Κυριακή 5 Μαΐου 2019

το ραβδάκι που κάνει το αυτό άλλο


        Τι κάνει ο κύριος Λι όταν οι μαθητές του, ώρα πολλή, αποτυπώνουν τις σκέψεις τους στο χαρτί; Τους παρατηρεί και
σημειώνει κι αυτός τις σκέψεις του
για τους μαθητές που σημειώνουν τις σκέψεις τους.
            Η έκθεση σήμερα έχει θέμα τη σχέση κατανάλωσης και μέσων μαζικής επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης. Τις επιπτώσεις απ’  αυτή τη σχέση. Τις προτάσεις  ανακούφισης απ’  αυτές τις επιπτώσεις. Και παρατηρώντας εαυτόν και ετέρους ο κύριος Λι  στέκει αμήχανος απέναντι στην αντίφαση: κάποιοι άνθρωποι σε ένα χώρο, πελάτες καλοί  της εποχής τους όλοι, συνεπείς καταναλωτές, εξαπολύουν μύδρους κατά της κατανάλωσης και του καταναλωτικού ανθρώπου.
            Και σημειώνει ο Λι με το μολυβάκι του στη δική του έκθεση, στο πίσω μέρος ενός φύλλου με το σχέδιο μαθήματος, το διδακτικό στόχο, την αφόρμηση και τη διδακτική πορεία μιας  παράδοσης μαθήματος. Στο πίσω μέρος:
            «Το γνωστό με το πουλί στο κλουβί: Δεδομένο πως η ζωή είναι αυτό. Αυτό που έχει. Τρώει, πίνει, κελαηδάει. Αν ένα πορτάκι ξεχασμένο και δυο ασθενικά φτερά στην πλάτη του μαρτυρήσουν πως η ζωή είναι άλλο,  τότε άγνοια, τρόμος κι αδυναμία. Άλλο; Τι άλλο, δηλαδή; Σκύβει ο Πλάτωνας, «άλλο», του ψιθυρίζει, «η πραγματική ζωή δεν είναι επίπεδες σκιές˙ είναι χρώματα και αφή, είναι μυρωδιές και άπειρο, είναι αποχρώσεις, ποικιλία, πόνος και χαρά».
            Αλλά το σπήλαιο του Πλάτωνα είναι πολύ μακριά, φαίνεται, και κανείς δεν ξεχνάει το πορτάκι του κλουβιού ανοιχτό. Και το πουλάκι συνεχίζει να τρώει, να πίνει και να κελαηδάει μέσα στο κλουβί. Κι εμείς συνεχίζουμε να το ταΐζουμε με κανναβούρι, νερό και σκιές. Η ζωή είναι αυτό.»
            Έντεκα παρά. Έξω ήλιος. Οι μαθητές συνεχίζουν να γράφουν. Η ζωή είναι αυτό. Ο κύριος Λι συνεχίζει να σημειώνει.
            «Στην ταλαιπωρημένη χώρα μας μεγαλώνουμε θεωρώντας ότι η εκπαίδευση είναι αυτό. Τη γυμνώσαμε απ’ τα στολίδια της, τη σέρνουμε άχαρη, παραιτημένη, άνευρη, αποχυμωμένη, αδιάφορη. Δώδεκα χρόνια πορεία για τις Άγιες Πανελλαδικές εξετάσεις, το αδιάβλητο κι αδιαμφισβήτητο κριτήριο της επιτυχίας των  νέων. Δώδεκα χρόνια αναιτιολόγητης ανηφόρας κακοτράχαλης, μακριά από την ανακάλυψη του εαυτού και της χαράς της γνώσης, μακριά από την έμπνευση, μακριά από τον τύπο του ανθρώπου που μάθαμε να εκθειάζουμε στις μαθητικές εκθέσεις, μακριά από την ελευθερία. Η εκπαίδευση είναι αυτό. Κελαηδήστε, ωραία μου πουλάκια, κελαηδήστε.»
            Βλέπει τα ίσως έφηβα παιδιά του ο κύριος Λι  σκυμμένα στα θρανία τους να γράφουν, –πότε φτάσανε στην τρίτη λυκείου; -, η εντατικοποίηση τους τείνει το περίστροφο κι αυτά γράφουν. Χωρίς χαρά, χωρίς να ξέρουν γιατί, αποστασιοποιημένα απ’  αυτά που γράφουν, ακόμα κι από τον ίδιο τον εαυτό τους που δε γνώρισαν, που δεν ανάπτυξαν, που δεν πλούτισαν μέσα από τις ανέμπνευστες διαδικασίες ενός τέτοιου σχολείου.
            Ο κύριος Λι είναι σίγουρος. Σπάνια είναι σίγουρος, αλλά εδώ είναι. «Η εκπαίδευση δεν είναι αυτό. Είναι άλλο», γράφει.  «Είναι εκείνο το ραβδάκι που αγγίζει τις άκρες των χειλιών μας και μας τις ανασηκώνει όταν αντικρύζουμε μαγεμένοι τον κόσμο και τον άνθρωπο. Πόσο δύσκολος στόχος μπορεί να είναι;»
            «Κύριε, το αδηφάγος πώς γράφεται;»
            «Ποιος είναι αδηφάγος, Χριστίνα;»
            «Για τον καταναλωτισμό γράφω, κύριε».
            «Με ήτα, Χριστίνα».
            Ο, η αδηφάγος. Η αδηφάγος εκπαίδευση. Αυτή, με ήττα, σκέφτεται ο κύριος Λι και αφήνει το μάτι του να πέσει στο λουσμένο με φως απέναντι  μπαλκόνι.

αφιέρωση: στη Στέλλα Χ. για τον όμορφο αγώνα  και την προσφορά της στην εκπαίδευση

σημείωση 1: οι φωτογραφίες είναι από παλιότερες εκδηλώσεις και δραστηριότητες του 6ου λυκείου Καλλιθέας
σημείωση 2: το λογοπαίγνιο του τέλους κλάπηκε από  ποίημα του Αργύρη Χιόνη ( "με ήτα η ζωή τελειώνει˙ / με ήττα, επίσης" )

36 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρον το θέμα της έκθεσης Διονύση!
    Δεν ξέρω βέβαια, αν η εκπαίδευση δεν είναι αυτό κι είναι άλλο. Ξέρω, ότι θα έπρεπε να είναι κάτι άλλο!
    Μακάρι, να φτάσουμε σε μια εποχή που η εκπαίδευση να μην προσφέρει μόνο κάποιες γνώσεις, αλλά πολλά περισσότερα.
    Σε φιλώ και σου εύχομαι να έχεις, μια όμορφη Κυριακή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Μαρίνα,

      Βλέπεις πόσο εύκολα σου βγαίνει πως η εκπαίδευση "θα έπρεπε να ήταν κάτι άλλο"; Αυτή η απλή διαπίστωση που την κάνουν σχεδόν όλοι δε θα μπορούσε να αποτελεί μια παραδοχή βάσης, ώστε να ξεκινήσουμε από 'κει το ξαναστήσιμο;

      Ένα ξαναστήσιμο τέτοιο που να οδηγεί στα "πολλά περισσότερα" που γράφεις;

      Φιλιά και σε σένα.

      Διαγραφή
  2. Πάντα με νοσταλγική διάθεση, οι αναρτήσεις του κυρίου Λι, ακόμα κι όταν δεν αναφέρονται στο παρελθόν.
    Ήμουν από τα λίγα - φαντάζομαι - παιδιά που τους άρεσε το σχολείο. Και μου άρεσε, επειδή ποτέ δεν με ενόχλησε η πειθαρχία - που την είχα μάθει από το σπίτι μου - , αλλά κυρίως επειδή η προσοχή μου ήταν εστιασμένη στη μάθηση. Πάντα μου άρεσε να μαθαίνω καινούργια πράγματα, και πού αλλού θα τα μάθαινα, αν όχι στο σχολείο;
    Σαφώς δεν είμαι ειδική επί του θέματος, αλλά νομίζω ότι το σχολείο θα πρέπει να ενισχύει, και όπου δεν υπάρχει, να δημιουργεί, τη χαρά της μάθησης, κάτι που μάλλον δε γίνεται, κυρίως επειδή το σχολείο αντιμετωπίζεται από όλους - συμπεριλαμβανομένων των γονιών, οι οποίοι θα έπρεπε, εξαρχής να έχουν επενδύσει στη χαρά της μάθησης - ως ένα μεταβατικό στάδιο - προσόν, στον δρόμο για την επαγγελματική αποκατάσταση.
    Αν δεν αλλάξει αυτό, δεν νομίζω να αλλάξει ο τρόπος που βλέπουν τα παιδιά το σχολείο.
    Να έχεις μια όμορφη Κυριακή, κύριε Λι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα στα καλά παιδιά και τις καλές μαθήτριες! :-)

      Αυτή τη χαρά της μάθησης, Πίππη, δεν την έχουν όλοι στις αποσκευές τους, όταν έρχονται στο σχολείο. Το τρομακτικό έχει δύο όψεις: και ότι το σχολείο, σε γενικές γραμμές και πλην εξαιρέσεων και ειδικών συνθηκών, αυτή τη χαρά δεν την καλλιεργεί, αλλά και - το χειρότερο - έχει την ικανότητα, εκεί που υπάρχει, να τη σβήσει.(Ωραία σύνταξη έκανα, ε; Χμ.. θα το ρίξω στην ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος!! :-))

      Παρατηρώντας τα μωρά, τα μικρά παιδιά, χαίρεσαι αυτή τη φυσική περιέργεια που έχουν, τις συνεχείς ερωτήσεις τους, τις σπίθες στο μυαλό και τα μάτια τους. Είναι ένας πλούτος που δεν καταφέρνει να εκμεταλλευτεί το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα(σύστημα;)

      Κι εδώ που το έχουμε φτάσει, δυστυχώς δύσκολα αλλάζει - θέλει πολύ όνειρο, νομίζω, και δεν το πολυβλέπω.

      Παρά την απαισιόδοξη διαπίστωση, ευχές για όμορφη εβδομάδα χωράνε, ε; :-)

      Διαγραφή
  3. Είδα (ξανά) τη Μεγάλη Εβδομάδα την ταινία The Dead Poets Society, στην οποία κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής-καθηγητής γράφει στον πίνακα της τάξης τον στίχο του Walt Whitman "I sound my barbaric yawp over the roofs of the world"(=αφήνω τη βάρβαρη κραυγή μου στις στέγες του κόσμου). Αυτό θα έπρεπε να είναι ο στόχος της εκπαίδευσης, να βοηθήσει τον καθένα να βρει τον εαυτό του και να εκφράσει τη δική του, μοναδική ουσία, την όσο πιο αυθεντικά "βάρβαρη" γίνεται.
    (Ωραία ανάρτηση, κύριε Λι. Τη χάρηκα.)
    Καλημέρα.
    Διονυσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διονυσία, καλώς ήλθες και καλώς μας έφερες και τον Whitman.

      ..ο οποίος, με το στίχο που παραθέτεις, περίπου το ίδιο λέει, αλλά, βρε παιδί μου, πόσο πιο ωραία και πυκνά! Παιδεύεται ο κύριος Λι να τα πει, λέει, λέει, γράφει, σβήνει και έρχεται ο κύριος Whitman, βοηθούσης και της Διονυσίας, και σαρώνει! Τέλος πάντων, κάνω κουράγιο!

      Κραυγή που ξυπνάει εμάς, τον κόσμο, τις συνειδήσεις, τα όνειρα που ζητούν (κατά Ελύτη..)να πάρουν εκδίκηση. Και βάρβαρη, γιατί δε βολεύεται στα έτοιμα σχήματα, θέλει να τα σπάσει, να αναπνεύσει αέρα ελευθερίας, να αναδείξει νέες αξίες το Νέο Άνθρωπο.

      Ας παρηγορηθούμε με την ύπαρξη κάποιων εκπαιδευτικών που, οάσεις στην έρημο, παλεύοντας κόντρα στις τόσες αντιξοότητες, ανάβουν κάποιες σπίθες φωτός και ελπίδας. Αρκεί να μην παραιτούμαστε..

      Ευχαριστούμε για την κουβέντα. Μια καλή βδομάδα.

      Διαγραφή
  4. Σαν ένα μηχάνημα κάποιου εργοστασίου.
    Μπαίνεις άγουρος, αμαθής, σε στενούς σωλήνες, περιορισμένα κουτιά και βγαίνεις έτοιμος να ακολουθήσεις έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής!
    Κονσερβοποιημένος ούτως ή άλλως αυτό είναι γεγονός.
    Και το ωραίο είναι πως αυτό νομίζουμε πως είναι η παιδεία. Η αποστήθιση και η προσπάθεια να πάρουμε καλούς βαθμούς.

    Ε ναι, μικροί και μεγάλοι θεωρητικά κατακρίνουν κι ας βρίσκονται μέσα στο στομάχι του θεριού.
    Όλοι εμείς λειτουργούμε έτσι.

    Αυτή είναι η ζωή μας κύριε Λι, με μικρό ''η'', κι ας νομίζουμε πολλές φορές πως ανοίγουμε την πόρτα του κλουβιού.
    Στο μυαλό μας όλα, τώρα το ποιός το ελέγχει αυτό, σε άλλη ανάρτηση ίσως το συζητήσουμε.

    Φιλιά κυριακάτικα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγάλο θέμα βάζεις, αεράκι. Η θεσμοθετημένη εκπαίδευση ως φορέας μετάδοσης και αναπαραγωγής των κατεστημένων αξιών, αντιλήψεων, ιδεών. Ένας μηχανισμός εξομοίωσης, συμμόρφωσης. Που ακόμα κι έτσι, ως προς αυτό του το ρόλο, στην υπολειτουργεί..

      Μου έρχεται στο μυαλό ένα απόσπασμα από ένα κείμενο του Χατζιδάκι ("Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι"). Στο παραθέτω:

      "Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται."

      Κάπου εκεί θέτει το στοίχημα και ο Λι. Στην "κατασκευή" ελεύθερων, ανυπότακτων, δημιουργών πολιτών. Άρα, περήφανων, μετρημένων με έντονη κοινωνική συνείδηση και συμμετοχικών.

      Ακόμα και την πόρτα του κλουβιού αν ανοίξουμε απότομα, τα πουλάκια δεν ξέρω πόσο θα αντέξουν με μουδιασμένα, απροπόνητα φτερά και αμάθητα στις πτήσεις. Κάπως ..πειθαρχημένα χρειάζεται να οδηγηθούμε στην ελευθερία (!) :-)

      Φιλιά ελήφθησαν και στέλνονται και τα δικά μας.

      Διαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η αδηφάγος εκπαίδευση, η αδηφάγος ζωή...
    Είναι αυτή που ζούμε; Είναι κάποια άλλη που ονειρευόμαστε; Που λαχταρούμε; Κάποια άλλη που ούτε καν τη φανταζόμαστε; Αρκεί να μας την επισημάνει, να μας τη δείξει κάποιος άλλος; Ή πρέπει να την ανακαλύψουμε μόνοι μας;
    Και τελικά η πορεία της ζωής ή της μάθησης είναι ίδια για όλους; Όταν μιλάμε για αυτήν αναφερόμαστε στο ίδιο πλαίσιο;
    Το σίγουρο είναι ότι η χαρά της ζωής και της μάθησης θα έπρεπε να αγγίζει όλους και σε αυτό πρέπει να εστιάσουμε γονείς και εκπαιδευτικοί.
    Πολλές καλημέρες από το ανεμοδαρμένο, φουρτουνιασμένο και βροχερό Αιγαίο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πω, πωωωωω, Μοσχούλα, τα ερωτήματά σου ζητάνε σεντόνια ολόκληρα για απαντήσεις.. Προσπαθώ να συμπτύξω τα της πρώτης σου παραγράφου και να πω τη γνώμη ότι τη ζωή μας μόνοι μας θα την ανακαλύψουμε, αλλά η εκπαίδευση θα πρέπει να μας έχει μάθει να ανακαλύπτουμε (αλλά και να θέλουμε να ανακαλύψουμε)

      Νομίζω πως την ώρα που σου απαντάω ταξιδεύεις με το πλοίο. Δες αυτό για παράδειγμα. Πόσο αντιμετωπίζουμε το ταξίδι, τη διαδρομή με το πλοίο ως ταξίδι και πόσο ως μια άντε-να-τελειώνουμε μετάβαση; Πόσο πιο πλούσιοι βγαίνουμε στο λιμάνι του προορισμού μας; Ή μόνο βιαστικοί για να βρούμε ταξί; Το ανεμοδαρμένο, φουρτουνιασμένο Αιγαίο, ένας ολόκληρος κόσμος κι εμείς έχουμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί του. Αλλά κι ο κάθε μικρός κόσμος είναι ένας ολόκληρος κόσμος.. Κλειδάκια να τους ξεκλειδώνουμε; Αισθήσεις ακονισμένες να τους ζούμε;

      Φιλιά πολλά. Από αύριο στις επάλξεις της όασής σου, ε; :-)

      Διαγραφή
  7. Με το βασικότερο και δυσκολότερο θέμα, καταπιάστηκε ο κύριος Λι μας που είναι η εκπαίδευση, έτσι με προκαλεί να αναρωτηθώ γιατί τόσα χρόνια το "θέμα" εκπαίδευση ειδικά στην Ελλάδα χωλαίνει;
    Για μένα η εκπαίδευση αρχίζει από το σπίτι, όπως το ήθος αρχίζει απ΄το σπίτι και αν οι γονείς δεν έχουν λάβει οι ίδιοι σωστή εκπαίδευση, το μοντέλο θα επαναλαμβάνεται... Το κλειδί βρίσκεται πάλι στην αγάπη, γιατί αν οι γονείς δεν αγαπούν πραγματικά τα παιδιά τους, δεν θα ενδιαφερθούν να τα βοηθήσουν με χίλιες δικαιολογίες και θα ρίξουν την ευθύνη της εκπαίδευσης στο σχολείο. Εκεί, τα γνωστά, με τους περισσότερους βαρύθυμους- αδιάφορους εκπαιδευτές, μ' ένα σύστημα που βολεύει και δεν βοηθά καθόλου το άνθισμα, έτσι τα κλεισμένα σ΄ένα κλουβί τρυφερά πουλάκια- μπουμπούκια δεν έχουν την ευκαιρία ν' ανοίξουν τα φτερά τους, εκτός αν έχουν την τύχη να έχουν Δάσκαλο που κρατά το μαγικό ραβδί που είναι η αγάπη στον μαθητή-άνθρωπο!
    Οι παραπάνω "παλιές" φωτό, δείχνουν παιδιά χαρούμενα, παιδιά ανθισμένα και ελεύθερα να είναι αυτό που είναι και το γιατί βρίσκεται στο μαγικό ραβδάκι του δασκάλου τους!
    ΑΦιλιά ανθισμένα και αυτό όχι μόνο λόγο άνοιξης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτός ο λόγος, χάλασε το λόγω άνοιξης!

      Διαγραφή
    2. Είδες κάτι μαγικά, μαγισσούλα; Γιατί στο καλό χωλαίνει αδιόρθωτα τόσα χρόνια;

      Και βέβαια από το σπίτι ξεκινάμε. Και βέβαια τα στοιχεία, οι αξίες, τα παραδείγματα που υιοθετεί από εκεί ένα παιδί είναι βασικά. Αλλά οι οικογένειες είναι τυχαίοι σχηματισμοί. Η εκπαίδευση είναι θεσμός οργανωμένος, σχεδιασμένος, υπεύθυνος, με συγκεκριμένη στοχοθεσία. Είναι ένα πεδίο το οποίο οφείλουμε να το διαμορφώνουμε έτσι ώστε να είναι αποτελεσματικό (Αρκεί και να ξέρουμε ποιο αποτέλεσμα θέλουμε..)

      Θέλω, Άιναφετς, να απαιτώ περισσότερα από την Πολιτεία που εξαρτά την Εκπαίδευση. Ακόμα και το να με μετατρέπει, πριν με στείλει σε ένα σχολείο, σε ένα μικρό μάγο με το κατάλληλο ζωογόνο ραβδί. Αν δεν ξέρω να αγαπώ, να με μάθει αυτή ή να μη με στείλει στην τάξη.

      (Α, και πόσα έχω να σου λέω για ανθισμένα παιδιά, για τη δροσιά των οάσεων που κάποιοι εκπαιδευτικοί στήνουν στο πουθενά..)

      Φιλιά και σε σας.

      Διαγραφή
  8. Λοιπόν,
    να θυμίσω στον αγαπητό κ. Λι έναν παλιό κάπως "περιθωριακό" καλλιτέχνη. Τον επονομαζόμενο καλλιτεχνικά Ζορζ Πιλαλί (Γιώργος Πιλάλας). Δεν ξέρω αν τον θυμάται. Σατίριζε πράγματα στην ύστερη δεκαετία του 1980.
    Κάποια στιγμή λοιπόν είπε το εξής:
    "Τα πανεπιστήμια βγάζουν ειδικότητες και όχι προσωπικότητες"
    Πως το βρίσκετε; Προσωπικά το βρίσκω τεράστια αλήθεια.
    Έρχομαι τώρα στην γενική οπτική ματιά του κ. Λι.

    Παιδεία:
    Κάποτε, μετά την μεταπολίτευση, αγωνιστήκαμε για μια προοδευτική παιδεία. Και "ζήσαμε" τις παρεμβάσεις των τότε κυβερνήσεων πάνω στην παιδεία. Μέχρι σήμερα. Φτάσαμε σήμερα στο εξής εφιαλτικό! Να "παρακαλάμε" να γινότανε να παραμέναμε σε εκείνη την "αντιδραστική" παιδεία των χρόνων εκείνων.
    Η Αντίφαση που βρίσκεται; μα στο πήδημα στο κενό! Από το ένα άκρο σε μια παιδεία του τίποτα! Της αγοράς! Των εξετάσεων!
    Δεν ξέρω ειλικρινά γιατί τα κινήματα των εκπαιδευτικών (ΟΛΜΕ-ΔΟΕ), εδώ θέλω το σχόλιο του κ. Λι, δεν βάζουν κυρίαρχο θέμα την ανάδειξη του Λυκείου ως Αυτόνομου επίπεδου παιδείας και συνάμα τίτλου. Σήμερα τι είναι το Λύκειο; τι σημαίνει απολυτήριο λυκείου; Ένα σκουπίδι.
    Τρία χρόνια σπουδών να λειτουργεί ως σκάλα για κάποιες πανελλαδικές εξετάσεις στα ΑΕΙ & ΤΕΙ.
    Τεράστιο έγκλημα!
    Οι εξετάσεις αυτές οφείλουν να αυτονομηθούν. Να πάψουν να είναι ένα ενιαίο σύνολο. Κάθε ομάδα σχολών πανεπιστημιακών, με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας (τι λέω τώρα ο ....γραφικός), να ορίζει αριθμό εισακτέων, να ορίζει ακαδημαϊκή ομάδα εξετάσεων και να τις διοργανώνει.
    Και το Λύκειο να επανέλθει ως αυτόνομη βαθμίδα παιδείας, με σοβαρότητα, δυσκολία, δημιουργία. Ουδεμία σχέση με εξετάσεις. Μήτε καν η βαθμολογία να έχει σχέση.
    Έτσι θα αναδείξουμε την βαθμίδα αυτή εκπαίδευσης η οποία έχει ευτελιστεί παντελώς!

    Πάμε τώρα στη σύνδεση μέσωΝ δικτύωσης και κατανάλωσης.
    Τι είναι τα μέσα αυτά; Πλατφόρμες ιδιωτικών εταιρειών πολυεθνικής μορφής, απόλυτα κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που χειραγωγούν την κοινωνική συνείδηση.
    Όποιος βλέπει κάτι άλλο να το πει παιδιά να το συζητήσουμε.

    Τα παιδιά, οφείλουν να ανοίξουν τα φτερά τους. Να πιστέψουν στον εαυτό τους, στη δημιουργία τους. Αλλά στον καπιταλισμό και δη στον σημερινό που;
    Αναλώσιμοι εργάτες προορίζονται να γίνουν χωρίς βάθος σκέψης και γνώσης.
    Γιατί η γνώση φέρνει την χειραφέτηση. Και η τελευταία την αντίσταση.

    Συγγνώμη για την φλυαρία μου αλλά στα κείμενα του κ. Λι δεν χωράει ...περίληψη σκέψεων.
    Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πω, πω, Γιάννη.. Βλέποντας την έκταση του σχολίου σου νόμισα προς στιγμήν ότι έκανες λάθος και μου έστειλες τη νουβέλα σου που περιμένουμε στο "Ηδύποτον"! Θα προσπαθήσω, πάντως - κάπως συνοπτικά γιατί δεν το λύνουμε..-, να σου απαντήσω.

      Πολύ καλά τα έλεγε ο αντεργκράουντ φίλος μας, ο Πιλαλί. Αν το ψειρίσω, εγώ θα έλεγα ότι πολλές φορές βγαίνουν προσωπικότητες από τα Πανεπιστήμιά μας. Αλλά δεν βγάζουν τα Πανεπιστήμια προσωπικότητες. Υπάρχει μία διαφορά..

      Μου δίνεις αφορμή με το πήδημα στο κενό: Λένε πως όταν ριχτείς στο κενό ή θα πέσεις ή θα πετάξεις. Ναι, αλλά ας έχουμε βάλει στο σχολείο και κανένα φτερό, ρε παιδί μου.. Ε, το ίδιο λέω συνέχεια. Φτερά, ούτε για δείγμα.

      Το συνδικαλιστικό κίνημα, Γιάννη, μια άλλη απογοήτευση. Με χρόνιες αγκυλώσεις, συμφέροντα, χωρίς όραμα. Φοβάμαι πως δεν είναι μόνο στο χώρο της εκπαίδευσης το πρόβλημα.

      Κι η αυτονομία του Λυκείου μένει πάντα στα χαρτιά. Και ο "πόλεμος στην παραπαιδεία" των υπουργών, κόκκινο χαλάκι να πατήσουν.

      Δε θα ήθελα ποτέ σχολιάζοντας, να μένω στην κλάψα και στην ισοπέδωση. Όμως, στον τόσο νευραλγικό αυτό χώρο που έζησα τόσα χρόνια ο ορίζοντας παραμένει θολός και τίποτα αυτή τη στιγμή δε φαίνεται να φιλοξενεί τις προϋποθέσεις για έξοδο από το τέλμα.

      Χρωστάμε μια, πολλές κουβέντες για τα παιδιά που καλούνται μέσα στον καπιταλισμό (αυτόν, το σημερινό, όπως λες) να ανοίξουν τα φτερά τους. Και αρκετά τα καταφέρνουν. Με φρέσκο και ευαίσθητο μυαλό, με ιδέες, χαράζοντας καινοτόμες πορείες. Πολλές φορές εκπλήσσομαι με τις ευφάνταστες κοινωνικές πρωτοβουλίες που παίρνουν, από δραστηριότητες σε τομείς κοινωνικά ευαίσθητους. Θέλω να πιστεύω πως σιγά σιγά και παρά την απουσία μιας υποστηρικτικής Εκπαίδευσης θα σχηματίσουν τις προτάσεις τους, θα προτείνουν διαδρομές, θα διαμορφώσουν τη δική τους αντίσταση στη βαρβαρότητα.
      Αλλά (επανέρχομαι μονότονα..), πόσο πιο γόνιμο θα γινόταν αν τα εφοδίαζε η Εκπαίδευση με τον πλούτο των ελεύθερων ανθρώπων..

      Σ' ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου - τα θέματα αυτά είναι ανεξάντλητα..

      Καλή βδομάδα, Γιάννη.

      Διαγραφή
    2. Ζητώ συγγνώμη Διονύση μου για το μακροσκέλες μου ...διάγγελμα. Είναι τέτοιο το θέμα και τέτοια η διάθεση που δημιουργείς με όσα πραγματεύεσαι που είναι αδύνατον να μην το έκανα.
      Στα λοιπά, κατ' ουσίαν δεν έχω να διαφωνήσω. Τα παιδιά μπορούν να δώσουν πολλά. Έχουν ψυχές και σκέψεις που μπορούν να σηκώσουν πολύ ψηλά τα μέτρα και σταθμά.
      Σε καλησπερίζω αγαπητέ φίλε.

      Διαγραφή
  9. Ξεκινάω με το εμβληματικό, υπέροχο The wall των Pink Floyd που ξεσήκωσε τη γενιά μου
    https://www.youtube.com/watch?v=YR5ApYxkU-U

    και συνεχίζω με τις σκέψεις μου, τις οργισμένες (ακόμα) σκέψεις μου πάνω στην εκπαίδευση που έχουμε "υποστεί" τόσες γενιές πίσω και υφίσταται και η σημερινή.
    Αλλά τη συμπάθια και την κατανόησή μου κέρδισε εξίσου και ο κ. Λι, αυτός ο ταλαντούχος, ευφυής, οραματιστής καθηγητής. Τον φαντάζομαι να κάθεται και να σημειώνει ήσυχος φαινομενικά μεν, πνιγμένος από εσωτερικό θυμό δε που δεν μπορεί να σηκωθεί και να δώσει μια κλωτσιά να τα σπάσει όλα εκεί μέσα. Τουλάχιστον έτσι θα γινόταν κάποιος θόρυβος.
    Υπέροχη ανάρτηση που με θύμωσε και μου άρεσε αυτό γιατί έκανε θόρυβο μέσα μου.
    Κι αν μου επιτρέπετε κ. Λι, ζητείστε από τους μαθητές σας να ακούσουν και να γράψουν έκθεση πάνω στο the wall.
    Καλή δύναμη εύχομαι και στα παιδιά και στους λίγους φωτισμένους καθηγητές τους.
    Περιμένουμε την ανατροπή!!! Να σπάσει επιτέλους αυτός ο ρημαδότοιχος :)
    Πολλά φιλιά Διονύση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλές φορές, Μαρία, ήθελε να τα σπάσει ο κύριος Λι, απ' όσο ξέρω. Όπως του έσπαγαν και οι καταστάσεις το ηθικό. Και το The wall το ακούσαμε πολλές φορές στην τάξη, με διάφορες ευκαιρίες.
      Πρέπει να ομολογήσω, όμως, ότι πολύ πολύ περισσότερες φορές περνούσε υπέροχα. Εφάρμοζε με τα παιδιά το σύστημα wall, αλλά με άλλη έννοια: "Από τη στιγμή που έκλεισε η πόρτα της τάξης, εδώ μέσα είμαστε εσείς κι εγώ. Όλη η ευθύνη δική μας. Αν θα σκοτώσουμε τη ζωή ή αν θα ανθίσουμε, υπεύθυνοι εμείς." Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα", δηλαδή, που έγραφε κι ο Ελύτης. Εκεί, στις χαραμάδες τρυπώνανε, Ο Λι κι οι μαθητές του, και προσπαθούσανε να ανθίσουνε. Κι όλο αυτό δεν άφηνε πολύ περιθώριο για θυμό. Γεμίζανε, ερχόντουσαν κοντά, ήταν μαζί και χαίρονταν.

      Αν δεν μπορεί να σπάσει ο ρημαδότοιχος ολόκληρης της Εκπαίδευσης, ο τοίχος της κάθε τάξης είναι πολύ πιο .. φιλικός και απείρως πιο εύθραυστος

      Καλή σου βδομάδα, ευχαριστώ.

      Διαγραφή
    2. Χαίρομαι τόσο πολύ Διονύση για τα φυτώρια που καλλιεργείς!!! Εμπιστεύομαι απόλυτα το ένστικτο, τις γνώσεις και την ευφυΐα σου όπως είχα την ευκαιρία να τα γνωρίσω εδώ. Εμείς σ' ευχαριστούμε.

      Διαγραφή
  10. Θα συμφωνήσω με το σχόλιο της μαγισσούλας: όλα ξεκινούν απ' το σπίτι, και το σχολείο έρχεται συμπληρωματικά. Δεν ξέρω εάν μπορούν ν' αλλάξουν τα πράγματα - δυστυχώς, είναι μια αναγκαία κορδέλα, η οποία μας πετάει, τελικά, στα σαγόνια τής κοινωνίας. Η διαφορά μπορεί να σημειωθεί, όμως, απ' τους εκπαιδευτικούς. Απ' το πώς θα διδάξουν την ύλη τους μέχρι και την παρένθεση που μπορούν ν' ανοίξουν για να ειπωθούν ουσιώδη και σπουδαία. Όλη αυτή η στάση είναι που εμπνέει τον μικρό ανθρωπάκο. Ευτυχώς, αξιώθηκα να γνωρίσω κάποιους τέτοιους Εκπαιδευτικούς (και μεταξύ αυτών και σένα, κι ας είναι εντός εισαγωγικών η σχέση δασκάλου-μαθήτριας· κι οι πάσης φύσεως αλληλεπιδράσεις πολλές φορές πατούν σ' αυτό το μοτίβο).

    *Φιλί :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυσσιπιδιάκι, γεια.

      Ναι, έτσι όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή μόνο από ατομικές, μεμονωμένες προσπάθειες γίνονται κάποια πράγματα. Που όσο πιο άγονες είναι οι συνθήκες τόσο περισσότερο επαινετέες είναι αυτές - οι προσπάθειες, ντε! Άλλωστε έχουν τα χαρακτηριστικά του δονιχωτισμού, της αυταπάρνησης, του πείσματος, της προσήλωσης σε παλιομοδίτικες, όπως φαντάζουν, ιδέες.
      Ευτυχώς υπάρχουν. Ευτυχώς το είδος αγωνιζόμενος άνθρωπος είναι κατασκευασμένο από γερά, διαχρονικά υλικά.

      Χμ.. Με μαθαίνεις γλώσσα: υπάρχουν, λοιπόν, εκπαιδευτικοί και Εκπαιδευτικοί; Και όλος ο αγώνας είναι να μετατρέψεις το μικρό αρχικό σου γραμματάκι σε κεφαλαίο; Χμ.. μεγάλο κεφάλαιο το κεφαλαίο, αξία!..

      Φιλί ελήφθη στο φτερό - παραλίγο να το έχανα! Ανταποδίδω. Κάτσε να βάλω πολλά ι, για να μην το χάσεις: Φιλίιιιιιιιιιιιιιιιιι

      Διαγραφή
  11. Χράτσα-χρούτσα που έλεγε κι ο κύριος Αγησίλαος στην ταινία, ροκανίζουμε τη ζωίτσα μας και στριμώχνουμε στο κλουβάκι μας τα παιδάκια μας, να 'χουν κι αυτά χώρο να κανναβουροπορεύονται. Πού να τρέχουν τώρα εκτός "σπηλαίου";
    Διονύση μου, απ' τα χρόνια που πήγαινα εγώ σχολείο, εξεταστικό κέντρο ήταν και έτσι παρέμεινε. Αδηφάγο και σαρκοφάγο. Η μόνη ελπίδα μας, είναι κάτι αιρετικοί δάσκαλοι, σαν τον κ. Λι, που αφήνουν την πόρτα του κλουβιού ανοιχτή και μαθαίνουν ουρανομήκεις πτήσεις στους νεοσσούς-μαθητές. Καλή του ώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία, επειδή συμφωνούμε απολύτως, αλλά και επειδή τα διατυπώνεις πολύ πιο ξεκάθαρα και λαχταριστά, και απ' την άλλη δεν είναι να ξοδευόμαστε στους καιρούς μας, ίσως με ένα καλό deal να καταλήγαμε σε καμιά συμφωνία συνεργασίας. Ας πούμε, να σου λέω το θέμα, να γράφεις εσύ, να παίρνω τη δόξα εγώ, το χρήμα εσύ.
      Ε;
      Δεν είναι εμπνευσμένες και συμφέρουσες αλλήλοις οι ιδέες μου;

      (Κατάλαβες; Τέτοιους ανθρώπους παράγει η εκπαίδευση. Τς!)

      Χράτσα χρούτσα, κυρ Αγησίλαε, πάει, τη ροκάνισα τη σοβαρότητα!

      Φιλιά, Μαρία! :-)

      ΥΓ. Αιρετικός, πα να πει λοξός, ε; Ρε, τον κύριο Λι..

      Διαγραφή
  12. Φοβόμουν ένα τέτοιο θέμα..., δυσπρόσιτο και δυσεπίλυτο, δυστυχώς. Όλα τα δυσ- του κόσμου κουβαλάει στις αναλύσεις του. Α! Και όλα τα αν- αφού είναι ανεξάντλητο όσες και οι παρακλαδώδεις του αιχμές. Θίγεται αναπόφευκτα και ο ρόλος του εκπαιδευτικού ( άλλο ανεξάντλητο κι αυτό), ο ευρύτερος ρόλος της κοινωνίας, της εποχής, των κοινωνικοπολιτικών ρευμάτων, της οικογένειας κι όλο βαθαίνει ο λαβύρινθος. Και διαιωνίζεται το φαύλο της παιδικής χειραγώγησης (που, ανά τους αιώνες φαύλη ήταν η παιδεία παγκοσμίως, να τα λέμε κι αυτά, αφού είναι "πολιτικό έργαλείο" και όχι ανεξάρτητος φορέας).
    Χαίρομαι που το θίγεις εν μέρει. Σημαίνει κε Λι μου πως σε τρώει το σαράκι όπως τρώει και τον κάθε συνειδητοποιημένο πολίτη που μια τύχη θεϊκής προέλευσης τον θέλει και εκπαιδευτικό.
    Σε καταλαβαίνω κε Λι, αποφεύγοντας αναλύσεις. Μάλλον ακόμη πονάει; Για το ανεκπλήρωτο λέω. Μήπως και γιατί έχουμε και κάποιες ελάχιστες τύψεις για όσα παραπάνω μπορούσαμε, για όσα σιωπήσαμε, για όσα γίναμε κοινωνοί στα παιδιά σαν μέρος του θλιβερού συστήματος κι εμείς;
    Ουδείς διαφεύγει από το Α.Π.αυτό το θλιβερό τετραδιάκι λέω, το αναλυτικό πρόγραμμα που δεν επιτρέπει να φτερουγίσουμε διαθεματικά και κατά περίσταση;
    Αχ κε Λι, ο δάσκαλος δεν ήταν ποτέ πραγματικά ελεύθερος!... άλλοτε από το σύστημα, άλλοτε από τον ίδιο του τον εαυτό. Λερναία Ύδρα είναι το σημερινό σου θέμα φίλε μου. Με ένα καταπιάνεσαι, δέκα θα ξεφυτρώσουν. Σίγουρα θες να σχολιάζουμε όλα τα υπόλοιπά μας χρόνια εδώ για τη μίζερη νοοτροπία και παιδεία μας;
    Με τέτοιες αφορμές όλο τον τιραντάκια φέρνω στο μυαλό μου που δεν ξέρει τι να παίξει στα παιδιά και θέλω να πιστεύω πως δεν εννοεί τα ελληνάκια αλλά σε ευρύτερο Λαύριο και τα αιθιοπάκια και τα αφγανάκια και της Σρι Λάνκα τα παιδιά που δεν είναι το ίδιο τυχερά με τα δικά μας.
    Να, εσείς οι αδιόρθωτα ρομαντικοί δάσκαλοι με κάνετε να θέλω να βάλω μπρος το ρημαδοβιβλίο με σημείο αναφοράς την εκπαίδευση στη χώρα μας που όλο αναβάλλω γιατί ξέρω πως τίποτα δε θα αλλάξει, μπας και κάτι τελικά ίσως και να αλλάξει.
    Κι έτσι, χορταστικά ικανοποιημένη από δυσ- και αν- και α- και λοιπά στερητικά που δείχνουν την υστερημένη μας παιδεία πάω να φτιάξω νοητικά πάλι το σκελετό ενός αγέννητου βιβλίου.
    Φωτιές ανάβεις Κε Λι κι εμείς με ένα τόσο δα μαντιλάκι τι να πρωτοσβήσουμε, ουφ !
    Φιλιά και σέβη στο Μεγάλο. Το Δγιονύση :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ε, μα, βρε παιδί μου κι εσύ, ούτε τεστ να γράφαμε! Τι φοβόσουν το θέμα;
    Κι ύστερα, πώς φοβάται το θέμα η απουσιολόγος της τάξης; Κολλάμε; Πφ! Σιγά!

    Αλλά.. σιγά, σιγά κι εσύ, βρε παιδί μου! Είναι ανάγκη να ανταποδώσεις; Πόσα θέματα θα βάλεις;
    Πρώτη παράγραφος: Ναι, λαβυρινθώδες. Αν και, αν είχαμε στήσει μία εκπαίδευση της προκοπής, δε θα είχαμε ανάγκη να περιπλανιόμαστε σε σκοτεινούς λαβυρίνθους μάταια αναζητώντας λύσεις και διεξόδους.
    Επίσης: Πολιτικό εργαλείο που επιχειρεί λοβοτομές. Όχι ό,τι κι ό,τι..

    Δεύτερη - τρίτη παράγραφος: Ανερυθρίαστα θα σου πω ότι τύψεις δεν έχει ο κύριος Λι. Όσο και να προσπαθεί να αποφύγει την περιαυτολογία, εδώ χρειάζεται να δηλώσει ευθαρσώς ότι προσπάθησε. Ονειρεύτηκε. Έκανε λάθη πολλά ανθρώπινα και αγάπης. Είχε ελλείψεις τεράστιες που θαεπιθυμούσε να μην έχει. Ναι. Αλλά τύψεις, όχι. Δόθηκε. Με πάθος και πείσμα. Πως αρκετοί άλλοι, άλλωστε. Και στη χαμογελαστή, ειλικρινή καλημέρα των "παιδιών του", ένιωθε ότι παίρνει περισσότερα απ' όσα δίνει.

    Επόμενες παράγραφοι: Εξομολόγηση: Η αφέλεια στο μεγαλείο της: όταν έγραφα το κειμενάκι της ανάρτησης, δεν είχα σκεφτεί ότι μπαίνουμε στον εις τους αιώνας των αιώνων ατελείωτο σχολιασμό, αμήν. Το συνειδητοποίησα από τα πρώτα σχόλια και είμαι ακόμα λουσμένος με κρύο, ανώφελο ιδρώτα.

    Τέλος: Αν έχεις στο μυαλό σου ένα βιβλίο που ανοίγει παράθυρο στον ανοιχτό ορίζοντα (και σου έχω εμπιστοσύνη πως θα έχεις), να το βάλεις μπροστά και γρήγορα. Σου υπόσχομαι, για να σε βοηθήσω, πως δε θα ξαναθίξω θέμα που να παίρνει και πολύ σχολιασμό. Όμως εσύ έχεις να πεις πολλά και να τα γράψεις υπέροχα. Μάλλον πρέπει να το βάλουμε στα υπόψιν μιας μελλοντικής μας κουβέντας αυτό, ε;
    Άρα: Μη σβήνεις καμιά φωτούλα. Άφησέ τη να θεριέψει, θερίο!

    Φιλιάαααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Άργησα κ. Καθηγητά Συγνώμη!
    Για την επικοινωνία και την κοινωνική δικτύωση δεν θα μιλήσω καθώς από μόνο του είναι ένα κεφάλαιο με όχι πολύ καλή άποψη...από μέρους μου
    Η κοινωνική δικτύωση θα έπρεπε να αφορά την επέκταση των γνώσεων, την αξιοποίηση πληροφοριών, την ενημέρωση σε νεοεισαχθείσες έννοιες και..και..και...
    Όμως –αλήθεια τώρα- ποια παιδιά σ’ αυτή την ηλικία (εφηβεία) ασχολούνται με όλα τα παραπάνω πέρα από την ανάγκη επικοινωνίας που περιορίζεται σε ποσταρίσματα και like γιατί έτσι θέλει το σύστημα και ο ναρκισσισμός της ηλικίας που χρειάζεται την επιβράβευση.
    Κι ας πάμε στις σχολικές εξετάσεις.
    Επώδυνη ψυχοφθόρα διαδικασία για τα παιδιά που δεν καθορίζουν το μέλλον ούτε την προοπτική μιας καλύτερης ποιότητας ζωής. Κι όμως τα παιδιά κάνουν αγώνα με προκαθορισμένο στόχο μια θέση σε ανώτατο ίδρυμα.
    Ε και; Από κει και πέρα;
    Δεν ξέρω αν φταίει το σύστημα, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς ή τα παιδιά.
    Μπορώ μόνο να πω με βεβαιότητα πως ξεκάθαρα φταίμε όλοι. Οι πολιτικοί που ο ένας χτίζει ο άλλος γκρεμίζει, το σύστημα που δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των παιδιών, οι γονείς που δεν αντιδρούν σε ένα σύστημα που τους ξεζουμίζει οικονομικά, οι μαθητές-λιγότερο-που δεν μπορούν να εκφράσουν τις απόψεις τους εγκλωβισμένοι απ’ το άγχος όχι μιας θέσης σε ανώτατο ίδρυμα αλλά ενός πτυχίου σε μια αγορά εργασίας στην οποία το φάσμα της ανεργίας πλανάται απειλητικό.
    Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα η γνώση κατακερματίζεται και η θεμελιώδη αξία της εκπαίδευσης...χρειάζεται νομίζω αναθεώρηση.
    Είναι μέλημα και καθήκον της πολιτείας.
    Δεν ξέρω αν βγάζεις νόημα απ' όλα αυτά. Ελπίζω να μη με κόψεις. Τη βάση χρειάζομαι μόνο.
    Να είσαι καλά!
    Καλή εβδομάδα!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να μην ξαναγίνει, παιδί μου, κόντεψες να χάσεις όλο το μάθημα τόσην ώρα.

      Ναι, ναι, Αννίκα ας μη σχολιάσουμε και το θέμα της έκθεσης. Γι' αυτό έγραψαν οι μαθητές!

      Από όλες τις σκέψεις σου για τα εκπαιδευτικά μια χαρά κατάλαβα τα πάντα και καλό βαθμό θα σου βάλω .. απλούστατα γιατί δεν είμαι δίκαιος: Συμφωνώ μαζί σου, οπότε ωραία τα λες!! :-)

      Κι αυτή η θεμελιώδης αξία της Εκπαίδευσης, που επισημαίνεις κι εσύ, θα μείνει ένα παραμελημένο παιδάκι να γυρίζει χαμένο στους δρόμους. Όσοι το βλέπουμε, ας του ανοίγουμε την αγκαλιά μας και το σπιτικό μας, μέχρι να βρει μια φωλιά ισάξιά του, ας το περιθάλπτουμε με στοργή, γιατί το έχουμε πολύ ανάγκη.

      Κουδούνι. Διάλειμμα. Η Αννίκα μόνο να καθήσει μέσα, να της κάνω μια περίληψη μ' αυτά που έχασε. Τι; "Έξω είναι η ζωή;" Είναι και ατίθασο αυτό το παιδί!

      Φιλιά, φιλιά, ευτυχισμένα διαλείμματα!

      Διαγραφή
    2. Διονύση να ξέρεις πως δύσκολα γελάω. Οφείλω λοιπόν να σε ευχαριστήσω από καρδιάς γιατί μ' έκανες και γέλασα. Πραγματικά!
      Όσο για το γραπτό, αν με κόψεις θα φταίει η Γιαδικιάρογλου που κοιτούσε την Πετροπούλου, που κοιτούσε την Πετροβασίλη, που κοιτούσε εμένα. Άσε κόντεψα ν'αλληθωρίσω. Συγνώμη δεν θα ξανασυμβεί.
      Φιλιά και καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  15. Πέρασα να πω Χριστός Ανέστη να ευχηθώ στον Κύριο Λι και τους μαθητές του χρόνια πολλά καλά και δημιουργικά.
    Καλή συνέχεια και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωωωωω, ευχαριστούμε, Βιργινία, χρόνια μας πολλά και καλό μήνα. Να προχωράμε ανοιξιάτικοι μαζί της.. :-)

      Διαγραφή
  16. Βλέπω και εγώ χαρούμενα πρόσωπα και ζωντανά όνειρα στις φωτογραφίες. Και σκέφτομαι πόσο ωραίο είναι να έχεις δασκάλους που παρακολουθούν την πορεία σου προς την ενηλικίωση. Που νοιάζονται και στοχάζονται. Που προσφέρουν και αναγνωρίζουν την προσφορά και άλλων δασκάλων - όπως στην αφιέρωση.
    Κάπως έτσι ανοίγει ένα παράθυρο στη ζωή χωρίς ήττα. Ναι, με λάθη και απώλειες και πτώσεις, μα με τη διάθεση να γνωρίσεις τον εαυτό σου καλύτερα. Κάποιος σου έδειξε τον τρόπο. Έτσι το καταλαβαίνω
    Καλή συνέχεια, στην παρατήρηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Τζοάννα,

      Αρπάζω την τελευταία σου ..παρατήρηση. Τη διατύπωση "καλή συνέχεια, στην παρατήρηση".
      Σκέφτομαι πόσα ξεκινάνε από 'κει. Παρατηρώ σημαίνει μ' ενδιαφέρει. Σημαίνει πλησιάζω, προσεγγίζω, αγγίζω και σιγά σιγά συνομιλώ, συμπορεύομαι, συνδημιουργώ. Πώς θα είσαι κοντά στα εφηβάκια σου, όταν δεν παρατηρείς την εφηβεία τους, τις ανάγκες τους, το χιούμορ τους, τις συνήθειές τους, τις αδυναμίες τους, τα ενδιαφέροντά τους; Κατά ένα, δηλαδή, τρόπο, μπορεί και να προτάσσεται η έγνοια για το μαθητή σου από την κατάρτιση του αντικειμένου το οποίο έχεις επιφορτιστεί να του διδάξεις. Η έγνοια απλώνεται σε όλα τα επίπεδα, το αντικείμενο είναι πιο περιορισμένο. Και, επίσης, όταν καταφέρεις και είσαι κοντά του, είσαι μαζί του, είναι δυνατόν να μη σε νοιάζει (κι) ν φτάσει το γνωστικό αντικείμενο καλά στα χέρια του;

      Νομίζω κάπου το έγραψα και παραπάνω: Τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών είναι η ουσιαστική ανταμοιβή της δουλειάς σου. (Όχι και πως ζητάς ανταμοιβή, δηλαδή.. Στήριγμα, πάντως, σίγουρα!)

      Καλημέρες και σε σένα, να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  17. 3 σε 1! Τα σχόλια του ΞΩΤΙΚΟΥ κατέφθασαν. Καθήστε αναπαυτικά και διαβάστε!

    " ..αποχρώσεις, ποικιλία, πόνος και χαρά .....
    Αυτό ταιριάζει και σε όσα ένοιωσα διαβάζοντας μαζεμένα τα 3 τελευταία κείμενα (με λίγη (κλεμμένη) ησυχία επιτέλους )
    Σαν να περπάτησα σε γρήγορη κίνηση σ'ένα λιβάδι μ'όλα τα άνθη της ζωής ,πολύχρωμα ,ευωδιαστά , μ'αγκάθια ,δηλητηριώδη και πανέμορφα , σαν τις 2 πρώτες καταπληκτικές φωτογραφίες στην οδο Φιλαρέτου !!!

    Να ξεκινήσω μ'ένα φτωχούλι ευχαριστώ για "τα μάτια της μνήμης" που πυροδότησαν πολλά λεπτά υγρής σιωπής εντελώς άσχετα απ'τις προθέσεις σου .
    Πρώτα απ'όλα αυτό το ίδιο το γλυπτούλι (εξαιρετικά φωτογραφημένο επίσης) έχει μια καταλυτική ευαισθησία και δύναμη που άγγιξε την ψυχή μου ,ίσως να φταίει λίγο και που είναι το απωθημένο μου όργανο . Μ'έχει μαγνητίσει πάντως και δεν χορταίνω να το κοιτάζω .
    Και κοίτα τώρα παιχνίδια της ψυχής ,όλο αυτό πήγε και ταυτίστηκε με τον χαμένο μου δάσκαλο-φίλο-πατέρα κι έγινε της...τρελλής υγρασίας .
    Υποψιάζομαι την αφορμή και την ευγνωμονώ .
    Κι ήρθε κι εκείνο το βιολάκι τυλιγμένο σε σεντόνι ,σαν σάβανο το ένοιωσα γμτ ... κι η βαρκούλα ν'αργοπεθαίνει στη στεριά
    Ανάθεμα πια οι αγριάδες των ανθρώπων ,πότε θ'αγγίξει το ραβδάκι την ανθρωπότητα ν'ανθίσουν τα χαμόγελα σαν τα παιδιά στις φωτογραφίες σου . Δεν έχω δεί πιο χαρούμενα παιδιά μέσα σε σχολείο !!!!
    Αυτές είναι μακράν οι σπουδαιότερες φωτογραφίες σου !!!!!! Κι αυτή η πικροδάφνη στην 3η μοσχομύρισε ως την καρδιά μου ...
    Όμορφα πράματα φτιάν'ς ρε Λάμπρο !!!!
    Και μια ψυχή να σώσεις νίκη μεγάλη

    Φιλώ και υποκλίνομαι ❤️


    υγ. Άσε τους κύκλους ήσυχους και μη με λαχταριάζεις ,ένα αραίωμα είναι το μόνο που αντέχω (εντάξει μπορεί να μην δικαιούμαι δια να ομιλώ αλλά ... δεν άντεξα )"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλημέρα, ξωτικό μου,

    Αρχίζω και δυσκολεύομαι να μεταφέρω τα σχόλιά σου από το μέιλ μου στο χώρο εδώ, των σχολίων. Σκέφτομαι πως πρέπει να μειώσεις τα καλά λογάκια, γιατί, πώς να στο πω, βρε παιδί μου, είναι σαν τα πούλμαν της προεκλογικής περιόδου που κουβαλάνε ψηφοφόρους στη συγκέντρωση!
    ..Κάτι σε βρίσιμο, δεν έχεις; :-)

    Ευχαριστήθηκα που το σχόλιό σου, περνώντας μέσα από την υγρασία των ματιών, καταλήγει στα χαμόγελα των παιδιών. Σπουδαίες δεν είναι οι φωτογραφίες, σπουδαία είναι τα χαμόγελα. Και, μια και μου δίνεται η ευκαιρία, να πω και το εξής:
    Στο σχολείο που δούλευα είχα την τύχη και την ευτυχία να γνωρίσω κάποιους λίγους συναδέλφους που τους αξίζουν πολλοί έπαινοι - τι λέω: αγάλματα! Δεν είναι δικό μου έργο τα χαμόγελα των παιδιών. Είναι το αποτέλεσμα της συνάντησης αυτών των χαρισματικών κηπουρών στο εκπαιδευτικό φυτώριο μιας γειτονιάς. Η χαρά μου ήταν διττή: από τη μια η συνεργασία μαζί τους, απ' την άλλη η λάμψη του προσώπου των παιδιών. Είναι σπάνιο και απολαυστικό να βλέπεις τοίχους να γκρεμίζονται, ριζωμένες αντιλήψεις να κλονίζονται και να ανθούν νέες, δημιουργικές, καινοτόμες, ανθρώπινες. Και, κυρίως, με απλά υλικά να επιβεβαιώνεις την ιδέα που λέει "yes, we can", την αίσθηση πως δεν είναι καταδικασμένα όλα. Ας ήταν να μην ήταν τόσο σπάνιο, τουλάχιστον..

    Αυτό που γράφεις στο τέλος, σοφό! "Και μια ψυχή να σώσεις νίκη μεγάλη". Κι είναι αυτό που στις (πολλές) δύσκολες στιγμές της πορείας σε κρατάει.

    Θα υποκλινόμουν κι εγώ, ξωτικό, αλλά θα έλεγα να τα αφήσουμε αυτά, πρέπει να προσέχουμε και λίγο τη μέση μας..

    Όσο για τους κύκλους, φλερτάρουν αυτοί, αλλά ας μην το συζητάμε. Τουλάχιστον καλό είναι που τους βλέπουμε κύκλους και όχι ..μηδενικά!

    Χαιρόμαστε που είστε εδώ, κυρία μας, χαιρόμαστε που οι καταστάσεις σας το επιτρέπουν - και που, τέλος πάντων, θα έχουμε κι εμείς κάποιον να μας κλείνει την πόρτα!!! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. γι αυτό και εγώ ... πρώτα έγραφα την εκθεση και μετά σκάρωνα από πισω το σκελετό και το σκεπτικό που ζητούσε η φιλόλογος να κανουμε στην αρχή Πρώτα το σκελετό έλεγε ... χοχοχο
    εγραφα πρώτα και μετά έφτιαχνα το σκελετό χαχαχαχα
    ασε το άλλο, καθόμουν στο μπαλκόνι να διαβάσω για τις πανελλαδικές, μπροστά μου ένας πανέμορφος ευκάλυπτος γεμάτος σπουργίτια ... ε δεν διάβαζα ... ε και δεν πέρασα πουθενά !!!!
    Ασε άσε ... ποιο άλλο ; το άλλο δεν έχει κανένα κανόνα δεν έχει χαραγμένες διαδρομές γι αυτό και δεν τελειώνει ποτέ, δεν κάνει κύκλους ουφ... δεν καταλαβαίνεις ε? θα σου εξηγήσω χαχα
    φιλί και εδώ :)
    σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: