Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019

μυρωδιά χαρτιού

           “Λαογραφία δεν είναι τα σιγκούνια και τα τσουράπια. Λαογραφία είναι να βγεις με ένα κασετοφωνάκι στη Σταδίου και να ηχογραφήσεις ό,τι ακούγεται”,  θυμάται ο κύριος Λι τον καθηγητή του της λαογραφίας να λέει. Και το θυμάται γιατί του έμεινε κουσούρι από τότε να μετατρέπει σε  ραντάρ τα αυτιά του  και να πιάνει τις σκόρπιες κουβέντες των περαστικών. Δε θέλησε ποτέ να πάρει θέση για τον ορισμό της λαογραφίας, αλλά σχεδόν πάντα η συγκομιδή του απ’ τα λόγια του δρόμου αποδεικνυόταν πλούσια και ενδιαφέρουσα.
            Οδός Βουλής τώρα. Αγαπημένο στενό. Ανάμεσα Καραγιώργη Σερβίας και Κολοκοτρώνη· Λίγα μέτρα όλα κι όλα. Μια μικρή γειτονιά. Κάποια μαγαζιά άλλων εποχών έχουν ξεχαστεί ανοιχτά ακόμα, σα σκονάκι σε διαγώνισμα Ιστορίας. Ο κύριος Λι για μια φορά ακόμα στη ζωή του απέναντι  από το «Άριστον», θα λιμπιστεί και θα φλερτάρει τις τυρόπιτες κουρού στη βιτρίνα, που τον περιμένουν καρτερικά από τις δεκαετίες της νιότης του, και για μια φορά  ακόμα θα προσπεράσει ηττημένος, αποφεύγοντας να μασουλάει στο δρόμο. Όμως στον «Ίκαρο» θα σταματήσει, ακόμα κι αν δεν μπει να αγοράσει. Έχει κιόλας βάλει το χέρι στην τσάντα, να βγάλει τα γυαλιά του, να ρίξει αδηφάγες ματιές στα βιβλία της αγαπημένης βιτρίνας.

            Τότε ήταν που  σχεδόν έπεσε πάνω του ο προσεγμένος-σε-όλα-του νεαρός με την ιπτάμενη μπλε καμπαρντίνα, καθώς ξεπρόβαλε βιαστικά απ’ την στοά μιλώντας αφοσιωμένα και νευρικά  στο κινητό του. Χαμένος στην ίδια του την αύρα και την αυτοπεποίθηση, ψηφίδα του κινούμενου μωσαϊκού του δρόμου, ενός δρόμου που δεν υπήρχε παρά μόνο για να τον διασχίζει. Μπορεί κάπου εκεί να ήταν κι ο Βουκεφάλας. «Ναι, ναι, άκου, μην αφήνεις καμιά ευκαιρία να πηγαίνει  χαμένη, καμιά», τον άκουσε ο κύριος Λι να λέει στην παλάμη του που κρατούσε το κινητό,  και μια οσμή αρπακτικού κατέκλυσε τα ρουθούνια του ήρωά μας. Κι ενώ ο νεαρός κατακτητής πασών των ευκαιριών χανόταν απ’ το οπτικό του πεδίο, τραβώντας για άλλα πεδία δόξης λαμπρά,
            αίφνης του Λι  η οδός Βουλής του φάνηκε λίγο πιο υπερσυντέλικος. Τα βιβλία στην υποφωτισμένη βιτρίνα του «Ίκαρου» σαν λίγο πιο κίτρινα  και ορφανά κι η βαριά σιδερένια του πόρτα σαν λίγο πιο βαριά. Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες; *– θυμάται το στίχο. Μια αίσθηση υποχώρησης ενός αμήχανου παρελθόντος· μια αίσθηση επέλασης αμνήμονος παρόντος. Είναι η λήθη, ηλίθιοι.

            Σε κάποιο βαθύ υπόγειο γεννιούνται οι αποφάσεις: αντι-δραστικά ο κύριος Λι σπρώχνει την παλιά πόρτα και μπαίνει. Βγαίνοντας σε λίγα λεπτά έχει στη μύτη του αυτή τη φορά τη μυρωδιά του χαρτιού και στα χέρια του βιβλίο εκλεκτό. «Μην αφήνεις καμιά ευκαιρία να πηγαίνει χαμένη, καμιά» - βουίζει ακόμα στ’ αυτιά του η φράση, αλλά της έχει δώσει κιόλας άλλο, δικό του νόημα. Χωρίς δισταγμό κανένα μπαίνει στο «Άριστον» και «Μια κουρού, παρακαλώ, θα ήθελα».
            Μάχες μικρές, ασήμαντες.


*. Στίχος από το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη Νέοι της Σιδώνος, 1970
ΥΓ1. Η λέξη kuru στα τούρκικα σημαίνει ξερός και, όπως διαβάζουμε στο ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου, ο σημερινός ιδιοκτήτης του "Άριστον' εξηγεί πως πριν το 1900 πήγε ο παππούς του στην Κωνσταντινούπολη, δούλεψε σε ένα τυροπιτάδικο κι  έφερε από 'κει τη συνταγή για την τυρόπιτα στην Αθήνα. Τότε, στην Πόλη, την έλεγαν kuru, που σημαίνει ξερή, ζύμη χωρίς λιπαρά. 
ΥΓ2. Η ανάρτηση έγινε με την ευγενική χορηγία του καταστήματος «Άριστον»
ΥΓ3. Εντάξει, αστειάκια..

46 σχόλια:

  1. Πολύ γλυκιά και νοσταλγική η σημερινή ανάρτηση του κυρίου Λι. Οι καιροί πλέον τρέχουν και μας αφήνουν κάθε φορά, όλο και πιο πίσω, αλλά δεν πειράζει. Και πολύ καλά έκανε ο κύριος Λι και δεν άφησε την ευκαιρία του να πάει χαμένη.
    Καλή χώνεψη, κύριε Λι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Πίππη!

      Ναι, είναι απαραίτητη η χώνεψη, έτσι που να .. μπορούμε να προχωρήσουμε στην επόμενη τυρόπιτα! Είναι κι αυτός (λέει η δικαιολογία τώρα..) ένας τρόπος να ξεχνάς την επέλαση των ξηρών ανθρώπων.. (Εμ, τι, μόνο οι σοκολάτες σου νομίζεις ότι είναι λύση;)

      Εννοείται ότι, όταν κατέβεις, ένα κέρασμα στο χρωστάμε!

      Φιλιά

      Διαγραφή
  2. Μπορεί η ζύμη να είναι kuru, δλδ ξερή, αλλά το μέσα είναι πλούσιο, ζουμερό, νοστιμότατο και άκρως χορταστικό!
    Ατελείωτη ουρά έχω κάνει, κάτω απ΄τις υπέροχες μυρωδιές που έβγαιναν από το πραγματικά Άριστον μαγαζί του β' πατριώτη μου! (Ο πατέρας μου ήταν από την πόλη).
    Θυμάμαι αμυδρά και το βιβλιοπωλείο που δεν είχα επισκεφτεί, μια και εκείνη την εποχή, ξεκοκάλιζα ακόμα τις βιβλιοθήκες του πατρικού μου, στα Γαλλικά!
    Όσο για τον περιφερόμενο νεαρό με το τάτς-σκριν etc, λυπάμαι ειλικρινά που "μεγαλώνει" με ξερή ζύμη ή και με χωρίς καμιά ζύμη...
    Χορταστικά, χαμογελαστά, νοσταλγικά και ηλιόλουστα τα Κυριακάτικα ΑΦιλιά μου!
    ΥΓ: Ξέχασα τα Τούρκικα που μιλούσα μικρή πολύ καλά, αλλά δεν ξεχνώ το τεσεκίμ-μερεντζέρ (ευχαριστώ)! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν, Άιναφετς, δεν ξέρω πόσο καιρό έχεις να δοκιμάσεις, αλλά ακόμα έτσι είναι οι ξεροζουμερές τυρόπιτες του Άριστον [λέγεται και γκρίζα διαφήμιση αυτό, ε;]
      Αλλά, βέβαια, σε σας δε θα τολμούσα να κάνω συστάσεις, αφού το παρελθόν σας σάς έχει εκπαιδεύσει ..άριστα σ' αυτές τις γεύσεις και σ'αυτά τα στέκια.

      Όσο για τον Ίκαρο, μπορεί κι εγώ να μην ψώνιζα συχνά από 'κει - άλλωστε στην ουσία δεν είναι βιβλιοπωλείο, εκδοτικός οίκος είναι όπου μπορείς να προμηθευτείς τις εκδόσεις του - αλλά θεωρώ ότι είναι ψηφίδα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς (αν δεν ακούγεται βαρύγδουπα αυτό). Οι σημαντικότεροι ποιητές έχουν εκδοθεί από 'κει, οι δυο νομπελίστες, πολλοί άλλοι έλληνες συγγραφείς, αλλά και ξένοι, με μια εκδοτική ποιότητα και αισθητική που ήταν και παραμένει σε ψηλά επίπεδα. Είναι από τα σημεία που χαίρομαι πολύ που υπάρχουν στην πόλη μας.

      Τώρα .. τατς-σκριν το είπες;; Θα το ψάξω στο λεξικό..Αλλά, σοβαρά, με ή χωρίς τατς-σκριν, εγώ νιώθω ότι κάτι τους λείπει. Χωρίς να ξεχνάω, βέβαια, το ότι είμαι καταδικασμένος να έχω μια υποκειμενική ματιά..

      Να είσαι καλά. Ελπίζω και εκεί πάνω να σας έκανε ωραία λιακάδα σήμερα. Φιλιά.

      Διαγραφή
  3. Το πόλη με κεφαλαίο Π... πώς μου ξέφυγε και "τέτοιες" μέρες, τσ τσ τσ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, βέβαια.. Εδώ γράφεις τον Λι με κεφαλαίο, την Πόλη θα ισοπεδώσεις;;

      Διαγραφή
  4. teşekkür ederim = ευχαριστώ στα τούρκικα!
    Πάει και αυτό το ξέχασα! :-D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα, κυρία, μας μπερδέψατε. Το πρώτο που γράφεις ή το δεύτερο είναι το ευχαριστώ; Ή και τα δύο;

      Διαγραφή
    2. Το δεύτερο, teşekkür ederim που αντέγραψα απ΄το google είναι το ευχαριστώ. Το πρώτο δεν είναι ούτε καν τούρκικα!!!

      Διαγραφή
    3. τεσεκούρ εντερίμ, λοιπόν, μαγισσούλα. Πολύ.

      Διαγραφή
  5. Θα μπορούσα να πω "Τι μου θυμίσατε τώρα..."!
    Αλλά δεν θα το πω, γιατί άλλα θυμήθηκα.
    Διότι δεν πέρναγα από το "Άριστον", καθώς ήμουν ανέκαθεν γλυκατζού και πέρναγα από το "Αριστοκρατικόν" στη Βουκουρεστίου, για σοκολατάκια!
    Ούτε στον Ίκαρο πήγαινα, επειδή ορισμένα βιβλία τα αγόραζα από την Πολιτεία, όταν ήταν στη στοά της Όπερας, αλλά τον κύριο όγκο των βιβλίων τον προμηθευόμουν από το βιβλιοπωλείο του αείμνηστου θείου μου του Παυλόπουλου στην Καλλιθέα, που στην αρχή ήταν κοντά στην πλατεία Δαβάκη και αργότερα πήγε πιο κάτω στη Θησέως.
    Ατελείωτες ώρες είχα περάσει εκεί μέσα, με τον θείο Δημητράκη να μου προτείνει βιβλία και άλλοτε να τα πληρώνω με ένα συμβολικό ποσό και άλλοτε να μου τα χαρίζει εφευρίσκοντας ο ίδιος κάποιο λόγο και κάθε έφευγα, μαζί με το "καληνύχτα" μου έλεγε "Και να θυμάσαι, ο μόνος τρόπος για να ζήσει και να πεθάνει κανείς σαν άνθρωπος είναι να ζήσει και να πεθάνει για ένα ιδανικό".
    Αυτό δεν ήταν δικό του, κάποιος άλλος το είχε πει, αλλά δεν ενθυμούμαι ποιος ήταν.
    Πάνε χρόνια από τότε και μου έχει μείνει μόνο η φράση στο μυαλό.
    Μου ήταν πολύ αγαπητός ο θείος Δημητράκης, που εκτός από βιβλιοπώλης ήταν και καθηγητής και πάντα κάτι μάθαινα από εκείνον.
    Όμως φτάνουν οι οικογενειακές αναμνήσεις...
    Είχατε δεν είχατε, με γυρίσατε στις πίσω μου σελίδες!
    Πώς έγινε δεν ξέρω, αλλά ευχαριστώ γι αυτό.
    Καλό μεσημέρι κύριε Μάνεση!

    ΥΓ. Εύγε στον κ. Λι για τα τολμήματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε, παιδί μου! Πού πας και τα πετυχαίνεις;!

      Παρακάμπτω τα κεντρικά, ιδιαιτέρως το "Αριστοκρατικόν" που μάλλον δεν είχα πάει ποτέ, ίσως και εξαιτίας του ονόματός του, πού να ξέρω, και προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε μία τάξη:
      Σε όλα μου τα παιδικά χρόνια δύο βιβλιοπωλεία ήξερα και ήταν και τα μόνα που πήγαινα. Ο Βερτσέτης, στη Σιβιτανίδου και, βέβαια, πιο ενημερωμένο, πιο πλούσιο κλπκλπ, .. ο θείος σου ο Δημητράκης! Πολύ περισσότερο στο παλιό, στη Δαβάκη, αλλά και αργότερα χαμηλότερα, στη Θησέως. Τον θυμάμαι πάρα πολύ καλά, μειλίχιο, γλυκομίλητο, γνώστη, πάντα είχαμε και την παραπάνω κουβεντούλα. Δεν ξέρω γιατί θυμάμαι ότι ήταν φυσικός. Σ' αυτό μπορεί να κάνω και λάθος. Και, επίσης, πάλι δεν ξέρω αν θυμάμαι καλά πως είχε και έναν αδερφό.

      Ακόμα στα μάτια μου είναι ο στενός διάδρομος στο παλιό βιβλιοπωλείο, στενός γιατί τον κλείναν τα βιβλία που στοίβαζε σε όλο το μήκος του. Όπως επίσης θυμάμαι και μόνο .. το κεφάλι του, καθώς μάλλον μόνο αυτό έβλεπα πίσω από τους όγκους των βιβλίων! Ρε, τι μας έκανε μία κουρού!

      Εννοείται ότι συγκινήθηκα πολύ, άσε που άρχισα να ανησυχώ ότι μπορεί κι εμείς να είμαστε γνωστοί παιδιόθεν!!!

      Πολλά φιλιά, κυρία Αρτίστα μου!

      Διαγραφή
    2. Το πετύχατε κατά το ήμισυ!
      Ο θείος Δημητράκης ηταν καθηγητής Φυσικής Αγωγής!
      Αλλά ήταν τόσο διαβαστερός άνθρωπος και είχε τόσες γνώσεις που θα μπορούσε να διδάσκει κι άλλα μαθήματα!
      Αδέρφια είχε, αλλά, δυστυχώς, δεν είχαν επαφές. Από τα νιάτα τους. Να σκεφτείτε ότι ποτέ δεν γνώρισα κανένα από αυτά και ούτε ήθελε να μιλάει για το θέμα.
      Τώρα όσο για εμάς, γνωστοί δεν είμαστε, αλλά ίσως κάποτε να είχαμε σταθεί δίπλα-δίπλα στον στενό διάδρομο του βιβλιοπωλείου της Δαβάκη, διαλέγοντας βιβλία.
      Κι εγώ συγκινήθηκα που τα θυμήθηκα όλα αυτά και μόλις φύγω από εδώ, θα πάρω τον ξάδερφό μου τηλέφωνο (τον ένα από τους δύο γιούς του θείου Δημητράκη, τον πιο αγαπημένο μου, διότι έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου) για να θυμηθούμε κι άλλα!
      Κίσιζ κύριε Μάνεση!

      Διαγραφή
  6. Αχ, σε αυτή τη γειτονιά μεγάλωσα και στον ΙΚΑΡΟ ψώνιζα όταν ήμουν έφηβος... Τι μου θύμησες!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι ωραία έκπληξη, Παραμυθά! Βλέπεις; Ιδανική γειτονιά για τυροκομική και πνευματική τροφή! Τώρα, για παιχνίδι στο δρόμο, δε θα ορκιζόμουνα!
      Πάντως, φαντάζομαι πως θα συμφωνείς κι εσύ ότι πολύ λίγο έχει αλλάξει δεκαετίες τώρα..

      Πολλές καλησπέρες

      Διαγραφή
  7. Όμορφη μέρα σήμερα, είπα να πάω μια βόλτα. Περπάτησα αρκετά ώσπου έφθασα μπροστά σε μια ιδιαίτερη βιτρίνα που με έκανε να σταματήσω. «Ο κ. Λι συναντάει τους φίλους του» διάβασα στο τζάμι. Έριξα μια ματιά στο εσωτερικό και είδα μερικά απ’ τα αγαπημένα μου πράγματα: βιβλιοπωλεία, κρυφοκουβέντες, σεργιάνι στο παλιό εμπορικό κέντρο της Αθήνας, τυρόπιτες κουρού και εκεί θυμήθηκα την αυστηρή παραίνεση του πατέρα μου « Δεν είναι ωραίο να μασουλάμε στο δρόμο. Θα τα φάμε όταν πάμε σπίτι.» Εδώ είμαστε είπα από μέσα μου. Και θα έφευγα χαρούμενη αν δεν έβλεπα την τελευταία στιγμή, να καθρεφτίζεται στο τζάμι της βιτρίνας η σύγχρονη πραγματικότητα της Αθήνας στο πρόσωπο ενός κυνικού φιλόδοξου γιάπη.
    Ευχαριστώ πολύ κ. Λι που μου ομόρφυνες τη μέρα.
    Χαιρετισμούς στον αγαπητό Διονύση.

    Υ.Γ. Μπορεί να φαντάζει σήμερα πολύ παράδοξο και ιδιότροπο το «Δε μασουλάμε στο δρόμο» ή «δε λερώνουμε το τζάμι στης βιτρίνας με τα δάχτυλά μας» αλλά έκρυβε μέσα του μια βαθύτερη (μα ξεχασμένη πλέον) αισθητική της ηθικής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Μαρία. Επειδή πολύ συγκινητικά μου τα γράφεις και .. αμηχανεύομαι, ας σταθώ στο ΥΓ. Θυμάμαι ότι αυτή την προτροπή, μάλλον την αποτροπή του καθ'οδόν φαγητού, και τότε παλιομοδίτικη την είχα ακούσει και κάπως (μάλλον πολύ) εξεζητημένη.Είχε παίξει ρόλο και ο συντηρητικός χαρακτήρας του προσώπου από το οποίο την είχα πρωτακούσει. Θυμάμαι, μάλιστα, για έναν αρκετό καιρό να αντιδρώ και να εντάσσω στην επανάστασή μου και το επιδεικτικό μασούλημα απανταχού και ανεξαιρέτως. Ωστόσο, πάντα από κάτω με έτρωγε η βάση αυτής της αποτροπής που με τα χρόνια κατέληγα κι εγώ ότι είναι ένα από τα στοιχεία της αστικής παιδείας, μέσα από τα οποία πλάθεται μία αισθητική και μία ηθική ακόμα στάση. Αναγνωρίζω τη σύμβαση, τον τύπο, αλλά πιο κάτω ίσως την αναγκαιότητα της ύπαρξης τέτοιων άτυπων κανόνων..

      ΥΓ. Σε διαβεβαιώνω ότι δεν ήταν ο μπαμπάς σου ο συντηρητικός τύπος από τον οποίο το είχα ακούσει. Εκτός κι αν ο μπαμπάς σου ήταν θείος μου - γιατί με τις συμπτώσεις που συμβαίνουν εδώ μέσα όλα μπορούμε να τα περιμένουμε!!

      Καλή μας βδομάδα

      Διαγραφή
  8. Καλημέρα!
    Θα έπρεπε να υπάρχει χορηγία, μια και τους κάνετε διαφήμιση, η τουλάχιστον 2-3 τυρόπιτες δώρο.

    Λοιπόν αυτή η περιοχή και τα 2 χρόνια που δούλευα κεντρικά έχουν μείνει ανεξίτηλα, όπως άλλωστε και η περίοδος της ΑΣΟΕΕ που το κέντρο και τα βιβλιοπωλεία του ήταν επιβεβλημένα και αγαπημένα!

    Συμπάσχω με τον Κο Λι. Σίγουρα θα αγόραζα βιβλίο και θα μύριζα το χαρτί.
    Ξεχνιέμαι ίσως και για πάντα σε ένα βιβλιοπωλείο η σε μια βιβλιοθήκη.

    Παράλληλα απεχθάνομαι τις συμβάσεις του τύπου "δε μασουλάμε στο δρόμο" και τα σχετικά...
    Μην αφήσεις καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη!
    Να τις ζήσεις όλες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα! 2-3 μόνο; Μα είμαστε τόσοι εδώ πέρα και όλοι μια χαρά γκριζοδιαφημιστές! Κουπόνια για σίτιση διαρκείας πρέπει να εκδώσει ο αγαπητός κύριος Λομποτέσης του "Άριστον"!

      Γελάω, επίσης, βλέποντας ότι εσύ την προτροπή ("μην αφήνεις καμιά ευκαιρία να κλπκλπ") εσύ την προχώρησες και παρακάτω, στο φαγητό του δρόμου :-)
      Όπως έλεγα και παραπάνω στη Μαρία, έχω περάσει κι εγώ αυτή τη φάση της .. ανυπακοής σ' αυτή τη σύμβαση. Τώρα όχι. Αν κι εσύ ξέρεις ότι τουλάχιστον παγωτάκι έχουμε πάρει στο δρόμο!

      Χαίρομαι, επίσης, καθώς ξέρω ότι τώρα που σου στέλνω το σχόλιο εσείς ακόμα αδράχνετε μία ωραία μουσική ευκαιρία, οπότε οι παραινέσεις μου περισσεύουν. :-)

      Καλή βδομάδα, Μοσχούλα

      Διαγραφή
  9. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να μάθω τι σημαίνει "κουρού". Για δες τελικά που οι βόλτες του κ. Λι άνοιξαν αυτήν την πόρτα της πληροφόρησης.

    Για να δούμε τώρα τι έχουμε ; χμμμ

    *Παρατήρηση: Μεγάλη κουβέντα και απίστευτη συνήθεια. Υπάρχουν άνθρωποι που καθώς περπατούν, η παρατήρηση για κάθε τι που συμβαίνει γύρω τους, αποτελεί για αυτούς πρωτογενές υλικό γνώσης, εμπειρίας, προσέγγισης των ανθρώπων. Ο κ. Λι θεωρώ γνωρίζει ότι άπειρα αστυνομικά μυθιστορήματα γεννήθηκαν από αυτές ακριβώς τις παρατηρήσεις.

    *Λαογραφία: φυσικά και η καθημερινότητα στους δρόμους δημιουργεί λαογραφία. Και ερχόμαστε στον φουριόζο νεαρό. Πριν πάω στο συμπέρασμα που αναδεικνύει η "δράση" του στο δρόμο στέκομαι εδώ:

    "...ψηφίδα του κινούμενου μωσαϊκού του δρόμου..."

    Ω τι φράση κ. Λι !!! λογοτεχνική μαγεία ! (προχωρώ)

    Ο Νεαρός, στοιχειοθετεί μια λαογραφία, μια κοινωνική συμπεριφορά, τις δικές του "αξίες" (λέμε τώρα...), τη στάση ζωής του.

    Και τέλος θα έρθει ναι το βιβλιοπωλείο αλλά και το τυροπιττάδικο ! γευστικό ...παραλήρημα.
    Δεν συζητάω κ. Λι για την τοποθεσία που συμβαίνει αυτή η δράση γιατί είναι το μοναδικό άλλωστε μέρος της Αθήνας που μ' αρέσει.

    Αχ νάχαμε ένα ταψί τυρόπιττα

    Καλή Κυριακή κ. Λί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πωωωωω! Πολλά θέματα βάζει, Γιάννη. Λοιπόν:

      1) Εξομολογούμαι ότι κι εγώ τώρα τελευταία έμαθα τι σημαίνει κουρού. Αν θυμάμαι καλά, είχα περάσει κι εγώ τη φάση της νιρβάνας (όπου την αποκαλούσα "γκουρού"..)
      2) Είναι της παρατήρησης ο Λι, έχεις δίκιο, αλλά το αφελές κι απλοϊκό μυαλό του δεν πάει ποτέ στην αστυνομική κατεύθυνση. Άντε το πολύ πολύ να παίζει το παιχνίδι "τι δουλειά να κάνει αυτός που κάθεται στο διπλανό τραπέζι;" Παιδικά πράγματα. Καμία σχέση με τις σεναριακές και κινηματογραφικές σου επιδόσεις.

      3) Δεν ξέρω γιατί προτιμήθηκε η φράση "ψηφίδα κινούμενου μωσαϊκού" από τη φράση "κινούμενη ψηφίδα μωσαϊκού". Μάλλον για λόγους συμμετρίας. Για να μην κινείται μόνο μία ψηφίδα ανάμεσα στις τόσες ακίνητες..

      4)Ναι, συμφωνούμε, ο νεαρός καμπαρντινοφόρος στοιχειοθετεί ένα σύγχρονο λαογραφικό πορτρέτο.

      5) Βρε, παιδί μου, κι εσύ αμέσως "ταψί"! Πάμε σιγά σιγά και ταπεινά! Πάμε μία μία τις κουρού. Λίγο παρακάτω, άλλωστε, είναι κι ο "Τριαντάφυλλος", αν πεινάμε περισσότερο (Χα! Άλλη διαχρονική αξία κι αυτός, προβλέπω να το μετατρέψω το μπλογκ σε μπλογκ σκουριασμένων προτάσεων για σκουριασμένους προορισμούς!)

      Φιλιά, Γιάννη, καλή βδομάδα

      Διαγραφή
  10. Πόσο μα πόσο αγαπημένο σημείο του κέντρου. Και εγώ θα σταθώ στον Ίκαρο και ας μη μπω να αγοράσω, απλά για να δω τη βιτρίνα του, και αυτές οι τυρόπιτες παρακάτω πώς σου σπάνε τη μύτη!!!!! Στα ίδια μέρη περπατάμε κύριε Λ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ' εγώ την φύσι λίγο (...)", που λέει κι ο Σεφέρης - που κι αυτόν ο Ίκαρος τον εκδίδει..Ασ'τα, Ροδούλα. Οι τυρόπιττες σπάνε τη μύτη, τα βιβλία τα μάτια, με το ασθενοφόρο θα μας μαζεύουν απ' την ωραία γειτονιά.

      ΥΓ. (πόσες φορές να έχουμε συναντηθεί στη ζωή μας;) (εκτός απ' τη μία τη γνωστή σε μας..)

      Φιλιά!

      Διαγραφή
  11. Μαζί με τις κουρού, ζεστό ζεστό και το ΣΧΟΛΙΟ του ΞΩΤΙΚΟΥ:

    " Eεεχ τώρα Κυριακάτικα πρωί πρωί (λέμε τώρα)
    Τι μου κάνεις και ,πάνω που γλύτωσα απ'την υγρασία της βροχής .
    Οχι μην φανταστείς ,δεν υπήρξα λάτρης της συγκεκριμένης τυρόπιτας ,μάλλον αντιδραστικά κι εγώ , η απόφαση απ'το υπόγειο έβγαινε με υπερηφάνεια κι ένα ταρατατζούμ : Σιγά μην στηθώ στην ουρά σαν πεινασμένη σε συσσίτιο 😉😒🤨
    Ούτε του... βαριά νοσταλγικού είμαι (ακόμα 😝 ) ,α λ λ α αδερφάκι μου αυτά τα "σκονάκια σε διαγώνισμα ιστορίας" με βρήκαν κατάκαρδα !!!
    Και όντας απροετοίμαστη παραδόθηκα και σεργιάνισα με πόνο περισσότερο για μιαν Αθήνα σφύζουσα απο ανοιχτά μικρομάγαζα με τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά απ'το μεράκι του κάθε μαγαζάτορα...
    Μην νομίσετε όμως πως με νίκησε κατά κράτος ο υπερσυντέλικος . Οχι οχι αντιστάθηκα σθεναρά στην "αίσθηση επέλασης αμνήμονος παρόντος" και μια κραυγή βγήκε απ'τα υπόγεια : δεν είναι η λήθη ...βρε παιδιά ,είναι η ζωή ...Γιώργο άκου και τον κύριο Λι , πιάσε μια τυρόπιτα κέρασε τα παιδιά και... πάμε να βρούμε το νόημα ξανά ❣

    Φιλιά ηλιόλουστα ευχαριστίας για την βόλτα και...την πρωινή υγρασία 💗"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (Από Κυριακή πρωί το ένα σχόλιο σε Δευτέρα βράδυ το άλλο, πάνε οι κουρού, μπαγιάτεψαν!)

      Λοιπόν, ξωτικό, μια και το θίγεις, ας παραδεχτώ κι εγώ ότι η τυρόπιτα δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Ούτε κι οι ουρές, βεβαίως βεβαίως, και κυρίως αυτές για το φαγητό -αν και στο Άριστον δεν έχω δει ποτέ ουρά.

