μη χαθούμε...

            Με σκυμμένο κεφάλι προχωρούσε στη λεωφόρο, βυθισμένος στις βασανιστικές σκέψεις του από τα προβλήματα του Υιοθετημένου που τελευταία έχουν θεριέψει. Ένα χέρι στον ώμο του και μια χαρούμενη φωνή:

            -Επ! Τι κάνεις, ρε φίλε;

            Ο ρε φίλε ήταν αυτός, ο κύριος Λι, και το χέρι που συνέχιζε να τον ακινητοποιεί από τον ώμο ανήκε στη γελαστή φάτσα ενός περίπου εξηντάρη που τον κοίταζε ασκαρδαμυκτί. Λίγα μαλλιά, λίγα δόντια, λίγο ενδιαφέρον γενικά.

            - Δε με θυμάσαι; Ο Σακκάκης είμαι, ρε, στο πίσω θρανίο καθόμουνα!

            Πιέστηκε να χαμογελάσει και να παραστήσει τον έκπληκτα χαρούμενο ο Λι, αν και μόνο χαρά δε γεννούσε η απόδειξη της φθοράς του χρόνου που αντίκρυζαν φάτσα κάρτα τα μάτια του.

            Ο σχεδόν σακάτης Σακκάκης απτόητος συνέχισε να εκπέμπει ενθουσιασμό. Και ταυτόχρονα:

            - Θύμισέ μου μόνο το επίθετό σου, ρε παιδί μου.

            - Μαυρίδης, του είπε ο Λι αμήχανα, Λάμπρος Μαυρίδης - όνομα που συνοδεύτηκε με άφθονα «ναι» από τον συνεπαρμένο συμμαθητή.

            -  Ναι, ρε, ναι, ναι! Μαυρίδης, ναι ναι, πω, πω, πώς περνάν τα χρόνια, ναι, ρε, Μαυρίδης!!

             Πόσο κρατάνε αυτές οι συναντήσεις μέσα στα ρεύματα του κόσμου που ανεβοκατεβαίνει το πεζοδρόμιο της λεωφόρου; Τι λέει το πρωτόκολλο; Ένα, δύο, τρία λεπτά; Κι όμως, ο Σακκάκης κατάφερε σ’ αυτό το ελάχιστο του χρόνου να καταθέσει τόσο ένα σύντομο βιογραφικό  όσο και το μεγαλύτερο μέρος της κοσμοαντίληψής του (ή μήπως όλη;). Τα κιλά, η φυσική κατάσταση, η διατροφή, η έξοχη ζωή στην εξοχή («εγώ πάω στα Φιλιατρά Μεσσηνίας, ξέρεις, ε;»), τα χιλιόμετρα σωματικής άσκησης. Ο Σακκάκης, μέσα στον πανικό των σχεδόν εξήντα χρόνων του, επινοούσε το ελιξήριο της αιώνιας νιότης.

            Ο ώμος του Λι δέχεται τώρα τα φιλικά αλλεπάλληλα χτυπήματα του παλιού συμμαθητή, καθώς «χάρηκα που σε είδα, ρε» - κι ας εννοούσε περισσότερο «χάρηκα που με είδες» - και ετοιμάζεται να ξανασκύψει στις βασανιστικές σκέψεις για τον Υιοθετημένο, οι οποίες, πείσμονες, δε λένε με τίποτα να τον παρατήσουν.

            Πριν, αστραπιαία, περνάει από το μυαλό του: « Κι όμως, ήμουν ανύπαρκτος για τον Σακκάκη. Η γόμα του χρόνου είχε κάνει καλά τη δουλειά της τόσα χρόνια. Ανύπαρκτος. Δεν υπήρχα ούτε ως υποψία στο νου του. Τότε; Με τι συναντήθηκε ο συμμαθητής, που του προκάλεσε τόσον ενθουσιασμό;»

            Και προτού προλάβει να συλλογιστεί την απορία του, του χτυπάει την πόρτα και ένα αγαπημένο του ποιηματάκι, που το ανέσυρε στην επιφάνεια η ίδια η συνάντηση αλλά και το αγωνιώδες γάντζωμα του Σακκάκη από τη ζωή, μέσω υγιεινής  διατροφής και άσκησης.

                                                                              Να το:

- Τι κάνεις; Πώς τα πας;

            - Πώς να τα πάω; Τι να κάνω; Ό,τι μπο-

              ρώ˙ πεθαίνω.

            - Όλοι το ίδιο κάνουμε. Μόνον αυτό μπο-

    ρούμε.

            -Χάρηκα που σε είδα. Μη χαθούμε..

            - Ναι, μη χαθούμε..

(Αργύρης Χιόνης, Ό,τι περιγράφω με περιγράφει,

 ενότητα Παίγνια και Σάτιρες, εκδ. Γαβριηλίδης, 2010)