κρυφτό

Ο κύριος Λι θυμάται ακόμα το στίχο που κλόνισε τα θεμέλια του στέρεου, νόμιζε, εφηβικού ρομαντισμού του. «Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους», διάβαζε σ’ ένα ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη κι έσπευσε να οργιστεί σχεδόν, καθώς έτσι ανάλγητα και βίαια  ο ποιητής τού τραβούσε το χαλί της αθωότητας κάτω από τα πόδια του. Με τον καιρό η οργισμένη αντίδραση θα γινόταν ερωτηματικό, μετά περίσκεψη, διστακτική αποδοχή και τέλος πικρή επαλήθευση.

            Του ταίριαζε ιδιοσυγκρασιακά, άλλωστε, αυτή η θέαση της αγάπης, καθώς μέσα του πάντα σε ετοιμότητα η τάση να παρατηρεί από απόσταση το φαινόμενο άνθρωπος. Κι όταν ζύγιζε  το στίχο του Ελύτη «αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!», τον έβλεπε να γέρνει περισσότερο  στο «ο μικρός», όχι στο «μέγας». Ο μικρός απέναντι στο Μεγάλο. Ο μικρός που φοβάται το Μεγάλο και που όλη του η ζωή δε φτάνει να θεραπεύσει το φόβο του. Μόνο παροδικά ξεγελάσματα, αυταπάτες  και παυσίπονα. Ένα άτεχνο, ένα άνισο κρυφτό με ό,τι φοβάται, ο άνθρωπος. Κρυβόμαστε κάνοντας πως. Πως δεν υπάρχει, πως δεν αφορά εμάς προσωπικά, δε θα συμβεί σε μας, η ατυχία δεν είναι για όλους.

            Κι όταν ο για τόσους λόγους μέγας άνθρωπος βρεθεί Απέναντι, όταν αντικρύσει τη μεγάλη Μπόρα ή τη μεγάλη Φλόγα, θα απλώσει τα χέρια να αγκαλιάσει ό,τι πεισματικά είναι δίπλα του, ό,τι τον αγκαλιάζει κι αυτό, που ίσως δεν το πρόσεχε ο μέγας απρόσεκτος, ο πρεσβύωπας, ο λιποτάκτης της Στιγμής και θλιβερός επαίτης μιας άλλης ζωής που δεν υπάρχει. Να  τα αγκαλιάσει όλα. Να γίνει ο ίδιος όλος μια αγκαλιά.

            Όλα αυτά περνάνε από το μυαλό του κυρίου Λι, καθώς στο νησί του, καθηλωμένος απ’ τις τρομερές εικόνες που η μικρή οθόνη του φέρνει στα μάτια του μπροστά. Εικόνες- στοιχεία του Μεγάλου Δέους, του Μεγάλου Δέους που ορθώνεται μπρος στο μικρό άνθρωπο.

             Κι όταν ακόμα ο Δίδυμος θα τηλεφωνήσει από την Αθήνα, αμήχανος κι αυτός, «πήρες χαμπάρι, ρε, από ‘κει κάτω τι γίνεται;», θα θελήσει να ελαφρύνει το βάρος, να βγει εκτός θέματος, γιατί ασήκωτο το θέμα:

- Τι «από ‘κει κάτω’ μου λες; Από την ίδια απόσταση τα βλέπουμε». Στιγμιαία σιωπή και:

- Γύρισες, Λάμπρο; Είσαι Αθήνα;

- Όχι, ρε παιδί μου, εδώ, στο νησί.

- Ε, τι ίδια απόσταση μου λες τότε;

- Τρία μέτρα κι οι δύο από την τηλεόραση, αδερφέ. Ίδια απόσταση.»

            Για την άλλη απόσταση, κουβέντα. Εκεί σοβαρεύουν τα πράγματα. Εκεί αρχίζει το κρυφτό.

ΣΗΜ.Οι φωτογραφίες είναι του νεαρού Γιάννη Μάνεση, από το Blog του: https://wandererstym.blogspot.com/