Κυριακή 22 Απριλίου 2018

Η δύναμη της μυοσωτίδας


-- Gouttes de sang, σταγόνες αίμα, τα έλεγε ο Πατέρας εκείνα τα αγριολούλουδα που φύτρωναν λιγοστά και διάσπαρτα ανάμεσα σε άλλα, το θυμάσαι, Λάμπρο;
            -- Είναι να μην τα θυμάμαι, αδερφέ; Αν δεν κάνω λάθος, είναι η κομβική στιγμή στην παιδική μου ηλικία, που εκπαιδεύεται το μάτι μου να μαθαίνει τις λεπτομέρειες.
            -- Και να μαθαίνει από τις λεπτομέρειες, Λάμπρο. Τουλάχιστον αυτό συνέβη με μένα.
            -- Ναι, ναι. Πέρασαν χρόνια και συνάντησα κάτι στον Κούντερα, που μ’ έφερε πίσω στον κάμπο με τα gouttes de sang – μα πώς διάολο είναι στα ελληνικά το όνομά τους; Στην Αθανασία, στο 5ο κεφάλαιο..
            -- Για λέγε..
            -- Προχωράει η Ανιές σε ένα μυρμηγκιασμένο από κόσμο πεζοδρόμιο του Παρισιού. Την ενοχλεί η ασχήμια που παρατηρεί, κυρίως στους ανθρώπους. Και λέει μέσα της πως όταν η ασχήμια θα έχει γίνει εντελώς ανυπόφορη, θα αγοράσει από ένα ανθοπωλείο ένα βλασταράκι μυοσωτίδας, ένα μόνο βλασταράκι μυοσωτίδας, ένα λεπτό κοτσάνι που καταλήγει σ’ ένα λουλούδι μικροσκοπικό. Θα βγει μ’ αυτό στο δρόμο κρατώντας το μπροστά στο πρόσωπό της, με το βλέμμα απάνω του ώσπου να μην βλέπει τίποτ’ άλλο από αυτό το ωραίο γαλάζιο σημείο, ύστατη εικόνα που θέλει να διατηρήσει από έναν κόσμο που έχει πάψει να τον αγαπάει[i]. Κατάλαβες, αδερφέ; Η δύναμη της μυοσωτίδας. Το ελάχιστο της ομορφιάς είναι μέγιστο.

             -- Η ζωή η ίδια είναι, κύριε Λι μου, η ζωή. Και λέγοντάς το ο Δίδυμος, βγάζει από τη βιβλιοθήκη τον Φτωχούλη του Θεού, στερεώνει τα πρεσβυωπικά του γυαλιά και « Φράτε Λεόνε, είπε, ένας ασκητής μια φορά πέθανε κι ανέβηκε στον ουρανό˙ ανέβηκε στον ουρανό και μπήκε βαθιά στην αγκάλη του Θεού˙ είχε βρει την τέλεια μακαριότητα. Όμως μια μέρα έσκυψε κάτω στη γης και ξέκρινε ένα πράσινο φύλλο. “Κύριε, Κύριε, φώναξε, άσε με να φύγω, να ξαναγγίξω το πράσινο φύλλο!”. Κατάλαβες, φράτε Λεόνε;
            Δεν αποκρίθηκα˙ τρόμαξα˙ αχ, τόση είναι, αλήθεια, η δύναμη του πράσινου φύλλου!»[ii]
            Κι ενώ έξω απ’  το παράθυρο ο ήλιος στη δύση χρωματίζει το δικό του πέπλο ομορφιάς, τα δυο αδέρφια συνεχίζουν τη συζήτηση για τα αγριολούλουδα του κάμπου, τα gouttes de sang που πώς στο καλό τα λένε ελληνικά, τα  μικρά και ασήμαντα, μικρές κι ασήμαντες ψηφίδες κι αυτοί στο απέραντο μωσαϊκό τούτης της πόλης που έχει σκεπάσει καιρό τώρα τα μικρά κι ασήμαντα αγριολούλουδά της.




[i] Από την Αθανασία, του Μίλαν Κούντερα, εκδ. Εστία,1991, μτφρ. Κατερίνα Δασκαλάκη,  σελ. 31-32
[ii] Από τον Φτωχούλη του Θεού, του Νίκου Καζαντζάκη, εκδ. Ελένης Καζαντζάκη, σελ. 203

26 σχόλια:

  1. Κι όμως υπάρχουν, αρκεί να τα αναζητήσουμε και να μπορούμε/θέλουμε να τα δούμε.
    Γι' άλλους είναι οι μυοσωτίδες, γι' άλλους το αγαπημένο τους παγκάκι, γι' άλλους το πρόσωπο της γειτόνισσας, και, και... Για κάθε άνθρωπο είναι κάτι άλλο και φυσικά δεν είναι όλα ορατά σας όλους. Είναι όμως εκεί. Όσο κι αν ο κόσμος μας έχει δυσκολέψει κι ασχημύνει, η ζωή είναι ωραία - η φράση αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σπουδαιότητα αν γνωρίζεις πώς προέκυψε.
    Κι αυτός ο Καζαντζάκης... Τελευταία το μάτι μου πέφτει συνεχώς πάνω σε αποφθέγματα και αποσπάσματα των έργων του. Πόσο εύχομαι να μην μένουν μόνο εκεί (στο μάτι), αλλά να προχωρούν βαθύτερα μέσα μας...
    Φτάνει με τη φλυαρία! Σας καλημερίζω και σας προσφέρω με χαρά αυτό (που σήμερα έμαθα -μεταξύ πολλών άλλων- πώς λέγεται στα Ελληνικά!):
    https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/eb/Myosotis_arvensis_ois.JPG/1200px-Myosotis_arvensis_ois.JPG
    :)

    Υ.Γ. Αλήθεια, Διονύση, σου έχω πει πως τον προηγούμενο αιώνα ήμουν μια ταπεινή μαθήτρια της Γ΄Δέσμης;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, τριτοδεσμίτισσα!
      Αυτή η προϋπόθεσή σου, της πρώτης σειράς ("αρκεί να μπορούμε/θέλουμε να τα δούμε"), ίσως δεν είναι και τόσο απλή όσο ακούγεται. Μπορεί να είναι και λίγο ταλέντο, μπορεί να ξεκινάει κι από το DNA μας, μπορεί και να κατακτιέται, ιδέα δεν έχω. Όπως πολλά, όπως ίσως όλα. Αλλά ναι, έτσι η νοηματοδότηση του κόσμου παίρνει άλλες διαστάσεις κι η ζωή μας πλουταίνει.
      Μέσα στα πολλά του Καζαντζάκη, να σου προσθέσω και ένα από τον Ζορμπά:
      « Να, μια μέρα περνούσα από ένα χωριουδάκι. Ένας μπαμπόγερος ενενήντα χρονών φύτευε μια μυγδαλιά. «Ε, παππούλη, του κάνω, μυγδαλιά φυτεύεις;» Κι αυτός, έτσι σκυμμένος που ήταν, στράφηκε και μου κάνει: «Εγώ, παιδί μου, ενεργώ σα να ήμουν αθάνατος!- Κι εγώ, του αποκρίθηκα, ενεργώ σα να ‘ταν να πεθάνω την πάσα στιγμή.» Ποιος απ’ τους δυο μας είχε δίκιο, αφεντικό;
      Με κοίταξε θριαμβευτικά:
      -Εδώ σε θέλω! είπε. »

      Και, ωωωω, ευχαριστώ για τη μυωσοτίδα σας! Ίσως, αν είχες προλάβει το σχόλιο της Αναστασίας, να το είχες .. ταυτοποιήσει με το "μη με λησμόνει" (τι όνομα λουλουδιού κι αυτό!)

      Και, κοίτα, Κατερίνα, μη με προκαλείς: Τον προηγούμενο αιώνα πρόλαβα να είμαι και μαθητής και καθηγητής της Γ΄δέσμης (εξίσου ταπεινός, βεβαίως!)

      Καλή βδομάδα :-)

      Διαγραφή
  2. Οι λεπτομέρειες δεν με έχουν προδώσει (σχεδόν) ποτέ. Είναι εκείνο το μικρό –ίσως ασήμαντο ή δύσκολα ορατό– "κάτι", που κάνει τη διαφορά. Μια μικρή γραμμούλα στο σκίτσο, μια μικρή πινελιά σε πιο βαθύ κόκκινο ή πιο ζωντανό κίτρινο σε μια ζωγραφιά, ένα στιγμιαίο βλέμμα που διαλύει την ομοιομορφία μιας ακύμαντης μάζας.

    Περιτριγυρίζομαι από δέντρα, ολόφορτα μικρανθούς και φτερουγίσματα. Σήμερα, άκουσα κελαηδίσματα διαφορετικάॱ κάπου υπάρχει, λοιπόν, μια φωλίτσα με νεοσσούς. Τους αναζητώ στον μικρόκοσμο του δέντρου.

    ΥΓ1. Οι μυοσωτίδες έχουν την κοινή ονομασία "μη με λησμόνει" ενώ, μια παραλλαγή τους (ένα από τα πολλά είδη) "σταυρουδάκια".
    ΥΓ2. Σε συνδυασμό με το σχόλιό σου και την απάντησή μου στη χθεσινή δημοσίευσή μου, περί μνήμης και λεπτομερειών, το "πνεύμα" του παραπάνω σχολίου. Αν θέλαμε δε, να επεκτείνουμε σχετικά, το κείμενο του κυρίου Λι, θα σε παρέπεμπα στην μαντλέν του Προυστ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ααχ, Αναστασία, ξέρω, γίνομαι γραφικός με τα αποσπάσματα, αλλά, έλα που "έρχονται" απρόσκλητα. Λοιπόν, για τις λεπτομέρειες κι εμάς που τις συναντάμε, Ελύτης, Ανοιχτά χαρτιά:
      " Δώσε να μη χάσω ποτέ το αίσθημα του Κολόμβου. Υπάρχουνε τόσα μικροπράγματα που το γύρο τους κανένας δεν αξιώθηκε ακόμη να κάνει." Και λίγο παρακάτω:
      " Δε θέλω ν’ αποκαλύψω τι γίνεται στις ερημιές το καταμεσήμερο. Γίνονται τρομερά πράγματα, που θα χρειαζόντανε πέντε ζωές, σιωπηλές και συγκεντρωμένες αποκλειστικά σε μια σκέψη, ώσπου να τα ξεδιαλύνουν."

      Λέω, λέω, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι λίγα πράγματα ξέρω από τον κόσμο των λουλουδιών. Και από σήμερα ξέρω κι ένα πράγμα παραπάνω: Ότι η μυοσωτίδα του Κούντερα και τα μη με λησμόνει που ακούω με χαμόγελο από παιδί είναι ένα και το αυτό! ( Τα σταυρουδάκια θα τα μάθω με το διδακτορικό μου..)

      ΥΓ1. Τους χαιρετισμούς μου στους νεοσσούς της εξοχής σου.

      ΥΓ2. Το 2ο σου ΥΓ λέω να το κρύψω από τον Λι, μην κατουρηθεί από τη χαρά του κι έχουμε ατυχήματα..

      Διαγραφή
  3. Αγαπητέ Διονύση,
    στο πέρασμα των καιρών μου στο παρών σου ιστολόγιο, τόσο και αποκαλύπτω τον εξαίρετο κύριο Λι.
    Να ξέρεις ότι αυτοί σου οι διάλογοι, με τέτοιον τρόπο στημένοι ώστε να ενισχύσουν και να φτάσουν στον συγγραφικό και νοηματικό σου στόχο, με εντυπωσιάζουν και μου αρέσουν πάρα πολύ.
    Εδώ κράτησα τη θετική αύρα και τη δύναμη που ένα λουλούδι, οι μυοσωτίδες (από την αναφορά σου εδώ μαθαίνω το όνομά τους), μπορεί να μας δώσει.
    Προσωπικά μου αρέσουν πάρα πολύ σαν τα βλέπω όπου μπορώ να τα δω.
    Να σε ευχαριστήσουμε για αυτήν σου την αύρα και τον τρόπο έκφρασης.
    Καλή σου συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε, Γιάννη, πάντα γενναιόδωρος και με τον καλό λόγο στο στόμα! Σ' ευχαριστώ.
      Όπως έγραψαν κι άλλοι στα παραπάνω σχόλια, δε χρειάζεται να ψάξουμε για μυοσωτίδες, για να μας δώσουν δύναμη. Ένα χαϊδευτικό βλέμμα, αν έχουμε, τη βρίσκουμε παντού! :-)

      Σου θυμίζω ότι .. ακόμα ψάχνω το ιστολόγιό σου. Θυμήσου να μου γράψεις, σε ένα σχόλιο, το link.

      Φιλιά, καλή βδομάδα

      Διαγραφή
  4. Ε καλά δεν είσαι εντάξει .
    Δεν μ'άφησες να λιώσω στη γλύκα με την ησυχία μου.Πρώτα να μ'αφήσεις να χαζεύω ώρες το "να το φάω απ'τα χάδια" ολόγλυκο γατουλινάκι . Ύστερα να βάζεις τα κείμενα ένα -ένα και να μ'αφήνεις να λιγώνομαι στη σκέψη ενός φυλλαρακίου (ναι έτσι ) βασιλικού που δεν θα μπορούσα να το αγγίξω να μοσχοβολήσει ...

    Οοοχι έπρεπε να με βάλεις να ψάχνω και για την αγριοπαπαρούνα ή Άδωνη και το "μη με λησμόνει" με τον πονεμένο θρύλο και να'χουν τώρα στήσει χορό όλα τα κόκκινα και μώβ ανθάκια μεσ'το μυαλό μου κι εγώ να θέλω να πάρω τα λιβάδια και να χαθώ

    Το μόνο καλό είναι που δεν νιώθω πια τόσο τρελλή που κρατιέμαι (και μαθαίνω ) απο .."λεπτομέρειες"

    https://fr.wikipedia.org/wiki/Adonis_(genre)

    Καλό ηλιοβασίλεμα να ...πάθεις για τιμωρία :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τώρα που μου έλυσες τη διαχρονική μου απορία (αγριοπαπαρούνα ή Άδωνις - διάβασα, μάλιστα και το μύθο που οδηγεί στην ονομασία αυτή..), βάλε με τιμωρία όσα ηλιοβασιλέματα θες! Αλλά κια όσες τιμωρίες να με βάλεις, ευχαριστώ θα σου λέω!

    Κι εσύ, εσύ να μιλάς για λεπτομέρειες! Πόσο καλά ξέρεις ότι μια δίεση ή μια ύφεση που αλλάζει ένα διάστημα, μπορεί και εμπλουτίζει τόσο μία σύνθεση;!
    Επόμενο να σταθεί το μάτι σου και στο μικρό (αλλά ουχί ασήμαντο!) γατί. Σχόλιο κι αυτό της σκέψης του Λι ήτανε..

    Σ' αφήνω τώρα, γιατί έξω σε λίγο θα έχει ένα ηλιοβασίλεμα .. de sang.

    ΥΓ. Ποτέ δεν είχα φανταστεί το είδος του φυλλαρακίου, ότι είναι βασιλικός. Έτσι του δώσαμε και άρωμα :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χάθηκα στα βοτανολογικά, γιατί αυτές οι "σταγόνες αίμα" με πήγαν στις παπαρούνες και όπως ζω περιτρυγισμένη από αγριολούλουδα, δυσκολεύτηκα να περπατήσω στους δρόμους του Παρισιού κρατώντας ένα μπλε myosotis για μα μη βλέπω την ασχήμια... Τα θυμάμαι αυτά τα μπλε αλλά και κόκκινα σε παραλλαγή λουλουδάκια στα ανθοπωλεία στο Παρίσι, εξ άλλου "μη με λησμόνει" δεν τα λένε! ;-)
    Θα μείνω, στις "σταγόνες από αίμα", του πατέρα σου γιατί το κόκκινο είναι το χρώμα του Πάθους και όχι απαραίτητα του ερωτικού και αυτό με εκφράζει απόλυτα!
    Κύριε Λι, σήμερα (λένε) πως είναι η μέρα του πλανήτη γι αυτό και θυμήθηκα το παρακάτω:
    "Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο", Ντοστογιέφσκι.

    Πολλά ΑΦιλιά με ανθισμένες καρδιές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμ, αγριολούλουδα είναι, τι περιμένεις; Όπου θέλουν φυτρώνουν, τι ξέρουν αυτά από Παρίσια (χαιρέτωσαν τα ένδοξα Παρίσια..) κι από κάμπους.. Μάλιστα μας μπερδεύουν και με τα ονόματα, αφού πολλάμοιάζουν ή βγαίνουν σε χρωματικές ή άλλες παραλλαγές..

      Τη μέρα της ομορφιάς, κυρία μάγισσα, μου στείλατε, τη μέρα του βιβλίου σας απαντώ (κατόπιν απειλής, δηλαδή.. να τα λέμε όλα!). Από ομορφιά σε ομορφιά!

      Οπότε πολλά όμορφα και ..βιβλιοφάγα Αφιλιά

      Για τα μη με λησμόνει, να απαντήσω μη μου θυμώνει.. :-)

      Διαγραφή
  7. Σωστό ανθολόγιο οι δίδυμοι διάλογοί σας!
    Να λοιπόν που φύονται "μυοσωτίδες", ακόμα και στο αφιλόξενο μωσαϊκό του διαδικτύου.
    Καλό βράδυ Διονύση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Μαρία, φύονται. Τις έχω δει κι εγώ και μου προσφέρουν πολλά χαμόγελα και πολλή ζεστασιά. Κι ίσως όσο πιο αφιλόξενο γίνεται το γύρω τοπίο τόσο πιο έτοιμοι να γινόμαστε να τις βρίσκουμε.

      Καλό βράδυ. Λέω να κλειδώσω, μην μπει κανείς και μου κλέψει καν'να τίτλο.. (Και δεν αναφέρομαι στον τίτλο του δον ή του σερ.. Γιατί ξέρεις τι είναι να κοιμάσαι τίτλος και ξυπνάς ήρωας θεατρικού έργου, ε;) :-)

      Διαγραφή
  8. Ο άνθρωπος συχνά δίνει δύναμη σε άψυχα πράγματα και με τη δύναμη αυτή τους δίνει ψυχή. Αυτό άλλες φορές είναι καλό, άλλες όχι και τόσο.
    Ίσως όμως, η ασχήμια του κόσμου να οφείλεται στο ότι ο άνθρωπος, έμαθε στη δύναμη να αναγνωρίζει βία, ενώ έπρεπε να βρει τη δύναμη να δημιουργεί ευτυχία για το κόσμο κι όσους ακόμα ανακάλυπτε.
    Οι διάλογοι πάντα με ξεκούραζαν. Επικοινωνούσαν μέσα μου καλύτερα τα μηνύματα.
    Πολύ όμορφη ανάρτηση Διονύση. Μια όμορφη εβδομάδα, για σένα και το κύριο Λι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμ.. Υπέρ των διαλόγων κι εσύ, ε; Βρε, τι να σας κάνω, πού όλοι στα εύκολα μου μάθατε;! :-)
      Άρα, Μαρίνα, να υποθέσω ότι σ' σ' αρέσει να διαβάζεις και θεατρικά;

      Σ' ευχαριστώ πολύ - κι εγώ κι αυτός ο αδιόρθωτος ο Λι.

      Διαγραφή
  9. Στα "μη με λησμόνει" πέρασε και το σχόλιο μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχα! Απίστευτο! Έκανα ώρα για να καταλάβω! Μάγια μου 'κανες, μαγισσούλα! Βλέπω να γεμίζω gouttes de sang, δεν τη γλιτώνω με τίποτα!

      Διαγραφή
  10. Ο/η ανώνυμος είναι μια καμουφλαρισμένη μάγισσα που ήρθε να "μαζέψει" τις gouttes de sang μ' ένα :). Και η/το/ο blogger (σου), μου ζήτησε να επιλέξω προφίλ, ανάμεσα σε πολλά και να βάλω κωδικούς... τρέχα γύρευε δλδ, έτσι πάτησα "ανώνυμος" και βγήκε άλλο παράθυρο που μου ζητούσε ν' αποδείξω ότι δεν είμαι ρομπότ και μου έδειχνε διάφορες φωτό, ζητώντας να "πατήσω" πάνω στις φωτό με λεωφορεία, πάτησα λοιπόν τα λεωφορεία και τώρα και αυτό το σχολιάκι θα βγάλει ανώνυμος, αλλά εσύ θα ξέρεις πια πώς να μη "δρασκελίζεις" μια μαγισσούλα! χαχαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμ, βέβαια, κυρία μάγισσά μου, τι νομίσατε; Υπάρχουν νόμοι εδώ, κανόνες, έλεγχοι, προστασία δικαιωμάτων και αλλήλων, τι το κάναμε, δηλαδή, να περνάει ο καθείς και να δρα ανεξέλεγκτα και παρά τους κανόνες;; Δεν έχουμε Μπλόγκερ εμείς, Κέρβερο έχουμε!!(Καλά, κι αυτός δεν έβλεπε ότι ήσουν μάγισσα, άρα μπορείς να είσαι ό,τι θες;;)

      (Μπα, αλήθεια, δεν έχω ιδέα τι μπορεί να έγινε. Εγώ δεν έχω κάνει καμία ρύθμιση και ούτε νομίζω ότι ξέρω να κάνω κιόλας, ο φτωχός..)

      Όσο για το δρασκέλισμα, έχετε απόλυτο δίκιο: Τους απέλυσα όλους πάραυτα! τεχνικοί και πληροφορικάριοι, σύμβουλοι και ελεγκτές είναι πλέον μακράν του Ιερού Τούτου Τόπου και εμείς σας περιμένουμε με ανοιχτάς αγκάλας, για να σολιάσουμε το επόμενο σχόλιό σας :-)

      Πολλά φιλιά. Α, βέβαια: Αφιλιά.

      Διαγραφή
  11. Απαντήσεις
    1. (Ακούστηκαν το χειροκρότημα και η μπάντα του καλωσορίσματος; Αντιληφθήκατε το κόκκινο χαλί; Μα!)

      Εντάξει, Άιναφετς, ε; (πάλι, ωστόσο, χωρίς να κάνω κάτι εγώ..)

      Διαγραφή
  12. Εδώ πάντως υπάρχουν ακόμη κάποιες ξεχασμένες ομορφιές...
    Σημασία έχει το πως βλέπεις τον κόσμο, ακόμα κι εδώ, στα αφιλόξενα χώματα του διαδικτύου γέμισε ο τόπος λουλούδια!
    Καλό ξημέρωμα να έχετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ξανακαλώς τη Νικολέτα! Βρε, παιδί μου, κοντέψαμε να μαραθούμε κι εμείς τα αγριολούλουδα, τον καιρό της απουσίας σου. ξέρεις πως η ζέστη μας πειράζει κομμάτι!

    Ναι, Νιικολέτα, παντού φυτρώνουν, τα άτιμα. Γι' αυτό και τους βάλανε, οι νοικοκυραίοι, το πρώτο συνθετικό: άγρια. Δεν καλοξέρουν από κανόνες και εντολές αυτά. Το δικό τους χαβά, τη δική τους ομορφιά. Λες να την αντλούν κι απ' αυτό;

    Σ' αφήνω τώρα, να ασχοληθείς με τη φροντίδα του καινούριου σου μπλογκόσπιτου -φρέσκο φρέσκο και ακτινοβόλο :-) Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ξεκουράστηκα!
    Ηρέμησε η ψυχή μου από τις σκέψεις σου κ.Λι -Διονύση καθώς και απ' τα σχόλια που ακολούθησαν.
    Τώρα μπορώ επιτέλους να πάρω ικανοποιημένη τον υπνάκο μου και να ελπίσω, πως απόψε, θα ονειρευτώ πως στην πραγματικότητα είμαι ένα ανθισμένο λιβάδι!
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (Ελπίζω να μη σε ξυπνάω - πέρασαν καμιά 15αριά ώρες, αλλά δεν ξέρω πόσες ώρες ύπνου έχουν ανάγκη τα ανθισμένα λιβάδια!)

      Η ευχή είναι, Μαρία, να σου ανοίγονται ανθισμένα λιβάδια όχι μόνο στα κείμενα. Αλλά, κι αν δε μας ανοίγονται, ε, ας αρχίσουμε να τα ..φυτρώνουμε εκεί που δεν τα σπέρνουν, κάπως να δώσουμε ένα νόημα σ' αυτή τη ζωή, τέλος πάντων!

      Καλό σου σαββατοκύριακο, Μαρία, με τη δροσούλα της βροχής.

      Διαγραφή
  15. :):) Σε λίγο θα πέσω πάλι για ύπνο, και με τρώει αυτό το λάθος που έκανα. Ένα "από" στη θέση του "με". Τέλος πάντων το διόρθωσα με τη φαντασία μου. Τα λιβάδια φυτρώνουν, όπου μπορούν, από μόνα τους και δεν ρωτούν κανέναν. Μάλλον να τα αφήνουμε καλύτερα στην ησυχία τους να κλείνουν με φυσικό τρόπο τον κύκλο τους.
    Επίσης Διονύση, να περάσεις όμορφα τη σχόλη σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: