Κυριακή 6 Μαΐου 2018

ανεμόμυλοι




            Το νυχτερινό ταξίδι επιστροφής από το Βερολίνο είναι, για τον κύριο Λι και τη Μικρή του Φίλη, όπως όλα τα ταξίδια επιστροφής: πιο σιωπηλό. Ο θησαυρός του ξυπνήματος των αισθήσεων, των εικόνων, των εντυπώσεων, των στιγμών, με ένα γλυκό και ήρεμο τρόπο ταξινομείται μέσα του, πιάνει τη μικρή του γωνιά στη μνήμη, ενώ, όσο το αεροπλάνο καταπίνει τα μίλια, η σκιά της καθημερινότητας που καραδοκεί μεγαλώνει απειλητικά.
            Τη γνωρίζει καλά αυτή την πάλη της επιστροφής ο Λι, την ώρα που σα να αγωνίζεται, ματαίως αλλά και επιμόνος, το όνειρο να τρυπώσει στην πραγματικότητα. Δε θλίβεται˙ αρκείται στο χάδι που του προσφέρει το ταξίδι του, που τούτη την ώρα μετατρέπεται σιγά σιγά σε ανάμνηση, σε αγαπημένη αίσθησι που θα επιστρέφει και θα τον παίρνει..
            Το χρειάζεται το χάδι αυτό˙ γιατί ξέρει πως μπροστά του είναι δρόμοι συχνά δύσβατοι και αφιλόξενοι. Και χρειάζεσαι καταφύγια τρυφερότητας, όταν παλεύεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, όταν κοιτάζεις την πραγματικότητα κατάματα, μ’ όση δειλία κι αν έχουν τα μάτια σου. Μια δειλία που συνήθως σε σπρώχνει να μετασχηματίζεις την αλήθεια σε κάτι άλλο, για να μπορείς να την αντέχεις. Όπως και η Νόρα, στο βιβλίο της Hannah Kent «Οι καλοί» (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Ίκαρος, 2017). Το βιβλίο που είχε μαζί του στο ταξίδι ο Λι και που τώρα το ανοίγει για να ξαναδεί το απόσπασμα.
            Αρχές του 19ου αιώνα, ιρλανδική ύπαιθρος. Η Νόρα χάνει μέσα στην ίδια χρονιά τον άντρα της και την κόρη της. Στο σπίτι της πια μόνο το πένθος και αυτή. Και ο τετράχρονος εγγονός της. Που όμως δεν περπατάει, δε μιλάει, αρρωσταίνει συνέχεια, βασανίζεται και τη βασανίζει. Βαρύ το φορτίο της, ασήκωτο. Και πείθεται η Νόρα από τη γριά Νανς, που ξέρει τα στοιχειά και τα βοτάνια, τα μαντζούνια και τα ξωτικά, που έχει τη γνώση του υπερβατικού, πείθεται η Νόρα, γιατί έχει ανάγκη να πειστεί, γιατί είναι ασήκωτο να μην πειστεί, πείθεται ότι το σωματικά και διανοητικά ανάπηρο παιδί στο σπίτι της δεν είναι  ο εγγονός της, αλλά ένα ξωτικό που, αν το ξεφορτωθεί, το εγγονάκι θα γυρίσει πίσω:
«          - Κι εσύ, κυρία Λίχι, που μέχρι τώρα έζησες τίμια και σωστά, την πίστεψες αυτή τη γυναίκα, όταν σου είπε ότι ο παραλυτικός εγγονός σου ήταν ξωτικό;
            - Παραλυτικός;
            - Που δεν μπορούσε να περπατήσει.
            Η Νόρα σκούπισε τα δακρυσμένα της μάτια με το σάλι της.
            - Τι θα πει αυτή η λέξη; Πώς τη λένε;
            - Παραλυτικός. Τη λένε οι γιατροί για να περιγράψουν παιδιά σαν το δικό σου εγγόνι, που δεν μπορούν να κουνήσουν τα πόδια τους ή τα χέρια τους ή τίποτα. Είναι μια αρρώστια γνωστή, κυρία Λίχι. Η αρρώστια της ακινησίας. Ο ιατροδικαστής και οι βοηθοί του είπαν πως αυτήν την αρρώστια είχε ο Μίχολ.
            - Όχι. Δεν ήταν αρρώστια. Δεν ήταν ο Μίχολ.
            - Ήταν, κυρία Λίχι. Ο άντρας έγειρε απότομα προς τα εμπρός. “ Κι όλες αυτές οι κουβέντες, τα λόγια για τις νεράιδες. Οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να πιστέψουν ό,τι να ’ναι, για να μην αναγκαστούν να δουν την αλήθεια». (σελ. 405-6).

            «Χρειάζεται άσκηση η κατά μέτωπο αντιμετώπιση της αλήθειας», σκέφτεται ο κύριος Λι. «Επίπονη και επίμονη άσκηση».
             Και γαληνεμένος από τη χαϊδευτική επίδραση του ταξιδιού και της ώρας, στρέφει το πρόσωπό του να δει τη Μικρή του Φίλη. Καθώς τη βλέπει ακίνητη και φορώντας τη μάσκα ύπνου της, χαμογελάει στη σκέψη ότι να, τώρα στήνει με τη φαντασία της έναν ολόκληρο κόσμο, επιχειρώντας να αποδράσει από την πραγματικότητα του φόβου που σημαίνει η προσγείωση γι’ αυτήν. Τον συγκινεί αυτή η ανθρώπινη ιδιότητα και ξέρει πως, όσο κι αν κάνει το θηρίο, υπάγεται και αυτός  σ’ αυτή.

20 σχόλια:

  1. Έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο ο αγαπητός Κύριος Λι να μεταδίδει μια συγκίνηση σε μας γύρω.
    Δεν μπορώ να αποδώσω το γιατί αλλά τον έχει.
    Και είναι πολύ έντονος και χαρακτηριστικός.
    Καλή συνέχεια φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ, Γιάννη. Η αλήθεια είναι πως η συγκίνηση φτάνει σε όποιον μπορεί να τη νιώσει, αυτά τα πράγματα μοιράζονται.
      Και η χαρά αυτή η μοιρασιά είναι.

      Να 'σαι καλά και πάλι.

      Διαγραφή
  2. Αυτά τα "καταφύγια τρυφερότητας", σε άγριους καιρούς πολέμου κι αυτός ο παρηγορητικός σου λόγος Διονύση, είναι μια μικρή απόδραση στους ορίζοντες της σκέψης σου.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, Μαρία,
      Δυστυχώς τα"καταφύγια τρυφερότητας", ως έννοια, έχουν μια διάθεση παθητική, ηττοπαθή. Θα ήθελα να φαντάζομαι την αθωότητα να "χτυπάει με το δριμύ του μαύρου" τους άγριους καιρούς, να απλώνεται θαρραλέα στον ήλιο και να μην ψάχνει φοβισμένη καταφύγια. Να μετατρέπεται σε δίκαιο αγώνα και να ορίζει την άνοιξη.
      Αν ζητήσει βοήθεια, είμαστε έτοιμοι, ε; :-)

      Καλή σου βδομάδα

      Διαγραφή
  3. Πόσο δύσκολο μας είναι άραγε να παλέψουμε με αυτό που είναι, αγνοώντας την πραγματικότητα;
    "Τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας… Και η μεγαλύτερη τρέλα απ’ όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι". Απ' τον "Δον Κιχώτη", μια και αναφέρεσαι σε Ανεμόμυλους και όχι τυχαία!
    Ένα ταξίδι, ένα βιβλίο, μια επίσκεψη σε blog φίλου, είναι μια γλυκιά ανάπαυλα από αυτό που είναι τώρα...
    Άλλοι πάλι, για να μην αντιμετωπίσουν το "εδώ και τώρα" εφευρίσκουν ξόρκια και λόγια για νεράιδες, αλλά την Αλήθεια, κύριε Λι, μήπως μόνο στο παρόν και στο μαγικό σου τώρα μπορείς να τη βρεις;
    "Χρειάζεται άσκηση η κατά μέτωπο αντιμετώπιση της αλήθειας», σκέφτεται ο κύριος Λι ή μήπως (πολλά τα μήπως!) απλά θέλει επίγνωση;
    Ο κύριος Λι, πριν προσ-γειωθεί στην όποια πραγματικότητα, θέτει ερωτήματα και είναι όμορφο να θέτεις ερωτήματα και να τα αφήνεις να τα σκορπούν οι ανεμόμυλοι του νου μας!
    Οι απαντήσεις πάντα έρχονται, μόνο που δεν ξέρουμε το πότε! ;-)
    Φιλιά Αληθινά και Ανεμοσκορπισμένα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμ, γι' αυτό και μάγισσα: Πώς χώρεσες, Άιναφετς, τόσα πολλά σε ένα σχόλιο;
      Υπέροχο το απόσπασμα του Θερβάντες, ε; Και βέβαια καθόλου τυχαίοι οι ανεμόμυλοι του τίτλου, αλλά και ο Κιχώτης της φωτογραφίας, καθώς και ο αντικατοπτρισμός του στη δεύτερη. Δεν ξέρω αν είναι και τυχαία η διαχρονική επιτυχία του έργου..

      Ούτε και ξέρω αν μπορεί κανείς να βρει την αλήθεια και στο τώρα, από τη στιγμή που το έχει κάνει παιδί του παρελθόντος και βάση του αύριο.Αν ξέραμε, ίσως δε θα θέταμε και τόσα ερωτήματα, που, όντως, είναι τροφή για τους ανεμόμυλους του νου μας και ταυτόχρονα μας δίνουν και τη χαρά της κουβέντας τους.

      Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ (και) γι' αυτή την κουβέντα

      Διαγραφή
  4. Αν χρειάζεται άσκηση λέει. Καθημερινή, αρκετή.
    Όμως ο κύριος Λ, να είναι ευγνώμων που έζησε το ταξίδι και είχε και ωραίο βιβλίο μαζί. Να σκέφτεται τώρα τις καλοκαιρινές του διακοπές που επίσης πλησιάζουν. Άλλοι δεν μπορούν να πάνε σε ένα νησάκι...Συγνώμη για την απότομη ...προσγείωση σε αυτή την πραγματικότητα. :P :P

    Καλό μήνα!
    Καλύτερο για όλους. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, roadartist μου καλή, δε φαντάζεσαι πόσο ευγνώμων είναι ο Λι για το ταξίδι, για το βιβλίο, για τα ταξίδια, για τα βιβλία, για κάθε του στιγμή. Σ' αυτή την κατεύθυνση κάτι καταφέρνει. Τόσο, που κι αν δεν πάει διακοπές, πάλι ευγνώμων θα είναι σε κάτι (άλλο..)
      Και όχι, δε ζει στον Άρη - όσο κι αν είναι προϊόν μυθοπλασίας. Στην ίδια πραγματικότητα προσγειώνεται καθημερινά, σ'αυτό το πεδίο της επίπονης άσκησης για την αντιμετώπιση της αλήθειας..) Πείσμα, όμως. - το τραγουδούσε κι ο Moustaki κάποτε: Jamais désésperer! :-)

      Πολλά φιλιά

      Διαγραφή
  5. Τόσο άσχημη είναι η πραγματικότητα, κύριε Λι; Δεν υπάρχει τρόπος οι δρόμοι να πάψουν να είναι δύσβατοι κι αφιλόξενοι; Η ανάμνηση θα επιστρέφει μα θα ξαναφεύγει. Αν μετασχηματίζεις την αλήθεια σε κάτι άλλο, το ψέμα του κάποια στιγμή θα σε συνθλίψει... Ομόρφυνε το ώρα, κύριε Λι. Αγκάλιασε τα άσχημα, φύσηξε μέσα τους νέα ζωή κι άλλαξέ τα. Όσο χρόνο κι αν πάρει, όσο δύσκολο κι αν είναι. Μην φοβάσαι... Οι αναμνήσεις θα είναι συνεχίσουν να επιστρέφουν κι εσύ θα εξακολουθήσεις να μπορείς να μετασχηματίζεις την αλήθεια. Απλώς κάποια στιγμή δεν θα το έχεις πια ανάγκη. :)
    Ε και δεν θα μπορούσα να παραλείψω αυτό:
    https://www.youtube.com/watch?v=qKV9bK-CBXo

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω πώς είναι η πραγματικότητα, κυρία Φακίδα μου. Ξέρω όμως πως τα λόγια σας είναι τόσο εμπνευστικά που μπορεί να δυναμώσουν κάποιον να την αντιμετωπίσει ή και να την αλλάξει.

      Τώρα, ότι στο αμάλγαμα της ζωής συνυπάρχουν με τα ανθισμένα λιβάδια τα δύσβατα και αφιλόξενα μονοπάτια, αυτό μάλλον πρέπει να το αποδεχτούμε.Ας έχουμε λίγο νεράκι για τις ξηρασίες, που λέει κι ο Κατσαρός, και, βέβαια, ας βάλουμε στο τσουβαλάκι μας μέσα και κανένα τραγουδάκι σαν το υπέροχο που προτείνει η φίλη μας η Φακίδα και ας συμπορευτούμε.

      Φιλοφρόνως ανταποδίδω: https://www.youtube.com/watch?v=M_Ld8JGv56E

      Φιλιά

      Διαγραφή
    2. We shall overcome someday... Amen!
      Προς το παρόν δεν κατάφερα να ξεφύγω από το δαίμονα του πληκτρολογίου που μου έφαγε ένα τ.
      Καλό ξημέρωμα, Διονύση! :)

      Διαγραφή
  6. Το βραδινό ταξίδι επιστροφής από το Βερολίνο, θα ήταν σίγουρα μια όμορφη εμπειρία.
    Λατρεύω να μαζεύω τόσο απλές, μα όμορφες εμπειρίες, στο σεντούκι των αναμνήσεων μου.
    Είναι τα δικά μου καταφύγια τρυφερότητας. Και κάθε που νιώθω πως η πραγματικότητα με πνίγει, τη πολεμώ με τις πιο όμορφες στιγμές της, μέσα από το σεντούκι μου.
    Καλό ξημέρωμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οπότε, να ευχηθώ πολλά και καλά ταξίδια, στιγμές άξιες για το σεντούκι σου και ένα παχουλό σεντούκι, Μαρίνα! :-)

      Διαγραφή
  7. Eίμαι λάτρης της φαντασίας και πιστεύω πως το μεγαλύτερο προσόν του ανθρώπου σε σύγκριση με τα άλλα έμβια όντα είναι η φαντασία του. Σ' αυτήν οφείλει τα επιτεύγματά του αλλά και τα λάθη του. Η φαντασία από μόνη της είναι σημαντική ό,τι και να πούμε. Η διαχείρισή της παρουσιάζει ένα θεματάκι. Εσύ π.χ. Διονύση διαθέτεις άπειρη φαντασία και πιστεύω πως αν κάποιος σου ζητούσε να την ανταλλάξεις με κάτι άλλο...χμ..να ρισκάρω μιαν απάντηση για λογαριασμό σου; Aς ρισκάρω. Πιστεύω λοιπόν πως δεν θα δεχόσουν να την στερηθείς.
    Η παρουσίαση του βιβλίου με συγκίνησε όπως και όσα διακρίνονται μέσα απ' αυτήν.
    Καλή εβδομάδα.
    Καλό βράδυ.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιστεύω, Μαρία, ότι όλοι έχουμε φαντασία. Όπως λες κι εσύ πόσο και πώς την καλλιεργούμε είναι ένα θέμα, προς τα πού την κατευθύνουμε ένα άλλο, τη θέλουμε, π.χ, εργαλείο που βελτιώνει τον κόσμο και μας φέρνει κοντά στους ανθρώπους;
      Και μια και λέμε για "κοντά στους ανθρώπους", το βιβλίο της Hannah Kent είναι πολύ καλό σ' αυτό: να σε βοηθάει να καταλαβαίνεις ανθρώπους που η σκέψη σου είναι πολύ μακριά από τη δική τους. Να τους καταλαβαίνεις, να μην τους καταδικάζεις εύκολα και να τους απλώνεις το χέρι..

      Καλή σου βδομάδα και σένα.

      Διαγραφή
  8. Τώρα εγώ ως ξωτικό τι να πώ ;
    Πως να πείσω για την αθωότητά μου ;
    Αλλά εδώ μέσα σ'αυτό το καταφύγιο τρυφερής κατανόησης μάλλον δεν χρειάζεται . Κρατώ απλά τη θέση μου δίπλα στους ανεμόμυλους και τις νεράιδες γνωρίζοντας πως πάντα θα υπάρχουν ψυχές που θα έχουν την ανάγκη μας για ν'αντέξουν την σκληρότητα του βίου .
    Αυτό καθόλου μα καθόλου όμως δεν μ'εμποδίζει να σκαλίζω όπου χρειάζεται (κι όσο αντέχω...) να βρώ αλήθειες να τις φωτίζω και ν'αναμετριέμαι μαζί τους παρά τους φόβους μου .
    (Κι ίσως ο πιο μεγάλος φόβος είναι μήπως η αλήθεια του σήμερα αύριο αποδειχθεί ..ανεμόμυλος )
    Και τέτοια καταφύγια ήρεμης και τρυφερής σκέψης να'ξερες πόσο με δυναμώνουν !


    υγ. Εις τον βωμόν της αλήθειας δεν μπορώ παρά να παρακαλέσω να διορθώσουμε εκείνο το επιμόνω(ο)ς στην δεύτερη παράγραφο ;-)

    Φιλώ σας


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Επιτέλους,ξωτικό, σε περιμέναμε πώς και πώς να μας σώσεις από κάποιες αλήθειες που κυκλοφορούν (κι οπλοφορούν..)ελεύθερες εδώ και παντού. Αλλά, ναι, όπως το λες, πάντα θα υπάρχουν ψυχές που θα σας έχουν ανάγκη - κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί, πώς να το κάνουμε, δεν είμαστε όλοι ήρωες ν' αγωνιζόμαστε φέις του φέις, ατρόμητοι και παλικάρια, ενάντια στις βαριές αλήθειες..
    Όσο για τις αλήθειες που με τα χρόνια αλλάζουν όχθη .. εκεί, πραγματικά, ξετυλίγεται όλη η τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής. Αλλά, τέλος πάντων, αρκετά μας βάρυνε ο Λι, μην το βαραίνω κι εγώ τώρα.
    Τα καταφύγια είναι συνύπαρξης πρώτα κι ύστερα σκέψης. Και, ναι, είναι και για μένα σταγόνες μαγικού φίλτρου ..

    Όσο για το "επιμόνος", καλό μου ξωτικό, αλήθεια είναι. Με παρεκάλεσε ο κύριος Λι να το γράψω έτσι, για να υποβάλλει την αίσθηση του μοναχικού αγώνα του. Έτσι μου το είπε, προκαλώντας το ορθογραφικό μου αίσθημα. Επιμόνως το τόνιζε..Μάλλον πιστεύει, ο ψωνισμένος προϊστάμενός μου, ότι μόνος αυτός δίνει ηρωικές μάχες. Τι να κάνουμε.. Δείξτε κατανόηση στην ντόπια διανόηση..( https://www.youtube.com/watch?v=HBB293IsM0w)

    Σας ασπαζόμεθα. Ευχαριστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Aαααχαχααα τώρα το'πιασα το υπονοούμενο :-)) :-))

    Για τον κύριο Λι απεριόριστη η κατανόηση ,
    για ... τς'αλλουνούς ... με μέτρο ;-)
    :-))

    Καληνύυυυχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμ. Είχα ξεχάσει χτες να σας μεταφέρω τα εύσημα του κυρίου μου για την παρατηρητικότητα και την προσοχή σας, οι οποίες σταματούν στα μικρά και τα μεγάλα (ο-μικρόν, ω-μέγα) των γραμμών του.

      Καλημέρα, πέρα για πέρα

      Διαγραφή
  11. Έμεινα στη διαπίστωση του, και συμφωνώ.
    Το μόνο σίγουρο είναι πως αν τελικά δουλέψουμε τόσο ώστε να δούμε την αλήθεια, ο κόσμος δεν θα ναι πια ο ίδιος.

    Όντως οι σκέψεις του αγαπημένοι κύριου Λι, έχουν έναν τρόπο να μαγνητίζουν, πέρα από το να προβληματίζουν.

    Καλό ξημέρωμα εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

και οι φίλοι του κυρίου Λι είπαν: