πίσω από την αχλύ του υγρού ορίζοντα

La verdad es que no hay verdad, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει αλήθεια, θυμάται τα παιχνιδιάρικα λόγια του Pablo Neruda ο κύριος Λι, ακουμπισμένος στην κουπαστή του μοντέρνου πλοίου που τον πάει στο Νησί και ασκώντας ύπουλα και ξεδιάντροπα την αγαπημένη του συνήθεια: να στήνει αυτί˙  να κατευθύνει το ραντάρ του στις γύρω κουβέντες.

            Η μεσήλικη παρέα δίπλα του φαίνεται συγκυριακή γνωριμία του πλοίου. Και καθώς ίσα που αχνοφέγγουν μέσα από την αχλύ του υγρού, γκριζογάλανου ορίζοντα οι γραμμές του νησιού:

            -Εσείς πρώτη φορά πάτε Ζάκυνθο; η μία κυρία

            - Ήρθαμε και πέρσι, έχουμε κάτι φίλους εδώ, αλλά μας  άρεσε και ξανάρθαμε - ο κύριος.

            - Α, οπότε τα ξέρετε τα κατατόπια, ε; ο άλλος κύριος. Έχει καλή θάλασσα;

            - Πού θα μείνετε; ο κύριος που μας άρεσε και ξανάρθαμε. Να πάτε προς Βασιλικό, φοβερά νερά, το Πόρτο Ζόρο είναι ωραίο, μην πάτε προς Καλαμάκι˙ είναι γεμάτο τουρίστες κι έχει πολλή φασαρία.

            - Έχει καλό φαγητό, παιδιά. Εμάς μας πήγανε .. πώς τη λέγαν εκείνη την ταβέρνα πάνω απ΄ το γκρεμό, Κώστα; η πρώτη κυρία.

            - Πού να θυμάμαι, ρε Ειρήνη, τώρα; Και στον Κοιλιωμένο θα φάτε καλά. Στα χωριά. Στα χωριά έχει καλό φαΐ. Να πάρετε κουνέλι - ο κύριος που μας άρεσε και φάγαμε καλά.

            Πάντα τον εντυπωσίαζε τον κύριο Λι αυτό. Το Νησί για τον καθένα είναι ένα άλλο νησί. Τι σχέση έχει η εικόνα που έχει γι’ αυτό ο ντόπιος, ο άγγλος τουρίστας με το βραχιολάκι που γλιστράει στο αντηλιακό του τοπίο, ο φυσιολάτρης πεζοπόρος με το χάρτη των μονοπατιών στο χέρι, ο προ εικοσαετίας παραθεριστής και ο σημερινός άποικος με το στιβαρό αυτοκίνητο φορτωμένο με τον πλαστικό εξοπλισμό  των φωσφορικών χρωμάτων, ο φιλομαθής νοσταλγός με το ένα μάτι στους οδηγούς και το άλλο στη μηχανή, ο εικοσάρης των μπαρ κι ο εξηντάρης της ερημικής απαίτησης; Ποιο Νησί έχει ζήσει ο καθένας, τι απαντάει, αλήθεια, στην ερώτηση «έχεις πάει στη Ζάκυνθο»; ποια είναι η Ζάκυνθος για τον καθένα; πώς επικοινωνούν οι άνθρωποι;

            Και χαίρεται που σε λίγες μέρες θα φιλοξενήσει τη Μαντώ. Και που φιλοδοξεί να της γνωρίσει τη δική του Ζάκυνθο. Και αποκρούει τη σκέψη ότι αυτό είναι πολύ εγωιστικό επειδή στην ουσία είναι σα να της γνωρίζει κομμάτια του εαυτού του. Αναπόφευκτο το βλέπει, όχι εγωιστικό. Αναπόφευκτο και συναρπαστικό, καθώς ο κόσμος που μας περιβάλλει είναι ο κόσμος που προσλαμβάνουμε, πώς να το κάνουμε, κι αυτόν κοινωνούμε.

            Κι αν ακόμα περάσουν από το Ναυάγιο, θα είναι για να δείξει στη Μαντώ πώς ναυαγούν οι τουρίστες, πώς γίνονται κομμάτι της γνωστής αφίσας και πώς γίνοντας κομμάτι της αφίσας τούς ξεφεύγουν  τα αρώματα του τόπου, οι πέτρες που φωνάζουν την ιστορία, τα αμπέλια κι οι ελιές που επιμένουν να ανοίγουν ακόμα φιλόξενες αγκαλιές.

            Καημένη Μαντώ, ποια Ζάκυνθο θα δεις; συλλογίζεται αυτοσαρκαστικά ο Λι.

            Κι ενώ το πλοίο πλησιάζει και οι γραμμές του νησιού διακρίνονται πια καθαρά:
             - Να! Η Μπόχαλη, η Μπόχαλη, βλέπετε; Εκείνος ο λόφος πάνω απ’  την πόλη, φαίνεται όλη η πόλη από ΄κει πάνω! εκστασιασμένος ο πρώτος κύριος

            - Κι έχει κι ωραίο.. πώς το λέγαν εκείνο το γλυκό που φάγαμε, ρε Κώστα, στη Μπόχαλη;

            - Φρυγανιά, Ειρήνη.

            - Αα, ναι! Παιδιά, να δοκιμάσετε. Είναι φρυγανιά βουτηγμένη σε σιρόπι κι από πάνω..

            .. καιλοιπάκαιλοιπάκαιλοιπά. Η ταυτότητα του Νησιού ανεπαισθήτως έπεσε από τη τσάντα της κυρίας κάτω από το κάθισμα, εκεί, κοντά στην κουπαστή όπου ακόμα ρέμβαζε κλέβοντας λόγια ο κύριος Λι.

           

           

           

αφιερώσεις:

στον Γιάννη, για την αφορμή

στη Μαντώ, για την αφορμή

σε ό,τι φέγγει ακόμα, πίσω από την αχλύ του ορίζοντα

σε όσους το κάνουν να φέγγει