Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

μη χαθούμε...




            Με σκυμμένο κεφάλι προχωρούσε στη λεωφόρο, βυθισμένος στις βασανιστικές σκέψεις του από τα προβλήματα του Υιοθετημένου που τελευταία έχουν θεριέψει. Ένα χέρι στον ώμο του και μια χαρούμενη φωνή:
            -Επ! Τι κάνεις, ρε φίλε;
            Ο ρε φίλε ήταν αυτός, ο κύριος Λι, και το χέρι που συνέχιζε να τον ακινητοποιεί από τον ώμο ανήκε στη γελαστή φάτσα ενός περίπου εξηντάρη που τον κοίταζε ασκαρδαμυκτί. Λίγα μαλλιά, λίγα δόντια, λίγο ενδιαφέρον γενικά.
            - Δε με θυμάσαι; Ο Σακκάκης είμαι, ρε, στο πίσω θρανίο καθόμουνα!
            Πιέστηκε να χαμογελάσει και να παραστήσει τον έκπληκτα χαρούμενο ο Λι, αν και μόνο χαρά δε γεννούσε η απόδειξη της φθοράς του χρόνου που αντίκρυζαν φάτσα κάρτα τα μάτια του.
            Ο σχεδόν σακάτης Σακκάκης απτόητος συνέχισε να εκπέμπει ενθουσιασμό. Και ταυτόχρονα:
            - Θύμισέ μου μόνο το επίθετό σου, ρε παιδί μου.
            - Μαυρίδης, του είπε ο Λι αμήχανα, Λάμπρος Μαυρίδης - όνομα που συνοδεύτηκε με άφθονα «ναι» από τον συνεπαρμένο συμμαθητή.
            -  Ναι, ρε, ναι, ναι! Μαυρίδης, ναι ναι, πω, πω, πώς περνάν τα χρόνια, ναι, ρε, Μαυρίδης!!
             Πόσο κρατάνε αυτές οι συναντήσεις μέσα στα ρεύματα του κόσμου που ανεβοκατεβαίνει το πεζοδρόμιο της λεωφόρου; Τι λέει το πρωτόκολλο; Ένα, δύο, τρία λεπτά; Κι όμως, ο Σακκάκης κατάφερε σ’ αυτό το ελάχιστο του χρόνου να καταθέσει τόσο ένα σύντομο βιογραφικό  όσο και το μεγαλύτερο μέρος της κοσμοαντίληψής του (ή μήπως όλη;). Τα κιλά, η φυσική κατάσταση, η διατροφή, η έξοχη ζωή στην εξοχή («εγώ πάω στα Φιλιατρά Μεσσηνίας, ξέρεις, ε;»), τα χιλιόμετρα σωματικής άσκησης. Ο Σακκάκης, μέσα στον πανικό των σχεδόν εξήντα χρόνων του, επινοούσε το ελιξήριο της αιώνιας νιότης.


            Ο ώμος του Λι δέχεται τώρα τα φιλικά αλλεπάλληλα χτυπήματα του παλιού συμμαθητή, καθώς «χάρηκα που σε είδα, ρε» - κι ας εννοούσε περισσότερο «χάρηκα που με είδες» - και ετοιμάζεται να ξανασκύψει στις βασανιστικές σκέψεις για τον Υιοθετημένο, οι οποίες, πείσμονες, δε λένε με τίποτα να τον παρατήσουν.
            Πριν, αστραπιαία, περνάει από το μυαλό του: « Κι όμως, ήμουν ανύπαρκτος για τον Σακκάκη. Η γόμα του χρόνου είχε κάνει καλά τη δουλειά της τόσα χρόνια. Ανύπαρκτος. Δεν υπήρχα ούτε ως υποψία στο νου του. Τότε; Με τι συναντήθηκε ο συμμαθητής, που του προκάλεσε τόσον ενθουσιασμό;»
            Και προτού προλάβει να συλλογιστεί την απορία του, του χτυπάει την πόρτα και ένα αγαπημένο του ποιηματάκι, που το ανέσυρε στην επιφάνεια η ίδια η συνάντηση αλλά και το αγωνιώδες γάντζωμα του Σακκάκη από τη ζωή, μέσω υγιεινής  διατροφής και άσκησης.

                                                                              Να το:

- Τι κάνεις; Πώς τα πας;
            - Πώς να τα πάω; Τι να κάνω; Ό,τι μπο-
              ρώ˙ πεθαίνω.
            - Όλοι το ίδιο κάνουμε. Μόνον αυτό μπο-
    ρούμε.
            -Χάρηκα που σε είδα. Μη χαθούμε..
            - Ναι, μη χαθούμε..

