ανεμόμυλοι

            Το νυχτερινό ταξίδι επιστροφής από το Βερολίνο είναι, για τον κύριο Λι και τη Μικρή του Φίλη, όπως όλα τα ταξίδια επιστροφής: πιο σιωπηλό. Ο θησαυρός του ξυπνήματος των αισθήσεων, των εικόνων, των εντυπώσεων, των στιγμών, με ένα γλυκό και ήρεμο τρόπο ταξινομείται μέσα του, πιάνει τη μικρή του γωνιά στη μνήμη, ενώ, όσο το αεροπλάνο καταπίνει τα μίλια, η σκιά της καθημερινότητας που καραδοκεί μεγαλώνει απειλητικά.

            Τη γνωρίζει καλά αυτή την πάλη της επιστροφής ο Λι, την ώρα που σα να αγωνίζεται, ματαίως αλλά και επιμόνος, το όνειρο να τρυπώσει στην πραγματικότητα. Δε θλίβεται˙ αρκείται στο χάδι που του προσφέρει το ταξίδι του, που τούτη την ώρα μετατρέπεται σιγά σιγά σε ανάμνηση, σε αγαπημένη αίσθησι που θα επιστρέφει και θα τον παίρνει..

            Το χρειάζεται το χάδι αυτό˙ γιατί ξέρει πως μπροστά του είναι δρόμοι συχνά δύσβατοι και αφιλόξενοι. Και χρειάζεσαι καταφύγια τρυφερότητας, όταν παλεύεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, όταν κοιτάζεις την πραγματικότητα κατάματα, μ’ όση δειλία κι αν έχουν τα μάτια σου. Μια δειλία που συνήθως σε σπρώχνει να μετασχηματίζεις την αλήθεια σε κάτι άλλο, για να μπορείς να την αντέχεις. Όπως και η Νόρα, στο βιβλίο της Hannah Kent «Οι καλοί» (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Ίκαρος, 2017). Το βιβλίο που είχε μαζί του στο ταξίδι ο Λι και που τώρα το ανοίγει για να ξαναδεί το απόσπασμα.

            Αρχές του 19^ου αιώνα, ιρλανδική ύπαιθρος. Η Νόρα χάνει μέσα στην ίδια χρονιά τον άντρα της και την κόρη της. Στο σπίτι της πια μόνο το πένθος και αυτή. Και ο τετράχρονος εγγονός της. Που όμως δεν περπατάει, δε μιλάει, αρρωσταίνει συνέχεια, βασανίζεται και τη βασανίζει. Βαρύ το φορτίο της, ασήκωτο. Και πείθεται η Νόρα από τη γριά Νανς, που ξέρει τα στοιχειά και τα βοτάνια, τα μαντζούνια και τα ξωτικά, που έχει τη γνώση του υπερβατικού, πείθεται η Νόρα, γιατί έχει ανάγκη να πειστεί, γιατί είναι ασήκωτο να μην πειστεί, πείθεται ότι το σωματικά και διανοητικά ανάπηρο παιδί στο σπίτι της δεν είναι  ο εγγονός της, αλλά ένα ξωτικό που, αν το ξεφορτωθεί, το εγγονάκι θα γυρίσει πίσω:

«          - Κι εσύ, κυρία Λίχι, που μέχρι τώρα έζησες τίμια και σωστά, την πίστεψες αυτή τη γυναίκα, όταν σου είπε ότι ο παραλυτικός εγγονός σου ήταν ξωτικό;

            - Παραλυτικός;

            - Που δεν μπορούσε να περπατήσει.

            Η Νόρα σκούπισε τα δακρυσμένα της μάτια με το σάλι της.

            - Τι θα πει αυτή η λέξη; Πώς τη λένε;

            - Παραλυτικός. Τη λένε οι γιατροί για να περιγράψουν παιδιά σαν το δικό σου εγγόνι, που δεν μπορούν να κουνήσουν τα πόδια τους ή τα χέρια τους ή τίποτα. Είναι μια αρρώστια γνωστή, κυρία Λίχι. Η αρρώστια της ακινησίας. Ο ιατροδικαστής και οι βοηθοί του είπαν πως αυτήν την αρρώστια είχε ο Μίχολ.

            - Όχι. Δεν ήταν αρρώστια. Δεν ήταν ο Μίχολ.

            - Ήταν, κυρία Λίχι. Ο άντρας έγειρε απότομα προς τα εμπρός. “ Κι όλες αυτές οι κουβέντες, τα λόγια για τις νεράιδες. Οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πιστέψουν ό,τι να ’ναι, για να μην αναγκαστούν να δουν την αλήθεια». (σελ. 405-6).

            «Χρειάζεται άσκηση η κατά μέτωπο αντιμετώπιση της αλήθειας», σκέφτεται ο κύριος Λι. «Επίπονη και επίμονη άσκηση».

             Και γαληνεμένος από τη χαϊδευτική επίδραση του ταξιδιού και της ώρας, στρέφει το πρόσωπό του να δει τη Μικρή του Φίλη. Καθώς τη βλέπει ακίνητη και φορώντας τη μάσκα ύπνου της, χαμογελάει στη σκέψη ότι να, τώρα στήνει με τη φαντασία της έναν ολόκληρο κόσμο, επιχειρώντας να αποδράσει από την πραγματικότητα του φόβου που σημαίνει η προσγείωση γι’ αυτήν. Τον συγκινεί αυτή η ανθρώπινη ιδιότητα και ξέρει πως, όσο κι αν κάνει το θηρίο, υπάγεται και αυτός  σ’ αυτή.