υγρασία στα μάτια

             Πότε μπήκε στη ζωή του δε θυμάται ο κύριος Λι. Προσπαθεί να, αλλά δε θυμάται. Φαίνεται πως για καιρό κυκλοφορούσε σ’ αυτό που ο Λι ονομάζει γκρίζα ζώνη της συνείδησης. Μπορεί να περνούσε από μπροστά του μέσα από κάποια οθόνη, σαν αδιάφορος απόηχος κάποιας διαφήμισης, μπορεί να έσκαγε μύτη στις κουβέντες άλλων που τον ίδιο δεν τον αφορούσαν, ή να παρουσιαζόταν φωτισμένος σε κάποια βιτρίνα ή ακόμα δίπλα στην προσφορά της τιμής σοκ σε κάποιο σαββατιάτικο φυλλάδιο αλυσίδας σουπερμάρκετ, έτσι που ανεπαίσθητα μόνο να απασχολεί τις αισθήσεις του.

            Έμενε εκεί, όμως. Στην γκρίζα ζώνη. Εκεί, δηλαδή, που υπάρχει κάτι αλλά δεν υπάρχει για μας˙ δε μας ενδιαφέρει, δε μας αφορά. Εκεί που ο καθένας στιβάζει μεγάλο κομμάτι του κόσμου τούτου, πολλές φορές ακόμα και τα συναισθήματα των άλλων. Αλλά δεν είναι αυτό που τώρα σκέφτεται ο κύριος Λι.

            Τον αφυγραντήρα σκέφτεται. Πότε, πώς, τρύπωσε στη ζωή του; Πότε διέσχισε την γκρίζα ζώνη και ήρθε και στρογγυλοκάθησε μπροστά του ξηρός ξηρός κι αθόρυβος; Τώρα του τον εκθείαζε η Μικρή του Φίλη. Πριν λίγες μέρες ο Νικόλας, ο Ανδρέας, το Θεοπάλαβο, όλοι.

             Πολιορκείται αλλεπαλλήλως ο κύριος Λι. Ικέτης τώρα με μαραμένη ανθοδέσμη στο χέρι, ο αφυγραντήρας περιμένει με κρυφή λαχτάρα την έγκριση. Οι προξενητές τον επαινούν. Ο νέος είναι ωραίος και οι καλεσμένοι επευφημούν.

            - Κολοκύθια ξέρεις. Ξέρω, ξερωκέφαλος είσαι, αλλά μη μου παραπονεθείς όταν θα σε πονάνε τα κοκκαλάκια σου – η Μικρή του Φίλη.

            - Είναι σωτηρία, ρε, σου λέω, στο σπίτι στο χωριό είναι εντυπωσιακή η αλλαγή – ο Ανδρέας.

            - Τον έχω ερωτευτεί, Λάμπρο μου, φοβερή λύση – το Θεοπάλαβο.

            Πολιορκημένος νιώθει και ούτε καν ελεύθερος ο Λάμπρος της.

            Και σκέφτεται τους αιώνες χωρίς. Και του λένε να ζήσει στο Μεσαίωνα, λοιπόν. Και σκέφτεται το χρόνο που απαιτεί το χρήμα που απαιτεί η νέα απαίτηση. Και του λένε επιλογές είναι αυτές – η Μικρή του Φίλη, πιο θαρραλέα, του ψιθύρισε «υπάρχει και κάτι που λέγεται προσαρμογή, Λάμπρο».

            Πολιορκείται και μεταθέτει την απόφαση αγοράς ο κύριος Λι, την αφήνει να ωριμάσει ή να ξεχαστεί κι ας μαραθεί η γαμήλια ανθοδέσμη. Τη μεταθέτει και ευχαρίστως καταφεύγει στην ποίηση,

εκεί που η υγρασία κατοικεί στα μάτια της,

εκεί που η υγρασία είναι ελεύθερη να κουρνιάζει και στα δικά του μάτια,

κάθε που τη σκέφτεται,

κάθε που νιώθει την παρουσία της δίπλα του.


της Αθηνάς - όπως και οι φωτογραφίες, άλλωστε