Παρασκευή μεσημέρι, λιακάδα, σχολώντας στο εξάωρο – η
Δευτέρα αιώνες μακριά.
Ο κύριος Λι
τακτοποιεί τα πράγματα, να τα βρουν έτοιμα τα παιδιά την Κυριακή, να μπορέσουν
να δουλέψουν οργανωμένα και μεθοδικά, δηλαδή με χαρά. Πινέλα και χρώματα,
βούρτσες και πανάκια, σκάλα, κουβάδες, δοχεία, σφουγγαρίστρα και στουπιά. Τρεις
μήνες αγωνιζόταν να πάρει την άδεια από τον διευθυντή να ζωγραφίσει με τα
παιδιά εκείνον τον ξεφτισμένο τοίχο δίπλα στη σκάλα. Επιμένοντας τα κατάφερε. Επιμένοντας
τα κατάφερε. Επιμένοντας τα κατάφερε. Και τώρα είναι όλα έτοιμα για την
Κυριακή. Και τα παιδιά αδημονούν.
Λιακάδα
έξω, λιακάδα μέσα. Παρασκευιάτικα χαμόγελα σχολάσματος.
Προσπερνώντας
τον, ο Συνάδελφος:
«Γεια σου,
ρε Λι, με τα ωραία σου! Καλό σαββατοκύριακο!»
Ο Λι
κοιτάζει τα χρώματα. «Ωραία, ωραία είναι», απαντάει˙ και συμπληρώνει: «Δε
θέλεις να ‘ρθεις κι εσύ, ρε Δημήτρη;»
Ο
Συνάδελφος χαμηλώνει λίγο τον τόνο.
«Έλα να σου
πω», λέει, και λέγοντας πλησιάζει ο ίδιος τον Λι. «Τα παιδιά, ρε, ούτε τα μισά
δε θα ‘ρθουν, αλλά κι αυτά που θα ‘ρθουν θα σου βγάλουν την ψυχή κυριακάτικα.
Το ‘χεις σκεφτεί καλά; Εγώ σιγά μη χάσω την Κυριακή μου, ρε˙ δε θα χάσω το
χρόνο μου έτσι˙ έτσι κι αλλιώς, δε μας άφησαν και πολλά. Χαιρετώ!»
Το
«χαιρετώ» ο Συνάδελφος το είπε με ξανά αγέρωχο τον τόνο της φωνής του. Η
απολογία είχε τελειώσει, το συννεφάκι ήταν περαστικό, στιγμιαίο. Ξανά αιθρία.
Δεν
εκπλήσσεται – ή μήπως πάντα εκπλήσσεται; - από τις συμπεριφορές των ανθρώπων ο
Λι. Τις πασπατεύει, όμως. Πότε χάνει το χρόνο του ο Συνάδελφος; σκέφτεται . Τι
σημαίνει, άραγε, απώλεια χρόνου και τι κέρδος;
Ποιες αντιλήψεις, ποια κοσμοθεωρία πίσω απ’ αυτές τις εκφράσεις; Πότε
μπόρεσε να σκεφτεί κανείς πώς κερδίζει και πώς χάνει το χρόνο του;
Για τον
Συνάδελφο ένα κυριακάτικο μεσημέρι που θα συναντηθούν κάποιοι άνθρωποι για να
μοιραστούν, να ανταλλάξουν, να εκφραστούν και να απλώσουν χρώματα είναι ένα
χαμένο μεσημέρι. Πότε, ποιος, πώς τον δίδαξε την απώλεια του χρόνου;
Δυσκολεύεται
ο Λι, χάνεται. Κι αυτό το μπλε μαρέν πού στο καλό το έχει βάλει;
Μη στεναχωριέσαι κύριε Λι, αν δεν βρίσκεις το μπλε μαρέν, δεν θα λείψει στα παιδιά που αδημονούν να ζωγραφίσουν το τοίχο ειδικά μια Κυριακή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες πως ορίζει η σκέψη, τον χαμένο ή τον κερδισμένο χρόνο γιατί όλοι έχουμε δει πως όταν κάνουμε αυτό που αγαπάμε, ο χρόνος σταματά, μαγικά!!!
Πολλά ΑΦιλιά με μια καλή μέρα! :)
Ωραιότατα και με συνοπτικές διαδικασίες (προς συμμόρφωσιν κάποιων φλύαρων κυρίων εδώ μέσα - λέγε με Λι) όρισες τον κερδισμένο χρόνο: Εκεί που απλώνουμε την αγάπη μας. Συνυπογράφω και το προωθώ στην ανθρωπότητα!
ΔιαγραφήΥΓ. τελικά, σταμάτησε να το ψάχνει το χρώμα ο Λι. Σκέφτηκε να αφήσει τα παιδιά να αυτενεργήσουν. Όποτε το επιχειρεί, κερδισμένοι βγαίνουν όλοι.
Πολύ καλό σας απόγεμα, μαγισσούλα!
Τρεις μήνες για να πάρει την άδεια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο πολυάσχολος ο διευθυντής ε;
Aν ο τοίχος της φωτογραφίας, είναι αυτός που ζωγραφίσατε, σας αξίζει ένα θερμό χειροκρότημα!
Αισθητικά άψογο! Κι αυτός να μην είναι δηλαδή, το χειροκρότημα ισχύει. Για τη "χαμένη Κυριακή" του κυρίου Λι, για τις ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες του και για την ελπίδα που μας αφήνει η παρούσα ανάρτηση. Πως υπάρχουν ακόμα φωτισμένοι άνθρωποι, με υγιή σκέψη και αγάπη για τα παιδιά.
Φαντάζομαι πως ο κ. Δημήτρης θα σκέφτηκε "Χαλάς την πιάτσα ρε άνθρωπε!..."
Ποιος ξέρει πόσο πιο "δημιουργικά" σπατάλησε την Κυριακή του (;)
Τα σέβη μου στον κ. Λι και στους μικρούς ζωγράφους :-)
Καμιά φορά δεν παίρνει και καμία άδεια.. Όχι από έλλειψη χρόνου. Πάνω από το χρόνο μπορείς πολλές φορές να δεις να λείπουν άλλες λεπτομέρειες: ενσυναίσθηση, πάθος, δοτικότητα, έμπνευση,όρεξη, όραμα, ανοιχτό μυαλό, τόλμη, καινοτόμα διάθεση, αγάπη, κοινός νους, τέλος πάντων, είναι πλούσιος ο κατάλογος των απουσιών, ας μην το κουράζουμε.
ΔιαγραφήΟι φωτογραφίες, Μαρία, είναι από τους πολλούς σχολικούς τοίχους που έχουν ζωγραφιστεί. Και σκέψου ότι γι' αυτό υπάρχει νόμος περί φθοράς δημόσιας περιουσίας, με βάση τον οποίο υφίστασαι όχι ασήμαντες κυρώσεις.. Πάντως, για την ώρα το έργο της φθοράς της δημόσιας περιουσίας καλά κρατεί, καθώς αυτή η φθορά φέρνει την άνθιση της πραγματικής περιουσίας, που είναι τα παιδιά, τα παιδιά που (και) κάπως έτσι μαθαίνουν ότι το σχολείο εκτός από μια γκρίζα ζωή μπορεί να χαρίζει και πολλά πολλά χαμόγελα.
Για τον κ. Δημήτρη δεν έχω πια πληροφορίες. Νομίζω πως είναι γαντζωμένος στη θέση του, να βγει στη σύνταξη και πάρει λιγότερα χρήματα.
Πολλά πολλά φιλιά.
Να λοιπόν που και εγώ, ως πρόσφατος αναγνώστης σου αγαπητέ Διονύση, αρχίζω και πατάω στους βηματισμούς του Κυρίου Λί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι νιώθω πλήρως δικαιωμένος για την επιλογή μου να γίνω "ακόλουθος" εδώ αυτού του εν λόγω Κυρίου.
Που έχει σχέση και δουλεύει με παιδικές ψυχές, με χρώματα και ζωγραφιές. Που επίσης παρατάει τις ...Κυριακές του και τις αποτυπώνει, μαζί μετα συναισθήματά του, σε Τοίχους καμβάδες με εκείνη την κόκκινη πεταλούδα να ξεχωρίζει.
Απόλυτα δικαιωμένος λοιπόν για αυτόν τον εξαίρετο Κύριο Λι και τον τρόπο σκέψης και τις αξίες του που αρχίζουν και με κερδίζουν.
Καλή Βδομάδα και δύναμη, θα την χρειαστεί ο κ. Λι.
Γεια σου, Γιάννη! Με τη γενναιοδωρία σου νομίζω θα κερδίσεις μια καλή θέση στην καρδιά του κ.Λι, καθώς από μένα καλή κουβέντα δύσκολα ακούει αυτός ο δύστροπος!
ΔιαγραφήΤι "θα", δηλαδή. Την έχεις κιόλας κερδίσει!
Αλλά και όχι μόνο του κυρίου Λι. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. Πάντα ένιωθα πως κάποιος που επισημαίνει ομορφιά γύρω του είναι γιατί την έχει ο ίδιος μέσα του. Δεν το λέω για φιλοφρόνηση. Θεωρώ πως έτσι είναι.
Ευχαριστώ και πάλι, λοιπόν.
ΥΓ. Γιάννη, σου έγραφα και σε προηγούμενο σχόλιο πως δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω το ιστολόγιό σου (!!!) Κάνε ένα κόπο και γράψε μου κάπου τη διεύθυνσή του. :-)
Εξαιτίας του αγαπημένου κυρίου Λι, τα παιδιά έμαθαν πώς να κάνουν τα ίδια το περιβάλλον τους πιο όμορφο. Έμαθαν να συνεργάζονται, να δημιουργούν. Έμαθαν πως το σχολείο δεν είναι μόνο χώρος αποστήθισης και ρουτίνας και πως οι δάσκαλοι δεν είναι αρχιπαπαγάλοι κι απόμακροι. Έμαθαν ακόμα πως δεν διασκεδάζεις μόνο μπροστά σε μια οθόνη. Ου και πόσα άλλα δεν έμαθαν! Κι ο κύριος Λι έμαθε όμως, ε; Όχι μόνο από το Συνάδελφο, αλλά και από τη λιλιπούτεια παρέα του. Σίγουρα άξιζαν τον κόπο οι 3 μήνες και βάζω στοίχημα πως την επόμενη φορά θα είναι λιγότεροι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια σε όσα παιδιά συμμετείχαν, αλλά και στο φίλο μας! Αυτήν την Κυριακή θα την θυμούνται για καιρό πολύ!
Σοφά ομιλείς! Και βέβαια έμαθε πάρα πολλά ο ίδιος ο Λι και κυρίως από τα παιδιά της Κυριακής. Κάποτε μάλιστα είχε την τρελή ιδέα να μοιράζει ένα μέρος του μισθού του στα παιδιά, ακριβώς γι' αυτό το λόγο! Μετά αποφάσισε να μη βάζει το χρήμα ανάμεσά τους και έτσι όλα κύλησαν χωρίς απρόοπτα (του στιλ να μαζέψουνε τον Λι με κανένα τρελομανδύα αιφνιδίως και στανικώς..)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, ολόσωστο ότι την επόμενη φορά δε χρειάστηκαν τρεις μήνες: λίγα χρωματάκια εξημερώνουν και τον πιο αιμοδιψή Ηγέτη. Ο ίδιος ο Λι μου έχει ζητήσει να δημοσιοποιήσω κάποια στιγμή ένα κείμενό του με τίτλο "Η δύναμη της ίριδας"(αγριολούλουδο είναι αυτό, νομίζω..)
Πολύ σ' ευχαριστώ, Κατερίνα :-)
Χα ευκολάκι μας έβαλες κύριε είπα στην αρχή με φαρδύ χαμόγελο .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ύστερα αναλογίστηκα θλιμμένα πόσο και πώς χάνεται στη διαδρομή αυτό που τα αθώα μικρά γνωρίζουν : "μαμά γιατί χαίρομαι πιο πολύ όταν κάνω ένα δώρο παρά όταν παίρνω;;; " (η κόρη μου γύρω στα 5-6 )
Εντάξει δεν θα σταθώ στο "Επιμένοντας τα κατάφερε" αλλά σ'αυτήν την "απώλεια χρόνου" που πάει πακέτο μ'εκείνη τη... ρημάδα την αγάπη ,που όσο περισσότερη δίνεις τόσο περισσότερη έχεις ενώ άμα σε φάει η τσιγκουνιά τρέχεις μετά για αντικαταθληπτικά και για αναζήτηση "νοήματος" στη ζωή .
Και θα καθίσω δίπλα στον κύριο Λι και θα φωνάξω βουβά μαζί του :
Αχ μωρέ " Πότε, ποιος, πώς τον δίδαξε την απώλεια του χρόνου; "
Και θα φύγω μ'ένα γλυκό φιλί και χίλλια ευχαριστώ σε όλους τους αληθινούς δασκάλους της ζωής .
Ααα, ελπίζω η κόρη να μην έχει χάσει τα γυαλιά με τα οποία κοιτούσε τον κόσμο στα 5-6 της (αν και αυτά δύσκολα τα χάνεις, όταν ανήκουν σε ένα στέρεο φορτίο που σου έχουν κληροδοτήσει..)
ΔιαγραφήΌσο για την απώλεια του χρόνου, σε τι ωραίο πακέτο τον έβαλες, ξωτικό! Λέω κι εγώ πως όση περισσότερη (αγάπη) δίνεις τόσο περισσότερη έχεις - κι ας συναντάς και καν'να διαρρήκτη στη διαδρομή.
Κάντε λίγο χώρο να καθίσω δίπλα. Ενώνω τη σιωπή μου με τη δική σας. Έχουμε χρόνο.
Α! Και η μουσική μας παραπομπή. Αν δε σας αρέσει το ύφος, ξωτικό, ξεπεράστε το και ακούστε το στίχο περίπου στο 1:50. Μικρή σχέση με όσα συζητάμε, αλλά συνειρμοί είναι αυτοί, τι να τους κάνεις, τους πρέπει σεβασμός!
Φιλιά, ευχαριστώ :-)
Γκούχ γκούχ ...χμμμ ..εε..
Διαγραφήμήπως να βάζαμε και το λίνκ για το τραγούδι λέω κύριε :-)) :-))
Χεε! Γκουχ γκουχ, εγώ.. χμ..
Διαγραφή(Αν και η σωστή απάντηση είναι ότι το έκανα για να σε δοκιμάσω!!)
Είναι το πασίγνωστο: https://www.youtube.com/watch?v=xI_p4Z6qdZQ
Μα καλά, πώς δεν το είχατε καταλάβει, μου θέλετε και τα λινκ;!;!
Καλνύχτα, καλνύχτα
:-) :-)
Διαγραφήωραίο το...άσχετο !!!
Πικροχαμογελάω πάντα και με τον πρώτο στίχο του.
Νάνι τώρα γιατί καλά χωρίς λεφτά τα καταφέρνει αλλά χωρίς ύπνο δεν... :Ρ
Δεν υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί σαν εσένα Διονύση μου, εκπαιδευτικοί που θα "χάσουν" το χρόνο τους για τα παιδιά, που θα τα πάνε σε ένα θέατρο, σε ένα μουσείο, σε μια παράλληλη δραστηριότητα μια Κυριακή. Άγγιξες φλέβα. Δυστυχώς έτσι είναι. Και είναι πάρα πολύ άσχημο. Ο δάσκαλος δεν είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα. Καλή σου εβδομάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω, roadartist, αν υπάρχουν πολλοί ή λίγοι. Το σίγουρο είναι ότι το τελικό "εκπαιδευτικό προϊόν" δεν είναι καθόλου ικανοποιητικό. Κομμάτι μιας κοινωνίας, άλλωστε, η οποία θεωρώ ότι παρουσιάζει ασφυκτική ένδεια πολιτισμού.
ΔιαγραφήΊσως γι' αυτό έχουμε περισσότερο ανάγκη το απόθεμα της ψυχής ανθρώπων που έχουν όραμα και προσφέρουν.
Ίσως και γι' αυτό ο Λι αναφέρει έτσι, αρχετυπικά, τον συνάδελφο, με σίγμα κεφαλαίο. Κι ίσως γι' αυτό, χωρίς πολλά λόγια, σηκώνει τα μανίκια, παίρνει τις βούρτσες και ζωγραφίζει παρασύροντας.
Καλή βδομάδα και σε σένα.
Συνηθίζεται, αγαπητέ κ. Λι, στην εποχή μας:
ΑπάντησηΔιαγραφήνα μοιράζονται σπάταλα τα συγχαρητήρια και να απουσιάζει η διάθεση για προσφορά και συμμετοχή.
Ναι, Ιχνηλάτη, και "έχει τους λόγους της αυτή η ιστορία", που λέει και το τραγούδι. Τουλάχιστον, όπου τα συναντάμε, ας τα ποτίζουμε - και ας καλλιεργούμε και τα δικά μας, βεβαίως, αποφεύγοντας να μένουμε στις διαπιστώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ. Πάντα ουσιαστικός.
Μπράβο στο Κύριο Λι που επέμεινε κι ήταν διατεθειμένος να "χάσει" (?!) το χρόνο του επενδύοντας στο μέλλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί αυτά τα παιδιά που τον "ακολούθησαν" έμαθαν πράγματα εκείνη την ημέρα που κανένα διδακτικό πρόγραμμα δε θα δίδασκε.
Έμαθαν την έκφραση, τη συνεργασία, έμαθαν πως το σχολείο μπορεί να μας διδάξει περισσότερα πράγματα από τα προφανή.
Και μπράβο και στα παιδιά, που πήγαν τελικά και ζωγράφισαν κι έκαναν τον χώρο λίγο ωραιότερο. Δε ξέρω αν ο κύριος Λι βρήκε τη μπλε απόχρωση που έψαχνε, μα σίγουρα θα έκανε κάτι όμορφο. Διάθεση χρειάζεται και την είχαν όλοι (σχεδόν!).
Χα! Μάλλον ακόμα ψάχνει την μπλε απόχρωση ο κυρ Λι. Γενικά, είναι τύπος που του αρέσει να ψάχνει, πόσω μάλλον και αποχρώσεις. Κάπως έτσι, άλλωστε, συντηρεί και τη διάθεσή του σε ικανοποιητικά επίπεδα :-) Όταν μάλιστα συναντάει κι άλλους με παρόμοια διάθεση, τότε απογειώνεται!
ΔιαγραφήΜαρίνα, σ' ευχαριστώ, καλό σου βράδυ.
Να πεις στον κύριο Λι να μην σταματήσει ποτέ να κάνει τη διαφορά
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί αυτό κάνει Την διαφορά
Εκεί που άλλοι βαριούνται εκείνος προτιμά να τραβήξει τα παιδιά σε δραστηριότητες που θα τους προσφέρουν πολλά !!!
Ok, Μαρία, θα του το πω. Ξέρεις άλλωστε ότι, με όλες τις παραξενιές του, τη γνώμη των σχολιαστών τη σέβεται απολύτως. Θα ήθελε, βέβαια, να ήταν όλο και λιγότεροι αυτοί που βαριούνται, αλλά γι' αυτό χρειάζεται ιώβεια υπομονή..
ΔιαγραφήΚαλή σου μέρα
Κοίτα τώρα τι ήρθε και με βρήκε . Πως να μην το μοιραστώ αμέσως με τον Κύριο Λι ν'αγαλλιάσει η ψυχή του
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.kathimerini.gr/959651/gallery/epikairothta/ellada/h-mytilhnh-vgazei-mikroys-motsart
Ωωωωωω, ευχαριστεί τόσο! Πράγματι, έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται κανείς την εκπαίδευση. Το ξέρει καλά το διεθνές φεστιβάλ κλασικής μουσικής του Μολύβου ο κύριος Λι. Είχε δει ένα ημίωρο ντοκιμαντέρ, είχε πάει στην παρουσίαση των συντελεστών του στην Αθήνα, είχε εντυπωσιαστεί και συγκινηθεί από αυτό ακριβώς: ότι κάπου, σε ένα όχι "έτοιμο" μέρος, όταν υπάρχουν 2-3 άνθρωποι με όραμα που "το βάζουν μπροστά" με πείσμα, ανθίζουν λουλούδια και καρποί. Είναι άκρως ενδιαφέρον, και για τον Λι άκρως συγκινητικό, το τι έχουν πετύχει μέσα σε τρία χρόνια αυτά τα παιδιά που το ξεκίνησαν . Τα παρακολουθεί στενά, συνδράμει όταν μπορεί, τα ενθαρρύνει. Εκλεκτικές συγγένειες, θα λέγαμε, αν μας επέτρεπε η σεμνότητά του να χρησιμοποιήσουμε το επίθετο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι πολύ, ξωτικό, για την ανάγκη μοιρασιάς αυτής της "είδησης".Άσε που διακρίνω και .. εκλεκτικές συγγένειες :-)
Ο Λι τα λέει με το φεστιβάλ από δω: https://www.facebook.com/molyvosfestival
Και το τρέιλερ για το μικρό ντοκιμαντέρ που λέγαμε είναι εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=r7jDdFjVz84
Τα κατάφερες! (ηγαλλιάσθη η ψυχή του! :-) )
Αυτές οι .... συγκινησοσυγγένειες τι μεγάλη χαρά !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαμογελαστή καληνύχτα !