(Αργύρης Χιόνης, Ό,τι περιγράφω με περιγράφει,
 ενότητα Παίγνια και Σάτιρες, εκδ. Γαβριηλίδης, 2010)

12 σχόλια:

  1. Απαπα! Καθόλου δεν μου αρέσουν αυτά τα ας τα πούμε τυχερά!
    Τη τελευταία (μου) παρ΄ολίγο συνάντηση, την απέφυγα ταχυδακτυλουργικά γιατί δεν με αναγνώρισαν και φυσικά δεν έκανα καμιά προσπάθεια να πάω να ξανασυστηθώ!
    Τώρα, δεν με αναγνώρισαν είτε γιατί έχω τόσο πολύ αλλάξει ή η "άλλη" δεν είχε γυαλιά από κοκεταρία ή ήταν στη κοσμάρα της (που πάντα ήταν!)
    Είδατε κύριε Λι, πόσες επικριτικές σκέψεις ξεπήδησαν στο νου μου και πόσες σίγουρα αρνητικές σκέψεις απέφυγε η συμμαθήτρια μου με αυτή την συνάντηση;
    Και για όποιον ρωτά, καλά να τα πάμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αααχα! Μήπως θα ήταν η Μάρω από το δημοτικό;;
      (https://www.youtube.com/watch?v=-AhmCzr5KRY)

      Σας καταλαβαίνω απόλυτα, κυρία μάγισσα. Τους συμμαθητές της νιότης χρειάζεται να τους επανανακαλύπτουμε (ωραία λέξη, ε; περιλαμβάνει και φρούτο ανανά..), καθώς η μνήμη φαίνεται μας παίζει περίεργα παιχνίδια. Εμείς τόσα χρόνια κουβαλάμε μέσα μας τα παιδιά που γνωρίσαμε, τα κουβαλάμε άφθαρτα και αναλλοίωτα, ενώ στο μεταξύ μπροστά μας, στις "τυχερές", όπως λες συναντήσεις, έχουμε κάποιους μάλλον άλλους ανθρώπους - ή, έστω, τη μετεξέλιξή τους. Προκλήσεις. Που καμιά φορά μπορεί να φέρνουν και δισταγμό, μελαγχολία, πανικό ίσως.
      Σε όσους, βέβαια, δε διαθέτουν το ταχυδακτυλουργικό ταλέντο σας στις μεταμορφώσεις και στις εξαφανίσεις! :-)

      Τα φιλιά μας!

      Διαγραφή
  2. Χαχα Μαγισσούλα, με ξαφνιάζεις.
    Κύριε Λι, αντιλαμβάνομαι ότι το τυπικό και το άνευ ουσίας δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά προσωπικά διασκεδάζω με κάτι τέτοια. Δεν τα επιδιώκω, αλλά διασκεδάζω εξίσου και όταν με αποφεύγουν. Ε και μετά επιστρέφω με το νου στα παλιά κι αναπολώ τις πιο ανέμελες εποχές...
    «Και μην χαθούμε (χαμένοι είμαστε)» :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μμ! Σωστή επισήμανση, Φακίδα. Με βοήθησες να συνειδητοποιήσω πως κι εγώ ξαφνιάστηκα από την αντίδραση της Άιναφετς κατά την τυχερή της συνάντηση. Κουτσομπολεύοντας λίγο ακόμα, να πω ότι την έχω κατατάξει σε ανθρώπους χαρούμενους, κοινωνικούς, ανοιχτόκαρδους. (Σταματώ γιατί σα να άκουσα το φτέρνισμά της!) Από την άλλη, εμείς δεν ξέρουμε τη συμμαθήτρια, οπότε..

      Λοιπόν, Φακίδα, η αντίδρασή σου μου φαίνεται ισορροπημένη,υγιέστατη, ζωογόνα. Θα προτείνω συναντήσεις με τον κύριο Λι, να του ανεβάζετε το συνήθως μελαγχολικό ηθικό του. :-)

      Καλό βράδυ

      Διαγραφή
    2. Γελάω μόνη μου, γιατί το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα για τις συναντήσεις με τον κύριο Λι είναι ότι θα τον τρελάνουμε τον καημενούλη!

      Διαγραφή
    3. Μα αυτό ακριβώς χρειάζεται: να γελάς μαζί του! Και για να μη μας παρεξηγήσει: να γελάς μαζί μ' αυτόν!

      (Πάει. Αν διαβάσει τους διαλόγους μας, θα με απολύσει από βιογράφο!)
      :-)

      Διαγραφή
  3. Ποια Μάρω, του Κηλαηδόνη (παιδικού φίλου και του συντρόφου!) Η κυρία, πρώην συμμαθήτρια γυμνασίου και συγκάτοικος στο Παρίσι κάποιο φεγγάρι, θέλει σύγγραμμα για να περιγράψω τη "σχέση"! ;-)
    Όσο χαρούμενη, κοινωνική, ανοιχτόκαρδη...(ευχαριστώ!) και να είναι μια ύπαρξη, έχει όρια, η κατανόηση και η όποια διάθεση για "κουβεντούλα" και αυτό σε κάποια ουρά σε τράπεζα!
    Επιμένω, δεν χανόμαστε (και να θέλουμε)!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ναι, ναι, αυτή που "μ' αρρώστησε, μα το θεό, με τόσες κουταμάρες".
    Αααα, βλέπω εδώ ανοίγεται ένα πεδίον δόξης λαμπρόν! Να η ευκαιρία για ένα σύγγραμμα υψηλών στόχων! Έχω να προτείνω τίτλους, αλλά το αφήνω στη φαντασία του συγγραφέα :-)

    Και, βέβαια, σωστά τα λέτε: ανοιχτόκαρδη και κοινωνική είπαμε, όχι έρμαιο και θύμα του κάθε ενοχλητικού.

    Πολλά φιλιά.

    ΥΓ. Νομίζω πως στο "μη χαθούμε" ο Χιόνης παίζει με την τραγικότητα της ύπαρξης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάντως αυτός ο κ. Σακκάκης διαθέτει παρατηρητικότητα, ας του το αναγνωρίσουμε. Δύσκολο να ξεχωρίσεις σ' έναν ανθρώπινο ωκεανό διερχομένων, έναν παλιό συμμαθητή. Και συνήθως στα πρόσωπα των συμμαθητών μας, αναγνωρίζουμε πόσο μεγαλώσαμε κι εμείς οι ίδιοι. Το απόσπασμα του Αργύρη Χιόνη, όντως τραγικό και σαρκαστικό για το κενό της ύπαρξης. Αγαπημένος ποιητής και δεξιοτέχνης του λόγου.
    Να ευχηθώ μια γρήγορη ανοδική πορεία στο ηθικό του κ. Λι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα και βέβαια, συμπαθέστατος ο κ. Σακκάκης, μην παρασυρόμαστε από την υπεροψία του κ. Λι. Άλλωστε, πολύ σωστά το λες, ίσως αυτό δεν του άρεσε του Λι, ότι στο πρόσωπο του Σακκάκη έβλεπε το δικό του χρόνο να καλπάζει.
      Όσο για τον Χιόνη, λατρεία!

      Ευχές για το ηθικό του; Από το στόμα σου και στου Λι τ' αυτί, Μαρία!

      Ευχαριστώ που βρίσκεις χρόνο και περνάς.

      Διαγραφή
  6. Δεν χάθηκα καλέ μην νομίζετε :-))
    Πρώτον Καλή άνοιξη και επισήμως σήμερα !!!!
    Δεύτερον δεν αφήνουμε τις αδιάφορες συναντήσεις με ανθρώπους που είχαμε μιαν αδιάφορη σχέση κάαααποτε μια που μάλλον δεν αφορούν και πολύ τους τύπους που συχνάζουν εδώ μέσα και να μας πείτε για τα βάσανα του κυρίου Λι με τον υιοθετημένο που όλο επανέρχονται γιατί εμένα αυτό κόλλησε στο μυαλό μου (και μήπως και φανούμε και λίγο χρήσιμοι δηλαδή ).

    (Δεν είναι στα πάνω τους τα κοινωνιολογικά μου σήμερα κύριε ,λευκή κόλα έδωσα ,θα αποδεχθώ την μηδενικούρα μου αγόγγυστα ;-)

    Φιλιά με ανοιξιάτικα αρώματα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ( Ήρθες σαν την άνοιξη και μου 'φερες αυτό που καρτερούσαα..)
      Ευχαριστούμε, με το καλό η άνοιξη και σε σένα..
      ..αλλά και στα προβλήματα του Λι με τον Υιοθετημένο. Τι να κάνω, όμως, που μου έχει απαγορευτικό; Εκτιμώ ιδιαιτέρως την παρατηρητικότητα αλλά και τη διάθεση αρωγής, μακάρι από 'δω να μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε τον άνθρωπο.. Αν κι η συντροφιά να είσαι σίγουρη ότι του κάνει πολύ καλό.
      Έχει λοιπόν κάθε λόγο να κρίνει ότι τα κοινωνιολογικά σας είναι μια χαρά και καθόλου σε επίπεδο λευκής κόλλας - κάθε άλλο, με το άριστα φλερτάρουμε!

      Τα φιλιά μας

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: