Υπερβάλλω.
Δεν κάθησε να γράψει κάτι εκτενές, κάτι μεγαλόπνοο, κάτι φιλόδοξο.
Καμιά φορά κάποιες σκέψεις του, σαν πεταλούδες κι αυτές, τις
κυνηγούσε με την απόχη τής γραφής, περισσότερο για να τις θυμάται και να τις
συζητάει με τον Δίδυμο. Τις αποτύπωνε, λοιπόν, κάπως βιαστικά και ατημέλητα, κι αυτό ήταν όλο. Μετά, τους
έβαζε ημερομηνία και τις αποθήκευε σε ένα φάκελο με τίτλο «Σκέψεις της ημέρας».
(Δεν είναι της ώρας να σχολιάσω ότι δεν είχε αντιληφθεί πως μ’ αυτό τον τρόπο συμπλήρωνε σιγά σιγά
ένα ενδιαφέρον προσωπικό ημερολόγιο.)
Τις προάλλες λοιπόν, καθώς περπατούσε σε ένα τυπικά στενό
πεζοδρόμιο της περιοχής των Αμπελοκήπων, όπου πια ούτε αμπέλια ούτε κήποι,
γκρίζο πρωί και με πολύ κρύο, έκανε μια σκέψη που τον έκανε να αναπηδήσει από
χαρά, γιατί αμέσως κατάλαβε ότι αυτή θα ήταν η σκέψη της ημέρας. Και, όπως και
να το κάνεις, η χαρά συνοδεύει κάθε καινούριο που γεννιέται. Κατά το σύνηθες,
την επεξεργάστηκε για δευτερόλεπτα, ίσα ίσα για να σχηματιστεί κάπως, και μετά
την άφησε.
Τα πλούσια γεγονότα της ημέρας που
ακολούθησε, το εξιτήριο της μητέρας του από το νοσοκομείο με την καταδίκη στο
χέρι για θάνατο από καρκίνο εντός ολίγων μηνών, οι συζητήσεις του και οι επαφές
του για το θέμα αυτό, τα διαβάσματα με τον Υιοθετημένο, οι ειδήσεις που όλη
μέρα βούιζαν για το νέο τρομοκρατικό χτύπημα, η ίδια του η κούραση και το κρύο
μέσα κι έξω, ήταν παράγοντες που έκαναν
την πρωινή σκέψη να φαίνεται πολύ μακρινή, σαν μιας άλλης μέρας, όπως
κάποια εντύπωση που μέσα στο όνειρο μοιάζει σημαντική και η πραγματικότητα τής
αλλάζει διαστάσεις. Δεν ήταν ζεστή πια, αποφάσισε να μην ασχοληθεί μαζί της.
Κι έτσι η σκέψη πέθανε πριν
γεννηθεί.
Αστραπιαία του έμοιασε με τα
εκατομμύρια δαιμονισμένα, ταχύτατα σπερματοζωάρια που δε θα γονιμοποιηθούν ποτέ
και που θα χάσουν την ευκαιρία να γίνουν ανθρωπάκια. Κι αναρωτήθηκε πόσες
σκέψεις να πηγαίνουν καθημερινά έτσι, στα χαμένα. Γιατί κι αυτές οι καημένες,
για να αποκτήσουν υπόσταση, χρειάζεται να εκφραστούν, κάπου, κάπως˙ αν όχι, δε
θα υπάρξουν ποτέ.
Πίσω από τον κόσμο των εκφρασμένων
στοχασμών υπάρχει, λέει ο κ. Λι, ένας άλλος, απέραντος άδηλος κόσμος άδηλων
στοχασμών.
Σήμερα κατάφερε να τον δει, γιατί αυτός ο
κόσμος, σα μαύρη τρύπα, απορρόφησε μια
σκέψη του.
No matter how small we feel in our daily situation, we are always part of something greater, έλεγε ένας σοφός μου φίλος.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Even for the simple flight of a butterfly,
all of the sky is necessary".
Paul Claudel, 1868 – 1955, French poet and dramatist.
"Même pour le simple envol d’un papillon, tout le ciel est nécessaire".
Πολύ με στεναχώρησαν τα νέα, σχετικά με τη μητέρα σας...
Προσωπικά, έχω δει, πως το να γράφει κανείς τις όποιες σκέψεις του, δεν θεραπεύει αλλά κάπου βοηθά, μια και αισθάνομαι πως τίποτα δεν πάει χαμένο...
Καλό μας βραδάκι!
Καλή μας Άιναφετς, σπεύδω να διορθώσω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Μην ανησυχείτε για τίποτα σχετικό με τον κύριο Λι. Η ζωή του είναι μια ζωή που την ξετυλίγει στο χαρτί και στις οθόνες, ένα alter ego, ίσως, του αφηγητή του, αλλά αρκετά αυτονομημένο, εν πολλοίς φανταστικό και δημιουργημένο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφοντάς σας ως Διον. Μάνεσης, σας καθησυχάζω λέγοντας ότι η δική μου μητέρα έφυγε από τη ζωή,δύο χρόνια τώρα, πλήρης ημερών και αρκετά ήρεμα, κρατώντας τα χέρια των δυο παιδιών της.
Αλλά, για να ευθυμήσουμε και λίγο, να σας πω ότι η τόσο ωραία φράση που μου γράψατε με το παπιγιόν μου έφερε στο μυαλό την εποχή όπου, παιδί εγώ, είχα μάθει από τη μητέρα μου - που ήταν και καθηγήτρια γαλλικών - ότι η πεταλούδα λέγεται παπιγιόν. Με την παιδική μου φαντασία, λοιπόν, όταν έβλεπα πεταλούδες, τις μετέτρεπα σε .. ιπτάμενα παπιγιόν, που το είχαν σκάσει από τα επίσημα κουστούμια των ανδρών του χορού! (Είδατε; Και μετά λέγαμε για τη χάρη των γλωσσών!)
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, πάντα τα χαίρομαι, και απολογούμαι για το φίλο μου, τον φανταστικό κύριο Λι, ο οποίος σας προκάλεσε αυτή τη σύγχυση με .. τις μαμάδες! (Εδώ που τα λέμε, καλά θα έκανε να άφηνε κι αυτή τη σκέψη του άδηλη, μπας και ησυχάζαμε όλοι!)
Καλή βδομάδα και σε σας :-)
Έχει ενδιαφέρον, πως ένα κείμενο ειδικά σε blog, μπορεί και να παραπλανήσει αλλά και ν' αφήσει χαμόγελα ανακούφισης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρώτηση:
Η μητέρα σας, που υπήρξε καθηγήτρια γαλλικών, κατάφερε άραγε να μάθει γαλλικά στους γιούς της;
Η δική μου, κατάφερε να μου μεταδώσει την αγάπη της για το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων,(ακόμα διαβάζει στα 92 της!)αλλά δεν κατάφερε να μου μάθει να γράφω στα γαλλικά, (από αντίδραση!) γι αυτό και "αποφεύγω" τους Γάλλους bloggers!!!
Όσο για το παπιγιόν, βρίσκω τον συσχετισμό πολύ τρυφερό!
Παρακαλώ τον κύριο Λι, να μη κοψοχολιάζει τους αναγνώστες του!!!
Καλή εβδομάδα να έχουμε!
:-)
ΔιαγραφήΆιναφετς, τον παρακαλώ κι εγώ τον κύριο Λι για πολλά, αλλά είναι ανεξέλεγκτος. Πιθανώς έχει και μια τάση να βασανίζει το δημιουργό του, αυτό χρειάζεται εξακρίβωση. Ένα θηρίο είναι!
Αλλά, όντως, αφού ζω κοντά του, θα τον ελέγχω τακτικότερα και προσεκτικότερα - ήταν απαράδεκτο αυτό που έκανε!
Αχ, οι μητέρες! Την υγειά της να 'χει και να διαβάζει για πολύ ακόμη! Η δική μου δε μας τα έμαθε στο σπίτι, αλλά στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Μερικές χρονιές διάλεξα την τάξη της, γιατί ήταν ήπια, έβαζε λίγα κι έτσι εκτός από γαλλικά, μαθαίναμε και να είμαστε κάπως άτακτοι, μαθαίναμε να ανταλλάσσουμε χαμόγελα πίσω από τις πλάτες των συμμαθητών μας κλπ. Εν ολίγοις, μας χάρισε αναμνήσεις για το μέλλον!
ΥΓ. Ο κύριος Λι, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο μου φωνάζει: "Πολλά φιλιά στη φίλη μου τη Στεφανία!"
Ο/Η Roadartist άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "ο απέραντος κόσμος των άδηλων στοχασμών":
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς που υπάρχει το διαδίκτυο και διαβάζουμε τον κύριο Λ.
Πεταλούδες όλοι μας :)
Roadartist,
ΔιαγραφήΕκτός από άδηλους στοχασμούς, φαίνεται πως υπάρχουν και άδηλα σχόλια στα μπλογκ. Για 2η φορά το σχόλιό σου εμφανίζεται μόνο στο μέιλ μου και όχι στο μπλογκ. Είναι σίγουρο ότι δεν έχει τίποτα μαζί σου ο κύριος Λι; :-)
Φοράω το παπιγιόν μου και ευχαριστώ σας πολύ :-)
Μα αφού το είδα δημοσιευμένο... Τι γίνεται, το σβήνει μετά; :P :P :P :P
ΔιαγραφήA! Το επιμένον (σχόλιο) νικά! Αυτό το είδα εδώ!
Διαγραφή(δημοσιευμένο;!;! Όχι, εγώ δεν τα είδα. Τέλος πάντων, αυτά έλεγα στην Άιναφετς: Ανεξέλεγκτο ζιζάνιο ο Λι. Πρέπει να αρχίσουμε να παίρνουμε τα μέτρα μας..
Να και οι εκλεκτικές συγγένειες με τον κύριο Λι !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η τρυφερή μελαγχολία για κάποιες χαμένες σκέψεις μου είναι πολύ γνωστό συναίσθημα .Τι ωραία που το έκανε πιο χειροπιαστό ο κύριος Λι . Τις νιώθω να χαμογελούν με ευγνωμοσύνη σαν πυγολαμπίδες που δυνάμωσε το φώς τους .
Αλλά και ως ...ζουζούνια μια συγγένεια την έχουμε , μια που όπως με περιέγραψε μια φίλη έχω τον μηχανισμό της μέλισσας .
Μερσί για το μέλι το επιούσιον ;-)
είπε κανείς πως οι μέλισσες δεν είναι ξεχασιάρες ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέχασα το πιο σπουδαίο ( ;-) )
Μα τι ωραίες φωτογραφίες !!!!!!!!!
Υγ. Θα με παχύνετε σήμερα . Πήγα μια μικρή βόλτα , άνοιξα μερικές μποτίλιες ,συνταξίδεψα γελώντας (τι δώρο) μ'ένα μυγάκι , ήπια λίγο καφέ που είχε απομείνει σ'ένα φλιτζάνι (εξαιρετικό χαρμάνι !!! ) κι ύστερα έφυγα βιαστικά γιατί...είχα μια δουλειά στο...εσωτερικό ...για ένα γεμάτο νεροχύτη ;-))
Αλλά σ'αυτά τα μέρη ,ζουζούνισε η μέλισσα μέσα μου, να με ξαναπάς έχει πολύ ωραία άνθη !!!
Καλό μου ξωτικό,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι σαν (φιλ)εργατική μέλισσα που άντε να την προλάβω, έτσι όπως ζουζουνίζει από άνθος σε άνθος κι από σχόλιο σε σχόλιο!
Λοιπόν, εσείς δώσατε υπόσταση στα άδηλα! Τα μετατρέψατε σε πυγολαμπίδες που μαγεύουν το τοπίο. Αν είναι να το πετυχαίνουμε αυτό, ας αφήνουμε κι άλλες, πολλές, αφανέρωτες σκέψεις!
Όσο για το μηχανισμό της μέλισσας, ε, κάτι θα ξέρει η φίλη. Καμιά φορά, κοιτάζοντας στα μάτια τους καλούς φίλους, είναι σα να κοιτάς τον καθρέφτη. Κι αυτός λέει αλήθεια - κι ας κάνει ρίμα με τον ψεύτη κι όχι με την αλήθεια..
Παραμερίζω τη σεμνότητα, για να σας ευχαριστήσω για τη βόλτα που κάνατε. Ελπίζω να ήταν καλά. Το δε πάτσγουορκ που φτιάξατε στο υστερόγραφο με τα τοπία της βόλτας, μου μένει για θαλπωρή :-) Τώρα .. γιατί η βόλτα σάς έστειλε στο νεροχύτη, ούτε να το υποψιάζομαι δε θέλω!
Έκανα κι εγώ μια μικρή βόλτα (στα διαλείμματα από πολλών ειδών νεροχύτες..) και χαμογέλασα όταν είδα σε μια ωραιότατη φωτογραφία την Ακρόπολη να επιβιβάζεται στο αεροπλάνο(απηύδισε;), κάνοντας αναλογία με τα φαναράκια - άδηλους στοχασμούς της φωτογραφίας αυτής της ανάρτησης. Εξαιρετική!
(Απόψε στη συνήθη φλυαρία προστέθηκε και η κούραση, με αποτέλεσμα να χρειάζεστε μάλλον μεταφραστικό λεξικό.. Θα προσπαθήσω να βελτιωθώ!)
Καλό σας βράδυ :-)
Ε τι ;γιατί ; θα προτιμούσατε να με στείλει στο εξωτερικό για ... συνέδριο ; :Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφή(Ευτυχώς που υπάρχουν και οι βόλτες να μας αποσπούν και οχι να μας στέλνουν φυσικά στους νεροχύτες . )
Απολύτως περιττό το λεξικό . Σαφέστατα όλα . Σοβαρευτείτε επιτέλους :-)) :-)) Νάνι τώρα !
Ωραιότατα, εξωτικό! Ας συνεχίσουμε έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στις βόλτες, στα συνέδρια και στους νεροχύτες μας!(γι' αυτούς θα τα πούμε, χάρη σε σας, στην επόμενη ανάρτηση. Ως τότε, να είμαστε καλά, καλοκοιμισμένοι και σοβαροί :-) )
ΔιαγραφήΟ/Η Katerina Toraki άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "εκλεκτικές συγγένειες":
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολο αυτό το παιχνίδι αγαπητέ Λι. Πρέπει, όχι απλά ναχεις διαβάσει μα και ναχεις καλά χωνέψει, έτσι δεν είναι; Εγώ πάλι έχω βρει ένα, ας πούμε πιο εύκολο, ή και παρόμοιο παιχνίδι, το ντόμινο ανάγνωσης, από το ένα βιβλίο στο άλλο, από τον ένα συγγραφέα στον άλλο. Λες να υπάρχουν κι εκεί εκλεκτικές συγγένειες; Μάλλον...
(Κάτι δεν κάνει καλά ο κ. Λι, φαίνεται, Κατερίνα: Το σχόλιο ήρθε στο μέιλ του, αλλά δεν εμφανίστηκε απευθείας στο μπλογκ - κι έτσι αναγκάστηκα να το μεταφέρω μ' αυτό τον τρόπο..)
ΔιαγραφήΕε, ναι, δύσκολο, αλλά παιχνίδι. Ας κρατήσουμε το ουσιαστικό :-)
Το ντόμινο μου φαίνεται πιο ευλύγιστο και μάλλον προσφέρει μεγαλύτερη ποικιλία μετάβασης από βιβλίο σε βιβλίο. Το κωμικοτραγικό που μπορεί να πάθει, πάντως ο Λι και ο καθένας, όταν επιχειρεί τέτοιους αυτοσχεδιασμούς, είναι, λησμονώντας το συνειρμό που συνέδεσε τα βιβλία, να ..χάσει τα αυγά και τα πασχάλια!
Από την άλλη, έχει και τη γοητεία του να αφήνουμε κάπου κάπου κι εκείνον το σαγηνευτικό τρελό του Μανόλη Αναγνωστάκη να μπαίνει στις γραμμές και να αναστατώνει τι στέρεες παρατάξεις.
[Ευκαιρία για copy paste:
Το σκάκι
Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τί τους θέλω;
(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)
Όλα, και τ’ άλογά μου θα σ’ τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ώς την άλλη
Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.]
Ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα, Κατερίνα - κι ας μας δυσκόλεψε ο Μεγάλος Αδελφός..