αδιάκοπα προνόμια

- Διακοπές; Όταν δεν έχω κάτι, τότε πώς να το διακόψω, δάσκαλε; Γιατί να γεμίσω τις μπαταρίες μου, όταν είμαι μόνιμα σβηστός, όταν κανείς δε μου ζητάει να λειτουργήσω; Λοιπόν, όχι. Δε θα πάω. Και γιατί δεν μπορώ και..

            Ο Παλιός Μαθητής, τώρα νέος επιστήμονας και χωρίς αμοιβή από πουθενά, κάθεται μπροστά από το διστακτικά και δειλά κερασμένο, ολοένα και λιγότερο κρύο καφέ του, στης

 συνοικιακής πλατείας το συνηθισμένο καφενείο, που λόγω του κυκλικού του σχήματος αλλά και των συζητήσεων που κάνουν εκεί με τον κύριο Λι το έχουν ονομάσει αστειευόμενοι Φιλοσοφικό Περίπτερο Συνοικίας.

            Ο κ. Λι τον κοιτάζει αποσβολωμένος. Δε βλέπει παράπονο στον τόνο της φωνής του παλιού του μαθητή. Ούτε καμιά οργή να αστράφτει στα μάτια του, καθώς αυτός μεταφέρει τις διαπιστώσεις του. Όσο κι αν ο ίδιος ο Λι να θεωρούσε πως θα μπορούσαν το παράπονο και η οργή να κινητοποιήσουν αντιδράσεις.

            - Καλά, ρε Σωτήρη, και δε σε χαλάει αυτό;

            - Τι να με χαλάει; Και γιατί να σταθώ σ’ αυτό; Και γιατί να με χαλάει αυτό και όχι τόσα άλλα;  Θυμάσαι κάποτε στην τάξη που διαπιστώναμε ότι η ποικιλία προνομίων στον κόσμο είναι τεράστια; Που ο δυτικός περισσότερο κόσμος επινοεί χιλιάδες τρόπους για να κατασκευάζει προνομιούχους;

            - Δηλαδή, λες Σωτήρη, δεν είναι δεδομένες οι διακοπές, ε; Η δυνατότητά τους προνόμιο; ρωτάει τώρα ο Λι ρητορικά, διαπιστωτικά και προβοκατόρικα. Και συνεχίζει:

            - Δεν ξέρω αν πρόλαβες  τα χρόνια που τα ταξίδια γινόντουσαν συναγωνιστικές αφηγήσεις στα τραπέζια των φίλων. Ποιος πήγε πού, φωτογραφίες λόγου και εικόνας, αξιοπερίεργα περιστατικά και συγκρίσεις, άνθρωποι που ξεκινάνε δραπέτες μιας αστικής ρουτίνας και επιστρέφουν δαφνοστεφείς Μάρκο Πόλο και ξεδιψασμένοι Μαγγελάνοι. Ο χρόνος ανάμεσα στα ταξίδια κατέληγε να είναι διάλειμμα, προσωρινή διακοπή των διακοπών, χρόνος απολογισμού του προηγούμενου και προετοιμασίας του επόμενου.

            - Ναι, όμως και τότε υπήρχαν μετανάστες, πρόσφυγες, πόλεμοι εμφύλιοι και άλλοι, άνθρωποι τσακισμένοι, ερείπια με ψυχή και ανάγκες, έτσι δεν είναι;

            - Ναι, έτσι είναι, βέβαια, όμως το λαμπερό περιτύλιγμα της εποχής θάμπωνε˙ το αεικίνητο περιθώριο λειτουργούσε στο χώρο του αοράτου˙ η Ιστορία είχε δουλειά να αποδομεί ιδεολογίες και αξίες κι οι άνθρωποι να κουβεντιάζουν τις διακοπές τους.

            - Ε, τώρα που μας έρριξε από τον ψηλό θρόνο η Ιστορία, ας χτίσουμε άλλες ιδεολογίες και αξίες. Εμείς. Εμείς δεν είμαστε το μεγαλύτερο κομμάτι της Ιστορίας; Κι αυτό στην τάξη δεν το λέγαμε;

              Ασυναίσθητα ο κύριος Λι ρίχνει το βλέμμα του γύρω˙ στην πλατεία, στα παγκάκια, στις πολυκατοικίες της γειτονιάς, στα μπαλκόνια. Κοντά Αύγουστος, η μεγαλούπολη βράζει αμήχανη στην προσφορά δροσιάς, άνθρωποι αδιάκοποι, αδιάκοπα γαντζωμένοι πάνω της, επινοούν ένα ακόμα απόγεμα, το προχωράνε όπως μπορούν. «Εμείς είμαστε το μεγαλύτερο κομμάτι της Ιστορίας», θυμάται τα λόγια του στην τάξη – εμπνευστικά τα ήθελε να είναι – και παλεύει τώρα κι ο ίδιος να εμπνευστεί απ’ αυτά, καθώς ο συνδυασμός τους με την εικόνα αυτής της στιγμής μπορεί και να γίνει επικίνδυνα ειρωνικός.

            Το κινητό του Σωτήρη δονείται πάνω στο τραπέζι, ο μικρός το σηκώνει και μιλάει. Δυσκολεύεται. Δεν ακούει καλά. «Δε σ’ ακούω καλά, ρε συ, πες μου πάλι.. Δε σ’ ακούω, γαμώτο, κάνει διακοπές»

            Χαμογελάει ο Λι.  «Φτάσαμε ο μαθητής μου να μην κάνει διακοπές και το τηλέφωνό του να κάνει!», συλλογίζεται και

            - Από το κακό στο χειρότερο πάει ο καπιταλισμός, Σωτηράκη, του παρατηρεί γελώντας, καθώς αυτός κλείνει συχγυσμένος το τηλέφωνο και  κοιτάζει τον παλιό του δάσκαλο απορημένος.