Κυριακή 20 Μαΐου 2018

σαν έρωτας περίεργη ζάλη*




            Σε ποιο βιβλιοπωλείο να ήταν ο κύριος Λι, όταν διάβασε το οπισθόφυλλο; 01.1990, σημειώνει  στην πρώτη λευκή σελίδα, πάνω από τη φαρδιαπλατιά υπογραφή του. Άρα, είναι η εποχή που είναι στην Αίγινα, τρίτη χρονιά που διδάσκει στο δημόσιο˙ μάλλον διακοπές χριστουγέννων και έχει κατέβει στην Πρωτοπορία, να σβήσει τη δίψα του ερημίτη για βιβλία.
            Ο τίτλος, «Το φάντασμα του Λεονάρντο», αρχικά θα τον απομάκρυνε, κατατάσσοντας την καινούργια έκδοση στα αστυνομικά, σ’ αυτά, τέλος πάντων, που λιγότερο διάβαζε. Όμως, τα μικρά γραμματάκια στο κάτω μέρος της σελίδας, «σκέψεις και ημέρες ενός φυσικού», τον προκάλεσαν να γυρίσει το βιβλίο, να διαβάσει το οπισθόφυλλο. Ο Αντρέας Ι. Κασέτας ήδη, από το εξώφυλλο του βιβλίου, έπαιζε μαζί του. Διαβάζει:
            « Η πρεμιέρα. Οι μαθητές, ο παπάς και οι δάσκαλοι. Και το νερό που αγιάζεται. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ο αγιασμός για τον καινούριο Σεπτέμβριο. Μαζί και η τελετουργία των «αλτ» των «προσοχών» και των «αναπαύσεων». Το καλοκαίρι υπάρχει ακόμα. Γύρω μας, μέσα μας. Κι όχι μονάχα σαν λιακάδα πρωινή ή σαν μνήμη πρόσφατη. Υπάρχει μέσα στα κοιτάγματα, προσδιορίζει μέχρι και τη θερμοκρασία στις χειραψίες μας.
            Κλείνω την πόρτα πίσω μου και σκαρφαλώνω στην έδρα, το Φθινόπωρο άρχισε. Ξεκινάω να περιεργάζομαι όλο αυτό το ανθρωποσύνολο, που το λένε Δευτέρα Γυμνασίου, στην αρχή όπως το δάσος που δείχνει πρασινοσυνεχές γιατί δεν έχεις ακόμα πλησιάσει, να μπορέσεις να διακρίνεις ένα ένα τα δέντρα του. Καμιά τριανταριά άνθρωποι στην ηλικία της αναποφασιστικότητας και των ονείρων με τα οποία τρεφόμαστε στη ζωή μας την υπόλοιπη…»
            - Ωχ!  Σιγά. Σιγά γιατί είναι πολλά, μονολογεί.
            Η αντίθεση των αλτ και του καλοκαιριού˙ του καλοκαιριού που δεν υπάρχει μόνο γύρω μας αλλά και μέσα μας. Οι γωνιές που ακουμπάει το καλοκαίρι: τα κοιτάγματα, οι χειραψίες.  Το Φθινόπωρο και ο καινούριος Σεπτέμβριος, έτσι, λαμπροί, με τα κεφαλαία τους. Τα ένα ένα δέντρα του πρασινοσυνεχούς δάσους -  ευθεία παραπομπή για τον κύριο Λι στο μοναδικό τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκιπα, απόσπασμα που ήδη κάθε « καινούριο Σεπτέμβριο» το έδινε κι ο ίδιος φωτοτυπημένο στους μαθητές του. «Καμιά τριανταριά άνθρωποι»  -  όχι έφηβοι, όχι παιδιά, όχι μαθητές˙ άνθρωποι «στην ηλικία της αναποφασιστικότητας και των ονείρων». Των ονείρων με τα οποία τρεφόμαστε στη ζωή μας την υπόλοιπη…»
            Δε θέλει και πολύ η γοητεία να σε κατακλύσει.. Έφταναν δυο μικρές παράγραφοι, διαβασμένες στα όρθια να του δημιουργήσουν εκείνη την σαν έρωτα περίεργη ζάλη. Αυτή που σε κάνει να φεύγεις από το βιβλιοπωλείο με τη σιγουριά ότι κρατάς κάτι πολύτιμο στα χέρια σου.

            Μ’ αυτή τη σιγουριά κατηφορίζει την Ακαδημίας ο κύριος Λι, λιγότερο κύριος τότε, στα τριάντα του χρόνια. Στοιχειοθετημένος και στοιχειωμένος από μια ακόμη συνάντηση ζωής. Μια απ’  αυτές που ανοίγονται μπροστά στις έκθαμβες αισθήσεις του, ταξίδια και διαβάσματα, μουσικές και ήχοι, λέξεις και δάκρυα, πόθοι που ταΐζει και όνειρα που συντηρεί.
            Και άνθρωποι. Άνθρωποι που τον σημαδεύουν και γίνονται κομμάτια της ύπαρξής του. Άλλες φορές τους γνώριζε και τον γνώριζαν κι αυτοί. Άλλες φορές τους γνώριζε μόνος του. Αυτοί δεν τον ήξεραν. Αυτοί ήταν το έργο τους∙ τα τραγούδια τους, οι πίνακές τους, οι ταινίες τους, τα βιβλία τους. Μικρή διαφορά. Μαζί τους πορευόταν, πορεύεται,  με όλους, υπαρκτούς κι ανύπαρκτους, ζωντανούς και αποχωρήσαντες. Τους βλέπει στιγμές να του κλείνουν το μάτι, στιγμές να μειδιούν, στιγμές να μελαγχολούν, συζητάει μαζί τους, πίνει καφέ. Του σφίγγουν το χέρι και είναι εκεί, παντού. Κι είναι ο πλούτος του.

 Στη Στέλλα, με διπλή αγάπη

24 σχόλια:

  1. Και είναι η ίδια αίσθηση που έχω, κάθε φορά που αποχωρώ από τις ανοιγμένες μπαλκονόπορτές σου. "Αυτή που σε κάνει να φεύγεις, με τη σιγουριά ότι σε κέρασε κάτι πολύτιμο ο κ. Λι". Μια εικόνα, ένα γλυκό λόγο, μια ζεστή χειραψία, ουσίες ζωής...
    Υπέροχη αναδρομή Διονύση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε, παιδί μου, ανάποδα το είχα δει με τις μπαλκονόπορτες, τις είχα αφήσει ανοιχτές για να μπαίνουν οι φίλοι και η ζωή, όχι για να αποχωρούν! Αλλά, να μια ωραία, πολύτιμη εικόνα που δίνεις..
      Κι έχεις δίκιο, έχει τόση ποικιλία η ουσία της ζωής, τόσες μορφές..
      Σ' ευχαριστώ, Μαρία. Για την εικόνα, το γλυκό λόγο.. :-)

      Διαγραφή
  2. Διονύση,
    νομίζω ότι στον κόσμο σας, αν δεν κάνω λάθος, στον κόσμο των εκπαιδευτικών, συναντώ ένα κόσμο και βιώματα ζωής που και δεν ήξερα και δεν μπορούσα συναισθηματικά να αξιολογήσω.
    Να που και εσύ εδώ μου δίνεις αυτό το ερέθισμα με τον καλύτερο και πιο εκφραστικό σου τρόπο.
    Σε ευχαριστώ αγαπητέ φίλε.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη, θέλω να ελπίζω ότι τα θετικά στοιχεία που μπορεί να διακρίνεις δεν είναι μόνο θετικά στοιχεία ενός επαγγελματικού κλάδου. Ευτυχώς, όσο δύσκολοι κι αν είναι οι καιροί, υπάρχουν και λειτουργούν συνειδήσεις, συλλογικότητες, άνθρωποι, ομάδες. Εσύ, καθώς είσαι καλός φωτογράφος και ξέρεις από εστίαση, μπορείς να το διακρίνεις αυτό. Κι είναι - κι αυτό - τόσο πολύτιμο!
      Καλησπέρες, καλή βδομάδα.

      Διαγραφή
  3. Λίγο από αυτό το πλούτο, όλοι τον έχουμε. Τον καταλαβαίνω τον Κύριο Λι.
    Καλό απόγευμα Κυριακής Διονύση! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι. Είναι, νομίζω, σημαντικό τόσο το να τον βρίσκεις, όσο και να τον εκτιμάς.
      Να 'σαι καλά, Μαρίνα. Σ' ευχαριστώ. Καλή βδομάδα και σε σένα.

      Διαγραφή
  4. Ναι, κύριε Λι, το οπισθόφυλλο κάποιου βιβλίου που τυχαία τράβηξε το βλέμμα μας, μπορεί να ανασύρει τρυφερές μνήμες και να γεννήσει επίσης και πολλά ερωτήματα...
    Τι όμορφη εικόνα-αίσθηση, να στέκεσαι μπροστά σε νέα παιδιά και μελλοντικοί μαθητές σου και να τους κοιτάς όπως κοιτάζεις ένα δάσος από τρυφερά δεντράκια; Στη συνέχεια μπορείς να κρατήσεις αυτή την τρυφερή στάση για όσους θα συναντήσεις και στη ζωή σου;
    Αν δούμε και τη ζωή μας, σαν ένα βιβλίο γεμάτο "αλτ", "προσοχή" και "ανάπαυση", τι οπισθόφυλλο θα είχε αν είχε;
    Τώρα με το δίκιο του ο κύριος Λι, θα αναρωτηθεί (με τη σειρά του), πώς κατάφερε να μεταδώσει αυτή την περίεργη ζάλη με το κείμενο του και να εγείρει τόσα ερωτήματα, έλα ντε, γιατί στα αναπάντητα ερωτήματα είναι όλος ο πλούτος μας!

    Ολίγο ζαλισμένα τα ΑΦιλιά αλλά γοητευμένα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άιναφετς, ευχαριστώ.
      Σε σχέση με τον τρυφερό τρόπο με τον οποίο βλέπεις τους μαθητές σου, πιστεύω ότι πάει μάλλον αντίστροφα: όταν μπορείς να βλέπεις έτσι τον κόσμο, όσους συναντάς στη ζωή σου, τότε το κάνεις και με τους μαθητές σου - και με το παραπάνω. Στάσης ζωής, δηλαδή, όχι ..επαγγέλματος. Και, επίσης, ίσως κάπως έτσι μεταφέρει ο καθένας το χρώμα του στο μαύρο βιβλίο των αλτ και των προσοχών..

      Καλοδεχούμενα τα ζαλισμένα Αφιλιά σας. Μην ανησυχείτε. Θα τους δώσω κάτι δροσερό και θα τα βάλω να καθήσουν αναπαυτικά. Θα συνέλθουν αμέσως.

      Διαγραφή
  5. Δεν έχω καμία πρόθεση να προβοκάρω. Αλήθεια. Όμως θέλω να κάνω μια κατάθεση ψυχής εδώ, στο χώρο ενός εκπαιδευτικού της δικής σου ουσίας. Αντιπάθησα τους περισσότερους εκπαιδευτικούς των σχολικών μου χρόνων. Μερικούς τους μίσησα κιόλας. Έκαναν πολύ κακό. Καλύτερα να ήταν στα σπίτια τους και όχι στα σχολεία. Και δεν μιλάω για τον εαυτό μου. Προσωπικά ευτύχησα να έχω 3 απ' τους καλύτερους. Από εκείνους που, όταν χτυπούσε το κουδούνι στενοχωριόμουν γιατί δεν ήθελα να τελειώσει. Υπερασπίζομαι, έστω και αργά, εκείνα τα παιδιά που είδα να βασανίζονται, να εξευτελίζονται και να τραυματίζονται ψυχικά από απαίδευτους, κακούς δασκάλους και ανθρώπους. Ανθρώπους που η εκπαιδευτική κοινότητα υποστήριξε με μανία και δεν τόλμησε ποτέ να τους απομονώσει.
    Αν σε στενοχώρησα, συγνώμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, Μαρία, σ' ευχαριστώ.
      Δε με στενοχώρησες.
      Δε με στενοχώρησες εσύ, δηλαδή. Το θέμα, ναι, είναι στενόχωρο. Όπως έλεγα και στον Γιάννη, πιο πάνω, είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστώ (ή θα κατηγορήσω) συλλήβδην έναν κλάδο. Θεωρώ ότι υπάρχουν καλά και κακά παραδείγματα παντού. Δυστυχώς, βέβαια, στην εκπαίδευση το πράγμα πονάει πολύ, γιατί εδώ έχεις να κάνεις με παιδιά που μεγαλώνουν, που διαμορφώνουν στάσεις και συνειδήσεις, που πλάθονται. Οπότε, θα έπρεπε να ήμασταν πολύ πιο προσεκτικοί και απαιτητικοί σε σχέση με τους ανθρώπους που λειτουργούν σ' αυτό το χώρο. Και δεν είμαστε. Χειρότερα: Όπως το λες: Η κάθε κοινότητα προστατεύει τα μέλη της, ακόμα κι αν το σωστό θα ήταν να τα ελέγξει..Η κακώς εννοούμενη αλληλοϋποστήριξη της συντεχνίας ζει και βασιλεύει.
      Κι αντί η εκπαίδευση να σπάει το φαύλο κύκλο και να "εκπαιδεύει" τα νέα μέλη σε μια κοινωνία με ισχυρό αξιακό σύστημα, συμμετέχει σ' αυτόν ("εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω" - Γαλάτεια Καζαντζάκη) και εγκλωβιζόμαστε σε ένα τέλμα.
      Τέλος πάντων, ας προσπαθούμε, εφόσον τα διαπιστώνουμε αυτά, ας προσπαθούμε, με την πράξη μας, όσο γίνεται και δε γίνεται.

      Σ' ευχαριστώ και πάλι.

      Διαγραφή
  6. Και σε εμάς που δεν είχαμε τη χαρά να γνωρίσουμε κάποιον τόσο αξιόλογο εκπαιδευτικό κατά τα σχολικά μας χρόνια, που να κοιτάει ανθρώπους και όχι παιδιά που φωνάζουν,χαζεύουν και χάνονται στην καρδιά του καλοκαιριού, λίγο φως μπήκε από το παράθυρο με αυτή την αναδρομή του κύριου Λι.

    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικολέτα, καλησπέρα. Πιστεύω ποτέ δεν είναι αργά να συναντιόμαστε με το φως στη ζωή μας. Άφηνε τα παράθυρα ανοιχτά, μόνο, μην τα κλείνεις. Κάποια χαραμαδούλα να βρει, να τρυπώσει. Αυτό, άλλωστε, κάνει κι ο κύριος Λι με τις ανοιχτές μπαλκονόπορτές του. Και δεν το έχει μετανιώσει! :-)

      Πολλά φιλιά

      Διαγραφή
  7. Απ'τους πιο βαθείς και ουσιαστικούς έρωτες !!!
    Τόσο που κάποτε ο πόνος της τελευταίας σελίδας να μην περιγράφεται , μόνο να ακολουθείται απο παρατεταμένη αγκαλιά κι ένα κρυφό φιλί. Ευθέως ανάλογος της χαράς που έδωσε....

    Πόση γλύκα με γέμισες !!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Α, είσαι από τους τυχερούς, ε;!

    Κι αυτό που λες, η ευθεία αναλογία μεταξύ του ύψους και του βάθους, τι ισορροπίες έχει αυτή η άτιμη η ζωή, ε;

    Γλύκα .. όχι και πολλή, φαντάζομαι, εφόσον τη μοιραζόμαστε :-)

    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κρατώ την τελευταία παράγραφο, κύριε Λι. Πολύτιμος θησαυρός καθενός από εμάς. Γιατί έχει να κάνει με το συναίσθημα, όποιο κι αν είναι αυτό, χαράς, λύπης, προσμονής, πόθου, έρωτα, θανάτου, ζωής...
    Μια αγκαλιά, κύριε Λι, γιατί έφυγα πιο πλούσια σήμερα από το σπιτικό σας.
    Φιλιά και σ' εσένα, Διονύση - μην ζηλεύεις! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Κατερίνα.
      Λοιπόν, κοίτα: Ας αφήσουμε τον κύριο Λι και τη Φακίδα στις αγκαλιές τους (μμμ!) κι εμείς με ολύμπια ψυχραιμία και σύνεση ας παρακολουθούμε την πορεία τους. Τι έχουμε, παιδί μου, εμείς να ζηλέψουμε από τις επινοήσεις των δημιουργημάτων μας;

      Καλή σου μέρα.

      Διαγραφή
  10. Καλώς σε βρήκα Κ.Λι. Είδα μπαλκονόπορτες ανοικτές και μπήκα. Ψύχρα είχε έξω, ζεστασιά ανθρώπινη βρήκα μέσα.Τι όμορφες αναμνήσεις προκάλεσαν η γοητεία ενός οπισθόφυλλου ώστε να θυμάσαι τις συναπαντήσεις της ζωής! Το βιβλίο όταν το διάβασες εξακολουθούσες να είσαι γοητευμένος; Πάντα ένα βιβλίο καλό είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός. Σέβομαι απεριόριστα τους εκπαιδευτικούς. Καθότι στην οικογένεια υπάρχουν δυο εκπαιδευτικοί.
    Όνειρα γλυκά αφήνω γοητευμένη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τη! Οι μπαλκονόπορτές μας παραμένουν ανοιχτές καθόλη τη διάρκεια του έτους. Όχι ότι εσύ τρομάζεις το έξω, βέβαια, το οποίο και αποτυπώνεις τόσο γοητευτικά στις φωτο σου..
      Η γοητεία που ασκήθηκε στον κύριο Λι, Άννα, από το οπισθόφυλλο, συνεχίστηκε τόσο στα βιβλία του Αντρέα Ι. Κασέτα, όσο και στην επαφή μαζί του. Ο Αντρέας ήταν γι'αυτόν πάντα από εκείνους τους ανθρώπους - φάρους που εκπέμπουν φως και μαγνητίζουν - κυρίως όταν γύρω σκοτάδι..
      Σ' ευχαριστώ για τη ζεστασιά που πρόσθεσες στο σαλονάκι. Καλό σαββατοκύριακο.

      Διαγραφή
  11. Κατανοώ απόλυτα τον τίτλο...και πως θα μπορούσα να μην τον κατανοώ όταν τον έχω ζήσει και μάλιστα πολλές φορές;
    Όχι, δε θέλει και πολύ η γοητεία για να μας κατακλύσει!!

    Καλό τριήμερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Μαρία. Ίσως είναι ταλέντο, ίσως όχι, πάντως ευτυχία είναι σίγουρα, να το έχεις ζήσει πολλές φορές και να είσαι και δεκτική σ' αυτού του είδους τους.. κατακλυσμούς.

      καλό τριήμερο, όσο έμεινε, τέλος πάντων, και σε σένα :-)

      Διαγραφή
  12. Όμορφο!
    Και αυτή η αίσθηση όταν αγοράζεις ένα βιβλίο ότι θα σε ταξιδέψει σε όμορφα μονοπάτια, τι μοναδική!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Απαντήσεις
    1. Ρονταρτιστάκι, συγχώρεσέ μου την καθυστέρηση, έχει να κάνει με το ότι δε μου έρχονται πια τα σχόλια στο μέιλ μου (και δεν ξέρω και τι να κάνω μ' αυτό..)

      Ναι, βέβαια, μία είναι η Στέλλα μας, η Χ., που λες κι εσύ και που ξέρεις καλά κι εσύ και που σ' αγαπάει και σ'εκτιμάει πολύ. Πιστεύω πως θα γνωρίζεις πόσο βαθιά σχέση έχει με το περιεχόμενο αυτής της ανάρτησης, ε;

      ΥΓ. Ούτε τα δικά μου σχόλια στο δικό σου μπλογκ είμαι σίγουρος ότι φτάνουν. Στην τελευταία σου, π.χ, για τη Β.Γουλφ, έχω μεν κάνει σχόλιο, δεν το βλέπω να "βγαίνει" δε. Αυτά τραβάμε όταν δε λέμε να συμπαθήσουμε το Μεγάλο Αδερφό - συνεχίζοντας, όμως, να παίζουμε στον κήπο του..

      Πολλά φιλιά (πες μου ότι θα φτάσουν!) :-)

      Διαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: