Το αλλά.
Ερχόταν. Έρχεται. Σχεδόν
πάντα˙ με εμμονική συνέπεια. Υπομονετικό, στωικό, με την αντιπολιτευτική του
διάθεση και τη βεβαιότητα της ανατρεπτικής του δύναμης τέτοια, που κάνει τον κύριο Λι να το θεωρεί χαιρέκακο.
Μετά από κάθε του σκέψη,
κάθε του μικρή ή μεγάλη ανάλυση, κάθε κρίση, κάθε κουβέντα, κάθε του κατάθεση
άποψης. Ήταν εκεί. Πανταχού και πάντα παρόν. Ερχόταν. Έρχεται. Και θα έρχεται –
δε βλέπει να γλιτώνει απ’ αυτό ο ισόβια καταδικασμένος στα δεσμά του κύριος Λι.
Το αλλά.
Δεν άρχισε να έρχεται
μόνο του, ακάλεστο. Την πρόσκληση του την έκανε μάλλον από τα χρόνια που άρχισε
να σκέφτεται ο κάποτε μικρούλης Λι. Το φιλοξένησε άπειρες φορές, το
περιποιήθηκε, το τίμησε και τώρα αυτό κάνει όπως έμαθε: έρχεται πάντα. Κάπως,
σα να έχει το κλειδί και μπαινοβγαίνει ελεύθερα.
Δεν είναι ότι δεν το
θέλει. Του αναγνωρίζει αρετές. Του οξύνει την κρίση, τον βοηθάει να αμφιβάλλει
και να εξετάζει περισσότερο, να σκέφτεται, να ζυγίζει τις θέσεις και τις
αποφάσεις του, να φωτίζει και τη συνήθως αθέατη πλευρά των ανθρώπων και των
πραγμάτων, να κατανοεί ευκολότερα, ή μάλλον λιγότερο δύσκολα, το διαφορετικό
και το ανοίκειο.
Αλλά..
Να το. Ήρθε – αναμενόμενο
ήταν.
Αλλά του δυσκολεύει και
τη ζωή. Του περιορίζει την ανεμελιά, την απρόσκοπτη χαρά και την ξένοιαστη
διάθεση. Καθυστερεί τις αποφάσεις του και όταν τις παίρνει δεν τις υποστηρίζει
θερμά. Του συσκοτίζει την καθαρότητα μιας θέσης. Tου ταΐζει το σαράκι της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης. Εντέλει, του
ροκανίζει τον αυθορμητισμό.
Τέτοιες στιγμές ζηλεύει
όσους δεν πάσχουν από την κατάρα των αντιθετικών συνδέσμων, όσους δεν
αναρωτιούνται και πολύ και τελικά βρίζουν, κλαίνε, γελάνε με την ψυχή τους,
χωρίς εκπτώσεις. Όσους δε βασανίζονται για να αποφασίσουν, σε αντίθεση μ’ αυτόν
που βασανίζεται τόσο πριν μιαν απόφαση όσο και μετά.
«Χάνεσαι στη μετάφραση, αδερφέ», του είχε
παρατηρήσει κάποια φορά ο Δίδυμος, όταν ο Λι του ανέλυε αυτές τις σκέψεις.
«Έτσι κι αλλιώς, όμως, γιατί να το πολεμάς; Είναι τόσο φυσικό να το παθαίνεις,
αφού τίποτα στον κόσμο δεν είναι μονοδιάστατο. Θα ‘θελες να σου έμενε σκοτεινή
πάντα η μια πλευρά, να μη σου χαριζόταν;»
«Ναι, ναι, δε διαφωνώ»,
βιάστηκε να υποχωρήσει ο Λι, «αλλά..» ..
Το ‘κοψε, κοιτάχτηκαν
κάτι δευτερόλεπτα στα μάτια και έβαλαν κι οι δυο τα γέλια δυνατά.
αφιέρωση στο φίλο μου τον Νικόλα, αντίδωρο για την προχτεσινή κλεψύδρα
φωτογραφίες (μαντέψτε) του Γιάννη Μάνεση
αφιέρωση στο φίλο μου τον Νικόλα, αντίδωρο για την προχτεσινή κλεψύδρα
φωτογραφίες (μαντέψτε) του Γιάννη Μάνεση
Αυτό με τη δυσκολία απόφασης, πόσο εγώ δυστυχώς. Είναι να μη ζηλεύεις όσους δε βασανίζονται και αποφασίζουν κάτι στη στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ αυτός ο Γιάννης ταλαντούχος ε! :)
"Αυτό με τη δυσκολία απόφασης, πόσο εγώ δυστυχώς"
ΔιαγραφήΕσύ;; Δηλαδή, δεν τραβούσε selfies ο κυρ Λι; Φωτογραφίες έβγαζε;!
ΥΓ. Αααααχ! (Για το Γιάννη λέω :-) )
Το αλλά... και όλοι οι υπόλοιποι αντιθετικοί σύνδεσμοι, πόσο χρήσιμοι και πόσο ανατρεπτικοί είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωτίζουν παραμέτρους, πτυχές του εαυτού μας και του κόσμου που δε θα γνωρίζαμε αν δεν υπήρχαν και -γνώμη μου- θα ήταν τόσο βαρετά όλα χωρίς αυτές τις αντιθέσεις.
Το μυστικό των αποφάσεων, που θα θέλαμε να είναι αν όχι οι "σωστές", τουλάχιστον οι "κατάλληλες", δεν κρύβεται στο να αγνοείς τις αντιθέσεις, αλλά στο να αποφασίζεις- επιλέγεις πάραυτα.
Άλλωστε η Διοίκηση διδάσκει ότι στην οικονομία, όπως και στη ζωή, δεν υπάρχει βεβαιότητα. Οι αποφάσεις παίρνονται με βάση όσες πληροφορίες έχουμε στη διάθεσή μας και τις προσδοκίες μας για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Οι αντιθετικοί σύνδεσμοι είναι εκεί για να μας ενημερώνουν για όλες τις δυνατές εκδοχές έκβασης. Εμείς, το δικό μας μυαλό υιοθετεί τη μια ή την άλλη έκβαση ως περισσότερο πιθανή, οδηγώντας μας στη μη δράση από φόβο αρνητικών αποτελεσμάτων.
Όλα λοιπόν όπως σοφά λέει και ο λαός είναι στο μυαλό. Στο δικό μας μυαλό και όχι στα αντιθετικά μόρια.
Μάλιστα. Ήμασταν που ήμασταν σε πόλεμο με τους αντιθετικούς συνδέσμους, τώρα, μετά από τέτοιο εγκώμιο που τους έπλασες, θα πολεμάμε εναντίον ευρέος συμμαχικού συνασπισμού! Κρίμα, βρε Μοσχούλα, και στηριζόμουν σε σένα!
ΔιαγραφήΆσε που στο τέλος σα να βλέπω και μια μπηχτή για το μυαλό μας! Ώστε, δε φταίνε αυτοί, το στραβό του το κεφάλι, του Λι, φταίει, ε; Πω, πωωω, συμφορά σήμερα το σχόλιό σου. Πάω κατευθείαν στο (γνωστό) βάζο με το βύσσινο να γλυκαθώ!!.
Αχ αυτό το ''αλλά...''! Χωρίς αυτό όλα θα ήταν μονότονα.Οι σκέψεις αλλά και οι πράξεις. Βλέπεις το κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις. Και το ''αλλά'' σηματοδοτεί ότι θα δεις και τη δεύτερη όψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣημαντικό...στη σκέψη μας αλλά και για να γελάμε.
Οι φωτογραφίες υπέροχες.
Καλημερα Διονύση μου
Ναι, βρε παιδί μου, δίκιο έχεις για τις δύο όψεις. Μόνο που καμιά φορά βολεύεται κανείς με τη μία και θα παρακαλούσα πολύ το "αλλά" και τη συμμορία του να μην έκαναν τόσο επίμονα την παρουσία τους στη σκέψη μου.
ΔιαγραφήΠαραδείγματος χάριν: Ερωτεύομαι. Πετάω στα σύννεφα. Ποιος του είπε του "αλλά" ότι θέλω να δω την άλλη όψη της καλής μου;
Κι ύστερα.. Τον κρύο ιδρώτα πού τον πας;
Παράδειγμα: Όπως χαρακτηρίζεις τις φωτογραφίες του Γιάννη ("υπέροχες"), χαρακτήριζα κάπου κάπου τις εργασίες των μαθητών. Κι αυτοί, φοβισμένοι, ανήσυχοι, ρωτούσαν: " "Υπέροχες", κύριε, "αλλά";", θεωρώντας ότι όλο και κάτι θα έχω να τους προσάψω.
Στην περίπτωση αυτή, η απουσία του "αλλά" χάριζε διάπλατα χαμόγελα και οδηγούσε σε πανηγυρική διάθεση.
Καλή βδομάδα, Άννα - χωρίς αλλά!!
Υπάρχουν κάποιες παρεμβολές που μειώνουν την ισχύ του ''αλλά'' πιστεύω. Μια τέτοια είναι ο έρωτας. Και όσες φορές και αν προσπαθήσει ο ερωτευμένος να πει ''αλλά'' και να δει την άλλη όψη της καλής του, μια θα βλέπει. Την όψη που θέλει...
ΔιαγραφήΌσο για τους μαθητές νομίζω είχαν συνηθίσει την παρουσία του ''αλλά'' στην κριτική σου οπότε η απουσία του τους ξένιζε....
( Καθηγητής; Μήπως φιλολογος;)
Καλή εβδομάδα και σε σένα Διονύση
To αστείο, Άννα, είναι ότι και μετά τον έρωτα μία όψη βλέπουμε. Την άλλη! :-)
ΔιαγραφήΌσο για τα καημένα τα παιδιά, εύστοχα το λες: περιμένουν το αλλά, γιατί τα έχουμε ταράξει, οι αδιόρθωτοι, στις αρνητικές παρατηρήσεις. Για να διορθωθούν.
(Διατί να το κρύψωμεν, άλλωστε;)
Πω πω αυτό το ''αλλά'' Κύριε Λι μου, υπάρχει άνθρωπος που να μην τον παιδεύει, πριν ή μετά; Απαπα δεν υπάρχει χειρότερο. Σαν να φοράς μόνιμα γραβάτα ένα πράγμα. Σαν να έχεις μια θηλιά στο λαιμό, μια καμπούρα στην πλάτη, ένα μόνιμο βάρος και μάλιστα ασήκωτο βρε παιδί μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως, λέω μήπως [σκέψη της στιγμής], έχει να κάνει με τις φωνές των γονιών μας; Με τις αντιθέσεις τους στις πράξεις μας; Με το ''πρέπει να κάνεις το σωστό'' και άντε να το βρεις, το σωστό για τον κόσμο; το σωστό για εμένα; το σωστό για το παιδί μου; το σωστό για τους γονείς μου;
Μήπως έχει να κάνει και με την προσωπική μας ανασφάλεια;
Αλλά κι αυτήν ποιός μας την φύτεψε μου λες;
Βέβαια μπορεί να έχει να κάνει και με την τελειομανία μας, τί λες;
Τέλεια η πρώτη παράγραφός σου! Αρέσει πολύ στον Λι! Η μόνη του αγωνία ήταν να μην τελείωνε με ένα "αλλά"..
ΔιαγραφήΤώρα, οι περί προέλευσής του υποθέσεις ωραίες όλες και δεκτές, αλλά πού να ξέρω, φτωχός, να απαντήσω! Ας το εναποθέσουμε στην πολυπλοκότητα και στο πολυδιάστατο των πραγμάτων τούτου του κόσμου, οπότε θα μπορέσουμε να το αποδεχτούμε και ως κάτι φυσικό και όχι διαστροφή που μπορεί να προέρχεται από τους γονείς μας ή το στραβό το ριζικό μας.. Τι να πω..
(Πάντως, καθώς οι τελειομανίες και οι ανασφάλειες τέλος δεν έχουν σ' αυτή την πεπερασμένη ζωή, τότε τα συμπαραμαρτούντα, τα συμπτώματα που τις ακολουθούν κι αυτά θα μας ακολουθούν πεισματικά ως το τέλος. Ψυχραιμία!
Και φιλιά :-)
Καλοδεχούμενες οι αμφιβολίες γιατί μας αναγκάζουν να σκεφτούμε πριν πάρουμε μια απόφαση, ούτως ή άλλως οι αποφάσεις αν παρθούν αυθόρμητα όπως το "ζηλεύει" ο κ. Λι, οι πιθανότητες λάθους ή μετάνοιας ή των πολλών "αλλά" ελλοχεύουν ανενόχλητα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλοδεχούμενος και ο αντίλογος- διάλογος, αλλιώς λειτουργούμε με τον αυτόματο υποσυνείδητο πιλότο μας...
Αναρωτιέμαι όμως, όταν κάποιος ξέρει τι θέλει, (λέω τώρα), αν υπάρχει αλλά! ;-)
Καλή Κυριακή να έχουμε με πολλά ηλιόλουστα χαμογελαστά ΑΦιλιά!
ΥΓ: Οι φωτό είναι εξ' ίσου καλές με τις προηγούμενες, (έτσι για να μη ξεχνιούνται τα βλαστάρια μας!) ;-)
Εντάξει, Άιναφετς, συμμαχήστε με όποιον θέλετε! Ευτυχώς υπάρχει μία χωρίς "αλλά" αγάπη να μας ενώνει και δεν κηρύσσουμε πόλεμο! :-)
ΔιαγραφήΝα σου πω: δες και αντίστροφα αυτό που αναρωτιέσαι: όταν υπάρχει ένα υπερτροφικό "αλλά" μπορεί κάποιος να ξέρει τι θέλει στα σίγουρα; Ίσως η πολύ δυνατή επιθυμία να είναι ένα αντίδοτο στην αμφιβολία. Και κάπως έτσι έχουν διαπρέψει πολλοί επιστήμονες και καλλιτέχνες..
Την καλησπέρα μας - Λι και Γιάννη συμπεριλαμβανομένων
Το παιχνίδι των αντιθέσεων αγαπητέ κ. Λι. Αυτό το μοναδικό παιχνίδι της θέσης, της άρνησης και της σύνθεσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί που πας να γαληνέψεις και να το έχεις σίγουρο, νάσου ένα "αλλά" να αρχίζει να σου ανεβάζει την πίεση και τις αμφιβολίες. Και να σε βάζει σε ένα φαύλο κύκλο αμφισβήτησης.
Όμως είναι τόσο μα τόσο αναγκαίο στη ζωή και στο λογισμό μας που δεν του κρατάμε ...κακία.
Πολλές καλησπέρες αγαπητέ κ. Λι.
Μ' αρέσει, Γιάννη, ο αρμονικός τρόπος που συνυπάρχουν μέσα σου και τα δύο. Κι εδώ που τα λέμε, αυτό είναι ο τρόπος σου με όλα, αν δεν κάνω λάθος. Δυσαρμονίες μέσα σου δε βλέπω να χωράνε!
ΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ
Πόσο, μα πόσο καταλαβαίνω τον κύριο Λι και τα ισόβια δεσμά του αντιθετικού συνδέσμου του!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου...
Καλώς το φιρίκι Πηλίου! Φαντάζομαι, στην ερώτηση "τι είσαι εσύ;", θα απαντάς "μήλο είμαι ΑΛΛΆ φιρίκι"!
ΔιαγραφήΥποφέρεις κι εσύ, καημένο μου από την ανάλγητη δυναστεία των αντιθετικών συνδέσμων, ε; Χαίρομαι που είσαι εδώ, όλοι μαζί θα τ' αντιμετωπίσουμε σθεναρά, με δύναμη και με πάθος. Όλοι ενωμένοι!! :-)
Καλησπέρες και σε σένα, καλό μήνα
Ασ'τα να πάνε! ΑΛΛΑ ούτε ακριβώς και Πηλίου (ΑΝ ΚΑΙ στο Πήλιο ζω!), άρα κατά μία έννοια ίσως ούτε και φιρίκι......:-).. Έτσι, έτσι! Σθεναρά, με δύναμη, πάθος...άντε και λίγο τσίπουρο!
ΔιαγραφήΚαλό μήνα!
Ως "αντίδωρο" που το χαρακτηρίζεις, θα έλεγα πως είναι απαραίτητο στη "θεία λειτουργία" της σκέψης μας. Όχι ως πρόσημο σε οτιδήποτε ακούμε, αλλά ως ενδιάμεσο σύνδεσμο στον "κανόνα" και στην πεποίθηση. Προσωπικά, τα πάω καλά μαζί του και συνήθως το συνδυάζω με ένα ωραιότατο "ναι μεν", για να μην ακούγομαι και πολύ αιρετική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Οι φωτογραφίες, άψογες! Χωρίς "αλλά"...
Όχι μόνο τα πας καλά μαζί του, Μαρία, παρά λίγο, παρά ένα έψιλον, να το φέρεις και στο επώνυμό σου. Δεύτερη φύση μου φαίνεται σου έχει γίνει!
ΔιαγραφήΌσο γι' αυτό το "ναι μεν", αυτό μπορούμε να σκεφτούμε να το περιορίσουμε. Ας δοκιμάσουμε και λίγο το αιρετικό του πράγματος, πολύ καθήσαμε στη μετριοπάθεια (ΑΛΛΆ.. τώρα που το σκέφτομαι, αν το κάναμε αυτό, θα περνούσαμε στην άλλη όχθη, οπότε πάλι μονόμπαντα θα πηγαίναμε - να, είδες; έβαλα το "αλλά" και ..χαώθηκα!)
Μια καλή βδομάδα
Ο μόνος κίνδυνος του "αλλά" είναι το μετέωρο βήμα του νου: η αναποφασιστικότητα που όταν χρονίζει, λιμνάζει τα ύδατα και παράγει τοξίνες. Κατά τα άλλα μια χαρά σύνδεσμος είναι. Ένας προβολέας περιστρεφόμενος που φωτίζει όλες τις πλευρές του αντικειμένου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά κάνεις κ. Λι που καλοδέχτηκες το "αλλά" σου φτάνει να μη σου κάνει αρμένικη βίζιτα.
Ωραίος ο συλλογισμός, ωραίες οι φωτογραφίες και βάζω στοίχημα πως είναι απ' τη Σαντορίνη. Μόνο εκεί έχω βρει το απόλυτο λευκό και μαύρο σε πέτρα.
Χαιρετώ :)
Ωραία τα λες, Μαρία. Βέβαια, η αρμένικη βίζιτα είναι ιδιαιτέρως σύντομη μπροστά στην αιωνιότητα του "αλλά", ΑΛΛΆ τέλος πάντων..
ΔιαγραφήΘα μπορούσαν κάλλιστα να είναι από τη Σαντορίνη οι πετρούλες. Κυκλαδίτισσες είναι, αλλά όχι από τη Σαντορίνη. Άσπρες λαμπερές πολλές η φημισμένη για τα μάρμαρά της Παροναξία έχει άφθονες.
Καλό βράδυ, Μαράκι :-)
Η ζωή είναι μια αντίθεση. Το "αλλά" το γεννούν έτσι κι αλλιώς οι πιθανότητες των στιγμών. Για εμένα, Διονύση, δεν είναι κακό το "αλλά", το να σκεφτόμαστε και τις δυο όψεις του νομίσματος. Καμιά φορά είναι ο χρόνος που χρειάζεται η καρδιά μας για να αποφασίσει τι θέλει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα! :)
Συμφωνούμε, Μαρίνα, εννοείται. Όλο αυτό το "μένος" εναντίον του "αλλά" περισσότερο αστειευτική διάθεση έχει παρά σοβαρή ανάλυση αποτελεί. (Ούτως ή άλλως, τα σοβαρά μου ξεφεύγουν..)
ΔιαγραφήΚαλή βδομάδα, να μου προσέχεις το δεντράκι σου :-)
Καμιά φορά το μεγαλύτερο δώρο αποτελεί και τη μεγαλύτερη κατάρα. ΑΛΛΑ δεν είναι προτιμότερη η αμφισβήτηση, που συνεπάγεται την κριτική σκέψη και την ευελιξία από την τυφλή υπακοή και την προσκόλληση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σέβη μου, ΑΛΛΑ και την αγάπη μου στον κύριο Λι! ;)
Καλώς το κορίτσι! Αμφισβήτηση μήτηρ πάσης προόδου, θα μπορούσαμε να πούμε, άσε που δεν ποδηγετείται κιόλας εύκολα..
ΔιαγραφήΘα μεταφέρω τα σέβη σας και την αγάπη σας στον κύριό μου. Να αφήνετε κάτι για τα κόμιστρα, παρακαλώ, άνθρωποι είμεθα και ημείς..
"Όλοι είμαστε βρικόλακες. Βρικολακιάζει μέσα μας όχι μόνο ό,τι κληρονομήσαμε από μάνα και πατέρα, αλλά και νεκρές ιδέες, παλιές νεκρές θεωρίες, που κυλούν στο αίμα μας και δε μπορούμε να τα τινάξουμε όλα από πάνω μας. Και όλοι έχουμε έναν τέτοιο ελεεινό φόβο για το φως!"...
ΑπάντησηΔιαγραφή" Οι βρικόλακες"
Ερρίκος Ίψεν
το "έκλεψα" και το μεταφέρω.
υγ. το μάτι του Γιάννη έχει εκπληκτικό φακό !
"όλοι έχουμε έναν τέτοιο ελεεινό φόβο για το φως!", λέει ο Ίψεν, "όλοι διψάμε για ουρανό", λέει ο Σαχτούρης και μια χαρά μπορεί να στέκουν και τα δύο μαζί και ταυτοχρόνως. Κοινότοπο, ίσως, αλλά δες πώς φως και σκιά πάνε παρέα, σε απόλυτη αλληλεξάρτηση..
ΔιαγραφήΣωστά το λες στον ενικό: "το μάτι". Όταν φωτογραφίζει το ένα το έχει κλειστό :-)
Ave, αννετά..κι. Οι κλεπταποδόχοι σε χαιρετούν.
(Ωραιότατο το κλεψιμαίικο, πάντως!)
Το "αλλά" ήταν μια άγνωστη λέξη για μένα, τουλάχιστον κατά το ήμισυ του βίου μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ νεότης είναι ατρόμητη, βλέπετε...
Κάποια στιγμή άρχισα να το χρησιμοποιώ γραπτώς, λόγω δουλειάς στην εφημερίδα, κατά πώς έπρεπε σύμφωνα με τους κανόνες της γραμματικής και της τυπογραφίας, με ένα κόμμα πριν από αυτό, έτσι για την ανάσα.
Άρχισα να συνηθίζω τη μορφή του και πριν καλά-καλά να το καταλάβω, αυτό ήλθε και εγκαταστάθηκε στο μυαλό μου.
Τώρα πια, σ' αυτή την ηλικία, σχεδόν σε όλες τις σκέψεις μου υπάρχει ένα "αλλά".
Και κάπου εκεί έρχεται και η φωνή του Λευτέρη Μυτιληναίου, να τραγουδάει από ένα 45άρι βινύλιο -σε πρώτη εκτέλεση- το άσμα του Γρηγόρη του Μπιθικώτση "Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, αμφιβολίες τρελές, αμφιβολίες τρελές".
(Μα τι γράφω και δεν με μαζεύουνε...)
Καλημέρα και καλή εβδομάδα κύριε Μάνεση!
Ποιος να μου το 'λεγε ότι θα περνούσαν τόσα χρόνια για να έρθει και να δέσει πακέτο το άσμα του σερ Μπιθί με τις αμφιβολίες του κυρίου Λι. Αλλά, ("αλλά"..) έτσι είναι, μην έχετε καμία αμφιβολία,κυρία αρτίστα μου. Θέλω να πωω.. αν είναι να νιώθουμε νεότεροι μην αμφιβάλλοντας, στο καλό και τα αλλά και τα καλά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά που γράφεις δεν είναι για να σε μαζεύουνε, για να τα μαζεύουμε είναι. Συλλεκτικά κομμάτια με αξιοσημείωτες μουσικές παραπομπές!
(Ε, τώρα, θα κάνουμε καλή βδομάδα, πού θα πάει..)
Συλλεκτικά κομμάτια;
ΔιαγραφήΩωω, θαρρώ υπερβάλλετε, αλλά ("αλλά") καλά κάνετε!
Μιλ μερσί κύριε Μάνεση!
Η αμφιβολία για μένα είναι φίλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε βοηθάειστο να βρίσκω την χρυσή τομή σε πολλά θέματα.
Την θεωρώ θεά της έρευνας!!!
Μου αρέσει που έχεις φωτογράφο άριστο!!!
Καλό υπόλοιπο εβδομάδας Διονύση.
φιλιά φθινοπωρινά
Βασιλικούλα, αφού είναι φίλη σου, να τη φιλοξενείς κανένα βραδάκι, μπας και ξεχάσει να με επισκεφτεί και δω κι εγώ καμιά άσπρη μέρα (ή μάλλον νύχτα). Δεν έχω θέμα μαζί της, αλλά, όπως ξέρεις, η συνεχής συμβίωση σκοτώνει τον έρωτα και, όσο να'ναι, τόσα χρόνια μαζί της, υπάρχει μία κόπωση
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το φωτογράφο μου, καλός και άριστος, μην το το συζητάς! Αν συνεργαζόσασταν, θα κάνατε καλλιτεχνικά θαύματα!
Καλό σου βράδυ
Στενός κορσές λοιπόν αλλά (εδώ ξεκινά το δράμα μου) ο κύριος Λι το διασκεδάζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι επειδή ο κύριος Λι το διασκεδάζει εγώ τώρα πρέπει να παω να διαβάσω πάλι και να γυρίσω διαβασμένη
Γυρισα.
Το αλλά είναι ο γόρδιος δεσμός (πσσσ και τι δεν διάβασα για δαύτον ακόμα και τις διαφορές του μύθου από το παραμύθι), που πάει να πει - όπως διάβασα η μικρή ξερόλας- 'Τούτος ο μύθος του δεσμού ως σύνολο είναι σχεδιασμένος έτσι, ώστε να αποδίδει νομιμότητα ή μη'
Γελάω, οι κορσέδες λοιπόν έχουν γόρδιους δεσμούς, κορδονάκια κόπτσες κλπ κλπ (Βλεπε σατυρικό του Γιώργου Μαρίνου¨)... αυτό που σίγουρα ξέρω είναι πως οι γυναίκες μετά τα σαράντα φορούν κορσέδες και οι άντρες μετά τα 40 αποκτούν εκπληκτική ταχύτητα να τους βγάζουν ενίοτε ακόμη και με την πρώτη ματιά
Όσο κύριε Λι μου λοιπόν και αν πέφτεις στα πατώματα του δράματος, είμαι σίγουρη πως έρχεσαι με εκπληκτική ταχύτητα να λύσεις το γόρδιο δεσμό. Καμιά φορά και να τον κόψεις όπως στην περίπτωση των μαθητών.
Τέλος περί έρωτος που διάβασα μέχρι να φτάσω εδώ κάτω καθηστεριμένη μεν αλλά άριστα διαβασμένη χαχαχαχα
Στον έρωτα τα βλέπεις όλα τα πριν και τα μετά του δράματος της λύσης και της κάθαρσης, απλώς επιλέγεις την σειρά στην πρόταση. ακολουθεί παραδειγματοάσκηση.
1.Είναι άσχημη αλλά έχει κάτι που με συναρπάζει
2.Έχει κάτι που με συναρπάζει αλλά είναι άσχημη
Παρακαλώ λύστε την άσκηση. Βρείτε που είναι το δράμα και που η κάθαρση στην πρώτη και στην δεύτερη φράση
καλημέρα εκεί :)
Βρε, Μάνια μου, τι έψαξες! Βέβαια, τολήμμα "κορσές" πρέπει να επικαιροποιηθεί, γιατί νομίζω παρήλθε ο καιρός που οι γυναίκες μετά τα σαράντα φοράνε κορσέδες. Από εποχής Μονρόε αυτό που φοράνε είναι μάλλον .. μόνο το άρωμά τους, όπως έλεγε και η διάσημη ξανθιά (Η Μονρόε, λέω, αμέσως εσύ !)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα, εκείνο που ακόμα προσπαθώ να λύσω είναι η άσκηση με την άσχημη που συναρπάζει. Για την ώρα σκέφτομαι ότι από τη στιγμή που συναρπάζει, τέλος το "αλλά", το άσχημη δε μας πειράζει καθόλου, καθώς είμαστε συνε-παρμένοι. Οπότε, όχι δράμα, μόνο κάθαρση..(Μετά, λέω, μα υπάρχει κάθαρση χωρίς δράμα; Και τότε αρχίζει το δράμα μου!)
Άντε, να σ' αφήσω γιατί έχετε να μαζέψετε και ένα σωρό feuilles mortes απ' τον κήπο
(Κλασικά: https://www.youtube.com/watch?v=Xo1C6E7jbPw )
Καλή σας όρεξη, εκεί :-)
ω δωράκι τραγούδι τι χαρά με νανουρίζει :) (...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλό
Οταν το "άσχημη¨ έπεται του αλλά τοτε το δράμα πέφτει στην γυνή καθώς ο ανήρ δεν είναι ερωτευμένος μαζί της πια!!!!
Οταν το "συναρπάζει" έπεται του αλλά .. τότε το δράμα πέφτει στον ανήρ που έχει μπλεχτεί στο δίχτυα του έρωτα.
χαχαχαχα νύχτα τα γράφω αυτά λίγο πριν κοιμηθώ χαχαχα
ακούληθησέ με κύριε Λι είπε η ξανθιά συναρπαστική (λέμε τώρα άμεσως με χρήζω συναρπαστική) και ας μην είναι η μονρόε (Συναρπαστική η Μονρόε αλλά βαμμένη ξανθιά (πιφ εγώ είμαι τουλάχιστον φυσική σε σετάκι...) αααα να γράψεις και για τις παρενθέσεις κύριε Λι
Τι έλεγα... α ναι :
ΤΟ ΑΛΛΑ του δυσκολεύει τη ζωή. Του περιορίζει την ανεμελιά, την απρόσκοπτη χαρά και την ξένοιαστη διάθεση. Καθυστερεί τις αποφάσεις του και όταν τις παίρνει δεν τις υποστηρίζει θερμά. Του συσκοτίζει την καθαρότητα μιας θέσης. Tου ταΐζει το σαράκι της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης. Εντέλει, του ροκανίζει τον αυθορμητισμό.
ΑΛΛΑ
Του οξύνει την κρίση, τον βοηθάει να αμφιβάλλει και να εξετάζει περισσότερο, να σκέφτεται, να ζυγίζει τις θέσεις και τις αποφάσεις του, να φωτίζει και τη συνήθως αθέατη πλευρά των ανθρώπων και των πραγμάτων, να κατανοεί ευκολότερα, ή μάλλον λιγότερο δύσκολα, το διαφορετικό και το ανοίκειο.
Αυτό είναι το επιμύθιο του δράματος της κατάρας των αντιθέτων το μισό ποτήρι νερό, που πάντα είναι γεμάτο με μισό νερό και μισό οξυγόνο χιχιχιχι
Ο κύριος λι είναι ερωτευμένος (με την έννοια της Φιλότητας) με το Αλλά γιατί τον συναρπάζει και τον κάνει να νιώθει πάντα παιδί Το δε δράμα του είναι σάτιρα :)
Βαθιά νυχτωμένη σε καληνυχτίζω η θεά (βαυκαλίζομαι πως είμαι ο από μηχανής θεός χαχαχαχαχα)
το συναρπαστικό είναι πως πάω συνέχεια και διαβάζω για να φέρνω απαντήσεις σήμερα διάβασα για την Φιλότης ουουυυ ένα σωρό πραγματα έμαθα :) :) :) :)
Το συναρπαστικό για μας δεν είναι ότι πας και διαβάζεις. Το συναρπαστικό είναι ότι μας τα φέρνεις φρέσκα φρέσκα κι εκεί που νομίζαμε ότι ειπώθηκαν όλα, τσουπ, πετάγεται και μία Φιλότητα, εκεί στη σκιά θα καραδοκεί και κανένα Νείκος, ουουουου, ένα σωρό πράματα, που λες κι εσύ.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Λοιπόν, κάτσε να συ βάλω και άσκηση τώρα: Ρίξε μια ματιά στη φιλοσοφία των προσωκρατικών για τα ζεύγη των αντιθέτων. Έχει πολύ πράμα εκεί. Όχι σαχλαμαρίτσες τύπου κυρίου Λι..)
Φιλιά με την πρώτη πτήση
Μ'έκανες να χαμογελάσω με την επιλογή τού θέματός σου, Διονύση. Δεν πάει πολύς καιρός που έκατσα ν'αναρωτηθώ "ποια είναι αυτή η λέξη που χρησιμοποιώ πιο πολύ;" (είδες με τι κάθεται κι ασχολείται ο άνθρωπος που δεν έχει δουλειά να κάνει;). Με τρόμο συνειδητοποίησα ότι ήταν το "αλλά". Βέβαια, ο τρόμος έφυγε γρήγορα, καθώς είδα τον μηχανισμό μου από πίσω, όλη αυτή τη διαμάχη που περιγράφεις κι ο ίδιος. Τίποτα, όμως, δεν είναι μόνο καλό ή κακό - τα πάντα έρχονται με τα συν και τα πλην τους, όπως ακριβώς κι οι πετρούλες σου σαν άλλο γιν-γιανγκ. Και για του λόγου το αληθές, σκέψου ο κύριος Λι ν' απαλλασσόταν απ' το αναθεματισμένο 'αλλά'. Θα έπαιρνε τις αποφάσεις του και θα ένιωθε ελαφρύς σαν πούπουλο, δίχως την καταπιεστική και κουραστική αμφιταλάντευση. Αν έπεφτε και μέσα, με την αυθόρμητη κίνησή του; Ου, δεν σου λέω τίποτα. Θα έστηνε πανηγύρι! Όμως, εάν έπεφτε έξω στην κρίση του; Κλαυθμός κι οδυρμός για τον κύριο Λι. Θα γύριζε το μυαλό του στο 'αλλά', στην ασφάλεια της έρευνας, του ζυγίσματος και του συλλογισμού πριν τη δράση, που προσφέρει απλόχερα, κι αμφιβάλω εάν ξεκολλούσε πια με αφοριστικό τρόπο απ' την αγκαλιά του. Εν ολίγοις, τι τα θες; Ευχαριστημό δεν έχουμε οι άνθρωποι. Πάντα κάτι θα μας φταίει. 😛
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ1. Με συγχωρείς, μ' έπιασε η πολυλογία μου.
ΥΓ2. Μη μου πεις ότι έχεις δίδυμο αδερφό (βλ Δίδυμος). Γιατί, εάν είναι έτσι, πέρα απ' το βασανιστήριο τού 'αλλά', έχουμε κι ένα ακόμη κοινό: είμαστε κι οι δύο δίδυμοι (μη μου πεις πως αυτή η "διχοτόμηση" σκέψης οφείλεται στο ότι... διχοτομηθήκαμε σε δύο ανθρώπους;;;;; Έτσι να την πάθαμε, έτσι να εξηγούνται όλα;;; 🙄😦)
Γεια σου, Λυσιππάκι! Ξεκινάω απ' το τέλος. Ο κύριος Λι, πράγματι, ευχαριστημό δεν έχει. Παρόλα αυτά μου μήνυσε να σε ευχαριστήσω που τον κατέταξες στους ανθρώπους. (Δεν είμαι σίγουρος ότι έχει μελετήσει καλά το είδος, για να μας ευχαριστεί..)
ΔιαγραφήΜάλλον μου έχεις κλέψει το αλλά μου. Έτσι όπως το περιγράφεις, το αναγνωρίζω. Δεν μπορεί, το δικό μου είναι, λέω. ΑΛΛΆ μετά γυρίζω και το βλέπω το δικό μου στη θέση του. Ή μάλλον στις θέσεις του. Γιατί είναι παντού. Εφιάλτης, εφιάλτης σου λέω!
ΥΓ1. Θα ανησυχούσα αν έλεγες "Με συγχωρείς, μ' έπιασε η πολυλογία ΣΟΥ". Η δική σου μια χαρά είναι :-)
ΥΓ2. Όχι, αυτό το κοινό δεν το έχουμε. Παρόλο που μικρός δεν έτρωγα ποτέ όλες τις τηγανιτές πατάτες μόνος μου, καθώς μου τις άρπαζε η μεγαλύτερη αδελφή μου, δίδυμο, όχι, δεν έχω. Ο Λι έχει - μου τον ζήτησε και του τον έκανα..
Πολλά φιλιά, λυσιππίδιον, χαιρετισμούς στο έτερον ήμισυ :)
Απόλαυση είσαι στις απαντήσεις σου, βρε Διονύση. Ειλικρινά, δεν ξέρεις πόσο τις χαίρομαι. Είσαι από κείνους που ξέρουν να χωρούν τα σοβαρά με τ' άλλα, τα παιχνιδιάρικα και χιουμοριστικά (και κυρίως ξέρεις ν' αυτοσαρκάζεσαι). Και δεν το λέω γι' αυτή σου την απάντηση μόνο. Αφού με κάνει ν' απορώ για το ότι δεν φόρεσα ποτέ τα καλά μου και δεν ήρθα επίσκεψη, να γνωριστούμε. Πάλι καλά που ήρθες εσύ, δηλαδή, και το πήρα απόφαση. Ουφ! Ήθελα εδώ και καιρό να σου τα πω, αδελφάκι μου. (Πάλι καλά που προηγήθηκαν καλά πράγματα, γιατί ακούστηκε ολίγον απειλητικό αυτό)
ΔιαγραφήΣε ασπάζομαι σταυρωτά και σου εύχομαι καλό ξημέρωμα. (Θα τους δώκω, ευχαριστώωωω!)
(Όταν ξεκοκκινίσω, θα βρω κάτι να σου απαντήσω..
ΔιαγραφήΠάντως ένα είναι σίγουρο: τα σοβαρά με τ' άλλα δεν τα χωράω εγώ. Αυτά ανακατεμένα πάνε παντού - σαν αγγλική ταινία εποχής. Άλλωστε το ίδιο δε λες κι εσύ πιο πάνω; )
Μπααα. Δε βρήκα καμιά απάντηση. Μια φωνή μόνο από μέσα με μαλώνει:"Πες μια φορά ένα απλό ευχαριστώ, ρε παιδί μου! Τι άνθρωπος είσαι εσύ;!".
Ε, να. Ευχαριστώ.