Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Χριστόφορος Κολόμβος



            Σε βολική θέση για πρωινό καφέ το σπίτι του Δίδυμου. Πάνω στον ποδηλατόδρομο, απ’ όπου ο κύριος Λι πάει στην Αθήνα για τα ψώνια του. Στάση. Κουδούνι. Φωνή. «Βάλε το μπρίκι μόνος σου, είμαι στο μπάνιο, έρχομαι.»
            Η κουζίνα μες στην πολυλογία: ότι χτες είχε επισκέψεις ο Δίδυμος, ότι άργησαν και ήπιαν κι αρκετά, ότι δοκιμάσανε προϊόντα – λάφυρα διακοπών, ακόμα κι ότι.. Ωχ, ο καφές! Ευτυχώς τον πρόλαβε, πρόσθεσε και τα κουλουράκια του φούρνου που έφερε, τα σερβίρει τώρα στον αδερφό του, που, περιχαρής και σαπουνομύριστος, δείχνοντας φρέσκος φρέσκος μες στο άσπρο του πουκάμισο, θρονιάζεται στην πολυθρόνα  λαχταρώντας το ευεργετικό πρωινό ρόφημα.
            - Ποιους είχες εδώ, χτες, αδερφέ;
            - Ποιους; Τον Αμέρικο Βεσπούκι, το Βάσκο ντα Γκάμα, το Χριστόφορο Κολόμβο και κάποιους άλλους αυγουστιάτικους θαλασσοπόρους εξερευνητές του αιγαίου πελάγους.
            - Λέγε, ρε!
            - Μήτσος, Νανά, Γιάννης, Μαρία. Δυο μήνες στην άγονη γραμμή, τα θηρία. Ενθουσιασμένοι. Η λιτότητα των γραμμών και των μέσων, η αυθεντικότητα, οι άνθρωποι κι ο μόχθος, τα μεγέθη στο σωστό μέγεθος, οι αργοί ρυθμοί, η φύση γύρω τους που ξύπνησε τη φύση μέσα τους, ξέρεις. Δήλωσαν ότι επέστρεψαν αναβαπτισμένοι.
            - Ναι, αλλά επέστρεψαν, Μπούφο. Επέστρεψαν εδώ που επέλεξαν να ζούνε, να ζούμε, χάνοντας όλα αυτά που μετά συναντάμε μ’ ενθουσιασμό στις διακοπές μας. Τι βρίσκουμε εδώ; Γιατί κολλάμε;
            - Είναι αυτό που σου έλεγα για το σινεμά, Λάμπρο, θυμάσαι; Η μεγάλη οθόνη, ναι, το σκοτάδι, ναι, αλλά  πάνω απ’  όλα η αίσθηση  του συγχρωτισμού, των ανθρώπων που τους δένει κάτι και το μοιράζονται. Έστω και μ’ αυτούς τους συγκυριακούς όρους. Η βαθιά ριζωμένη αίσθηση της κοινωνικότητας. Άλλωστε, και η Νανά έλεγε χτες ότι δε θα έμενε το χειμώνα στο νησί. «Εκεί από τις οκτώ το βράδυ δεν κυκλοφορεί κανείς, δε βλέπεις κανένα». Θέλουμε το κοπάδι μας, τα άλλα προβατάκια, Λάμπρο, συμπλήρωσε με το πάντα οριακά προκλητικό στιλ του ο Δίδυμος.

            Δεν άργησε την επίσκεψη ο κύριος Λι. Επόμενη στάση το Μικρό Βιβλιοπωλείο στον πεζόδρομο του Θησείου. Χαζεύουμε, μυρίζουμε, κρυφοκοιτάμε με τρόμο τις τιμές, παίρνουμε τη βραχεία λίστα των δυο τριών βιβλίων στα χέρια μας και καθόμαστε έξω στο  παγκάκι για την τελική επιλογή. Aυτή τη φορά όμως στο βιβλίο «Μια ολόκληρη ζωή», του Robert Seethaler  (μτφρ. Γ. Καλιφατίδης, εκδ. utopia) τον περίμενε μια απίθανη έκπληξη. Εκεί, λοιπόν μέσα στο βιβλίο, ξεδιπλώνεται η ζωή του μοναχικού χωρικού ενός απομακρυσμένου χωριού των Άλπεων, του Έγκερ. Στη σελίδα που έπεσε το μάτι του κυρίου Λι είμαστε στα 1969 και ο Έγκερ πηγαίνει σε μια κοινοτική αίθουσα που διαθέτει τηλεόραση, να παρακολουθήσει τους αμερικανούς αστροναύτες που θα πατούσαν για πρώτη φορά στο φεγγάρι. Η συνάθροιση των συγχωριανών εκεί αποπνέει έναν ενθουσιασμό, μία έξαψη. Ζωηρές παρατηρήσεις, χειροκροτήματα, κεράσματα.
            Καμία έκπληξη μέχρι εδώ. Η έκπληξη ήρθε με την κατάληξη της παραγράφου:
«Και ενώ στην τηλεόραση που είχε στηθεί στη συσκοτισμένη αίθουσα του φρεσκοβαμμένου δημαρχείου οι δύο αμερικανοί σεργιάνιζαν εκείνη ακριβώς τη στιγμή ψηλά πάνω από το κεφάλι τους περιδιαβάζοντας σαν απόκοσμες οπτασίες στην επιφάνεια της Σελήνης, ο Έγκερ ένιωσε να τον πλημμυρίζει η μυστηριώδης αίσθηση πως δεν ήταν ολομόναχος εδώ κάτω στη Γη και ένιωσε μια κοινή μοίρα να τον συνδέει με τους συγχωριανούς του.»  Μέσα στην αίθουσα με τον κόσμο «ένιωσε μια κοινή μοίρα να τον συνδέει με τους συγχωριανούς του»! Ακόμα νωπή στα αυτιά του η συζήτηση με το Δίδυμο, απίστευτο!
            Έβγαλε από το σακίδιο το παμπάλαιο κινητό, έστειλε ένα εγκώμιο στο Δίδυμο, αγόρασε το βιβλίο, ξεκλείδωσε το ποδήλατο και τράβηξε για το Μοναστηράκι, να ανακατευτεί με το ανώνυμο πλήθος, να χαζέψει και να κάνει τα ψώνια του.

27 σχόλια:

  1. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Κι όμως, παρά την ανάγκη του για σύνδεση, παρά την ανάγκη του να ανήκει, έχει φτάσει σε ένα σημείο -παρά την εξέλιξη του κόσμου- που ανάμεσα σε πλήθος, μπορεί και αισθάνεται μόνος. Ίσως γιατί, η εξέλιξη του κόσμου, δεν συνεπάγεται απαραίτητα την εξέλιξη των ανθρώπων, καθενός ξεχωριστά κι όλων μαζί.
    Αυτή η χάρη του κύριου Λι, να εμπνέεται αυθόρμητα, από πράγματα που άλλοι θα προσπερνούσαν, είναι κάτι που μοιραζόμαστε.
    Καλή Κυριακή Διονύση 🍂🍁

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Μαρίνα.Αισθανόμαστε μόνοι στο πλήθος, έχεις δίκιο. Είναι πολλοί γύρω μας αλλά κανένας δίπλα μας, πολλές φορές. Εκείνο που εντυπωσιάζει τον κύριο Λι είναι ότι παρόλα αυτά το συγχρωτισμό φαίνεται ότι τον επιζητούν οι άνθρωποι.
      Για τη δε μοναξιά που μπορεί να έχει ο καθένας όντας μέσα στο πλήθος, ο Μανόλης Αναγνωστάκης, στον τελευταίο στίχο τού ποιήματός του "Μιλώ" γράφει για κάποιους " Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους" - φοβερή έκφραση, ε;

      Καλή σου βδομάδα

      Διαγραφή
  2. Πάρα πολύ οικεία η αίσθηση που πλημμύρισε τον Έγκερ...την έχουμε νιώσει πολλές φορές και θα συνεχίσουμε να τη νιώθουμε, αν και κάποιες φορές φτάνουμε σε σημείο να νιώθουμε το ακριβώς αντίθετο, για κάποιους λόγους!

    Καλή Κυριακή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το αντίθετο, Μαρία, όταν το νιώθουμε, νομίζω πως το νιώθουμε πιο συνειδητοποιημένα. Όπως λες κι εσύ "για κάποιους λόγους". Αυτή η περίεργη αίσθηση που ένιωσε ο Έγκερ πιστεύω ότι κινείται πιο υπόγεια, υποβάλλεται περισσότερο, παρά συνειδητοποιείται. (Λέω εγώ τώρα - που λέει παρακάτω και η Αρτίστα..)

      Καλές λιακάδες

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα! Τα ταξίδια στο χώρο, στο χρόνο, με και στους ανθρώπους είναι πάντα αποκαλυπτικά για εμάς, για τη δική μας αυτογνωσία. Είναι το μέσο για να ανακαλύψουμε δυνατότητες και αδυναμίες του δικού μας εγώ.
    Εκεί ευτυχώς η δυστυχώς συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε τις ίδιες ανάγκες, κοινωνικότητας ή άλλες...
    Στην εποχή μας με την ψευδαίσθηση του ανηκειν που προσφέρει το διαδίκτυο όπου και να είσαι βρίσκεσαι πάντα ανάμεσα σε επώνυμο -ανώνυμο πλήθος.
    Το ζήτημα είναι όχι τόσο που βρισκεσαι, αλλά που αισθάνεσαι καλά. Τοποθεσίες, άτομα, καιρικές συνθήκες είναι το πλαίσιο. Το επίκεντρο είναι το εγώ μας.
    Όταν μπορείς να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου δε σου εμπνέει κοινωνικότητα- συντροφικότητα το να περπατάς ανάμεσα στο ανώνυμο πλήθος. Αναζητάς αυτήν την αίσθηση στο έτερον ήμισυ εφόσον υπάρχει, στους λίγους καλούς φίλους, ακόμα και σε ένα καλό βιβλίο. Πιο πολλά εισπράττεις έτσι.
    Τα ταξίδια υπάρχουν για να μας ανανεώνουν, να μας βελτιώνουν και ενίοτε να μας επιβεβαιώνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα βέβαια, Μοσχούλα. Συμφωνούμε: δεν προσφέρει και δε νομίζω ότι ζητάμε συντροφικότητα από το πλήθος. Το πλήθος, όπως λες κι εσύ, αποτελεί μέρος του πλαισίου. Άλλο αν μέσα απ'αυτό μπορεί κάποτε να ξεπηδήσει ένας καλός φίλος ή σύντροφος.

      Και τα ταξίδια, επίσης, μας βοηθάνε να αυτοπροσδιοριστούμε αποτελώντας πολλές φορές το μέτρο ή το κριτήριο ή το φίλτρο απ' όπου περνάμε την αντίληψή μας για τον κόσμο και σχηματίζουμε τις αντιλήψεις μας.

      Πω, πωωω, κοντεύουμε να το βαρύνουμε. Χειρότερο κι από την παράδοση για το αρχαίο θέατρο που μου έλεγες το έκανα!

      Καλό μας βράδυ :-

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα!!Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να βρεθεί με άλλους ανθρώπους. Η μοναξιά, αν και την επιδιώκουμε μερικές φορές, τρομάζει. Ας είναι επιλογή μας.
    Εκείνο που θαυμάζω σε σένα Διονύση είναι ότι βρίσκεις ευκαιρία από μικρά και για τους περισσότερους από μας χωρίς δεύτερη ματιά γεγονότα, να μιλήσεις για μεγάλα θέματα. Υπέροχο χάρισμα...
    Καλημέρα Καλή Κυριακή και ας ξεπροβοδίσουμε το Ζορμπά που σε πολλά μέρη έδειξε το θυμό του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα χαρίσματα, Άννα, αποδίδονται στον κύριο Λι. Κι εμένα μ' αρέσει, δε λέω, αλλά πολλή ανάλυση, ρε παιδί μου. Σκέψου, ας πούμε, να τα έγραφε κάθε μέρα και όχι κάθε βδομάδα! Θα τα διαβάζαμε με ένα κουτάκι depon από δίπλα!

      O Zορμπάς πέρασε και η ζωή συνεχίζεται. Ακριβώς αυτός είναι και ο τίτλος του (λιγότερου γνωστού) κομματιού του soundrack του Ζορμπά: Life goes on.
      Tαιριάζει πολύ στη γαλήνη μετά τον κυκλώνα. Είναι πολύ όμορφο: Εδώ, με αφιέρωση: https://www.youtube.com/watch?v=plHOJ325SzE

      Διαγραφή
    2. Πολύ ωραίο, ευχαριστώ. Ο Ζορμπάς έφυγε, στο καλό και να μην ξανάρθει. Ο Καζαντζάκης είχε πει ότι ο Ζορμπάς τον έμαθε να αγαπάει τη ζωή. Και εμάς ο δικός μας μας έμαθε να αγαπάμε τη γαλήνη!

      Διαγραφή
  5. Καλά είμαστε εδώ που είμαστε, αν και τα "φαινόμενα" έξω που τις τελευταίες μέρες βολοδέρνουν, δεν φαίνεται να μας έχουν καταβάλει!
    Νομίζω, πως μπορούμε να επιλέξουμε πότε με τι και με ποιους θα συναναστραφούμε, έχουμε αυτή την επιλογή φτάνει να έχουμε εκτιμήσει επίσης την αξία της ευλογημένης μοναχικότητας που καμιά σχέση δεν έχει με την μοναξιά!
    Αυτές τις μέρες υπήρξαν φορές (πολλές!) που κοβόταν το ρεύμα και ανάβαμε κεριά, σ' αυτές τις στιγμές- ώρες εκτιμάει κανείς την αξία της τεχνολογίας που τον πληροφορεί και τον συνδέει εύκολα με τον έξω κόσμο...
    Όταν δε, ζει σ' ένα βουνό, βλέπει πόσο αντέχει να μείνει με τον εαυτό του χωρίς να μπορεί να "κάνει" τίποτα όπως και ποια είναι η σχέση του με τον σύντροφο του!
    Το να μπορείς να μοιράζεσαι ότι σου κάνει "κλικ" είναι χάρισμα και σίγουρα είναι άριστος τρόπος επικοινωνίας και αυτό κάνει ο κύριος Λι κάθε Κυριακή και πολύ τον ευχαριστούμε γι αυτές τις ζεστές στιγμές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην ανησυχείς, Στεφανία, όσο και να σας κόβουν εσάς το ρεύμα, ανάγκη από φώτα δεν έχετε! Συνήθως μάλιστα τα προσφέρετε και σε άλλους..

      Μοναχικότητα, κοινωνικότητα, επιλογές και συναναστροφές, μοιρασιά, ναι, όλα τα έχει ο μπαξές.Η ανθρώπινη ιδιότητα τι ωραία που μας κατευθύνει από τα απρόσωπα στις επιλογές, από την άμορφη μάζα στο σχήμα που επιλέγουμε.
      ( Μια και σ' αρέσει η ετυμολογία, κάτι απλό: Δεν πώς συνθέσαμε τη λέξη"όμορφος" και τη λέξη " άσχημος". Όμορφος (<ευ+μορφή): αυτός που έχει καλή μορφή. Άσχημος: αυτός που δεν έχει .. σχήμα)

      Η μοιρασιά απαιτεί τουλάχιστον δύο και γι' αυτό ανταποδίδουμε τις ευχαριστίες!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  6. Καλησπέρα Διονύση,
    τι όμορφες περιπλανήσεις είναι αυτές αγαπητέ φίλε ! τι υπέροχα οδοιπορικά !
    Αλλά εκείνο που χαίρομαι ειλικρινά είναι το ακριβό μοίρασμα με τους φίλους. Αυτό ομολογώ μου λείπει πολύ. Και το απολαμβάνω στις βόλτες σου και στις στιγμές σου.
    Είναι μοναδικό.
    Να έχεις μια όμορφη Κυριακή με την καρδιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη, μη νομίζεις. Κι εγώ από τις συνήθειες του κυρίου Λι προσπαθώ να πάρω και να αντιγράψω κάτι. Τα κάνει πολύ καλύτερα από μένα. Ίσως όπως θα ήθελα να τα κάνω εγώ - και δεν τα κάνω..
      Εσύ δε με το ποδήλατο, μπορείς κάλλιστα να τις βιώσεις αυτές τις βόλτες. Εκεί, Θησείο, Πετράλωνα, κοντά στον ποδηλατόδρομο, υπάρχουν πολλές ομορφιές.

      Καλή βδομάδα και σε σένα, Γιάννη.

      Διαγραφή
  7. Μες στο καταβρόχι, μας πήρες πάλι απ' το χέρι για μια βολτούλα στο βιβλιοπωλείο και στις ηλιόλουστες διαπιστώσεις του κ. Λι.
    "Η βαθιά ριζωμένη αίσθηση της κοινωνικότητας" ή η δύναμη της συνήθειας; Πόσα ζευγάρια δεν παραμένουν σε μια άγονη σχέση, για να μην διαταράξουν τη συνήθεια (αναρωτιέμαι). Φοβάμαι ότι στο όνομα της κοινωνικότητας, αποφεύγουμε την επαφή με τον εαυτό μας, αντιγράφουμε και μιμούμαστε συμπεριφορές και γινόμαστε ολοένα ένα εξημερωμένο κοπάδι προβάτων. Γιατί άλλο η παρέα, όπου ο καθένας έχει χώρο να εκφράσει τη διαφορετικότητά του κι άλλο αυτή η ομοιομορφία στην εμφάνιση και στις συνήθειες. Νομίζω κιόλας... Ο κ. Λι έχει την τελευταία κουβέντα, εννοείται αυτό.
    Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία κάτω απ' την ομπρέλα σου Διονύση. Ωραία ήταν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια χαρά τα λέτε, κυρία Μαρία μας! Παρέα ίμπερ άλες. Αυτή κι αν είναι φιλόξενη ομπρέλα.
      Η εντύπωσή μου, βέβαια, είναι πως ο κυρ Λι την αίσθηση κοινωνικότητας την έθεσε ως "ουδέτερη" έννοια. Εκεί μέσα, στο πλήθος, και θαύματα και τραύματα..Και, πράγματι, μόνο όταν αρχίσουμε και σχηματίζουμε τον εαυτό μας, μόνο τότε .. αποπροβατοποιούμαστε.

      Λοιπόν, Μαρία, δε θα πω καμιά (άλλη..) κουβέντα, ώστε να έχεις την τελευταία εσύ! :-) Θα απολαύσω για λίγο ακόμα μόνο τους φιλοξενούμενους κάτω από την ομπρέλα γιατί, ναι, ωραία ήταν!

      Διαγραφή
  8. Ωραία είναι στην άγονη γραμμή, καμιά φορά είναι και λυτρωτικά, με την ησυχία της να σου δίνει την ευκαιρία για βουτιές μέσα σου, αλλά όχι για πολύ καιρό, γιατί μετά είναι κάπως βαρετά. Λέω εγώ τώρα...
    Καλό βράδυ κύριε Μάνεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κυρία Αρτίστα μας, επί Ζορμπά κυκλώνος σας σκεφτόμασταν ιδιαιτέρως. Αλλά, βλέπετε; Αν σας μαγνήτιζαν λίγο παραπάνω τα νησάκια της άγονης γραμμής, θα ήσασταν εκεί ακόμα και όχι μόνο ο θεός αλλά και ο Ζορμπάς ο ίδιος θα σας είχαν ξεχάσει..

      Να πούμε δε κλείνοντας ότι ο κύριος Λι έχει πάθει κορεσμό από τις εσωτερικές βουτιές. Άνθρωπος είναι κι αυτός. Λαχταράει τις άλλες, τις κανονικές, τις εντελώς κανονικές, αυτές στο απέραντο γαλάζιο των νησιών. Αλλά τέτοια λέμε και θυμώνουμε τον Οκτώβρη.

      Καλό οκτωβριάτικο βράδυ, λοιπόν..

      Διαγραφή
  9. Πάντα θαύμαζα ιδιαίτερα τους μοναχικούς ανθρώπους. Πιστεύω πως φαίνονται μόνοι αλλά δεν είναι. Ο πολλαπλός εαυτός τους τους συντροφεύει μια χαρά. Έπειτα φέρουν και την στάμπα του "περιθωριακού", του "μυστήριου", του "παράξενου" που μπορεί να κλείνει μέσα του το μη "νορμάλ" αλλά εμένα με προκαλεί να τους γνωρίσω.
    Γενικά όμως συμφωνώ πως η κοινωνικότητα είναι ο φυσικός μας προορισμός.
    Καλό μήνα αγαπητέ Διονύση :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένας τέτοιος άνθρωπος, Μαρία, είναι ο Έγκερ του βιβλίου. Και όντως κουβαλάει τη στάμπα του περιθωριακού, του "ιδιαίτερου", του μυστήριου, του παράξενου.
      Επειδή μάλλον ισχύει κι αυτό που λες περί φυσικού προορισμού της κοινωνικότητας, εδώ γίνεται ενδιαφέρον: Πώς χτίζονται οι γέφυρες ανάμεσα στη μοναχικότητα και την κοινωνικότητα. Πώς καταφέρνουν οι μοναχικοί άνθρωποι να ισορροπήσουν με τους άλλους; Ποιος, πώς, περπατάει αυτές τις γέφυρες;

      Καλό μήνα και σε σένα :)

      Διαγραφή
    2. A! Ώστε έτσι. Δικός μου λοιπόν ο μοναχικός Έγκερ. Έχουμε πολλά να πούμε οι δυο μας.
      Σ'ευχαριστώ για τις συστάσεις κ. Λι.

      Διαγραφή
  10. Καλό μήνα! Κύριε Λι, καμία φακίδα δεν είναι ευτυχισμένη μόνη της.Γι' αυτό τις βλέπουμε πάντα σε παρέες. Κι όταν νιώσει καμιά φορά την ανάγκη να μείνει μόνη, τότε γίνεται πιο αχνή και χάνεται για λίγο από το προσκήνιο.
    Βέβαια όλα αυτά ισχύουν και για τα πολύβουα, μα και για τα πιο ήσυχα μέρη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όοοοοοοοχι! Δε θα τολμήσω να πω εγώ τη γνώμη μου για τις φακίδες. Θα υποκλιθώ στην εμπειρία σας.

      Κάπου, νομίζω, το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν πειράζει. Επανάληψις=μήτηρ μαθήσεως, άλλωστε είναι ωραίο. Θυμάμαι πάντα μια αφιέρωση που μου είχε γράψει ένας φίλος σε ένα βιβλίο που μου έκανε δώρο. Ένα στίχο του Αναγνωστάκη: " Ν' ακούσεις σιμά μια φωνή, όχι τις κρύες κραυγές στους άγνωστους δρόμους". Κι είναι, πάλι νομίζω, ένα καλό ανάλογο για το όμορφο φακιδοσχόλιό σου.

      Καλό μήνα, Φακίδα! Εμπρός για νέες κατακτήσεις!

      Διαγραφή
  11. ΣΧΟΛΙΟ ΕΞΟΡΙΣΤΟΥ ΞΩΤΙΚΟΥ

    (Ντροπή μας, να το αφήνουμε να μαραζώνει εκεί στην εξορία του..)
    :
    Λοιπόν εγώ το έχω λύσει αυτό το πρόβλημα απλά και ...δίκαια ;-))
    Τα θέλω όλα δικά μου !!! 😅
    Την μοναχικότητα την ώρα που και όσο την χρειάζομαι με την σιγουράντζα όμως του περίγυρου (οικογενειακού και άλλου ) επίσης την ώρα που την θέλω .
    Απλό δεν είναι ; :-)) :-)) :-)) 😇

    Μ'άρεσε πολύ η πολυλογία της κουζίνας !!!
    Μόλις σήμερα την έκανα λίγο να σιωπήσει επιτέλους μετά τα Κυριακάτικα τσιμπούσια ....

    υγ. Για το Λεμόνι μιλάμε να υποθέσω ;

    Καλό μήνα ,καλές βόλτες ,φιλιά γλυκά !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Obvious, my dear xotiko! Εντελώς απλό! Θα προσπαθήσουμε να το αντιγράψουμε.

      Η πολυλογία της κουζίνας, ε; Μα, βλέπεις, όταν αντικρύζουν όλοι τον κύριο Λι ..λύνονται, μπας και τους αρχίσει αυτός και δεν τελειώνει με τίποτα..

      Κι η δικιά σου πολυλογού, ε; Δεν τις αδικώ.. Τι βλέπουν τα μάτια τους κι αυτωνών..

      Και μια και λέμε για κουζίνες, ναι, το πέτυχες, το Λεμόνι είναι. Τακτικός ο Λι εκεί. Τώρα, αν με ρωτήσεις γιατί διαβάζει έξω στο παγκάκι τα προς αγοράν βιβλία, αυτός θα σου πει ότι είναι μικρός ο χώρος μέσα. Αλλά, για ρώτα και τους ιδιοκτήτες, γιατί έχω την υποψία ότι μπορεί κι αυτοί να τον έχουν οδηγήσει στο παγκάκι.

      Καλό μήνα, ναι. Με το καλό να σε υποδεχτούμε στις ανοιχτές αγκαλιές των σχολίων μας!

      Διαγραφή
  12. Σα να γιορτάζει σήμερα ο Διονύσης Μάνεσης!
    Να σε χαιρόμαστε και φυσικά να σε χαίρεται και ο κύριος Λι! ;-)
    ΑΑΑΦιλιά σήμερα! (Αγάπης, Αληθινά, Άπειρα) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα ΑΑΑφιλιά ΑΑΑπείρως δεκτά. Θα αφήσω απόθεμα και για τις 17 Δεκεμβρίου που γιορτάζω με τον .. άλλο Άγιο Διονύσιο! Σ' ευχαριστώ τόσο για τη σκέψη!!

      ΥΓ. Κι ας φωνάζει ο Λάμπρος ότι αυτόν κανείς δεν τον θυμήθηκε τη Λαμπρή κλπκλπ. Τι να του κάνουμε.. Ας .. υπήρχε!

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: