Κυριακή 12 Μαΐου 2019

ο ήχος της απουσίας

          

             Τον βάραινε ο ήχος της σιωπής, του είπε.
            «Ο ήχος της σιωπής;»
            «Ναι, Λάμπρο, πώς να στο πω, η απουσία των ήχων που μέχρι τότε με συντρόφευαν».
            Δεν ήταν πολύς καιρός που είχε χωρίσει. Έφυγε αυτός, δε γινόταν διαφορετικά. Πήρε λίγα πράγματα και νοίκιασε ένα μικρό  διαμέρισμα. Κι από τις πρώτες μέρες, προτού καταλαγιάσει καν η μέσα φουρτούνα, τον κάρφωνε η απουσία των ήχων.
            Δεν είχε ποτέ φανταστεί πόσο κατευναστική επίδραση ασκούσε ο ήχος του νερού, όταν εκείνη έκανε το μπάνιο της˙ το γουργούρισμα της καφετιέρας με τον καλό καφέ που της έφερνε κάθε τόσο˙ το κλειδί που ανοίγει την πόρτα στις οκτώ παρά δέκα˙ η βαριά κοιμισμένη ανάσα μέσα στη νύχτα˙ τα δάχτυλα που πέφτουν νευρικά και άτσαλα στο πληκτρολόγιο˙ ο ήχος των πιάτων στην κουζίνα συνοδεία ραδιοφώνου, ό,τι, τέλος πάντων, έφτανε στ’ αυτιά του και στη δευτερεύουσα αντίληψή του τις ώρες που ο ίδιος ασχολούνταν με τα δικά του, ίσως και σ’ άλλο δωμάτιο του σπιτιού.
            Δεν είχε καταλάβει ποτέ την ευεργεσία αυτής της συμφωνίας των ήχων, των ήχων της ανθρώπινης παρουσίας, ήταν σα να μην είχε ακούσει ποτέ το τραγούδι τους – τα έχουν αυτά οι κανονικότητες, ξεγελάνε, περνιούνται για αιωνιότητες. Στοργική αγκαλιά και ειρήνη το σύμπαν των ήχων, ακόμα και των καθημερινών θορύβων που παράγονταν και έφταναν στ’ αυτιά του μεταμφιεσμένοι σαν ενοχλητικοί: μια ηλεκτρική σκούπα, ένα σφυρί που καρφώνει τον τοίχο, ένα καπάκι κατσαρόλας που πέφτει κάτω –«γαμώ το!»-, το πιστολάκι για τα μαλλιά, τόσα, τόσα, είναι τόσα που σου φωνάζουν ν’ ανοίξεις τα μάτια, να αντικρύσεις την αγκαλιά που σου ανοίγουν και σου προσφέρουν.

            Τώρα, στο μικρό του διαμέρισμα, μια σιωπή πηχτή απλωνόταν σαν ομίχλη, σα να βυθιζόταν ο ίδιος στο νερό, κανένας ήχος - γιατί τον πνιγμό τον φανταζόταν πάντα άηχο; Ο ήχος της απουσίας είναι οξύς, μεταλλικός, αμείλικτος˙ τρυπάει τ’ αυτιά με την ανυπαρξία του, είπε.
            Ο κύριος Λι τον άκουγε αμήχανος και με την αίσθηση της ολοκληρωτικής αδυναμίας να αρθρώσει παρήγορο λόγο. Κατέφυγε μόνο παρελκυστικά, παραπλανητικά, στη συνήθη σεισάχθεια τακτική του. Της χαριτωμένης ελάφρυνσης.
            « Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή, ακούς τουλάχιστον τους χτύπους της καρδιάς σου;», τον ρώτησε.  Και στο καταφατικό σκεφτικό νεύμα του συνομιλητή του, αποφάνθηκε σαν αισιόδοξα: «Α, είναι μια καλή αρχή αυτό!»
            Έμειναν για λίγο στη σιωπή. Δεν είναι η ώρα να ακούσουμε τη μουσική της τώρα.

36 σχόλια:

  1. Ο ήχος της απουσίας δυνατός και αισθητός, αν και με τα "μοντέρνα" σπίτια στις πολυκατοικίες δεν είναι πάντα εφικτό να τον ακούσεις, να τον αισθανθείς. Ενδέχεται να συνηθίσεις στη ρουτίνα, στην καθημερινότητα ενός άλλου ατόμου, ενός άλλου που μπορεί να μην έχετε ούτε συστηθεί. Ενός άλλου που θα παρευρισκόσαστε στους ίδιους χώρους -σκάλες, ασανσέρ, είσοδος- χωρίς όμως να γνωρίζεστε, χωρίς να μιλάτε.
    Αλλά και με τον/τη συγκάτοικο, από το κείμενο προκύπτει πως, δεν υπήρχε αυτή η επαφή, δεν υπήρχε η συνύπαρξη. Από τη στιγμή που το μόνο κενό που αισθάνεται ο αποχωρήσας είναι των ήχων της απουσίας, ήχων παράλληλων και όχι κοινών, υπάρχει μια διαπιστωμένη απόσταση, μια διάσταση, σαν να είναι απλώς ένοικοι του ίδιου κτηρίου και όχι ζευγάρι.
    Πιο δυνατός πιστεύω ότι ήταν ο ήχος αυτής της απουσίας. Το να ζεις με το έτερο ήμισυ και να μην συναντάς την ψυχή του, να μην υπάρχει συνύπαρξη, συνεργασία, αγάπη, κατανόηση είναι η μεγαλύτερη απουσία.
    Πιθανόν λόγω μετεγκατάστασης έπαψε να βαραίνει η συγκεκριμένη απουσία τόσο πολύ και αναδύθηκε η πιο απλή, πιο καθημερινή, πιο συνηθισμένη, αυτή της απώλειας της ρουτίνας. Ρουτίνες όμως δημιουργείς και μόνος σου για τις σχέσεις χρειάζονται δύο.
    Πολλές καλημέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα (κι από 'δω), Μοσχούλα.

      Τα κείμενα έχουν πολλές αναγνώσεις. Η οπτική γωνία από την οποία το είδες, ως συνήθως, φωτίζει και άλλες πλευρές.

      Εδώ, ο φίλος μας φαίνεται πως λάτρευε, χωρίς να το ξέρει, τους ήχους της, γιατί λάτρευε αυτή. Γιατί είχε την ευτυχία να βιώνει κάθε στιγμή ένα παράλληλο σύμπαν: την ώρα που αυτός έκανε κάτι και η σύντροφός του κάτι άλλο, οι ήχοι έφτιαχναν γέφυρες, έστηναν το μαζί της ζωής. Κι αυτό είναι που του λείπει. Δηλαδή ο κόσμος που είχε χτίσει μαζί με τη σύντροφό του. Χώρισε, μεν, αγαπάει ακόμα δε. Μπαα.. Δεν είναι πάντα εύκολη, ούτε ευεξήγητη, η ζωή!

      Καλή βδομάδα να έχουμε!

      Διαγραφή
    2. Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει και δρόμος.
      Εκτός και αν η αγάπη είναι από εκείνες που αγαπάς μεν, αλλά δεν αποδέχεσαι τον άλλον/την άλλη ως είναι. Αυτές οι αγάπες απομυζούν, αποστραγγίζουν, αποδυναμώνουν και τα άτομα και τη σχέση στην προσπάθεια κομφορμισμού σε ένα "εξιδανικευμένο" και φανταστικό (ως και φαντασιόπληκτο θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω) πρότυπο.
      Αλίμονο σε αυτούς που "αγαπάνε" έτσι.
      Όντως η ζωή, αλλά και οι σχέσεις δεν είναι εύκολες, ούτε ευεξήγητες.
      Οι σχέσεις ειδικά απαιτούν συνεργασία, κατανόηση και αποδοχή. Χωρίς αυτά και οι πιο μεγάλες αγάπες εξανεμίζονται.
      Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία είναι φίλος του κου Λι, αλλά αν η αγάπη του είναι βαθιά και ουσιαστική του προτείνω να αγωνιστεί με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια για αυτήν. Έστω και μόνο για να έχει την ηθική ικανοποίηση ότι δεν κατέθεσε τα όπλα.
      Καλή εβδομάδα να έχουμε και καλό κλείσιμο έτους.

      Διαγραφή
    3. Μοσχούλα,

      Συμφωνούμε σε όλα, με την προσθήκη ότι η αγάπη είναι όλα αυτά και προϋποθέτει όλα αυτά που γράφεις, συν την αμοιβαιότητα - μιλώντας για αγάπη συντρόφων. Να αγωνιστεί ο φίλος μας, λέω κι εγώ, αλλά μόνος;

      ΥΓ. Τώρα που λες για αξιοπρέπεια στην αγάπη, μου έρχεται στο μυαλό το τραγούδι του Jacques Brel "ne me quitte pas", που σε κάποια του αποστροφή ο ερμηνευτής τραγουδάει "άσε με να γίνω ο ίσκιος του ίσκιου σου, ο ίσκιος του χεριού σου, ο ίσκιος του σκύλου σου, μα μη μ' εγκαταλείπεις.." Ο έρωτας εδώ ισοπεδώνει και την αξιοπρέπεια.. (https://www.youtube.com/watch?v=i2wmKcBm4Ik)

      αξιοπρεπώς χαιρετώ

      Διαγραφή
  2. Ο ήχος της σιωπής μπορεί να είναι και πολύ ερωτικός ή βαθιά συντροφικός. Ο ήχος της σιωπής που περιγράφεις, όμως, είναι η απουσία της ζωής - κάτι ασήκωτο, όταν είσαι νεόκοπος σε αυτό. Πόσο δύσκολα θα κυλούν οι ώρες του ανθρώπου αυτού...
    Διονυσία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Διονυσία.

