Τα
χρόνια πέρασαν, πολλά άλλαξαν, το συνοικιακό καφενείο όχι. Εντάξει˙ άλλοι
μεγάλοι άντρες τώρα. Άλλοι αλλά ίδιοι. Αυστηροί, βλοσυροί, επικριτικοί, βαρείς.
Προσηλωμένοι στην τηλεόραση, έχει μπάλα
και σήμερα. Κι όταν περνώντας απέξω ο Λι άκουσε φωνές και σχημάτισε έκφραση ανήσυχης
απορίας, «μπα, μην ανησυχείτε, για το παιχνίδι τσακώνονται, κάθε μέρα έτσι
κάνουν», τον καθησύχασε μια περαστική κυρία.
«Για το παιχνίδι», μονολογεί ο
Λι. «Αυτοί οι μπαμπούλες της παιδικής μου ηλικίας παίζουν. Παίζουν συνέχεια. Παίζουν
χαρτιά, παίζουν ποδόσφαιρο ή βλέπουν τους άλλους που παίζουν, παίζουν τάβλι,
παίζουν στοίχημα, λόττο, προπό, ξυστό, παίζουν κοντσίνα και ξερή, παίζουν,
παιδική χαρά το καφενείο. Κι ωστόσο μάλλον δεν το ξέρουν. Παραμένουν αυστηροί,
βλοσυροί, βαρείς και παίζουν. Και είναι σοβαροί».
Ο κύριος Λι ποτέ δεν κατάφερε να
εκτιμήσει τους σοβαρούς ενηλίκους.
Αυτούς που δεν αστειεύονται˙ που συζητάνε σοβαρά και ανταλλάσσουν
περισπούδαστες απόψεις για περισπούδαστα θέματα˙ που αδυνατούν να ζήσουν με
χιούμορ κι έχουν μια ανάλογη συμπεριφορά. Με το ζόρι αντέχει την άχαρη και
πληκτική εφηβική σοβαροφάνεια κι αυτό γιατί είναι της φύσης πράμα. Ωστόσο η
σοβαροφάνοια των ενηλίκων του είναι αξεπέραστη. Πόσο σοβαρός μπορεί να είναι
κάποιος που δεν μπορεί να είναι αστείος;
Kι ύστερα .. δεν καταλαβαίνει: γιατί
βιάστηκαν να πούνε ότι άφησαν πίσω την παιδική ηλικία και το παιχνίδι; Μήπως
δεν εξακολουθούν να παίζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα; Ποια ρετσινιά βιάστηκαν να
καθαρίσουν από πάνω τους; Ποιες ιδεολογίες, ποια στερεότυπα, ποια εκπαίδευση,
ποιες κοινωνικές επιταγές, ποιοι κανόνες έπεσαν με λύσσα πάνω τους, κάνοντάς
τους αγνώριστους, ξερριζώνοντας την παιδική χαρά τους;
Και τότε πόσο λάθος ήταν ο ίδιος
όταν έπαιρνε απόφαση ζωής να παίζει δουλεύοντας, να παίζει χτίζοντας σχέσεις,
ακόμα και στις σοβαρές συζητήσεις να παίζει, όχι για να προκαλεί, ποιο το
νόημα, αλλά για την ίδια τη χαρά του παιχνιδιού και την απομυθοποίηση των
σοβαροφανών ανθρώπινων κατασκευών;
Σ’ αυτά τα παιχνίδια του μυαλού
χαμένος ο Λι ξεχάστηκε, ούτε που κατάλαβε πώς πέρασε η ώρα, ούτε που θυμήθηκε
πως τον περίμενε ο Δίδυμος μια παρτίδα σκάκι να παίξουν.
Το ανθρώπινο γένος, κατά κύριο λόγο είναι δηµιούργηµα του παιχνιδιού. "Homo Ludens" στα λατινικά σημαίνει "οι άνθρωποι ως όντα που προέρχονται από το παιχνίδι".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή διασκέδαση στο σκάκι κ. Λι που συναντάς τους φίλους σου :)
Ναι, Μαρία, φαίνεται ότι υπάρχει η αντίληψη πως .. παίζοντας δημιουργηθήκαμε. Θυμάσαι και του Ηράκλειτου το "Αιών παις εστι παίζων πεττεύων. Παιδός η βασιλείη"..
ΔιαγραφήΜε το Homo ludens μου θύμισες ένα πολύ ωραίο βιβλίο του Γιόχαν Χουιζίνγκα για το παιχνίδι και τον άνθρωπο. Δεν ξέρω αν κυκλοφορεί ακόμα, αλλά είναι πολύ καλό.
Θα μεταφέρω τις ευχές σου στον κύριο Λι, όταν επιστρέψει από τις συναντήσεις του :-)
Να 'χεις μια καλή βδομάδα
Μου άρεσε πάρα πολύ σήμερα το ταξίδι του Κυρίου Λι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχε μια νοσταλγία. Είχε μια περιπλάνηση, όπως πάντα άλλωστε, στον κόσμο με τις αναμνήσεις.
Και ως γνωστόν, λατρεύω τη γλώσσα του Κυρίου Λι. Το πως σκέφτεται, πως μονολογεί, πως απλώνει τις σκέψεις και τα νοήματά του.
Και το σκάκι περιμένει.
Καλή Κυριακή.
Γιάννη, τον έχεις σκλαβώσει τον Λι με την ευγένειά σου. Μάλλον έχετε κοινό στοιχείο (και) τις περιπλανήσεις, ε; Πιθανώς απ' αυτές να προέρχονται κι αυτοί οι εσωτερικοί του μονόλογοι.. Όπως και να έχει, πολύ σε ευχαριστεί.
ΔιαγραφήΚαλή σου βδομάδα
Με το παιχνίδι ξεκινάμε να μαθαίνουμε ως παιδιά, με το παιχνίδι κοινωνικοποιούμαστε, με το παιχνίδι διασκεδάζουμε, με το παιχνίδι καλλιεργούμε τη φαντασία μας... Γιατί να θέλουμε να το εγκαταλείψουμε; Μέχρι τα βαθιά γεράματα - μόνο τα παιχνίδια αλλάζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοβαρότητα και σοβαροφάνεια... Κύριε Λι, ας είναι καθείς ο εαυτός του κι ευτυχισμένος. Πάμε να παίξουμε τώρα; ;)
Δεκτή μετ' επαίνων η πρότασή σας για παιχνίδι! Επιτέλους, να αφήσουμε τα λόγια, να περάσουμε και κάπως στην πράξη!
Διαγραφή(Βέβαια, εμείς τα αφήνουμε τα λόγια, αυτά όχι: Μια και λες, στην ουσία "έλα να παίξουμε", πάω κατευθείαν στον Αναγνωστάκη - και κυρίως στους δύο πρώτους στίχους - και στο ποίημά του "Το σκάκι":
Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου.
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τί τους θέλω;
(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)
Όλα, και τ’ άλογά μου θα σ’ τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ώς την άλλη
Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα. )
Τι καλά, να μην είχε τέλος η παρτίδα, ε;
Πολλά φιλιά, Φακιδούλα.
Αγαπημένο τραγούδι, κύριε Λι...
ΔιαγραφήΣαν να έχουμε ξαναβρεθεί σε καφενείο με τον κύριο Λι και την παρέα του, όπου ανάλαφρα σχολιάζαμε τη κακογουστιά των καφενείων, λέγαμε γελώντας πως μόνο στην Ελλάδα μαζεύονται οι ηλικιωμένοι άνδρες και παίζουν και προτείναμε με χιούμορ αλλαγές στη διακόσμηση, στο μενού κλπ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα ο κύριος Λι που συχνά του αρέσει να παίζει με τις λέξεις, το "πάει" αλλού, το "πάει" στη σοβαροφάνεια που σαν επιδημία, μας έχει καταβάλει όλους ή κάνω λάθος;
Μεγάλωσα μ' έναν χαμογελαστό μπαμπά που έλεγε συχνά ανέκδοτα που τις περισσότερες φορές ήταν ακατάλληλα και μας έβγαζε έξω εμάς τα παιδιά να μην ακούμε, έτσι στα κρυφά μυήθηκα στα αστεία και κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι το χιούμορ στη ζωή μας!
Είναι γεγονός πως στην εποχή μας, το χιούμορ χάνει έδαφος και αυτό ίσως γιατί κανείς φοβάται να αστειευτεί μήπως προβάλει τον άλλον που μπορεί να μην είναι στα ίδια μήκη κύματος!
Μπορεί όλοι αυτοί οι κύριοι πχ φίλαθλοι ή θαμώνες καφενείων να παίζουν διάφορα παιχνίδια αλλά αλίμονο αν τολμήσει κανείς να αστειευτεί για την ομάδα τους, για το τάβλι τους ή για το τζόκερ ή το προπό τους!
Ωραίααααα, κάναμε τη διάγνωση κύριε Λι, υπάρχει θεραπεία στην σοβαροφάνεια και αυτός ο αυτοσαρκασμός ο τόσο λυτρωτικός τι απέγινε;
Πάλι το σοβάρεψε η αφεντιά μου, που από καιρό κόλλησε το μικρόβιο της σοβαροφάνειας ξεχνώντας πόσο της αρέσει να αμπελοφιλοσοφεί! (εδώ κάπως το σώζω,ε; χαχαχα!) ;-)
Ο Διογένης, γνωστός για το χιούμορ του, έλεγε:
"Μη χάνουμε το χιούμορ μας γιατί η ζωή δεν είναι άσχημη. Άσχημη είναι, η άσχημη ζωή"!
Από το "Σπουδαιογέλοιον"!
https://ainafetst.wordpress.com/2015/12/17/ancien-anecdote/
ΑΦιλιά Α=Αληθινά και πολύ χαμογελαστά! :)
Χείμαρρος!Πού να πρωτοαπαντήσω!..Λοιπόν, με τη σειρά:
ΔιαγραφήΝα συγχαρώ την εξαιρετική μνήμη! Ναι, το "διορθώναμε", μαγισσούλα, το καφενείο. Αλλά, βλέπεις, μερικοί παραμένουν αδιόρθωτοι και μες στη σοβαροφάνεια. Του φάνηκε πολύ αντιφατικό του Λι να είναι τόσο σοβαροί την ώρα που παίζουν..
Όσο για το χιούμορ, φαντάζομαι με το στοιχείο της ανατροπής που κουβαλάει, αλλά και τον κάπως ατίθασο, ανεξέλεγκτο χαρακτήρα του, στη συνείδησή μας δε γίνεται πολύ εύκολα κοινωνικά αποδεκτό. Είναι σα να το αποδέχονται μεν, αλλά ταυτόχρονα να θέλουν να το περιορίσουν σε ελεγχόμενα όρια. Και μπορεί από κοινωνική άποψη καλά να κάνουν(;), αλλά απ'όσο ξέρω ο Λι δε συμβιβάζεται μ' αυτούς τους .. συμβιβασμούς.
Θεραπεία, γιατρέ μου, δε βλέπω εύκολα, σε γενικό επίπεδο. Σε ατομικό, βεβαίως, ο καθένας ας πάρει τα χαμόγελά του κι ας κυκλοφορεί οπλοφορώντας (δηλαδή.. χαμογελώντας). Σύμφωνα με τους νόμους της κοινής συνείδησης που λέγαμε και προχτές, μπορεί και να το .. μεταδώσει :-)
Κι επίσης, σπουδαίον γέλιον κάναμε διαβάζοντας την ανάρτησή σας. Ευχαριστούμε για τη συνεισφορά.
Τα φιλιά μας. Από χαμογελαστά έως ξεκαρδιστικά.
Να προσβάλει και όχι να προβάλει, ήθελε να γράψει το χέρι! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφός όποιος μας αποτρέπει από .. προσβολές :-)
ΔιαγραφήΝαι ναι σωστά και μπλιάχ και μακριάαα ....μα ο μεγάλος τρόμος έρχεται άμα σκέφτομαι μερικούς που ... "παίζουν" τους κυβερνήτες κι έχουν και κάτι θανατηφόρα κουμπάκια (και άλλα πολλά "εργαλεία" ) στα χέρια τους.... μπρρρρρ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά είναι και η σοβαρότητα σαν τα...κεράσια.
Όπου ακούς πολλά ...
Πόσα καντάρια σοβαροφάνειας χρειάζονται για να κρυφτεί η ανασφάλεια που μας καλλιεργεί κυρίως ο υπέρμετρος εγωϊσμός που μας καλλιεργούν αγχωμένοι ανασφαλείς γονείς που..... ;-)
Είμαστε πρωταθλητές νομίζω στην παρατεταμένη εφηβεία κι έτσι πολλά απ΄τα δεινά μας εξηγούνται.
ΥΓ. Εύσημα παρελήφθησαν μετά του δέοντος κοκκινίσματος :-))
Καλή εβδομάδα ...παιχνιδιάρικη βεβαίως βεβαίως :-)
Μπρρρρρρρ. Συμφωνούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά, τα μικρά καλάθια και πιο βολικά είναι και γεμίζουν και γρηγορότερα. Υπάρχουν και σε extra small, παρακαλώ?
Να σου πω την αλήθεια, ξωτικούλι, είχα μια ανησυχία, μέχρι τρομάρα, μήπως δεν περάσει από τον ορθογραφικό σου έλεγχο η σοβαροφάνοια. Αλλά πέρασε, κι αυτό έδωσε μεγάλη ανακούφιση! :-)
Όσο για τις ανασφάλειες που καλύπτονται(;) από τη σοβαροφάνεια, εδώ μπήκαμε σε βαθύτερες σκέψεις, απ' αυτές για τις οποίες τρελαίνεται το αφεντικό μου ο Λι. Θα απέδιδα εύσημα και γι' αυτές, αλλά ίσως είναι καλύτερα να περιμένω να βάλεις αντηλιακό..
Σας αποχαιρετώ, λοιπόν, με ένα "αστείο", του Βασίλη Νικολαΐδη. Αν δεν το έχεις ακούσει, νομίζω θα σε κάνει να σκάσεις χαμογελάκι: https://www.youtube.com/watch?v=vgq3ExZ9HOg
Πολύ καλημέρα σας :-)
Ωωωχ Ααααχ πάνε τα ευσημάκια μουυυ ,τα χάνωωω ,ρεζίλι των σκυλιώνε έγινα . Χαμπάρι δεν πήρα . Άτιμη ταχύτης . Κι ήταν και πολύ πετυχημένο το λογοπαιχνίδι !!! Τα εύσημα στον λογοπαίχτη !!!
Διαγραφήυγ. Το είχα δεί και είχα χαμογελάσει την προηγούμενη φορά που μου είχες στείλει δικό του και χάζευα και τα άλλα του :-))
Καλό βράδυ με ουζάκι χωρίς...λουκάνικο ;-)
Kοίτα, αγνοώ τη γνώμη των σκυλιώνε. Το σίγουρο είναι τα εύσημα που με τόσα εύσημα κατέκτησες δεν τα χάνεις τόσο εύκολα. Άλλωστε, υπάρχουν τόσοι λόγοι που έχουν απονεμηθεί, σιγά μη φοβηθούμε μια σοβαραφάνοια, ας είμεθα σοβαροί!
ΔιαγραφήΣίγουρα δεν είναι ψυχολόγος ο κύριος Λι ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί αυτά που διάβασα, πέρα απ' τη συγκίνηση στις 3 τελευταίες παραγράφους (κυρίως), είναι ένα ακριβέστατο ψυχογράφημα του "άντρα-παίχτη". Και σπάνια ένας άντρας, αποδέχεται τέτοιες αλήθειες. Εκτός αν διαθέτει χιούμορ & αυτοσαρκασμό (καλή ώρα...)
Την καλησπέρα μου και τις ευχές μου για καλή εβδομάδα.
Γεια σου, Μαρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπαα, δεν.
Αν είναι ακριβές το ψυχογράφημα, τότε ας σπεύσουμε να αλλάξουμε πλανήτη, ή, τέλος πάντων, να τον διορθώσουμε πάραυτα και ριζικά.
Ο δε καημένος ο αφεντικός μου, ο Λι, μια κατηγορία μόνος του κι από αυτοσαρκασμό μέχρι σημείου αυτοβασανισμού.
Καλή βδομάδα και για σένα.
ΥΓ. Διάβαζα ένα βιβλίο που σκεφτόμουνα ότι είναι "παράλληλο" με το δικό σου και έλεγα να στο στείλω. Υπάρχει κάποιος τρόπος;
Να ευχαριστήσω θερμά για τη σκέψη σου και την πρότασή σου, που εννοείται πως θα ενδώσω. Σου στέλνω μέιλ, αυτό που βλέπω στο προφίλ σου.
ΔιαγραφήΝα'σαι καλά ρε Διονύση! (το "ρε" με την καλή έννοια)
Αλίμονο αν μόνον στα καφενεία έμενε η σοβαροφάνεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖούμε σε μια εποχή όπου το αστείο είναι δύσκολο, όχι βέβαια πως στις προηγούμενες ήταν πιο εύκολο. Απλώς τώρα έχει αρχίσει να χάνει το έδαφος και έξω από το καφενείο.
Καλό ξημέρωμα και στους 2!
Ε, όσο περισσότερο υποχωρεί το αστείο, τόσο μεγαλώνει κι η αξία του! Και πράγματι, Νικολέτα, η εποχή είναι δύσκολη, αλλά παραμένει εποχή, μια περίοδος της ζωής, δηλαδή, μιας ζωής μοναδικής και αξιοθαύμαστης, που είναι άδικο να την κρύβουμε πίσω από μια οποιαδήποτε εποχή..
ΔιαγραφήΕυχαριστούν και οι δύο, πολύ. Καλές λιακάδες και σε σας.
Ποσο συμφωνω με τον κυριο Λι για την σοβαροφάνεια των μεγαλύτερων;; Εχοντας μεγαλώσει με δυο γονεις που ακομα και στις δυσκολες στιγμές, ξέφευγαν από το δήθεν και το σοβαρό, και γινονταν παιδια μαζί μας , μου φαινονται πολύ περιεργα ολα αυτα αλλά και μακρινά από εμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα χρειαζονται στη ζωή και ολα με μετρο. Και το σοβαρό αλλα και το παιδιάστικο!!!
Φιλια πολλά στον μιστερ Λι
Μπράβο, λοιπόν,στους γονείς.. Πόσοι και πόσοι δεν υποχωρούν μπροστά στην κοινωνική σύμβαση, ε; Πόσοι δεν πνίγουν τον αυθορμητισμό των παιδιών τους, στην προσπάθειά τους να τα μάθουν να "συμμορφώνονται"..
ΔιαγραφήΝα 'σαι καλά, Μαρία.
Σε μια εποχή που όλα μα όλα θέλουν προσπάθεια, ίσως περισσότερο από ποτέ σε επίπεδο σχέσεων και εργασίας, πόσο μα πόσο πολύ λείπει το παιχνίδι. Πόσο διαφορετικά είναι όλα έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπορείς με τη σχιζοφρένεια: Τη στιγμή που θεωρούμε το παιχνίδι να συνδυάζεται με τη χαρά και το γέλιο, την ίδια στιγμή κάνουμε τα πάντα να το αποποιηθούμε. "Απεταξάμην, απεταξάμην!" Σιγά, ρε παιδιά! Κι όσο σκέφτομαι ότι από μια μακροσκοπική, πες συμπαντική, οπτική κι εμείς τυχαία προϊόντα ενός παιχνιδιού είμαστε..
ΔιαγραφήΦιλάκια, roadartistaki.
Κάποτε είχα ακούσει μία πολύ επιτυχή έκφραση για τα καφενεδάκια: "ιατρεία ψυχών"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυζήτηση, επικοινωνία, παιχνίδι, αντιπαράθεση, προβληματισμοί, με τα συν και τα πλην, να 'λειπε και η τηλεόραση...
Ναι, Ιχνηλάτη. Είναι η μεταφορά του αρχαίου "Άκος ψυχής"(=θεραπεία ψυχής), που συνήθιζαν να το λένε για τις βιβλιοθήκες. Κάποια καφενεία ακόμα σε χωριά, όπου υπάρχει και λειτουργεί ο διάλογος και η συζήτηση, κάποια εφημερίδα που περνάει χέρι χέρι, τα συνήθη επιτραπέζια κοκ συνεχίζουν τη λειτουργία αυτή..
ΔιαγραφήΝα' σαι καλά.