      Τώρα, στα άλλα ζητήματα, απ' όσο μπόρεσα να ερμηνεύσω και να καταλάβω το δαιδαλώδη κύριο Λι, η επιθυμία του μάλλον δεν είναι η αναβίωση του υπερσυντέλικου, ενός παρελθόντος ηρωικού κλπ. Νομίζω πως θα ήθελε να βλέπει το παρόν να παίρνει τη θέση του παρελθόντος ομαλά και ήρεμα, σα σε αργή σκυταλοδρομία, προλαβαίνοντας να μυρίσει, να δοκιμάσει, να φορτωθεί και να μεταφέρει.
      Τι να σου πω, βρε ξωτικό; Προτιμώ να κρατήσω το ηλιόλουστο των φιλιών - και πόσο λιόλουστα όλα τα χτεσινά, ε; - και να πορεύομαι μ' αυτό. Είτε προς οδό Βουλής, είτε όχι. :-)

      (Πώς βάζουν καρδούλες και φατσούλες εδώ;!)

      Διαγραφή
  12. Καλησπέρες πολλές
    Για μένα το ''μη χάνεις καμιά ευκαιρία '' είναι one size και unisex για κάθε προσωπικότητα. Οπότε πολύ καλά έκανε ο κ Λι και της έδωσε τη σημασία που ήθελε.
    Όσο για τα βιβλία ποτέ δεν είχα συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο. Πάντα όποιο έβρισκα στο δρόμο μου το επισκεπτόμουν αρκεί να ήταν γεμάτο βιβλία και κάπως άναρχα τατκοποιημένα. Εδώ και πάρα πολύ καιρό δίνω τη λίστα μου να μου ψωνίσουν. Έχω χάσει αυτήν την απόλαυση να χαζεύεις, να ξεφυλλίζεις, να μυρίζεις και να διαβάζεις βιβλία μια και την ώρα εκείνη χάνομαι στην κυριολεξία και αδυνατώ να δω τριγύρω όπως τότε που η μικρή μου χάθηκε ανάμεσα σε στοίβες βιβλίων και ένα σοκ το πέρασα και μου άλλαξε τις συνήθειες.
    Όσο για το ''δεν μασουλάμε στο δρόμο'' ναι είναι και στη δική μου λίστα γραμμένο στα ''μη'' που μου χάρισαν οι γονείς μου.
    Η οδός Βουλής γραφική.
    ΥΓ1 Δεν μ'αρέσει η κουρού αλλά μια σφολιάτα θα την πάρω
    ΥΓ2 Η υποχώρηση ενός αμήχανου παρελθόντος και η αίσθηση επέλασης αμνήμονος παρόντος δεν είναι φυσιολογική;Έως ότου αποκτήσει το παρόν μνήμη και γίνει παρελθόν,ελπίζω όχι αμήχανο,ναι;
    ΥΓ3 Φιλιά στο Διονύση
    Καλή εβδομάδα κ Λι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Άννα. Η σφολιάτα κερασμένη! (Αλλά, εδώ που τα λέμε.. ποια μυρωδιά χαρτιού.. Τη βάλαμε τίτλο, αλλά την καλύψαμε έτσι όπως πέσαμε με τα μούτρα στις τυρόπιτες όλοι!)

      Καμιά φορά από τα σχόλια βγαίνουν κάποιες λεπτομέρειες του κειμένου που μάλλον θέλουν τη δική τους συζήτηση. Είδα ότι το θέμα του πεζοδρομιακού μασουλήματος μάς απασχόλησε αρκετούς και μάλιστα με διαφορετικές απόψεις. Ομολογώ πως το διασκεδάζω λίγο, καθώς δεν σκέφτομαι εκ των προτέρων ότι κάτι τέτοια σημεία θα απασχολήσουν και θα σχολιαστούν.

      Στο δε θέμα του παρελθόντος- παρόντος, το ενδιαφέρον μου είναι περισσότερο, όπως έγραφα και πιο πάνω στο ξωτικό, όταν το παρόν δεν έχει μνήμη ("Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη", που τραγουδούσαν και χατζιδακικά στο sweet moovie..). Αλλάζει ο κόσμος - και ευτυχώς - αλλά να μην παίρνει και κάτι απ' αυτά που συναντάει; Μόνο τρέχοντας να αρπάζει τις ευκαιρίες;

      Καλή βδομάδα και σε σένα, Άννα.Φιλιά.

      Διαγραφή
  13. Διονύση, λατρεύω να διαβάζω για απλές καθημερινές στιγμές και αναμνήσεις. Σε φόντο γνώριμο, λιτό κι αγαπητό. Δεν είναι πάντα κρυμμένη η μαγεία σε εξότικ προορισμούς και χολιγουντιανές στιγμές.
    Στις πιο απλές και ανούσιες για άλλους, μα για εμάς σημαντικές. Εκεί κρύβεται η μαγεία της ζωής, των στιγμών μας.

    Είμαι κι εγώ λάτρης, του να μην πηγαίνει καμιά ευκαιρία χαμένη. Είναι αυτό το οριστικό, που αν φύγουν, δεν γυρνάνε, που με κάνει να τις εκτιμώ λιγάκι περισσότερο και να τις αντιμετωπίζω με το δέοντα σεβασμό.

    Τυρόπιτα δεν κάνει να φάω, αλλά έφυγα με μια επίγευση νοσταλγίας *και ένα ζεστό χαμόγελο κι αυτό είναι υπέρ αρκετό!

    Καλή βδομάδα Διονύση!

    ΥΓ: Νοσταλγίας γιατί, νιώθω πως η Αθήνα, σιγά σιγά χάνεται προκειμένου να βρει μια νέα ταυτότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Μαρίνα.

      Κι εγώ νομίζω ότι η διαφορά από το απλό και το ανούσιο μέχρι το μαγικό και σημαντικό , όπως λες, έχει ..μαγική και πάντα προσωπική συνταγή. Είναι ωραίο, όμως, να φτάνεις εκεί - από οποιοδήποτε δρόμο.
      Το ίδιο και με τις ευκαιρίες. Άλλα πράγμα ο καθένας μας εκλαμβάνει ως ευκαιρίες και "τ'αρπάζει'. Κατά μία έννοια ευτυχώς κιόλας, γιατί φαντάζεσαι τι θα γινόταν αν όλοι .. πέφταμε με τα μούτρα στα ίδια!

      Όσο για την Αθήνα (μας), αυτή η πορεία στη νέα της ταυτότητα, όπως γράφεις, κι αυτή συναρπαστική είναι και μακάρι να γίνεται με έγνοια, ευαισθησία, σε ένα πλαίσιο σεβασμού στην αισθητική και την ιστορία.
      Πολλά φιλιά, Μαρίνα

      Διαγραφή
  14. Αύρα νοσταλγίας, κύριε Λι. Εσείς τυρόπιτα από το Άριστον, εγώ σπανακόπιτα από το Μαμ. Εσείς βιβλία από τον Ίκαρο, εγώ σχολικά από τον Παπαδημητρίου. Άλλη πόλη, άλλες μυρωδιές, ίδια νοσταλγία, ίδια αγάπη.
    Καλό ξημέρωμα, κύριε Λι. Ελπίζω να ικανοποίησε η τροφή - και του σώματος και του πνεύματος. ☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την Κατερίνα! Κάπου παραπάνω εξομολογήθηκα ότι η τυρόπιτα δεν είναι το φόρτε μου. Τώρα έρχεσαι και αναφέρεις το Μαμ (βέβαια εσύ το θεσσαλικό, υποθέτω) και υποκύπτω ασμένως στην κυρία ανακρίτρια, δηλώνοντας ότι κι εγώ με σπανακόπιτες από το εδώ Μαμ (Σταδίου και Πεζμαζόγλου) την έβγαζα στα φοιτητικά..
      Όπως τα λες, πάντως. Άλλες μυρωδιές, άλλη πόλη, ίδια νοσταλγία και αγάπη.

      Η τροφή της αγάπης πάντα ικανοποιεί, Κατερίνα. Μονοπάτι, αλλά χωράει περισσότερους - ξέρεις εσύ απ' αυτά!

      Καλές μέρες

      Διαγραφή
  15. Αν είναι δυνατόν! Με το που προσπέρασε ο κύριος Λι τις τυρόπιτες που τον περιμεναν και διακαώς τις λαχταρούσε, εισεβαλαν απ'ευθείας στο μελλοντικό σχόλιό μου για να διαμαρτυρηθού.... αλλά ευτυχώς τελικά φωτίστηκε! Μού'χουν λείψει κάτι τέτοια βιβλιοπωλεία που χαζολογουσα στα "μικρατα μου" εδώ που βρίσκομαι... χμ..στην πολιτεία μας, σχεδόν όλα είναι κατά βάση χαρτοπωλεια με βιβλία (που δε με συγκινούν..έχω κι εξεζητημένα γούστα, βλέπεις...!), οπότε έχω καταφύγει στο διαδίκτυο..
    Καλησπερίζω και πάω μια βόλτα στην περασμένη βδομάδα του Λι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα! λες να ήταν η διαδήλωσή σου έξω από το τυροπιτάδικο που έκανε τον Λι να επανακάμψει και να πέσει στις κουρού;

      Μην παραπονιέσαι, Όλγα. Μπορεί να απομακρύνθηκες από τα βιβλιοπωλεία (που κι αυτά τα τελευταία χρόνια δεν πολυμυρίζουν χαρτί - ένα πράμα όπως οι λαγάνες..), αλλά έχεις βρει τόσα εκεί που μάλλον εμείς κι οι βιβλιοπώλες πρέπει να σε ζηλεύουμε.

      Κι ευτυχώς, το διαδίκτυο καλύπτει, με τον τρόπο του, ανάγκες - να 'μαστε κι εμείς εδώ..

      Φιλιά στη γειτονική σου μικροπανίδα. Πώς πάνε οι επισκέψεις των πουλιών; Συνεχίζονται;

      Διαγραφή
  16. Τα σέβη μου κύριε Λι.
    Έξοχη η ανάρτησή σας!
    Ας προσπερνάμε, όσο μπορούμε σε αυτούς τους δίσεκτους καιρούς, τη λήθη των ηλιθίων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και η προτροπή σου, Ευρυτάνα, εξίσου έξοχη. Ας τους προσπερνάμε και ας προσπαθούμε να δημιουργούμε..
      Άλλωστε είναι κάτι που το κάνεις τόσο καλά κι εσύ και με τόσα όπλα - μύθους, αφηγήσεις, ιστορικά ντοκουμέντα, φωτογραφίες, απλές νύξεις..και..και..και..

      Χαιρετούμε!

      Διαγραφή
  17. Δλδ τώρα αν κατάλαβα σωστά, σε τούτη δω την ανάρτηση, μαζευτήκατε παρεάκι οι Αθηναίοι φίλοι και έχετε κάνει ντου στο Άριστον στη Βουλής για τυρόπιτες και κουρού; Κι εμείς δλδ που βρισκόμαστε 514 χλμ μακριά τί; Θα μείνουμε με την όρεξη; Εε τώρα είναι σωστό αυτο; Είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Φοβάμαι ότι αυτή τη φορά δεν κατάλαβες καλά, φυσάει μου. το αθηναϊκό παρεάκι έχει βραχνιάσει με κάτι τέτοιες αναρτήσεις να καλεί τους μακρινούς φίλους σε κοινές εμπειρίες, μαζευτείτε, φωνάζει, κι αν δε γίνεται αυτό, είμαστε έτοιμοι εμείς για άλλες οδούς και άλλα στέκια.
    Όρεξη έχουμε, αλλά δεν την έχουμε επειδή μένουμε μ' αυτή!

    Λοιπόν, ας ενώσουμε τις γαστρονομικές, αστρονομικές, βιβλιολαιμαργικές και άλλες τάσεις μας κι ας προχωράμε καμιά πρόταση!!

    (Πιο κοντά, πιο κοντά μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους, έλεγε το παλιό ριτσικό τραγούδι κι απ' αυτό, για την περίπτωσή μας, ας κρατήσουμε το "πιο κοντά".)

    514 φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 514 φιλιά!!!
      Αυτό δεν ξεχνιέται κύριε Λι, χιλιόμετρο και φιλί πως να μη γλυκάνει η οποιαδήποτε απόσταση!!!

      Ανταποδίδω!!!

      Διαγραφή
  19. Άλς:
    Πολυαγαπημένε μου Διονύση,
    Μας ταξίδεψες σε όμορφα μέρη και εποχές!! Γι'αυτό πέρασα, ήξερα ότι κάτι καλό θα συναντούσα εδώ όπως άλλοτε. Θα περνάω συχνά...
    Καλο σαββατοκύριακο αγαπημένε μου Δάσκαλε!!♡

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Βρεεεεε! Εσύ κι αν με ταξίδεψες, Αλς, αγαπημένη, κι όχι μόνο λόγω ονόματος! Είναι βλέπεις τόσο δυνατό αυτό το "άλλοτε" που γράφεις κι είναι όλα τα τότε ολοζώντανα! Κι όμως, μεσολάβησαν σπουδές, πτυχίο, μεταπτυχιακό, δουλειά, δημιουργίες πολλές - να ένας λόγος ακόμα να ταξιδεύω, στην πορεία σου στο χρόνο μέχρι εδώ και στη βεβαιότητα πως κάνεις τους γύρω σου να χαμογελάνε!

    Να είσαι καλά, Αλς.

    ΥΓ. Εγώ, όμως; Να μην έχω κάπου να έρχομαι να αφήνω κανένα σημείωμα κάπου κάπου; Να διαβάζω κάτι; Να λέω ευχαριστώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλς:
      Λες ε;; το σκέφτομαι συχνά να ξαναπιασω το μπλογκινγκ. Χμμμμμ.... πάντα με παρακινουσες, το κάνεις πάλι!!!

      Διαγραφή
    2. Αν σε πάρουν μυρωδιά οι καλεσμένοι, Αλς, θα .. αναλάβουν αυτοί την παρακίνησή σου, είμαι σίγουρος.
      Όμως, άσε με εμένα και τους άλλους. Ζύγισε εσύ τις ανάγκες σου και τις προτεραιότητές σου. Μόνο εσύ ξέρεις! :-)

      Διαγραφή
    3. Με αυτό το ταξιδιάρικο "άλλοτε" βρεθηκα παλι στα παλια λημέρια, έκανα μια βόλτα στις αναρτησεις σου εκεινων των εποχων!Τι ωραία που τα λέγαμε!
      Αλς

      Διαγραφή
  21. Γραψαμε με ενα λεπτό διαφορά; χαχαχ
    Ξερεις ποσο αγαπω κ το μπλογκ, πρεπει να το ενταξω ξανα στα... χομπι μου!
    Αλς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Γεια σου παιχνιδάκι του μυαλού μου :)
    Τώρα που το σκέφτομαι κύριε Λι μου λές να ήσουν εσύ που είχες στήσει αυτί στο διπλανό τραπέζι μια μέρα που ήμουν σε μια καφετέρια και έλεγα τα ερωτικά μου και άλλα ... σε μια φίλη μου? Να το ξέρεις σε κατάλαβα σχεδόν γρήγορα και μετά αρχισα να το διασκεδάζω αφάνταστα με αυτά που ΄έλεγα χαχαχα Ενα πράγμα δεν χορταίνω να με ακούς χαχαχαχα Ασε που με αυτό τον τρόπο οι συγγραφείς γράφουν βιβλία. Κρυφακούν την λαογραφία.
    Και ένα μυστικό, δώσε μου τυρόπιτα ή όποια άλλη πίτα (τ σωστα το έγραψα) και με δωροδοκείς άνετα να σου πω διάφορα Είμαι τρελή ευκαιρία χαχαχα
    Βιβλιοπωλεία, δισκοπωλεία, ζαχαροπλαστεία, πρέπει, είναι επιτακτική ανάγκη να αντέξουν κάποια και να ξεφύγουν από την "ευκαιρία", με κάθε ευκαιρία πρέπει να τα τιμάτε .. μην έρθω και χάσω τους μπουσουλές μου !!
    Φιλί με πάθος :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Καλημέρα σας, λαογραφία!
    Το ζητούμενο είναι να φτάσουμε να ακούμε ο ένας τον άλλο ακόμα και χωρίς να μιλάμε, ακόμα κι αν είμαστε σε άλλες ηπείρους. Και σε διαβεβαιώνω ότι είμαστε σε καλό δρόμο. (Γι' αυτό ας προσέχει και λίγο η φίλη σου, όταν μιλάτε στην καφετέρια..)

    Η αμείλικτη εποχή μας έχει "φάει" το ένα ταυ της τυρόπιτας. Τη θέλει μονή, με ένα. Ευτυχώς που δε μας τη ζητάνε τα λεξικά dairy-free, gluten free και πάει λέγοντας. Αυτά είναι ικανά, για να φτιάξουν τη γλώσσα μας, να χαλάσουν την όρεξή μας. Νομίζω, όμως, πως κι εσύ μαγειρεύεις (τις λέξεις) όπως σ' αρέσει.

    Έλα εσύ και θα τον βρούμε τον μπούσουλα. Άλλωστε, αν τον χάσεις, θα είναι ευκαιρία για μας να σε ξεναγήσουμε :-)

    Ανταποδίδονται τα φιλιά και το πάθος. Μέχρι η μαγισσούλα, το παλιό παλτό και άλλοι (ιερο)μάρτυρες να μας βάλουν μέσα!

    ΥΓ. Θα έπρεπε να ήσουν εδώ αυτές τις μέρες, να έβλεπες τις αστείες προσπάθειες του καιρού να μιμηθεί αυτόν της Μορεάλης..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: