Aν σου βγάλω μια τρίχα, θα είσαι
φαλακρός; Δύο; Πενήντα; Χίλιες;
Η αμηχανία
που προκαλούσε αυτό το πρόβλημα είναι αντίστοιχη μ΄ αυτή που προκαλεί η αίσθηση
της ματαιότητας των πραγμάτων. Πότε κάτι είναι μάταιο, δηλαδή; Πόσω μάλλον αν
τεθεί μέσα στο γενικό πλαίσιο «ματαιότητα ύπαρξης» , «όλοι οδεύουμε σε ένα
συγκεκριμένο τέλος» κλπ.
Πόσο μάταιο είναι να γεμίζεις μια
μποτίλια με σημειώματα και να τη ρίχνεις στη θάλασσα;
Πόσο μάταιο να ρίχνεις μετά
κι άλλη κι άλλη κι άλλη;
Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου
ζωή, απαντάει ο στίχος.
Σαν τους γύφτους/ σφυροκοπάμε/
αδιάκοπα/ στο ίδιο αμόνι/,απαντάει το ποίημα.
Το λέει κι ο Ζορμπάς στον καλαμαρά
του:
« Να, μια μέρα περνούσα από ένα χωριουδάκι. Ένας μπαμπόγερος
ενενήντα χρονών φύτευε μια μυγδαλιά. «Ε, παππούλη, του κάνω, μυγδαλιά
φυτεύεις;» Κι αυτός, έτσι σκυμμένος που ήταν, στράφηκε και μου κάνει: «Εγώ,
παιδί μου, ενεργώ σα να ήμουν αθάνατος!- Κι εγώ, του αποκρίθηκα, ενεργώ σα να
‘ταν να πεθάνω την πάσα στιγμή.» Ποιος απ’ τους δυο μας είχε δίκιο, αφεντικό;
Με κοίταξε θριαμβευτικά:
-
Εδώ
σε θέλω! είπε. »
Έχει τη γοητεία του να κάνεις κάτι χωρίς να γνωρίζεις εκ των προτέρων το αποτέλεσμα. Άραγε το ξέρουμε ποτέ; (Μποτίλια ευρέθη)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού να δεις, όταν κάνεις κάτι και .. δεν έρχεται το αποτέλεσμα που (νομίζεις ότι) γνωρίζεις εκ των προτέρων!!
ΔιαγραφήΕυρέθη; Ζήτωω! (και τώρα, τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;)
Μια και ανέφερες τους Βαρβάρους, που είναι η γενέτειρα το Καζαντζάκη, να σε ενημερώσω ότι έχουν μετονομαστεί σε Μυρτιά, όπου ο κύριος Λι μπορεί να επισκεφθεί -εάν δεν το έχει κάνει ήδη- το μουσείο προς τιμήν του αγαπημένου συγγραφέα. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω τι θα κάνει ο κύριος Λι με τους βαρβάρους και τους Βαρβάρους, εκείνο που ξέρω είναι ότι η δική μου επιθυμία για επίσκεψη είναι μεγάλη. Στο μουσείο δεν έχω πάει,αλλά ευτυχώς έχω δει πολύ από το υλικό του, όταν περιόδευσε σε κάποιες εκθέσεις ανά την Ελλάδα (Είδα στην Αθήνα και στην Τήνο). Όταν πάμε, πάντως, θα ζητήσουμε ξενάγηση από κανένα διαδικτυακό φίλο! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή