κοντσέρτο για αριστερό χέρι

              Καθισμένος στην πολυθρόνα που κοιτάει στη βεράντα ο κύριος Λι ακούει το κοντσέρτο για αριστερό χέρι, του Ραβέλ. Ο Ραβέλ το έγραψε για τον πιανίστα Πάουλ Βίτγκενστάιν, που είχε χάσει το δεξί του χέρι στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο.

             Όσο κι αν δε συμβαδίζει με την ιστορική αλήθεια, του κυρίου Λι του αρέσει να το σκέφτεται έτσι: Ο Πάουλ, νεαρό και όμορφο παιδί, παθιασμένος πιανίστας. Μόλις άρχιζε τη διεθνή του καριέρα ως σολίστας, τον παίρνουν στον πόλεμο κι επιστρέφει μ’ ένα χέρι. Πιανίστας χωρίς χέρι.

            Θα ακούσει πολλά λόγια παρηγοριάς και συμπαράστασης, θα τον χαϊδέψουν βλέμματα συμπάθειας – πόσο να βοηθήσουν; Όμως ένας φίλος του, ο συνθέτης Μωρίς Ραβέλ, γράφει γι’ αυτόν, ειδικά γι’ αυτόν, ένα πιανιστικό κοντσέρτο  για αριστερό χέρι. Του ανοίγει έτσι μπροστά του το πεδίο της ζωής, της δημιουργίας, της προσπάθειας, του στόχου. Ο Μωρίς δεν τον παρηγορεί. Προσφέροντας τον προκαλεί. Και γίνεται έτσι η έγνοια του κινητήρια δύναμη για τον καλό του φίλο.

            Αυτά τότε, σκέφτεται ο Λι.

            Αλλά, για στάσου˙ προχτές; τι έγινε προχτές;

            Ο Λι έμαθε για τον πρώην  μαθητή του, τον Μικρό Φλαουτίστα. Προικισμένος, ταλαντούχος, μουσικά ιδιοφυής. Και έμαθε πως ο Μικρός Φλαουτίστας, ευάλωτος κι ευαίσθητος, συνάντησε δυσκολίες και πτοήθηκε˙ και εγκατέλειψε˙ και παραιτήθηκε˙και βούτηξε στην κατάθλιψη. Οι φίλοι γύρω παρηγοριά κι ενθάρρυνση, «έχεις ταλέντα», «είσαι δυνατός», «η ζωή θέλει προσπάθεια, μην παραιτείσαι», «δε σου αξίζει» - πόσο να βοηθήσουν; 
            Όμως ο δάσκαλος της μουσικής έγραψε γι’ αυτόν, ειδικά γι’ αυτόν, ένα έργο για πιάνο και φλάουτο. Δεν τον παρηγόρησε. Προσφέροντας τον προκάλεσε. «Μικρέ, έχω γράψει ένα έργο για πιάνο και φλάουτο, θέλω να το ηχογραφήσω και δεν έχω φλαουτίστα. Σώσε με». Και έμαθε ο κύριος Λι ότι ο Μικρός Φλαουτίστας έχει κατεβάσει το φλάουτο απ’ τη ντουλάπα και ετοιμάζεται.

            Το κοντσέρτο για αριστερό χέρι του Ραβέλ έχει κιόλας τελειώσει. Αφαιρέθηκε ο Λι, καθόλου δεν το παρακολούθησε, αναστατωμένος καθώς ήταν παρακολουθώντας τους τρόπους που έχει η αγάπη να ανασταίνει. Μπροστά του το ανοιξιάτικο αεράκι παιχνιδίζει με τις κουρτίνες και το δωμάτιο είναι σα να μιλάει.

αφιερωμένο στον Θοδωρή