Το τέλος των αρχών

- Είναι ζήτημα αρχής, είπε, με κάποια υποψία περηφάνιας ο Δίδυμος.

- Και γιατί οι άνθρωποι, αδερφέ, σκοτώνονται να επινοούν αρχές;

- Όχι μόνο να επινοούν, αλλά και να τις κρατάνε, Λάμπρο. Βάση, πυξίδα κι οδηγό να τις έχουν. Μα, γιατί είναι άνθρωποι, ρε Λάμπρο˙ γιατί άνω θρώσκουν. Γιατί έτσι αξιώνονται, έτσι αντιπαλεύουν το μέσα ζώο. Βέβαια..

- Βέβαια;

- Βέβαια, είναι ενδιαφέρον να δούμε όχι πότε και γιατί τις χτίζουν, αλλά πότε και γιατί τις γκρεμίζουν, τις καταργούν.

            Κάπου εκεί χτύπησε το τηλέφωνο, διακόψανε τα αδέρφια τη συζήτηση, την άφησαν.

            Το καρφάκι, όμως, από την τελευταία φράση του αδερφού του, για ώρες τριβέλιζε το μυαλό του κυρίου Λι. Χάρτινα οχυρά οι αξίες πίσω από τις οποίες ταμπουρώνεται ο άνθρωπος, σκεφτόταν. Όσο κι αν τις επιδεικνύει και τις προτάσσει στη ζωή του – σημαίες περήφανες που κυματίζουν – εν ριπή οφθαλμού τις εξαφανίζει, όταν η ανάγκη μιλήσει. Θυμάται πολλές τέτοιες κατολισθήσεις δικές του, τσουβαλιασμένες τώρα στη σκοτεινή αποθήκη της μνήμης:

            Το μέσον που χρησιμοποίησε στο στρατό, για να μη γίνει δόκιμος και υπηρετήσει έξι μήνες παραπάνω – η ακεραιότητα δε σήκωνε «μέσα» στη μέχρι τότε ζωή του˙ όμως εκεί λύγισε. Εύκολα, γρήγορα, αναίμακτα, καλύφθηκε: «Μα δε βλάπτω κανένα, δεν το κάνω σε βάρος κανενός, είναι απλώς βλακεία να μην το κάνω. Στοιχειώδης άμυνα απέναντι σ’ ένα άδικο σύστημα..» καιλοιπάκαιλοιπάκαιλοιπά.

            Αλλά και πριν λίγες μέρες, όταν οΥιοθετημένος ταραζόταν από τις σπασμωδικές κρίσεις της εφηβείας του, μήπως αυτός δεν πέρασε την κόκκινη γραμμή, μήπως δεν τσαλάκωσε πάλι την ακεραιότητά του αρχίζοντας να παρακολουθεί τους διαλόγους του μικρού με τους φίλους του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Ε, ναι, για τη σωτηρία του παιδιού!

            Οπότε; Ο μικρός άνθρωπος κατασκευάζει αξίες πολύ βαρύτερες απ’ αυτές που μπορεί να σηκώσει;

            Και να τους, σήμερα, παραμονή πρωτοχρονιάς, ο Λι να μεταφέρει  τις σκέψεις αυτές στον Δίδυμο, και οι δυο τους να συνεχίζουν τη συζήτηση και να συμφωνούν, όπως λίγες φορές το κάνουν, ότι ίσως ακριβώς αυτό έχει ανάγκη να κάνει ο άνθρωπος κι ας αποδεικνύεται στο τέλος αδύναμος και κατώτερος των περιστάσεων:

            Να χτίζει σκάλες, να κατασκευάζει φτερά, να ονειρεύεται ουρανό. Κι ας μη διαθέτει τα καλύτερα υλικά. Κι ας σπάει τα μούτρα του, συχνά πυκνά. Κι ας έχει βιώσει, ξανά και ξανά, το τέλος των αρχών του. Φαίνεται πως αυτό το τέλος, τέλος δεν έχει.

            Σε λίγες ώρες αλλάζει η χρονιά.  Ο Λι αποχαιρέτησε τον Δίδυμο – που του ευχήθηκε «καλά χτισίματα, αδερφέ!» - και ξεκίνησε την καθιερωμένη του παραμονιάτικη βραδινή περιπλάνηση  στους δρόμους που μόλις άρχιζαν να ανασαίνουν από την έντονη κίνηση της μέρας. Τα φωτάκια στα μπαλκόνια έστελναν τα δικά τους σήματα μορς. Αλλάζει ο χρόνος. Τι φράση κι αυτή.. Ο Λι χαμογελάει. Συλλογίζεται την  αέναη εναλλαγή του τέλους και της αρχής του χρόνου και την παραλληλίζει με την αέναη επιμονή του ανθρώπου να ξανανεβαίνει. Στο μυαλό του ο μύθος του Σίσυφου αντιπαλεύει με την κουβέντα του Ρίτσου – πώς το ‘λεγε; κάτσε: 

"(…) γιατί ολόκληρη η ζωή, ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι ένας κύκλος. Όχι, όχι κύκλος, θα μπορούσα να πω μια σπείρα. Μια ανερχόμενη, ανελισσόμενη σπείρα. Όλο και πιο πάνω, όλο και πιο πάνω. Ως πού; Δεν έχει τέλος, το ατελεύτητο που συναντάται με το απέραντο. Ατελεύτητο και απέραντο. Να το ζήσεις μόνο μια στιγμή το έζησες για πάντα και είναι σαν να υπάρχεις πάντα. Και υπάρχεις, έτσι δεν είναι; Υπάρχεις, υπάρχω, υπάρχουμε. Η αιώνια ανθρώπινη ύπαρξη».