σαν έρωτας περίεργη ζάλη*

            Σε ποιο βιβλιοπωλείο να ήταν ο κύριος Λι, όταν διάβασε το οπισθόφυλλο; 01.1990, σημειώνει  στην πρώτη λευκή σελίδα, πάνω από τη φαρδιαπλατιά υπογραφή του. Άρα, είναι η εποχή που είναι στην Αίγινα, τρίτη χρονιά που διδάσκει στο δημόσιο˙ μάλλον διακοπές χριστουγέννων και έχει κατέβει στην Πρωτοπορία, να σβήσει τη δίψα του ερημίτη για βιβλία.

            Ο τίτλος, «Το φάντασμα του Λεονάρντο», αρχικά θα τον απομάκρυνε, κατατάσσοντας την καινούργια έκδοση στα αστυνομικά, σ’ αυτά, τέλος πάντων, που λιγότερο διάβαζε. Όμως, τα μικρά γραμματάκια στο κάτω μέρος της σελίδας, «σκέψεις και ημέρες ενός φυσικού», τον προκάλεσαν να γυρίσει το βιβλίο, να διαβάσει το οπισθόφυλλο. Ο Αντρέας Ι. Κασέτας ήδη, από το εξώφυλλο του βιβλίου, έπαιζε μαζί του. Διαβάζει:

            « Η πρεμιέρα. Οι μαθητές, ο παπάς και οι δάσκαλοι. Και το νερό που αγιάζεται. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ο αγιασμός για τον καινούριο Σεπτέμβριο. Μαζί και η τελετουργία των «αλτ» των «προσοχών» και των «αναπαύσεων». Το καλοκαίρι υπάρχει ακόμα. Γύρω μας, μέσα μας. Κι όχι μονάχα σαν λιακάδα πρωινή ή σαν μνήμη πρόσφατη. Υπάρχει μέσα στα κοιτάγματα, προσδιορίζει μέχρι και τη θερμοκρασία στις χειραψίες μας.

            Κλείνω την πόρτα πίσω μου και σκαρφαλώνω στην έδρα, το Φθινόπωρο άρχισε. Ξεκινάω να περιεργάζομαι όλο αυτό το ανθρωποσύνολο, που το λένε Δευτέρα Γυμνασίου, στην αρχή όπως το δάσος που δείχνει πρασινοσυνεχές γιατί δεν έχεις ακόμα πλησιάσει, να μπορέσεις να διακρίνεις ένα ένα τα δέντρα του. Καμιά τριανταριά άνθρωποι στην ηλικία της αναποφασιστικότητας και των ονείρων με τα οποία τρεφόμαστε στη ζωή μας την υπόλοιπη…»

            - Ωχ!  Σιγά. Σιγά γιατί είναι πολλά, μονολογεί.

            Η αντίθεση των αλτ και του καλοκαιριού˙ του καλοκαιριού που δεν υπάρχει μόνο γύρω μας αλλά και μέσα μας. Οι γωνιές που ακουμπάει το καλοκαίρι: τα κοιτάγματα, οι χειραψίες.  Το Φθινόπωρο και ο καινούριος Σεπτέμβριος, έτσι, λαμπροί, με τα κεφαλαία τους. Τα ένα ένα δέντρα του πρασινοσυνεχούς δάσους -  ευθεία παραπομπή για τον κύριο Λι στο μοναδικό τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκιπα, απόσπασμα που ήδη κάθε « καινούριο Σεπτέμβριο» το έδινε κι ο ίδιος φωτοτυπημένο στους μαθητές του. «Καμιά τριανταριά άνθρωποι»  -  όχι έφηβοι, όχι παιδιά, όχι μαθητές˙ άνθρωποι «στην ηλικία της αναποφασιστικότητας και των ονείρων». Των ονείρων με τα οποία τρεφόμαστε στη ζωή μας την υπόλοιπη…»

            Δε θέλει και πολύ η γοητεία να σε κατακλύσει.. Έφταναν δυο μικρές παράγραφοι, διαβασμένες στα όρθια να του δημιουργήσουν εκείνη την σαν έρωτα περίεργη ζάλη. Αυτή που σε κάνει να φεύγεις από το βιβλιοπωλείο με τη σιγουριά ότι κρατάς κάτι πολύτιμο στα χέρια σου.

            Μ’ αυτή τη σιγουριά κατηφορίζει την Ακαδημίας ο κύριος Λι, λιγότερο κύριος τότε, στα τριάντα του χρόνια. Στοιχειοθετημένος και στοιχειωμένος από μια ακόμη συνάντηση ζωής. Μια απ’  αυτές που ανοίγονται μπροστά στις έκθαμβες αισθήσεις του, ταξίδια και διαβάσματα, μουσικές και ήχοι, λέξεις και δάκρυα, πόθοι που ταΐζει και όνειρα που συντηρεί.

            Και άνθρωποι. Άνθρωποι που τον σημαδεύουν και γίνονται κομμάτια της ύπαρξής του. Άλλες φορές τους γνώριζε και τον γνώριζαν κι αυτοί. Άλλες φορές τους γνώριζε μόνος του. Αυτοί δεν τον ήξεραν. Αυτοί ήταν το έργο τους∙ τα τραγούδια τους, οι πίνακές τους, οι ταινίες τους, τα βιβλία τους. Μικρή διαφορά. Μαζί τους πορευόταν, πορεύεται,  με όλους, υπαρκτούς κι ανύπαρκτους, ζωντανούς και αποχωρήσαντες. Τους βλέπει στιγμές να του κλείνουν το μάτι, στιγμές να μειδιούν, στιγμές να μελαγχολούν, συζητάει μαζί τους, πίνει καφέ. Του σφίγγουν το χέρι και είναι εκεί, παντού. Κι είναι ο πλούτος του.

  * Στη Στέλλα, με διπλή αγάπη