Κυριακή 29 Απριλίου 2018

λόγια του αέρα




            Το μικρό κι ασήμαντο που ανοίγει διάπλατο το παράθυρο στη ζωή είχε συναντήσει κάποτε ο κύριος Λι και στο Ζορμπά του Καζαντζάκη. Μετά από την περίοδο που έζησαν μαζί οι δυο ήρωες του έργου, ο συγγραφέας και ο Ζορμπάς, παίρνουν ο καθένας το δρόμο του. Περνάει καιρός χωρίς να επικοινωνούν. Και μια μέρα, στο Βερολίνο, ο συγγραφέας λαμβάνει ένα τηλεγράφημα  απ’ τον Ζορμπά: «Εύρον πρασίνην πέτραν ωραιοτάτην˙ ελθέ αμέσως. Ζορμπάς».
           Το θυμάται τώρα που πετάει με τη Μικρή του Φίλη ο κύριος Λι για Βερολίνο. Φοβάται πολύ τ’ αεροπλάνα η Μικρή Φίλη, τα απολαμβάνει ο Λι. Την πειράζει, για να διασκεδάσει τους φόβους της:
          - Ξέρεις πώς κλίνεται η πτήση, ρωτάει.
          -Εκείνη καταλαβαίνει τις προθέσεις του κι απλώς καταφέρνει να του χαρίσει ένα, μάλλον μισό, χαμόγελο.
          - Η πτήση .. της πτώσης.., κάνει πως κλίνει ο Λι και ξεκαρδίζεται στα γέλια.
          Τρώει μία με το διαφημιστικό στο κεφάλι και γελάει ακόμα περισσότερο.
          Η Μικρή Φίλη αποφασίζει να τον αντιμετωπίσει. Του εξηγεί:
          - Ξέρεις γιατί γελάς; Γελάς γιατί δεν πιστεύεις ότι θα σου συμβεί εσένα η πτώση. Γιατί την  αποδιώχνεις αυτή τη σκέψη.
          Την κοιτούσε χαμογελαστός ακόμα, ωστόσο όλο και πιο συγκεντρωμένος.
          - Για συνέχισε, να δω πού το πας.
          - Συνεχίζω, αλλά δε θα με διακόψεις κατά την προσφιλή σου συνήθεια.
          - Ω, όχι, θα σ’ αφήσω να μιλάς κι εγώ θα απολαμβάνω την πτώσ .. ε.. την πτήση μας, είπε και γύρισε ελαφρά προς το παράθυρο που ανοιγόταν στο άπειρο του ουρανού. «Λοιπόν, τι θα έλεγες;»
          - Άκουσε, Λάμπρο, σοβαρά τώρα. Τη φοβούνται όλοι την πτώση. Την τρέμουν. Τη φοβόμαστε τόσο που δεν την πιστεύουμε. Υιοθετούμε ρουτίνες που μας αρέσει να ξεγελιόμαστε πως θα κρατήσουν για πάντα˙ το ευμετάβλητο των πραγμάτων είναι για τους άλλους˙ παριστάνουμε πως μας ανήκει δικαιωματικά η αδιατάρακτη συνέχεια, πως τίποτα δε θα γκρεμίσει την ισορροπία μας˙ σφυρίζουμε ανέμελοι  στο πεδίο της μάχης -  κι ας σκάνε οι οβίδες δίπλα μας, ας παρακολουθούμε τις αιφνίδιες πτώσεις εχθρών και φίλων˙ αποδιώχνουμε κάθε δυσοίωνη σκέψη, ούτε καν τα ονόματα των πραγμάτων δεν προφέρουμε, λες κι αν δεν τα προφέρουμε δε θα συμβαίνουν: «έφυγε», δεν πέθανε, «η κακιά αρρώστια», όχι ο καρκίνος˙ κι απ’  την άλλη: « τον πρόδωσε η καρδιά του» -  λες και είχε συνάψει συμφωνία πως θα χτυπούσε εσαεί, εις τους αιώνας των αιώνων.
          - Τελικά τα κατάφερες. Σοβαρέψαμε.
          Του χάρισε το δεύτερο χαμόγελο της πτήσης. Πιο ζεστό απ’ αυτό που μοίραζε αργότερα η αεροσυνοδός περνώντας να ελέγξει αν είχαν βάλει όλοι τις ζώνες για την προσγείωση.
          - Βλέπεις, απευθύνθηκε στη Μικρή του Φίλη, ασφαλίζοντας και τη δική του. Ζώνες, σωσσίβια, αλεξίπτωτα, φρένα, συστήματα ελέγχου.. Αγωνίζεται ο καημένος ο άνθρωπος ενάντια στην πτώση. Κάνει ό,τι μπορεί.
          -Ναι. Ξέροντας ότι δεν μπορεί, όμως. Και γι’ αυτό είναι σπουδαίος! Δεν έχω δίκιο, κύριε Λι μου;
          - Πφ! Λόγια του αέρα!
          - Καλά, καλά. Κράτα μου το χέρι τώρα˙ φοβάμαι πολύ την προσγείωση.
          Δυο άνθρωποι στον αέρα, πιασμένοι απ’ το χέρι. Αυτός ο κόσμος έχει μια απέραντη γλύκα, σκέφτεται ο κύριος Λι.


27 σχόλια:

  1. Να πω οτι μούφτιαξες την Κυριακή, βγάζοντας επάνω ο τι προσπαθούμε ματαίως να κρύψουμε....Κι όμως "Αυτός ο κόσμος έχει μια απέραντη γλύκα"
    Καλημέρα-(αλλά κι αυτές οι οβίδες που σκάνε...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη, τι χαρά να είσαι εδώ!Φαντάζεσαι πως ό,τι πιο πολύ θέλουν αυτά τα κειμενάκια είναι η επικοινωνία με τους φίλους..Καταφύγια από τις οβίδες προσπαθούν να φτιάχνουν. Και μια και το λέμε, ποια ταινία του Κουστουρίτσα ήταν που γίνεται ένας γάμος(;) σε ένα καταφύγιο κι ενώ έξω ο κόσμος σπαράσσεται, οι μέσα (τραγικά) γλεντάνε;

      Κι εμένα μου φτιαξες την Κυριακή! (Τόσο που λέω σε λίγο να σε πάρω τηλέφωνο να βρεθούμε! :-) )

      Διαγραφή
  2. Ο Κύριος Λι με την αγαπητή και ευφυέστατη φίλη του, που εισέβαλε ανατρεπτικά στην αδιατάρακτη ισορροπία του και τον έκανε κυριολεκτικά "άνω-κάτω".
    Όχι μόνο τον ίδιο αλλά και εμάς που μπήκαμε στο σκεπτικό της και το ακολουθήσαμε με ενδιαφέρον.
    Κοίτα να δεις τώρα συζητήσεις ....on air...
    Nαι, η ζωή και ο κόσμος έχουν μια απέραντη γλύκα.

    Διονύση μου, να περνάς πάντα καλά φίλε μου με κάθε τι όμορφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επ, επ, Γιάννη, μη λες "άνω-κάτω" στη φίλη μας! Αρκετά τρομοκρατημένη είναι από μόνη της!!! :-)

      Τέτοιες συζητήσεις on air είναι ό,τι πρέπει για να παίρνουν τα μυαλά του αέρα, του Λι. Δε θέλει και πολύ αυτός :-)

      Να 'σαι καλά, Γιάννη, καλή βδομάδα

      Διαγραφή
  3. Χαστούκι εναέριο στην αμεριμνησία μας αυτό που έγραψες Διονύση μου. Ολόσωστος ο συλλογισμός της φίλης, κι ας τρομάζουν οι αλήθειες της. Ευτυχώς σε τέτοιες ζόρικες "πτήσεις", το άγγιγμα ενός φίλου λειτουργεί ως αντίδοτο και τις γλυκαίνει...
    Καλή Πρωτομαγιά εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Μαρία,

      Σωστός ο συλλογισμός της φίλης, αλλά εμείς όλο και μπλέκουμε. Είχαμε τον Λι με τους λοξούς συλλογισμούς του, χρεωνόμαστε και τη Μικρή του Φίλη τώρα,να δούμε πού θα πάει η βαλίτσα (μετά το Βερολίνο, βεβαίως!)

      Κι εγώ λέω πως έχεις δίκιο: Πόσο γλυκιά η παρουσία ενός φίλου, μιας αλήθειας, τέλος πάντων, στην εν γένει ζόρικη πτήση, ε; Στεφάνι δροσερό μέσα από τη "ζέστα" του σφαγείου, που λέει κι ο συνονόματος, για να συναντιόμαστε τις τρελές πρωτομαγιές..
      Καλό μήνα και σε σένα, Μαρία.

      Διαγραφή
  4. Πόσα μηνύματα περνάει αυτο το υπέροχο κειμενάκι σου μίστερ Λι μου !!!
    Είναι τόσα αυτα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε όσο κι αν προσπαθούμε είναι όμως και τόσα που ενώ μπορούμε να τα ελέγξουμε .. Στρίβουμε το κεφάλι !! Εξαιρετικός Όπως πάντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ, Μαρία. Ναι, παλιά τεχνική το .. "στρίβειν δια του αρραβώνος", που έλεγε κι η παλιά ταινία. Βιρτουόζοι οι περισσότεροι σ' αυτό. Αλλά, ας μην αυτομαστιγωνόμαστε. Πιθανώς να είναι και καμιά φορά αναγκαία κίνηση για τη διατήρηση της ισορροπίας μας.

      Καλό μας βράδυ.

      Διαγραφή
  5. Δεν μου αρέσει οτιδήποτε δε μπορώ να ελέγξω, το φοβάμαι. Οι πτήσεις είναι ένα απ' αυτά. Συμφωνώ λοιπόν με την άποψη της Μικρής Φίλης και τη θαυμάζω για τη ψυχραιμία της, να τη μοιραστεί κιόλας.
    Κρατώ την αισιοδοξία του ότι "ο κόσμος έχει μια απέραντη γλύκα" και εύχομαι να μη ξεχνά να μας το δείχνει και να μη βαριόμαστε να το ανακαλύπτουμε σε κάθε ευκαιρία.
    Καλή βδομάδα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα, εύχομαι και ελπίζω πως σύντομα θα έχεις την ευκαιρία να ξεπεράσεις το φόβο των πτήσεων - τόσο, τουλάχιστον, ώστε να μην αναβάλεις κάποιο ταξίδι σου. Κι εκεί ψηλά, καθώς θα είσαι, ίσως και με την αφορμή ενός χεριού που θα σε κρατάει, να νιώσεις ότι, παρά το φόβο, παρά τους φόβους, η ζωή έχει μια απέραντη γλύκα :-)

      Καλή βδομάδα, καλό μήνα!

      Διαγραφή
  6. Πάντα αναρωτιόμουν τι φοβόμαστε πραγματικά. Το τέλος ή να μην υποφέρουμε στο τέλος; Ο φόβος είναι αμυντική λειτουργία του ανθρώπου και μας προστατεύει από το κακό. Το τέλος όμως είναι αναπόφευκτο, άρα μας προστατεύει μάλλον από το υποφέρειν... Ευχή μου όλοι να έχουν ένα «χέρι» να πιάσουν όταν έλθει η «πτώση»...
    Κύριε Λι, φαίνεστε ατρόμητος! Φιλιά και καλό ταξίδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλα μου ντε. Νομίζω πως φοβόμαστε τον τρόπο, γιατί το ίδιο το τέλος μας ξεπερνάει. Αλλά, ας το ξεπεράσουμε κι εμείς, ως συζήτηση, να υποδεχτούμε πιο χρωματιστά τον αυριανό Μάη..

      Όσο για τον Λι, ο θεός κι η ψυχούλα του. Αν το να δείχνει ατρόμητος βοηθάει, προσπαθεί να γίνεται. με πολύ αμφίβολα αποτελέσματα, πάντως. Αυτό το γνωρίζει η κάθε περαστική κατσαρίδα!

      Τα φιλιά μας - και για το μήνα που μπαίνει.

      Διαγραφή
  7. Πόσο μου αρέσουν αυτά αέρινα πετάγματα, αυτοί οι διάλογοι που σε πάνε από τη γη στους αιθέρες και πάλι κάτω για μια ανάσα...
    Τώρα αν θα είναι πτήσεις ή πτώσεις, μήπως εξαρτάται απ΄τα φτερά που έχει βγάλει ο καθένας;
    Άργησα να επισκεφτώ τον κύριο Λι και τους συνεπιβάτες του, μάλλον γιατί αυτός ο σκονισμένος αέρας που λυσσομανά δεν μου επέτρεψε την απογείωση!
    Α Φιλιά πολύ γλυκά και διόλου πεταχτά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άιναφέτς μου, εσύ με τέτοια φτερά, πώς επιτρέπεις σε ένα σκονισμένον αέρα να σου εξαρτά την απογείωση; Έτσι κι αλλιώς, πάντως, απογειώθηκες! Μήπως κάποιος πρέπει να πει δυο λογάκια σ' αυτόν τον παλιοαέρα;

      Χαίρομαι που κι εδώ εντάσσεις τον προβληματισμό στον προσωπικό εξοπλισμό του καθένα ("εξαρτάται από τα φτερά που έχει βγάλει ο καθένας", λες) Να και μια μικρή υποστήριξη απ' τον Ελύτη: "Εμπρός λοιπόν.
      Από σένα εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή."

      Φιλιά ελήφθησαν, όβερ. Ανταποδίδουμε.

      Διαγραφή
  8. Ααα τι δηλαδή ;
    Είναι μικρό κι ασήμαντο μια ωραιότατη πράσινη πέτρα ;
    Και γιατί μου το είπες * ;;;;; μπουυχουχουυυυυυυυ


    * Η αντίδραση της μικρής όταν μετά απο μεγάλη επιμονή της παραδέχτηκα κι εγώ οτι δεν υπάρχει Άη Βασίλης :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένας φίλος, στην ανάκριση του γιου του περί της υπάρξεως του Άη Βασίλη, του έβαλε ένα τραγούδι του Δεληβοριά, όπου κι ο στίχος "τον Αη Βασίλη τον λέγαν μπαμπά"(https://www.youtube.com/watch?v=vKB5GAA7J5k), τον οποί τον τραγουδούσε δυνατά στο αυτί του μικρού με νόημα. Ενοχλημένος ο μικρός, άρχισε να πεισμώνει και να φωνάζει: " Εγώ δε σε ρώτησα πώς τον λένε τον Άη Βασίλη, σε ρώτησα αν υπάρχει!"

      Διαγραφή
  9. Σαν να μου φαίνεται πως ο γλυκός μας ο κύριος Λι φοβάται περισσότερο απ'την μικρή του φίλη ;-)
    Γι αυτό νομίζω καταφεύγει σε ακόμα πιο ...περίτεχνη "μαγική σκέψη "
    Ξορκίζει την πτώση με τον αντίθετο τρόπο ,με το να επαναλαμβάνει (εμμονικά ; )την λέξη σαν γενναίος μαχητής στο πλάι της προστατευόμενής του ;-)

    Μα ναι αυτός ο κόσμος έχει μια απέραντη γλύκα, σκέφτεται και το ξωτικό ;-)

    Καλοτάξιδοι και Καλή Πρωτομαγιά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (Ξωτικό μου, σου απαντώ εξ Αθηνών, ομφαλού της γης. Μπορεί ο Λι να πήγε όπου θέλει και να χαριεντίζεται με λόγια του αέρα, το φτωχό του βιογράφο, όμως, τον άφησε εδώ να δουλεύει για την υστεροφημία του αφεντικού του.)

      Και, επίσης, να σε συγχαρώ: Και βέβαια φοβάται πολύ ο Λι. Και τον ίσκιο του ακόμα. Τον καθρέφτη του, πάντως, σίγουρα. Προσπαθεί να εξασκηθεί στην τέχνη της μετατροπής αυτού του τεράστιου υπαρξιακού φόβου σε χαρά ζωής, αλλά αναγνωρίζει ότι αυτά δεν είναι καθόλου εύκολα πράγματα. Αναγνωρίζει, επίσης, ότι εύκολα-δύσκολα, πάντως κι αυτά στην απέραντη γλύκα ανήκουν.

      Καλή μας πρωτομαγιά, λοιπόν, και από τους ποικίλους συμβολισμούς της ας κρατήσουμε όποιον μας ταιριάζει, ή και όλους.

      Και, α! Ξέχασα να κομίσω τη γλαύκα: περί πτήσεων ο λόγος, οπότε: https://www.youtube.com/watch?v=WEXswZacjUg
      Γιατί εκτός από πράσινες πέτρες υπάρχουν και διακόσια μπλε φωτάκια κι ένα πορτοκαλί..

      Διαγραφή
  10. Χαχααα Κι όμως την κόμισες .
    Δεν ήξερα κανένα απ'τα τραγούδια !!!!
    Κλείσε το στόμα και σύνελθε τάχιστα :-))
    Ευχαριστώ για την επιμόρφωση .
    (M'έπιασε το νοσταλγικό με τον Παπαστεφάνου...)
    Φιλιάααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πόσες αλήθειες είπε μαζεμένες η μικρή, αλλά σοφή φίλη του κυρίου Λι!
    Πόσο φοβόμαστε όλοι την πτώση!
    Παρόλα αυτά, να που παύω να τη σκέφτομαι για άλλη μια φορά όταν φτάνω στις δυο τελευταίες προτάσεις!

    Καλό μήνα να έχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου, Μαρία! Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση της απάντησης.
      Η καλή δικαιολογία είναι ότι .. προσπαθούσα να φτιάξω κάτι ωραία τρουφάκια που είδα σε ένα καταπληκτικό μπλογκ (https://mytripssonblog.blogspot.gr/2018/05/troufakia-me-sokolata.html), αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτά μοιάζουν τόσο εύκολο και γρήγορο να γίνουν, που δε θα με πιστέψει κανείς!

      Τι ωραία που το έθεσες! Ο φόβος της πτώσης παραμερίζει για να περάσει η τρυφερότητα και η γλύκα της επαφής..

      Καλό μήνα - κι ας κάνει πως θολώνει λίγο σήμερα. Ανοιξιάτικα νάζια.. :-)

      Διαγραφή
  12. Εμένα, πάντως, δεν μου αρέσουν καθόλου οι προγραμματισμένες. Προτιμώ τις ελεύθερες πτήσεις που μου εξασφαλίζουν και ελεύθερες πτώσεις.
    Κατά τα άλλα, χάρηκα για τη γνωριμία κύριε Λι που συναντάς τους φίλους σου. Θα σε βλέπω ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Έχεις το ελεύθερο, Μαρία, για ελεύθερες. Και ό,τι ελεύθερο = και πολύ ωραίο. Ακόμα κι η πτώση. (Αυτή πολύ ωραία είναι, η συνάντηση με το έδαφος έχει ένα προβληματάκι..:-) )

    Αα, κι εγώ χάρηκα για τη γνωριμία. Είδες; Έχουν κι οι πτήσεις τα καλά τους. Τώρα σπεύδω να έρθω μια επισκεψούλα, να φέρω κανένα γλυκάκι. ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ, σε χαιρετώ και σ' ευχαριστώ. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. "...σφυρίζουμε ανέμελοι στο πεδίο της μάχης - κι ας σκάνε οι οβίδες δίπλα μας"

    =======

    Πόσο αληθινά σοφό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ, Ιχνηλάτη. Το κακό είναι ότι ταιριάζει σε πολλά επίπεδα - πέρα από το υπαρξιακό στο οποίο αναφερόταν η Μικρή Φίλη του Λι..

      Διαγραφή
  15. Το σχόλιο μου χάθηκε ή απουσιάζει ο κύριος Λι και δεν το είδατε; Ήμουν σίγουρη πως είχα περάσει!

    (να και μια μέρα μέρα για να μην προβληματίζεται με τον ύπνο μου! )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ο κύριος Λι, Νικολέττα, είναι στις επάλξεις και σε πλήρη ετοιμότητα. Τώρα είναι επιπλέον και ανήσυχος, γιατί αναρωτιέται που πάει ο Μεγάλος Αδερφός τα σχόλια. Έχει αμολήσει στα 4 σημεία του ορίζοντα πράκτορες, μαφία, KGB, CIA, τουπαμάρος, ακροβολιστές και μυστικούς, πεταλουδοκυνηγούς με απόχες και συλλέκτες ονείρων, στην προσπάθεια να επαναφέρει το σχόλιο και να το τιμήσει όπως του αξίζει! Πού θα πάει, ο επιμένων (Λι) νικά!

    (Αλήθεια, Νικολέττα, δεν έχω ιδέα. Ούτε στο μέιλ μου ήρθε κάτι, ούτε εδώ. Να, όμως, που έγινε αφορμή να πούμε μια καλησπέρα. Και τη λέμε εκ βάθους καρδίας! :-) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: