Πάσχα.
Άνοιξη, έξοχη εξοχή, χαρά Θεού ( πώς όχι, μόλις αναστημένος..). Ο κύριος Λι και
ο Δίδυμος κάθονται κοντά στο γλέντι του πασχαλινού τραπεζιού, τσιμπολογώντας
κοψιδάκια και συνοδεύοντάς τα με κακό κόκκινο κρασί. Δίπλα σόι, συγγενείς και
φίλοι, άντρες, νέοι, γυναίκες, παιδιά στη συνήθη ευωχία.
-Την
Ανάσταση την έχει δεχτεί ο κόσμος, τη χαίρεταιˑ την
επανάσταση όχι και πολύ, μάλλον τη φοβάται. Γιατί, ρε Μπούφο, μου λες;
-Μην είσαι αφελής, αδερφέ. Η Ανάσταση γίνεται μόνη
της, την Επανάσταση χρειάζεται να την κάνεις εσύ. Ή μήπως όχι;
Τη
ζηλεύει αυτή την αφοριστικότητα του αδερφού του ο Λι, αυτή την τακτοποιημένη
σκέψη του, που λίγο τον νοιάζει αν είναι
και σωστή – «και τι θα πει ‘σωστή’», τον είχε ρωτήσει κάποτε δυσκολεύοντάς τον.
Κλείνει λίγο τα μάτια˙ αίφνης σαν μακρινοί οι
ήχοι απ’ το υπαίθριο τραπέζι και οι φωνές, σαν καρφωμένη στο μυαλό του η φράση
του Δίδυμου, «την επανάσταση χρειάζεται να την κάνεις εσύ», την ώρα που η πασχαλινή συνθήκη τόσο ξελογιάστρα και παραπλανητική
αντιμάχεται την επαναστατική διάθεση – άλλη ξελογιάστρα και πλανεύτρα κι αυτή.
Μπερδεύεται,
ως συνήθως, ο Λι, αποφασίζει να παραδοθεί στην Άνοιξη. Νιώθει πως αυτή, κρυφός
μαέστρος των σκέψεων και των διαθέσεων, έχει απαντήσεις.
Σκέφτηκα πριν γράψω τις σκέψεις μου, να στύψω λίγα πορτοκάλια για να διευκολύνω τη χώνεψη του Πασχαλινού τραπεζιού που μπορεί να μην είχε κοψίδια, κακό κρασί και φασαρία αλλά είχε Ουκρανικές σπεσιαλιτέ της μαγείρισσας και φυσικά κόκκινα αυγά ως Ορθόδοξη Χριστιανή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠίνοντας λοιπόν πορτοκαλάδα, σκέφτηκα πως μάλλον δεν είχε έρθει ακόμα η δική μου ώρα να επαναστατήσω και να αρνηθώ να φάω Ουκρανικό σαλαμάκι στεναχωρώντας την Ουκρανή μαγείρισσα- νοσοκόμα της μητέρας μου, έτσι έφαγα μερικές φετούλες συνοδεία ρώσικης σαλάτας!
Ε! Και τι έγινε λίγο σαλαμάκι, Ανάσταση του Κυρίου σήμερα, θα πει κάποιος;
Καθόλου απλή η εσωτερική χώνεψη όταν χρόνια τώρα δεν τρως κρέας!
Κάτι μου λέει, πως ο κύριος Λι, ακριβώς επειδή είναι άνοιξη, θα καταλάβει και θα βρει τρόπο να εξηγήσει στον Δίδυμο πως οι επαναστάσεις θέλουν γερά στομάχια και το "σωστό" διαφέρει από στομάχι σε στομάχι!!!
Το πώς αναγκάζεται κανείς να προδώσει τα πιστεύω του για να μη στεναχωρήσει τον άλλο, είναι μεγάλη ιστορία και σίγουρα δεν είναι της παρούσης "χαρμόσυνης" μέρας, έτσι δεν είναι;
Πάλι έκανες το μαγικό σου με το σχόλιο με την πορτοκαλάδα, Άιναφετς μας! Χρόνια πολλά!
ΔιαγραφήΧρειάζονται θυσίες μικρές ή μεγάλες για να κάνουμε τον κόσμο πιο όμορφο. Η δική σου μικρή θυσία ήταν από καλοσύνη κι ευγένεια και πρόσφερε ικανοποίηση και χαρά σ' έναν άλλον άνθρωπο. Κάθε φορά πρέπει να ζυγίζουμε τα πράγματα μέσα μας, έτσι δεν είναι; <3
Καλή μου μάγισσα, με τα τόσα πάντα ωραία θέματα που βάζεις. Στάσου, θα τα πάρουμε με τη σειρά, αλλά πρώτα θα έλεγα να υιοθετούσαμε τον ενικό - αρχίζει και δε συμβαδίζει, βρε παιδί μου με την αίσθηση οικειότητας ο πληθυντικός. Ή, όπως λέει και ο Δ.Σαββόπουλος, " δε με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη. Μόνο Σταύρο με λένε, μόνο Σταύρο.. (https://www.youtube.com/watch?v=j4TkQT6U97k)
ΔιαγραφήΛοιπόν, μέσα στις δυσκολίες της μαμάς, που χρειάζεται βοήθεια και συμπαράσταση στο σπίτι, η συνύπαρξη με την ουκρανική κουλτούρα, είτε στην κουζίνα είτε παντού, είναι μία ευτυχής κατάσταση. Ζηλεύω τις ανταλλαγές που θα συμβαίνουν στο σπίτι, όλα αυτά που βλέπετε, οι οικείοι, όταν ανοίγει το παράθυρο στον .. ουκρανικό ορίζοντα. Τα φιλιά μου στη μαγείρισσα, λοιπόν.
Μια και λέμε για μαγειρική. Μεγάλο κεφάλαιο και για τον κύριο Λι η κρεατοφαγία - ή η φυτοφαγία, όπως το προτιμάτε. Σίγουρα κάποια στιγμή θα μου αναθέσει καμιά ανάρτηση επί του θέματος.Ο καημένος, παιδεύεται πολλά χρόνια στη ζωή του ανάμεσα στην ιδέα και στο ένστικτο, είναι να απορεί κανείς πώς επιβιώνει ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά. Έχει περάσει φυτοφαγικές περιόδους στη ζωή του, έχει λυγίσει, καθώς σαρξ ασθενής και η εσωτερική φωνή του πολύ έντονη σε σχέση με τις απαγορεύσεις, τα όρια κλπ, έχει αποφασίσει και ξεαποφασίσει, ας τον αφήσουμε για την ώρα, τον καημένο, παραδοσιακά αυτές οι μέρες με τη σφαγή των αμνών τον αναστατώνουν, ας του δώσει απαντήσεις η άνοιξη, αφού έτσι θέλει να πιστεύει..
Το δε θέμα της προδοσίας των πιστεύω και των υποχωρήσεων για την αγάπη των άλλων κι αυτό τεράστιο, ίσως του αξίζει μια μεγαλύτερη συζήτηση. Η ευελιξία, πάντως, που τόσο ωραία προτείνει η Φακίδα, η ευελιξία που στηρίζεται στην ευγένεια της ψυχής, τη δοτικότητα, την αγάπη, τελικά, μου μοιάζει εξαιρετική λύση.
Αυτά τα λίγα για σήμερα και μάλιστα χωρίς ποίημα - αυτά είναι αερικά και ή έρχονται μόνα τους, αυτόκλητα, πάντως σίγουρα δεν πιάνονται στα δόκανα που τους στήνουμε. Οπότε, ας σεβαστώ το ρυθμό τους :-)
Πολλά ανοιξιάτικα φιλιά (πώς λέγονται στα ουκρανικά;)
Μα γίνεται επανάσταση με κοψίδια και -έστω- κακό κρασί; Γιατί όπως είπε ο ποιητής "Και τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες" (Λειβαδίτης)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουτέστιν Διονύση μου, καλή μας χώνεψη απ' το πασχαλινό τραπέζι και πολλές ευχές για την Ανάσταση!
Καλημέρα, Μαρία. Λες τα κοψίδια να .. κόψουν τη φόρα του Λι για επανάσταση; Αλλά, και βέβαια, κι ο Λειβαδίτης κι εσύ πολύ καλά τα βλέπετε: Ποιος χορτάτος επαναστατεί; Ακόμα κι αν κορέσει την πείνα του, υπάρχουν κι άλλου είδους πείνες που ονειρεύονται ανατροπές.
ΔιαγραφήΣτο κείμενο ο Λι λέει πως η άνοιξη αντιμάχεται την επαναστατική διάθεση, αλλά εγώ σκέφτομαι πως επίσης θα μπορούσε να την εμπνέει. Τόση εισβολή ζωής που είναι η άνοιξη δεν είναι δύσκολο να έχει μια τέτοια εμπνευστική επιρροή. Κι ας μην υπάρχει πάντα και καλό κρασί :-)
Σ' ευχαριστώ - πάντα, πολύ - για τα τόσο εύστοχα σχόλιά σου και τη ζεστή σου παρουσία.
Καλημέρα και χρόνια πολλά! Είδες πώς έρχονται τέτοιες σκέψεις στις πιο «άσχετες» στιγμές, κύριε Λι; Γιατί άραγε; Μήπως επαναστατεί το μυαλό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω τι έκτασης επανάσταση εννοείς, αλλά πάντα ξεκινά μέσα μας. Σου βάζω κι ένα τραγουδάκι με νόημα που αγαπώ. Κλείσε τα μάτια κι απόλαυσε την Άνοιξη! :)
https://www.youtube.com/watch?v=6K-kD0UJa9s
Κατερίνα, σου απαντάω ακούγοντας, βέβαια, την .. άπονη άνοιξη του Θ. Κοτρονιά (μου αρέσει και η έκδοση με τη Σοφία Λαμπροπούλου στο κανονάκι: https://www.youtube.com/watch?v=Hh23aSBW6qg), η οποία πολύ μας έχει ξεμυαλίσει, φαίνεται.
ΔιαγραφήΝαι, το μυαλό το άτιμο έχει τους δικούς του ρυθμούς - σιγά μην υπάκουε σε όλες μας τις εντολές και κυρίως στις στερεοτυπικές. Είναι λίγο διαόλου κάλτσα, συνεργάζεται και με το συναίσθημα - κι ας λένε - και μας βάζει δύσκολα ακόμα και στις πιο φαινομενικά άσχετες στιγμές.
Είναι, ωραίο, βέβαια, ότι κάποιες στιγμές φορτίζονται έτσι (λίγη άνοιξη, λίγη φύση, λίγο κόκκινο κρασί, κάποιες παρουσίες, διαθέσεις, ανάγκες..) που σε ωθούν σε έντονη βίωσή τους. Οπότε, ναι, κάπως έτσι, φαντάζομαι σκέφτεται την επανάσταση και ο Λι, αρχικά, τουλάχιστον, εσωτερική, πιστή στην ίδια της την ετυμολογία: επί+ανά+ίσταμαι, κάτι σαν γκρεμίζω τα κυβάκια μου και τα ξαναστήνω αλλιώς, ένα πράμα..
Καλημέρα, λοιπόν, χρόνια πολλά και σε σένα. Ο Λι σε ευχαριστεί πολύ.Τον παρατηρώ να σε διαβάζει με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.
Μόλις το άκουσα. Διαφορετικό ταξίδι... :)
ΔιαγραφήΕυχαριστώ για το τραγούδι του συνονόματου σου! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον ακούω απ΄τα πρώτα του βήματα όταν ήμουν κοπελίτσα και αυτό τα καλοκαίρια στις Σπέτσες!
Αργότερα έμαθα πως για καιρό ήταν στη νεανική παρέα του Παραμυθοσυντρόφου μου! ;-)
Όσο για τα ουκρανικά φιλιά, λέγονται "τσιλούγιο"!
Πολλά Α Τσιλούγιο λοιπόν! ;-)
Το (πολύ ωραίο..) τραγούδι το είχα στείλει για το παραμυθάκι της αρχής - γνωρίζοντας ασφαλώς καλά ότι "κομίζω γλαύκας εις Αθήνας".
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ευχαριστήσεις την ουκρανή μαγείρισσα-νοσοκόμα-δασκάλα για τα τσιλούγιο της. Στη μετάφραση της google τα βρήκα "ποτσιλούνκι", αλλά κάτι παραπάνω θα ξέρει η φίλη μας από τη μηχανική μετάφραση της google..
Καλό μας βράδυ, Άιναφετς.
Καλημέρα και με πολλά τσιλούγιο και με ποτσιλούνκι! (α πα πα δύσκολα ΑΦιλιά)!!! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκαλημέρα και Ατσιλούγιο. Κάτι θα ξέρουν οι ουκρανοί και τα δυσκολεύουν. Ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο, λέει εδώ η εγχώρια τραγουδιστική παραγωγή! :-)
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Διονύση,
ΑπάντησηΔιαγραφήπρώτη φορά στο σπιτικό σου.
Να ευχηθώ Χρόνια Πολλά με ότι όμορφο επιθυμείς.
Με τράβηξε ο τρόπος της γραφής σου και ο μυστήριος Κύριος Λί.
Να είσαι καλά.
Γεια σου, Γιάννη, μου χάρισες χαμόγελα! Σ' ευχαριστώ για τη βόλτα. Χρόνια πολλά και σε σένα.Έχω αποπειραθεί να σε επισκεφτώ κι εγώ, αλλά ..δε σε βρήκα(!).Όσο και να σου φαίνεται απίστευτο, ξέρω πολύ λίγα πράγματα για τη λειτουργία των μπλογκ και η σελίδα της google, όταν κάνω κλικ στο Giannis Pit, με μπερδεύει. Δεν έχω καταλάβει καν αν έχεις ιστολόγιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπότε, καταλαβαίνεις ότι χάρηκα και γι' αυτό: Ήταν ευκαιρία να σε ρωτήσω και να μου στείλεις τη διεύθυνση του ιστολόγιού σου.
Όσο για τον κύριο Λι, καλά τον λες μυστήριο. Και μυστήριος είναι και στριμμένος και όλα τα περίεργα έχει αυτός ο άνθρωπος! Αλλά, έλα που έχω αναλάβει να δημοσιοποιώ τις σκέψεις του και τις παραξενιές του! :-)
Καλή σου ανοιξιάτικη μέρα
Μήπως λέω , μήπως η μεγαλύτερη επανάσταση είναι να μπορέσεις να αφεθείς βαθιά και συνειδητά στην αναστάσιμη χαρά της άνοιξης και να εκτιμήσεις δεόντως την "συνήθη ευωχία" πριν βιαίως κατανοήσεις πως δεν είναι καθόλου δεδομένη ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πάλι βέβαια έχει δίκιο ο κύριος Λι ,εσύ (πρέπει;) θα την κάνεις περπατώντας ζόρικα και οδυνηρά μονοπάτια....
Ά'στο καλό πάω να φάω λίγη σοκολάτα μια που ούτε κοψίδια έφαγ ούτε κόκκινο κρασί ήπια φέτος (μόνο αντιβίωση βαριά και...γιαουρτάκια )
υγ. Λοιπόν στον κύριο Λι νομίζω πως ταιριάζει ένα Fado μια που βασίζεται σ'ένα συναίσθημα το saudade ,αδύνατον να μεταφραστεί ,αλλά όπως είπε ευφυώς η ξεναγός είναι κάτι σαν... "χαιρόμαστε που έχουμε κάτι να λυπόμαστε" !!!
https://youtu.be/784CLgjKIKo
Και του χρόνου !!!
http://cadenza-xotikou.blogspot.gr/2015/12/blog-post.html
( Μα τι; Ο Λι κι ο Δίδυμος τρώγαν και πίναν και το ξωτικό το τρωγε η αρκούδα;; Περαστικά, περαστικά. Τουλάχιστον αυτό οδήγησε σε απολαυστική σοκολατοφαγία -ουδέν κακόν αμιγές..)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσα ωραία ειπωμένα, ξωτικό, πού να πρωτοαπαντήσω; Ναι, βέβαια: "η αναστάσιμη χαρά της άνοιξης", αυτό ένιωθε και ο Λι γράφοντας για ξελογιάστρα και ξεσηκωτική συνθήκη. Το περίεργο, μάλιστα είναι ότι αυτό μπορεί να αντιμάχεται την επαναστατική διάθεση, αλλά μπορεί, και όπως λέγαμε με τη Μαρία πιο πάνω, να την εμπνέει, καθώς ακριβώς εμπνέει τη ζωή, είναι ζωή.Κι ο καημένος ο Λι το ξέρει καλά αυτό που λες στην τόσο συγκινητική ανάρτησή σου του 2015, μετράει κάθε φορά με αγωνία τις καρέκλες, ίσως είναι και ο δεσπόζων άξονας της ζωής του αυτός, να τρέμει την αφαίρεση.
Και, τέλος πάντων, τώρα, γιατί τον χτυπάτε στο αδύνατό του σημείο, στα fadοs; Χρόνια προσπαθεί να βρει χαρακτηρισμούς για τα τραγούδια αυτά που τον συγκινούν τόσο. Εκφράζουν μια μελαγχολική ευτυχία, λέει, και αμέσως μετά, όχι, μια ευτυχισμένη μελαγχολία, άκρη δε βγάζει.Το μόνο που ξέρει είναι ότι οι δρόμοι τους οδηγούν στη συγκίνηση. Κάποιος κάποτε πρότεινε το "χαρμολύπη" για το saudade, αλλά ο Λι μάλλον δεν έμεινε ευχαριστημένος. Ε, δεν πειράζει, ας μην του λύσουμε και όλες τις απορίες του, ας τον αφήσουμε στη χαρούμενη λύπη του να τα απολαμβάνει.
Ξωτικό, πολλά λόγια για να πω ένα ευχαριστώ για την επίσκεψη. Να αφήσω μόνο ένα αντίδωρο (για να η χάνουμε και τους ρόλους μας εδώ μέσα!!), ελληνοπορτογαλικό: https://www.youtube.com/watch?v=zYH75D9vcWQ
ΥΓ. Και - χα! - διαβάζοντας τις παλιές σου αναρτήσεις αρχίζω και καταλαβαίνω γιατί δε σκοτώνεσαι να συνεχίσεις: τα έχεις πει όλα πριν!(γλαύκας κομίζει ο έρμος ο Λι..) :-)
Καλησπέρα και καλώς σε βρήκα!!!Μου άρεσαν καποιες αποτις ιστοριες τοου κου Λι πυ διάβασα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπιζω ότι θα τα λεμε :)
Καλώς τη Μαρία. Θα το πω στον κύριο Λι και θα ενθουσιαστεί! Άντε, να τον ξεκουνήσουμε και λίγο να κάνει καμιά βόλτα από την ονειροχώρα σου, να νιώσει λίγο άνθρωπος, ο κλειστοφοβικός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ :-)
:-)) :-))
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο το τραγούδι και πολλαπλώς θεραπευτικά τα σχόλιά σου !!!
Καλό ανοιξιάτικο βράδυ .
Η αληθινή επανάσταση σε αυτόν τον μίζερο (έτσι όπως τον καταφέραμε) κόσμο, είναι να χαμογελάμε, να αγαπάμε και να ερωτευόμαστε τη ζωή μας κάθε στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι μας κάνει να χαμογελάμε, να αγαπάμε, να νιώθουμε γενικά, δεν είναι λάθος. Λάθη, είναι όσα κάναμε και μας τα στερούσαν.
Ας έχουμε όμορφες ανοιξιάτικες στιγμές κι η επάνασταση θα 'ρθει η στιγμή που θα δώσει μόνη της το σήμα για να γίνει!
Καλό απόγευμα Διονύση :)
Το χαμόγελο, η αγάπη, ο έρωτας για τη ζωή φαίνονται απλά στοιχεία, Μαρίνα, αλλά ίσως ακριβώς γι' αυτό είναι δύσκολο να τα υιοθετήσουν οι άνθρωποι. Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να φτάσεις στην απλότητα και στην αλήθεια, ε; (Ε, μη με ρωτήσεις αν αξίζει να την κάνει κανείς!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ :-)