Αυτές οι
πολυετείς παραδόσεις, γενικώς, έχουν και την ιδιότητα ότι κωδικοποιούν τις
σκέψεις και τις συμπεριφορές, ενίοτε και τις συζητήσεις των φίλων που
επαναλαμβάνονται χάριν της παράδοσης. Έτσι, παρακολουθώντας την απολαυστική
συναυλία και εν μέσω προσυνεννοημένης
σιωπής της παρέας, ο κύριος Λι ερχόταν πάλι στις ίδιες σκέψεις που έκανε και τα
προηγούμενα χρόνια, την ίδια μέρα και ώρα. Για τον πολιτισμό των δυτικών
κοινωνιών, για την αστική τάξη, για των τάξεων την πάλη και τις ανισότητες, για
τα κριτήρια και τα πρότυπα της ομορφιάς, για την κοπιώδη, σκληρή άσκηση που
προαπαιτείται για να φτάσει κανείς σε ένα άρτιο και σπάνιο αποτέλεσμα όπως αυτό
που αντίκρυζαν τώρα, αντιστικτικά αναλογιζόταν τις δικές του ελλείψεις, αλλά κι
αυτά που ο τόπος του δε θα έφτανε μάλλον ποτέ.
Σε τίποτα
απ’ αυτά δεν πήγε η συζήτηση, αργότερα, στο τραπέζι. Ευτυχώς για την αφήγησή
μας, γιατί αυτή έχει μια ροπή στο στοχασμό, ειπώθηκε το απλό « Ρε παιδιά, λες
και δεν πέρασε μια μέρα από πέρυσι που παρακολουθούσαμε μαζί την πρωτοχρονιάτικη
συναυλία! Πώς περνάει ο καιρός!». Όμως –δυστυχώς για την αφήγησή μας που θα
ξανακυλήσει νομοτελειακά στο στοχασμό-, η πάσα ήταν ακριβείας ώστε να πάει η κουβέντα στη
σχετικότητα του χρόνου, πρωτοχρονιά άλλωστε, με τόσο γόνιμο έδαφος για τα
σποράκια μιας τέτοιας κουβέντας.
Η κουβέντα
μάκρυνε, ειπώθηκαν πολλά ωραία. Πού να τα θυμάται όλα τώρα που μόνος συγυρίζει το
χορτασμένο σπίτι ο κύριος Λι. Λίγο περισσότερο συγκράτησε τη θεωρία της
επιβράδυνσης του χρόνου, όπως την παρουσίαζε ο Νικόλας, ο ίδιος Νικόλας που τριαντακαί
χρόνια πριν τον είχε ταξιδέψει με το φως του ήλιου, στα οκτώ λεπτά που αυτό
κάνει για να φτάσει στη γη. Έλεγε
πως σήμερα
η επιστήμη κατανοεί την επιβράδυνση του χρόνου ως συνάρτηση της δημιουργίας
αναμνήσεων. Πως, όταν είμαστε αγχωμένοι, κάποιοι νευρώνες καταγράφουν στον εγκέφαλο περισσότερες αναμνήσεις,
εντυπώνουν περισσότερες εικόνες. Πως η αίσθηση της διάρκειας του χρόνου που
πέρασε εξαρτάται από το πλήθος των αναμνήσεων που καταγράφηκαν στο χρόνο αυτό.
Πως όσο περισσότερες οι αναμνήσεις, έστω και στιγμιαίες, τόσος περισσότερος
είναι κι ο χρόνος που αντιλαμβανόμαστε ότι πέρασε.
Και έλεγε ο
Νικόλας. Και συνυπόγραφε η παρέα επιβεβαιώνοντας: «Γι’ αυτό, όταν ταξιδεύουμε λες και μεγαλώνει η μέρα!», ο ένας. «Και θυμόμαστε πολύ καλύτερα και τις λεπτομέρειές
της», ο άλλος. Και αποφάσισε η παρέα ότι χρειάζεται να ζήσει με περισσότερο
πάθος τη νέα χρονιά, περισσότερη ένταση, να προκαλέσει ανοιχτά αυτούς τους
νευρώνες, να τους ενεργοποιήσει, έτσι που αυτοί να κάνουν το μοναδικό, αλλά και
διόλου ευκαταφρόνητο δωράκι που μπορούν να κάνουν: να επιβραδύνουν το χρόνο,
να μακρύνουν τις μέρες τους και τις
νύχτες τους.
Απομεσήμερο, φορώντας τα κασκόλ και τις λοιπές ασπίδες για
το ψύχος, ανταλλάσσοντας αποχαιρετισμούς κι ευχές, ο Γιάννης: «Και πού 'σαι,
Νικόλα; Ευχαριστούμε για την επιβράδυνση του χρόνου μας. Αν μέχρι του χρόνου η
επιστήμη έχει και τίποτα καλό για την αθανασία, μη μας ξεχάσεις, ε;»
Δε μου
φαίνονται πολύ σοβαροί οι φίλοι του κυρίου Λι.
αφορμές σκέψης για την επιβράδυνση του χρόνου
στο βιβλίο του Zia Haider Rahman "Υπό το φως των όσων γνωρίζουμε",
μτφρ Ανδρέας Μιχαηλίδης, εκδ. Πόλις, 2018,
δωράκι της Μαρίας που πολύ αγαπάει ο κύριος Λι
Φαίνεται ότι ο κύριος Λι ξέρει να διαλέγει φίλους. Τους λατρεύω και είναι μια χαρά σοβαροί, να του πεις. Επίσης, χαίρομαι που ο κύριος Λι μας κάνει μέλη της παρέας με το να μας βάζει στις ενδιαφέρουσες συζητήσεις τους (και χαίρομαι που μοιραζόμαστε και την Πρωτοχρονιάτικη συναυλία της συμφωνικής της Βιέννης, να τα λέμε αυτά!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο τρόπος επιβράδυνσης του χρόνου, όμως νομίζω πως υπάρχει ένα πρόβλημα: τι γίνεται στις ηλικίες που αρχίζουμε και ξεχνάμε; Πώς μπορούμε να το σώσουμε αυτό; Υπάρχει λύση; Ο Νικόλας ξέρει να μας πει;
ΥΓ: Και η αθανασία με ενδιαφέρει
Καλημέρα, καλή μας Πίππη,
ΔιαγραφήΝα σου πω την αλήθεια, την τύφλα του δεν ξέρει ο κύριος Λι. Έχει σταθεί τυχερός με τους φίλους του και ακόμα πιο τυχερός που τον κάνουν και παρέα κιόλας. Δε λέω, καλός είναι, αλλά να καλείς στο σπίτι σου πρωτοχρονιάτικα κόσμο και να επιβάλλεις "προσυνεννοημένη" σιωπή, ε, πια..
Όσο για την επιβράδυνση του χρόνου στις ηλικίες που αρχίζουμε και ξεχνάμε, μήπως είναι καλύτερα να μην τον ρωτήσουμε το φίλο μας το Νικόλα; Κι αν δε θα θυμάται;
Καλά, ας τον ρωτήσουμε.. Τι όμως;.. Ξέχασα. Θυμάσαι;
Για το υστερόγραφο σου, μία μουσική - αναμενόμενη, μάλλον - απάντηση:
https://www.youtube.com/watch?v=KWtv5GnGQPY
Πολλά φιλιά :-)
Καλημέρα κύριε Λι και στη λοιπή παρέα που μέχρι το βραδάκι θα έχει ξεμυτίσει και λόγω Κυριακάτικου παγωμένου ήλιου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμ! (στον εαυτό μου!) μη κολλάς/αμε στον χρόνο που ο καθένας τον ζει, τον νοεί σύμφωνα με το τι "τρέχει" τελικά, στο τώρα του... Ναι, μόνο στο τώρα κουβεντιάζεται και είμαι σίγουρη πως ο φίλος Νικόλας με κατανοεί γιατί δεν μπορεί και ως μαθηματικός θα έχει μελετήσει την κβαντική θεωρία που τα πολύ τελευταία χρόνια, έρχεται στα λόγια της Ανατολικής φιλοσοφίας και δηλώνει(μέσω πολλών Φυσικών)πως τα πάντα είναι ένα!
"Τελικά, όλες οι στιγμές είναι στην πραγματικότητα μια, επομένως το τώρα είναι μια αιωνιότητα".
David Bohm
http://www.youmagazine.gr/2013/12/david-bohm-a-pioneer-in-the-physics-6120/
Το παραπάνω, δεν αναιρεί πως "χρόνια τώρα" ακούω την Πρωτοχρονιάτικη συναυλία και πάντα στο τέλος, γίνομαι "ένα" με το ακροατήριο και ρυθμικά κτυπώ παλαμάκια!
ΑΦιλιά και με παλαμάκια για να ζεσταθούν και τα χεράκια!
Και εγώ χτυπάω παλαμάκια!
ΔιαγραφήΚαλημέρα, Άιναφετς! Δεν πρόλαβε να ζητήσει Αθανασία η Πίππη, ήρθες και της την πρόσφερες στο πιάτο!:
Διαγραφή"Τελικά, όλες οι στιγμές είναι στην πραγματικότητα μια, επομένως το τώρα είναι μια αιωνιότητα".
Της έστειλα κι εγώ το τραγουδάκι, ελπίζω ότι ο Νίκος δε θα χρειαστεί την επόμενη Κυριακή, άσε που θα χαρεί κιόλας βλέποντας ότι τα καταφέρνουμε και μόνοι μας μια χαρά!
Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, καλά είναι να δούμε τι γίνεται και με τη κβαντική θεωρία του, η οποία λοξοκοιτάζει προς ανατολάς..
Μπορούμε, πάντως, απ' ό,τι βλέπω, να γίνουμε ένα χτυπώντας παλαμάκια. Αν και όχι "παλαμάκια, παλαμάκια, να χτυπούν τα τακουνάκια, στο τσιμέντο, στα πλακάκια", α λα ελληνικά. Βλέπω ήδη το μαέστρο να μας αγριοκοιτάζει!
ΥΓ. Ετοίμασε τη φωτογραφική για αύριο. Έγκυρες πληροφορίες ψιθυρίζουν για άφθονη χιονόπτωση!
Καλή Κυριακή
Χιονοθύελαααααααααααα!
ΔιαγραφήΤελικά είναι πολυζωισμένος κάβος στη φωτό; ;-)
Ω, ναι. Το προδίδει, άλλωστε και η δεύτερη φωτογραφία. Το πρόδωσε και η Μαρία, παρακάτω.
ΔιαγραφήΜπα.. Περί προδοσίας προβλέπεται να είναι η επόμενη ανάρτηση! :-)
Αρχικά να σας ευχηθώ καλή χρονιά, μιας και είναι η πρώτη επίσκεψή μου εδώ πέρα μέσα, με το νέον έτος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατόπιν θα ήθελα να πω ότι εμείς δεν ακούσαμε την πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Βιέννης, αλλά τζαζ, ράγκτάιμ, σουίνγκ και λίγο μπίποπ.
Επίσης, διαβάζοντας τις σκέψεις του κυρίου Λι, θέλω να δηλώσω, με κάθε επιφύλαξη, ότι η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη.
Και από την άλλη, η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας σεχταρισμός που αποπροσανατολίζει τις μάζες και τις αφήνει σε ένα τέλμα ιδεολογικής σύγχυσης με ανεπανόρθωτες συνέπειες, ανεπανόρθωτες συνέπειες επαναλαμβάνω, στην ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και της αποδέσμευσής της από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.
Ακόμα να πω, ότι ο κύριος Νικόλας πολύ καλά τα λέει!
Και κλείνοντας θα επισημάνω το εξής: Ο κύριος Λι μια καταπληκτική παρέα!
Καλή σας ημέρα κύριε Μάνεση!
ΥΓ. Αυτό το "πάω αργά γιατί βιάζομαι" ήταν η αγαπημένη φράση-συμβουλή του πεθερού μου και την ακολουθώ κατά γράμμα, διότι ήξερε τι έλεγε ο συγχωρεμένος!
Τι είναι αυτό το "Ο κύριος Λι μια καταπληκτική παρέα!" που έγραψα;
ΔιαγραφήΛείπει κάτι. Το "έχει".
Πάμε από την αρχή: Ο κύριος Λι έχει μια καταπληκτική παρέα!
Καλή χρονιά, Αρτίστα μας, τα είπαμε και απ' αλλού, αν θυμάμαι καλά (πράγμα πλέον αμφίβολο, εν συνόλω..)
ΔιαγραφήΌλα καλά αυτά που ακούσατε - εκτός από εκείνο το μπίποπ, που κάτι σαν τον ήχο της λογοκρισίας ένα πράμα, μπρρρρ..
Σε διάβασα προσεκτικά. Έχω πάθει μία ανεπανόρθωτη ιδεολογική σύγχυση. Στη ερώτησή μου προς τον κύριο Λι "Να απαντήσω στην κυρία Αρτίστα;", πανικόβλητος μου είπε "όχι πάλι για την πάλη!" Είμαι σίγουρος ότι δεν είχε όρεξη για λογοπαίχνιδα. Το παρελθόν του φοβόταν, μήπως του κουνήσει απειλητικά το δείκτη.
Υστερόγραφο επί του υστερογράφου: Ο τίτλος του κειμένου θα έπρεπε να ήταν κάτι σαν "βιάζομαι για να πηγαίνω αργά". Αλλά θα ήταν ίσως του ματς, που έλεγε κι ο δικός μου πεθερός. Θα άρεσε, άραγε, στον πεθερό σας έτσι; Δε γνωρίζω. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ο πεθερός σας γέννησε έναν ΥπερΉρωα που του αξιζει κάθε έπαινος για τον αγώνα που κάνει! :-)
Και υστερόγραφο τώρα μετά το υστερόγραφο επί του υστερογράφου: Ο κύριος Λι έχει μια καταπληκτική παρέα. Η αφεντιά μου, πάντως, δεν τον ζηλεύει καθόλου, καθώς απολαμβάνει τη δική σας μπλογκική παρέα των φίλων που ζεσταίνει καλύτερα κι απ΄ το σημερινό ήλιο.
Τα σέβη μου
Καλημέρα και Χρόνια Πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου να το φανταστώ ότι ανήμερα Πρωτοχρονιάς είχαμε τα ίδια ακούσματα, τις ίδιες εικόνες. Ο κάθε ένας από το σαλόνι του φυσικά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το αποτέλεσμα.
Για μένα ήταν η επίσημη πρώτη για τη συναυλία της Βιέννης.
Ένα από τα λίγα πράγματα που μπορεί να χαρεί κανείς σπίτι του όταν λιγοστεύουν οι μόνιμοι θαμώνες του, είναι η ελαχιστοποίηση των συμβιβαστικών λύσεων.
Πόσο σημαντικό είναι το να μπορείς να ζήσεις τη στιγμή χωρίς περιορισμούς, χωρίς συμβιβασμούς, ανοιχτός στο νέο, στο διαφορετικό!
Αυτό άλλωστε δίνει και το ταξίδι στον ιδανικό και αιώνιο ταξιδιώτη της ζωής!
Το άνοιγμα σε κάθε τι μη μονότονο, μη βαρετό, μη σύνηθες. Αυτό είναι που πλαταίνει, που επιμηκύνει τον χρόνο και κατ' επέκταση την ίδια τη ζωή.
Και ποιος ξέρει, ίσως, κάποτε, επέκταση στην επέκταση φτάσουμε και στην αθανασία.
Καλά ταξίδια εύχομαι, στον κύριο Λι και σε όλη την παρέα του, πραγματικά ή νοερά σε όλα όσα γεμίζουν την ψυχή και επιμηκύνουν τον χρόνο και τη ζωή!
Καλημέρα, Μοσχούλα, καλή χρονιά κι από 'δω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες; Παρά το απαγορευτικό και τους αέρηδες, η συναυλία της Βιέννης έφτασε και μέχρι το νησί σας.
Ακούγεται εύκολο αυτό που λες ("ανοιχτός στο νέο, στο διαφορετικό", αλλά πιστεύω ότι θέλει πολλή προεργασία. Καμιά φορά οι πόρτες είναι σκουριασμένες, θέλουν λαδάκι, τρίψιμο, γυαλόχαρτα, επισκευές ή και αλλαγή ολόκληρη, μερικές, για να ανοίξουν και να δούμε απροκατάληπτα το νέο και το διαφορετικό.
Και, ναι, θα συμφωνούσε κι ο Νικόλας σ' αυτό, πιστεύω, ότι έτσι επιμηκύνεται ο χρόνος, η ζωή. Αλλά, εντάξει, άσε τις πονηριές, αν νομίζεις ότι έτσι θα φτάσουμε και στην Αθανασία, ε; :-)
Η ευχή σου από τις πιο ευχές ευχή. Καλός θεός ακούει;
Φιλιά, καλό ταξίδι
Κάτι πήγα να σχολιάσω η αμέριμνη αναγνώστρια, ωστόσο, διασχίζοντας με το επιβραδυντή χρόνου τον αριστερό τοίχο του σαλονιού σας, αντικρίζω κάτι γνώριμο. Διαβάζοντας και τα "ψιλά γράμματα" στο τέλος της ανάρτησης (αλήθεια, γιατί όλα τα σημαντικά πράγματα γράφονται σε extra small size?)
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγκινήθηκα ανεπανόρθωτα.
Μαζί με ένα μπουκέτο ολόδροσα "ευχαριστώ", αφήνω την προσωπική μου διαπίστωση, μετά από τέτοιες μαζώξεις. "Να παίρνουμε κάθε χρόνο μόνο παρουσίες". Την αθανασία μπορεί να μην την κατακτήσουμε ποτέ, τουλάχιστον να εξασφαλίσουμε τη σωτηρία της ψυχής.
Καλή χρονιά Διονύση!
Πρέπει να ομολογήσουμε δημοσίως, Μαρία, ότι ο κύριος Λι είχε μείνει γοητευμένος από τις "Ιστορίες της διπλανής κρίσης", όταν τις διάβασε. Πάντα ήθελε κάτι να σημειώσει γι' αυτές και ακόμα το αναβάλλει. Περιμένει, ωστόσο, τώρα που κυκλοφορεί φρέσκο φρέσκο το καινούριο σου βιβλίο, να το ξεκοκκαλίσει και να το ευχαριστηθεί. Δικό του το ευχαριστώ για την αίσθηση που του χαρίζεις, τόσο με τα κείμενά σου, όσο και με την ευγενική παρουσία σου.
Διαγραφή(Εεε, πολλά καλά λόγια μαζεμένα, ο στριμμένος κύριος Λι. Κρίση ήταν, θα περάσει. Καλού κακού ας τον μαζεύουμε, πάντως, κάνει και κρύο..)
ΥΓ. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα - ως γνωστόν. Καλή βδομάδα. Ντυθείτε καλά, παρακαλώ.
Λαμβάνω την ανάρτηση σαν απάντηση στην προηγούμενη ανάρτηση. Ευχαριστώ, αποδεικνύεται πως όταν θέλει η ομάδα παίζει πολύ καλή μπάλα αρκει να υπάρχει ο ανάλογος συντονιστής που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο κύριος Λι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σκίτσο κάτω είναι υπέροχο!!!
Μπράβο σε αυτόν που το εκανε.
Καλή εβδομάδα φίλε Διονυση να είμαστε καλά να τα λέμε.
Βασιλικούλα, καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια χαρά μπάλα παίζει η ομάδα και χωρίς προπονητή! Ο κύριος Λι πολλές φορές μεταμφιέζεται, μπαίνει στην ομάδα και απολαμβάνει το παιχνίδι αχόρταγα.
Το σκιτσάκι κάτω πιστεύω ότι είναι από κάποιο κόμικ γνωστό, κάτι "μου λένε" οι ήρωες και η τεχνοτροπία. Δεν μπορώ, όμως να θυμηθώ. Το έχει διασκευάσει η Μαρία η Κανελλάκη σε μια ανάρτησή της, όπως ίσως θα θυμάσαι, και όπως έκανε και σε άλλους πολλούς "συνδαιτημόνες", με διάθεση σατιρική, γελαστική, παρεΐστικη.
Καλή βδομάδα και σε σένα, μην ξεχνάς τα πινελάκια σου :-)
ΥΓ. Πολύ ωραία η παρατήρησή σου για τη "συνέχεια" των αναρτήσεων. Λες να ζήλεψε τη δόξα των.. σειρών ο κύριος Λι; :-)
Αυτοί, οι νευρώνες, είναι ελαττωματικοί, σας λέω. Πού απευθυνόμαστε για αλλαγή, και πόσο κοστίζει; Μα είναι τέρμα άδικο να δίνεται το μάκρος τού χρόνου μόνον όταν νιώθουμε άγχος (ίσως και βαρεμάρα; - ποιος έχει ξεχάσει τον δείκτη, στο ρολόι τής σχολικής αίθουσας, που δεν έλεγε να γυρίσει, λες κι είχε σακιά με πατάτες στην πλάτη;). Όταν περνάς καλά, θέλοντας να περάσεις τον χρόνο σε ακινησία ει δυνατόν, πάει λες και του έχεις βάλει νέφτι στον απαυτό του! 😡
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Υπέροχη ανάρτηση στην υποδοχή τού νέου χρόνου. Σε ευχαριστούμε πολύ, Διονύση!
.. Είδες; Και μετά σου λέει "τα πάντα εν σοφία εποίησεν". Μπα; και αφού τα εποίησεν μετά τα τοποθέτησε ανάποδα φαίνεται.
ΔιαγραφήΥΓ. Μπορούμε να πούμε, άραγε, "αυτοί οι νευρώνες μου τη δίνουν στα νεύρα";
ΥΓ2. Στη σκηνή (τη μία, τη διαβόητη) της ανάρτησης σου, δηλαδή, ο χρόνος πρέπει να πέρασε κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ, ε; :-)
Κίσις
Χρόνια Πολλά αξιότιμε κ. Λι !
ΑπάντησηΔιαγραφήμου εδόθη, δια του λόγου σας, η δυνατότητα να παρευρεθώ, έστω και νοερά, στο σημειολογικό τραπέζι της Πρωτοχρονιάς, ομού μετά των καλεσμένων σας.
Αισθάνομαι σφόδρα την ανάγκη να εκφράσω την ευτυχία που ένιωσα για τον τύπο αυτής της συνάντησης. Για τις ανθρώπινες καρδιές των φίλων που τιμούσαν την συντροφιά και το τραπέζι σας.
Για τις παραδοσιακές συνήθειες που, ξέρετε, με παραπέμπουν στην καθαρόαιμη Αγγλική νοοτροπία της Βικτωριανής τυπολατρείας. Όπως π.χ. η παρακολούθηση της ετήσιας συναυλίας της φιλαρμονικής της Βιέννης.
Αυτή η παράδοση στην συντροφιά σας μου αποδεικνύει την ποιότητα αλλά μια παράξενη ομορφιά μεταξύ σας.
Κάτι που χάρηκα με όλες μου τις αισθήσεις.
Όσον αφορά δε τη συζήτησή σας εκεί να δεις ενδιαφέρον πραγματικά για την αίσθηση του χρόνου.
Διονύση μου, σε ευγνωμονώ για όσα μας χαρίζεις μέσα από τις αναρτήσεις σου να το ξέρεις.
Την καλησπέρα μου.
Γεια σου, Γιάννη, χρόνια πολλά. Αυτή η βικτωριανή τυπολατρεία που λες, όπως και τα πάντα, δηλαδή, ή τουλάχιστον σχεδόν, έχει δύο όψεις και είναι πράγματι ενδιαφέρον να απασχολήσει είτε εμάς είτε και τους φίλους του Λι σε μια ωραία κουβεντούλα. Πέρα από τα προφανή απωθητικά της στοιχεία, τι άλλο μπορεί να προσφέρει; Τι είναι αυτά που τη συντηρούν τόσα χρόνια, τι την κάνει τόσο ανθεκτική στο χρόνο;
ΔιαγραφήΓιάννη, θα σου απαγορέψω τα μεγάλα σχόλια για ένα καιρό. Η νουβέλα θέλει χρόνο και θυσίες και συγκέντρωση. Μη σηκώνεις κεφάλι! :-)
Σ' ευχαριστώ, φίλε μου, καλή βδομάδα
Ενδιαφέρουσα η άποψη για την επιβράδυνση του χρόνου. Σ’ αυτό το συμπέρασμα είναι εύκολο να καταλήξει κανείς αν σκεφτεί πώς νιώθει ένας άνθρωπος που ξυπνάει από κώμα και συνειδητοποιεί πως τα χρόνια που μεσολάβησαν είναι tabula rasa.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι τα ταξίδια επιβραδύνουν το χρόνo. Eίναι και δική μου διαπίστωση και γενικά πιστεύω πως όταν κάνεις κάτι συναρπαστικό που σου προκαλεί ευδαιμονία, έχεις παράλληλα την αίσθηση πως ο χρόνος μεγαλώνει.
Ο χρόνος μετριέται όχι μόνο με τις αναμνήσεις αλλά και …τις κηλίδες του. Η δέστρα με τη σκουριά κατά τόπους και το ξεφτισμένο κίτρινο χρώμα, φαντάζει σαν πολυκαιρισμένο υπαίθριο γλυπτό ή σαν ιδιότυπο θαλασσινό ρολόι που μετράει το χρόνο με τις κηλίδες που αποτυπώνει η σκουριά (χρόνος που περνάει) πάνω του. (ενδεικτικές οι φωτογραφίες σου)
Σε χαιρετώ και σε αφήνω στην όμορφη παρέα σου :)
Υ.Γ. Πολύ ενδιαφέρουσα είναι επίσης η αποτύπωση της δράσης της Λογοτεχνίας Κατεύθυνσης στο ομώνυμο blog που είχες φροντίσει Διονύση να δημιουργήσεις προς όφελος των μαθητών σου. Περιπλανήθηκα, εντυπωσιάστηκα με το πάθος σου να μεταφέρεις γνώσεις, να διευκολύνεις τη μάθηση, να αναπτύξεις την οικειότητα ανάμεσα σε σένα και τους μαθητές. Σπάνιο φαινόμενο αυτό στις δικές μου μέρες. Το ζήλεψα πολύ, ομολογώ.
Γεια σου, Μαρία,
ΔιαγραφήΚι εγώ νομίζω ότι μια τέτοια θεωρία την ασπαζόμαστε εύκολα, κυρίως γιατί μπορούμε να διαπιστώσουμε την ισχύ της στα βιώματά μας. Μη με ρωτήσεις τι έφαγα χτες (καλά, το προχτές είναι προϊστορία). Μπορώ όμως μάλλον να θυμηθώ σε ένα αεροπορικό ταξίδι πριν 4-5 χρόνια τι μας έδωσαν στο αεροπλάνο για φαγητό (Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες - εννοώ οι εταιρείες χαμηλού κόστους..)
Και άλλες φορές έχεις αποκωδικοποιήσει με ευστοχότατο τρόπο τις φωτογραφίες της ανάρτησης. Έτσι ακριβώς τις έβαλα. Το χρώμα που φεύγει, η σκουριά που σταδιακά κερδίζει, η δέστρα που μόνο για λίγο τα καταφέρνει και συνήθως γυμνή ατενίζει το δικό της "χρόνο", τη θάλασσα.
Για το ΥΓ σου: Με συγκίνησες. Η "Λογοτεχνία Κατεύθυνσης" ήταν ένα πείραμα που με καθόλου σεμνότητα σου λέω πως κι εγώ θεωρώ ότι είχε πετύχει. Προσπάθησα να καλύψω τα κενά του δημόσιου σχολείου, την έλλειψη του χρόνου, επίσης, να δημιουργήσουμε με τα παιδιά ένα πεδίο διαλόγου, προβληματισμού και ανταλλαγής. Το μάθημα αυτό εξεταζόταν πανελλαδικά. Παρακινούσα τα παιδιά να μην πηγαίνουν φροντιστήριο, κάναμε δουλειά στην τάξη και μπορούσαμε να συμπληρώναμε ό,τι, όσο θέλαμε από το μπλογκ. Στο τέλος και καλά έγραφαν, αλλά και με τη λογοτεχνία αποκτούσαν καλές σχέσεις. Στα γράφω όχι από εγωισμό, αλλά γιατί πιστεύω βαθιά ότι το δημόσιο σχολείο μπορεί να σωθεί ακόμα κι από μας τους ίδιους, πέρα από τις κεντρικές κατευθύνσεις που δίνονται από την Πολιτεία. "Στοιχήματα", όπως η Λογοτεχνία Κατεύθυνσης, που κερδίζονταν αποτελούσαν τη μόνη δικαίωση της αγάπης, του πάθους και της προσπάθειας για τη δουλειά μας, μέσα στις συνθήκες της γενικότερης απαξίωσης.
Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ.
Eσύ δεν πρέπει να ευχαριστείς Διονύση, εμείς οι γονείς επιβάλλεται να ευχαριστούμε εσένα και όποιον άλλο συνάδελφό σου διαθέτει την υπομονή και το πάθος, το όραμα καλύτερα, το δικό σου. Και αλήθεια τώρα, κι εγώ συγκινήθηκα αλλά ντράπηκα να στο πω γιατί βλέποντας τη σπουδαία δουλειά σας θυμήθηκα τα ισχνά μέσα που είχα στη διάθεσή μου όταν λαχταρούσα για κάτι, έστω ένα ψήγμα του περισσότερου. Να είσαι καλά και συνέχισε τη δουλειά σου όπως την οραματίζεσαι και πάντα όρθιος γιατί πολεμάς πολλούς κόντρα ανέμους δάσκαλε τη σήμερον ημέρα :)
ΔιαγραφήΤι ωραίες συζητήσεις ενώ αναμένατε την αλλαγή του νέου χρόνου!!! Τελικά ένας Νικόλας ανάβει τα αίματα.Ναι ο χρόνος όταν έχεις άγχος μακραίνει να πάρει η ευχή. Και γι αυτό θυμόμαστε όλα τα αγχωτικά που περάσαμε. Μήπως για να κερδίσουμε την αθανασία πρέπει να είμαστε συνεχώς αγχωμένοι; Μια ερώτηση για το Νικόλα της παρέας ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ κ Λι και τι όμορφο που είναι ένα σπίτι χορτασμένο!
Άννα, έχουν μαζευτεί πολλές ερωτήσεις για τον Νικόλα. Μάλλον θα χρειαστεί να τον βάλουμε να απαντάει στα σχόλια. Όχι ότι θέλει και πολύ κιόλας, ε; (Το οξύμωρο είναι ότι ο πραγματικός Νικόλας, παιδικός καλός φίλος μου έχει δηλώσει - από σεμνότητα - ότι διστάζει να γράψει σχόλια, ότι δεν έχει και τίποτα σπουδαίο να πει, ότι είναι τόσοι που γράφουν τόσο ωραία κλπ. Και καμιά φορά μου τα στέλνει με SMS στο κινητό, έτσι, για μια καλημέρα..)
ΔιαγραφήΝα τα λέμε όλα, όμως: Μπορεί ο κύριος Λι να έχει ένα σπίτι ώρες ώρες χορτασμένο, αλλά κι εγώ έχω τη χαρά να έχω ένα μπλογκ χορτάτο, πλήρες από την παρουσία σας.
Τα φιλιά μας. Τους χαιρετισμούς μας στην αθανασία. :-)
Καλή χρονιά κι από εδώ! Μάγος, λοιπόν, ο κύριος Λι! Γιατί μόνο ως μαγικό μπορώ (θέλω) να ερμηνεύσω το να επιβραδύνεις το χρόνο! Ας γίνουμε όλοι μάγοι αυτήν τη χρονιά, για μας και τους αγαπημένους μας! Χαμόγελα πολλά μου χάρισε τούτη η γιορτινή ανάρτηση. Τα φιλιά μου! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου, Φακίδα,
ΔιαγραφήΜια χαρά θα ήταν να γίνουμε όλοι μάγοι, καμία αντίρρηση. Αλλά, θα έλεγα πρώτα να ρωτήσουμε και τη μαγισσούλα, τη μία, μόνη, παραδοσιακή, αυθεντική, αναγνωρισμένη μάγισσα του χώρου. Γιατί σκέψου να γίνουμε όλοι μάγοι και να περιφερόμεθα παντού.. Άντε μετά να ξεχωρίσεις την κανονική μάγισσα από τις απομιμήσεις!
Μπορούμε να συμβιβαστούμε και με το άλλο: Να παραγγέλνουμε τις για μαγικά παραγγελίες μας και να μας τις στέλνουν (κάνουν ντιλίβερι οι μάγοι; να το ρωτήσουμε κι αυτό..) Δε θα είναι και άσχημα..
Μήπως να σοβαρευτώ; Αυτοί οι φίλοι του κυρίου Λι έχουν αρχίσει και με χαλάνε, μου φαίνεται!
Τις μαγισσούλας το όνομα, της βγήκε αντί να της βγει το μάτι... όχι καλέ, της το έδωσε ο δικός της μεγάλος μπλογκοέρωτας που έκλεισε το blog του αλλά όχι και την καρδιά του... τι λέω η καψερή που με τσουρούφλισαν τα -5!
ΔιαγραφήΝαι τους θέλουμε τους μάγους!!! ;-)
Αχ Διονύση, κατά λάθος πάτησα "κατάργηση" στο υπέροχο σχόλιό σου στην ανάρτησή μου και κοντεύω να σκάσω! (Οπότε, αδυνατώ αυτή τη στιγμή να αφήσω και κάποιο άλλο σχόλιο στην παρούσα εγγραφή σου, γιατί κοντεύω να γίνω "κομπόστα" από το κακό μου..). Μήπως έχεις ιδέα αν μπορώ να το επαναφέρω (έψαξα, αλλά δε διέκρινα τέτοια δυνατότητα..) ή το θυμάσαι ώστε να το "επαναφερεις" εσύ; Πολύ έχω στεναχωρηθεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήDon't cry for me, Argentina. Μην ανησυχείς καθόλου. Τι κι αν με κατάργησες; Έτσι κι αλλιώς όλοι οι σπουδαίοι μετά θάνατον αναγνωρίζονται! Μάλλον το δρόμο προς τη δόξα μου έστρωσες!
ΔιαγραφήΚοίταξα κι εγώ, φιρικάκι, να δω μήπως και επανακτάται, έτσι, για να μην κομποστιάζεις από τη στενοχώρια σου, αλλά δε βρήκα τίποτα. Πφ! Και μετά σου λέει verba volunt, scripta manent..
Αλλά γιατί σκάμε; και δεν ξανασχολιάζουμε; Είναι ανάγκη να λέμε τα ίδια; Θα κάνω μια βολτούλα..
Φιλιά
Σωστός, αλλά τό'χα αγαπήσει εκείνο το σχόλιο, μου'χε φτιάξει τη μέρα! Ψάχνεις να βγάλεις άκρη με ενα φιρικι;! Κατσε να κανω κι εγω μια βόλτα εδώ να δω που βρίσκεται ο κύριος Λι!
ΔιαγραφήΑχ, δε μου φτάνει που απο φιρικι εγινα κομπόστα και υστερα παγωτό, με προβληματισε ο φιλαρακος του κυριου Λι...Εγώ οταν είμαι αγχωμένη, οι νευρώνες μου μάλλον μπλοκαρουν κι οι αναμνήσεις χάνονται! Πάλι ανάποδα λειτουργώ; Ή αυτό με τον χρόνο δεν πιάνει στα μήλα;
ΔιαγραφήΈχασες τον Λι; Μέσα στο σχοΛΙο ήταν, χα!
ΔιαγραφήΆκουσε, φιρίκι. Ζήσε στο άρωμά σου και στο κλαρούδι σου το χιονισμένο, μηλαράκι ευτυχισμένο, προτού μια χαψιά το κάνει ο χρόνος, και άσε τους νευρώνες για τους νευρωτικούς φίλους του κυρίου Λι. Μια χαρά λειτουργείς, πού πας να μπλέξεις;
[και να μη θυμάμαι και το περίφημο σχόλιο! Αλλά με τίποτα!]
Γειά σου παιχνιδάκι του μυαλού μου, που με γοητεύει ασύστολα :) Άρτιο και σπάνιο αποτέλεσμα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθω σα να συνομιλεί η Μεριλιν με τον Αλβέρτο !!!
Επιβράδυνση, επιτάχυνση και ο ρόλος της στην αφήγηση. Ε το μυαλό έχει έναν μοναδικά θαυμάσιο τρόπο να μας (αυτό)αφηγείται μια ανάμνηση. Έχει μια φοβερή επιτάχυνση και ταυτόχρονα μια εκπληκτική επιβράδυνση στην αφήγηση μιας λεπτομέρειας.,,.. δεν τα λέω εγώ αυτά το έριξα στη Μελέτη. Πως αλλιώς να συνομιλήσω με τον Αλβέρτο, αν παίζαμε κανένα επιτραπέζιο παιχνίδι όλα θα ήταν πιο εύκολα!
Εντάξει η "άνετη σιωπή" είναι μια πολύ όμορφη μορφή σχέσης. Να μην νιώθεις πως πρέπει να πεις κάτι ή να περιμένεις με υπομονή μην τυχόν και διακόψεις! Βεβαια αυτό μπορεί να συμβεί στις μακρόχρονες φιλίες :)
Σε καταλαβαίνω Λιλούκο μου (το κορύφωσα το ξανθό χαχα)... Η ταινία "Καλά Χριστούγεννα κύριε Λόρενς" αναφέρεται σε όλες τις σκέψεις σου Λι μου, από κει και η μουσική που σου έστειλα τα Χριστούγεννα :)
(άσχετο,η Αρτίστα αναφέρεται στην γνωστή πάλη των τάξεων και τον Τραμπάκουλα- Χάρι Κλιν )
...λίγο πριν το τέλος(του σχολίου), ένα θα σου πω, έχω κάνει παρέα με την κυρία Δέσποινα, για περίπου 2 χρόνια, (κάθε απόγευμα τρεις ώρες), έπασχε από Αλτ και χαμένη! ουφ... το πιο δύσκολο ήταν να την ξεκολλήσω από την αφήγηση μιας λεπτομέρειας ... ξανά και ξανά και ξανά η ίδια ...
"Υπο το φως των όσων γνωρίζουμε"
Και που λες και που λες Λι μου εκεί που διάβαζα για να μπορώ κάτι να γράψω εδώ στο σχόλιο (άνετη σιωπή και σχόλιο δεν γίνεται) έπεσα σε τούτο ""Το μυαλό δεν είναι ένα δοχείο που πρέπει να γεμίσει αλλά μια φωτιά που πρέπει ν' ανάψει" Αυτό συμφωνήσατε? ωωω πάμε για περιπέτειες!!!
Τέλος χρόνια πολλά για τον Γιάννη να τον χαίρεστε. Στην υγεία του https://www.youtube.com/watch?v=miJOQ-Ep-Ag
Λιλούκο;;;;;;;;;;;
ΔιαγραφήMadame Μάνια, σαν να σας κτύπησε ο έρωτας κατακούτελα και το ουισκάκι μπορεί να ζεσταίνει αλλά παραπλανά όταν χρησιμοποιεί "καλές" διαφημήσεις για να αμπελοφιλοσοφίσει!!! ;-)
χαχαχαχααχαα με χτύπησε ο έρωτας??? χαχαχαχα παιδί του έρωτα είμαι (ή του διαβόλου ή και θηλυκό του διαβόλου που του ξέφυγε ή και ο ορισμός της αταξίας χεχεχε ) ("Λιλούκος" δόκιμος όρος που αναλύθηκε εκτεταμένως για την ξανθιά πλατινέ του υπόσταση στην Ελληνική ταινία "δεσποινίς διευθυντής" )
ΔιαγραφήΓια να δούμε τι θα πει και ο Λιλούκος στου διαόλου κάλτσα γιατί πολύ φοβάμαι μη του μείνει!
ΔιαγραφήΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ με -5, άρα όλα επιτρέπονται! ;-)
Πάει, το χάσαμε. Όπως πάμε θα αρχίσουν να σε φωνάζουν ξανθούΛΙ, Μάνια, και ο Λιλούλος δε θα ξέρει τι να κάνει!
ΔιαγραφήΚαι όχι μόνο αυτό, αλλά άντε μετά τα ουισκάκια να απαντήσουμε ευπρεπώς και στα σχόλια..
Λοιπόν, τέλεια η διαφήμιση. Ό,τι και να λέμε εμείς με τόσο ξόδεμα, ο Τζόνι Γουόκερ μας το είπε με ένα ποτηράκι!
Μέριλιν και Αλβέρτος.. Δεν ξέρω. Ενώ είμαι σίγουρος ότι ο Αλβέρτος μπορεί να ζηλεύει τη ζωή της Μέριλιν, για το αντίθετο θα δυσκολευόμουν να πάρω όρκο.. Ας το λύσουν με ένα επιτραπέζιο.
Όσο για επιβραδύνσεις-επιταχύνσεις στην αφήγηση.. τι ζουμερό κεφάλαιο! Σκεφτόμουν τώρα τελευταία ότι τα μυθιστορήματα που μ' αρέσουν περισσότερο είναι εκείνα που ανάμεσα σε ένα "τι κάνεις;" και την απάντηση "καλά" μπορούν και σου πετάνε μια αναλυσούλα καμιάς σελίδας τουλάχιστον. Σούπερ!
Επίσης: ευχαριστώ για τη διαφώτισή μου περί Τραμπάκουλα. Παρόλο που στα νιάτα μου είχα εντρυφήσει στα λεγόμενά του, το περί πάλης των τάξεων τσιτάτο του δεν το θυμόμουν. Μπράβο, η Αρτίστα, όμως, ε; Αυτή η χρήση ιστορικών πηγών που κάνει στα δοκίμιά της ξεπερνάει τον πιο βαθυστόχαστο ερευνητή! (Λαμβάνει η Αρτίστα;)
Μάνια, πολύ σ' ευχαριστώ για τη διατριβ..εε.. το σχόλιό σου. Ο Λιλούκος ενθουσιάστηκε! (Κι άσε τον παλιόκοσμο να λέει, να λέει, να λέει..)
Άιναφετς, ο Λιλούκος δε λέει τίποτα - έχει μείνει άφωνος. Καλύτερα να του βγει το μάτι..
ΔιαγραφήΑλλά κι εσείς.. τι μάγισσα! Δεν προλαβαίνει κανείς ούτε να σκεφτεί να παραστρατήσει και τσουπ, περάστε για έλεγχο, παρακαλώ! Ας χαλαρώσουμε, επιτέλους!
Να κεράσω ένα Τζόνι Γουόκερ;! :-)
Ευχαριστώ για το γέλιο... της αρκούδας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε χωρίς ρεύμα αλλά με σύνδεση on the Go και σόμπα πετρογκάζ!
Το χιόνι φτάνει το μισό μέτρο και έξω έχει -8!
ΑΑ τα φιλιά στο Λιλούκο και στην ΜανιαΛι! :)
(Α, πα, πα! Για κουμπάρα το πάει η φίΛΙ μας..)
ΔιαγραφήΘα σταθώ στην εκφραση ''χορτασμένο σπίτι''ίσως επειδή είναι κάτι που με κάνει να νιώθω πόσο πολύτιμη είναι η φιλία, η παρέα, οι ωραίες κουβέντες και πόσο επίσης οι γιορτές πολλές φορές συντελούν σ' αυτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες λοιπόν, πως εγώ που νιώθω σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που γιορτάζαμε το γύρισμα του αιώνα, ενώ πέρασαν 18 γεμάτα χρόνια, δεν είχα τόσες όσες θα έπρεπε αναμνήσεις / στιγμές ώστε να καταλάβω τον χρόνο ως πιό πραγματική έννοια; Κι όμως συνέβησαν τόσα πολλά, μα τόσα τόσα πολλά!!!
Λες καμμιά φορά να είμαστε εμείς οι ίδιοι που βάζουμε το κοντέρ του χρόνου στο μηδέν;
Μήπως τελικά αυτά τα πάααρα πολλά που κρύβουν οι δεκαετίες δεν τα αντέχουμε όλα;
Κρύβουμε χρόνια σαν να λέμε :))))
Σαν μια τσαχπινιά στο μέτρημα μου φαίνεται αυτό, μια κλεψιά ε; ε;
Όχι;;;
Καλό απογευματάκι να έχει ο αγαπημένος κύριος Λι!!!
Να μας τον προσέχετε :)))
Γεια σου φυσερό μου. Το χορτασμένο σπίτι είναι μια γάτα που γουργουρίζει. Στην κοιλιά του γουργουριστού σπιτιού εμείς, αισθανόμαστε τη γαλήνη και την τέρψη, τα οποία μας μεταδίδονται μια χαρά! Ο κύριος Λι βλέπω ότι φροντίζει να ταΐζει συχνά το σπίτι του, να το έχει χορτασμένο, αν κρίνω από τη μανία του με τα τραπεζώματα και τις προσκλήσεις. Ιδιοτελώς, ίσως, αφού το σπίτι του τον ανταμοίβει με το γλυκό γουργούρισμα..
ΔιαγραφήΤώρα, γιατί βγάζεις στη φόρα τις κλεψιές μας στο χρόνο; Είναι σωστό αυτό; Αν μας πάρει είδηση, πώς θα αντιδράσει, ε; Τέλος πάντων, μη μας κατηγορείς και τόσο με τις τσαχπινιές μας. Κάνουμε κι εμείς, οι καημένοι άνθρωποι, ό,τι μπορούμε..
Καλά απογεματάκια και σε σας, να είστε καλά! :-)
Καλησπέρα και καλή χρονιά! Και από εδώ! Την πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Βιέννης, παρακολουθώ και εγώ, φτιάχνοντας το τραπέζι για να υποδεχτούμε ανθρώπους σπίτι (λίγους και καλούς) για το μεσημεριάτικο τραπέζι της πρωτοχρονιάς. Φέτος ο μαέστρος μου φάνηκε πολύ μα πάρα πολύ σοβαρός... Σαν να χάλασε λίγο τις μελωδίες με το στυλ του. Δε ταίριαζε σε πρωτοχρονιάτικη συναυλία. Όπως ακριβώς το ίδιο και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς που είχα βάλει και χάζευα λίγα λεπτά πριν την αλλαγή του χρόνου τη συναυλία του Δ.Αθηναίων στο Θησείο. Τι κατήφεια! "Ας μη ξημέρωνε ποτέ..." έλεγε η κοπέλα (δε ξέρω το όνομα της) και αναρωτιόμουν ποιον κηδεύουμε! Χα χα χα χα :)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως ναι δυστυχώς φεύγει ο χρόνος σαν νερό, είναι κάτι που με μελαγχολεί κ εμένα πουφ. Πότε πήγε 8 Ιανουαρίου; :)
Ξανακαλή χρονιά, ροδαρτιστάκι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατήφεια, ε; Μα, περιέργως, παρά τα μεσογειακά μας και τα γνωστά στερεότυπα για το φοβερό dna μας, δεν παρατηρείς κάτι στην Ελλάδα, κάτι που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε σαν "θεσμική κατήφεια"; Μπορεί να ταιριάζει με τη σοβαροφάνειά μας, με το να νομίζουμε ότι η σοβαρότητα είναι το διαβατήριο για τα σπουδαία του κόσμου τούτου.
Παρά τις προσπάθειες της κοπέλας, όμως, ξημέρωσε. Ξημέρωσε νέα χρονιά που ήρθε συνοδεία με τις πολλές πολλές ευχές μας.Καλή χρονιά!
Πολύ σωστά αποφάσισε η παρέα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι ολόψυχα καλή χρονιά με υγεία και όμορφες παρέες!
Καλή χρονιά, Μαρία! Η παρέα χαμογελάει με την..επικύρωσή σου και σε ανακηρύσσει επισήμως επίτιμο μέλος της :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα καλύτερα και για σένα, με υγεία.