Κανονίζει ραντεβού ο κύριος Λι με την Παλιά Μαθήτρια. Πού να
πάμε;
« Κάπου που
να μην έχει δυνατά μουσική, να μπορούμε να μιλάμε» , δηλώνει, και
περιμένει την αβίαστη συγκατάνευση της συνομιλήτριάς του. Δεν έχει λογαριάσει και πολύ τα νιάτα και τον αιρετικό της χαρακτήρα.
«Πουθενά
δεν έχει μουσική», την ακούει να αποφαίνεται˙ «πουθενά εκτός από εκεί που
κάθονται για να κουβεντιάσουν και να φάνε.»
«Δε σε
πιάνω, μαθήτρια»
«Είναι
γελοίο. Θέλουμε να βρεθούμε, να συζητήσουμε, κι ενώ υπάρχει όλο το σύμπαν για
να γίνει αυτό, δρόμοι, πεζοδρόμια, κήποι, πλατείες, παγκάκια, παραλίες, λόφοι,
πάρκα, πεζούλια, σπίτια και δωμάτια, εμείς δυσκολευόμαστε, γιατί αυτομάτως τα
έχουμε αποκλείσει όλα αυτά και σκεφτόμαστε μόνο μέρη που έχουν να φάμε και να
πιούμε.»
Ενθουσιάζεται
ο Λι. Χαμογελάει. Tου
αρέσει η νεανική ματιά πάνω στα
πράγματα. Πολλές φορές τη νιώθει να κρατάει τη φρεσκάδα και το δυναμισμό του
νέου οργανισμού, να εκπέμπει την αθωότητα, την αφέλεια του άβγαλτου, του
καινούριου.
«Δεν έχασες καθόλου από την εφηβική σου
σπιρτάδα, ε;»
«Έλα,
Λάμπρο, μην πας να τ’ αποφύγεις, γιατί
κι εσύ μετέχεις σ’ αυτό – μ’ όλο το σεβασμό. Ένας ολόκληρος πολιτισμός
της καθημερινότητας βασισμένος στο φαΐ. Ποια δραστηριότητα το αγνοεί; Γάμοι, βαφτίσια, κηδείες, γενέθλια και
γιορτές, ιδιωτικά ραντεβού, εγκαίνια, γεύματα εργασίας, γνωριμίας, το πτυχίο
μας, ο πρώτος μας μισθός, η προαγωγή μας, η σύνταξη, οι βαθμοί της κόρης, οι
εκμυστηρεύσεις, τα ριγιούνιον, η επιστροφή από τις διακοπές, οι διακοπές, οι
αναχωρήσεις κι οι αφίξεις, όλα, όλα οδηγούν στο φαγητό. Οι ιδεολογίες
γεννιούνται, απλώνονται και καταρρίπτονται γύρω από ένα φορτωμένο με φαγητά
τραπέζι. Στο βάθος κήπος.»
«Πώς αλλιώς,
βρε Μυρσίνη. Γίνεται να μεταλλαχτούμε; Δε θ’ ακολουθούμε τη φύση μας, δηλαδή;»
«Και έτσι
αν είναι, τότε ας χαμηλώσουμε λίγο την υποκρισία. Γιατί υποκρισία λοιπόν είναι όταν
περνάμε το φαΐ στο παρασκήνιο και φωτίζουμε τις μεγάλες ιδέες πάντα.»
«Κι αν το
δούμε ανάποδα;», ρώτησε ο Λι.
«Πώς, δηλαδή;»
« Πως
καταφέρνουμε με όλα αυτά τα τερτίπια μας να μη φωτίζουμε τη φυσική μας ανάγκη, να την εξωραΐζουμε, και πως πολιτισμός είναι αυτό ακριβώς: να
μεταφράζουμε την αγριάδα της ανάγκης σε τύπους, τρόπους, συμπεριφορές, τέχνη, εκδηλώσεις ζωής που μας φέρνουν κοντά. Επιτρέποντας τη διακριτική παρουσία του φαγητού από δίπλα.
Ε;»
Πάντα
δύσκολα της έβαζε ο Λι της. Ήξερε,
άλλωστε, ότι θα υποχωρήσει κι ότι το ραντεβού θα το δίναν σε ένα ζεστό,
χουχουλιάρικο χώρο. Ήξερε ότι οι κορώνες της για το ανθρώπινο είδος, όσο
δυνατές και αν ήσαν, τον ρου δε θα τον άλλαζαν. Οπότε:
« Ε, αν το
δούμε ανάποδα, Λάμπρο, θα δώσουμε ραντεβού στη Χρυσόσκονη, που έχει και απαλή
μουσικούλα. Ευχαριστημένος;»
«Ε, ναι!
Και ωραία μεζεδάκια!», το έκλεισε πειραχτικά ο Λι, απολαμβάνοντας ήδη τις
στιγμές που θα περνούσε στο ζεστό μέρος με την αγαπημένη του Παλιά Μαθήτρια.
Καταπληκτική η Χρυσόσκονη, μια και έχει όλα αυτά, όμορφες και οι αναζητήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω τόσα να γράψω..., αλλά θα περιμένουν, δυστυχώς, γιατί δουλεύω κάτι τετράδια και θέλω να τα τελειώσω σύντομα για να πάω και εγώ με τη σειρά μου, να καθήσω σε ένα τραπέζι.
Πάντα έτσι ευχάριστα να γίνονται οι ανταλλαγές ιδεών ...και φαγητών!
Μη στενοχωριέσαι, Μοσχούλα. Και του κυρίου η σχέση με την Παλιά Μαθήτρια αλλά και άλλους παλιούς μαθητές και πλέον φίλους, κάπως έτσι ξεκίνησε: διορθώνοντας τα τετράδιά τους και, τελικά, αλληλογραφώντας μαζί τους. Μετά μπήκε η .. γαστρονομία στις σχέσεις μας! :-)
ΔιαγραφήΤην τελευταία σου σειρά την προσπαθούμε. Ξέρεις από την κοινή μας εμπειρία ότι κάτι καταφέρνουμε :-)
Perhaps the World Ends Here Joy Harjo, 1951
ΔιαγραφήThe world begins at a kitchen table. No matter what, we must eat to live.
The gifts of earth are brought and prepared, set on the table. So it has been since creation, and it will go on.
We chase chickens or dogs away from it. Babies teethe at the corners. They scrape their knees under it.
It is here that children are given instructions on what it means to be human. We make men at it, we make women.
At this table we gossip, recall enemies and the ghosts of lovers.
Our dreams drink coffee with us as they put their arms around our children. They laugh with us at
our poor falling-down selves and as we put ourselves back together once again at the table.
This table has been a house in the rain, an umbrella in the sun.
Wars have begun and ended at this table. It is a place to hide in the shadow of terror. A place to celebrate the terrible victory.
We have given birth on this table, and have prepared our parents for burial here.
At this table we sing with joy, with sorrow. We pray of suffering and remorse. We give thanks.
Perhaps the world will end at the kitchen table, while we are laughing and crying, eating of the last sweet bite.
From The Woman Who Fell From the Sky by Joy Harjo. Copyright © 1994 by Joy Harjo. Used with permission of the author.
Ένα τραπέζι, το συγκεκριμένο κουζίνας, γύρω από το οποίο γίνονται τόσα πολλά και κυλάει η ζωή, η δική μας και των άλλων με χαρές, λύπες, πολέμους, ειρήνη και τόσο μα τόσο συναίσθημα.
Μόλις διάβασα το κείμενο του κου Λι αυτό το ποίημα σκέφτηκα, μόνο που έπρεπε να το "ξεθάψω" από εκεί που το είχα καταχωνιάσει και μαζί του τη μετάφραση που είχα κάνει, την οποία παραθέτω.
Ο κόσμος ολοκληρώνεται εδώ. Ίσως της Joy Harjo
Ο κόσμος αρχίζει σε ένα τραπέζι κουζίνας. Όπως και να 'χει,
πρέπει να τρώμε για να ζήσουμε.
Τα δώρα της γης φέρονται και προετοιμάζονται, τίθενται πάνω
στο τραπέζι. Έτσι είναι από καταβολής κόσμου και έτσι θα
συνεχίσει να είναι.
Διώχνουμε κότες και σκύλους μακριά από αυτό. Μωρά
ακονίζουν τα δόντια τους στις γωνίες. Κάτω από αυτό γδέρνουν τα γόνατά τους
Είναι εδώ που παιδιά εκπαιδεύονται
στη σημασία του να είσαι άνθρωπος. Γύρω του φτιάχνουμε άντρες,
φτιάχνουμε γυναίκες.
Σε αυτό το τραπέζι κουτσομπολεύουμε, ανακαλούμε εχθρούς και τα
φαντάσματα των εραστών.
Τα όνειρά μας πίνουν καφέ μαζί μας καθώς αγκαλιάζουν
τα παιδιά μας. Γελάνε με μας, με
τις ταλαίπωρες πτώσεις μας και με την
επάνοδό μας για ακόμα μια φορά στο τραπέζι.
Αυτό το τραπέζι έχει υπάρξει σκέπη στη βροχή, ομπρέλα στον ήλιο.
Πόλεμοι έχουν ξεκινήσει και ολοκληρωθεί σε τούτο το Τραπέζι. Είναι ένα
μέρος να κρυφτείς στη σκιά του τρόμου. Ένα μέρος να
γιορτάσεις την τρομερή νίκη.
Έχουμε γεννήσει σε αυτό το τραπέζι και έχουμε
προετοιμάσει τους γονείς μας για ταφή εδώ.
Σε τούτο τραπέζι τραγουδάμε τη χαρά, τη λύπη.
Προσευχόμαστε με οδύνη και μεταμέλεια. Προσφέρουμε Ευχαριστήρια.
Ο κόσμος ίσως λήξει στο τραπέζι της κουζίνας,
καθώς γελάμε, καθώς κλαίμε, τρώγοντας από την τελευταία
γλυκιά μπουκιά.
Αυτά ήθελα πολύ να τα είχα γράψει το πρωί, αλλά βρέθηκα και εγώ με τη σειρά μου σε ένα τραπέζι...
Χα! Κάτι μου θυμίζει αυτό το τραπέζ.. ε.. το ποίημα. Μάλλον το έχω γνωρίσει όταν γύρω από ένα τραπέζι,ζεστά και όμορφα, κάποιοι άνθρωποι συναντιόντουσαν, ε;
ΔιαγραφήΠαρατηρώ, λοιπόν, Μοσχούλα, ότι όταν δεις κάτι στο "σωστό" του timing, παίρνει σαφώς πιο μεστό νόημα και περιεχόμενο..(Ε, δεν είναι και σοφία αυτό που λέω, αλλά πόσο όμορφα ήρθε και σχολίασε αυτά που κουβεντιάζουμε το ποίημα, ε; Λες και συνόψισε όλα τα υπόλοιπα δίνοντάς τους και έναν αέρα ποίησης.
(Κάτι είχα καταλάβει το πρωί ότι "ετοίμαζες"..) :-)
Πολλές καλημέρες -α! και συγχαρητήρια για τη μετάφραση! :-)
Και η μετάφραση καλή και η παρέα καλή. Το τραπέζι όπως και η ζωή όταν μοιράζονται είναι τόσο πιο όμορφα, τόσο πιο γλυκά. Ακόμα και στις λύπες, η παρέα αλαφραίνει καταστάσεις.
ΔιαγραφήΝα ζήσουν οι παρέες λοιπόν! Και τα τραπέζια φυσικά...
https://www.youtube.com/watch?v=zmOwwgefAIY
ΔιαγραφήΝτιλίβεριιιιιιιιιιιιι! μόλις έφτασε το σχόλιο του εξωτικού ξωτικού! Το παραθέτω αυτούσιο, περήφανο και αγέρωχο, όπως ακριβώς ήρθε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τσ τσ τσ πάει θα λιμοκτονήσουμε μ'αυτά τα νέα παιδιά 😜
Καλά δεν της έμαθε ο δάσκαλός της πως "νηστικό αρκούδι δεν"... τίποτα .
Ούτε να χορέψει ούτε να σκεφτεί ούτε φιλοσοφίες και οπωσδήποτε... καθόλου αμπελοφιλοσοφίες .😁
Πάνε και τα συμπόσια ,στο πύρ το εξώτερον ;
Θα μου πεις τώρα μα η παροιμία λέει "όταν τρώνε δεν μιλάνε" . Ναι σωστό κι αυτό αλλά ...ακούνε . Οπότε μπορούν να τρώνε εναλλάξ κι έτσι δεν θα διακόπτουν και συνέχεια ! Εε που το πας κι αυτό το μεγάλο όφελος 😉
Κι η θεά Εστία ; Που θα σταθεί να μας ραντίσει με την θαλπωρή της οικειότητας ε ; Αφού κλείσαμε τα σπίτια μας γιατί πού να μαγειρεύεις τώρα και να πλένεις τόσα πιάτα 😕 Κι έτσι η αγριάδα της ανάγκης δεν έχει ευκαιρία να ζευγαρώσει με την χαρά της φιλοξενίας και της προσφοράς.
Όπα ! Τι έγινε ρε παιδιά ; (😉 ) Χάσαμε πάλι το μέτρο ; Ε καλά τώρα ειδικότης μας .
Καλά όλα αυτά λοιπόν ΑΛΛΆ ...πόσο με γοητεύει (και μου λείπει ) μια περιπατητική βόλτα με κουβεντολόι, ένα παγκάκι με θέα τη θάλασσα και να λέμε να λέμε , να σιωπούμε,
να αφηνόμαστε ,ν' αφήνουμε την φύση να βοηθάει στις απαντήσεις... μόνο ...που...να...δεν ξέρω πότε είναι καλύτερα .
Πριν το φαί η μετά γιατρέ μου ; 😅
Α'στο καλό το παλιόπαιδο τι μου θύμισε τώρα .
Πάω να σκουντήξω κανέναν να πάμε μια βόλτα γιατί ... μάλλον δεν είναι να χάνουμε κομμάτια παραδείσου .
Πολύ ευχαριστούμε τον κύριο Λι.❣
Να έχει μια όμορφη Κυριακή ."
(Αν διαβάζει κανείς τα σχόλια, ξωτικό, και ίσως λίγο απρόσεκτα, μπορεί και να πιστέψει ότι ο Διονύσης Μάνεσης απαντάει στο Διονύση Μάνεση. Θα έχει λοιπόν περισσότερο γέλιο, αν βρούμε κάποια σημεία να διαφωνούμε!)
ΔιαγραφήΜωρέ, ο δάσκαλος έλεγε, έλεγε, αλλά, βλέπεις,το κάθε πράμα έχει και το χρόνο ωρίμανσής του. Απλώς, στην περίπτωση της Παλιάς Μαθήτριας φαίνεται πως η νεανική επαναστατικότητα κρατάει ακόμα καλά. Δεν είμεθα εναντίον.
Αλλά δεν είμεθα και νέοι.
Πάντως, η αλήθεια είναι, είτε ακούγοντας, είτε τρώγοντας, είτε μιλώντας - και πάντα στην αγκαλιά της Εστίας (εστία+εστιατόριον, βεβαίως, βεβαίως..) - είναι εξαιρετικά ζωογόνο να συναντιέσαι με αυτή την επαναστατικότητα, να δημιουργούνται ρωγμές στο πολύχρονο σταθερό (νομίζεις) οικοδόμημα που έχεις χτίσει στη ζωή σου..
Ξεφεύγω κι εγώ, γιατρέ μου;
Καλώς ειπωθέν, ξωτικούλι, τα "κομμάτια παραδείσου". Γι' αυτό, το νου σου: Πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σου -τι φωνάζει ο Σολωμός δυο αιώνες τώρα..
Καλή είναι η Κυριακή. Κι η παρέα σας φροντίζει τόσο γι' αυτό..
Μα εδώ μέχρι κι ο έρωτας περνάει από το στομάχι, δεν θα περάσουν οι άλλες εκδηλώσεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά τι ωραία αυτή η συνεύρεση με την παλιά μαθήτρια!
Τύχαινε να συνευρίσκομαι, συχνά-πυκνά, με τον Λυκειάρχη μου, σε μία μουσική σκηνή (μετά φαγητού) που διατηρούσε ο γιος του, στη γειτονιά που ήταν το πατρικό μου στας Αθήνας, αλλά δεν κάναμε κουβέντες ιδεολογικού περιεχομένου. Ήταν πιο γενικές και αρκετά περί ανέμων και υδάτων!
Και κάθε φορά η κουβέντα άρχιζε με την ίδια επίπληξη, η οποία όμως πάντα γινόταν με αγάπη και χιουμοριστική διάθεση: "Έλα κάτσε βρε Αρτίστα, που κάθε φορά όταν ήσουν μαθήτρια, δεν με άκουγες και μου ανέβαζες την πίεση στο 21! Κάτσε να μου πεις τα νέα σου"!
Ήταν εξαιρετικός καθηγητής και έμαθα πολλά από αυτόν κι ας νόμιζε ότι δεν τον άκουγα!
Καλημέρα κύριε Μάνεση!
Αρτίστα μου, θέλει προσοχή το πράμα. Μια και μιλάμε για φαΐ να σου θυμίσω το πασίγνωστον, ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Τι ακριβώς σου έδινε να φας ο καλός λυκειάρχης;;
ΔιαγραφήΚαι, επίσης, μια παρατήρηση - με όλον το σέβας: Οι άνεμοι και τα ύδατα μια χαρά σπουδαία πράγματα είναι. Οι κουβέντες ιδεολογικού περιεχομένου θέλει πολλή συζήτηση για να δούμε αν είναι..Οπότε, μια χαρά σας βρίσκω, το εκπαιδευτικό ζεύγος. Άσε τις ιδεολογικές συζητήσεις να τις κάνουν ο αιθεροβάμων κύριος Λι με τους αλλοπαρμένους πρώην μαθητές του και να μην αποφασίζουν ποτέ αν θα πιουν ένα ποτήρι κρασί, οι φτωχοί ιδεολόγοι..
Την καλησπέρα μας, τα φιλιά μας και την αγάπη μας.
Αλίμονο αν δεν γνώριζα περί της σωστής θερμοκρασίας της εκδικήσεως! Είμαι σκορπιός στο ζώδιο, άρα είναι στη φύση μου!
ΔιαγραφήΠάντως τα καλύτερα πιάτα της γαλλικής κουζίνας γευόμασταν με τον Λυκειάρχη! Κρίμα που δεν ζει πλέον. Αν και έφυγε πλήρης ημερών, αλλά και πάλι κρίμα...
Ανταποδίδω καλησπέρες, ασπασμούς κι αγάπες!
Κύριε Λι, το τι λεφτά έχουν πέσει στα τραπέζια εντός κι εκτός σπιτιού δε λέγεται. Να η καθημερινότητα, να οι γιορτές, οι κυριακές και οι αργίες, βάλε κι ότι είναι η πιο απενοχοποιημένη ευχαρίστηση αν θέλεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά το φαγητό, το καταλαβαίνουμε, αλλά συνάντηση με παλιά μαθήτρια; Νόστιμη εξίσου με το φαγητό; Και τι ειπώθηκε παρακαλώ μεταξύ σας; Να μας τα πείτε όλα!!!
Αστεία αστεία, ζηλευτές αυτές οι σχέσεις!!!
Εννοείται, fish άει. Κι όλα αυτά ο Λι για ξεκάρφωμα και απενοχοποίηση τα λέει. Όσο η κρίση του επιτρέπει, χορηγεί τις ταβέρνες και τις ζεστές απανταχού γωνιές από το υστέρημά του.
ΔιαγραφήΚαι τώρα να βάλουμε το σηματάκι του ακατάλληλου, για να απαντήσουμε και στο πικάντικο ερώτημα του μενού: ..
..Μπα.. Θα το κλείσει το μπλογκ η Google.
Μπορούμε, ωστόσο, να πούμε, ότι το ωραίο (;) είναι ότι πολλές φορές από τις ωραίες συναντήσεις δεν είναι τα θέματα που συζητήθηκαν αυτά που μένουν, όσο οι ίδιες οι ωραίες συναντήσεις, η αίσθησή τους.
Ορίστε! Όλα τα είπα! Που μου περίμενες και τις 50 αποχρώσεις του γκρι!! :-)
Ναι, ζηλευτές. Απολαυστικές. Ζωογόνες.
Καλή βδομάδα, ψαράκιον.
Να πούμε πως είμαστε ότι τρώμε; (Ιπποκράτης)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ παλιά Μαθήτρια δεν φαίνεται να έχασε την δυναμική του αντίλογου και αυτό είναι υπέροχο, για φαντάσου κύριε Λι να συμφωνούσαμε σε όλα, τι βαρετό!
Όπως μπορούμε να πούμε δείξε μου τι διαβάζεις να σου πω ποιος είσαι, μπορούμε κάλλιστα να πούμε, δείξε μου πού και τι σ' αρέσει να τρως να σου πω αν έχω όρεξη να σου κάνω παρέα!
Ομολογώ πως όταν είναι να φάω με καλή παρέα, δεν θα διαλέξω μέρος με ορχήστρα, αλλά να έχει όμως στο βάθος κήπο!
Δεν παραβλέπω τις ενδιαφέρουσες φωτό, του τέκνου φαντάζομαι, το ειδικό ψωμί ολικής με την απολαυστική "βούτα" στο ελαιόλαδο, μίλησε μόνο του!
Αστεία αστεία ήρθε και η ώρα του Κυριακάτικου μαγειρέματος, καλή μας όρεξη λοιπόν, γενικώς και ειδικώς!
Καλησπέρα, μαγισσούλα. Πράγματι. Θησαυρός η ύπαρξη του αντίλογου, χάρισμα, όταν είναι ουσιαστικός και όχι επιθετικός. Που, στην ουσία, αποτελεί μόνος του τον κήπο του βάθους.
ΔιαγραφήΟι φωτογραφίες της οικογενείας, γενικώς. Το ψωμί είναι από το τυπικό καταλάνικο πρωινό, το pà ambo tomàquet, στην ουσία το ίδιο με το δικό μας ζυμωτό με λαδάκι και ντοματούλα-σκορδάκι-ρίγανη. Δεν είναι ο υιός ο φωτογράφος, μάλλον, γιατί αυτός τότε, μικρός, ξεροστάλιαζε μπροστά στη βιτρίνα με τις καραμέλες (τρίτη φωτογραφία)
Τι καλά ετοιμάσατε για σήμερα; Έμεινε τίποτα;
Ναι.Καλή όρεξη, για όλη τη βδομάδα.(Για τη συνέχεια θα ανανεώσουμε τας ευχάς)
Κοίτα να δεις τώρα τι θέμα έβαλε η παλιά μαθήτρια ! και μάλιστα με ένα τόσο αφοπλιστικό διαφορετικό επιχείρημα. Μια πρόταση-διαπίστωση, την οποία δεν ...λογαριάζεις ότι υπάρχει αλλά τσουπ ! να την στο τραπέζι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το πουθενά δηλαδή σε κάνει να την κοιτάς αποσβολωμένος.
Αλλά να Διονύση μου που η λύση βρίσκεται και είναι και πολύ όμορφη.
Τελικά κοίτα να δεις τι ζητήματα πέφτουν απ το πουθενά στο ....τραπέζι ε ;
Καλή Κυριακή αγαπητέ φίλε.
Ακριβώς αυτό, Γιάννη, είναι αυτό που ενθουσίασε και τον Λι. Το επιχείρημα από το .. υπερπέραν, που το συναντάς σε κάποια ζωντανά μυαλά.
ΔιαγραφήΕυτυχώς, βέβαια, δεν του κόστισε και επί της ουσίας, μιας και δεν του ματαίωσε τις προσδοκίες για ένα ωραίο δείπνο μετά ανταλλαγής ιδεών, χαμόγελων, συναισθημάτων. Και, όπως τόσο εύστοχα και χαριτωμένα το γράφεις .. στο τραπέζι πέφτουν αυτά τα ζητήματα! :-)
Σ' ευχαριστώ πολύ, καλή βδομάδα.
Πω, πω... Εξαιρετικό κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραμυθά! Τι έκπληξη!Ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση -την οποία ελπίζω να μην την κάνεις με .. την ιδιότητα του ονόματός σου!! :) Κι εδώ που τα λέμε κείμενα εξαιρετικά είναι αυτά που μεταφράζεις και που μας χαρίζεις.Και που οφείλω (και) γι' αυτό και από εδώ να σε ευχαριστήσω πολύ πολύ.
Διαγραφή(Μην ανησυχείς. Όχι στα ιαπωνικά!!) :-)
"Ένας ολόκληρος πολιτισμός της καθημερινότητας βασισμένος στο φαΐ."
ΑπάντησηΔιαγραφή========
Μήπως δεν έχει και τόσο άδικο η παλιά σου μαθήτρια;
Κάπου "παράγινε" η συνήθεια (που συν τοις άλλοις κατάντησε και εκνευριστικά βαρετή) να συναντώνται οι άνθρωποι (σώνει και καλά) σε "φαγοποτάδικα", ειδάλλως... κάτι δεν βαίνει καλώς... επί της διαδικασίας! Καλά και άγια και τα ταβερνάκια και τα άγια τσιπουράκια, αλλά νισάφι πια με τη νοοτροπία του... "θεσμοθετημένου" τόπου συναντήσεων και συζητήσεων!
Μα, Ευρυτάνα μου, αυτή είναι η ουσία της παρατήρησης. Που ίσως μόνο ένα φρέσκο, μη αλλοτριωμένο, μάτι μπορεί να κάνει. Καλά και άγια τα ταβερνάκια, η μονοδρομική σκέψη και κυρίως όταν ακολουθεί μια μαζική οδό είναι το θέμα της μαθήτριας. Θέλει η καημένη να βάλει τον κήπο, τις ιδέες, την ουσία μπροστά. Και να επανατοποθετήσει τη συνοδεία τους στη θέση .. της συνοδείας. Και φωτίζει αυτά που αφήνουμε στη σκοτεινιά.
ΔιαγραφήΤου Λι του αρέσει αυτό. Και ο φωτισμός και η αντίληψη που τον στρέφει όπου τον στρέφει.
Καλή βδομάδα
Νιώθω κάποιες ενοχές που θα προβοκάρω με το σχόλιό μου την όμορφη ατμόσφαιρα της μετά φαγητού συνάθροισης. Συγγνώμη κ. Λι but βρίσκω πιο ενδιαφέρον να συναντήσω κάποιον/α που γνωρίζω για πρώτη φορά ή έχω καιρό να δω, σε ένα παγκάκι με ωραία θέα ή στον περίπατο σ' ένα ωραίο μέρος. Όσο λιγότερο τον/την κοιτώ τόσο το καλύτερο, για αρχή, επειδή με αυτό τον τρόπο έχω τη δυνατότητα να νιώσω την αύρα του/της μέσα από τη φωνή του/της, την κίνηση χωρίς να με αποσπά η έκφραση του προσώπου του/της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα..λίγο.. κάπως.. έχω να πω επί του θέματος και ζητώ την επιείκειά σου αν είμαι εκτός θέματος:)
Καλό βραδάκι Διονύση!
Κυρία Μαρία,
ΔιαγραφήΕπικοινώνησα με τον κύριο Λι (ήταν στο εστιατόριο και δειπνούσε) και μου είπε να σας μεταφέρω πως δεν έχει κανένα παράπονο από σας. Μπορείτε, είπε, να πιάσετε όποιο παγκάκι θέλετε, αυτός δε θα το διεκδικήσει κλπ κι αμέσως έψαξε για το σερβιτόρο, για να παραγγείλει λίγο κρασάκι ακόμα. Θα πιει στην υγειά σας και να μην έχετε, λέει, καμία μα καμία ενοχή.
ΥΓ. Εκτός θέματος; Γιατί; Ποιο είναι το θέμα;; :-)
Καλό βράδυ, Μαρία
Σα να λέμε πασατέμπο και παγκάκι δηλαδή αντί για φαγητό...δεν είναι κι άσχημα, αρκεί να μην πεινάς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά μάλλον πεινάγατε και οι δύο!
Η γνώμη μου είναι ότι μπορούν να γίνουν τα πράγματα κι έτσι κι αλλιώς, ανάλογα την περίσταση!
Καλό βράδυ!
ΜεΜαρία μου, μα ακριβώς γι' αυτό που γράφεις μπορούμε και μιλάμε και μιλάμε και μιλάμε.. Επειδή όλα μπορούν να γίνουν και έτσι κι αλλιώς κι έτσι κι εμείς μπορούμε να υποστηρίζουμε τα πάντα περίπου!
ΔιαγραφήΑυτή πάντως η συνθετότητα, πες την ποικιλία, έχει τη γοητεία της, ε;
(Χα! Κι εσύ χωρίς πασατέμπο δε βλέπεις το παγκάκι, ε;Πρόσεχε! Έτσι αρχίζουν όλοι!! :-) )
Φιλιά!
Χαχα...και να σκεφτείς δεν έχω φάει ποτέ πασατέμπο σε παγκάκι!!
ΔιαγραφήΑλλά στο μυαλό μας τα έχουμε συνδέσει λίγο πολύ! Να δεις που γι' αυτό ευθύνονται οι ελληνικές ταινίες!
Να και τα θετικά των "αλλά" και των αντιθετικών συνδέσμων που μπορούν να δώσουν μια πιο όμορφη εναλλακτική οπτική, η οποία μάλιστα ... πλημμυρίζει το τοπίο χρυσόσκονη!! Ψηφιζω θέαση του Λι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου απ'το βουνό...
Τι να πεις κι εσύ, καημένο φιρικάκι, εδώδιμον πράμα κι εσύ, όνομα και πράμα, κατευθείαν για Χρυσόσκονη!Μα εκεί που ζεις, Όλγα, το βουνό και η φύση είναι τόσο πανταχού παρόντα που ίσως καθόλου δε σου λείπουν για να τα αποζητήσεις σε μία "ειδική" βόλτα.
ΔιαγραφήΌπως και να έχει, ο κύριος Λι έχει καταγράψει την ψήφο σου και σχεδιάζει ήδη ταξίδι στο βουνό των Κενταύρων, με ειδικό χάρτη των ταβερνών της περιοχής, περιμένοντας να τον ξεναγήσεις μετά ποτών και μεζέδων περιωπής!
Κι εδώ που τα λέμε, δεν έχει και πολύ άδικο. Συνυπογράφω κι εγώ. Το βουνό σας ψηφίζεται ασυζητητί ως κορυφαίο, συμπεριλαμβανομένων και των γαστρονομικών απολαύσεων.
Ουφ! Γέμισα απωθημένα μέχρι να συμπληρώσω αυτό το σχόλιο!
Καλησπέρες πολλές
Μα ζω εδώ, ακριβώς γιατί μονίμως αποζητουσα μια τέτοια βόλτα! (Δυο μέρες κατέβηκα Αθήνα για υποχρεώσεις και γύρισα πισω οδηγώντας ξεθεωμενη μες στην νυχτα και τη βροχή γιατί δεν άντεχα άλλο ένα βράδυ εκεί).ΑΛΛΑ η βόλτα (που δεν την απορριπτω σαν μια αρχική πρόταση) οδηγεί και σε μια στάση για τσιπουρακι και το τσιπουρακι θέλει μεζέ! Κάπως έτσι!!! Μα μπορεί να γίνει ολοκληρωμένη κουβέντα χωρίς κρασάκι ή τσίπουρο; Πώς θα περάσει στην επόμενη διάσταση;
ΔιαγραφήΑναμένω με χαρά τον κύριο Λι! Μακάρι να'ρθει! Θα βάλω τα δυνατά μου για την ξενάγηση! Θέλουν προσοχή οι "γαστρονομικοι χάρτες", γιατί γενικότερα παραγιναμε "τουριστικοί" κι εδώ...
Ξανακαλησπέρες!
Καλά είναι τα ταβερνάκια και τα μεζεδοπωλεία αλλά και τα παγκάκια, και τα πεζούλια. Όρεξη να χεις να βρεθείς και να συζητήσεις. Το μέρος δεν μετράει. Παίζει ρόλο ο καιρός όμως. Και επειδή χειμωνιάζει το κρασάκι θα μας ζεστάνει, ναι; Και επειδή ξεροσφύρι χτυπάει στο κεφάλι, λίγα μεζεδάκια είναι ό,τι πρέπει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα κ Λι!!!
Βρε Άννα, μέχρι να γράψεις το σχόλιο το γέμισες με καλούδια το τραπέζι!!
ΔιαγραφήΑλλά σοφά πράττεις. Ε, όχι, ξεροσφύρι χτυπάει, χτυπάει!
ΥΓ. Το κρασάκι να είναι κόκκινο;
Καλή σου βδομάδα :-)
Ναι κόκκινο και δροσερό όπως μ'αρέσει...
ΔιαγραφήΔιάβασα την ανάρτηση, μετά διάβασα όοοολα τα σχόλια στο μπουφέ, έ και μετά ξέχασα τι έγραφε η ανάρτηση. Συγνώμη αλλά σήμερα δεν θα πάω να διαβάσω για να απαντήσω, ο συναγωνισμός των πιάτων στο μπουφέ είναι ανωτάτης γαστριμαργικής... άλλο επίπεδο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που απλά γνωρίζω είναι πως, Αχμμ ναι μεν ο ένας δαίμονας είναι αυτός του στομαχιού αλλά ο άλλος είναι αυτός τον γεννητικών οργάνων.
Άσχετο, η σπιρτάδα και η φρεσκάδα δεν μπορούν ποτέ να γοητεύσουν τόσο το κύριο ρου και τελικά να αλλάξουν τα γεγονότα?
Συγνώμη αλλά έχω ξεκαρδιστεί στα γέλια.(με εμένα γελάω) Κύριε Λι, καταλάβατε τι σας ζητούσε η παλιά σας μαθήτρια?
Μάνια μου, είναι σαφές: Ο ρόλος σου είναι να επιτείνεις το μαρτύριο του κυρίου Λι, ε; Κοίταξε: Ο κύριος Λι ή πραγματικά αφελής είναι ή πραγματικά θέλει πολύ να είναι αφελής. Κι αυτό απαιτεί να χρησιμοποιεί πολύ τα όρια. Γιατί και η σπιρτάδα και η φρεσκάδα και πολλές άλλες λεξούλες που λήγουν σε -άδα είναι εξαιρετικά γοητευτικές και ελκυστικές, έτσι που να χρειάζεται να βάζεις πετρούλες στο ρυάκι για να αλλάζεις συνεχώς την πορεία του ρου. Καθόλου δεν πειράζει(;) όμως. Έτσι κι αλλιώς το νεράκι γάργαρο ρέει παντού.
ΔιαγραφήΥΓ. Δαίμονας, ε; Είχε δίκιο ο Μάρκες με το "Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων", ε; Εμ..
Γεια σου, Μάνια!
Αμ δεν την είδα εγώ την κοτρονα τεράστια χωρίς το παλιά και με κομα «δεν σε πιάνω, μαθήτρια» Μια φορ μαθήτρια για παντα μαθήτρια!
ΔιαγραφήΤσου δεν διαβάζω ούτε για τους προσωκρατικους ούτε γαι τον άλλο το νεκατι δεν θυμαμαι εγώ μαθήτρια δεν γίνομαι πειράζει ; ( είπε ο αυθορμητισμός ) δασκαλοι σου λέει ο αλλος ... και γιατί αυτός ο τίτλος που ακόμη δεν έχω καταλάβει ; Αααα αυτό θα το ψάξω στον δωτεινο παντογνώστη (γουγληΣ)
Πάνω από την ταραχή του νου υπάρχει η ειρ´ηνη της καρδιας
Υπογραφή η βαθεια νυχτωμένη Χαχαχ
Είτε ψάχνεις στο γούγλη, είτε όχι, είτε γίνεσαι μαθήτρια είτε όχι, είτε ξέρεις είτε δεν ξέρεις, πάντα απολαυστικές οι απαντήσεις σου!
ΔιαγραφήΥΓ. Να δούμε και οι άλλοι που δεν είναι βαθιά νυχτωμένοι πώς θα ξημερώσουν! :-)
Φιλιά, υπερατλαντικά
Νομίζω πως κάθε τι, θέλει το χώρο του! Για παράδειγμα στον απογευματινό καφέ έξω, σε μαγαζί, εγώ πίνω το τσάι μου (#ξενέρωτη), αλλά το βράδυ, το θέλει το μεζεδάκι του ή το πρωί, κοντά στο φαγητό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλωστε, το λέει κι ο λαός: νηστικό αρκούδι δε χορεύει, πόσο μάλλον να σκέφτεται!
Νομίζω πως το να καθόμαστε γύρω από το τραπέζι, δημιουργεί ένα δέσιμο κι αυτό το δέσιμο για μένα σημαίνει πολλά και δε θέλω ποτέ να αλλάξει!
Καλό ξημέρωμα :)
Γεια σου, Μαρίνα. Κι εγώ έτσι αισθάνομαι το τραπέζι. Και για μένα σημαίνει πολλά, ούτε κι εγώ θέλω ν' αλλάξει και συμπληρώνω πως αυτό που δημιουργεί το δέσιμο είναι κυρίως τα φαγητά. Ικανοποιημένοι καθώς, οι άνθρωποι, μπορεί να έχουν ολάνοιχτες τς διόδους επικοινωνίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά, να 'σαι καλά!
Καταρχάς, ας μου επιτραπεί να σκορπίσω μερικές καρδούλες ολούθε μπροστά σε τέτοιες συναντήσεις, δασκάλου με μαθητή. Πόσο χαίρομαι τους δασκάλους που δεν είναι σνομπαρίες με τους μαθητές τους - μοιραία είναι αυτοί που συγκαταλέγονται στους Δασκάλους. Κατά δεύτερον, ας δούμε κι αυτή την ανάγκη, του να βρισκόμαστε σε φαγοποτάδικα, ως 2 σε 1: όπως είναι αδήριτη ανάγκη το να τρεφόμαστε, τέτοια είναι κι η ανάγκη μας για επικοινωνία. Φαντάσου, τι εσωτερικός κορεσμός επιτυγχάνεται όταν αυτά τα δυο συμπέφτουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Πάλι καλά που ο κύριος Λι δεν έχει εμένα μαθήτρια, που λατρεύω το περπάτημα. Θα γέμιζε το... τραπέζι τού τσαγκάρη με τα προς διόρθωση παπούτσια του.
Όχι, δυστυχώς δε σε είχε μαθήτρια ο κύριος Λι, Λυσσιπίδιον. Πολύ καλά θα έκανε να του είχε συμβεί και πολύ ευτυχής θα ήταν. Και καινούρια παπουτσάκια θα είχε, και μια και λέμε και για παπουτσάκια και σε φαγοποτάδικα θα ξημεροβραδιαζότανε μαζί της, αφού και στους δυο θα άρεσε αυτό το 2 σε ένα (αδήριτη! αδήριτη ανάγκη, δε λες τίποτα!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τις συναντήσεις που λες, μόνο σνομπαρία δε μπορούν να "πουλάνε" οι καθηγητές στους μαθητές τους. Εκ των πραγμάτων αυτοί έχουν γνώσεις και πείρα, αλλά έχουν τόσα πολλά να πάρουν από τους μαθητές τους που θα έπρεπε να θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς, όταν θα μπορούν να ακούνε τη φρέσκια τους σκέψη και τη διψασμένη για ζωή ματιά τους.
Λοιπόν, κάνω κράτηση, ε; :-)
Α! Τον είχα που τον είχα αγαπήσει τον κύριο Λι για την εγγύτητά του (πόσο αληθινό αυτό που λέει, ε; η μαγεία τής αλληλεπίδρασης, βλέπεις), τώρα, όμως, νομίζω πως τον λάτρεψα... Κάπου εκεί με τα παπουτσάκια εντός πιάτου, εκεί πρέπει να έγινε η ζημιά. Μερακλής ο κύριος Λι. Μ' αρέσει!
ΔιαγραφήΒεβαίως και να κάνεις. Παπουτσάκια, ε; Πωωω! Ακονίζω το πιρούνι μου, το οποίο -μετά από τόσο περπάτημα- πετάει ίσαμε και σπίθες.