      Ναι, νομίζω πως έχεις δίκιο, υπάρχουν σιωπές και σιωπές, που η καθεμιά παράγει το δικό της τραγούδι (και τι όμορφο το τραγούδι των σιωπών που περιγράφεις!)
      Αλλά και για το φίλο μας νομίζω πως έχεις δίκιο. Δεν του είναι εύκολα τα πράγματα. Ας τον παρηγορήσουμε με τη σκέψη ότι τουλάχιστον έζησε αυτή την ευεργεσία της ζωής με κάποιον που αγαπούσε, γέμισε τη ζωή του με ήχους που δήλωναν συμπόρευση.
      Εντάξει, εντάξει! Θα το ξεπεράσει! :-)

      Να έχεις μια καλή βδομάδα

      Διαγραφή
  3. Ω! τον δύστυχο χωρισμένο σα να την "πάτησε", έφυγε για να βρει "την ησυχία του", τρόμαξε όταν βρέθηκε μόνος με τον εαυτό του, τις σκέψεις του, την μοναξιά του και έφτασε να του λείπει ακόμα και η φασαρία της κατσαρόλας!
    Συμφωνώ με το σχόλιο της Μοσχούλας, όταν οι σχέσεις είναι κενές και το μέσα μας είναι άδειο όπου και να πάει κανείς άδειος θα είναι!
    Εδώ μου φαίνεται πως μιλάμε πιο πολύ για θόρυβο και όχι γι αυτή την ευλογημένη σιωπή- σιγή του νου μας που τόσο σπάνια γευόμαστε και αν τύχει και "ακουστεί" τρομάζουμε!
    Ηλιόλουστα τώρα τα ΑΦιλιά μου και ας μείνουμε στη σιωπή και στη μουσική της που έχει τόσα να μας αποκαλύψει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Άιναφετς,

      Έμεινα στη σιωπή, όπως με συμβούλεψες, κι αυτή μου ψιθύρισε για κάτι γκριζαρίσματα του καιρού - ελπίζω να τα εννοεί μόνο κυριολεκτικά.

      Ο δε δύστυχος φίλος μας δεν έχουμε ιδέα τι βιώνει. Προφανώς, ο καημένος, θα προτιμούσε να ζει εκεί, ανάμεσα στους θορύβους από τις κατσαρόλες και στα γουργουρίσματα του νερού, αλλά οι ισορροπίες του έρωτα δεν προκύπτουν πάντα εύκολες και βολικές. Γιατί έφυγε; Καμιά φορά φεύγεις για να διασώσεις την αξιοπρέπεια τη δική σου ή του έρωτά σου και τότε είναι σα να είσαι εσύ το θύμα, εσύ που υποφέρει απ' αυτά που είχες και δεν έχεις.
      Κι αυτός ο Λι δεν μπορούσε να μας τα ξεκαθαρίσει λίγο περισσότερο;

      (Τώρα.. εμείς.. λες να μιλάμε και να σχολιάζουμε, για να σκεπάζουμε τη σιωπή που φοβόμαστε; Πα, πα, πα, ας μην το μπερδεύω χειρότερα!)

      Να έχετε μία απογειωμένη (βζουπ!) εβδομάδα, μαγισσούλα.

      Διαγραφή
  4. Με άρπαξε το κείμενό σου Διονύση.
    Δεν πρόλαβα να το τελειώσω και ήμουν ήδη παγιδευμένη στον ήχο της μοναξιάς που αποπνέει.
    Ποτέ δεν περίμενα ένας άντρας να έχει προσέξει και να έχει καταγράψει όλους αυτούς τους ήχους του "μαζί". Αισθαντικότητα, τρυφερότητα και μια μικρή κρίση πανικού κοιτώντας κατάματα την πραγματικότητα.
    Αφοπλιστικά ειλικρινές!
    Μου άρεσε πολύ.
    Χρόνια Πολλά στη μανούλα των παιδιών σου :)
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Μαρία μου,

      Θα μπορούσαμε να αλλάξουμε λιγάκι τη γνωστή φράση και να πούμε "και οι άντρες έχουν αυτιά", μην τους έχετε στα αζήτητα, τους καημένους, άσε που τώρα είναι απασχολημένοι και ψάχνουν στο ημερολόγιο να δούνε αν υπάρχει και γιορτή του πατέρα, αν τους σκέφτεται κανείς, τέλος πάντων..

      Αλλά, την ουσία του φίλου μας, την κατάλαβες καλά, νομίζω. Αυτό το "μαζί" είναι, αυτό το μαζί που πια δεν υπάρχει γι' αυτόν, αυτό είναι που τον πονάει, που του παράγει τόση σκληρή σιωπή. Ένα μαζί απόν. Ένα μαζί που όταν το είχε μάλλον σα δεδομένο το θεωρούσε, αν κι αυτό στοργικά τον περιέθαλπτε.

      Πάω να πω τις ευχές σου στη μητέρα του γιου. Κάτι θορύβους ακούω να κάνει από το διπλανό δωμάτιο..

      Πολλά φιλιά, Μαρία.

      Διαγραφή
    2. Εορτή πατέρα: Καλοκαιρινή! Ιούνιος.
      Γιορτή του πατέρα ή ημέρα του πατέρα ονομάζεται η ετήσια κινητή εορτή προς τιμήν του πατέρα, των πατρικών δεσμών και γενικά της επιρροής των πατέρων στην κοινωνία. Γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου σε πολλές χώρες παγκοσμίως, αν και σε ορισμένες χώρες η ημερομηνία μπορεί να διαφέρει. Θεωρείται συμπληρωματική εορτή μαζί με την ημέρα της μητέρας.

      Διαγραφή
  5. Όλοι δημιουργούμε σχέσεις, και μάλιστα σε μερικές από αυτές, είναι το είδος τέτοιο, δινόμαστε ολοκληρωτικά.
    Παρ' όλο που έχω ακούσει και νιώσει ήχους σιωπής, καθώς μπαίνω στο πατρικό μου κι αφ ότου τον έναν τον έχασα κι ο άλλος φέτος παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε άλλη πόλη, δεν την είχα σκεφτεί ποτέ αυτή τη λεπτομέρεια.
    '' Δεν είχε καταλάβει ποτέ την ευεργεσία αυτής της συμφωνίας των ήχων, των ήχων της ανθρώπινης παρουσίας, ήταν σα να μην είχε ακούσει ποτέ το τραγούδι τους – τα έχουν αυτά οι κανονικότητες, ξεγελάνε, περνιούνται για αιωνιότητες''.

    Μάλλον ούτε εγώ την είχα καταλάβει ποτέ αυτή τη συμφωνία, αυτή τη μουσική, αυτό το δέσιμο με τους ήχους.
    Είχα καταλάβει όμως πως όταν είσαι βαθιά θυμωμένος με κάποιον δεν θέλεις να νιώσεις ούτε την ανάσα του. Πόσο μάλλον ένα κλειδί στην πόρτα. Ή ένας καφές που ψήνεται.
    Μήπως ο φίλος σου πρέπει να επανεξετάσει το θέμα, βάζοντας νέους κανόνες σ αυτή του τη σχέση ;)

    Φιλιά με όλο τους τον ήχο :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, ψαροματάκι,

      Πράγματι, βλέπω κι εγώ πως τα συναισθήματά μας για τον άλλο είναι αυτά που καθορίζουν το είδος της αποδοχής των ήχων των δηλωτικών της παρουσίας του δίπλα μας. Αν νιώθουμε καλά μαζί του, όλα γίνονται μία γλυκιά μελωδική υπόκρουση της ζωής μας. Αν έχουμε τσακωθεί, αποστασιοποιηθεί, "φύγει", ουαί κι αλίμονο στους ήχους που παράγει.
      Έτσι, εκτιμώ ότι ο φίλος μας πάσχει από αδιέξοδο έρωτα. Όπου κι εδώ μάλλον δίκιο πρέπει να έχεις: Μήπως να μην παραιτηθεί και να ξαναπαλέψει, να ξαναστοχεύσει στην .. κατάκτηση του ηχηρού του "μαζί";

      (Τα φιλιά σου κάνουν μπαμ! :-) )

      Καλή μας βδομάδα :-)

      Διαγραφή
  6. Από ότι κατάλαβα, εκείνη έφτιαχνε καφέ, εκείνη έπλενε τα πιάτα, εκείνη έβαζε ηλεκτρική σκούπα, εκείνη κρέμαγε τα κάδρα στους τοίχους, εκείνη μαγείρευε και γενικώς εκείνη τα έκανε όλα.
    Επόμενο ήταν κάποια στιγμή εκείνη να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι.
    Οπότε τώρα, ας μάθει να παράγει τους ήχους μόνος του!
    Αφήστε που μπορεί να είναι και καλύτερα έτσι.
    Η γιαγιά μου έλεγε "Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα"!
    Κάτι θα ήξερε. Ήταν σοφή γυναίκα!
    Καλή εσπέρα κύριε Μάνεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα! Ήταν κάτι που μου είχε περάσει κι εμένα από το μυαλό και στην άκρη του μυαλού μου είχα προβλέψει πως θα το σχολιάζατε, κυρία Αρτίστα - βωβή κι εσείς.

      Εντάξει, σιγά: Ο ένας ακούει τους ήχους του άλλου, όταν , π.χ, κάθεται και δουλεύει ή διαβάζει ή χαζολογάει στην TV ή τον υπολογιστή. Η θέση του ..ωτακουστή εναλλάσσεται. Προφανώς και όταν έπλενε ο φίλος τα πιάτα, η καλή του τον άκουγε αραγμένη στον καναπέ, βλέποντας τις αγαπημένες της σειρές.

      Αυτό, βεβαίως, δεν αναιρεί τη σοφία της γιαγιάς, η οποία έδινε διαχρονικές και σοφές συμβουλές περί χορού και πηδήματος..

      ΥΓ.. αλλά, γιατί να είμαι επιεικής; Ρε, μπας και έχετε δίκιο; Μήπως πρόκειται για ένα ακόμη αρσενικό κάθαρμα; Τι να πω; Αγνοώ. Το μόνο που σκέφτομαι τέτοιες δύσκολες ώρες, είναι το σκληρό αγώνα που καταβάλλει ο Ήρωας σε ένα τόσο δύσκολο, αφιλόξενο και .. σιωπηλό περιβάλλον. Ήρωα, ενώνουμε τις φωνές μας! Η τρομοκρατία δε θα περάσει!

      Καλημέρα, καλημέρα!

      Διαγραφή
  7. Καμιά φορά και μέσα στους ήχους της παρουσίας μπορεί να νοιώθεις μόνος. Εντελώς μόνος. Σημασία έχει να δίνεις την αξία σε κάθε ήχο για σένα...και ποτέ δεν το είχα δει όπως το περιέγραψες κι αυτές οι κανονικότητες που ξεγελάνε με ταρακούνησαν. Κρίμα να μένει μόνος ο άνθρωπος όταν δεν το επιθυμεί. Και ίσως ο φίλος να μην το επιθυμούσε γι αυτό και του φαίνεται άσχημη η μοναξιά του...
    Διονύση μου Χριστός Ανέστη. Συγνώμη αν χάνω εγγραφές σου αλλά ο χρόνος μου δεν μου επιτρέπει πάντα. Απρόβλεπτος και λίγος. Τίποτε δεν μπορείς να προγραμματίσεις πια...Αλλά είμαι εδώ και δεν ξεχνώ
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Άννα. Έτσι το καταλαβαίνω κι εγώ, Άννα. Σε μια μοναξιά που δεν επιδιώκουμε αναδύονται από μέσα μας ακόμα κι αυτά που μας συντρόφευαν και δεν τους δίναμε την πρέπουσα σημασία.
      Μιλώντας με το φίλο μου το Νικόλα χτες, για τις μητέρες (μας και όλες), λέγαμε πως αυτές οι σκέψεις θα μπορούσαν να έχουν γίνει για τη ζωή που κάναμε κοντά τους. Εννοείται πως κάποτε φύγαμε, φυσικό αυτό, αλλά τότε, δεν μπορεί, μάλλον θα έπρεπε να προσαρμοστούμε σε καινούριους ήχους και να αρχίσαμε να περιθάλπτουμε σα νοσταλγικές αναμνήσεις τους ήχους που μας συντρόφεψαν στα πρώτα μας χρόνια.

      Καλό μας μήνα, λοιπόν, φιλιά κι από μένα.
      (Μα τι συγγνώμη! Είναι δυνατόν; Μόνο χαρά, όταν είμαστε καλά και όταν, όποτε, τα λέμε)

      Διαγραφή
  8. Καλησπέρα
    Η ερώτηση του κ. Λι προς τον φίλο του, λίγο πριν το τέλος της ιστορίας, μία ολόκληρη ιστορία. Στην αρχή, η σιωπή. Στη μέση, απώλειες και συνειδητοποιήσεις. Στο τέλος, η διαπίστωση πως η ψυχή είναι ακόμη ζωντανή. Αυτό που κατάλαβα η Μοσχούλα και η Άιναφετς να λένε, το κενό που κουβαλά ο φίλος, μπορεί να γεμίσει, με δουλειές και ήχους μέσα.
    Για να δούμε τι θα αποφασίσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Τζοάννα,

      Ε, ναι, η ερώτηση του Λι κι εμένα διαπίστωση ότι υπάρχουμε μου μοιάζει και μια νότα αισιοδοξίας δίνει, πως η ζωή συνεχίζεται και πως με φίλτρο τη δική μας ψυχή χτίζουμε συνεχώς τον/τους κόσμο/κόσμους μας. Μακάρι ο φίλος μας να το κάνει να γίνουν πιο ευχάριστα τα πράγματα γι' αυτόν. Να δει, μέσα στις δύσκολες συνθήκες του, τη νέα αρχή.

      Καλή βδομάδα!

      Διαγραφή
  9. Σκηνές του βίου χλιαρές ή και αδιάφορες μοιραία καταλήγουν στην απομόνωση. Και τότε η μοναξιά γίνεται πιο κοφτερή κι από μαχαίρι γιατί κλεισμένος στο καβούκι της σιωπής το εγώ χάνεται γρήγορα.
    Τότε η τραυματισμένη ευαισθησία ξεσπά, επαναστατεί, εξοργίζεται.
    Ανελέητη μάγισσα η σιωπή, να κουνά το ραβδάκι δοκιμάζοντας την υπερηφάνεια και τις αντοχές σου. Κι όταν ξεθυμαίνει η αίσθηση του δεν πάει άλλο ανακαλύπτεις πως πίσω από τους ήχους υπήρχε ζωή και τότε αλήθεια χρειάζεται δύναμη να ρίξεις άγκυρα στου χρόνου τη λήθη.
    Εκείνο που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως η μοναξιά δεν έχει να κάνει με την μοναχικότητα.
    Διονύση άριστα δοσμένο το θέμα μου άρεσε πολύ.
    Καλό βράδυ και μια όμορφη εβδομάδα γεμάτη από ήχους που γαληνεύουν την ψυχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλημέρα, Αννίκα,

    Είναι, νομίζω κι εγώ, πολύ αληθινό αυτό που λες. Αυτή η ετεροχρονισμένη εκτίμηση κάποιων πραγμάτων στη ζωή σου. Κάποιων πραγμάτων που ίσως δεν εκτιμάμε αρκετά ή όπως θα έπρεπε και όταν μείνουν πίσω μας είναι αργά για να τα ξαναβρούμε.
    Αλλά, σιγά, αν τα καταφέρναμε όλα σοφά και σωστά, θα ήμασταν κάτι άλλο. Δε μένει παρά να ακονίζουμε νου κι ευαισθησίες, ίσως αρκετά περισσότερο και την ακοή απέναντι στον άνθρωπο δίπλα.

    Και οι ήχοι των φίλων που κουβεντιάζουμε εδώ τέτοιοι είναι, Αννίκα: γαληνευτικοί.

    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καθολικά διαπιστωμένο πως πρέπει να πεθάνει κάτι για να δοξαστεί ( μετά θάνατον παραδοχή όπως θα γίνει και με εμένα, βεβαίως βεβαίως). Πως εκτιμάμε όσα έχουμε μόνο όταν είναι αργά. Γι΄αυτό λοιπόν εκτιμήστε άρρενες τις μελωδίες των κυμβάλων- κατσαρολικών, το χράτσα χρούτσα των μαχαιριών που σκίζουν τρυφερά το ψωμί προς τέρψιν σας, το μίξερ που αναδεύει το μέλλον κέικ. Θα ξημερώσουν άηχες μέρες σαν νύχτες στη ρέμβη μας και θα χτυπάμε μόνοι μας κόρνες γηπέδων. Παρακαλάτε για λίγη φασαρία όταν θέλετε να γλαρώσετε λίγο το μεσημέρι, βάλτε τα ξύλινά σας τσόκαρα και ανταποδώστε σε όλο το φάσμα των συχνοτήτων. Οι ήχοι δηλώνουν ζωή!
    Κι εγώ πάλι που ζω με τρεις φασαριόζους άντρες γιατί απολαμβάνω την ησυχία εν απουσία τους ως απρόσμενο ρηλάξ εξ ουρανού σταλμένο; Είμαι καλά ιατρέ μου; Ρωτάω κρατώντας με αγωνία την τσάντα μου στα πόδια ενόσω ο ίδιος μασουλάει θορυβωδώς μια φρυγανιά. Και πριν απαντήσει βγάζω μια πόκετ ηλεκτρική σκουπίτσα και του παίρνω τα ψίχουλα από την ποδιά.
    Είστε εσείς που τα ξέρετε όλα, είμαστε κι εμείς στα παρασκήνια με τη φασαρία μας να σας στρώνουμε τα χαλιά. Α μα πια, πάρτε γκέισες στην τελική. Ή ωτασπίδες. Κάνει θόρυβο η ζήση. Φιλιά!
    ... είπε το αννετάκι και πήγε καταμεσήμερο να βάλει πλυντήρια τα χειμωνιάτικα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου, η ΔΕΗ από 1ης Μαΐου έχει θερινό ωράριο, ήτοι 11 το βράδυ με 7 το πρωί, πάει το μεσημεριανό, άσε το πλυντήριο για το βραδάκι, μη σε νοιάζει, τον ίδιο θόρυβο θα κάνει, τις ίδιες κατάρες θα ακούσεις από τα νυσταγμένα αρσενικά.
      Κι αυτό, αυτό για το πλυντήριο, στο λέει ένας άντρας - συνεκτιμήστε, παρακαλώ, την προσφορά του στο οικιακό πανηγύρι των αγγαρειών.

      Πόσο πρέπει να έχετε αγωνιστεί στη ζωή σας, Αννετά...κι, διεκδικώντας τα δικαιώματα του ισχυρού φύλου σας, πολύ αγωνιστική σας βρίσκω! Μην ανησυχείτε, όμως. Τον ίδιο θόρυβο κάνουνε όλες οι δουλίτσες, ανεξαρτήτως φύλου. Κανείς δεν είπε ότι οι γυναίκες κάνουν δουλειές, άρα θόρυβο και οι άντρες κάθονται, άρα τον ακούνε.

      Αλλά, βρε παιδί μου, προσπαθώντας να σοβαρευτούμε και όσο γίνεται (που δε γίνεται..), να, εκείνο το παράλληλο σύμπαν που ζούσε αναζητούσε ο φίλος του Λι. Το παράλληλο σύμπαν που γινόταν ανεπαισθήτως αισθητό από τους ήχους που ο/η σύντροφος παρήγαγαν. Ας τον αγαπήσουμε λίγο, τον καημό του μας είπε, τη δυσκολία του - έως δυστυχία - τού αποχωρισμού του μας περιέγραψε, ο δύσμοιρος.
      Φοβήθηκε τη σιωπή και τον πνίξαμε στο θόρυβο!!

      Σ' αφήνω τώρα. Αν μάθει η γυναίκα μου ότι αντί να κάνω καμιά δουλειά σαχλολογώ στα μπλογκς, θα εκραγεί - κι αυτό κάνει πολύ θόρυβο!!

      ΥΓ. Γκέισες;

      ΥΓ2. Μέσα στη μάχη ξεχάσαμε και τα φιλιά μας! Τα έχετε!

      Διαγραφή
  12. Έρχομαι, ξανάρχομαι, σε διαβάζω, σε ξαναδιαβάζω και δεν λέει ο εντυπωσιασμός να ξεθωριάσει. Λάτρεψα την καταγραφή αυτών των μικρών, μα μεγάλων, λεπτομερειών της καθημερινότητας στη συμβίωση. Για ένα διάστημα, για διαφορετικούς λόγους, βίωσα κι εγώ τα συναισθήματα του Ζήση. Είναι κείνες οι στιγμές που γυρεύεις ακόμα και τις ενοχλητικές συνήθειες του άλλου, καθότι βαριά κι ασήκωτη η σιωπή τής απουσίας. Ελπίζω, σιγά σιγά, να ξανασταθεί στα πόδια του και να γεμίσει και πάλι ήχους την καθημερινότητά του.

    Σε φιλώ πολύ, Διονύση! Τα χαιρετίσματά μου και στον κ. Λι, ε; (Είδες; Συμμορφώθηκα επιτέλους, και δεν θα με κυνηγάει με το σκουπόξυλο!)

    ΥΓ. Λατρεύω την διεισδυτική σου ματιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυσσιπάκι αγαπητό,

      Ποτέ μην είσαι σίγουρη για τίποτα. Τώρα μπορεί και ν' αρχίσει να σε κυνηγάει με το σκουπόξυλο και μόνο γιατί συμμορφώθηκες - καθώς οι συμμορφώσεις δεν είναι του (σχιζοφρενούς) πνεύματός του..

      Αλλά τώρα θα αρχίσει να σε κυνηγάει και ο Ζήσης, μου φαίνεται (Γενικά, εμπνέεις, προκαλείς μια έφεση στο κυνηγητό!)Ο λόγος που θα σε κυνηγάει είναι πως εννόησες πως ο φίλος που χώρισε είναι αυτός, ενώ αυτός ο καημένος ακόμα αγωνίζεται να βρει μια σανίδα να επιπλεύσει μαζί της.

      Τι φταις κι εσύ, καημένο μου, όμως, που έχει πέσει περονόσπορος, επιδημία χωρισμού στους φίλους του κυρίου Λι μας.

      Επί της ουσίας (που σιγά την ουσία, δηλαδή..), εφόσον ακούει τους χτύπους της καρδιάς του ο δικός μας, θα ξανασταθεί στα πόδια του, μου φαίνεται και μένα.

      ..έτσι που να μπορέσει αργότερα να ξανακάνει τα ίδια λάθη :-) :-)

      Ευχαριστώ ευχαριστώ, φιλιά!

      Διαγραφή
    2. Τουλάχιστον, με το κυνηγητό τού κ. Λι και των φίλων του, θα διατηρώ σιλουέτα για το καλοκαιράκι που 'ρχεται. Δεν είν' κακό! ☺️

      Διαγραφή
    3. Ναι, καλά, που δεν ειν' κακό, αφελή νεαρά. Σου διαφεύγει ότι έτσι θα δώσεις στους (κατά)διώκτες σου επιπλέον λόγους να σε κυνηγάνε!! :-)

      Διαγραφή
  13. Σίγουρα, ο ήχος είναι μια υπενθύμιση πως δεν είμαστε μόνοι!
    Όμως, καμιά φορά όταν ο ήχος παύει να μας εκφράζει, ίσως είναι καλύτερα να επικρατεί η σιωπή.
    Ο ήχος δεν πρέπει να ενοχλεί, παρά να γαληνεύει.
    Κι άλλωστε η σιωπή είναι προσωρινή. Όποτε θες, την σπας, με μια καινούρια μελωδία.
    Καλό μεσημέρι Διονύση :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χα! Σίγουρα, Μαρίνα, την άποψή σου που εκφράζεις στην 1η σειρά την έχεις διαμορφώσει από τη λειτουργία της ευρύτερης οικογένειάς σου, ε; Θυμάμαι αυτά τα απίστευτα τραγουδιστικά σας γλέντια και, ναι, καθόλου μόνοι δεν είστε και πόσο ωραία ωραίοι είστε!

      Μακάρι να γαληνεύαν όλοι οι ήχοι. Μακάρι, γενικότερα, η γαλήνη να ήταν ζητούμενο. Η συμφιλίωση, η αποδοχή ότι είμαστε ένα απλό και όμορφο κομμάτι της φύσης. Αλλά σιγά. Πιο εύκολο είναι να πνιγόμαστε στο κουταλάκι με το νερό που κουβαλάμε συνεχώς μαζί μας!

      Γεια σου, Μαρίνα!

      Διαγραφή
  14. Είναι ζόρικη η απομάκρυνση απ' τη συνήθεια. Αλλά, αν "δεν γινόταν διαφορετικά", καλώς έπραξε ο νοσταλγός των ήχων (ή των θορύβων). Με τον καιρό, κι αφού καταλαγιάσει το αχολόι κι ο κουρνιαχτός του χωρισμού, βρίσκεις ξανά το βηματισμό σου. Άσε που ενδεχομένως να τον περιμένουν παρακάτω νέες "μελωδίες" και να έρθει η στιγμή που θα μονολογεί: "κάθε εμπόδιο για καλό"...
    Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Τι λέει ο σοφός κ. Λι επ' αυτού;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο σοφός Λι λέει, Μαρία, πως καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Του έθεσα την ερώτησή σου και άρχισε να φωνάζει και να λέει πως δεν ξέρει την τύφλα του και εν οίδε ότι ουδέν οίδε και τέτοια.

    Αν κι εγώ νομίζω πως σου έχει ήδη απαντήσει με την ερώτηση που είδα να κάνει στο χωρισμένο φίλο του στο τέλος. Το πιθανότερο είναι, οφ δι ρέκορντ, να του αφιέρωσε και το κομμάτι "τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή".
    (Βλέπεις; Τσαντίλας είναι, αλλά τους αγαπάει τους φίλους του, δεν μπορώ να πω!)

    Πολλά πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Το ΞΩΤΙΚΟ τιμά τις παραδόσεις! Εεεεδώ:

    "Άαχ πως το λέει το τραγούδι ;

    Παρηγοριά έχ’ ο θάνατος, παρηγοριά έχ’ ο χάρος,
    ο ζωντανός ξεχωρισμός παρηγοριά δεν έχει....


    Τυχερός (ή μάλλον άξιος ) που έχει τουλάχιστον καλούς φίλους ( σαν τον Λάμπρο) με ενσυναίσθηση και υπομονή ,ικανούς ν'ακούνε την καρδιά του και να γεμίζουν με την θαλπωρή των ήχων της φιλικής αγάπης λίγη απ'την οδυνηρή σιωπή . Φίλους που ξέρουν πως δεν είναι η ώρα να κουνήσουν το δάχτυλο 😉 αλλά μόνο να προσφέρουν τ'αυτιά τους ,άντε και καμιά...σεισάχθεια σαχλαμαρίτσα 😜


    Άψογη η εικαστική συνοδεία !!!

    Φιλιά ηλιόλουστα και...φασαριόζικα 😁"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ωωω, γεια σας, θυρωρέ της νύχτας. Το ωραίο σου σχόλιο που εστιάζει στην αξία της γεμάτης αυτιάς φιλίας μου έφερε συνειρμικά στο νου ένα ποίημα της Σαπφούς, εκεί όπου η Σαπφώ παρακαλάει την Αφροδίτη, τη θεά, που είναι φίλη της (συνέβαιναν κι αυτά τα αρχαία χρόνια), την παρακαλάει, λοιπόν, να μεσολαβήσει ώστε να την αγαπήσει ο έρωτάς της. Η φίλη Αφροδίτη, λοιπόν, όλο τρυφεράδα, ρωτάει: "Μα ποιος είναι αυτός; Ποιος είναι αυτός που δε σε έχει ερωτευτεί; Ποιος σε αδικεί, Σαπφώ;"

    Μόνο εμένα μου φαίνεται ύμνος στη φιλία αυτό το "ποιος σε αδικεί, Σαπφώ";

    Και, ναι, οι σεισάχθειες σαχλαμαρίτσες έχουν λύσει πολλά μεγάλα προβλήματα, ίσως μια ανάρτηση επί τούτου (ανάρτηση-σαχλαμάρα, δηλαδή) να μας προβληματίσει λίγο περισσότερο.

    Για την εικαστική συνοδεία ευθύνονται τα μελτεμάκια του Αιγαίου. Ένας μικρός, κρυμμένος, βραχώδης όρμος της Αμοργού μάλλον ξέρει περισσότερα.

    Πάνω τους, ξωτικό μου, να τους ξεκουφάνουμε τους σιωπηρούς! Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μεταβατικό στάδιο που λέμε .. οι ήχοι δεν είναι τίποτε, πταίσμα είναι :)
    Δηλάδη τώρα που λείπεις και διαβάζω ένα ένα τα σημειώματα σου στο δωμάτιο της Κυριακής μπορώ να ψαχουλέψω και να κάνω ότι θέλω ε??? χοχοχο τέλεια !!!
    Τι έχουμε εδώ; εμ έφυγε εμ γκρινιάζει χαχαχαχα που θα πάει θα ακούσει και την καρδιά του χαχαχα
    Αμ εγώ ... που αφήνω ετεροχρονισμένα(αυτή είναι η σωστή λέξη; Μάλλον ε?) σχόλια ραβασάκια και αντε να τα βρεις!!! χαχαχα
    Φιλί :)
    αφήνω φιλί :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Έτσι απλά, καλές γιορτές - καλή χρονιά, όπως ο καθένας μας νιώθει το καλό στη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: