μυρωδιά τσιγαρισμένου κρεμμυδιού

             «Ποδήλατοοοοοοοο!», ακούστηκε πανηγυρικά η θριαμβευτική ιαχή του μικρού, όταν αυτός, κρατημένος από το διεκπεραιωτικό χέρι του παππού, αντίκρυσε τον κύριο Λι που σχεδόν αγγίζοντάς τους περνούσε από τον για-όλες-τις-χρήσεις-πεζών ποδηλατόδρομο.

            «Προς τι η τόση χαρά;», αναρωτήθηκε. «Γιατί άραγε ενθουσιάστηκε τόσο ο μικρός;»

            Συνέχισε τις σκέψεις του ποδηλατώντας προς τη μικρή πλατεία όπου και το ραντεβού του με τον Παλιό Μαθητή. Η ιδέα ότι το πιτσιρίκι ενθουσιάστηκε γιατί αναγνώρισε το είδος ποδήλατο, ήταν δηλαδή σαν να συναντήθηκε με κάποιο κομμάτι του δικού του κόσμου, που το ήξερε και μπορεί να το είχε επιθυμήσει κιόλας, που αποτελούσε λοιπόν το οικείο μέσα σε ένα ανοίκειο ενήλικο κόσμο, η ιδέα αυτή του φάνηκε ιδιαιτέρως ικανοποιητική.

             Πόσο τρυφερή έβλεπε ο κύριος Λι την ανάγκη των ανθρώπων να χτίζουν νησίδες οικειότητας στη ζωή τους, πόσο συμπαθητική ανάγκη για να αντιμετωπίζουν τους φόβους τους για το άγνωστο. Το οικείο είναι το χέρι της μαμάς που σου χτενίζει τα μαλλιά, η κουβέρτα που σε σκεπάζει στα πρώτα κρύα του Νοέμβρη, η μυρωδιά του τσιγαρισμένου κρεμμυδιού που έρχεται από την κουζίνα κι είναι όλη η παιδική σου ηλικία, γιατί τότε μαθαίνεις να γνωρίζεις και, κυρίως, να αναγνωρίζεις τα πράγματα, τα πράγματα που μαζί με τους τόπους και τα πρόσωπα γίνονται σιγά σιγά πατρίδα σου – μπορείς να το λες γειτονιά, συνοικία, μπορεί χωριό, νησί, ιδιαίτερη πατρίδα, είναι ο οίκος σου πάντως, σπίτι και πατρίδα, αυτός που έφτιαξε το επίθετο «οικείος», δηλαδή «ο δικός μου, ο γνώριμος, αυτός που είναι κομμάτι της ζωής μου». Και που γι’ αυτό ακριβώς  μου χαρίζει μιαν αίσθηση ασφάλειας, ταυτότητας, ισορροπίας, αλήθειας. Και που γι’ αυτό χαίρομαι τόσο όταν τη βιώνω.

            «Και που με κάνει να φωνάζω ‘ποδήλατοοοοοοοο!’ , όταν αυτό μου κλείνει το μάτι σαν παλιόφιλος», καταλήγει ο κύριος Λι, ολοκληρώνοντας τον κύκλο της σκέψης του.

            Βλέπει τον εαυτό του, στη θέση του παιδιού, να αναφωνεί «χαμόγελοοοοοοο!», βλέπει τον εαυτό του να αναφωνεί «χάδιιιιιιιιιι!», βλέπει τον εαυτό του να σκιρτάει στη θέα ενός τραπεζιού στην ακροθαλασσιά, ενός αρμυρού ορίζοντα, ενός βιβλίου τυλιγμένου που προσφέρεται, βλέπει πως η ανάγκη του για οικειότητα και ο ενθουσιασμός του γι’ αυτή είναι η ίδια μ’ αυτήν του μικρού που φώναξε με έξαψη στη θέα ενός ποδήλατου.

            Το μόνο που δε βλέπει είναι ότι πάνε αρκετά λεπτά και εκατοντάδες μέτρα που προσπέρασε τη μικρή πλατεία, αφηρημένος ως συνήθως, ξεχνώντας τον αγαπημένο του Παλιό Μαθητή. Και συνεχίζει συνεπαρμένος, ποιος ξέρει για πού, αφήνοντάς εμάς να τον παρακολουθούμε με ένα χαμόγελο αναμονής για το πάθημά  του.