και μας γεμίζει με παραστάσεις και διαθέσεις.
      Καλό τριήμερο αγαπητέ φίλε.

      Διαγραφή
  12. Διαβασα ολα τα σχολια και εχοντας την εμπειρια και του χωριου και της πολης ενα εχω να προσθεσω.στο χωριο δεν ζεις.ηζωη ειναι αλλου.στη πολη.με ολα τα καλα της και ολα τα κακα της.ποσο να φρεζαρεις και ποσα κρασια να πιεις στο ενα και μοναδικο καφενειο.ουκ επ αρτω ζησεται ο ανθρωπος.τα φιλια μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τη litsa t.!

      Νομίζω κι εγώ πως είναι πλούτος να έχεις την εμπειρία και του χωριού και της πόλης, όποια κι αν είναι η προτίμηση του καθένα. Και πλούτος βιωματικός.Πλούτος γιατί έζησες πλούσια, ποικίλα, περισσότερες καταστάσεις, άλλαξες οπτικές γωνίες και τρόπους.

      Μια και είπες τη φράση. Το "Η ζωή είναι αλλού" με κυνηγάει από την πρώτη φορά, πριν αμνημόνευτα χρόνια, που το διάβασα ως τίτλο του βιβλίου του Μίλαν Κούντερα. Ήταν και το βιβλίο πολύ καλό, ήταν και η φράση ιντριγκαδόρικη, μου έμεινε..

      Να είσαι πολύ καλά, litsa t., ευχαριστούμε για την παρέα και την κουβέντα :-)

      Διαγραφή
  13. Γεια σου παιχνιδάκι του μυαλού (?) μου :)

    Μέσα μας παλεύει πάντα ο αστείος με τον άγριο, πάντως μια φορά και ο ένας και ο άλλος είναι εύκολο να γίνουν αγενέστατοι!

    Η Άννα πρέπει να πάει στο νηπιαγωγείο και πάλι. Να μου την φέρεις, να της πω το μύθο του Αίσωπου για τον ποντικό του αγρού και τον ποντικό της πόλης. Όχι πως θα αλλάξει γνώμη αλλά πάνω που θα προσπαθεί να καταλάβει, θα τη πετάξω το μύθο που μου αρέσει με το λιοντάρι και το ποντίκι:) Δεν έχουν τόση σημασία οι μύθοι άλλα θα την μπουρδουκλώσω για να ξεχάσει το θυμό, τον μόνο υπεύθυνο για τα ταμπελάκια χαχαχαχαχαχα

    Όσο για σένα κύριε Λι μου ...εδώ εδώ έλα.... έλα να σε κάνω να χαμογελάσεις...για πες μου η νύχτα στον αγρό σου μίλησε για την φωταύγεια σε συμβούλεψε για την φωτορρύπανση ...απ σε τσάκωσα πάνω που πήγες να ακούσεις την συμβουλή του ήλιου!!! κοίτα κοίτα και η Γη ένα χωρΓιό είναι ...
    σε φιλώ με πάθος :)
    (πόσο με γοητεύει που σε γοητεύει πάντα η άλλη πλευρά από αυτήν που στέκεσαι )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαααααα! (καλημέρα στην ξανθιά θεά!)

      Μα, αν λες το μύθο όπου όταν τρώνε τα δυο ποντίκια στην πόλη μπαίνει ο υπηρέτης στο κελάρι και τρομάζει ο ποντικός του αγρού που είχε συνηθίσει στην ησυχία, τότε .. είναι ακριβώς το ανάποδο απ' αυτό που θέλουμε να πούμε στην Άννα! Ο Λι στην εξοχή έχασε την ησυχία του!

      Κοίτα τώρα, με τις φωταύγειες, που πάλι στο χωριό θα με πας. Τυχαίνει, Μάνια, τα δυο τελευταία χρόνια, να κυνηγάμε με το νεαρό γιο μας που ασχολείται με την αστροφωτογράφιση, να κυνηγάμε τις εξοχές, τα χωρίς φωτορρύπανση σημεία της εξοχής. Τα οποία μας έχουν χαρίσει, βέβαια, νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες. Εκεί δεν έχει πόλη ή χωριό, με τα καλά και τα κακά τους. Εκεί έχει χωριό δαγκωτό κι αδιαπραγμάτευτο!
      Φαντάζομαι στη χώρα σου αυτό θα είναι επίσης περίεργο: Πολλή ανάπτυξη, για να αποφύγεις τη φωτορρύπανση, αλλά και τεράστιες εκτάσεις που ελπίζεις πως κάπου θα μπορείς να βυθιστείς στο σκοτάδι τους. Ε;

      Σε γοητεύει; Εμένα αυτό το χαρακτηριστικό του Λι μάλλον με μπερδεύει. Είναι σα να πορεύεσαι στη ζωή χωρίς να έχεις γνώμη..Το βέβαιο καλό αυτής της ιστορίας είναι ότι χαμηλώνει πολύ τον εγωισμό. (Να, άντε πάλι: κι είναι "βέβαιο" καλό αυτό; Άβυσσος!)

      Ήλιος λαμπρός έξω από το παράθυρο. Θα κοιμάσαι του καλού καιρού! Καληνύχτα και καλημέρα!

      Διαγραφή
    2. χαχαχα μου φαίνεται θα βάλω και εσένα στο νηπιαγωγείο! Πρώτα πήγε ο ποντικός της πόλης για γεύμα στο σπίτι του ποντικού του αγρού και έπαθε και αυτός πολιτισμικό σοκ "Αποπροσανατολισμός" αυτό έπαθε ο Λι μου :) Φέρε την Άννα στο νηπιαγωγείο και θα στην κανονίσω.. που βάζει ταμπελάκια!!! Θα την βάλω σε ένα νέο τρόπο σκέψης... κοινώς θα της αλλάξω νοοτροπία χαχαχαχα Δεν είναι άγριος ο κύριος Λι μου??? Σε κοιτάζει και παγώνεις !!!!

      Το μόνο που δεν μου αρέσει στους μύθους του Αισώπου είναι το επιμύθιο στο τέλος που δίνεται ως μασημένη τροφή. Όταν τα διαβάζω στα μικρά μου, δεν διαβάζω ποτέ το τέλος για να μου λένε τα δικά τους.

      Ο Καναδάς που είναι μια χώρα που απλώς μένω, είναι ή πρώτος ή στις πρώτες θέσεις σε παραγωγή σιτηρών. Έχει πάρα πολλές αγροτικές περιοχές πααααααρα πολλές. Είναι επίσης πάρα πολύ εύκολο και το σκοτάδι. "Ο ρυθμός ανάπτυξης" αχμμ Θα μας πάει αλλού η συζήτηση. Πάντως αυτό που θέλω να δω, είναι το Βόρειο Σέλας σσσσ μη μας ακούσει ο Γιάννης χαχαχαχα

      Ειναι ΣΑΝ να πορεύεσαι χωρίς να έχεις γνώμη ... αλλά δεν είναι! Στην πραγματικότητα χαμηλώνοντας τον εγωισμό ανοίγεις πόρτες στη γνώση και η γνώση μας δίνει γνώμη που ενεργοποιείται όταν χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε το συγκεκριμένο "βέβαιο" Τότε ενεργοποιείται και ο εγωισμός στην χρήσιμη μορφή του και επισκευάζουμε καμένες φλάτζες :)
      Με γοητεύει βέβαια γιατί όταν θα του ζητήσω την γνώμη του θα με βάλει σε τέτοιο δρόμο που θα αναζητήσω το δικό μου "βέβαιο" στην δική μου Άβυσσο.
      Εξάλλου αυτό κάνει και σε σένα :)
      Νύχτωσε εκεί σε φιλώ

      Διαγραφή
    3. Επιτέλους! Τα κατάφερα! Θα με βάλει κι εμένα η Μάνια στην τάξη της!! Και θα μου διαβάζει και Αίσωπο κι εγώ θα σιωπώ και θα χαζεύω την ξανθιά θεά που θα με μαθαίνει από την αρχή τον κόσμο.

      Από το σπίτι μας, Μάνια, φαίνεται από μακριά το λοφάκι της Καστέλλας. Ο Γιάννης μεγάλωσε (και) με το τραγούδι "λάμπει σαν το βόρειο Σέλας, το λοφάκι της Καστέλας"). Αληθινά, δεν έχω ιδέα το παιδί μου τι νομίζει για το Βόρειο Σέλας.. (Ωστόσο, είμαι σίγουρος ότι θα κατουρηθεί από τη χαρά του αν υπάρξει περίπτωση να το δει και να το φωτογραφίσει..)

      Καλά τον παρηγορείς τον κυρ Λι με τη γνώμη που δεν έχει. Διαβάζοντάς σε άρχισε να σκέφτεται μήπως θα έπρεπε για γνώμη να έχει τη γνώμη σου. Τι να πω.. Εγώ δεν έχω γνώμη..:-)

      Εδώ ξημέρωσε ήλιος. Του έχω δώσει ήδη τα χαιρετίσματά μου. Σε λίγες ώρες σου φτάνουν. (Ναι, αλλά σου φτάνουν;; :-) )

      Διαγραφή
  14. Για μένα το αστείο και το άγριο δεν έχουν γεωγραφική ταυτότητα, τα βρίσκεις στις ψυχές.
    Κι εκεί εμμένω.
    Στους ανθρώπους σαν άτομα. Γιατί καμιά διασκέδαση ή ευκολία, δεν μετράει αν οι άνθρωποι είναι σκάρτοι.
    Καλή βδομάδα Διονύση.
    Σε ευχαριστούμε για ένα ακόμα έναυσμα σκέψης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Μαρινέλ!

      Συμφωνώ. Στις ψυχές η ομορφιά και η ασχήμια. Σκέφτομαι πάντως μήπως οι συνθήκες ζωής ενθαρρύνουν και αποθαρρύνουν αυτές τις τάσεις. Και, αν θυμάμαι καλά κι από τη Βιολογία, κι η θεωρία της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου, κάπου προς τα 'κει πάει.. Στην ανάπτυξη των χαρακτηριστικών που απαιτούνται για να αντιμετωπίσουμε τις συνθήκες του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε.. Γλυκαίνουν οι ψυχές, όταν μπουν σε φιλόξενο σπίτι, ζεσταθούν και φάνε ένα πιάτο φαΐ..

      Καλή βδομάδα και σε σένα, κορίτσι.

      Διαγραφή
  15. Αγαπητέ κ. Λι!
    Παρακολουθώ το blog εδώ και λίγο καιρό αλλά δεν πήρα το θάρρος να σου γράψω. Σήμερα με τσίγκλισε λίγο το θέμα και δεν σου κρύβω και τα σχόλια (με κάποια συμφωνώ, με άλλα όχι)
    Ο καθένας κρατάει μια απόσταση ασφαλείας από τις απόψεις του άλλου. Η πραγματικότητα όμως πορεύεται στους ίδιους δρόμους με τα βιώματα και τη φαντασία. Τα βιώματα του χωριού ή της πόλης.
    Τύχη αγαθή με έφερε να γνωρίσω τη ζωή στο χωριό και στην πόλη. Ευγνώμων για αυτά που έζησα.
    Σήμερα η επαρχία δυστυχώς δεν είναι όπως την έζησε ο πατέρας μου, όπως την έντυνε με παραμύθια η γιαγιά ή έστω όπως την άφησα πριν 40 χρόνια, ρομαντική και ονειροπόλα.
    Η παλιά συντροφικότητα των ανθρώπων στο χωριό έχει χαθεί. Η ζωή που παραπέμπει στο βουκολικό παρελθόν καμιά σχέση δεν έχει με τα τωρινά.
    Θα είχε ενδιαφέρον να προσεγγίσουμε ένα ταίριασμα της νοοτροπίας και της συμπεριφοράς των ανθρώπων στο χωριό, όχι τα αλλοτινά χρόνια, αλλά σήμερα. Ένα ταίριασμα που δεν θα περιορίζεται μόνο σ’ ένα ταξίδι αναψυχής και στα μικρά πλανέματα του νου για τις ομορφιές της φύσης.
    Ίσως μια γνωριμία με διαφορετικές αντιλήψεις, ευαισθησίες, προσδοκίες των ανθρώπων αναστατώσουν μια δομημένη νοοτροπία της αστικής πλάνης για το τι είναι ζωή. Αν έμαθες, κατά μήκος του χρόνου, να βαδίζεις στραβά σε μια κοινωνία που λίγο πολύ όλοι στραβοπατούν, μπορεί και να σου φαίνεται σαν κάτι φυσιολογικό.
    Η εκτίμηση που νιώθουμε για τον άλλο δεν απορρέει από τις πράξεις του, ούτε από συγκαλυμμένους καθωσπρεπισμούς μιας κοινωνίας με πρότυπα καλοζωισμένων αστών ή αγροίκων χωριατών, αλλά απορρέει από το χαρακτήρα του. Στο χέρι σου είναι αν αναζητάς το ιδεώδες να ξαναρίξεις τα ζάρια.
    Να είσαι καλά σ' ευχαριστώ
    Καλό μεσημέρι κύριε Λι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, γωνιά! Μα, χρειάζεται θάρρος, σ' αυτή την τάξη των άτακτων μαθημάτων για να μιλήσει κανείς; Κι εδώ τόσο χάλια τα έχει κάνει ο κυρ Λι;!
      Πάντως, καλά έκανες και πήρες το θάρρος, γιατί πολύ τα χαρήκαμε αυτά που μας είπες! Άσε που, ούτως ή άλλως, ο καφές ρέει άφθονος και το λουκουμάκι πάντα στο διπλανό δισκάκι περιμένει καρτερικά την ώρα του να αυτοπροσφερθεί..

      Τη διαφορά που επισημαίνεις, διαφορά στο χρόνο, τη βλέπω κι εγώ. Δεν ξέρω αν είναι η μνήμη, η νοσταλγία, ο εξωραϊσμός που ίσως έρχεται με τα χρόνια, πάντως κι εγώ πιστεύω ότι τα αρκετά παλιότερα χρόνια, χρόνια που εμείς μάλλον την ουρά τους προλάβαμε, ο χαρακτήρας της ζωής του χωριού ήταν αλλιώς. Ίσως η περιχαράκωση των τόπων βοηθούσε να αναπτύσσουν και κάποια χαρακτηριστικά. Έχω την εντύπωση ότι η εισβολή των σύγχρονων μέσων της εποχής μας (από τα χημικά λιπάσματα μέχρι την τηλεόραση και το διαδίκτυο, από τις "ευκολίες" των μέσων μέχρι την εισβολή των καταναλωτικών "αγαθών") μάλλον έχει νοθέψει κάποια παραδοσιακά χαρακτηριστικά των τόπων της υπαίθρου.
      Τέλος πάντων, ερμηνείες και αναλύσεις, όσο η ζωή προχωράει, αλλάζει - δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία, που λέει και ο Σαββόπουλος.

      Αλλά, και κάτι που μάλλον έχει φανεί από αρκετές γνώμες στο σχολιασμό, ναι, η ευγένεια της ψυχής μπορεί να μην έχει γεωγραφικό προσδιορισμό, όλα απορρέουν από το χαρακτήρα, όπως λες. Το δύσκολο είναι να καταλαβαίνουμε κάθε φορά την επιρροή που ασκεί το γεωγραφικό/πολιτικό/ κοινωνικό περιβάλλον στο χαρακτήρα μας ο οποίος μέσα εκεί γαλουχείται.

      Ααχ, πολλές σκέψεις, Αννίκα, που -ευτυχώς - σε αναζήτηση μας πάνε και όχι σελύσεις.

      Να είσαι καλά, ευχαριστούμε για το πέρασμα!

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστώ για την θερμή υποδοχή, τον καφέ και το λουκουμάκι (αδυναμία μου)
      Μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα εύχομαι!

      Διαγραφή
  16. μετά από τόσες μέρες και 47 (!) σχόλια, τι να διαβάσω να είμαι στο πνεύμα και τι να σχολιάσω κι εγώ...
    δεν ξέρω αν έκλεισε και το ξωτικό...
    τες πα κύριε Λι, συνοπτικά: οι Άννες αυτού του κόσμου νομοτελειακά έχουν πάντα δίκιο.
    Εμείς οι ονειροπαρμένοι παραμένουμε πιστοί στη μαγεία της απλότητας και του ανεπιτήδευτου των μικρών κοινωνιών και τραβάμε όσο θέλουμε την "κουρτίνα". έτσι, τόσο θέλουμε αδελφέ! Συμφωνούμε Αννούλες ότι το κάδρο είναι μεγαλύτερο από την κουρτίνα και λοιπόν! Μας αρέσουν τα παραμύθια. Και η νοσταλγία τους. Και τότε άλλα βλέπαμε Αννούλα! Και τώρα δέκα χρόνια μεγαλύτεροι άλλα βλέπουμε και φτάνουμε να τη μετράμε την αξία μας με τη στάθμη ενός μπουκαλιού που δε θα φτάσει στον πάτο για μας, τώρα παρωχηθήκαμε, όχι τότε, αλλά η Αννούλα Διονύση ένα δίκιο το΄χει.
    Ηττήσου απλήγωτος και αξιοπρεπώς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πού γυρνάς μες στους λύκους (εντάξει, της πόλης..), προβατάκι;
      Και περιμένει και το ξωτικό να εμφανιστείς για να εμφανιστεί..
      Είδες, βρε αννετά...κι; Αννετάκι σε ανεβοκατεβάζουμε και δεν πήρα χαμπάρι ότι η φίλη του Λι είναι συνονόματη, άρα νομοτελειακά σωστή κπκλπ.

      Λίγος αλλά αποτελεσματικός ο σχολιασμός. Και το μαχαίρι και το καρπούζι! Όσο θέλουμε ανοίγουμε την κουρτίνα! Αααχ, οι προνομιούχοι! Και μετά λες γιατί οι χωριανοί μας παρατάνε σύξυλους στις βεράντες.
      Α
      Αλλά και πάλι. Μας αφήσαν και το μπουκάλι για να μετράμε τις αξίες.. Και πού είσαι: Ας τις μετράμε διπλές, ε; Και λόγω ευθυμίας και λόγω παρέας και ..γιατί το 'χουμε ανάγκη!

      ΥΓ. Πώς να ηττηθώ απλήγωτος, παιδάκι μου, έτσι όπως με ήττησες ακαριαία;

      ΥΓ. Ε, ναι! Μας έλειψες! :-)

      Διαγραφή
  17. Κυρίες και κύριοι! Και εγένετο φως! ΤΟ εξωτικό ΞΩΤΙΚΟ έστειλε το σχόλιό του, διασκέδασε και τις απορίες του Αννετα...κίου. Ιδού:



    " Πες στο Αννετάκι να κλείσει την πόρτα γιατί το ξωτικό έμπλεξε με κάτι... δράκους και το πήρε η νύχτα πολεμώντας και ... του πήρε και τα μυαλά και τη φωνή και πέρα απ'τον θαυμασμό για την πρώτη φωτογραφία και τις άλλες του φιρικίου (ουάου δηλαδή )δεν έχει δύναμη για άλλα λόγια .

    Γι αυτό θαυμάζει κάτι άλλους ....

    φιλούδια γλυκά σαν την άνοιξη 💗 "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Όμως, εμείς, ξωτικούλι, έχουμε λόγια, να τα φωνάξουμε και να τα βάλουμε με τους δράκους σου και ουστ, βρωμοδράκοι, που θα μας πειράξετε το ξωτικό μας, βρε, άντε από 'δω, νυχτιάτικα!

    Ουφ! Πάνε κι αυτοί. Εντάξει;

    Και τη δική μας την ανοιξιάτικη πνοή σού στέλνουμε, με την ευχή να περάσεις τα μπλεξίματα με τα δρακάκια αβρόχοις ποσίν - αν δεν τα διώξαμε όλα με τις φωνές μας..

    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Εγώ πάντως ζηλεύω τους ανθρώπους στην επαρχία -κυρίως σε κάτι νησιά σαν την Ικαρία- που έχουν τις δικές τους ταχύτητες και απολαμβάνουν την ηρεμία και την απλότητα. Γενικά θεωρώ πως οι άνθρωποι που είναι σε επαφή με τη φύση, που αγγίζουν τη γη και τη δουλεύουν, είναι πιο σοφοί και πιο ανθεκτικοί στα "μικρόβια" και στις ιώσεις της πόλης. Εδώ έχουμε τον "πολιτισμό", αλλά αν κρίνω απ' τη συμπεριφορά μας στους δρόμους, μόνο πολιτισμένοι δεν είμαστε.
    Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ενσωματωθώ τώρα πια σε μια επαρχιακή κοινωνία και δεν είμαι σίγουρη αν κι εμείς εδώ στο κλεινόν άστυ, δεν κουβαλάμε μέσα μας τον επαρχιωτισμό και τις αγκυλώσεις του "χωριού" μας.
    Να ευχηθώ καλή Καθαροδευτέρα και καλές αποδράσεις (έστω και νοερές) εις τας εξοχάς!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλημέρα, Μαρία,

    Καλοί είναι οι ικαριώτες - κάποιος από την παρέα των σχολιαστών σίγουρα κάτι ξέρει να σου πει περισσότερα..Αλλά, να προσέχουμε, εμείς οι .. πολιτισμένοι με τις ιώσεις μας, μην τους κολλήσουμε, έτσι όπως γεμίζουμε το νησί τους τα καλοκαίρια.. (Αν και - νομίζω κι εγώ - ότι είναι σαν τον Οβελίξ: έχουν πέσει μικροί στο καζάνι με το μαγικό φίλτρο και αντέχουν στις ιώσεις..)

    Τώρα που σου γράφω βρίσκομαι στο μπέρδεμα που περιγράφεις στη δεύτερη παράγραφό σου: Κουβαλάω/φέρω τον..πρωτευουσιανισμό (χμ..) στο χωριό και ταυτόχρονα παίρνω από 'δω ό,τι μπορώ..
    καλή καθαραοδευτέρα και σε σένα και στα 2 ηράκλειά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: