ντολμαδάκια

            Αργό, υγρό απόγεμα καλοκαιριού. Απειλητικά θερμές οι προβλέψεις του καιρού στα δελτία. Εγκλωβισμένοι στα τείχη που οι ίδιοι ύψωσαν ή επέλεξαν, οι Αθηναίοι, επινοούν υποψίες δροσιάς.

            Ο Δίδυμος κι ο κύριος Λι περνούν, κάνοντας την αρκετά συνηθισμένη βόλτα τους,

από ένα στενό του Ψυρρή, την ώρα που στο τραπέζι της παρέας των τουριστών προσγειώνεται ένα πιάτο με ντολμαδάκια περιχυμένα με κρέμα αυγολέμονου. Έξι κεφάλια σκύβουν εξεταστικά πάνω του και κάποιοι κάτι λένε.

            Απ’ τους τυχερούς ανθρώπους του εικοστού αιώνα τα αδέρφια, ταξίδεψαν πολύ˙ αναγνωρίζουν την κίνηση των κεφαλιών, τα αντανακλαστικά του Δίδυμου ταχύτερα:

            - Είδες, Λάμπρο; Περιέργεια και ανακάλυψη γι’ αυτούς ένα πιάτο ντολμάδες, διαπιστώνει με κάποια δόση ανωτερότητας.

            - Και τι ανακάλυψη, Μπούφο! Πού να το δοκιμάσουν κιόλας!

            Ανηφόριζαν την οδό Μίκωνος, με κατεύθυνση το Μοναστηράκι, στην ιστορική αυτή συνοικία που τώρα προσφέροντας τη λοξά γοητευτική γραφικότητά της γέμιζε περιπλανώμενους τουρίστες και περαστικούς. Με αφορμή τα έξι σκυμμένα κεφάλια πάνω στο πιάτο των ντολμάδων, ο Λι κι ο αδερφός του τώρα παρατηρούν τους τουρίστες με τους οποίους διασταυρώνονται. Να κοιτάζουν τα παλιά κτίρια, τα μικρά εκκλησάκια, τα γκράφιτι που παλιρροϊκά κατέκλυσαν τους τοίχους, να κοντοστέκονται και να χαϊδεύουν κάποια γάτα, να δείχνουν με το δείκτη τεντωμένο, να συμβουλεύονται τα gps τους και να αποφασίζουν από ποιο στενό θα κατευθυνθούν – πού; Να φωτογραφίζουν σημεία και στιγμιότυπα αιχμαλωτίζοντας εικόνες ισόβια πια αιχμάλωτες σε ξένα μέρη.

            -Αυτό σου έλεγα, Λάμπρο, συμπληρώνει ο Δίδυμος. Αν το οικείο σου προσφέρει την ασφάλεια, το νέο και το ξένο σου προσφέρουν την ανακάλυψη, τη γνώση, την περιέργεια να μάθεις και να προχωρήσεις, τη χαρά και το συναρπαστικό της κατάκτησης, ακόμα και της οικειοποίησης. Και δείχνοντάς του το ζευγάρι που μάταια προσπαθούσε να συλλαβίσει το όνομα στην ταμπέλα του δρόμου, διαφωνώντας και γελώντας,

            - κοίταξέ τους, του λέει, μέσα σ’ αυτή τη χαρά ζούνε.

            - Ναι, αλλά κι εμείς που τους βλέπουμε, Μπούφο; Μήπως δεν είναι ένας καλός τρόπος να θυμόμαστε να ενεργοποιούμε τις αισθήσεις μας; Να γεμίζουμε απορίες, να γινόμαστε φιλέρευνοι, να ανανεώνουμε τη ματιά μας πάνω στα πράγματα και να ξανανακαλύπτουμε τον κόσμο, τον κόσμο μας; Εμείς γιατί ξεχάσαμε τη φωτογραφική μας στο ντουλάπι σήμερα; Δεν έχουμε να δούμε τίποτα νέο, τίποτα καινούργιο;

            - Δίκιο έχεις, Λάμπρο. Να ξαναγεννιόμαστε κάθε στιγμή, καλό το ζητούμενο. Αλλά, έλα τώρα, συμφώνησε, όχι και στα ντολμαδάκια τα πνιγμένα στην προπαρασκευασμένη κρέμα αυγολέμονου!

            Κι ενώ βγαίνουν σιγά σιγά απ’ τα στενά και αντικρύζουν  ήδη το τζαμί και το κτίριο του σταθμού στην πλατεία, ανακαλούν τα ντολμαδάκια της  μαμάς, στερεοτυπικά υπερεκτιμημένα και εξαγιασμένα στη μνήμη τους και μάλλον όχι πνιγμένα, ως συνήθως,  στο αλάτι.