σαν σινεμά

            Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, ο Λι και οι φίλοι του έχασαν τη σιγουριά του πατήματος, την ανεμελιά της συνέχισης των συνηθειών τους. Κλονίστηκαν οι βεβαιότητες, άρχισε να μετασχηματίζεται η καθημερινότητά τους και, χωρίς να το πολυσυνειδητοποιούν, συχνά και ο τρόπος σκέψης τους. Πολλές φορές έφτασαν να επιδίδονται σε ένα άτυπο διαγωνισμό κακοτυχίας˙ ποιος έχασε περισσότερα, ποιος είναι το μεγαλύτερο θύμα της κρίσης. Ελεγείες της απώλειας.

            Ουδεμία έκπληξις, ουδεμία πρωτοτυπία. Αυτό έκαναν λίγο πολύ όλοι.

            Κάτι τον ενοχλούσε τον κύριο Λι σ’ αυτή τη στάση˙ κάτι που πάντως δεν τον απέτρεπε από τη συμμετοχή στις θρηνητικές κορώνες, που δεν ήταν αρκετό για να τον οδηγήσει σε μια αποστασιοποιημένη σιωπή.

            Τι ήταν λοιπόν αυτό που τον ενοχλούσε; Να το. Το έχει τώρα μπροστά του, στη σελίδα 453 του βιβλίου του Zia Haider Rahman «Υπό το φως των όσων γνωρίζουμε» (μτφρ. Ανδ. Μιχαηλίδη, εκδ. Πόλις.) Ένα τόσο δα απόσπασμα. Που είναι η στιγμή που η λογοτεχνία συνοψίζει μιαν αίσθηση, μιαν αντίληψη, μια σκέψη που υπήρχε διάχυτη μέσα μας κι ακόμα δεν είχαμε αποκρυσταλλώσει σε λέξεις – τουλάχιστον όχι τόσο καθαρά. «Είναι αλήθεια», δηλώνει ο ήρωας του Rahman, «ότι δεν παρέμεινα απρόσβλητος από οικονομικές δυσκολίες. Επρόκειτο όμως για δυσκολίες - πρόκειται για δυσκολίες- ενός τυχερού ανθρώπου.»

            Κι αυτό είναι κάτι που ο ίδιος θέλει να το θυμάται και να τους το θυμίζει κάθε στιγμή. Όλες αυτές οι δυσκολίες μας, λέει τώρα ο Λι, επρόκειτο για δυσκολίες τυχερών ανθρώπων. Ανθρώπων που κουβεντιάζουν τρώγοντας και πίνοντας, στα σπίτια τους και έξω, που πληκτρολογούν τη ζωή τους και που ανάβουν τις ηλεκτρικές τους κουβέρτες μισή ώρα πριν κοιμηθούν.

            Δεν παραβλέπει τις απώλειες ο Λι, αλλά δεν μπορεί και να κλείνει τα μάτια στα χαμηλά σκαλοπάτια της σκάλας. Ούτε να ξεχνάει αυτό το επίθετο που πολλές φορές στη ζωή του το έφερνε μπροστά του: τυχερός. Τυχερός άνθρωπος.

            - Τυχερός ή άξιος; τον είχε ρωτήσει κάποια φορά ο Δίδυμος, κάπως προκλητικά.

            - Ακόμα κι αν άξιος, το «τυχερός» δεν αναιρείται, απάντησε στοχαστικά ο Λι.

            Το βιβλίο ανοιχτό στη σελίδα 453. Πάει ο ειρμός. Έρριξε τα μάτια του ανιχνευτικά στη σελίδα, να πιάσει πάλι το νήμα, να συνεχίσει την ανάγνωση.

            Στο τραπεζάκι το τσάι άχνιζε ακόμα, δίπλα στα πόδια του η Γάλα κουλουριασμένη, παραδομένη στη θαλπωρή της σόμπας. Ο αέρας, τα γκρίζα σύννεφα, το χιονόνερο, από το παράθυρό του έξω. Σαν σινεμά.