Teath time

          “Πώς τα καταφέρνεις, βρε Μαριάννα;»,  ρωτούσε επίμονα ο κύριος Λι τη φίλη του που είχε σπάσει το δεξί της χέρι. «Δουλειά, σπίτι, υποχρεώσεις, θεραπείες, χωρίς δεξί χέρι, πώς τα βγάζεις πέρα;»

            Όταν ήταν κοντά, στη συζήτηση,  η Μαριάννα απέφευγε την ευθεία απάντηση, δεν πολυκούραζε με την κούρασή της το φίλο της, χαμογελούσε πολύ, ρωτούσε πολύ, ενθάρρυνε πολύ, ξεκινούσε κουβέντες για ωραία πραματάκια  που κέντριζαν το ενδιαφέρον, το χέρι ξεχνιόταν κρυμμένο στο γύψο του, ο γύρω χειμώνας μεταμορφωνόταν σε άνοιξη.

            Όταν ήταν μακριά, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, η Μαριάννα και πάλι απέφευγε την απάντηση˙ την προσπερνούσε. Έστελνε τραγουδάκια και βιντεάκια, ευχές που προσγειώνονταν σε μια ισοπεδωμένη καθημερινότητα και τη βοηθούσαν να σηκωθεί, ρωτούσε πολύ και μετέφερε εικόνες μικρών καθημερινών της απολαύσεων: ένα βιβλίο με το πρώτο φως της ανατολής στον καναπέ, λίγο παιχνίδι και πολλή χαρά με τα ανίψια, μία προσμονή.

            «Πώς τα καταφέρνεις, Μαριάννα;»

            Σα να του φαινόταν του Λι ότι η φίλη του αποφεύγοντας την απάντηση απαντούσε.

            Κι αυτό ήρθε να το επιβεβαιώσει ένα ποίημα. Ένα ποίημα-έκπληξη που έφτασε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Όπου η Μαριάννα δε μιλούσε για το χέρι, αλλά για τα δόντια. 

            Η φίλη του είχε μεταποιήσει σε ποίηση τα τελευταία της βιώματα. Καμία αναφορά πάντως στο ηττημένο χέρι. Καμία αναφορά σε ήττα, γενικώς. Το χέρι απλώς την οδήγησε να γνωρίσει άλλες περιοχές και λειτουργίες. Να γνωρίσει την τρίτη διάσταση, να φωτίσει αυτά που η συνήθεια έντυνε στο σκοτάδι της τόσον καιρό.

            Και έτσι, έγραψε για τα δόντια. Καιρός να σας πω γι’ αυτά, είπε: «Teath time»

Teath time (ένα ποίημα της Μαριάννας)

Για την τρίτη τους διάσταση δεν είχα υποψιαστεί τίποτα.

Είχα υπ’  όψιν μου τις φράσεις:

«Σε πονάει το δοντάκι»

«Σφίξε τα δόντια»

και το πιο αρχαιοπρεπές

και αιμοσταγές

«Οδούς αντί οδόντος»

Αλλά ιδέα δεν είχα

για το πώς γραπώνουν τη μεταλλική απόληξη,

τραβούν γρήγορα το φερμουάρ

και ανοιγοκλείνουν το τσαντάκι που έχω τώρα για πορτοφόλι.

Για το πόσο σφιχτά μπορεί να μπήγονται στο κουβαριασμένο βαμβακερό

ύφασμα ώστε να πνίγουν τις κραυγές του πόνου

για το πόσο γρήγορα και με μαεστρία μπορούν να κινηθούν

να με βοηθήσουν να διπλώσω, ναι με υπομονή και σε αργή κίνηση,

αλλά να μπορέσω να διπλώσω, το σεντόνι,

για το πόσο εύκολα έμαθα να στηρίζομαι σ’ αυτά

για να μεταφέρω ρούχα και υφάσματα,

από δωμάτιο σε δωμάτιο

σαν μαμά γάτα τα μικρά της.

Στην περίπτωσή μου αποδείχτηκαν

τα πιο συμπονετικά, τα πιο πρόθυμα

να βοηθήσουν.

Όμως αυτό που θαυμάζω

περισσότερο σ’ αυτά

είναι η λευκή τους υπαινικτικότητα

όταν δαγκώνω το σκούρο

κόκκινο σκληρό μήλο

και σε κοιτάω.

            Και κάτω από το ποίημα, σε μια παρένθεση, η Μαριάννα αναρωτιόταν:

                      «(Αυτή η σταδιακή αποκάλυψη των πραγμάτων δεν είναι μια χαρά της ζωής;)»

            Ο Λι διάβασε το ποίημα δυο και τρεις φορές. Γοητεύτηκε από  τις γωνιακές λήψεις της κάμερας, από την κίνηση αυτών που νόμιζε  άψυχων, την επιμονή στη θετικότητα, από την ήρεμη υπαινικτικότητα, από την έκπληξη του τέλους.

            Κυρίως, όμως, έμαθε ότι απαντήσεις στις ερωτήσεις μας μπορούμε να παίρνουμε με χίλιους και έναν τρόπους.